Niepokój.
To jedna z emocji, którą mógł opisać, kiedy to w domu, po odbyciu własnych zajęć w szkole, próbował stłumić. Tłumienie to posiadało pewnego rodzaju zakrwawienie, jakoby będące pewnego rodzaju wynikiem końcowym. Jakby był władcą, który zauważył bunt przed bramami do własnego zamku; jakoby był królem okrutnym, pozbawionym jakichkolwiek czeluści współczucia, spuściwszy psy obronne i pozwalając rozszarpywać rebeliantom gardła, przyczyniał się do kolejnej wojny w samym sobie. Mimowolnie, kiedy to oddawał się treningowi, ścisnął kubek z melisą mocniej, jakoby próbując tym samym uwolnić część z własnych uczuć i tym samym pozwolić samemu sobie odetchnąć od tego wszystkiego. Palce zsuwały się po manufakturze naczynia, obserwując ruch zabarwionej na bursztynowy kolor cieczy, która delikatnie dotykała jego ścianek. Gdy powrócił do ćwiczeń, opuszki zetknęły się ze starym, zniszczonym pergaminem.
By stać się oklumentą, musi zachować spokój. Nie tylko tłumić swoje emocje, ale umieć je tak rozlokować, by nikt niepowołany nie uzyskał do nich dostępu.
Tak samo starał się czynić z myślami. Te starał się ukrywać, odpowiednio rozmieszczać, zamiast kompletnie unicestwiać. Ciche westchnięcie, zerknięcie w telefon - godzina późna, jakoby pokazująca, w jak niekomfortowej sytuacji się znalazł, kiedy to zegar powoli wybijał północ. Powinien pójść się ogarnąć, niemniej jednak dziwna siła trzymała go jeszcze przy wtykaniu nosa do kartek papieru. Na blacie biurka znajdowały się wypełnione już zadania domowe; tuż obok nich siedziała kotka, która zastanawiała się, szukając jakiegokolwiek towarzystwa, co może być nie tak. Felinus natomiast przybliżył kolano do siebie, gdy siedział na krześle, kładąc dolną kończynę na dość wygodnym siedzeniu i się o nią opierając, skierował spojrzenie czekoladowych oczu w stronę okna. Equinox odpoczywał.

Zamartwiał się.
Mimo swojej natury odmieńca, aspołecznika, jeżeli ktoś zdobył jego zaufanie, to bez wyjątku się troszczył. Niezależnie od tego, jakkolwiek by to brzmiało, to po prostu starał się doceniać każdego, kto włożył do jego życia więcej niż tylko i wyłącznie cierpienie, z którym miał do czynienia. Solberg stanowił dla niego po prostu prawdziwego przyjaciela - a ostatnie dni, ostatnie tygodnie i ogólnie wakacje spędzili w dość napiętym stylu. Zwierzanie się, dorobienie kluczy do domu, wykonanie eliksiru, mimo wcześniejszych bójek i zgrzytów. Do tego wspólna rywalizacja w magicznym polo, co, zresztą, wspominał sobie po prostu miło - to wszystko wpływało na jego ogólną ocenę o Solbergu. Mimo swojej natury typowej dla Krukonów czy Ślizgonów, jest w stanie się zaopiekować - jest w stanie rzucić wszystko i poświęcić się w pełni komuś, jeżeli tylko uzna, że jest tego wart.

Przez ostatnie kilka miesięcy ta relacja przeszła przez wszystkie możliwe etapy. Ewoluowała niczym Eevee i Max sam nie mógł się nadziwić, że tak naturalnie przyszło im znalezienie wspólnego gruntu. Dzisiaj jednak nie miało to znaczenia, a jeżeli bliska relacja wpływała na cokolwiek, to tylko na jeszcze większą ochotę Solberga, żeby się stąd wydostać.

Podobno łatwiej jest, gdy człowiek nie zna kogoś. Łatwiej jest mu się zwierzyć z problemów, licząc na to, że tej osoby nigdy już w życiu nie spotka, a i również nie będzie musiała się z nią konfrontować. Wszystko ma jednak swoją cenę - prawdopodobieństwo zachowania tajemnicy przez przypadkową osobę z ulicy jest mniejsze niż przez przyjaciela, jakim stał się Lowell - i o ile nie zamierzał gadać o tym na lewo i prawo, o tyle odpowiednie konsekwencje działań Solberga zamierzał po prostu wyciągnąć. Bo inaczej nie miałoby to ani sensu, ani żadnego logicznego uzasadnienia; byłoby tylko ochrzanem bez konkretnego celu, a powinien on jakiś występować. Nie bez powodu ręce, opuszki palców mocniej zacisnęły się na własnych kościach przy nadgarstku - jakoby ze stresu, jakoby z powodu czysto uargumentowanych sposobem bycia.

[zt x2]