- Myślę, że niepotrzebne mi błyskotki, aby kogoś do siebie przekonać - Antonio zaśmiał się głośno i szczerze, drapiąc się po głowie. Zerknął przy okazji na starucha siedzącego gdzieś w kącie, posłał mu sympatyczny uśmiech. Nie, wcale nie podrywam pana pracownika. Po krótkiej chwili zwrócił ponownie całą swoją uwagę na Nico, a w jego oku można było dostrzec niebezpieczny błysk.
- To będzie zwieńczenie bardzo udanej nocy. I początek, jak mi się wydaje, ciekawej znajomości - mruknął, krzyżując ręce na piersi. Spojrzał przelotnie za witrynę wejściową, za oknem świeciło co prawda słońce, ale czy tylko jemu zrobiło się tak gorąco?
Odwrócił się z powrotem do Nico i przyjrzał się jego tęczówkom. Jesteś we mnie wpatrzony jak w obrazek, pomyślał Antonio. Bene. Coś mu się zdawało, że wygrywa powoli tę potyczkę.
Poczekał cierpliwie, aż tamten poukłada biżuterię na miejsce. Wcale a wcale nie świerzbiły go przy tym rączki, choć między Bogiem a prawdą dawno niczego nie ukradł. Przewoził skradzione towary, pomagał uciekać złodziejom ale sam może co najwyżej kroił frajerów na ulicach jako dziecko. Niemniej oczy mu się świeciły, gdy patrzył na ceny i wcale nie podobało mu się, że na pierwsze spotkanie z Nico musi się tak wykosztować.
Díaz posłusznie poszedł za młodym sprzedawcą, licząc że zabiera go na zaplecze. Jakież wielkie było jego rozczarowanie, gdy okazało się, że przyprowadził go do innej gabloty. Niemniej słuchał grzecznie i z uwagą tego, co miał do powiedzenia.
Pokiwał głową ze zrozumieniem, dotknął w zamyśleniu brody. Tak naprawdę było mu obojętne co kupi, ale zastanawiał się o której Nico kończy zmianę. I czy da się zaprosić na wino czy do siebie, gdziekolwiek. Co, róża wiatrów? Ach tak, bardzo osobiste i trzeba przyznać, całkiem ładne.
- Maravillosa - wyrwało mu się po hiszpańsku, gdy patrzył z uśmiechem na wskazaną zawieszkę. Trzeba przyznać, że Nicholas miał gust. Trudno powiedzieć, dlaczego więc spodobał mu się akurat Díaz.
- To znaczy, khm, khm. Bardzo ładny. Mam jeszcze jedną prośbę, czy mógłby go pan dla mnie przymierzyć? Ciemne włosy, czarne oczy. Jest pan całkiem do niego podobny - zażartował Tony, splatając palce za plecami. - To czarne złoto, proszę, śmiało. Może być na rzemyku, może na łańcuszku. Co tam pan uważa za stosowne.
Spojrzał na niego niezwykle rozbawiony, a potem posłał również wielce znaczące spojrzenie staremu piernikowi. Mówiło mu mniej więcej tyle, że jeśli miał jakiekolwiek obiekcje, jeśli uważałby to za niestosowne, jeśli coś mu by nie pasowało po prostu wyjdzie. I nie zostawi tu złotych monet.

To prawda. Nie potrzebował. A Nicholas sam nie wiedział w którym dokładnie momencie i z jakiego powodu tak bardzo zatracił się w tym mężczyźnie. Nie chodziło o wygląd, bo chociaż Tonio był przystojny, żaden mężczyzna w oczach Seavera nie dorównywał pięknem kobietom. Raczej przeważył tutaj sposób bycia, jego swoboda i ten zawadiacki błysk w oku, który pokazywał Seaverowi, że życie jest tu i teraz, i że trzeba chwytać je za rogi.
Zwieńczenie nocy? Nicholas szybko się pochylił nad chowanymi wisiorkami udając, że coś przy nich pilnie poprawia. Udało mu się zatuszować zmieszanie, przynajmniej przed szefem, choć nie zdołał powstrzymać rumieńca wypływającego na policzki. Díaz był tak pewny siebie, że młodzieniec już się czuł na swój sposób zdobyty i przyszpilony, a przecież jeszcze do niczego nie doszło.
- To niecodzienna prośba, ale oczywiście nasz klient, nasz pan - powiedział Nicholas powoli, bardzo pilnując głosu. Dobrał pasujący łańcuszek i zawiesiwszy na nim wisiorek, przełożył go przez głowę. Nie rozpinał koszulki, wciąż był zapięty pod samą szyję, a ozdoba spoczęła na czarnym materiale.
Seaver celowo stanął tak, by szef nie widział jego twarzy, bo czuł w kościach, że tym razem nie zdoła się zakamuflować. I miał rację, bo jego policzki się zaróżowiły, a wzrok z pewną płochością uciekł gdzieś na bok, kiedy tak stał, trochę bezmyślnie sunąc dłonią po krawędzi medalionu. Wszystko przez jedną myśl, że jeśli ta ozdoba jeszcze raz zawiśnie na jego szyi będzie to oznaczało, że już jest po.
- I jak się panu podoba efekt? - zapytał trochę ciszej, niż powinien, ale zaraz potem przywołał się na tyle do porządku, by przynajmniej spojrzeć na Diaza. Jego wzrok był rozmarzony i teraz już bez żadnych oporów spoczął na ustach Tonio, by chwilę później z lekkim ociąganiem podnieść się i sięgnąć jego oczu, znów z rozbrajającą otwartością wyjawiając drzemiącą w nim tęsknotę.

