Tego pięknego, słonecznego dnia, kiedy chmurek w ogóle na niebie nie było Twan wybrał się na błonia i zawędrował pod gruszę. Usiadł na huśtawce i jak już wysłał sowę do Angie z prośbą, żeby do niego dołączyła, to zaczął się powolutku bujać. Miał nadzieję, że odpowie pozytywnie, albo nawet od razu się tu pojawi bez zbędnego... no, myślenia. Tak by z pewnością było najlepiej. Nie widział się z nią AŻ od imprezy walentynkowej, a to było już dość dawno. Tym bardziej, zważywszy na to, że wtedy jakoś bardziej martwił się Vercią niż Angie... no. To chyba było niefajne, ale się zobaczy jak dziewczyna na to, zareaguje, o. Bujała się więc dalej, coraz wyżej i wyżej, unosząc nogi tak, żeby nimi nie zawadzać o ziemię. Najpierw patrzył się tam przed siebie, na zamek i błonia, wypatrując puchonki, ale w końcu zamknął oczy i udawał, że lata. To znaczy nie udawał, bo ciągle się trzymał (inaczej pewnie by zleciał i znowu poobijał) raczej wyobrażał, że to robi, o.

Elena poszła sie przejść. Szła tak zamyślona dość długo, aż w końcu doszła do huśtawki przy gruszy. Była zima, i nie było jeszcze liści na drzewie, alni nic, ale i tak wyglądało to pięknie. Dziewczyna podeszła do huśtawki i usiadłą na nij. Patrząc gfzieś przed siebie zaczęła sie delikatnie bujac.

Spacerując po błoniach, Aleksander zauważył że ktoś się huśta na huśtawce, rzadki widok w trakcie zimy ale cóż nie jemu to oceniać, poprawił płaszcz a Lugh wylądował mu zaciekawiony na ramieniu, rozglądając się razem z swoim panem. Aleksander pogładził go po głowie, po czym ruszył w kierunku huśtawki, i siedzącej tam osóbce, uśmiechnął się rozpoznając Elenę. Zaczął iść w jej kierunku:
-Elena co tu porabiasz- uśmiech pojawił się na jego twarzy.

Drgnęła słysząc swoje imie. Spojrzała na tego, który ośmielił sie zakłucić jej spokój.
-Och, witaj Aleksandrze.- przywitała się ze znajomym studentem.
-Ach... rozmyślam...- odpowiedziaął za jego pytanie. mówiła strasznie sztywnym i lekko chłodnym głosem. Nie wiedziaął czemu tak jakoś ostatnio ja na to nachodziło... Ale mniejsza z tym. Spojrzała mezczyznę.
-A ty?- spytała bardziej z uprzejmości niż z ciekawości.
Dopiero teraz spostrzegła ptaka siedzącego an jego ramieniu.
-Czy to szlachetne zwierzę należy do ciebie?- spytała teraz już z zaciekawieniem.

-Tak należy do mnie jeśli o to pytasz, zwie się Lugh - Odparł- Ja spaceruje sobie po błoniach, muszę się trochę przewietrzyć, rozprostować kości a Lugh może sobie trochę polatać na świeżym powietrzu.- Wskazał na Lugha,- trochę ostatnio mi marniał w dormitorium, jak widzę wpadł Ci w oko.- Spokojnie podszedł do Eleny, przyglądając się jej wyrazowi twarzy. Wydawała się zatroskana- Chcesz o czymś pogadać, wyrzucić coś z siebie.

była zapatrzona w zwierze jak w obrazek. Ten obraz coś jej przypominał... wywoływał w niej jakieś dziwne uczucie... jakby... szczęścia i złości zarazem... już widziaał to zwierzę. Tylko gdzie?
Przeniosła wzrok na Aleksa.
-Słucham? y, nie, nie... wydaje Ci się...- Zaprzeczyłą szybko.- A wiesz, ze jeszcze jakas dziewczyna w Hogwarcie ma feniksa?- spytała jakby od niechcenia.

