@Cassius Swansea

Po wszystkich magicznych alejach już od dawna porozwieszano ulotki i plakaty zapraszające na kontrowersyjną wystawę jednego z dalekich kuzynów Cassiusa. Kontrowersyjną, bo młody Salazar Swansea najlepiej odnajdywał się niestety w turpizmie, antyestetyce i przyklaskiwał swoistemu kultowi brzydoty. Samo to być może nie wywołałoby jeszcze takiego oburzenia wśród czarodziejskiej społeczności. Kiedy jednak okazało się, że w swych rzeźbach i obrazach chłopak otwarcie odwołuje się do nekromancji i innych ściśle powiązanych ze śmiercią i czarną magią praktyk, wrzawa podniosła się jeszcze bardziej. Wielu czarodziejów bojkotowało wystawę, jak i samą galerię należącą do rodu Swansea, jednak trudno było nie zauważyć, że samo wydarzenie wzbudziło ogromne wręcz zainteresowanie, a grupa zwolenników takiej formy artyzmu wcale nie była mniej liczna. Sprzedano wszak rekordową liczbę biletów.
Problem tkwił w czymś innym: ci drudzy przybyli na wystawę z pokojowym nastawieniem, podziwiając dzieła swego idola. Tego samego nie można było zaś zdecydowanie powiedzieć o tych pierwszych. Pod budynkiem galerii zorganizowali oni swą własną manifestację, a wszędzie można było dostrzec sporawe bannery z napisami „precz z nekromancją”, „do Azkabanu” i inne o podobnie nieprzychylnym przekazie. Nawet we wnętrzu przestronnnych sal dało się słyszeć głośne wrzaski oponujących przeciwko całemu przedsięwzięciu. W pewnym sensie dodawało to wystawie nawet jakiegoś smaczku… ale wrogowie Salazara poszli o krok dalej, przeciskając się łokciami pomiędzy ochroniarzami. Większość z nich na szczęście została wypchnięta na zewnątrz, jednak jednemu z orędowników wybranemu z szerszych mas udało się wkroczyć na teren wystawy. Ściskał on w ręku pojemniki z magicznym sprejem, a jego celem było zniszczenie jak największej liczby eksponatów. Cassius, który został oddelegowany do zapewnienia bezpieczeństwa całej tej imprezie, wpadł więc w niemałe tarapaty. Szczególnie zważywszy na to, że tuż przed jego oczami ten cholerny rozbójnik opryskał jedną z rzeźb lakierem o jaskrawoczerwonym kolorze.

Cassius, zareaguj na tę sytuację i spróbuj pozbyć się niewygodnego uczestnika manifestacji. W razie jakichkolwiek pytań lub wątpliwości, pisz do @Leonel Fleming.

Nie podobało mu się bycie na posyłki, ani trochę. Był naburmuszony, jakby mama wręczyła mu wysoką na trzydzieści metrów stertę naczyń i kazała uwinąć się ze zmywaniem w pół godziny. Cassius źle reagował na stawianie mu nieosiągalnych celów, głównie dlatego, że większości z nich po prostu nie chciało mu się wprowadzać w życie. Tym razem jednak poszedł, zastanawiając się co im tak zależało na tym całym Salazarze. Żadne z jego dzieł nie wydawało mu się ani to ładne, ani jakieś inspirujące. Ot zwykłe, paskudne w dodatku bohomazy bijące po oczach nawet takiego ekscentryka jakim był Ślizgon. Mimo wszystko, dopiero na prośbę ojca przespacerował się po niezwykle długim i wręcz głuchym korytarzu Galerii, łowiąc słuchem ciche syczenie. Nie skojarzył go z farbą w puszce, dopóki jej nie zobaczył i aż prychnął, nie mogąc nadziwić się kreatywności czarodziejów. Znał tę zabawkę. Swego czasu wymykał się z Doliny Godryka, aby spędzać więcej czasu w towarzystwie mugolskich znajomków. Nie mógł zliczyć jak wiele razy przyłapano ich podczas mazania jakichś głupawych graffiti, gdzie to cycki malowanej dziewczyny były o trzy razy większe od jej głowy i byłby gościa zrozumiał, a nawet zbiłby mu piątkę, gdyby nie przyszło im stać po przeciwnych stronach barykady. Niestety, chociażby się paliło i waliło, kogo jak kogo, ale swojego tatka ten Swansea zawsze miał się posłuchać. Wcale nie dlatego, że w przeciwnym wypadku odcięto by mu dostęp do fruwosideł, wcale!
- Expelliarmus - spróbował natychmiast, kompletnie nie zastanawiając się nad tym czy go zaskoczył czy może go widział i zamierzał się uchylać. - Weź pan sobie maż po swoim. Nie jesteś u siebie. - Skomentował, jeśli udało mu się wyrwać mu z rąk farbę (i może przy okazji różdżkę) oraz w wypadku, gdyby wszystko szło po jego myśli, wycelował ponownie własną, nieczęsto używaną miłorzębową różdżką, aby dodatkowo potraktować go drętwotą. Miał zamiar wylewitować gnoja poza tereny galerii i mieć w końcu święty spokój. Był artystą, a nie ochroniarzem, na gacie Merlina.

