First topic message reminder :

Ta sala jest idealna dla tych, którzy lubią oglądać siebie ze wszystkich stron. Jest to dosyć duże pomieszczenie, na którego trzech ścianach zawieszone są przeróżne lustra – niektóre działają jak zwykłe lustra, inne zniekształcają sylwetkę. Pod ścianą niepokrytą lustrami, tą samą, w której znajdują się drzwi wejściowe, stoją kanapy i fotele, które można łatwo przemieścić i ustawić w dowolnym miejscu.
A oświetlenie? Nie wiadomo skąd pochodzi. Gdy ktoś wchodzi do środka, pomieszczenie staje się jasne, jakby cały czas panował dzień.
Idealne miejsce do ćwiczenia swoich tanecznych umiejętności.

***

Gabrielle, podekscytowana spotkaniem z przyjacielem z dzieciństwa, którego nie widziała przecież od tylu lat, szybko napisała notkę, która miała poinformować Pierre'a o tym, że czekała na niego. Najpierw pobiegła do sowiarni i wysłała ją, w niej zmieniając miejsce spotkania (w Salonie Wspólnym już ktoś był). Później szybko udała się do Sali, mając nadzieję, że nie spóźni się i że to ona nadejdzie tam pierwsza, tak, jak obiecała, a nie on. Na szczęście, gdy tylko weszła do pomieszczenia, okazało się, że nie było w nim nikogo oprócz niej. Także usiadła na jednym z foteli i czekała, przy okazji obserwując swe oblicza odbijające się w lustrach. A niektóre wyglądały prześmiesznie.

Ohh wprost uroczy! I do tego ślizgon. Ale teraz dla niej liczyło się tylko jedno - Żeby w czymś zatopić swoje smutki w alkoholu. Nie wytrzymała. Rozkleiła się. I to przy tym przystojnym ślizgonie. Łzy kapały jej z brody. I do tego jej orzeł zaczął skubać ubranie Asha.
- Atis nie wolno! Szepnęła Ann przez łzy. Było jej smutno i czuła się taka osamotniona, że żadne ze słów świata tego nie opiszą.

Wydawało mu się, że o nim zapomniano. A nie? Może to lepiej? Zostaw ich w spokoju! Niech się upiją, pocałują się, czy co tam chcą! On nie będzie się w to mieszać! Nie!
Zastanawiał się przez chwilę, co to miało być. Najpierw tak do niego się kleiła, potem to całe zajście z oknem... A teraz zupełnie o nim zapomniała? Co? Ha! Nareszcie będzie miał spokój!
- Dobra, ja spadam - odpowiedział, odsuwając się znacząco od tamtej dwójki. Ta Annie naprawdę jest dziwna...
Wyszedł stamtąd. nie musiał siedzieć z nimi i pić alkoholu, którego tak nie lubiał, mimo swojego wieku.

z/t

O matko, niech ona tylko nie płacze! Czy to przez niego? Nie chciał przecież wypić całej zawartości butelki. Widząc łzy kapiące z jej małej twarzy zaczął panikować. Przetarł dłonią twarz i poklepał płacząca dziewczynę po ramieniu, nawet nie zwracając uwagi na denerwującego orła. Nienawidził, gdy dziewczyny płakały w jego obecności. Czuł się wtedy cholernie niezręcznie.
- Nie płacz już, będzie dobrze. - Nie potrafił nawet pocieszać. Z wrodzonej grzeczności nie zostawiłby jej samej, więc postanowił zostać i wysłuchać jej... do pewnego czasu.

Poczuła dotyk jego dłoni na ramieniu. Nie były to typowe męskie ręce. Nie były szorstkie i silne. Tak często mężczyźni ją krzywdzili, że zbyt nie lubiła dotyku ich dłoni. Ale ta była jakaś inna. Jednak ją odtrąciła.
- Czy ten świat musi być taki ( niedomówienie ) Zły?!
Łzy lały się jej po policzkach.
- Ats!! Do jasnej ( niedomówienie ) zostaw go! I przynieś więcej tej ( niedomówienie ) WÓDKI!!
Ptak po chwili wrócił z kolejnymi trzema butelkami alkoholu. Usiadł Ann na ramieniu i począł trącać łebkiem kieszeń Ascha. Widząc zdziwioną minę chłopaka wyjaśniła:
- Albo przypadłeś mu do gustu, albo masz coś słodkiego w kieszeni. Jeśli kiedyś mu dasz coś słodkiego to nigdy ci tego nie zapomni i w razie potrzeby ci pomorze.

- Nie będę ci się zwierzała, bo cię jeszcze zanudzę. I tu pozwoliła sobie na błysknięcie zębów, które miało być podobne do uśmiechu.

