First topic message reminder :

Ta sala jest idealna dla tych, którzy lubią oglądać siebie ze wszystkich stron. Jest to dosyć duże pomieszczenie, na którego trzech ścianach zawieszone są przeróżne lustra – niektóre działają jak zwykłe lustra, inne zniekształcają sylwetkę. Pod ścianą niepokrytą lustrami, tą samą, w której znajdują się drzwi wejściowe, stoją kanapy i fotele, które można łatwo przemieścić i ustawić w dowolnym miejscu.
A oświetlenie? Nie wiadomo skąd pochodzi. Gdy ktoś wchodzi do środka, pomieszczenie staje się jasne, jakby cały czas panował dzień.
Idealne miejsce do ćwiczenia swoich tanecznych umiejętności.

***

Gabrielle, podekscytowana spotkaniem z przyjacielem z dzieciństwa, którego nie widziała przecież od tylu lat, szybko napisała notkę, która miała poinformować Pierre'a o tym, że czekała na niego. Najpierw pobiegła do sowiarni i wysłała ją, w niej zmieniając miejsce spotkania (w Salonie Wspólnym już ktoś był). Później szybko udała się do Sali, mając nadzieję, że nie spóźni się i że to ona nadejdzie tam pierwsza, tak, jak obiecała, a nie on. Na szczęście, gdy tylko weszła do pomieszczenia, okazało się, że nie było w nim nikogo oprócz niej. Także usiadła na jednym z foteli i czekała, przy okazji obserwując swe oblicza odbijające się w lustrach. A niektóre wyglądały prześmiesznie.

Mragaret z olbrzymim uśmiechem na ustach nie przestawała wbijać w niego palców.
- Jak to co robię? - Powiedziała, śmiejąc się. - ŁASKOCZĘ! - I zaczęła robić to z jeszcze większym impetem. Widok tak bezbronnego, roześmianego Yavana był niecodzienny i w sumie cholernie śmieszy i jeszcze te łzy z oczy. Margaret ledwo opanowywała się przed wybuchem śmiechu. Nie przerywała jednak tortur na swojej miłości.

Płomyczek po udzielonej odpowiedzi na moje pytanie zwiększyła starania by doprowadzić mnie do śmierci poprzez śmiech. Nie mogłem uciec, a przynajmniej na razie nie miałem na to ochoty, tak dawno temu śmiałem się tak jak teraz, cóż z tego, że pewnikiem wyglądałem komicznie czułem się świetnie! Łaskotałem Margaret, lecz nie zauważyłem większej zmiany dziewczyna śmiała się, nic nie robiąc sobie z moich starań?
- Masz w ogóle łaskotki? - udało mi się zapytać pełnym zdaniem. Następnie znów stworzyłem w pokoju kakofonię śmiechu.

Margaret nie dawała za wygraną. Yavan tez próbował ją łaskotać. Jednak nie w tych miejscach, gdzie trzeba.
- Nie, nie mam . - Powiedziała szczerząc się mocno. - Chyba można, co? - Mrugnęła do niego i odsunęła się kawałek, siadając po turecku. - I jak? Przeżyjesz to? - Zaśmiała się. Miała zamiar utrzymać to coś co teraz unosiło się w powietrzu.

- Nie, nie mam. - kiedy usłyszałem odpowiedź przez chwilę zaistniała myśl – Nie ma nadziei! - ale nagle wszystko ustało. Margaret odsunęła się i usiadła po turecku przede mną, dzięki czemu jako tako mogłem przybrać pozycję siedzącą, łapałem powietrze i ocierałem pot z czoła musiałem dojść do siebie...
- Jasne – opowiedziałem z uśmiechem – po prostu dawno nikt mnie nie łaskotał, zaskoczyłaś mnie – no wreszcie się uspokoiłem i mogłem spojrzeć na Płomyczka, była wspaniała z włosami w lekkim nieładzie i uśmiechem na ustach...
- Znasz więcej takich niespodzianek? - zapytałem z obawą i nadzieją jednocześnie.

- No widzisz. Ja jednak czasem wiem, co dobre. - Uśmiechnęła się delikatnie. Patrząc na niego całego mimowolnie przypomniała sobie ich pierwszy raz... Rozmarzonym wzrokiem zaczęła błądzić po jego ciele, ale szybko opamiętała się. - Jasne, że znam! Będzie ci dane się o tym przekonać, zapewniam cię. - Puściła mu oczko i przysunęła się do niego. Oparła głowę na jego ramieniu. - Nie jestem taka zła, co? - Szepnęła.

