Rośliny są wykorzystywane zarówno przez czarodziejów, jak i mugoli od dawien dawna. Nie sposób wyobrazić sobie świat bez miodu, bawełny, mebli i wielu, wielu innych rzeczy. Chciałabym zacząć mój esej od usystematyzowania podstawowych informacji. Wyróżnia się kilka kategorii, w których “używa się” roślin, mianowicie istnieją rośliny spożywcze, przyprawowe, ozdobne, używkowe, pastewne i wiele, wiele innych. Zdecydowałam się na krótkie opisanie trzech roślin, bez których ciężko wyobrazić sobie dziś świat.
Pierwsza z nich to rośliny rodzaju Nicotiana z gatunku psiankowatych. Wytwarza się z nich produkty używkowe, mianowicie tytoń. Istnieje szereg gatunków, które uprawia się do produkcji produktów tytoniowych. Zalicza się do nich między innymi tytoń szlachetny, oskrzydlony czy bakum. Roślina ta pierwotnie rosła w Ameryce Południowej, Północnej i w Australii. Warto jednak mieć na uwadze, że oprócz popularnego zastosowania, rośliny tego typu stosuje się również jako nawóz ze względu na działania grzybójcze i owadobójcze.
Drugą rośliną, bez której trudno jest mi wyobrazić sobie świat jest… burak, ewentualnie cukrowiec lekarski. To pierwsze to Beta a drugie z kolei po łacinie nazywa się Saccharum officinarum. Burak należy do rodziny szarłatowatych, wywodzi się przede wszystkim z południowej Europy. Z jego korzeni, które mają w sobie wiele sacharozy uzyskuje się cukier buraczany, czyli ten biały. Jednak więcej cukru uzyskuje się z trzciny, to znaczy cukrowca lekarskiego. Roślina ta pochodzi z Nowej Gwinei, przyjmuje się że ponad 60% światowej produkcji cukru bierze się właśnie z niej.
Ostatnią rośliną, o której chciałam wspomnieć jest mandragora (Mandragora officinarum). To z dojrzałych osobników rośliny tego gatunku można przyrządzić eliksir, który jest w stanie pomóc spetryfikowanym osobom. Jednak trzeba przy niej bardzo uważać, szczególnie przy przesadzaniu bo wyrwana z ziemi bardzo głośno krzyczy. Jej wrzask jest uporczywy do tego stopnia, że podobno w bitwie o Hogwart wykorzystywano ją przeciw śmierciożercą.

Szanowny Panie Profesorze Walsh,

Rośliny użytkowe to wszystkie, które wykorzystywane są przez człowieka do celów gospodarczych. Źródło pozyskiwania nie ma znaczenia, bowiem można je znaleźć zarówno w postaci dzikiej, jak i hodowlanej. Można je podzielić na wiele podtypów, zależnie od tego, do czego są wykorzystywane. Do najczęściej używanych, zapewne zarówno w świecie czarodziejów i mugoli, możemy zaliczyć grupę roślin leczniczych, używkowych i przyprawowych, warzywnych i owocowych. W swojej pracy skupię się bardziej na dwóch pierwszych grupach.
Do grupy roślin leczniczych zaliczamy te, które używamy do sporządzenia eliksirów leczniczych oraz takie, które w surowej lub nieco przetworzonej postaci stosujemy doustnie. Przykładem może być mięta pieprzowa, która jest składnikiem wielu eliksirów leczniczych, można ją zaparzyć i zrobić przez to herbatę skuteczną na problemy z układem pokarmowym, albo po prostu zjeść. Inni dość znany przykład, aloes, zależnie od swojej odmiany i sposobu przetworzenia, może być stosowany w eliksirach(szkiele-wzro), maściach, kremach, albo zwykłych napojach do picia.
Rośliny używkowe to wszelkiej maści rośliny, z których tworzone są, jak nazwa wskazuje, używki. Herbata, kawa, piwo, wino, narkotyki - wszystko to powstaje z tej grupy roślin. Dość popularne winogrono może być zarówno użyte do stworzenia soku owocowego jak i wina. Cała rodzina herbatowatych używana jest do stworzenia przeróżnych herbat, czarną, czerwoną, zieloną i jeszcze wiele innych odmian. Przy tej grupie należy zwrócić uwagę na fakt, że przedawkowanie substancji z nich wytworzonych, może być szkodliwe dla naszego zdrowia.