Kiedy z jej policzków lało się jeszcze więcej łez, Ash coraz bardziej czuł się zakłopotany. Co może zrobić, by przestała płakać? Po odtrąceniu przez nią jego ręki, dał sobie już spokój z jakimkolwiek kontaktem cielesnym. Widząc, jak po rozkazie dziewczyny orzeł przyniósł więcej butelek, był pod wrażeniem jego posłuszeństwa. Chociaż uważał, że nie warto uczyć zwierząt takich rzeczy, nawet orłów olbrzymów zmieniających wielkość.
- Coś się chyba znajdzie. - Mruknął, sięgając dłonią do kieszeni szaty, wyciągając z niej kilka musów-świstusów z Hogsmeade. Wręczył je orłowi do dzioba.
- Możesz mówić, może to Ci pomoże. - Uniósł prawy kącik ust.

Ann jak miała w zwyczaju wyciągnęła z kieszeni swój nóż. Każdy kto ją zna wie, że nosi owy nóż traperski tak po prostu w kieszeni. Zaczęła się nim bawić. Kiedy drzwi się uchyliły Ann wpadła w szał. (Tutaj nie opiszę słów, gdyż Annie klnęła jak szewc.)Pod koniec orzeł napadł na gryfonki i Ann już sobie darowała. Bardziej interesował ją chłopak. Nie! Kończę z przeszłością! - powiedziała sobie Ann w duchu. Ujęła twarz chłopaka w swoje delikatne dłonie i ich usta spotkały się w geście wiecznego oddania.

Och... Jak dobrze było wejść do ciepłego pomieszczenia. Jak dobrze wejść do szkoły. Stapleton zawsze się zastanawiała jak oni ogrzewają całe zamczysko, że jeśli się wyjrzy przez okno to można być zdziwionym, iż na zewnątrz panuje zamieć śnieżna albo leje deszcz? Na takie pytania nigdy sobie nie odpowiadała, dziwne. Szła kilka kroków przed Charliem wesoło stukając podeszwami. Co prawda nikt nie usłyszałby w tym stukaniu niczego wesołego, lecz zwykłe pukanie, ale ona czuły w tym 'coś'. Nie pytajcie co, bo tego nie wie nikt.
- Tylko się nie przestrasz jak siebie zobaczysz. - mruknęła w jego stronę i wystawiła język, po czym pchnęła dość duże drzwi. Czy to na pewno było trzecie piętro? Tak. Sala Lustrzana była dość ciekawym miejscem, w którym stosunkowo rzadko się znajdowała Stapleton.

Kiedy wkroczyli w mury zamku, ogarnęło go przyjemne ciepło. Po kilku minutach marszu już mógł ściągnąć płaszcz. Zrobił więc tak, przewieszając go sobie przez ramię. Po krótkim czasie byli już u celu.
Na jej słowa rzucił jej tylko spojrzenie typu 'Are you talking to me?', unosząc przy tym brew. Przekroczyli próg pomieszczenia i znaleźli się w miejscu, gdzie było więcej luster niż mógł sobie wyobrazić. A w nich był on... i Valery, który niszczyła jego wizerunek w odbiciach. Powinna dziewczyna coś ze sobą zrobić, żeby jakoś przy Charliemu wyglądać przyzwoicie, a nie jak urwana z choinki.
Rozglądnął się dookoła siebie, poprawiając włosy i przeglądając się zwierciadłach.
- Szkoda, że wcześniej tutaj nie bywałem.

Uśmiechnęła się pod nosem do swojego odbicia, które właśnie rozpinało płaszcz. Ta sala zawsze wydawała jej się strasznie zimna, dlatego też nie zdjęła owego płaszcza.
Że co, że co, że co? Że niby ona miała się przesuwać? Ooo! Gdzie urwana z choinki? No gdzie? Tutaj wszystko ładnie pięknie się układa, nawet ma buciki zawiązane, a to już jest wyczyn w jej przypadku.
- Szkoda, szkoda. Pewnie musiałeś ciągle patrzeć w jakieś małe lustereczka, w których dobrze siebie nie widziałeś, co? - uśmiechnęła się szeroko i wskazała palcem lustra, które były nieco dalej. - Tam będziesz wyglądać idealnie. - dodała kierując się w tamtą stronę, a kiedy stanęła przed jednym z nich zrobiła się mała i taka gruba. Na dodatek nadęła policzki. Nie ma to cieszyć się jak pięcioletnie dziecko, że widzi się swoje odbicie w lustrze.