-O! A to niespodzianka, słyszałeś Lugh masz tu rywala lub rywalkę, cieszysz się- pogładził go po łebku po czym wypuścił w powietrze.- Ciekawe informacja, możesz mi powiedzieć kto to taki, chętnie ją poznam.- popatrzył na Elenę, wciąż siedzącą na huśtawce.- A tak poza tym jak Ci minął czas od ostatniego spotkania, liczyłem po nim na jakiś kontakt z waszej strony- zwrócił wzrok na niebo- Czyż nie jest piękny,: wskazał laska na Lugha krążącego po niebie.

Panienkę Andżi Fly ostatnio można było zobaczyć tylko z ponurą miną bez celu szwendająca się po zamku. Miała wielkiego doła. Przez pewien czas, nawet wiedziała z jakiego powodu. Później ją to nie obchodziło.
Nagle wszyscy uciekli. Nie było nikogo. Nie, no nie bądźmy tak okrutni, Andżi. Przecież ty wszystkich unikałaś.
Puchonka dzisiejszy dzień przesiedziałaby najpewniej w dormitorium. Ale, lecz ponieważ, ktoś sobie o niej przypomniał, (Ba, wysłał list, brawo!) musiała się ruszyć. Założyła byle co (tak na prawdę specjalnie się stroiła, ale cicho), umalowała się trochę nawet. No i co, i wyszła już nie bardzo smutna Endżi na błonia. Dreptała sobie pod gruszę, a tu z daleka już zobaczyła, że Tłanik już się buja. Dziwnie się buja, z zamkniętymi oczyma. No, ale czy chłopak jest normalny? No właśnie. I tą nienormalność Puchonka w nim kochała. Puchonka westchnęła tylko i z większą determinacją brnęła przez już topniejący śnieg. Gdy już dotarła, przypomniała sobie, że powinna być bardziej smutna niż zła i zmieniła minkę. Przez chwilę obserwowała bujanie się Gryfona z zamkniętymi oczami, ignorując pozostałe persony. Wreszcie przyszedł czas, aby Tłanowi przeszkodzić.
- Cześć - Powiedziała dość głośno i wyraźnie, aby chłopak ją usłyszał.

Tak się zatracił w tym swoim bujaniu i myśleniu o wszystkim i niczym, że w ogóle nie zauważył czy usłyszał, że ktoś się do niego zbliża. Uścisk na linkach huśtawki już zelżał, więc o wiele łatwiej byłoby go zwalić, ale go by się do tego posunął? No nikt, otóż to. Twan był za fajny i tyle, więc mógł się czuć w miarę bezpiecznie. W miarę, bo w końcu sam sobie mógł coś niechcący zrobić. Tak właśnie było teraz. Nie zauważył, że Angie do niego podeszła, więc jej "cześć" nieźle go przestraszyło. Puścił się linek, zleciał na ziemię, która całe szczęście daleko nie było, ale wracająca huśtawka przywaliła mu drewnianą częścią w głowę, co przyjemne zdecydowanie nie było. Gryfon skwitował to cichym "auu" i uśmiechnął się słodko do puchonki.
- Angie, w końcu jesteś - powiedział do niej wesoło i wstał, nieco pobrudzony błotem spomiędzy trawy, bo przez ten śnieg wszystko było takie jakieś niefajne. Ucałował dziewczynę na powitanie i w ogóle wymiział, bo jakoś tak smętnie wyglądała. - Co ty taka smutna?