Uśmiechnął się delikatnie, chyba po raz enty, widząc jak tamten pochyla się nad wisiorkami. Od razu zauważył rumieniec, a to mu przecież chodziło. Ciekawe czy w łóżku też się tak płoszy - przemknęło mu przez myśl, mniej więcej w tym samym momencie, gdy Nico powiedział na głos “pan”. Oczywiście przeciętna osoba nie widziałaby w tym powiedzeniu nic zbereźnego, ale Díaz nie należał do tych normalnych.
Obserwował więc w skupieniu jak Nicholas, któremu jako klient a zarazem już jego pan nie pozostawił innego wyboru, spełnia jego życzenie. Dobranie odpowiedniego łańcuszka trwało jakąś wieczność, ale w końcu podołał temu zadaniu. Tony skrzywił się nieco na fakt, że Nico był zapięty pod samą szyję, ale doskonale pamiętał, czemu się na to decydował.
Katalończyk skrócił dzielący ich dystans, choć przez ladę przecież nie przeszedł. Niemniej spojrzał rozmarzonym wzrokiem na młodego mężczyznę, kwitując w myślach, że i bez naszyjnika wyglądał jak zwykle niezwykle urodziwie. Kąciki jego ust znowu uniosły się ku górze, gdy wyciągnął rękę by dotknąć zawieszki. Nie omieszkał przy okazji zetknąć się z palcami Nico, specjalnie go jeszcze prowokując do jeszcze większego zawstydzenia. Problem polegał na tym, że średnio go obchodziło co pomyśli sobie o tym wszystkim jego szef czy koleżanki.
- Cudowny - odpowiedział lakonicznie na jego pytanie, spoglądając mu prosto w oczy. Trzeba być chyba idiotą, by pomyśleć, że mówi tylko o naszyjniku. Díaz z zadowoleniem skonstatował, że ten znowu patrzy na jego usta. Dopiero po chwili jego wzrok spoczął na ciemnobrązowych tęczówkach Katalończyka, który odwzajemnił intensywne spojrzenie. Lubił się patrzeć w oczy tak, jakby chciał przewiercić się do duszy. Nie było w nim krztyny zawstydzenia, gdy mierzyli się tak spojrzeniem. Co innych zebranych w tym pokoju, jeśli w ogóle poświęcali uwagę tej rozmowie, mogło wprawić w niemałe zakłopotanie.
- W takim razie biorę. Zawieszkę i łańcuszek. To… ile się należy? - zapytał, licząc po cichu na to, że to ma przy sobie całkowicie wystarczy. Smutna prawda była taka, że pieniądze nigdy nie trzymały się Diaza. No cóż, nie był roztropny i wyważony również w tym temacie. Ale czy kogoś naprawdę to dziwiło?

Czy Nicholas miał coś dwuznacznego na myśli mówiąc "pan"? Może. A może nie? Trudno było to jednoznacznie wywnioskować z jego spojrzenia. Widać było za to doskonale jak źrenice mu się rozszerzyły, kiedy Díaz skrócił dystans. Cóż za nieznośna lada. Cóż za frustrująca obecność osób postronnych.
Zetknięcie się ich palców nie wywołało wiekszego zawstydzenia, ale zdecydowanie nie pozostała bez reakcji. Nicholas przymknął powieki chwilę walcząc z sobą, by nie zrobić czegoś głupiego, pochopnego i kierowanego czymś zupełnie innym niż zdrowy rozsądek. Udało się. Zapanował nad ciałem, ale gdy otworzył oczy Díaz nie mógł nie dostrzec kipiącego w młodzieńcu pożądania.
Cudowny, rozbrzmiewało w jego uszach jak słodka muzyka. O tak, chciał być tak cudowny jak mówił Tonio. Chciał działać na Katalończyka choć w połowie tak, jak on działał na niego. Chciał wreszcie skrócić dzielący ich dystans do zera i podjąć na nowo to, co im przerwano w Venetii. Ich spojrzenia się spotkały, a atmosfera między nimi zrobiła się tak gęsta, że można ją było kroić nożem. Była w tym jakaś obietnica, zapowiedź tego, co będzie się działo. Nicholas pozbawiony w tej chwili możliwości zrealizowania pragnień dał myślom pofolgować, odpychając na ten krótki czas wszystkie przeszkody, które dzieliły go od pełnej swobody. Przez tę chwilę nie był już wycofanym, zamkniętym szczelnie w skorupie i biernie nieprzyjaznym odludkiem jak nad ukrytym basenem. Na moment z jego spojrzenia zniknęła nawet tesknota, zastąpiona determinacją, by czerpania z życia garściami.
A później musiał zejść na ziemię, oprzytomnieć i zapanować nad sobą. Rzeczywistość bezwzględnie wołała go do siebie, nakazując przywrócenie pozorów i powrót do pracy.
- To bedzie pięćdziesiąt osiem galeonów - powiedział całkowicie neutralnym głosem, zdejmując z szyi wisiorek. Zaczął starannie pakować go do eleganckiego pudełeczka z gustowną atłasową poduszeczką. Przez cały ten czas Nicholas nie patrzył już na Diaza. Skupił się na swoim zadaniu, pakując prezent i przyjmując płatność z profesjonalną uprzejmością. Dopiero na koniec, gdy już podawał Antonio pudełeczko w papierowej torebce z logo Huxleya, dodał coś, co dla postronnych brzmiało zupełnie naturalnie, ale dla Diaza miało być czytelną wiadomością.
- Cieszymy się, że zdążył pan przed zamknięciem sklepu. Jeszcze godzina i prezent musiałby poczekać do następnego dnia. Życzymy udanego spotkania i zapraszamy ponownie.