Alison szła korytarzem bez jakiegokolwiek obranego celu. Zdała się na los i pozwoliła swoim nogom aby zaniosły ją tam gdzie chciały. Właśnie skończyły się lekcje, więc miała jeszcze trochę czasu na pochodzenie po zamku zanim zacznie się cisza nocna. Niewiele, ale kto by się tym przyjmował? Najwyżej dostanie szlaban, chociaż wątpiła aby ktokolwiek ją złapał.
Nie minęło kilka minut a Ali stała przed wielkimi drewnianymi drzwiami z ręcznie zdobioną klamką. Nacisnęła na nią i popchnęła wrota.Sala lustrzana. Od podłogi aż do sufitu pokryta lustrami. Małe, duże, prostokątne, kwadratowe, okrągłe, o nieregularnych kształtach. O jakich tylko człowiek mógł zamarzyć. Natomiast przy jednej ze ścian stały tylko fotele i kanapy, do których podeszła Ali. Torbę rzuciła na podłogę a sama zasiadła w fotelu. Potrzebowała teraz spokoju i możliwości odpoczęcia od tego całego hałasu i bandy wydzierających się dzieciaków. Nienawidziła tego, chociaż czasami sama brała w tym udział, ale nie często. Zazwyczaj milczała a otwierała się tylko i wyłącznie w towarzystwie przyjaciół, których nie było za dużo. Dziewczyna podciągnęła nogi pod brode i utkwiła wzrok z jednym z luster, który zniekształcał jej sylwestkę.

Hmmm... Cóż mogło przenieść cudowną i doskonałą pannę Katarinkę do tak zacnego miejsca, jakim z pewnością była Sala Lustrzana? Otóż mnóstwo luster, lusterek i tym podobnych. A jak wiadomo, w zwierciadle widzi się swoją osobę, prawda? No, już macie powód odwiedzin tak zapuszczonego miejsca, jakim była sala na trzecim piętrze.
Miała na sobie białą mugolską koszulkę z czarnym napisem "Cool kids don't dance" i psychodeliczne spodnie, które doskonale podkreślały jej kolor włosów i do tego osobowość! Do tego czanre trampy, które jakoś specjalnie nie opisywały wyjebanego wnętrza Kat, ale tonowały kolorowe spodenki i były trochę mroczne, buhehehe. To był jedyny powód, dla którego ujrzały światło dzienne, na pachnących i zgrabnych stópkach Sukhorukov.
Tak czy inaczej, jej perfekcyjny wygląd został podkreślony dzięki ubraniom, na które wydała swojej mamony. Bogacz, byczez. Nie dotykać, bo jak zniszczysz, obudzisz tygrysicę.
Wejście smoka do zapewne pustej komnaty z lustrzanymi ścianami to podstawa, ebz tego nie ma biby! Ale co to biba bez kumpli i fokle? Może powinna kogoś zaprosić, czy coś? Njeee, są takimi wrednymi krowskami, że z pewnością patrzyliby się na siebie samych, a nie na nią! Matko jedyna to byłby ostatni błąd w ich życiu. A ona nie lubi szukać nowych przydupasów, więc musiała się nacieszyć swoją urodą sama, smutecek.
Jak tak drzwi od pomieszczenia jebutły od uderzenia czerwonowłosej w ścianę, odbijając się od niej i trafiając prosto w nienaganne, gładkie czółko ślizgonki. Ta została odepchnięta trochę w tył, a na jej twarzy pojawił się czerwony ślad. Uuu, chyba się zdenerwowała. Co tam, bynajmniej nikogo tutaj nie ma, więc to pozostanie jej sekretem, buhuhu.
- Co ty tutaj robisz, dziewczynko? - zapytała, wypatrując wzrokiem krukonkę, która była tutaj wcześniej, ale cóż, to nie jej teren - Nie powinnaś się uczyć do sprawdzianu? - zakończyła, odgarniając kosmyk włosów z buzi, żeby mieć lepszą widoczność, c' nie? Szczerze mówiąc, nigdy wcześniej z nią nie rozmawiała, ale ma się te znajomości, hehe.

Spokój i ciszę Alison przerwała Ślizgonka, która wparowała do pomieszczenia. Ali otworzyła oczy i podniosła głowę z oparcia fotela. Dziewczyna tak dla zasady pieprznęła drzwiami o ścianę, które odbiły się od niej z hukiem i trafiły prosto w czoło Slizgonki. Miejmy nadzieję, że jeszcze bardziej jej się od tego nie poprzewraca w głowie, chociaż jest to nieco wątpliwe.
Alison zirytowana spojrzała na nowo przybyłą dziewczynę. Czy na prawdę w całym Hogwarcie, posiadającym z kilkadziesiąt różnych miejsc wartych odwiedzenia ona musiała przyjść akurat tutaj? I to na dodatek Ślizgonka, czyli osoba, z którą Alison w tej chwili najmniej chciałaby rozmawiać. O ile to w ogóle rozmową można nazwać Najczęściej były to obraźliwe obelgi, kpiny od czasu do czasu sięgało się po różdżkę. No, ale cóż, najwidoczniej ich płytkość ciągnęła do luster, w których mogli przeglądać się całymi godzinami. Litości.
- Nie nie powinnam, aczkolwiek dziękuję bardzo za troskę - czujecie ten sarkazm? A może jesteście na tyle głupi oraz naiwni, że traktujecie moje słowa na poważnie? Miejmy nadzieję, że jednak Merlin obdarzył was jakimś większym ilorazem inteligencji i zrozumiecie o co chodzi.