Gdyby Andżi wiedziała, co spowoduje jej niewinne cześć, pewnie by zrobiła to subtelniej ... właśnie, czy na pewno? Nie, Angie nie jest okrutna, po prostu pomyślała sobie o sytuacji w cukierni i o niefajnym potraktowaniu jej przez Gryfiaka. Ale teraz, gdy tak stał biedny, po raz któryś na jej oczach poobijany, brudny od po zimowej brei, aż za serce ściskał ten przejmujący obrazek. Jeszcze się uśmiechnął tak, jak dziewczyna lubiła najbardziej. Wtedy to już nie wytrzymała i też się uśmiechnęła. W końcu. Po tylu dniach (tygodniach?) smutku.
Poddawała się temu całemu mizianiu z coraz większą przyjemnością.
- A jakoś tak - powiedziała patrząc na niego i uśmiechając się lekko. Po chwili uśmiechnęła się szerzej, zwinnie wyminęła chłopaka i usiadła na huśtawce.
- Pobujasz mnie? - zapytała robiąc słodkie oczka i machając nóżkami.

- Yhym - mruknął na jej "a jakoś tak". Zwyczajnie nie wierzył w to jakoś tak, ale jak w końcu się do niego uśmiechnęła, to od razu jakoś tak fajniej mu się zrobiło. Cieplej w serduszku czy przyjemnie... nie ważne. Przytulił ją jeszcze, a jak ta chciała pójść na huśtawkę to puścił z objęć i automatycznie złapał za linkę.
- Jasne. Ale poczekaj chwilę - powiedział i odwrócił się, zrobił kilka kroków w stronę pnia gruszy, schylił i podniósł to, co tam leżało. Kwiaty. Podał je Angie, a że siedziała tyłem do drzewa, to objął ją i kwiaty podstawił z przodu. Bukiet czerwonych tulipanów, liczył wcześniej, chyba dziesięć ich było, ale teraz ręki by sobie nie dał uciąć, bo takie rzeczy wyjątkowo szybko z głowy wylatują.
- Niedawno miałaś urodziny, prawda? Wybacz, że wtedy nie złożyłem ci życzeń ani nic. Wszystkiego najlepszego - pocałował ją w polik, chociaż może to trochę bardziej ucho było, bo od tylu trudno określić.

Siedziała sobie tak, nawet wygodnie jej było. Słoneczko fajnie świeciło, a on gdzieś polazł, no! Pff! Nastawienie Angie się jednak zmieniło, gdy zobaczyła przed sobą śliczne tulipany. Wzięła je i powąchała. Oczywiście zapomniała, że...
- Apsik! - kichnęła donośnie - Sorki, zawsze apsikam od pyłku tulipana - uśmiechnęła się lekko ocierając łzy. Zawsze też leciały one, gdy kichała - Ale i tak są śliczne - powiedziała miziając go za uchem jak króliczka.
Urodziny. Tak ten dzień, który spędziła sama w dormitorium. Dostała kilka listów z życzeniami co prawda, ale nie od niego. Była przez te kilka dni tak na Gryfona zła, że sama sobie się dziwi, że o tym zapomniała i tutaj przyszła. Po takich życzeniach i przeprosinach jednak zmiękła. Oj, czasami trzeba się umieć postawić. Co ona mogła na to poradzić, że nie umiała?
- Dobra, nic się nie stało. I dzięki. Kochany jesteś. - w tej pozie nic mu nie mogła zrobić, więc jakże romantycznie i poetycko westchnęła i posiedziała tak przez chwilę zamykając oczy i wystawiając twarzyczkę na słońce. Po chwili jednak mocno się złapała sznurków i obejrzała porozumiewawczo na Gryfona, aby zaczynał bujać.

(jezu! Twan. to tyś tu cały czas był?)
Uśmiechnęła sie lekko.
-To niejaka Diana Potter. Osobiście jej nie znam, ale słyszałam, że chodziła z gosciem z mojego domu, a na Malediwach, na wakacje zrobiła niemałą sensację dostając padaczki na jakimś rejsie... Ponoć jest z Huflepuffu.- powiedziaął jakby ćwiczyła tę kwestie od dawna. Popatrzyła na Aleksa i śmiechnęła się szerzej.
-No, tak jakos wyszło... Nie umiałam cię nigdzie znaleźć...- usprawidliwiła sie.

