Widziadła: rydwan 2/3

Sobotnie popołudnie zwykle było czasem, w który sklep jubilerski był oblegany, zwłaszcza w majowy czas licznych wesel, które królowały w weekendy. Każdy chciał mieć wyjątkowy prezent, każdy też chciał wyglądać na bogatszego, niż rzeczywiście był. A jednak Josh trafił na moment posuchy absolutnej. Nawet sprzedawczyni dziś nie było na miejscu, bo Eva sama dzisiaj imprezowała, a Nicholas zgodził się przejąć na dwa dni jej obowiązki. Tylko że Nico... Ni właśnie, gdzie był Nico?
Młody jubiler właśnie pochylił się za ladą, z zafascynowaniem oglądając czapkę, która pojawiła się na podłodze tuż przed nim. Cóż to takiego było? Nie mógł się oprzeć i włożył ją na głowę, nie zastanawiając się nawet, czy to aby bezpieczne. Po prostu musiał to zrobić. I wtedy usłyszał powitanie klienta.
- Dzień dobry - przywitał się uprzejmie, poprawiając czarną koszulę, dopiero teraz zdając sobie sprawę z tego, iż jest niewidzialny. A to dopiero psikus! Ale w jakiś dziwny sposób Seaverowi wydawało się, że tak właśnie powinno być. - Proszę się nie obawiać, sklep nie jest pusty. Po prostu mnie nie widać. Jak mogę pomóc? Szuka pan czegoś dla siebie? A może dla innej ważnej osoby?
Wcale nie zdawał sobie sprawy z tego, że niewidzialność jest wyłącznie jego złudzeniem, ale też nie robił niczego, czego nie powinni oglądać postronni. Nie korciło go, żeby ostentacyjnie zacząć dłubać w nosie, albo pokazać klientowi język. Ot, może jedynie stał nieco mniej sztywno niż zazwyczaj i pozwolił sobie na poluzowanie zapięcia przy kołnierzyku.

widziadła G - nie

Spojrzał w stronę czarodzieja, gdy ten tylko się odezwał, aby po chwili unieść nieco pytająco brwi. Nie było go widać? Przecież patrzył na niego w tej chwili… Walsh postanowił jednak pociągnąć tę farsę, jeśli była to jakaś forma wyrażania siebie, czy też zwyczajnie jakaś forma terapii. Kto wie, może lepiej mu się pracowało, kiedy uważał, że nikt go nie widzi?
- Potrzebuję dla siebie bransoletkę, do której będzie można doczepić zawieszki przerobione z breloczków. Są dla mnie dość ważne, a jednak nie mam do czego ich przyczepić, a w formie ozdoby mógłbym zawsze mieć przy sobie. Ostatecznie miejsca na nadgarstkach jeszcze mam dość - odpowiedział i jakby dla potwierdzenia swoich słów, uniósł lewą rękę, na której była bransoletka z fiołków alpejskich, pleciona bransoletka z aleksandrytem, niebieska pleciona z zawieszką w kształcie memortka. To wciąż było niewiele bransoletek i żałował, że z ostatnich wyjazdów żadnej sobie nie przywiózł. Jednak cóż, może po prostu z Chrisem wykupią świstokliki i się przeniosą w miejsca, gdzie już byli? Nie był to taki zły pomysł, więc kto wie, kto wie…
Teraz jednak sięgnął do kieszeni, aby wyjąć z nich cztery breloki - z Błyskawicą, Nimbusem 2000, Nimbusem 2001 i złotym zniczem. Położył je na ladzie, a potem spojrzał znów na bransoletki.
- Chciałbym coś ze srebra i żeby było wytrzymałe. Najlepiej jakby zawieszki zrobione z tych breloczków można było w nie wtopić, tak aby mimo wszystko nie przeszkadzały w trakcie dnia - dodał, na moment unosząc spojrzenie na czarodzieja.