Ergh, ślizgoni nie znoszą, gdy się na nich dziwnie patrzy, jakby się było zirytowanym, a nie pochłoniętym oglądaniem cudownej buźki, zgrabnego tyłka, czy długich nóżek. W ogóle myślenie o Katarinie jako o kimś irytującym jest błędne i powinno być niedozwolone, bo to naprawdę dziwna osóbka, która ma też znajomości i ten tego... Może postraszyć czasami, heheszky.
Tak czy inaczej, Katarina nadal wyglądał cudownie, przynajmniej w jej mniemaniu, ale cóż? Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma i to tyczy się również wyglądu. Och, bez przesady, nie jest aż takim pustym człekiem! W końcu ma się te notatki na temat różnych uczniów, czyż nie? Niezawsze są prawdą, ale czasami da radę wyhaczyć coś z nią zgodnego. Dlatego ma byc respekt ze strony Alison, bo ona wszystko wie. Buahahaha.
- A tak w ogóle to co tutaj robisz? Chyba nie powiesz, że chciałaś zobaczyć TĄ twarz? - zdawało się, że zignorowała odpowiedź Drakean. Podkreśliła przedostatnie słowo, wskazując niegrzecznie palcem na twarz krukonki i zaczynając się śmiać. Dość denerwująco, ale jak zawsze ładnie i głośno przede wszystkim.

Na obwisłego kutasa Merlina! Właściwie tylko tyle zdążyło jej przemknąć przez głowę. Alison miała chyba jakieś pieprzone szczęście, albo nie na odwrót, kompletny brak szczęścia. Czy na prawdę zawsze musiała trafiać na głupie Slizgoni? Lepszy od płytkiej jak brodzik dziewczyny, był już chyba krwiożercy, uwielbiający znęcanie się nad innymi Ślizgon. Doprawdy, oni musieli być ślepi, gdy przyjmowali ją do szkoły. Idealny dowód na to, że tiara często się myli, wystarczy na nią spojrzeć.
Dziewczyna najwyraźniej przyszła tu poprzeglądać się ze wszystkich strach w zwierciadłach. Z każdej strony, spojrzeć czy aby an pewno jest piękna i śliczna. No cóż wcale taka ładna to ona nie była, ale zapewne jakby jej to powiedzieć dziewczynka by się wściekła, zaczęła tupać nóżkami, potem rzuciła na podłogę i waliłaby piąstkami o podłogę. Zupełnie jak dziecko. Tak, pewnie by tak było. W sumie to nawet ciekawy widok musiałby być.
Ali zignorowała pytania dziewczyna, a może raczej drwinę dotycząca jej twarzy.
- Nudzi ci się? Może idź z łaski swojej sprawdź, czy nie ma Cię po drugiej stronie zamku. - te słowa wypłynęły z usta Ali zanim zdarzyłaś pomyśleć, ale w sumie nie bała się Śolizgonki. Nie było czego, zdecydowanie.
W ciągu pięciu sekund spokój, ład i porządek, który tu panował, który sobie zbudowała runął bezpowrotnie. Niech żyją Ślizgoni!

Wow, gdyby Kat tylko wiedziała, jakim to złym krukonem jest Alison, z pewnością nie przyszłaby tutaj z tak złymi intencjami, przyżekam! Żeby tak nieładnie się odzywać? Musiała być buntownikiem, że cho cho.
Poza tym, niech wyluzuje, niech odpocznie, zachowuje się jakby okresu właśnie dostała albo jeszcze gorzej. Stres źle robi na cerę i zmarszczki będzie miała! Niech pójdzie do dormitorium i się położy, z pewnością jej to pomoże. A nie zajmuje tak cudowne pomieszczenie i jeszcze śmie się krzywo patrzeć i pyskować! "Buntowniczka".
- Właśnie dlatego tacy jak ty nie powinni przebywać w miejscu takim jak to - prychnęła, spoglądając pobłażliwym wzrokiem na biedną Drakean. Ona naprawdę myślała, że Katarinę to boli? Że jej posłucha? Że zachowa się jak ułożona gryfoneczka albo puchoneczka? Co to to nie, chyba widać z jakiego jest domu, prawda? I nie byle czemu znalazła się akurat tam - Marnujesz mój cenny czas.
Oh, akurat to ostatnie zdanie mogła śmiało wypowiedzieć na głos, bo ślizgoni są cudownymi istotkami i zazwyczaj prócz wielu talentów, ciętego języczka oraz swojej miłosierności do innych, mają jeszcze ładną buźkę, która przecież w niczym nikomu nie przeszkadza. Do tego nikt nie powiedział, że Kat nie ma niczego w głowie... Poważnie by zgrzeszył stwierdzając coś takiego jedynie na podstawie jej postawy w stosunku do samej siebie. Pfff.