Cassius najpewniej wolałby zorganizować w galerii własną wystawę, a jeśli nie, to przynajmniej zająć się tworzeniem kolejnych swoich dzieł. Niestety został oddelegowany do obstawy wydarzenia na cześć Salazara i nawet jeśli rola swego rodzaju ochroniarza i konferansjera niekoniecznie przypadła mu do gustu, musiał zgryźć tę łyżkę dziegciu, jeśli nie chciał stracić zaufania rodziny, a i przy okazji różnych innych profitów. Kiedy więc tylko dostrzegł nieproszonego jegomościa, który próbował zniszczyć rzeźby i obrazy jego dalekiego kuzyna, sięgnął po swoją różdżkę, uciekając się do prostego, acz niezwykle skutecznego zaklęcia rozbrajającego. Niestety chłopaczek go widział, a chociaż nie zdążyłby nijak uchronić się przed skutkiem jego czaru, tak zrobił coś, czego młody Ślizgon nie przewidział. Podniósł rękę nieco wyżej i docisnął mocno swój sprej, pryskając nim Cassiusowi po oczach. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Przedstawiciel rodu Swansea osiągnął swój cel, odpychając przeciwnika kilka metrów w tył, gdzie ten został przechwycony przez ochronę i wyrzucony na zewnątrz budynku. Można by rzec, że w ten sposób Cass uratował wystawę Salazara. Tylko czy warto było zostać bohaterem takim kosztem?
Chłopak poczuł niesamowity ból, a przez dłuższą chwilę nie mógł nawet podnieść swych powiek. W końcu udało mu się otworzyć oczy, ale obraz, który widział, zdawał się strasznie zamazany. Chyba wypadałoby czymś ten syf przemyć? Co gorsza ślepia i przyczerwieniona wokoło nich skóra nadal go piekły i trudno było przewidzieć jak długo ten stan się utrzyma. Może to efekt uczulenia? Szczęście w nieszczęściu, że ktoś zdecydował się zastąpić młodego Swansea w jego obowiązkach aż do zakończenia wystawy.

Po przemyciu oczu wodą, pozbyłeś się zamglonego widzenia. Sprej uczulił jednak skórę, która będzie jeszcze zaczerwieniona przez Twoje dwa następne wątki. Od czasu do czasu odczuwasz też delikatne pieczenie lub swędzenie. Jeśli chcesz skrócić ten efekt, wsmaruj w podrażnioną skórę eliksir łagodzący. Możesz go zakupić lub uwarzyć, wybór należy do Ciebie. Po zastosowaniu eliksiru wszystkie negatywne konsekwencje natychmiastowo miną.