Z wyrazami szacunku,
Elaine Morieu

Rośliny użytkowe to rośliny wykorzystywane przez człowieka w celach gospodarczych. W zależności od ich zastosowania dzieli się je na, chociażby skrobiodajne, cukrodajne, żywicodajne, lecznicze czy kosmetyczne. Oczywiście nie wymieniłam wszystkich kategorii, myślę, że to zbędne. Bardzo się ucieszyłam, że w swojej pracy mogę wykazać się wiedzą również zakresu roślin niemagicznych, dlatego na tym pierwszym chciałabym się skupić. Postaram się podać przykłady kategorii roślin użytkowych, które wymieniłam powyżej. Tak więc, jak sama nazwa mówi, skrobiodajne są to rośliny, które zawierają skrobię, czyli złożony węglowodan, ma on szerokie zastosowania, na przykład występuje w diecie człowieka. Pod wpływem wody pęcznieje i w ten sposób daje poczucie sytości po spożyciu. Występuje głównie w kukurydzy, ziemniakach, ziarnach zbóż.
Rośliny cukrodajne również wykorzystuję się w przemyśle spożywczym. Główne z nich to trzcina cukrowa i buraki cukrowe.
Żywicodajne mają swoje zastosowanie, chociażby w farmakologii jako lekarstwa lub składniki do produkcji lekarstw, tworzyw sztucznych czy kosmetyków. Pozyskuje się z drzew takich jak sosna, ogólnie iglastych, choć nie tylko.
W kolejnej części pracy chciałabym podać przykłady roślin magicznych, które stosuje się w lecznictwie. Chociażby krwawe ziele wykorzystywane w eliksirze spokoju albo księżycowa rosa, w eliksirze detoksykującym. Kora z drzewa wiggen jest za to jednym z głównych składników eliksiru regenerującego zdrowie.
W kosmetyce za to roślina taka jak dyptam wydziela ona dużo olejków eterycznych, ma swoje zastosowanie w tej dziedzinie. Języcznik Migocący jest kolejnym przykładem roślin kosmetycznych, chociaż stosuje go też w eliksirowarstwie. Roślina ta wytwarza drobny pyłek, który unosi się nad całą rośliną, tworząc niewielkie spirale. Nasze oko jedynie jest w stanie wypatrzyć lekkie migotanie, przynosi mi to na myśl brokat.
Mam nadzieję, że podane przykłady niemagiczne, jak i magiczne roślin użytkowych, chociaż odrobinę wyczerpują temat tego eseju. To bogaty temat na kilka esejów czy też książek. Myślę, że zawarłam w mojej pracy, to co profesor chciał, aby zostało przekazane.

samo określenie 'rośliny użytkowe' może kryć w sobie niezwykle wiele znaczeń. Oznacza to bowiem rośliny, które wykorzystuje się w jakimś konkretnym celu, a nie jedynie hoduje w ogrodach czy domach dla ich walorów estetycznych. Spośród roślin użytkowych możemy wyłonić chociażby rośliny lecznicze, które używane są powszechnie w medycynie do leczenia różnych dolegliwości. Takim przypadkiem może być dla przykładu rumianek, który posiada właściwości przeciwzapalne i łagodzące przez co zaleca się zarówno picie go jak i stosowanie okładów z rumianku. Innym rozumowaniem roślin użytkowych mogą być te, które można zastosować w kuchni lub w czasie warzenia eliksirów. Tutaj doskonałym przykładem byłyby chociażby bazylia, której używa się do wzmocnienia smaku potraw oraz jemioła, której jagody są używane w wielu przepisach eliksirowarskich.
Ostatnią kategorią są oczywiście rośliny używane do wytwarzania wszelkiego rodzaju produktów. Tutaj można wymienić dla przykładu pięciotrzcinę powszechnie używaną w lutnictwie do wytwarzania strun instrumentów ze znajdujących się w jej łodygach włókien czy też konopie, z których powroźnicy wykonują liny.
Osobiście zaliczyłabym też do tej kategorii także takie rośliny jak chociażby tytoń, który po ususzeniu wykorzystywany jest do produkcji tabaki czy też papierosów oraz szałwię, którą można wykorzystywać jako kadzidło.