Merlinie, dlaczego się nade mną znęcasz? Czy nie mogłam trafić na kogoś z mózgiem większym niż ziarenko pieprzu, kogoś kto wie co to jest gumochłon i zna więcej słów niż "ja", "piękna", "cudowna". Najwidoczniej chyba nie, skoro teraz muszę siedzieć w jednym pomieszczeniu z tym czymś. W każdym bądź razie czułam jak moja inteligencja z każdą chwilą maleje. Wolałam już opuścić salę lustrzaną niż siedzieć w niej dłużej niż powinnam. Dlatego tez wstałam i chwyciłam swoją torbę.
- Szkoda mi czasu dla ciebie, skarbie. - powiedziałam rzucając jej spojrzenie pełne politowania.
Zaraz po tym podeszłam do drzwi i otworzyłam je. Wyszłam przez nie kierując się w kierunku pokoju wspólnego.


z/t

Przeważnie większość dziewczyn lubi podziwiać swoje odbicie w lustrze. Pod tym względem Aglaia nie była wyjątkiem. W dodatku szczerze mówiąc lubiła się przeglądać w lustrze i pod względem swojego wyglądu była nieco próżna.
Jedyne, co nie podobało się dziewczęciu w swoim wyglądzie, to kolor włosów. Zawsze podziwiała czerwone pukle swojej mamy. Jedynie odziedziczyła po niej oczy. Uważała, że miałby bardziej morski odcień niż typowy niebieski.
Panna Gavrilidis wybrała lustro, które nie zniekształcało jej wyglądu. Miała bowiem zamiar przejrzenia się w nowo nabytej sukience, którą przysłała jej mama. Co prawda w szkole obowiązywały mundurki. W dodatku po za białymi koszulami całość miała czarny kolor. Jak dla Agi za bardzo monotonne. Tak jak angielska pogoda.
Trochę zajęło Aglaii, żeby namówić swoją rodzicielkę, żeby jej ową sukienkę kupiła i do szkoły przysłała. A teraz wreszcie ją miała i mogła się do woli oglądać. Sukienka sięgała jej do kolan. Miała zielony kolor i duże czerwone kwiaty. Na pewno nie nadała się na londyńskie ulice zanim nadeszła wiosna, ani tym bardziej do szkoły. Jednak Aga musiała ją mieć.
Jako, że miała krótki rękaw paradowanie w niej po murach szkoły wróżyło tego, że będzie jej ciepło. Musiała jeszcze zarzucić na to szkolą szatę, która teraz leżała na kanapie.
Aga podeszła do lustra przodem i spojrzała w lustro. Materiał idealnie się na niej układał.

Wszystko fajnie. Laikowa wraca z zajęć, a dwóch kretynów biegnie za nią i próbuje ją oblać wodą... Tak nie będziemy się bawić, ale pobawimy się w inny sposób. Zupełnie inny od tego niż zakładali. Nikt nie będzie nią dyrygował. Odchrząknęła i sprowadziła ich za sobą, aż na pierwsze piętro i bardzo się ucieszyła, kiedy z drugiej strony nadciągał Irytek. To naprawdę całkiem miła historia, jak dla kogoś kto najwidoczniej potrzebował sojusznika... Kilka zaklęć pomknęło w stronę chłopaków, a sama Laila rozpłynęła się za drzwiami jakiejś sali. Jak się okazało sali lustrzanej. Do tego nie była tu sama...
Czerwonowłosa dziewczyna, którą ciężko było zidentyfikować, przyglądała się swojemu odbiciu. Zapewne zachwycona idealną sylwetką i tym, jak seksownie układała się na jej ciele... Cóż. Laila musiała stwierdzić, że faktycznie tak było i w pewnej chwili miała ochotę podejść i przejechać drobną dłonią po biodrze dziewczyny, ale z trudem się powstrzymała... W tym geście schowała dłonie za plecami i wybąkała swoje: "sorry", bo pewniakiem było to, że zauważono ją. Po takim trzaśnięciu drzwiami, byle umarlak teraz nie mógł jej zignorować. Howett - dziewczyna z wielkim wejściem wszędzie. Osoba, której trzeba chyba sprawić kopniaka zanim odnajdzie swoje miejsce w szeregu. Wielka niespodzianka dla ludzi, którzy szukają słabych punktów u niej, przychodzi im to z trudem. Howett jest zadowolona z postępów w nauce,z relacji z bratem i jego dziewczynami, ponieważ o tych trudno było mówić w liczbie pojedynczej. Trzeba było chyba założyć dla nich oddzielny dom czy coś. Cholera go wie. Anal jako alfons. W sumie dobra opcja, dla niego.
Ale powróćmy do tego, że kiedy Laila się wreszcie zorientowała co tu się dzieje, to poczerwieniała biorąc pod uwagę myśli, które towarzyszyły jej przy oglądaniu... Siostrzyczki szkolnego prefekta. Jakiż to zaszczyt...
Odchrząknęła ponownie.
- Cześć Agu... Wyglądasz genialnie. - Dorzuciła bez cienia wątpliwości.