Wiedział, normalnie to wiedział. Czuł to w swoich spaczonych kościach, w swoim powykręcanym kręgosłupie moralnym, że pomaganie komukolwiek to pomysł poroniony już z samej natury. Nie znosił tego robić i jak widać, za każdym razem gdy wypinał się czterema literami na cudzą potrzebę, wiedział co robi. Kiedy ten jeden, jedyny raz uległ ojcu i pomógł kuzynowi idiocie, został oślepiony. W pierwszym odruchu kompletnie stracił kontrolę nad tym co robi. Z zaskoczenia upuścił różdżkę na podłogę, natychmiast sięgając rękoma do jedynego organu w swoim ciele, który autentycznie lubił i którego nigdy nie kwestionował, nawet w chwilach największego zwątpienia. Wzrok był absolutnie wszystkim co miał. Trudno więc się dziwić jak spanikował, gdy został mu on odebrany w akompaniamencie okrutnego, piekącego bólu. Nie miał nawet siły biec za tym frajerem, chociaż chętnie stłukłby go na kwaśne jabłko. Po prostu klęczał, przez dłuższą chwilę wypłakując z oczu ten sprej, a i pomagając sobie też wodą, gdy w końcu wymacał różdżkę. Niewiele to pomogło, wizja była niezwykle zamazana. Na tyle, że nawet przemoczona szata nie mogła go powstrzymać. Przebił się przez korytarze i skorzystawszy z kominka natychmiast wrócił do domu. Faworek dostał też swoje pierwsze, poważne zadanie. Miał sprowadzić do niego Elaine za wszelką cenę.

| zt

Praca w rodzinnej galerii była przede wszystkim wygodna. Jego rodzice nie byli szczególnie wymagający, a wujkowie doceniali jego ciche podejście do życia. Nie był artystą w pełnym tego słowa znaczeniu - jego "dzieła" nie pojawiały się na ścianach, by inni ludzie mogli je podziwiać. Ba, dziwił się, że jego rodzice w ogóle uznawali to co robił - w końcu nie chwalił się nikomu swoimi wierszami. Pewnie widzieli szuflady pełne zapisanych kartek, jednak nigdy nie mieli szans na przeczytanie czegoś, co Gabriel napisał już całkiem świadomie, nie szukając poklasku u starszych, tylko po to by się wyładować.
Zaczął swoją zmianę od zwykłych zaklęć czyszczących rzuconych na podłogę i okna. Może i był perfekcjonistą, ale robił to praktycznie zawsze po przekroczeniu progu galerii. Nie był kustoszem, nie był mecenatem, ale przeszedł się cicho między wszystkimi obrazami, rzeźbami i innymi dziełami, by upewnić się, że wszystko jest okej. Sprawdził zaklęcia, które rzucone były na rzeźby, czy aby na pewno kierują zwiedzających w dobrą stronę i czy nie zaczynają żyć własnym życiem i na przykład nie obrażają ludzi, którzy mijają ich bez pytania o genezę powstania rysunku wujka Franka.
Po upewnieniu się, że wszystko jest na swoim miejscu ruszył na dół, by zająć miejsce przy wejściu i oglądać na niewielką ilość ludzi, która tamtego dnia wybrała się na zwiedzanie. Każdego witał z uśmiechem, tłumaczył trochę o tym jak wygląda ich galeria, wskazywał gdzie dnia dzisiejszego można będzie spotkać artystów i wydawał bilety. Nie zamierzał prowadzić zbyt wielu interakcji, więc kiedy tylko pojawiła się możliwość zniknął gdzieś na zapleczu, by razem z jednym z wujków zająć się nową wystawą. Gabriel nie do końca rozumiał zamysł starszego mężczyzny, ale radził mu na tyle ile mógł. Ich poczucie estetyki nieco różniło się od siebie - co chwila spierali się o to który obraz w którym miejscu powinien wisieć. Według Krukona "niebieskie wzgórza Doliny Godryka" tuż obok "Czerwieni Maków ogrodu Swansea" nie miało racji bytu, obie kompozycje się ze sobą gryzły, nie wspominając o tym, że rozmiary płótna tworzyły jakąś dziwną abstrakcję z dwoma skrajnie różnymi prostokątami. W końcu doszli do porozumienia i wuj przyznał mu rację - pomiędzy te dwa obrazy wsadzili "wschód słońca nad strumieniem", dzięki czemu uzyskali ładne przejście między kolorami.
- Czy wiersze też mogłyby znaleźć się w galerii? Może jako opisy do niektórych obrazów? Albo fotografii Eliego? Z Eliją znamy się na tyle, że nie miałbym problemu z uchwyceniem słowem tego, co on uchwycił aparatem - zaczął przepytywać biednego staruszka. Tamten chyba nie chciał tego słuchać, bo zaczął kręcić głową. Gabriel trochę spochmurniał. Był świadomy, ze galerie sztuki rzadko przyjmowały sztukę pisaną słowem, ale myślał, że w takiej pod patronatem jego rodziny będzie to trochę łatwiejsze.
Rozmowa z wujem nie należała do najmilszy, dlatego chłopak opuścił wuja i zaszył się z powrotem w kasie, gdzie siedząc koło jakieś pracownicy spędził pozostały czas do końca zmiany pisząc wiersze.