- Co ty mówisz kochanie jesteś cudowna, dlaczego mówisz coś takiego? - kiedy się do mnie zbliżyła i położyła głowę na moim ramieniu przytuliłem Ją mocniej do siebie i nie puszczałem. Uwielbiałem kiedy byliśmy tak blisko siebie nasze ciała się stykały, mogłem poczuć zapach i usłyszeć bicie serca kiedy następowała cisza. - Spójrz na mnie. – powiedziałem cicho, kiedy to uczyniła ręką dotknąłem delikatnie Jej podbródka i złożyłem długi namiętny pocałunek na ustach Płomyczka – Patrząc na Ciebie lub myśląc o Tobie nigdy nie przyszło mi to słowo do głowy – pogładziłem policzek dziewczyny, a następnie przytuliłem mocno.

- Nie wiem, tylko tak sobie gadam. - Podniosła na niego oczy i uśmiechnęła się szeroko. Całowali się. Ona to uwielbiała. Yavan robił to tak delikatnie i czule, że zawsze chciała, żeby chwila ich pocałunku nigdy się nie skończyła. Uśmiechnęła się delikatnie na jego słowa. Okrakiem usiadła mu na kolanach, przodem do niego. - Wiesz... Ty też jesteś cudowny. - Nie uśmiechnęła się. Zbliżyła swoje usta do jego czoła i lekko go cmoknęła. Oddaliła twarz i spojrzała głęboko w jego zdrowe oko.

Nigdy nie mogłem przewidzieć jak zachowa się Margaret, co zaraz powie lub zrobi, uwielbiałem to uczucie niepewności i wyczekiwania które pojawiało się kiedy tylko Ją widziałem. Przy tym wszystkim była tak naturalna, podążała za tym czego pragnęła i nie zawsze przejmowała się konsekwencjami swoich poczynań, była całkowitym przeciwieństwem mnie. W domu zawsze musiałem zwracać uwagę na moje słowa i zachowanie, restrykcyjne wychowanie i obowiązki jakie otrzymałem przyzwyczaiły mnie do tego, ale przy Płomyczku nie musiałem na to zwracać takiej uwagi za co byłem Jej niezwykle wdzięczny. Kiedy spojrzała swoimi błękitnymi zwierciadłami duszy w moje oczy z radością odwzajemniłem spojrzenie, zawsze lubiłem wpatrywać się w oczy moich rozmówców w moich rodzimych stronach było to sprytne zagranie które często stosowałem. Ale w tym przypadku pragnąłem by ta chwila trwała jak najdłużej, delikatnie dotknąłem policzka Margaret sprawiało mi to wyjątkową radość.
- Jesteśmy przeciwieństwami które się przyciągają. – na moich ustach istniał lekki uśmiech, ale głos miałem poważny – Nie rozumem tego, ale czy muszę? Kocham Cię i to mi wystarczy za wszystkie odpowiedzi jakie bym odnalazł.

Tak, wiedziała, że jej nieprzewidywalność bardzo zaciekawiała Yavan i dzięki temu jeszcze mocniej ja ubóstwiał. Na myśl o tym, kącik jej ust drgnął lekko.
- Tak, tak. Wiesz ile ja słyszałam o tych całych przyciągający się przeciwieństwach. - Wstała i zaczęła przechadzać się po sali w te i wewte. - To niby prawda, ale przecież podobieństwa tez się przyciągają, nie?! - Jakoś nie lubiła takiego gadania o jakimś przeznaczeniu czy Bóg wie co to ma być. Jest miłość to jest. Może przeznaczenie, może przypadek, a może jednak jakieś prawdziwe przyciąganie. Nie była pewna, ale akurat o takich rzeczach nie lubiła mówić głośno. Nie chciała, żeby Yavan poczuł się winny czy coś. Chciała mu delikatnie powiedzieć, że nie lubi o tym mówić i już. Delikatnie... Jak zwykle jej nie wyszło. Jakby nie znała tego słowa. Szybko się zrekompensowała. Uśmiechnęła się jak najbardziej słodko. - To wystarczy. Bo przecież kochamy się nawzajem, tak? To najważniejsze. - Usiadła znów obok niego i położyła głowę na jego ramieniu. - To takie cudowne uczucie.