Díaz obserwował rozmarzone oczy chłopaka, nie uświadamiając sobie że od kiedy tu wszedł praktycznie co chwilę szczerzy się jak głupi do sera. Był święcie przekonany, że owinął go sobie wokół palca, nie do końca rozumiejąc z jakich powodów wydawał tyle pieniędzy na praktycznie nieznaną mu osobę. Gdy tu wchodził wcale nie zamierzał niczego kupować, chciał po prostu się z nim spotkać. A wyjdzie bogatszy o medalion idealnie skrojone pod jego potrzeby i gust.
Nie poświęcał jednak uwagi podobnym myślom, zastanowi się głębiej nad tym może dopiero za kilka tygodni. Na razie robił to, na co miał żywną ochotę nie bacząc na konsekwencje i stan swojego portfela. Wyjął odliczoną sumą i przekazał ją Nicholasowi, ślicznie dziękując za cudowną obsługę. Zdziwiło go to, w jaki sposób wypełniał należne mu obowiązki. No cóż, jak widać gdy chciał potrafił trzymać nerwy na wodzy.
Aż cudownie śmieszne było to, jak starannie unikał już jego spojrzenia. Może jednak nie był w tym taki dobry, a nóż widelec był bliski zrobienia czegoś naprawdę głupiego? Díaz czekał niecierpliwie na odbiór eleganckiej paczuszki, a przez głowę przemknęła mu jedna myśl. Ostatnio tak kpił z Moralesa, a dzisiaj on sam… I to dla praktycznie nieznanej mu osoby… Co za ironia losu! Bea, gdyby to zobaczyła.
Stop, nie zapędzaj się, Tony. Nie ma jej tu i nie będzie. Przestań się dręczyć myślami o niej, to w końcu nie twoja wina.
Przyjął torebeczkę od Nicholasa z uśmiechem na twarzy. Jego zęby zalśniły jeszcze bardziej, gdy usłyszał jego wielce dwuznaczną uwagę. Och, więc to dzisiaj? Cudownie. Im mniej czekania tym lepiej dla mnie.
- Cóż ze mnie za szczęściarz. Dziękuję bardzo, do widzenia - odpowiedział, skinąwszy głową jego planom na wieczór. Wyszedł ze sklepu nie oglądając się za siebie i skierował swe kroki do… domu. Godzina to kupa czasu, a on miał bardzo konkretny plan na ten wieczór. Ale żeby udał się jak powinien musiał wrócić się po to, co miał najcenniejsze. Swoją czarną, lśniącą brykę.

+

Nicholas po powrocie ze szpitala miał sporo zaległości w pracy. Na szczęście pracodawca okazał się na tyle w porządku, że nie robił mu wyrzutów o tak szybkie zniknięcie na tak długo, ale całkowicie ważne i legalne zwolnienie od uzdrowicielki miał, a poza tym od początku wziął się ostro do pracy, nie było można mu więc niczego zarzucić.
Akurat miał się zabrać za nowy projekt do świątecznej kolekcji, kiedy jedna ze sprzedawczyń wywołała go do głównej sali sklepowej do jakiejś klientki, która miała sprawę typowo jubilerską. Nicholas szybko poprawił czarną koszulę, a potem prezentując się nienagannie stanął za ladą, a właściwie za jedną z gablotek pełnych pierścionków.
- Dzień dobry. W czym mogę pani pomóc? - spytał, przyglądając się uważnie nieznajomej.

Po jednej z ostatnich akcji w terenie zdecydowanie przydatne okazały się uzdrowicielskie zdolności Ariadne. Żaden auror nie ucierpiał... zanadto, ale zniszczeniom uległy między innymi kolczyki panny Wickens, dokładnie ta para, którą dostała na osiemnaste urodziny od mamy, a wiadomo, że u mugoli to te były tymi kluczowymi w życiu. Stanowiły więc cenną pamiątkę. Na tyle, że jasnowłosa postanowiła pójść do jubilera i zapytać czy da się je w jakiś sposób naprawić, chociaż liczyła na rozsądną cenę, a nie wyciągniętą z kosmosu.
- Dzień dobry. - przywitała się uprzejmie oraz z uśmiechem po wejściu do sklepu, po czym poczekała cierpliwie na jubilera, do którego powiedziała ponownie to samo. Młodzieniec wyglądał na rówieśnika Ariadne, ale i tak nie zamierzała przechodzić na per "Ty". Aurorka ubrana była w swoje cywilne ubrania, prostą koszulę z bufiastymi rękawami i ciemne spodnie. - Może pan zerknąć na te kolczyki? Kamyki powypadały... no i tu się tak odgięło.
Wskazała palcem na rzeczony problem, licząc na jego profesjonalne oko.

Nicholas z przyjemnością stwierdził, że kobieta miała przepiękny uśmiech. Wyczuł też subtelną woń owocowych perfum, co dodatkowo poprawiło mu nastrój. Lubił pozytywnych ludzi w swoim otoczeniu, zapewne dlatego, że sam z niewiele miał z pogodą ducha wspólnego.
- Oczywiście, już patrzę. - Nicholas wciąż miał na dłoniach jubilerskie rękawiczki w czarnym kolorze. Zadumał się, oglądając zniszczenia, których doznały kolczyki. - Piękna rzecz. Zdaje się, że zupełnie niemagiczna, prawda? To nieco upraszcza sprawę. Sądzę, że będę w stanie naprawić je od ręki.
Ułożył biżuterię na wyłożonej aksamitem tacce, a potem sięgnął po różdżkę. Tak drobne zniszczenia nie nastręczały wiele trudności. Gdyby chodziło o klątwę, albo gdyby musiał przywracać magiczne właściwości, no, wtedy sprawa prezentowałaby się dużo gorzej. Ale tak? Przyjemna praca i łatwy, choć niewielki zarobek. Luźna wprawka do większych zadań.
- Ma pani czas, by zaczekać aż skończę? Czy woli odebrać później? Oczywiście jeśli się pani zdecydowała. Naprawa będzie kosztować kilka galeonów.