/zt

INGERENCJA W PRACY - PRACOWNIK

@Gabriel R. Swansea

Dzisiejszego dnia otrzymałeś informację, że dzisiaj na terenie budynku pojawi się jeden z bardziej znanych kolekcjonerów sztuki - nazwisko "Rogers" było stosunkowo znane w branży artystycznej. Jest to mężczyzna grupo po siedemdziesiątce, a słynie on z surowego charakteru i wybredności w kwestii zakupu obrazów. Kilka dni wcześniej otrzymałeś od Edmunda Swansea plik dokumentów, z którymi miałeś zapoznać się na dzisiejszy dzień, bowiem zostałeś wybrany do oprowadzenia pana Rogersa po galerii i zaprezentowania obrazów o tematyce wspomnianej w otrzymanych papierach. Wiesz zatem, że pan Rogers kolekcjonuje obrazy o tematyce batalistycznej. Na ostatniej stronie dokumentów została dopisana ciekawostka, iż niedawno pan Rogers zainteresował się dwoma obrazami rodzajowymi, a więc warto czasem pokazać mu kilka nowszych nabytków Galerii Sztuki.

Dzisiejszego dnia masz do zaprezentowania dwa obrazy natury batalistycznej - "Bitwa pod Ottery St. Catchpole w 1674 roku" (bitwa z goblinami, opis dowolny) oraz "Starcie olbrzymów"  - oba obrazy zostały namalowane przez nieżyjących już członków rodziny Swansea, jednak oba mają to do siebie, iż ich cena jest sześciocyfrowa, a kunszt malunku robi wrażenie nawet w dzisiejszych czasach. Istnieje również całkiem młody obraz zatytułowany "Śniadanie u Madame Anabeth", który jest tańszy, ale powoli zdobywa popularność.

Zaprezentuj jeden z obrazów panu Rogersowi, który właśnie przekracza próg Galerii Sztuki. To, czy pan Rogers zgodzi się na kupno jednego z obrazów (a może uda Ci się namówić go na oba bądź na obraz rodzajowy?) zależy od sposobu zaprezentowania dzieł. Wszystkie trzy są namalowane przez członków Swansea, a więc masz możliwość wykazania się w pracy. Słyszałeś od jednego z kuzynów, iż Edmund Swansea wyznacza wysokie premie za bardzo udane inwestycje...

INGERENCJA W PRACY - PRACOWNIK

@Gabriel R. Swansea

Dzisiejszego dnia otrzymałeś informację, że dzisiaj na terenie budynku pojawi się jeden z bardziej znanych kolekcjonerów sztuki - nazwisko "Rogers" było stosunkowo znane w branży artystycznej. Jest to mężczyzna grupo po siedemdziesiątce, a słynie on z surowego charakteru i wybredności w kwestii zakupu obrazów. Kilka dni wcześniej otrzymałeś od Edmunda Swansea plik dokumentów, z którymi miałeś zapoznać się na dzisiejszy dzień, bowiem zostałeś wybrany do oprowadzenia pana Rogersa po galerii i zaprezentowania obrazów o tematyce wspomnianej w otrzymanych papierach. Wiesz zatem, że pan Rogers kolekcjonuje obrazy o tematyce batalistycznej. Na ostatniej stronie dokumentów została dopisana ciekawostka, iż niedawno pan Rogers zainteresował się dwoma obrazami rodzajowymi, a więc warto czasem pokazać mu kilka nowszych nabytków Galerii Sztuki.

Dzisiejszego dnia masz do zaprezentowania dwa obrazy natury batalistycznej - "Bitwa pod Ottery St. Catchpole w 1674 roku" (bitwa z goblinami, opis dowolny) oraz "Starcie olbrzymów"  - oba obrazy zostały namalowane przez nieżyjących już członków rodziny Swansea, jednak oba mają to do siebie, iż ich cena jest sześciocyfrowa, a kunszt malunku robi wrażenie nawet w dzisiejszych czasach. Istnieje również całkiem młody obraz zatytułowany "Śniadanie u Madame Anabeth", który jest tańszy, ale powoli zdobywa popularność.