@Nicholas Seaver

Nicholas był pełen uznania dla słuchu klienta. W końcu mężczyzna patrzył wprost na niego, zupełnie tak, jakby go widział. A to przecież nonsens, Nicholasa nie dało się w tej chwili zobaczyć. Postanowił jednak nie zakłócać rozmowy wtrąceniami na ten temat, nawet pomimo ich przychylności. Powinien pozostać w pełni profesjonalny, żeby nadrobić tę nieprofesjonalną niewidzialność.
- Cenne pamiątki potrzebują wyjątkowej oprawy - Nicholas skinął głową, zapominając na chwilę, że Josh go nie widzi. Upewnił się, że czarne, jubilerskie rękawiczki prawidłowo osłaniają jego dłonie, a potem podniósł zawieszki, przyglądając się uważnie temu z czego są zrobione i jakie mają zaczepy. - Chce pan, żeby zawieszki mogły swobodnie zwisać lub wtapiać się w bransoletkę w zależności od decyzji, dobrze rozumiem? Mogę je transmutować tak, żeby reagowały na stuknięcie różdżką, albo ruch ręką. O taki.
Wyciągnął czysty arkusz papieru i naszkicował szybko  bransoletkę z zawieszkami. Stuknął w rysunek różdżką, a ten zaczął się poruszać. Wprawione gwałtownie w ruch obrotowy zawieszki unosiły się przez siłę odśrodkową, a następnie zamiast opaść scalały się z bransoletką.
- Wtopienie można przeprowadzić na kilka sposobów. - Nicholas kolejnym zaklęciem skopiował swoje dzieło, a jeszcze następnym zmodyfikował szkic na jednym egzemplarzu, tak żeby zobrazować koncepcję. Nie mógł tego pokazać klientowi inaczej niż przez szkic - w końcu mężczyzna go nie widział. - Mogą być wypukłe, a mogą być tylko symbolami na srebrnych blaszkach. Czy któreś z tych rozwiązań panu odpowiada?

Słuchał meżczyzny, zastanawiając się mimowolnie, dlaczego ten zachowywał się, jakby był przekonany, że go nie widzi. Czyżby był to sposób na radzenie sobie z trudnością w pracy z klientem? Jednak pracownik jubilera nie wydawał się zestresowany tym, że rozmawiali. Walsh pokręcił lekko głową do własnych myśli, skupiając się na nowo na tym, co mężczyzna mówił i co próbował oddać za pomocą szkiców.
- Tak, wolałbym, żeby nie przeszkadzały nadto w codziennych zajęciach, ale żeby jednak nie stały się całkiem płaskie - powiedział, kiwając lekko głową. - Reagowanie na ruch ręki jest dobrym pomysłem, co do wtapiania… Nie chciałbym, żeby przez podobne zabiegi obecne breloczki straciły na swoim uroku. Myślę więc, że lepiej, aby pozostały wypukłe - dodał z zastanowieniem, wskazując na jeden z rysunków. Podobało mu się, że zawieszki mogłoby wirować wokół jego dłoni, aby później swobodnie połączyć się w pełni z bransoletką, ale nie chciał całkowicie utracić ich kształtu.
- Już i tak moje pozostałe bransoletki mają swoje wypukłości i zajmują więcej miejsca, niż z pewnością mogłyby, więc ta jedna nie musi być płaska - dodał jeszcze, obracając bransoletkami na swojej ręce. Tak, nie potrzebował przesadnie ukrytych elementów biżuterii, szczególnie takich, które miały dla niego nieco większe znaczenie.