 
 

Przesyłam pracę domową, którą profesor zadał po ostatniej lekcji!

Bazylia

Kulinarnia:

Świeże liście bazylii, ze względu na wyrazisty smak i charakterystyczny zapach, dodaje się do sałatek i zup. Można również nacierać nią mięsa przed dalszym przyrządzaniem. Używa jest także do aromatyzowania octu winnego i oliwy z oliwek.

Hodowanie:

Bazylia uwielbia ciepło i dlatego najlepiej sadzić ją w słonecznym i ciepłym miejscu.
Zaczynamy od wypełnienia ⅓ doniczki ziemią do sadzenia. Resztę doniczki wypełniamy ziemią do wysiewu. Wyrównujemy górną warstwę ziemi, podlewamy ją i sprawdzamy, czy jest wilgotna. Wsypujemy nasiona bazylii do doniczki. Przykrywamy je cienką warstwą ziemi i ostrożnie podlewamy wodą z butelki z rozpylaczem. Pamiętamy, aby nie przysypać ich zbyt grubą warstwą ziemi. Bazylia potrzebuje odpowiedniej ilości ciepła i światła, dlatego stawiamy doniczki w przeznaczonym do tego miejscu, które zapewni nam dobre warunki. Zwracamy też uwagę czy gleba jest wilgotna, nie można przelać! Regularnie podlewać. Gdy siewki osiągną wysokość około 5 centymetrów, można zacząć dodawać do wody, którą się podlewa, płynnego nawozu. Bazylia potrzebuje więcej składników odżywczych niż inne podobne do niej zioła. Nasza roślinka czuje się dobrze w osłoniętych miejscach, takich jak szklarnia, oranżeria lub przeszklony balkon. Jeśli chcemy uprawiać bazylię na zewnątrz; upewniany się, że temperatura nie jest niższa niż 15°C. Jeśli w ciągu dnia jest ciepło, ale w nocy wciąż chłodno, na noc przenosimy rośline do pomieszczenia.

Wawrzyn Szlachetny (drzewko laurowe)

Kulinarnia:

Liść laurowy, ze względu na gorzkawy aromat, jest cenną rośliną przyprawową wykorzystywaną zwłaszcza w kuchni śródziemnomorskiej. Świetnie komponuje się z daniami mięsnymi, rybnymi oraz jako dodatek do dań z soczewicą czy fasolą. 

Hodowanie:

Drzewko laurowe wymaga osłoniętego od wiatru (nie znosi przeciągów), słonecznego i ciepłego stanowiska. Najlepiej rozwija się w pojemniku nieco za ciasnym, wypełnionym żyznym i przepuszczalnym podłożem o odczynie obojętnym. Co 2-3 lata roślinę należy przesadzić lub przynajmniej wymienić wierzchnią warstwę ziemi na świeżą. Wawrzyn potrzebuje częstego (co 2-3 dni) podlewania w sezonie wiosennym i letnim. Ziemia w donicy powinna być zawsze wilgotna. Aby ułatwić sobie utrzymanie stałej wilgotności podłoża, warto przed sadzeniem rośliny wymieszać ziemię z odżywką, zawierającą w swym składzie nawóz i składniki poprawiające strukturę ziemi i hydrożel. Ponieważ drzewko laurowe lubi wysoką wilgotność powietrza, można je też regularnie zraszać wodą. W sezonie, od kwietnia do lipca, zasilamy drzewko laurowe nawozami mineralnymi wieloskładnikowymi bądź nawozami ogranicznymi (najlepiej stosować jedne i drugie, na przemian). Przed nadejściem przymrozków, gdy laur przechodzi w stan spoczynku, przenosimy donicę do widnego, chłodnego pomieszczenia o temp. 5-10°C. Ograniczamy w tym okresie podlewanie i całkowicie zaprzestajemy nawożenia. Pod koniec zimy warto przyciąć drzewko laurowe, skracając o połowę młode, jednoroczne pędy.