Zaprezentuj jeden z obrazów panu Rogersowi, który właśnie przekracza próg Galerii Sztuki. To, czy pan Rogers zgodzi się na kupno jednego z obrazów (a może uda Ci się namówić go na oba bądź na obraz rodzajowy?) zależy od sposobu zaprezentowania dzieł. Wszystkie trzy są namalowane przez członków Swansea, a więc masz możliwość wykazania się w pracy. Słyszałeś od jednego z kuzynów, iż Edmund Swansea wyznacza wysokie premie za bardzo udane inwestycje...

Nie wiedział co komuś przyszło do głowy, żeby to właśnie jego wyznaczyć na oprowadzanie kogoś ważnego po galerii. Był chyba jedynym Swansea, który pracował w tym miejscu, który miał problemy z przedstawieniem się innemu człowiekowi. Nienawidził wszelkiego typu interakcji społecznych, miał ataki paniki na myśl o dłuższej rozmowie z kimkolwiek i właściwie dlatego wybrał pracę w rodzinnym biznesie - miał nadzieję, że inni Swansea zrozumieją jego lęk społeczny i nie będą go zmuszać do czegoś, co sprawiało, że nie spał po nocach i zastanawiał się nad sensem swojego istnienia Tak jednak nie było, jak widać z rodziną najlepiej na zdjęciach. Co Gabrielowi miały dać te dokumenty i wiedza na temat pana Rogersa, jeżeli miał problem z przedstawieniem się przed tak ważną osobistością?
W dniu kiedy mecenas miał przekroczyć drzwi galerii musiał zażyć eliksir na uspokojenie, gdyż nie mógł opanować nerwów. Nawet magiczna mikstura nie dała mu pełnego ukojenia - może już nie wbijał sobie paznokci w grzbiet dłoni, żeby opanować uczucia, ale dalej bał się poprowadzić tę rozmowę. Nie chciał się narażać wujowi, więc kiedy ten powiedział, że nie obchodzi go nic i to właśnie Gabriel ma poprowadzić tę transakcję przełknął wielką gulę w gardle i spróbował nie rzucić się pod testrale zanim do spotkania w ogóle doszło.
Kiedy pan Rogers przekroczył próg galerii Gabriel wytarł ręce od potu i uśmiechnął się krzywo.
- Wi-witam w galeri sztuki Swan-Swansea. Jestem G-g-gabriel i będę pana oprowadzał. - Miał ochotę się zabić. Nie zdarzyło mu się wcześniej jąkać, więc nawet nie wiedział jak to opanować. W jednej chwili poczuł chęć do płaczu, wzrost niepewności i jakieś szczątkowe chęci do pokazania, że tak naprawdę jest dobry, ale było ich tak mało, że nie umiał ich wykorzystać w żaden sposób.
Poprowadził krytyka do obrazów, które może i były drogie, ale wpadały w gust mecenasa.
- Tutaj są n-n-asze obrazy przedstawiające - gulp - przedstawiające bitwy czarodziejów. Ale chyba nie muszę o nich opo-opowiadać, taki znawca jak pan pewnie wie o nich wszystko. - Postarał się znaleźć fortel, który połechta ego mężczyzny i sprawi, że nie będzie musiał się specjalnie wysilać nad opisem obrazów. Coś czuł, że raczej nie przekona mężczyzny do niczego i tylko wuj będzie na niego wściekły. Kiedy mecenas napatrzył się na obrazy, a Gabriel zwrócił się do Merlina w myślach z milion razy, chłopak oprowadził krytyka po reszcie galerii, zatrzymując się przy tym młodym obrazie, który ostatnio przyciągnął rzesze fanów. Namalowany przez jego bliskiego kuzyna malunek był czymś, na co trzeba było zwrócić uwagę.
- A... A to dość młode dzieło namalowane przez mojego kuzyna. Śniadanie to podała mu kobieta chora na mugolski odpowiednik Kagonotrii. Okropny przypadek, a on nie mógł jej pomóc, więc na osłodę namalował jej obraz, który odebrał, kiedy ta zmarła. - Nawet nie zauważył, że powiedział tak dużo bez zająknięcia. Być może to dlatego, że skupił swój wzrok i myśli na sztuce, a nie na człowieku? Kiedy wrócił wzrokiem do starszego mężczyzny zarumienił się i resztę galerii pokazał mu w całkowitej ciszy. Jedno było pewne - ktokolwiek wymyślił,żeby Gabriel Robert Swansea odwalił taką robotę albo miał na celu zastopowanie inwestycji, albo go kompletnie nie znał i chciał pokazać ładną buźkę.

