Choć moja wiedza biologiczna z pewnością nie należy do niezwykle rozległych, postanowiłem więc wesprzeć się zbiorami bibliotecznymi z nadzieją, iż to, co panu przedstawię, spełni oczekiwania co do poziomu pracy. Skupiłem się na roślinach znanych mi jeszcze z mugolskiego świata, a które wciąż spełniają podane przez pana wymagania.
Pierwszą rośliną, którą opiszę, jest tojad mocny - znany pod łacińską nazwą aconitum nepellus. Poznamy go po bardzo dużych, dłoniastych i ząbkowanych liściach. Charakterystyczne są również bardzo grube oraz puste w środku łodygi, osiągające - wraz z kwiatostanem - wysokość do stu pięćdziesięciu centymetrów. Sam wcześniej wspomniany kwiatostan jest barwy granatowej, zbity w grona. Tojad jest uznawany za jedną z najbardziej trujących roślin - już nawet dwa miligramy w stu mililitrach alkoholu są w stanie pozbawić życia dorosłego, zdrowego człowieka. Trucizna wchłania się jednak nie tylko doustnie, przechodzi również przez skórę, dlatego należy używać rękawiczek przy obchodzeniu się z tojadem. Występuje ona też w każdej części rośliny, więc tak samo trujący jest kwiatostan, jak i korzeń. Głównym winowajcą jest akonityna, jeden z alkaloidów. Akonityna po spożyciu działa pobudzająco, przynajmniej początkowo, szybko jednak przechodzi w skutki paraliżujące (przy czym paraliż mięśni oddechowych bądź zatrzymanie pracy serca są najczęstszymi przyczynami zgonu). Wśród odczuwalnych skutków możemy wymienić takie objawy jak mrowienie czy drętwienie, nudności, bóle mięśni, zimne poty, dreszcze, zaburzenia zmysłów (wzroku oraz mowy), ostre drgawki. Obecnie nie istnieje żadne znane antidotum na zatrucia akonityną, choć przy natychmiastowej reakcji można podjąć próby szpitalnego ratowania pacjenta - spustoszenia w organizmie będą jednak ogromne ze względu na podrażnienia wątroby i jelit.
Oleander (nerium oleander), czyli druga z roślin, o której chcę opowiedzieć, może zdawać się całkiem niegroźna. Jest to krzew, który potrafi wyrosnąć nawet do wysokości siedmiu metrów; jego liście są bardzo długie, zwężające się przy końcu. Kwiatostan zaś ma bardzo specyficzny, kielichowaty kształt, najczęściej spotykane jego barwy zaś to różowy albo biały. Chętnie wykorzystywany jako roślina ozdobna, nie tylko ze względu na swój charakterystyczny, przyciągający oko wygląd, ale również piękny zapach. Trująca jednak jest każda część tego przepięknego krzewu - zawiera on w sobie glikozyd nasercowy, zwany czasem oleandryną. Dawka śmiertelna jest trudna do określenia w miligramach, jednakże mówi się, iż spożycie nawet jednego liścia oleandra może doprowadzić do śmierci w ciągu dwudziestu czterech godzin. Żeby zaś doprecyzować niebezpieczeństwo ciągnące się za tym krzewem, warto powiedzieć o tym, iż nawet dym z oleandra jest trujący, przekładając te właściwości również na inne obiekty, np gdybyśmy wpadli na pomysł upieczenia jedzenia na ognisku z oleandrowego krzewu - stanie się ono zatrute. U kobiet w ciąży doprowadza do poronienia.Odczuwalne skutki zatrucia są dość klasyczne, zaczynając od wymiotów, bólu żołądka, głowy, drgawek, braku czucia w ustach i problemów z krążeniem - na zaczerwienieniach i bąblach kończąc, jeśli nasza skóra miała styczność z sokiem oleandra.