- Tak, tak, są mugolskie. Może powinnam iść do mugolskiego jubilera... - zakłopotała się nagle, bo czemu nie pomyślała o tym rozwiązaniu? Przyzwyczaiła się najwyraźniej do czarodziejskiej społeczności i to w tego rodzaju sklepie najpierw szukała pomocy. Głupio się poczuła, ale skoro jubiler stwierdził, że bez problemy to naprawi to chyba nie popełniła błędu. Wydawał się miłym człowiekiem.
- A mogę zaczekać, już skończyłam dyżur. - stwierdziła swobodnie. zaczesując jasne pasmo włosów za ucho. Jednocześnie Ariadne pomyślała, że kilka galeonów to bardzo uczciwa cena. W takim razie zdecydowała się na wyrażenie głośno kolejnej myśli. - Jeśli się panu uda ocalić te kolczyki to może przyniosę też kilka innych rzeczy? Takich typowo pamiątkowych, rodzinnych. Można byłoby je odświeżyć? Robi się coś takiego z biżuterią?
Dopytywała z ciekawością, bo Wickens nigdy nie siedziała w podobnych rzeczach, więc stanowiło to dla niej bardzo obcy temat. Spoglądała, jak mężczyzna bierze kolczyki i układa na tacce. Znalazły się w odpowiednich rękach. Miała ochotę przedstawić się i oficjalnie uścisnąć mu dłoń, ale nie zamierzała przerywać mu pracy ani nawiązywać znajomości jeśli nie miała pewności czy ktoś tego chce.

- Ależ skąd. Domyślam się, że są ważne, skoro chce je pani naprawić. A to oznacza, że powinny trafić właśnie tu, w ręce kogoś kto potrafi je prawidłowo zabezpieczyć. - powiedział Seaver, patrząc na Ariadne ze szczerą życzliwością. - Dyżur? Jest pani uzdrowicielką? Jeśli mi pani opowie na jakie zagrożenia są zwykle narażone te kolczyki, będę mógł skuteczniej dobrać ochronę.
Machnął różdżką i w najwyższym skupieniu zaczął rzucać zaklęcia, mające na celu doprowadzenie biżuterii do stanu wcześniejszej świetności. Wyglądało to dość malowniczo, bo w niektórych momentach mogło się zdawać, że płynne srebro wiruje wokół kolczyków, zatrzymując się jedynie we wskazanym przez jubilera miejscu.
- Naturalnie, robimy takie rzeczy. Zwłaszcza zaśniedziałe srebro wymaga troskliwej opieki. I tak jak wspominałem, cenną mugolską biżuterię warto magicznie zabezpieczyć. Chyba że mamy sentyment do jej kruchości i delikatności. Przyznam, że sam też nie zabezpieczam wszystkich pamiątek z mugolskiej rodziny. - Nicholas pozwolił sobie na odrobinę prywaty, ale czuł, że w rozmowie z tą kobietą ma do tego przestrzeń. - Jest coś wyjątkowego w takich rzeczach całkowicie wolnych od magii. Magii w dosłownym rozumieniu, bo przecież tej innej, związanej z emocjami i wspomnieniami jest w nich mnóstwo.

Ariadne ulżyło, że trafiła do dobrego miejsca.
- Nie, nie uzdrowicielką. - potrząsnęła głową. Całe życie pragnęła być uzdrowicielem, kształciła się właśnie w tym kierunku, ale napotkała w życiu wyraźny zakręt. - Jestem aurorem.
Popatrzyła ze zdziwieniem na nieznajomego. Jaką ochronę chciał dobierać? O coś takiego nie prosiła, więc nie zrozumiała o co mu chodziło.
- Zagrożenia? Siedzę głównie w biurze. - odpowiedziała skołowana, zbyt niechętna aby komuś przypadkowemu mówić o tym, że była na akcji. Ciężko przewidzieć, co może zaszkodzić kolczykom, poza tym akurat o nie bała się najmniej.
Nie planowała go stresować i patrzeć przy pracy na ręce, ale ciężko oderwać wzrok od podobnego pokazu magii. Wickens wyraźnie z podziwem oglądała pracę nad delikatnymi szczegółami biżuterii. Kiwnęła głową, słuchając uważnie. Ach, czyli jubiler też pochodził z mugolskiej rodziny! Poczuła duże zrozumienie, chociaż mogło być mylące.
- Bardzo mądrze powiedziane. - przyznała, chcąc odwzajemnić się w rozmowie równie bystrymi spostrzeżeniami, ale w głowie miała pustkę. - Nie chcę żadnej magii, bo to rodzinna biżuteria, może potem trafić do mojej siostry na przykład. Ale tak, mam bodajże spinki, naszyjnik i bransolety takie sprzed kilkudziesięciu lat.