Szafran:

Szafran to jedna z najdroższych i najbardziej ekskluzywnych przypraw na świecie, znane z wyjątkowego smaku i barwy. To idealne zioło do podkreślenia smaku i koloru różnych potraw. Szafran wykorzystywany jest w kuchni na całym świecie, szczególnie w kuchniach bliskowschodnich, indyjskich i śródziemnomorskich. Jest kluczowym składnikiem takich dań, jak hiszpańska paella, indyjskie curry, a także włoskie risotto. Dodaje głębi smaku i delikatnej słodyczy, co jest charakterystyczne dla tej przyprawy. Do wydobycia pełni smaku szafranu wystarczy odrobina, co czyni go jednym z najbardziej wyjątkowych składników kuchni.

To roślina wymagająca specyficznych warunków hodowli, ale dostarcza wyjątkowych i kosztownych przypraw. Oto jak go hodować:

Nasłonecznienie: Szafran wymaga pełnego nasłonecznienia. Należy umieścić rośliny w miejscu, gdzie będą otrzymywać co najmniej 6-8 godzin dziennie światła słonecznego.
Gleba: Gleba powinna być dobrze odcedzająca i niezbyt bogata. Można ją wzbogacić kompostem i piaskiem, aby zapewnić odpowiedni drenaż.
Sadzenie: Szafran rozmnaża się z cebul (zwanych krokusami). Cebule sadzi się płytko, na głębokość około 5-7 cm, zachowując odstęp około 10-15 cm między nimi.
Podlewanie: Podlewa się go umiarkowanie. Zbyt wilgotna gleba może prowadzić do gniciu cebul.
Zbieranie: Szafran kwitnie jesienią. Kwiaty są małe, fioletowe i zawierają czerwone nitki, które są właściwym szafranem. Zbiera się je ręcznie i ostrożnie. Kilka nitek wystarczy do aromatyzowania wielu dań.

Mięta:

Mięta to zioło o świeżym, orzeźwiającym smaku i intensywnym aromacie. Jest powszechnie stosowana w kuchni na całym świecie. Świetnie komponuje się z wieloma potrawami. W daniach kuchni śródziemnomorskiej dodaje smaku do sałatek, tzatziki, czy grillowanych warzyw. W kuchni azjatyckiej mięta jest kluczowym składnikiem potraw, takich jak tajski kurczak z miętą. Jest również doskonałym dodatkiem do deserów, jak lody lub koktajle. Mięta znakomicie pasuje do napojów, jak herbata miętowa lub mojito. Jej odświeżający smak dodaje potrawom niepowtarzalnego charakteru.

Mięta to roślina stosunkowo łatwa w uprawie. Tu parę wskazówek do hodowli:

Nasłonecznienie: Mięta lubi światło słoneczne, ale może rosnąć w miejscach o częściowym cieniu. Należy wybrać miejsce z co najmniej 4-6 godzinami nasłonecznienia dziennie.
Gleba: Mięta rośnie najlepiej w wilgotnej i próchnicznej glebie. Dobry drenaż jest ważny, aby uniknąć przelania.
Sadzenie: Można zasadzić miętę z sadzonek lub z nasion. Sadzonki najlepiej jest umieścić w odstępach co około 30-45 cm.
Podlewanie: Mięta lubi wilgotną glebę, dlatego podlewa się ją regularnie, szczególnie w okresie suszy.
Przycinanie: Regularne przycinanie pomoże zachować krzaczaste i kompaktowe krzewy mięty. Należy usuwać suche liście i gałęzie, aby zachować świeżość.
Rozmnażanie: Mięta jest znana z rozprzestrzeniania się, więc warto obserwować, czy nie rozprzestrzenia się zbyt agresywnie. Można ją rozmnażać przez podział bryły korzeniowej.

wiele ziół już znajduje swoje zastosowanie w kuchni i nie trzeba długo szukać, aby znaleźć listę podobnych roślin. Wyjątkowo często, zwłaszcza w kuchni włoskiej, można natknąć się na takie zioła jak oregano czy bazylia. Służą one nie tylko do wzbogacania smaku potraw poprzez dodanie go niczym przyprawy, ale także chociażby jako główny składnik takich rzeczy jak pesto.