- Wybacz jeśli moje słowa cię dotknęły, nigdy mi nie chodziło o przeznaczenie. Od kiedy Cię poznałem to słowo traci sens, a przynajmniej negatywne brzmienie które zawsze odczuwałem do niego. - pogładziłem Jej główkę kiedy ponownie usiadła i oparła się o mnie – Tak masz rację to cudowne uczucie, jesteśmy tu teraz razem – delikatnie pochwyciłem dłoń Płomyczka w moją i uniosłem lekko do góry – i to jest wspaniałe – pocałowałem delikatnie Jej dłoń i spojrzałem w oczy.
- Lubisz tańczyć? - jak zawsze pytania pojawiały się w mojej głowie w najdziwniejszych momentach, a co było zabawniejsze zazwyczaj nie pozwalałem by tylko siedziały w mojej głowie wypowiadając je zaraz po tym jak pojawiały się w moich myślach.

- No, masz szczęście, że się zrehabilitowałeś. - Zaśmiała się serdecznie. Uwielbiała pocałunki w wierzch dłoni. To było dla niej takie szarmanckie i jej zdaniem najlepiej wyrażało uczucia. Przynajmniej zainteresowanie i w pewien sposób oddanie. Na pytanie o taniec Margaret podniosła głowę z jego ramienia i podrapała się teatralnie po głowie. Zamruczała jak kotka. - To zależy co. - Mrugnęła do niego i przeciągnęła się, ziewając lekko. Była trochę śpiąca, ale co tam! Poza tym niedawno wypiła trochę alkoholu, także...

Uwielbiałem jak się tak zachowywała, mruczenie jak i Jej przeciąganie się tak to bardzo, ale to bardzo na mnie działało, pobudzało moje instynkty i rozbudzało płomień we mnie. Ale jak na razie zamierzałem dokończyć temat który zacząłem.
- Nie mam pojęcia jakie są europejskie tańce, nigdy w sumie nie tańczyłem z kobietą. - cóż nie była to do końca prawda więc postanowiłem się poprawić – No może nie do końca, ale taniec ze sztyletami z siostrą nie powinien się liczyć – lekko się uśmiechnąłem – w moich rodzimych stronach rzadko można spotkać tańczącą parę, a chciałbym kiedyś z Tobą Płomyczku zatańczyć, chociaż najpierw musiałbym się nauczyć jakiegokolwiek z tańców. - tak znałem kilka tańców, ale były związane z walką i co z tego, że były piękne były zarezerwowane tylko i wyłącznie dla jednej osoby.

- Wiesz, ja tam z kilkoma kobietami tańczyłam. - Powiedziała z uśmiechem. Typowo towarzysko tez nigdy nie tańczyła. jakoś nie było z kim. Ba! Nawet nie było ku temu okazji. Bała się, bo Yavan wymyśli. - Nie kochanie, ten taniec na pewno się nie liczy. - Mrugnęła do niego. - Jasne, że zatańczymy, ale ja sama nie umiem tańczyć także możemy być taką słodką parką, która potyka się o własne nogi i ich taniec w niczym nie przypomina tańca wszystkich wkoło. - Wyobraziła to sobie i wybuchnęła głośnym śmiechem.

- Może masz rację, ale chciałbym i tak kiedyś spróbować. – uśmiechnąłem się figlarnie, to czy się byśmy potykali czy nie, nie miało żadnego znaczenia, szczególnie że to raczej nam nie groziło, może pewności nie miałem ale za to mocne przypuszczenia – A jeśli chodzi o potykanie się – figlarny uśmiech pojawił się na mojej twarzy – to jeśli nikt mi nie wytłumaczy kroków będę mógł Ci zagwarantować. – puściłem oko do Margaret – Ale jeśli stanie się inaczej uczynię wszystko co w mojej mocy by tego uniknąć, jeśli czegoś chcę naprawdę potrafię się postarać. Więc jak chciałabyś spróbować w najbliższym czasie? - byłem wielce ciekaw co odpowie Płomyczek.

- Spróbujemy, spoko! - Klepnęła go w ramię. - Ja lubię się potykać. To jest takie moje małe hobby. Co prawda ukrywam się z tym, ale kilka osób odkryło już moja tajemnicę. - Skrzywiła się nieznacznie. - Dobrze to ty poćwiczysz, ja tez poćwiczę i możemy tańczyć i to nawet w najbliższym czasie! To jest nawet wspaniały pomysł. - Klasnęła w dłonie.

Tak to dobry pomysł pomyślałem sobie, już nie mogłem się doczekać kiedy ten dzień nastąpi, ale usiałem się uzbroić w cierpliwość nauka pewnikiem potrwa jakiś czas przynajmniej z mojej strony.
- Więc jaki taniec wybierzemy? Nie znam żadnego więc cokolwiek wybierzesz powinno być dobrze. - teraz tylko pozostało znaleźć nauczyciela lub nauczycielkę, po prostu kogoś kto byłby w stanie mi to wszystko wytłumaczyć. Byłem zadowolony odkąd zawitałem do tej szkoły nauczyłem się tylu rzeczy, a ilu jeszcze nie znałem.