Lulecznica Kraińska, znana też jako scopolia carniolica, to trzecia z roślin, o której chciałbym opowiedzieć. Jest ona gatunkiem z rodziny psiankowatych, do których zaliczamy - na przykład - bardzo pospolitego ziemniaka. Z wyglądu nie wydaje się być szczególnie niebezpieczna, nie rzuca się też w oczy - przypomina chwasta jakich wiele. Wyrasta średnio do pięćdziesięciu centymetrów, jej łodyga zaś jest mięsista, rozgałęziająca się, szczególnie w górnej części. Liście dość duże, łuskowate przy nasadzie, zwężające się przy końcach i charakterystycznie ząbkowane. Ich kwiaty to z kolei dzwonkowaty, brunatnawy kielich - są one jednak bardzo drobne i łatwe do przeoczenia. Lulecznica znów jest rośliną, której każda część jest trująca, ze szczególnym uwzględnieniem korzeni. Zawiera wcześniej wspomniane już przy tojadzie alkaloidy, w tym przypadku skopolaminę i atropinę. Objawy zatrucia lulecznicą występują już piętnaście minut po spożyciu - zgon najczęściej występuje po około dwóch godzinach w skutek paraliżu układu oddechowego. Objawy zatrucia, które tutaj zarejestrujemy, to zaczerwienienia twarzy, przyspieszenie pulsu, suchość w gardle, zdarza się również niepokój, histerie oraz halucynacje zakończone napadami szału.
Choć wymieniłem już wymagane przez pana trzy rośliny, natrafiłem również na jedną, która zainteresowała mnie na tyle, iż pozwolę sobie rozwinąć moją wypowiedź i o niej także wspomnieć. Jej nazwa to difenbachia, nie różni się zaś szczególnie w języku łacińskim - tam bowiem nazywamy ją dieffenbachia schott (choć drugi człon może różnić się w zależności od podgatunku). Nie przykuwa wzroku wyglądem, jak w przypadku lulecznicy, mówiąc o ogólnym gatunku ciężko też mi scharakteryzować jej wygląd - może różnić się nawet wzrostem (część nie osiąga nawet dziesięciu centymetrów, gdy inne potrafią wyrosnąć do dwóch metrów) czy typem łodygi. Wszystkie łączą jednak sercowate-lancetowate blaszki liściowe, pierzaście użyłkowane co objawia się w dość charakterystycznym wzorze na liściu. Difenbachia, sama w sobie, zawiera rafidy, które przy kontakcie z rośliną wywołują stan zapalny skóry - swędzenie, pieczenie, czasem również pęcherze, które utrzymują się około dwadzieścia cztery godziny. Nie to jednak jest najbardziej interesującą kwestią. Sok difenbachii zawiera strychninę, czyli kolejny alkaloid. Jeżeli spożyjemy sok z difenbachii, doświadczymy, oczywiście, typowych objawów zatrucia alkaloidem - nudności, zaburzenia rytmu serca czy paraliże (choć, dodatkowo, difenbachia może powodować również czasową bezpłodność). Jeżeli jednak substancja ta dostanie się do oka, spowoduje ona czasową ślepotę, skurcze powiek, łzawienie - i ta "czasowość" może trwać nawet do kilku miesięcy. Podobnie sprawa ma się, jeśli sok rośliny dostanie się w jakiś sposób do naszych strun głosowych - wywołuje ich paraliż, prowadząc do utraty zdolności mówienia, która również potrafi trwać do dwóch tygodni. Niegdyś używano właśnie tej właściwości difenbachii do uciszania "niewygodnych" dla siebie osób. Choć difenbachia jest rośliną trującą, rzadko kiedy doprowadza do przypadków śmiertelnych i nawet mugole z powodzeniem radzą sobie z niwelowaniem jej toksycznych działań.
Mam nadzieję, iż swoim wypracowaniem wyczerpałem interesujący pana temat w stopniu zadowalającym. Z niecierpliwością będę czekać na zajęcia, które rozwiną nam ten fascynujący temat.