Dobrym przykładem może być również czosnek niedźwiedzi, który w przeciwieństwie do zwykłego czosnku nie jest stosowany w formie cebulek drzemiących pod ziemią, ale wykorzystuje się jego liście. Można je zakisić albo też w formie suszonej stosować jako przyprawę, która ma bardzo podobny smak do czosnku pospolitego.

Innym powszechnie znanym ziołem, które jest stosowane głównie do robienia napojów jest mięta. Najpowszechniejszym jej zastosowaniem jest parzenie herbaty, ale oprócz niej można ją dodać do wielu innych napojów, aby dodać im odświeżających i orzeźwiających właściwości oraz smaku.

 

Szanowny Panie Profesorze Walsh,

Grupa ziół, które możemy wykorzystać w kulinarii jest dość obszerna. W swojej pracy postanowiłam skupić się na jednym - macierzance tymianku. Wybrałam go ze względu na mnogość zastosowań, czy to w kontekście przyprawy, czy aromatyzowanie napojów, zarówno alkoholowym, jak i tworzenia herbaty ziołowej.

Tymianek jest rośliną, która nie jest jakoś szczególnie wymagająca, a jej hodowla i pielęgnacja należy do łatwych. Wysiewać powinno się na przełomie marca i kwietnia, a jeśli jest zasadzona w doniczce, to w okolicy maja należy ją ustawić blisko okna. Należy do roślin światłolubnych, jednak nie musimy się martwić o przesuszenie w przypadku zbyt dużego nasłonecznienia. Odmiana pospolita preferuje glebę zasadową, natomiast odmiana wąskolistna i cytrynowa woli lekko kwaśną. W każdy przypadku gleba powinna być o dużej przepuszczalności wody.
Tymianek powinien być podlewany oszczędnie, ale regularnie. Należy zwrócić uwagę, aby strumień wody był niewielki i by nie doszło do kontaktu z liściami. Jego regularne uszczykiwanie wpływa na poprawę rozwoju i bujniejszego rozkrzewienia rośliny. Zbiory można prowadzić przez cały rok (w naszym klimacie jedynie w przypadku zasadzenia w doniczce), jeżeli zależy nam na świeżym tymianku do doprawienia potrawy. W przypadku większych zbiorów, powinniśmy wybrać słoneczną pogodę – tymianek nie może być mokry od rosy ani od deszczu. Pierwsze cięcie, gwarantujące najbardziej aromatyczne zbiory, powinno się wykonać nim roślina zakwitnie, a więc na przełomie maja i czerwca. Drugi zbiór należy przeprowadzić pod koniec sierpnia, po okresie kwitnienia. Następnie roślinę przycina się 10 cm na ziemią i zebrane pędy suszy w temperaturze nie wyższej niż 35 stopni Celsjusza, w przewiewnym miejscu, bez dostępu słońca. Gdy roślina wyschnie, zbiera się z niej listki, a gałązki wyrzuca.

Z wyrazami szacunku,
Elaine Morieu

Profesorze to ten dzień. STAŁO SIĘ! SZYBKO JESTEM NA obrzeżach lasu.
Niech profesor weźmie ciastka bez nich będzie nie dobrze!