Aga mimo, że poświęciła się kontemplacji swojego wyglądu, aż podskoczyła, kiedy drzwi do Sali Lustrzanej trzasnęły. Dziewczyna miała wrażenie, że aż lustra w pomieszczeniu się strzaskają. Na szczęście do tego nie doszło. Nie mniej jednak wejście było efektowne. A jak że. Aga też lubiła trzaskać drzwiami, ale w domu nie mogła.
Gryfonka obróciła się, a materiał wokół jej nóg zafalował. Następnie posłusznie opadł skrywając to, co zostało odsłonięte przy obrocie.
- Cześć Laila - uśmiechnęła się lekko Aga. - Naprawdę tak mylisz?
Gryfonka zapytała w sumie bez konkretnego powodu. Jednakże słowa Laili były szczere i Aga jeszcze bardziej utwierdziła się w przekonaniu, że dokonała właściwego wyboru.
Gdyby tylko można było chodzić po szkole jak się chce. To było by dopiero prawdziwe wyzwolenie.
- Efektowne wejście - uznała Aga na powrót kierując swoją uwagę na lustrzane odbicie. - Przez moment myślałam, że lustra spadną ze ścian.
Aglaia zawsze miała problemy z obejrzeniem się z tyłu w lustrze, jako że musiała wykręcać szyje, aby coś dostrzec. Na szczęście tu tego problemu nie było. Dlatego też to pomieszczenie jak nic pozwalało na dokładne obejrzenie się z każdej strony.

Ale cóż to? Ona ją pochwaliła za wejście? Laikowa zaśmiała się nerwowo na wspomnienie chwil, które spędziła za drzwiami. Nawet nie próbowała się bronić i opowiadać tej urzekającej historii. Skinęła jedynie głową i stwierdziła, że jest bezpieczna... Zmierzyła wzrokiem czubki swoich butów i powędrowała wzrokiem za sylwetką, która niewątpliwie była jej odbiciem w lustrze... Gdyby czasem się postarała może by wyglądała, jak człowiek? A nie taka rozczochrana, zmęczona, zaspana, wiecznie biegnąca, bezsensowna... Zupełne przeciwieństwo Agu w tej chwili. Czyżby się porównywała? Możliwe, że to robiła i chciała, jakby zaprzeczyć tym myślom doszukując się innego czegoś... Obraziłaby ściany tego pomieszczenia, ale nie pozwalał jej na to fakt, że takowych tu nie było widać, jak na złość nawet sufit ukazywał odbicie czubków głowy dziewcząt... A co dalej? Jak to dalej... Podłoga też jakaś odbijająca... Szlag by to... Więc pozostawało ją obrażać samą siebie...
- Hm. Efektowne wejścia to moja specjalność. - Stwierdziła błyskotliwie biorąc pod uwagę kilka ciekawych akcji związanych z lekcjami, na które wpadła spóźniona. Czasem lądując przed biurkiem nauczyciela, a czasem zataczając wesołe kółka, aż przewracała się przed ławką... I co? Tak sobie wspominała.
- Tak, tak uważam. Podkreśla to co powinno być pokreślone. - Powiedziała zmyślnie faktycznie dostrzegając to i owo. Hm.

Trzaskanie drzwiami działało na Agę dziwnie uspokajająco. Ileż do już dziewczyna razy była skrzyczana przez oboje rodziców za takie postępowanie? Dużo już nawet nie liczyła.
- Co tam u ciebie słychać, Laila? - Spytała Aga spoglądając w lustro, gdzie widziała odbicie.
Udało jej się namówić mamę na sukienkę, bo była do kolan, chociaż Aga wolała nieco krótsze. Ale tym problemu nie będzie, bo zawsze można ją skrócić. I tak też postanowiła potem zrobić.
Gryfonka poświęcała uwagę swojemu wyglądowi, ponieważ nie wyobrażała sobie jakieś wpadki na korytarzy a już szczególnie na imprezie czy wyjściu ze znajomymi.
Była jedyną dziewczyną w rodzeństwie więc sama musiała sobie radzić z doborem stroju, dodatków czy kosmetyków. Nie miała co liczyć na braci.
Aga bardzo żałowała, że trzeba nosić mundurki, bo lubiła się stroić. Lato miało to do siebie, że można było ubrać się szybko i kolorowo. A jesieniom i zimą, chociażby się chciało to się nie da. W dodatku była wtedy w szkole i musiała nosić mundurki.
Panna Gavrilidis wolała klimat Grecji, gdzie było ciepło i słonecznie. Plaże i spacery brzegiem morza przy blasku zachodzącego słońca. Pomarzyć zawsze można.
- Jak się cieszę, że już idzie wiosna - powiedziała Gryfonka podciągając nieco sukienkę wyżej.