Nicholas spojrzał na nią z ciekawością. Nie spodziewał się po kims tak uroczym takiego zawodu. Jednak kiedy powiedziała, że siedzi w biurze, w jego oczach pojawiło się zrozumienie. Równie mylne co myśli Ariadny o jego rodzinie.
- Z dala od zagrożeń. Bezpieczny wybór. - skinął głową, skupiając się na moment na tym, by prawidłowo odwzorować kształt i uchwyty na perełki oraz drobne cyrkonie. To już wymagało większego skupienia. Ale i tak odpłynął nieco myślami w stronę tego, że i on sam wybrał bezpieczne zajęcie. W końcu co może się stać w salonie jubilerskim? Nie groziło mu tu nic poza niezadowolonym klientem. A na ile można być niezadowolonym z kolczyków?
Wreszcie skończył z pierwszym kolczykiem i zabrał się za drugi, starannie powtarzając wcześniejsze czynności.
- Żadnej magii, wszystko jasne. Będzie pani zadowolona. - powiedział Seaver z wesołym błyskiem w oku, bo kolczyk właśnie w tej chwili w magii wręcz tonął. Ale to była tylko naprawa, nic po czym zostanie ślad magiczny. - Jak najbardziej możemy odświeżyć stare rodzinne pamiątki. Ograniczę wykorzystanie magii, żeby mieć pewność, ale sądzę, że pozostaną w dobrej formie dłużej niż gdyby zrobił to mugolski jubiler. Niektórych rzeczy nie da się przeskoczyć. Czy jest pani gotowa na takie ustępstwo?

Zrobiła dość mocno zakłopotaną minę, nie wiedząc jak właściwie wytłumaczyć, że to nie tak, jak myśli.
- To nie wybór. - powiedziała w końcu. Ariadne nigdy nie decydowała do jakich zadań zostanie przydzielona. A że dużo osób myślało, że jest delikatna to najczęściej do terenowych akcji wybierano innych ludzi, ją pakując do biura. Nie narzekała, bo równie dobrze czuła się w papierologii. Ale zdecydowanie nie trzymała się specjalnie z dala od zagrożeń.
Wickens podrapała się po głowie.
- Nie wątpię. - uśmiechnęła się serdecznie, opierając biodrem o ladę. - Ładnie to wygląda. - przyznała, mając na myśli cuda wyczyniane różdżką chłopaka. Uwielbiała, gdy zaklęcia dotyczyły tworzenia albo naprawiania czegoś. Miała wtedy silne poczucie, że magia jest dużą pomocą.
- Tak, bez problemu. Dlatego proponuję. Chodzi mi tylko o nienakładanie na nie żadnych zaklęć powodujących coś. - gestykulowała dłonią. Liczyła na to, że da się to zrozumieć.

Nicholas tylko skinął głową, bo nie czuł, by kobieta była skłonna kontynuować rozmowę na ten temat. Skupił się za to na tym, żeby jej kolczyki odzyskały swoją świetność, i żeby mogły cieszyć ją i jej bliskich jeszcze przez wiele pięknych lat. Parę zaklęć sprawiło, że w powietrzu między nimi unosił się drugi już naprawiony kolczyk z uzupełnionymi kamyczkami i perełkami.
- Prawda? Metal jest bardzo wdzięcznym materiałem do pracy. Doskonale przewodzi magię. Polecam wybranie się do Venetii i podziwianie dzieł tamtejszych złotników. Niezapomniane przeżycie, zapewniam. A płynny metal... - Nicholas nie dokończył, po prostu było widać po jego oczach, że jest zachwycony samą myślą.
Wreszcie Seaver uniósł oba kolczyki naraz i dokładnie je oglądając przeanalizował ich obecny stan, to czy były perfekcyjne, no i czy były idealnie symetryczne. Wreszcie zadowolony opuścił je łagodnie na aksamitna tackę i przysunął w stronę Ariadny.
- Proszę się upewnić, czy spełniają pani oczekiwania. Gdyby jednak się pani zdecydowała na dyskretne zaklęcie ochronne, które odrobinę zwiększa wytrzymałość, proszę dać znać.

- Jestem pod wrażeniem pana wiedzy, naprawdę! - powiedziała, chłonąc informacje o tym, że metal przewodzi magię. Od jakiegoś czasu po głowie Ariadne krążył pomysł związany ze stworzeniem specjalnego przedmiotu, jaki mógłby ułatwić przeprowadzanie aurorskich misji. Na razie ten koncept miał ledwo zarysy, ale kto wie czy jubiler właśnie nie podsunął Wickens użycia właśnie metalu do jego kreacji.
- Venetia? Ach, tam chyba organizowano tegoroczną wycieczkę. - zastanowiła się głośno, pamiętając, że rozważała zapis jako opiekun, ale przytłoczyła ją praca związana z opanowywaniem szkód wywołanych przez smoki.
Ariadne lubiła ludzi z pasją. Może sama nie umiałaby aż tak zachwycać się biżuterią, jak ten mężczyzna, ale podobało jej się, że faktycznie ma do czynienia ze specjalistą, a nie kimś kto zrobiłby wszystko, aby jak najszybciej odprawić klienta za drzwi. Jasnowłosa przyjrzała się kolczykom i odczuła ulgę. Białe kamyki zostały ponownie umieszczone w odpowiednich miejscach, po wygięciu nie pozostał ślad i właściwie to prezentowały się lepiej niż wcześniej.
- Nie ma się do czego przyczepić. - uśmiechnęła się lekko. - Bardzo panu dziękuję. I tak, jak mówiłam, nie chcę dodatkowych zaklęć. - potwierdziła swoją decyzję po raz trzeci, delikatnie pakując naprawione kolczyki do przyniesionego ze sobą pudełka. Zaraz po tym sięgnęła po portmonetkę, aby wyłowić odpowiednią sumę galeonów.