Udanganyifu

Magiczna roślina z rodziny wiechlinowców, przypominająca wyglądem paproć, ale nie rośnie ona na ziemi, ale na drzewach. Na dniach wygląda całkiem zwyczajnie, drobne łodyżki liścia są zakończone pąkami, które otwierają się tylko w nocy. Liście ustawione dwurzędowo, naprzemianległe, równowąskie, jednak nie są niebezpieczne przy dotyku, tak samo jaką pąk, dopiero w nocy roślina ta zwana przez tubylców w języku suahili dhoruba ya pink to znaczy różowa burza lub maumivu katika nyekundu ból w czerwieni. Występuje głównie w zalesionych rejonach, pnąc się po drzewach najczęściej tam, gdzie często występują burze. Rośnie od września do listopada, wtedy najbardziej trzeba uważać, zwłaszcza w nocy. Udanganyifu w dzień nie stwarza żadnego niebezpieczeństwa, dopiero gdy całkowita ciemność spowija tereny, gdzie rośnie, otwiera się pąk z kwiatem, który świeci na czerwono. Mami tym samym w swoje okolice zagubionych podróżników lub zwierzęta. Pręciki kwiatu są czarne, a z nich wydobywa się chmura o takiej samej barwie, którą przenikają różowo-fioletowe pioruny. Obserwowanie jej z daleka nie jest niebezpieczne, dopóki nie znajdziemy się w pobliżu, wtedy czarny dym jakby żył, otacza swoją ofiarę i zadaje niewyobrażalny psychiczny ból. Jest to iluzja, nie wyrządza fizycznej krzywdy, lecz tworzy w mózgu ofiary iluzję potwornego cierpienia, podobnego do rażenia prądem lub płonięcia na stosie. Jego intensywność może być mniejsza, kiedy osoba zna oklumencje. Znalezienie się w pobliżu kilku takich roślin drzewnych można umrzeć w męczarniach, w okrutnym bólu psychicznym. Ciężko jest się zbliżyć do rośliny, dlatego nie znaleziono też dla niej odpowiedniego zastosowania. W suahili Udanganyifu oznacza oszust, tym właśnie jest niepozorna roślina przynosząca w nocnym wędrowcom zgubę.

Klasyfikacja Ministerstwa Magii w Tanzanii: bardzo niebezpieczne
Pochodzenie: Afryka Wschodnia, Tanzania
Szkodniki: brak
Zastosowanie: brak