-Dobra dobra bez wykrętów, od czego jest sowa, moja panno- Udawał zagniewanego- Ehh masz szczęście że przywykłem plany wykonywać samodzielnie bo na was polegać oj można- pokiwał głową- tym razem liczę że nie zapomnisz a tutaj- podał jej flakonik- masz to o czym mówiliśmy ostatnio, próbka do testów polowych, działa tylko godzinę więc uważaj co robisz- puścił oko- a w ramach kary z antidotum nici- spojrzał na zegarek- a teraz moja droga muszę zmykać, mam trochę pracy i tego nicponia muszę nakarmić, Miło było cię spotkać, możesz wrócić do swoich rozmyślań- odwrócił się i podążył w stronę zamku, a Lugh wylądował mu na ramieniu.

Zrobiła minke zbitego psa na jego pierwsze słowa. Jadnak gdy wspomniał o antidotum od razu się orzywiła.
-A phi! sama se je zrobię!- zawołała i wzięła od niego flakonik.
-Dobra. To do zobaczenia!- zawołałą jeszcze za nim i wrociła do swoich rozmyślań. Ale długo tak nie wytrzymała. Po chwili wstałą i poszła do zamku.

Przez drogę za wiele nie rozmawialiśmy ze sobą, trudno powiedzieć dlaczego może dlatego że oboje chcieliśmy przemyśleć kilka spraw. Mi po głowie chodził list który musiałem napisać do rodziny, dość niebezpieczny będę musiał uważać na słowa i informacje które w nim zamieszczę. Nie chciałbym niczego zataić, ale znałem swoją rodzinę szczególnie siostry, czasami są zimne jak lód, a innym razem słuchają serca i zanim pomyślą działają. Właśnie tej drugiej opcji się obawiałem, ale to nie czas na takie rozważania, pozwoliłem sobie na to tylko i wyłącznie podczas drogi kiedy już dotarliśmy na miejsce.
- Widziałem to miejsce z daleka, całkiem małe choć niezwykle przytulne. - miejsce właśnie takie było, przeznaczone dla jednej dwóch może trzech osób. W ręku miałem dwie butelki piwa kremowego, byłem ciekawy smaku jaki krył się za tą nazwą. Delikatnym ruchem zaproponowałem huśtawkę Płomyczkowi samemu opierając się delikatnie o drzewo.
- Jak się czujesz? - może i moje słowa brzmiały prosto, ale miały głębsze znaczenie. Sądzę że wiele się wydarzyło w naszym życiu odkąd się poznaliśmy na przyjęciu, dlatego interesowała mnie ta odpowiedź. Miałem nadzieję, że ukochana zrozumie przesłanie które się kryło w moich słowach, często zdarzało się że osoby z którymi rozmawiałem nie potrafiły zrozumieć mojego przesłania.

Czasem nawet wolała gdy szli, czując tylko swoją bliskość, nie potrzebowali wtedy żadnych słów. Musieli wiedzieć, że są właśnie teraz i własnie tutaj wyłącznie dla siebie, Ich miłość nie potrzebowała słów, czasem nawet gestów. Wystarczyło jedno spojrzenie, jeden uśmiech. To jednak jest niesamowite. Przystanęli. Byli już na miejscu.
- Nie śmiej się. Ja jestem tutaj pierwszy raz. - Powiedziała z mina nie wyrażająca kompletnie nic. Usiadła na huśtawce, delikatnie odpychając się nogami od ziemi. - Jak się czuję? ŚWIETNIE! - Powiedziała z uśmiechem. Nie, nie wiedziała o co chodzi Yavanowi. Myślała, że to pytanie zadał tylko dlatego, że chciał przerwać ciszę.