Nicholas zakłopotał się na tak niespodziewany komplement, ale oczy zabłyszczały mu jak u pogłaskanego szczeniaka. Był strasznie dumny, że tak go doceniono, tym bardziej, że miał tak krótki staż w tej pracy, a do tego jeszcze przerwany miesięcznym pobytem w szpitalu.
- Służę uprzejmie, jeśli będzie pani potrzebowała więcej jubilerskich ciekawostek! - odparł wesoło. - Tak, dokładnie tam. A na festynie można było pobawić się w zaklinanie złota. Tylko zalecam ostrożność w noszeniu masek, nigdy nie wiadomo do czego mogą doprowadzić.
Kolczyki były w porządku, zatem transakcja mogła przebiec bez dodatkowych opóźnień. Nicholas wyręczył sprzedawczynię, a potem życzył klientce miłego dnia, zapraszając do kolejnej wizyty z pozostałą biżuterią, której potrzebne było wyczyszczenie i ogólne odświeżenie.

Tim pierwszy raz od bardzo dawna dotarł gdzieś przed czasem. Niepodziewany, choć wyczekiwany list od kuzyna bardzo go poruszył. Tak bardzo, że nie był w stanie czekać do tej umówionej szesnastej. Miał nadzieje, że niczego nie zepsuje, przychodząc wcześniej do miejsca pracy Nico. Najwyżej poczeka i obejrzy sobie asortyment. Słyszał wiele dobrych opinii o cudach, jakie można było kupić w tym sklepie. Może wypatrzy coś dla Ani? Chociaż, na tym etapie ich znajomości byłby to ryzykowny prezent. Ale zawsze może coś kupić na przyszłość. Na przykład claddagh, najlepiej z tradycyjnym sercem. Chociaż i tak wolałby, żeby Nico go zrobił.
W środku przywitała go piękna ekspedientka, która spowodowała, że na moment zapomniał, po co przyszedł. No cóż, był młodym mężczyzną, nietrudno było przyciągnąć jego uwagę urodą. Jedna nie było z nim aż tak źle, bo opanował się niemal natychmiast. Po pierwsze spotkanie z Nico było ważniejsze od urodziwej panny, a po drugie sam siebie już przyrzekł komuś innemu, a to działało prawie jak eliksir odporności na amortencje. Tym niemniej odwzajemnił uśmiech pracownicy swoim, mniej uroczym, za to bardziej promiennym.
- Dzień dobry, nazywam się Tim Seaver, chciałbym porozmawiać z kuzynem, Nicholasem Seaverem. Jeśli to nie kłopot.
Miał cichą nadzieję, że samo nazwisko wystarczy, żeby został potraktowany poważnie, bo jego wygląd za nic nie wskazywał na szanowany, bogaty ród.
@Nicholas Seaver

Sprzedawczyni nie obiecywała sobie wiele, patrząc na dość luzackie odzienie blondyna, ale i tak miała nadzieję, że coś uda jej się sprzedać. Seaver jednak szybko rozwiał jej złudzenia, a na twarzy sprzedawczyni mignęło coś bardzo nieprzyjemnego, co na moment upodobniło ją bardziej do harpii, niż do tej bardziej pociągającej natury półwili.
- Nico, do ciebie! - zawołała krótko w stronę drzwi prowadzących do pracowni, w której zwykli przesiadywać jubilerowie w czasie pracy. Na szczęście nie było w tej chwili nikogo w sklepie. A może niestety, bo w innym przypadku dziewczyna byłaby zapewne dużo milsza.
- Nie krzycz na mnie jak na psa, Eva. - syknął do niej zimno Nicholas, który wyłonił się z pracowni. Tim bez trudu mógł zaobserwować, że tych dwoje nieszczególnie za sobą szalało. Dlaczego? Trudno stwierdzić, ale sprzedawczyni ewidentnie nawet nie próbowała wywierać na jubilera wpływu swoim urokiem. - Tim! Wybacz, będziesz musiał zaczekać, mam jeszcze robotę, której nie mogę zostawić. Posiedzisz ze mną w pracowni? Pod warunkiem, że nie będziesz niczego dotykał, rzecz jasna. I to dla własnego dobra.
Zaprosił kuzyna za ladę i poprowadził do części sklepu niedostępnej dla klientów. Było tu trochę jubilerskich narzędzi i sporo różnej wielkości skrzyneczek z szufladkami. Nie trzeba było mieć przeszkolenia, żeby widzieć, że sporo rzeczy tutaj było cennych i zabezpieczonych magicznymi pieczęciami. Było za to gdzie usiąść i Nicholas szybko przestawił jedno krzesło, żeby Tim mógł usiąść obok jego stanowiska.
- Tutaj. Większość skrzynek tutaj obłożonych jest zaklęciami antywłamaniowymi. Mam wisiorek do naprawienia na cito. Rozumiesz, rodzina szefa. Nie można odmówić.

