- Dziękuję – odparła, czując wdzięczność wobec tego, że mężczyzna jej wierzył. Nie miała wprawdzie pewności, że ta wiara i jego komplementy są faktycznie prawdziwe, niemniej mimo całej swej nieufności, czuła, że tym razem musi stanąć po stronie Włocha. Nie polegała zresztą wyłącznie na przeczuciach, bo dokładnie obejrzana legitymacja wskazywała na to, że tym razem Giorgio, a raczej Vittore był osobą, której mogła zaufać. W gruncie rzeczy było w tym coś zabawnego – mężczyzna, którego jeszcze niedawno uważała za czarny charakter całego tego przedsięwzięcia, okazał się jedyną osobą, której faktycznie można było ufać.
- Nie wiem, czy bardziej współczuję, czy podziwiam za dostanie się do takiej roboty – ściszyła lekko głos, bo choć siedzieli na uboczu i rozmawiali po włosku, dyskrecja wydawała jej się niezbędna w ich trudnej sytuacji. Logo jednostki specjalnej budziło podziw nawet u Louise, której naprawdę trudno było zaimponować. Nawet zostanie zwyczajnym aurorem było czymś nieosiągalnym dla większości czarodziejów, tymczasem jej rozmówca zaszedł o kilka kroków dalej. Finley nie chciała nawet zastanawiać się, ile go to kosztowało. Zresztą, w tym momencie bardziej przejmowała się tym, że przypadkiem umoczyła się w jakiejś grubszej aferze – tylko dlatego, że chciała wykonać swoją pracę.
- Pomogę ile zdołam – odparła spokojnie, choć zdawała sobie sprawę, że Włoch bez wątpienia wyłapie niepokój rysujący się na jej twarzy. Nie wynikał on jednak z zamieszania w tę sytuację, ale z tego, że wraz z wyznaniem mężczyzny, poczuła, że na jej barkach spoczywa odpowiedzialność za jego życie – Ale niestety, nie znam tych nazwisk.

@Lockie I. Swansea

@Louise Finley-Sherman

Skinął głową. Zdawało się, że odkąd zdradził jej swoją tożsamość, łatwiej można było dostrzec w nim to zmęczenie całością, jakby pozwalał sobie przy niej teraz odrobinę poluzować śruby, na których trzymał się przymocowany do niego od lat Crosetto. Popił znowu tego wina musującego, które dawało mu tę namiastkę przyjemności w codziennej pracy. W końcu wymyślny mafiozo pijący wino do śniadania to nic nadzwyczajnego.
- Sam nie wiem, czy jestem dumny, że to robię, czy głupi, że aspirowałem do tego. - przyznał jej z lekkim uśmiechem, który wydawał się naturalny, ale też miał już naleciałość chytrych uśmieszków Crosetto. Zbyt wiele lat Giorgio mieszkał w głowie Vittore, by nie zabarwiać już jego codzienności na stałe.
- Nie chciałbym Cię narażać na żadne podejrzenia czy niebezpieczeństwo. Proponuje zatrudnienie, założymy, że skontaktowałem się z Tobą, bo spodobała mi się Twoja praca dla Appletona i pozazdrościłem - w takim układzie nasze częstsze spotkania nie będą aż tak zaskakujące. - nakreślił pomysł - Bardzo przyda mi się Twoja znajomość angielskiej strony Ministerstwa i doświadczenia z biura dyplomacji w wydziale międzynarodowej współpracy czarodziejów. - kiedy kelner zbliżył się do ich stolika, przerażająco lekko zblazowana mina Giorgio Crosetto wpłynęła na twarz jej rozmówcy. Pokiwał na niego, prosząc o inną butelkę tego wina, co je popijał i jakieś świeże owoce.
- Podejrzewam, że Pravind Navin stoi za śmiercią tłumacza Appletona. To pewna ulga, że nie znasz tych nazwisk, jake jeśli pojawi się w Twoim otoczeniu - bardzo uważaj. - poprosił, ale była w tej prośbie presja, podkreślająca, że to nie jest po prostu zwrot grzecznościowy 'uważaj na bandziora'.- Sogovara... jest tą osobą, której szukamy. Nie spodziewam się, by wychylił łeb, ale też warto, żebyś miała go w pamięci. - zmarszczył lekko brwi, kiwając głową na przyniesione przez kelnera, kolejne produkty i odczekał dłuższą chwilę po tym, jak mężczyzna odszedł.
- Louise, jeśli w jakimkolwiek momencie uznasz, że chcesz się wycofać, to lepiej zrobić to prędzej, niż później.

| Lockie