Oparła się o jedno z luster i zjechała swoim, chwilowo bezwładnym ciałem, na dół przysuwając kolana do siebie i opierając o nie głowę, ówcześniej objęła je jeszcze rękoma. Wyglądała teraz, jak taka sierotka, która była głodna, samotna i potrzebująca opieki. A tak naprawdę nie wiedziała, co jej strzeliło do głowy i co tu się działo, ale cokolwiek to było to Agu coś do niej mówiła i nie można było tego puścić jednym uchem, a wypuścić drugim. Co do strojów, to Laila nie narzekała na Hogwart. Mundurki było okej, a zawsze mogła się przebrać i wystąpić w czymś innym. Ostatnio nie uczęszczała wzorowo na zajęcia, więc była ubrana jak chciała kursując między skrzydłem szpitalnym, a opiekunem domu, który akceptował jej wybryki i do teczki wkładał kolejne zwolnienia. Tak trudno zrozumieć, że chciała wziąć sobie urlop od nauki? OOO. Wziąć walizkę i jechać teraz do domu, do swojego pokoju. Tam nie trzeba się stroić. Tam trzeba ubrać wygodną koszulkę, która grała piżamę i leżeć cały dzień w łóżku przeglądając mugolskie programy telewizyjne. Ale na to jej ojciec nie pozwoliłby. Matka też. Od razu by zaczęli przeżywać, że ich dziecko przechodzi kryzys i chcieliby spalić dom komuś, kto do tego doprowadził. A Alan postawiony byłby na obie nogi, by odnaleźć nikczemnika i utłuc. A ta po prostu była zmęczona. Aktywna rodzinka to nie było dobre rozwiązanie przy zimowo-wiosennym lenistwie... Cóż.
- Tak. Wiosna jest świetna... Znów będę mogła latać i uczęszczać na treningi. - Zauważyła. Uwielbiała ćwiczyć... Wszelkie schorzenia fizyczne tylko ją dopingowały do tego, aby robiła jeszcze więcej, aby na drugi raz się tego nie nabawić. Koniecznie... Trzeba było sobie radzić, chyba nikt nie zaprzeczy, że umiała, więc o co chodzi? Uśmiechnęła się.
- Agu, a czemu ty nie grasz w 'kłidicza'? - Zaśmiała się, choć rzeczywiście ją to interesowało.

Uznawszy, że sukienkę definitywnie trzeba skrócić, Aga pozwoliła materiałowi opaść. Matka na pewno będzie jej suszyć głowę, że jest za młoda na takie krótkie sukienki. A Aglaia miła już prawie szesnaście lat, ponieważ jej urodziny wypadały w sierpniu. Wakacje, ciepło więc jak tu nie chodzić w krótkich sukienkach?
Nie mniej jednak nie zamierzała zarzucać jeszcze szkolnej szaty. Było mało prawdopodobne, że jakiś nauczyciel tu zajrzy i zrobi jej wykład o ubiorze obwiązującym w murach tej szkoły.
- Cóż - Aglaia stanęła bokiem przed lustrem. Prawy profil miała lepszy. Zdecydowanie. - To zdecydowanie brutalna gra - zaczęła Gryfonka. Nie żeby dla szkolnej pielęgniarki jakiekolwiek złamanie było wyzwaniem. O opiekę medyczną była spokojna. - Sama za bardzo tego nie wiem. Wiem natomiast, że raczej nie widziałabym się w roli szukającej. Znicz jest strasznie szybki.
Odrzuciła włosy na plecy i obróciła się prawą stroną. Teraz lepiej. Zdjęcia musi sobie robić z tej strony. No, cóż. Nie da się ukryć, że przemawiała przez nią próżność.
- Chociaż zastanawiam się czy jednak nie wstąpić do drużyny - przyznała. I to mówiła szczerze. Rozważała tę opcję. Z tym, że granie wiązało się z obowiązkami, treningami oraz częstymi wizytami w skrzydle szpitalnym. - Wydaje mi się, że jedynie nadaję się co najwyżej na ścigającego ewentualnie obrońcę.