Krwiożer Drapieżny (Sanguivora Predatoria), to gatunek drapieżnego drzewa z rodzaju Sanguivora, rosnącego jedynie na terenach silnie skażonych przez czarną magię. Wykazuje się ono dużą odpornością na czynniki zewnętrzne, dzięki czemu występuje na niemal każdej szerokości geograficznej. Głównym ogranicznikiem nie jest sama temperatura, a dostępność pożywienia. Z tego też względu, gatunek ten preferuje miejsca bogate w liczną zwierzynę lub znajdujące się nieopodal siedlisk ludzkich. Krwiożer Drapieżny potrafi osiągnąć nawet trzynaście metrów wysokości. Posiada bardzo charakterystyczną korę o ciemnym, niemal czarnym zabarwieniu. Jest ona szorstka, gruba, o wyraźnych wgłębieniach, przypominających rany. To właśnie z nich sączy się szkarłatna, przywodząca na myśl krew, żywica. Wydziela ona ziemistą, lekko metaliczną woń. Dzięki tym wszystkim zbieżnością, roślina ta, przynajmniej w mowie potocznej, nazywana jest „Krwawiącym Drzewem”. Substancja produkowana przez to drzewo ma bardzo niezwykłą właściwość. Spożyta, uniemożliwia czarodziejowi używanie magii na okres od dwóch do nawet sześciu godzin! Wypicie jej wiąże się jednak z poważnym poparzeniem przełyku, który ciężko wyleczyć sposobami opierającymi się na czarach. Problem ten dotyczy także ran, powstałych w wyniku kontaktu żywicy z ciałem. Ta szkodliwa substancja produkowana jest przez całe drzewo, dlatego należy zachować szczególną ostrożność w jego pobliżu. Zwłaszcza podczas obfitego deszczu. Roślina z tego gatunku posiada grube, powykrzywiane gałęzie z nieproporcjonalnym rozkładem, co nadaje drzewu bardzo groteskowy wygląd. Całość dopełniają liście o niezdrowej, ciemnobordowej barwie z purpurowymi przebarwieniami. Tak jak w przypadku innych drzew z rodzaju Sanguivora, liście tego drzewa są ostre na krawędziach i mają kształt oszczepowaty. W przeciwieństwie jednak do pozostałych gatunków, odznaczają się większą podatnością na uszkodzenia. Ma to związek z tym, że Krwiożer Drapieżny nie wykorzystuje liści do pozyskiwania niezbędnych substancji odżywczych. W tym celu wykorzystuje korzenie, których ma aż trzy rodzaje: Korzenie mocujące, korzenie chwytne oraz korzenie wysysające. Korzenie mocujące są masywne i głęboko zakorzenione. To do nich należy zapewnienie stabilności roślinie, szczególnie w bardzo trudnych warunkach środowiskowych. Korzenie chwytające służą do unieruchamiania ofiary. Są cienkie i giętkie, pozbawione sztywnej kory. Najczęściej wyrastają z górnych korzeni mocujących, pozostając rozłożonymi na powierzchni. Oprócz ich zdolności do oplątywania ofiary, wydzielają one bardzo lepką substancję, która pomaga w unieruchamianiu celu. Wysysające natomiast, bardzo mocno przypominają korzenie chwytające. Różnią się jedynie ostrym zakończeniem, które służy roślinie do wysysania krwi i składników odżywczych z ciała zdobyczy. Co ciekawe, Krwiożer Drapieżny, tak samo jak Krwiożer Zwyczajny  (Sanguivora Vulgaris), czerpie korzyści z obecności Brzytwotrawy. Tak jak swój krewniak, bardzo chętnie zapuszcza swoje korzenie pod tą rośliną, żywiąc się krwią, której ta nie spije. Nierzadko też próbuje unieruchomić swoje ofiary właśnie w Brzytwotrawie, często zwiększając tym samym poniesione przez cel, obrażenia. Jest to korzystne dla obu roślin. Trawa otrzymuje większą ilość krwi, a rany otrzymywane w wyniku szarpaniny, jedynie osłabiają ofiarę. Jednak nie tylko korzenie są niebezpieczne. Szczególną uwagę należy zwrócić także na same owoce. Roślina wykorzystuje bowiem Ballochorię do rozsiewania nasion, eksplodując i wyrzucając je, w sprzyjających warunkach, nawet na odległość dwudziestu pięciu metrów. Po trafieniu w istotę żywą, nasiono się w niej osadza. Jeśli uderzenie nie doprowadziło do natychmiastowej śmierci, infekuje ono organizm, produkuje substancje, które zaczynają wpływać na umysł ofiary. Ta, stopniowo traci kontrolę nad swoim ciałem, kierując się do miejsca dogodnego dla rozwoju rośliny. Kiedy już je znajdzie, taka istota siada lub kładzie się na ziemi, pozostając w bezczynności. Organizm celu zaczyna wydzielać sygnały chemiczne, wywołujące u nasiona proces kiełkowania. Korzenie nowo powstającej rośliny, zaczynają przedostawać się przez skórę, a ona sama żeruje na wciąż żywym „inkubatorze”. Proces ten przeważnie kończy się śmiercią, choć szybka reakcja ze strony innych osób, może temu zapobiec. Należy jednak zachować przy tym szczególną ostrożność, gdyż owoce potrafią eksplodować po wyczuciu magii. Nie powinno się także podpalać takiego drzewa. Powstaje wtedy silnie toksyczny dym. Wywołuje on silne osłabienie, wymioty, bolesne skurcze mięśni, wysoką gorączkę, a także uniemożliwia czarodziejowi korzystanie z magii na okres od dwóch do siedmiu dni. Co ciekawe, zaklęcie Patronusa stanowi skuteczną obronę przeciwko drapieżnym korzeniom tego drzewa. Te bowiem, wolą go unikać.

Pochodzenie: Miejsca skażone czarną magią
Szkodniki: Brak
Zastosowanie: Brak
Klasyfikacja: Bardzo Niebezpieczne