Widać nazwisko może i by starczyło, gdyby nie to, że Tim nie był klientem. Urok ekspedientki natychmiast wyparował. Niezbyt to profesjonalne, w gruncie rzeczy. Bo jednak młody Seaver, było nie było z bogatej rodziny, mógł tym klientem jednak zostać. Cóż, jeśli zarabiała na prowizji, to na nim na pewno nie zarobi. Zapamiętał jej twarz na przyszłość, w kategorii: "omijać, jeśli się da".
- Dziękuję pani uprzejmie - skłonił lekko głowę, z bardzo uprzejmym uśmiechem. Czasem uprzejmość była najlepszą ripostą.
Poszedł za Nico, rozglądając się ciekawie. Nie zamierzał niczego dotykać bez wyraźnego pozwolenia, widział dosyć o magicznych zabezpieczeniach, żeby nie mieć ochoty ich testować na sobie.
- Pierwszy raz jestem w takim miejscu. Fajnie móc zobaczyć, jak wygląda twoja praca. Nie zamierzam być barmanem całe życie, a to mogłoby mi się spodobać. Chociaż chyba wymaga sporej cierpliwości, co?
Usiadł na krześle, które przygotował dla niego kuzyn. Naprawdę był ciekawy, jak się robi takie cudeńka, jakie widział w witrynach sklepu.

Na to "dziękuję pani bardzo" Eva trochę się rozchmurzyła i spojrzała na Tima nieco przychylniej, ale i tak nie było czego tu szyć, bo kuzyni znikali już za drzwiami, a do sklepu wchodził kolejny, tym razem prawdziwy klient.
- Cierpliwości, zdecydowanie tak. - odpowiedział Nico, zakładając znów rękawiczki jubilerskie i poprawiając stojak ze szkłem powiększającym. Było nie było, pracował na maleńkich obiektach, więc potrzebował odpowiedniego uzbrojenia dla oka, mimo że wzrok miał wyśmienity. - Ale też ogromnej precyzji. Pewne minimum wyczucia artystycznego i całkiem sporo wiedzy na bardzo nudne tematy. Wiem co mówię, poprawiałem teorię parę razy. Te wszystkie puncowania i galwanizacje śnią mi się po nocach. Ale ostatecznie ja lubię to, co robię. Pytanie czy ty byś się w tym odnalazł.
Nicholas przyjrzał się wisiorkowi i zaczął ostrożnie zaklęciem wyciągać kamienie z pogiętych oprawek, które wyglądały, jakby rozdeptało je stado słoni. Część klejnotów się uchowała, wyraźnie zabezpieczona zaklęciami, ale blisko połowa nie miała takiego szczęścia.
- Klientka powiedziała, że wisiorek upadł. Moim zdaniem ktoś go z premedytacją rozdeptał. Trochę to zajmie, ale możemy rozmawiać w tym czasie. Kim w takim razie chciałbyś być? W końcu jesteś na studiach, prawda? Żadnych sprecyzowanych planów?
I cyk, wszystkie kamyczki wyjęte. Teraz Nicholas zabrał się za czyszczenie pozłacanej części wisiorka, analizując ile z tego da się uratować, a ile będzie należało potraktować magią.

- Czyli obu cech, z którymi mam problem - Tim zaśmiał się i pokręcił głową. Była to część prawdy, bo nie miał problemów z koncentracją, jeśli to, co robił, akurat lubił i nie nudziło go. Robienie ładnych przedmiotów mogłoby mu się spodobać. Zwłaszcza że w rękach Nicholasa wyglądało to tak prosto.
- Niespecjalnie wiem, co konkretnie chcę robić. Pewnie tak jak reszta rodziny ruszę w podróż, szukać artefaktów i przygód. Myślałem też nad łamaniem klątw, jak wujek Yuri.
Przerwał wypowiedź, zafascynowany tym, co właśnie robił kuzyn. Wcale nie wyglądało nudno. Wręcz przeciwnie, wydobywanie kamieni na pewno wymagało precyzji i skupienia, ale ratowanie takiego ładnego przedmiotu także było swoistą przygodą. Każdy przecież miał jakąś historię, czasami dla kogoś był cennym artefaktem.
- Może komuś nie spodobał się prezent. - Podsumował stan wisiorka.

- W takim razie nie chcę cię zniechęcać, ale tylko byś się w tej branży męczył. Ale jak ci się podoba, możesz patrzeć. Mogę cię też nauczyć paru rzeczy, ale nie tutaj. W domu robię amulety, tam mam swoje narzędzia i materiały, no i będziemy mieć więcej swobody niż tutaj.
Magia, która się działa pod wpływem zaklęć Nicholasa była naprawdę piękna. Z metalu zniknęły resztki starego pozłacania, które wyglądały już bardzo źle. Znikały też resztki starego zaklęcia przyklejającego kamienie, które zostały zmiażdżone. Potem precyzyjnymi jubilerskimi narzędziami do obróbki metalu, w asyście zaklęć transfigurujących, zaczął przywracać wisiorkowi pierwotny kształt.
- Zobacz jak rozkwita - zamruczał Nicholas z zadowoleniem, trochę do Tima, trochę tak po prostu w eter. Teraz było widać, że wisiorek miał przypominać czerwoną różę, a wokół niej wprawione były rubinowe płatki. Potem jednak jego zadowolenie rozwiało się w mgnieniu oka. - Nie wydaje mi się, żeby pójście za tradycją Seaverów było koniecznością. Przygody i podróże nie zawsze dobrze się kończą.
Kto jak kto, ale on o tym wiedział aż za dobrze. Nie chciał bojkotować wszystkich pomysłów kuzyna, ale co róż wyskakiwał z czymś takim, co u Nicholasa uruchamiało alarmujące zapadki, a w przypadku artefaktów wręcz syreny alarmowe, wyjące teraz w jego mózgu.