Skracanie sukienki? Była w porządku, ale jeśli Agu uważała, że wymaga ona większego zwracania uwagi na jej nieprzeciętne kształty to może rzeczywiście zabieg krawiecki pomoże uzyskać cel? To w sumie niegłupie. Już wyobrażała sobie, jak tłumy chłopaków by biegali za Agu i prosili o jakiekolwiek spotkanie czy krótki uśmiech. To byłoby fajnie poobserwować ją w takiej, a nie innej sytuacji. Zapewne już to się zdarzało, ale Laila była zbyt zabsorbowana sobą, aby to dostrzec. Jej myśli były dość narcystyczne i oscylowały wobec odbicia w lustrze, dopiero niedawno uległo to mało-dużej zmianie, która pozwalała na delikatne lawirowanie pomiędzy uczuciami, które rodziły się w głowie dziewczyny. Dziwna z niej istota.
Quidditch? Ależ owszem, czemu nie, to jest świetne... Laila uwielbiła to wrodzoną brutalność, która powodowała szybsze bicie serca i zmuszała Cię do tego, aby trzymał się mocno, bo możesz odpaść. To motywowało do działania. Może nie była najlepsza w składzie, ale ćwiczyła podwójnie. Była cudownym osobnikiem, który chyba lubił dostawać tłuczkiem... Uśmiechnęła się na myśl o ostatnim siniaku... To wspomnienie wywoływało dreszcze, ale wciąż można było z nim żyć.
- Ścigający to zazwyczaj chłopak, który nie ogarnia tego, jak ma na imię. - Uśmiechnęła się lekko, może nie zbyt chlubnie traktując teraz kolegów z boiska. Tak bardzo przykro, że aż wcale. - Ale rozważ to. To może nieźle wyrobić refleks. To się przydaje. - Zauważyła.

- Z tym się muszę zgodzić, bo mój refleks jest jak u szachisty - dziewczyna pokiwała głową.
Wynikało to przede wszystkim z tego, że we wróżeniu nie można było wszystkiego robić na łapu capu. Układanie kart wymagało skupienia i koncentracji, a rozważanie sensu znaków, które się jej objawiały długich i żmudnych poszukiwań.
W przypadku Agi wróżbiarstwo to coś więcej niż tylko przedmiot, który trzeba zaliczyć na standardowych umiejętnościach magicznych, by potem z niego zrezygnować. A to dlatego, że uznało się go za stratę czasu.
Aglaia podchodziła bardzo poważnie do wróżbiarstwa i tego typu rzeczy. Dla niej nie było to stratą czasu, jak niektórzy uważali. Nie mniej nie obrażała się, gdy ktoś mówił jej, że do zajęcie jest śmieszne. Po prostu nie dostrzegali w przyszłości tego, co ona.
Z quiddchem tak u niej nie było, ale owszem lubiła oglądać mecze, a nawet obstawiać zwycięzce w zakładach. Zdaniem Agi każe zajęcie miało w sobie coś, to coś, co odróżniało je od innych. Czyniło jedynym w swoim rodzaju.
- Z tobą w quiddichu szans nie mam na pewno - bardziej stwierdziła oczywistość niż uznała. - Po za tym musiałabym jeszcze odnowić moje umiejętności latania na miotle. Nie robiłam tego od zajęć w pierwszej klasie. A na boisku nie ma litości.

Laila wcale nie była taka świetna w quidditchu... Niestety, albo stety... Wiele jej brakowało do osób z innych drużyn, które czuły się w tym wszystkim, jak ryba w wodzie, a ona co? Zawsze jakiś problem, a to stopa, a to ręka, a to włosy, które od pamiętnego meczu, zawsze związywała aż dwiema gumkami... W sumie nie wiedziała czemu nie lubiła tej fryzury, ale gra nie pozostawała jej wyboru... Treningi z Puchonami jasno wymalowały zasady, które wcale nie musiały być spisane... W sumie mieli tak niewiele treningów w tym roku, że nie znała nawet całego składu. To wszystko doprowadziło do tego, że musiała nieźle się natrudzić, aby ich rozpoznać na korytarzu i chociażby rzucić im cześć, co by wiedzieli, że taka Howett istnieje... Uśmiechnęła się do Agu, która na pewno by sobie poradziła z tym wszystkim... No może gdyby poszła na kompromis ze strojem do gry, bo jak widać miała na tym punkcie małego hopla. Howett uśmiechnęła się lekko.
- E tam. Dałabyś radę. Dwa treningi i Twoje umiejętności byłyby równe moim, jeśli nie wyższe... - Cóż, od zawsze było wiadomo, że drużyna Gryffonów uznawała jeden trening za cztery Puchonów, a swoich zawodników traktowali, jak zwycięzców od razu, a więc wymagania były wysokie... Zero litości dla bolących stóp i urazów. Mhm.