Margaret musiała się dobrze zastanowić. Chyba marzyła zawsze o tym, żeby móc poczuć się jak księżniczka. Nie była pewna, bo to marzenie z wczesnego dzieciństwa.
- Słyszałam, że walc jest najdostojniejszy. O tym marzę. - Uśmiechnęła się jakby do swoich myśli, w których wyobrażała sobie ich wspólny taniec. - A w rezerwie nauczmy się czegoś bardziej latynoskiego. Najlepiej rumby, bo to taniec miłości. - Spojrzała na niego bardzo znacząco. Miała nadzieję, że zrozumie... Margaret jest typem osoby wiecznie niezaspokojonej stąd miała nadzieję, że Yavan albo da sobie z nią radę tak, że będzie spełniał jej zachcianki, albo ja od niech oduczy. Miała jednak nadzieję, że zamierza to pierwsze. Najgorsze było to, że właśnie w tym momencie była niezaspokojona kobietą.

- A więc walc i rumba! - podniosłem lekko głos co rzadko mi się zdarzało, ale byłem tak zachwycony tym pomysłem, że nie mogłem się powstrzymać – Najpierw opanujemy walca zgoda? A później przyjdzie czas na taniec...- położyłem palec na ustach Margaret, powoli zbliżyłem się do Niej i wyszeptałem -...miłości. - kiedy wypowiedziałem to słowo odsunąłem rękę i pocałowałem Jej usta raz, drugi i trzeci. - Pamiętasz pewną obietnicę? Nie ma tu nikogo...- znalazłem różdżkę i wypowiedziałem zaklęcie „Colloportus” które zamknęło drzwi wejściowe – ...a teraz raczej nikt nam nie będzie przeszkadzał. - przebywając z Margaret pragnąłem Jej całym sobą, choć starałem się kontrolować...moje wysiłki nic nie dawały. Może za mało się starałem?...Może, ale to teraz nie miało żadnego znaczenia.

Taaak, wal i rumba. Zawsze tego chciała. te tańce były tak inne, a tak doskonale były w stanie odzwierciedlić to, co między nimi istniało. Yavan najwidoczniej był zadowolony i to niemało cieszyło Margaret. Najpierw walc?
- Dobra, nie ma problemu. - Uśmiechnęła się. Kiedy położył palec na jej ustach i z jego ust wypłynął ten magiczny wyraz Margaret zrobiło się gorąco i poczuła łaskotanie w podbrzuszu. Uśmiechnęła się łobuzersko. W sumie nie zdążyła nawet tego zrobić, bo ich wargi nagle się połączyły. Kilka razy z rzędu.
- Jaką obietnicę, kochanie? - Spojrzała na niego z ciekawością. Chciała to od niego usłyszeć, oj chciała. Zamknął drzwi. Łaskotanie w podbrzuszu zwiększyło się.

- Jeśli sobie życzysz... - z lekkim uśmiechem odpowiedziałem, szybko pozbyłem się dwóch schowanych noży - ...tym razem mi nie będą potrzebne. – spojrzałem w oczy Płomyczka nie mrugnąwszy ani razu wypowiedziałem zdanie – Obiecałaś że będę mógł... – mówiłem powoli, ręką dotknąłem dołu bluzki dziewczyny i lekko ją podniosłem – ...Cię rozbierać kiedy tylko będę miał na to ochotę, oczywiście spełniając pewne warunki. – puściłem ubranie Margaret, a moja ręka delikatnie powędrowała w górę zataczając powoli kręgi na wysokości brzucha następnie piersi – Chciałbym się dowiedzieć, czy spełniłem wszystkie warunki? - ostatnie zdanie wyszeptałem w ucho Płomyczka.

Margaret tylko przyglądała się z uśmiechem jak wyrzuca noże za siebie.
- Cieszę się bardzo, że nie zamierzasz ich użyć na mnie. - Zaśmiała się. Ich oczy się spotkały. Głos Yavana zrobił się teraz jeszcze miększy i czuły niż zwykle. - Tak, tak właśnie mówiłam. - Powiedziała bardzo oficjalnie. Nie minęło kilka sekund, a już była po części naga. - Gdybyś nie spełnił nie mógłbyś zrobić tego, co właśnie zrobiłeś. - Uśmiechnęła się jadowicie.