Wiedziałem, że moje myśli i słowa czasami się nie zgadzają, tylko niekiedy brakuje słów by opisać co we mnie siedzi. Nie będzie łatwo powiedzieć co mi chodzi po głowie, ale przecież pora jest nadal młoda, a my przecież mamy sporo czasu. Przyglądałem się z zaciekawieniem na ukochaną.
- A więc to tak się huśta. - powiedziałem rozbawiony, nigdy tego nie robiłem, to był jeden z powodów dla którego wybrałem to miejsce. Chciałem zobaczyć huśtającą się Margaret, widok był wyśmienity nie mogłem odwrócić wzroku nawet zapomniałem o mruganiu.
- Pora skosztować tego piwa. - podałem jedną z butelek ukochanej, a sam pomału z lekką podejrzliwością powąchałem, a następnie upiłem spory łyk trunku. Jak miałbym opisać ten smak, był słodki i może nie tragiczny. Ale na pewno nie zaliczyłbym tego napoju do moich ulubionych, świadczyła o tym moja mina lekko wygięte wargi mówiły całkiem sporo.

Margaret zaczęła śmiać się głośno.
- No tak. Chcesz spróbować? - Spytała i zatrzymała się, po czym zeszła z huśtawki, żeby teraz Yavan mógł spróbować swoich sił. - Nie, nie pytam. Masz się pohuśtać. - Powiedziała surowym tonem, patrząc mu głęboko w oczy. - Dobra, to otwieraj, wypijemy, a później na huśtawkę! Jasne? - Zbliżyła swoją twarz do jego twarzy, po czym cmoknęła go w nos. Margaret przechyliła butelkę wlewając w siebie około połowy jej zawartości. - Pycha. - Oblizała wargi. - Tego mi było trzeba. - Spojrzała na Yavana i zobaczywszy jego minę roześmiała się do łez. - Nie smakuje, co? - Powiedziała, jeszcze chichocząc i trzymając się za brzuch.

Była jedyną kobietą która całowała mnie w nos, zdarzało się że ktoś dawał mi pstryczka w nos i najczęściej były to moje siostry, ale pocałunek szczególnie złożony przez Płomyczka nie miał z tym nic wspólnego. Czułem się inaczej, wyjątkowo ta pieszczota była niezwykle osobista przynajmniej dla mnie. A zaraz potem upiłem łyk kremowego piwa i usłyszałem śmiech Margaret, no zapewne moja mina była zabawne rzadko kiedy tak reagowałem na napoje lub jedzenie, ale nic na to nie mogłem poradzić.
- Cóż...ma dość specyficzny słodki smak...masz rację niezbyt mi smakuje. - mówiąc to pociągnąłem następny łyk, krzywiąc się przy tym jeszcze bardziej. Naprawdę byłem nie przyzwyczajony do tego typu smaków. Po trzecim łyku uznałem że potrzebuję przerwy więc usiadłem na huśtawce. Naśladowałem ruchy ukochanej by zobaczyć jak to jest i musiałem przyznać że było fajnie. Niby nic niezwykłego a jednak bardzo bawiło do tego to uczucie niby płynięcie w powietrzu. Uśmiechnąłem się radośnie.
- Fajne uczucie, nie sądziłem że to będzie aż tak przyjemne. Opowiesz mi trochę o swoim dzieciństwie i rodzinie? - zapytałem cóż zawsze chciałem wiedzieć jak inni przeżyli swoje najmłodsze lata, a już szczególnie interesowała historia Margaret. Możliwe że beztroskie huśtanie się natchnęło mnie do zadania właśnie tego pytania.

Margaret dalej chichotała.
- Nie męcz się kochanie, ja wypiję za ciebie. - Powiedziała z uśmiechem i wypiła duszkiem drugą połowę Kremowego. Odbiło jej się. - Ups, przepraszam. - Powiedziała, zasłaniając usta dłonią, uśmiechając się przepraszająco. Yavan usiadł na huśtawce. Margaret zaczęła bić brawo. - Nieźle ci idzie. - Mrugnęła do niego. - Wiem, jakie to uczucie. - Powiedziała spokojnie. - Ja pamiętam niewiele. Nawet bardzo niewiele, Głównie pracę na gospodarce. To zawsze było strasznie męczące. Mama mnie przyuczała do tego zaraz, jak nauczyłam się dobrze chodzić, mówić i mogłam na przykład rozrzucać ziarno kurom. Także od maleńkiego jestem przyzwyczajana do wczesnego wstawania, dość ciężkiej pracy i tylko krótkich chwil odpoczynku. - Skończyła mówić bardzo szybko. Cały ten czas wpatrywała się w swoje trampki.