Pan Rogers miał naprawdę surowy wyraz twarzy, a jednak ani razu nie zwrócił na głos uwagi na Twojego jąkania. Albo był wyrozumiały albo w milczeniu oburzony. Słuchał Cię z uwagą, co zapewne nie ułatwiało koncentracji, ale kiwał raz po raz głową. - Owszem, znam każdy szczegół dotyczący tego obrazu. - przytaknął i przez chwilę spoglądał na Ciebie wyczekująco, jakby oczekiwał pomimo wszystkiego jakiejś prezentacji. Gdy tak się nie stało, nachmurzył swoje czoło starczymi bruzdami i w milczeniu podążył za Tobą do następnego obrazu.

Rzuć kostką, by dowiedzieć się o efektach Twojej pracy.

Parzysta - Pan Rogers okazał się naprawdę wyrozumiałym człowiekiem i pomimo swojej surowej aparycji jak i również znanego ostrego charakteru postanowił kupić oba obrazy. Przyznał, że przyszedł tu zdecydowany na zakupienie "Starcia olbrzymów" bez względu na cenę, a drugi obraz przedstawiłeś w ciekawy sposób i postanowił go dołączyć do swojej kolekcji.
Twój wuj wyraził zadowolenie i wyjaśnił, że artysta musi nauczyć się rozmawiać ze swoimi potencjalnymi kupcami. Zamiast premii otrzymałeś od niego magiczny dyktafon (+1 DA, zgłoś się po niego w odpowiednim temacie, jeśli go przyjmujesz) i jak to nazwał - po to, byś mógł ćwiczyć sobie w domu przemowy, bowiem zapewne jeszcze niejeden raz przyjdzie Ci prezentowanie dzieł.

Nieparzysta - Pan Rogers był niezadowolony z obsługi. Wniósł skargę dotyczącą głownie braku przedstawienia tytułu obrazu, autora, roku stworzenia, a nie jakości wypowiedzi. Nie zakupił żadnego z obrazów batalistycznych, a drugi obraz - ten Twojego kuzyna zakupił, ale wytargował u Twojego wuja zniżkę.
Sam wuj wyraził niezadowolenie z takiego pominięcia, podsunął Ci pomysł wykuwania na blachę przemówień, jeśli istnieje problem z systematycznym układaniem prezentacji i nie przydzielił Ci żadnej premii, ale też jej nie odjął. Kończysz zmianę z własnymi odczuciami, bez żadnego zysku oraz straty.

Kostka: nieparzysta

Gabriel czuł się źle, ale nie dlatego, że był niezadowolony z tego co zrobił. Czuł się źle głównie dlatego, że to było bardzo poważne wyjście z jego strefy komfortu. Miał ochotę z każdą minutą spędzoną z mężczyzną uciec jak najdalej i zastanawiał się, czy jeżeli zemdleje to czy ten dokopie leżącemu, czy przejmie się jego stanem. Nie rozumiał dlaczego członek rodziny w ogóle go w takie coś wkręcił. Jak gdyby kompletnie zapomniał o dobrze chłopaka.
Komentarze Rogersa nic nie poprawiały, a napięcie, które między nimi wisiało tylko upewniało Gabriela, że sprawa była z góry skopana. Próbował wydukać coś więcej o tych obrazach, wiedział o nich całkiem sporo, jednak nie był w stanie powiedzieć niczego ponad kilka niezgrabnych, wyjąkanych słów. Nie miał na tyle siły, żeby się przejąć zmarszczonym czołem. Jak go wyrzucą, to przynajmniej nie będzie musiał oprowadzać ludzi.
Po wszystkim dowiedział się, że jednak niektórzy myślą, że są lepsi od innych. Wniesiona została na niego skarga, dlatego, że zbyt mocno się bał, żeby cokolwiek powiedzieć. Gdzie tu była sprawiedliwość? czy naprawdę staruszek czepiał się tego, że nie powiedział mu daty namalowania obrazu, o którym jak sam powiedział "wiedział wszystko"? Żałosne, chyba naprawdę chciał tylko udowodnić innym, że jest ważniejszy i trzeba mu uniżenie czyścić buty.
Jego wuj nie był zadowolony. Nie rozumiał, że prezentacja obrazów to nie jest nauczenie się na pamięć jakiejś formułki - przecież zawsze mogły być zadawane pytania, a to one najbardziej męćzyły Gaba. Nie dał się przekonać, że wiedział wszystko o tych obrazach i wyrecytował mu bez zastanowienia wszystko, co było o nich wiadome, a nawet anegdotkę, że po jednym przebiegł kot i widać odbitą kocią łąpkę w koronach drzew. Nie, ważne było to, że dowalony psychicznie nie umiał tego porządnie przedstawić. Oburzony wyszedł z galerii, żeby napisać do Etki na wizzbooku i poskarżyć jej się na zaistniałą sytuację.