Nicholasowi nagle zakręciło się w nosie. Przeprosił na moment klienta, po czym kichnął w chusteczkę transmutowaną w ostatniej chwili. I puf! Halucynacje zniknęły, tak samo jak wspomnienia z całej rozmowy z klientem. Na szczęście rysunki nie znikały równie łatwo, więc przynajmniej było na czym pracować. Jak już zostaną przywołane najważniejsze fakty, rzecz jasna.
Seaver zamrugał, patrząc na Walsha nierozumiejącym spojrzeniem. Zaraz też się spiął i zesztywniał. Nic z resztą dziwnego, w końcu jegomość wyrósł przed nim jak spod ziemi.
- Dzień dobry - przywitał się ostrożnie. Obcego czarodzieja mógł posądzać o różne rzeczy, ale rysunki stworzone własną ręką poznałby wszędzie. - Obawiam się, że nie wiem kim pan jest, ani co się wydarzyło. Mogę jedynie zgadywać, że to wina pyłu.
Przyjrzał się uważnie zawieszkom, a potem szkicom, w lot wyłapując w czy rzecz.
- Och, rozumiem, że chodzi o zrobienie z zawieszek bransoletki? Wybrał pan już któreś rozwiązanie? - zapytał, siląc się na spokój i opanowanie. Prawda jednak była taka, że niezmiernie irytowały go luki w pamięci, tak jak z resztą cały ten wróżkowy armagedon. - Czy to są cenne pamiątki? Jeśli tak, proponuję wstrzymać się z wszelkimi przeróbkami do końca wyprawy Kingfishera. Pył dostaje się wszędzie, nawet w najlepiej zabezpieczone miejsca. Byłoby szkoda, gdyby wpłynął na przeróbki jubilerskie. Sugeruję ustalić teraz wszystkie szczegóły, ale z samą usługą jeszcze się wstrzymać. Oczywiście jeśli będzie pan zainteresowany.

Joshua obserwował od początku pracownika zastanawiając się, czy wszystko było z nim w porządku, ale kiedy kichnął i nagle przestał go rozpoznawać, był pewien, że znów mierzyli się z pyłkowymi problemami. Uśmiechnął się z wyrozumiałością w spojrzeniu i przywitał się uprzejmie, kiedy pracownik także to zrobił, dając mu chwilę, żeby sam sobie przypomniał o czym rozmawiali.
- Nazywam się Joshua Walsh, rozmawialiśmy… Tak, o bransoletce z tych zawieszek – odezwał się w końcu, zgadzając z tym, co domyślił się pracownik. – Nie ma problemu, mogę zaczekać, skoro jest możliwość wykonać z nich to, czego tak naprawdę chcę. Co do samego wzoru to sądzę, że ten – powiedział wskazując jeden z rysunków, który najbardziej mu odpowiadał, choć nie w pełni.
– Chcę żeby krążyły wokół dłoni delikatnie pod wpływem dotknięcia ich, ale wolałbym nie wtapiać ich w łańcuszek. Niech swobodnie zwisają z niego, ale można skrócić ich łańcuszki do jednego oczka. Niech zwisają w takiej formie, jak teraz są, oczywiście odpowiednio pomniejszone do rozmiaru właściwych zawieszek do bransoletek, a nie breloczków i krążą wokół nadgarstka po ich dotknięciu – doprecyzował swoją prośbę, uznając ostatecznie, że wtapianie breloczków w blaszki odbierze im ich urok, a mimo że były to pamiątki niemal festynowe, były dla niego ważne.

@Nicholas Seaver

- Nicholas Seaver, jubiler - Nico skłonił oszczędnie, ale uprzejmie głowę. Co za irytująca sytuacja. No ale trzeba uczyć się odnajdywania w takich okolicznościach, zwłaszcza jak się miało problemy z pamięcią sięgające dużo głębiej i dalej. - Oczywiście, wszystko mogę zrobić tak, jak sobie pan tego życzy.  Magia jubilerska potrafi uzyskać wiele efektów. Zawieszki mogą nawet latać swobodnie wokół ręki niepołączone żadnym łańcuszkiem, ale ożywione w ten sposób przedmioty potrafią być bardzo niesforne. Łańcuszek pozwoli trzymać je w ryzach, więc to rozsądny wybór.
Odnotował wszystko, co potrzebne, po czym  spojrzał na zawieszki już bardziej prywatnym, mniej sztywnym, służbowym wzrokiem.
- Interesujący dobór wzorów. Bardzo miotlarskie. Zapewne każda wiąże się z czymś ważnym, albo zwyczajnie miłym - rzucił w lekkiej zadumie. - To cudowne, że przedmioty mają moc przechowywania wspomnień. Oczywiście mogą to robić w sposób dosłowny, ale mam teraz na myśli bardziej metaforyczny aspekt.
Pokręcił głową do własnych myśli, które zdały mu się w tej chwili wyjątkowo absurdalne.
- Ludzie najczęściej sądzą, że praca jubilera to tylko zabawa w kosztowne błyskotki. Ale tak nie jest. To nie zawsze jest materialny zbytek. Często to praca z ludzkimi rozterkami, najpiękniejszymi wspomnieniami, czasem z bolesną stratą, nadzieją, albo jej pogrzebaniem. Na nic nie wolno patrzeć jednowymiarowo.
Zamrugał, odrywając się od tych filozoficznych rozważań i przeszedł do spraw czysto technicznych.
- Czy zawieszki mają zostać tutaj, póki nie będzie pewności, że pył na nie nie wpłynie, czy może woli pan wrócić kiedy sytuacja będzie stabilniejsza?