Patrzył jak urzeczony na wracający do swojej poprzedniej urody wisiorek. Może rzeczywiście sam nie miałby tyle cierpliwości, ale kiedy patrzył na to, jak w zręcznych rękach Nico zniszczony przedmiot ożywa, rozwija się, jakby rzeczywiście zakwitał czuł się jak mugolskie dziecko na pokazie iluzjonisty. Tylko że to nie była iluzja, tylko najprawdziwsza sztuka, nie tylko magiczna, ale tez artystyczna. Tylko półowa świadomości słuchał słow starszego kuzyna, ale uwaga o podróżach dotarła do niego.
- Nie, nie chce tego robić, bo tak wypada. Nigdy nie robiłem niczego, tylko dlatego, że zdaniem rodziców trzeba. Po prostu podróżowanie statkiem, z tobą i wujostwem, w poszukiwaniu tajemnic to najszczęśliwsza część mojego życia. - - Mówił z serca, bo zapatrzony na magię jubilerską, nie miał dość uwagi na zastanawianie się nad tym co mówi.

Nicholas naburmuszył się jeszcze bardziej, słysząc o wujostwie. Był wyczulony na tym punkcie, a marzenia Tima w tym momencie wydawały mu się prowadzić prostą drogą do tragedii, którą on sam doświadczył.
- Porozmawiamy o tym później. A nie myślałeś o czymś jeszcze innym? Może lubisz, ja wiem, zwierzęta? Może popracuj trochę u Nanunka? Też w Hogsmeade, a mają cudną menażerię, może wkręcisz się w magizoologię.
I będziesz siedział na miejscu, bez niebezpiecznych pomysłów mogących zniszczyć ci życie i złamać serce.
Nicholas skupił się na kamyczkach. Przywrócił im dawną świetność, cały czas dbając o to, by dotykać je przez rękawiczki ochronne, a potem sięgnął do organizera z masą szufladek i wyciągnął z niego wstępnie obrobione rubiny, które teraz zaczął porównywać z tymi niestrzaskanymi, by dobrać perfekcyjną zgodność kolorystyczną. Potem zaczął je kształtować zaklęciem, bardzo uważając, bo mimo wysokiej twardości rubin był najzwyczajniej w świecie kruchy i łatwo było go zniszczyć. A to byłaby dość droga pomyłka, nawet jeśli Huxley był ubezpieczony na takie okoliczności.
- Już niedługo, obiecuję - powiedział do Tima, zdając sobie sprawę, że zabawa trochę się przeciąga. - Wprawienie kamieni, obłożenie zaklęciami zabezpieczającymi i możemy iść.

Nico strcił humor, co można było przewidzieć, po tym, jak Tim bezmyślnie wspomniał o jego rodzicach. To jego dekoncentrowanie się z byle powodu, było jego główną wadą. Ale przecież będą mieli dosyć czasu, żeby pogadać i wszystko sobie wyjaśnić później.
- Wiesz, co, lubię zwierzęta, ale nie aż tak, żeby się nimi zajmować. Wystarczy, że zajmuję się własną sową i często mam tego dosyć. Na razie mam jeszcze trzy lata na zdecydowanie kim będę, jak dorosnę. Jeśli dorosnę.
Może i nauczył się żyć samodzielnie, ale nie czuł się jeszcze gotowy na tak zwaną dorosłość.
przez chwile gryzł się z wąłsnym muyśłami, czy powiedzieć to co zamierzał, ale w końcu jeśli nie ufałby Nico, to równie dobrze mógł nie ufać nikomu.
- Nico, bo jest taka dziewczyna. Ania...Anna Brandon. Kompletnie mi odwaliło na jej punkcie, chociaż ona tego chyba nie widzi. Ale gdyby coś się jednak zadziało, to...mógłbym u ciebie zamówić cladagh? To znaczy nie teraz, tylko jak...no wiesz. Zapłacę, ile powiesz, ale chciałbym, żebyś to ty go zaprojektował i zrobił. - Strasznie się plątał i mówił tak cicho, że ciężko go było zrozumieć.

No i tyle by było jeśli chodzi o odwracania uwagi Tima zwierzaczkami. Nicholas nic więcej w ich temacie nie powiedział, tylko skinął ze zrozumieniem głową, kiedy ten napomknął o studiach i dorosłości. Westchnął w duchu i zabrał się za ogarnianie wisiorka jak należy. Kolejne płatki powstawały pod jego wprawnymi zaklęciami, kolejne kamyczki zostawały wprawiane w metal wisiorka jak należy. Oczy Nicholasa wreszcie rozbłysły z zadowoleniem, kiedy wisiorek został ukończony. Znów pełen swej dawnej świetności, doskonały naprawdę piękny. Ale naprawdę nie rozumiał czemu koniecznie dziś musiał go dokończyć. Eva przekazała, że to decyzja szefa, bo rodzina i tak dalej, ale to i tak było dziwne. No ale nic. Nie jego rzecz. Jego pracą było naprawienie wisiorka i zadanie zostało wykonane.
- Dziewczyna, co? No pewnie, że zrobię. Jak już będziesz miał pewność, to znaczy będziesz zdecydowany, to daj znać. - oczy Nicholasa zabłyszczały wesoło. Mały Timi się zakochał? Pytanie tylko czy i rzeczoną Aneczkę urzeknie to szczenięce spojrzenie. - Zwijamy się, Tim. Skończyłem. Opowiesz mi po drodze, dobrze? Albo usiądziemy w jakiejś knajpie i pogadamy o tej Ani.
Umieścił wisiorek w ozdobnym pudełeczku, które wychodząc przekazał Evie. Zanim opuścili sklep, uprzątnął jeszcze swoje stanowisko, a potem sprawdzając, czy Tim niczego nie zostawił, pokazał mu drogę do wyjścia, zadając jeszcze kilka pytań na temat jego potencjalnego zamówienia.