/zt

Twoim zadaniem jest przygotowanie gościnnego wernisażu dla artysty, rzeźbiarza, który ma konkretną wizję prezentacji swoich prac, ale część decyzji pozostaje też do podjęcia tobie. Doskonale wiesz, że mężczyzna uwielbia kontrowersje, niecodzienne rozwiązania i zależy mu na wyjątkowym, nieoczywistym efekcie. Wiesz też, że potrafi być zarówno bardzo surowy i wymagający, jak i hojny i warto zadbać o to, żeby był zadowolony. Dla dobra galerii. Jego projekty zawsze wzbudzają wiele emocji i przyciągają ludzi, więc bez wątpienia nie chcesz tego zepsuć źle dobranymi szczegółami. Jego prace to głównie wyrzeźbione części ciała, które są urozmaicone dodatkowymi, nałożonymi zaklęciami, które zmieniają powierzchnie i sprawiają, że dotykając rzeźby przypominają one właśnie określone części ciała. Twoim zadaniem jest ich rozłożenie i podjęcie ostatnich, kluczowych decyzji przed wystawą.

Pomieszczenie jest całkowicie pozbawione światła zgodnie z wizją artysty!
1. Czy rozłożysz części ciała blisko siebie, gęsto, blisko wejścia, czy raczej rozstawisz je równomiernie, w dużych odległościach, po całej sali?
2. Czy zdecydujesz się dodać delikatne oświetlenie, które ułatwi poruszanie się?
3. Czy pozwolisz gościom rozświetlać sobie drogę lumos?
4. Czy sama spróbujesz przejść całą trasę bez używania lumos, żeby sprawdzić, czy wszystko jest tak jak powinno?
5. Które części ciała ułożysz bliżej, a które dalej od wejścia?

Podejmij te decyzje w poście i oznacz @Emily Rowle. Śmiało też kieruj do mnie pytania!