Wsłuchałem się w opowieść Margaret, mówiąc o swojej przeszłości szczególnie o latach młodzieńczych spoglądała na swoje buty. Nie byłem pewny czy czuła zażenowanie, lęk przed moją reakcją lub w ogóle coś innego, ale nie miałem mieszane uczucia względem zachowania Płomyczka.
- Widzę pewne podobieństwa, także mnie od najmłodszych lat przyzwyczajano do ciężkiej pracy całkowicie innej w pewnym sensie gorszej. - zniżyłem głos, w miejscy w którym się wychowałem było to naturalne, ale wiedziałem że w innych częściach świata spoglądano na to z pogardą. Kontynuowałem szeptem. - Tą pracą było dbanie o rodzinę i odgrywanie odpowiedniej roli w tym wszystkim mieściło się zabijanie.... - dalej nie kontynuowałem, nie wiedziałem czy powinienem czy też w ogóle chciałem.
- Zazdroszczę Ci, choć miałeś ciężkie dzieciństwo, było wolne od pewnych spraw których nie chciałbym się uczyć. - odpowiedziałem wymuszonym uśmiechem, postarałem się by nie łatwo było go rozpoznać.

Ona sama nie wiedziała czemu akurat nie patrzyła na niego podczas tego opowiadania. Nie miała na to ochoty i tyle. Margaret skinęła głową na mowę o zabijaniu. Nie wiedziała jak to jest i nie chciała się dowiedzieć, ale rozumiała, że czasem trzeba było. Żeby ratować własną rodzinę i też własna skórę. Ona sama , gdyby coś zagrażało jej czy jej rodzinie nie zawahałaby się jeśli jedynym wyjściem widziałaby zabójstwo. - Tak, na pewno. - Odpowiedziała jakby zamyślona. Znów patrzyła na swoje trampki. Nie myślała jednak o niczym. Chciała iść już do dormitorium i położyć się spać, żeby nie myśleć o niczym.

Nadal nie podnosiła na mnie swoich pięknych zwierciadeł, pewnikiem temat a dokładnie moje słowa były całkowicie źle dobrane. Szczerze kto rozmawia o takich rzeczach z ukochaną osobą, cholera! No tak jak zawsze ja i moje myśli, przeszłość, cóż zmieńmy wszystko. Margaret wyglądała na zmęczoną wszystkimi wydarzeniami tego dnia powinna się położyć i dobrze o tym wiedziała. Zeskoczyłem z huśtawki stając przed Nią, chwyciłem delikatnie bródkę Płomyczka i podniosłem Jej główkę tak by nasze oczy spotkały się.
- Wystarczy, prawda. - było to stwierdzenie, bo pytać nie musiałem – Odprowadzę Cię do dormitorium, musimy odpocząć. Chyba że masz jeszcze trochę siły? To nie potrwa długo chciałbym zrobić jeszcze jedną rzecz prócz pohuśtania się. - mój uśmiech niczego nie zdradzał.

Nagle Yavan zszedł z huśtawki., Nie podniosła głowy. Podszedł do niej i podniósł jej głowę tak, żeby patrzyli sobie głęboko w oczy. Margaret mimowolnie leciutko się uśmiechnęła.
- Tak. - Powiedziała szeptem. Słyszała słów ukochanego tylko bezmyślnie się w niego wpatrując. Nie wiedząc czemu dziewczyna w tym momencie bardzo się zmieniła. Ona sama nie wiedziała o co chodzi. Straciła siły i ochotę do życia. To było okropne uczucie. Miała ochotę pójść spać i przespać całe życie. Ocknęła się. - Jeszcze mam. - Powiedziała z uśmiechem. To nic, że był to trochę wymuszony uśmiech.