Pracownik był naprawdę ciekawą jednostką i Josh być może zastanowiłby się nad tym nieco dłużej, gdyby mimo wszystko nie miał świadomości, że w miejscu pracy nie rozmawiało się dobrze o własnych problemach. Miał wrażenie, że mężczyzna był dość spięty, zdecydowanie niezadowolony z tego, że nagle stracił pamięć, jak z pewnością należało interpretować jego zachowanie po kichnięciu. Jednak nie można mu było niczego zarzucić, gdyż od razu zorientował się w tym, o czym wcześniej rozmawiali i znów był w pełni skupiony na przyjmowaniu zamówienia, co miotlarz przyjął z lekkim, ciepłym uśmiechem.
- Miotlarstwo to moje życie, mógłbym powiedzieć - skomentował słowa Nicholasa z wyraźnym rozbawieniem, po czym pokiwał lekko głową. Tak, zdecydowanie były to dla niego ważne pamiątki i nie chciał ich stracić w żaden sposób. Z tego powodu ucieszył się, gdy projekt bransoletki został zakończony i tak niewiele brakowało, aby miał ją już u siebie.
- Wierzę, że tutaj zawieszki będą bezpieczniejsze niż u mnie w domu. Prosiłbym tylko o wiadomośc, kiedy będę mógł przyjść je odebrać. Rozumiem, że teraz zostawiam zaliczkę? - odpowiedział, od razu dopytując o ostatnią ważną kwestię tego dnia.

Nicholas odrobinę się rozluźnił. Ludzie z pasją zwykle budzili w nim swego rodzaju rozczulenie, pod warunkiem że pasja nie zamieniała się w obsesję. No i oczywiście pod warunkiem, że nie krzywdzili innych. Ale przecież pasja miotlarstwa nie mogła przynieść nikomu szkody, prawda?
Nicholas nawet przez chwilę nie przypuszczał, że właśnie obsługiwał swojego przyszłego nauczyciela, i że przyszłe treningi mocno zapadną mu w pamięć. Ale po cóż uprzedzać fakty?
- Naturalnie, dam znać natychmiast jak bransoletka będzie gotowa.
Dzwonek przy drzwiach poinformował Nicholasa o przyjściu kolejnego klienta, dlatego nie było już czasu na dalszą rozmowę. Należało się zająć pokwitowaniem i całą resztą tej papierologii niezbędnej przy pracy z cennymi materiałami, nawet jeśli zawieszki same w sobie były niewiele warte. Jubiler zgodnie z praktykowanymi w tym lokum zasadami wziął zaliczkę, a potem pożegnał się z Joshem, bo na horyzoncie pojawił się już następny klient zainteresowany rozmową.

Zt

Joshua podziękował za pomoc, uiścił zaliczkę, aby być wiarygodnym, że wróci po zamówienie, po czym jeszcze chwilę kręcił się po sklepie, oglądając pozostałe ozdoby. Wszedł nowy klient do środka, a ponieważ sam już zakończył składanie zamówienia, nie potrzebował dalszej pomocy ze strony pracownika. Przez chwilę zastanawiał się, czy może powinien dokupić dla Chrisa coś, ale zaraz dotarło do niego, że z ich dwójki, to on nosił biżuterię. Nieco dziwną, oryginalną, ale jednak. Christopher miał jedynie obrączkę oraz pierścień Danu. Z pewnością miało to związek z pracą, jaką wykonywał, a wisiorki, bransoletki nie byłyby wygodne. W końcu Walsh pokręcił lekko głową i pożegnał się, wychodząc ze sklepu. Wszystko po to, aby wrócić, gdy tylko otrzyma wiadomość, że bransoletka była już gotowa.

z.t.