Bycie artystką w galerii nie było może spełnieniem jej największych marzeń, ale była przekonana, ze ta praca da jej niezwykle wiele możliwości rozwoju. Bianca nie zamykała się na inne aspekty sztuki, choć sama zdecydowanie umiłowała sobie malarstwo. Pociąganie pędzlem po płótnie i perfekcyjna kontrola jego włosia dawała jej niebywałe poczucie spokoju, które osiągnąć mogła tylko przy tym zadaniu. Niemniej jednak tego dnia przyszło jej się zmierzyć z czymś zgoła innym i w głębi siebie musiała przyznać, że ją to stresowało, choć przy słuchaniu wskazówek i wytycznych, twarz miała pokerową, jedynie cień uprzejmości mógł się nań pojawić, ten sam, który gościł na jej twarzy każdego dnia, i którego zdecydowanie nie zamierzała się pozbywać. To było dla niej wyzwanie. Nie była specjalistką w rzeźbiarstwie. Zdaje się, że kiedyś próbowała tego właśnie odłamu szeroko pojętej sztuki, jednakże nigdy nie poczuła tego, co czuła przy malarstwie.
Wotum zaufania, którym została obdarzona, miło łechtało jej ego, bowiem nie każdy artysta zdawał się na kogoś innego przy wystawianiu jego dzieł. Ona sama chyba nigdy by tak nie postąpiła. Miała własne poczucie estetyki i znała swoje dzieła jak nikt inny. Nie do końca więc rozumiała, dlaczego rzeźbiarz postanowił zdać się na kogoś innego, mówiąc jedynie, że światło ma pozostać zgaszone. Dobrze, nie zamierzała temu oponować, będzie zgodnie z jego wolą. Bianca ciemności nienawidziła, napawała ją niepokojem, choć strach nie paraliżował jej tak w przeszłości, kiedy to w ciemnościach nie potrafiła się ruszyć, wizja ta więc jej się nie podobała, jednak kim była, by działać wbrew woli autora eksponatów? Jej głowę zaprzątało pytanie, jak w takim razie goście mają się poruszać w sali, nie wpadając na siebie ani wystawione eksponaty? Musiała to odpowiednio rozłożyć, musiała pomyśleć.
Spojrzała na przywiezioną ekspozycję, przypominając sobie tego artystę. Znała go. To znaczy, niezupełnie bezpośrednio, ale wiedziała z kim ma do czynienia. Starała się bowiem być zorientowana w artystycznym świecie, którego częścią bez wątpienia była. Zawsze kontrowersyjny i nieoczywisty, również wymagający i krytyczny. Dwa ostatnie epitety mogły także opisywać ją.
Niecodzienne rozwiązania. Błądziło jej w głowie, kiedy intensywnie rozmyślała nad odpowiednim rozstawieniem, przekonywała samą siebie, że nie ma patrzeć swoimi oczami, a artysty i gości. Postanowiła umieścić eksponaty w skupiskach, a każde z nich rozmieściła w równych odległościach wzdłuż wytyczonej ścieżki. Niecodziennym rozwiązaniem był fakt, że wystawa ta bynajmniej nie szła w zgodzie z ludzką naturą. Połączyła w skupiskach najbardziej oddalone od siebie w naturze części ciała, dokładając wszelkich starań, by nic co zwykle jest blisko siebie nie było w tej właśnie ekspozycji w swoim sąsiedztwie – na początku. Ścieżka szła przez całą salę, a im bliżej jej końca niektóre części ciała w naturze sobie bliskie, były blisko również w ekspozycji.
Gdy tylko stwierdziła, że ułożenie było odpowiednie, zgasiła wszelkie światło, co wywołało dreszcz, przebiegający przez linię kręgosłupa, zdusiła w sobie uczucie niepokoju i sama przeszłą całą trasę, zdając się na inne zmysły niż wzrok. Uznała to za definitywnie niesamowite doświadczenie, ale do ciemności przekonana nadal nie była, zrozumiała jednak, dlaczego artyście na tym zależało. Miała nadzieję, że i artysta będzie zadowolony, choć pewności na dobrą sprawę nie miała, pozostawała więc jej matka głupich, jak mówiło jedno z powiedzeń.
Pilnując gości dokładała wszelkich starań, by zgodnie z wizją artysty, nie jej, niczego nie widzieli. Postarała się nawet o czarne przepaski na ich oczy, zwiększając doznanie. Czuła jak szpilki stresu wbijały się w jej ciało, jednak absolutnie je ignorowała, zastępując nerwy, spowodowane także ciemnością, uśmiechem na twarzy i zewnętrzną pewnością siebie. Dobry obserwator mógł jednak zauważyć, że dłonie miała ciasno splecione, usiłując ukryć ich drżenie. Zakrzewski bowiem specjalistką od kontrowersji nie była, jej własne dzieła były definitywnie inne i przemawiające do ludzi innym językiem niż ekspozycja, której przygotowaniem się teraz zajmowała.

@Emily Rowle

Trzeba przyznać, że stanęłaś na wysokości zadania. Zarówno wszyscy goście, jak i sam artysta, byli zachwyceni. Wystawa była wyjątkowa i niepowtarzalna, do czego również się przyczyniłaś, stawiając ostatnią, istotną kropkę nad i. Udało ci się zaspokoić wymagania wybrednego rzeźbiarza, więc on postanowił ci się odwdzięczyć. Zaprosił cię do swojej galerii w Paryżu, zapewniając ci pobyt w luksusowym hotelu. Będziesz mogła wystawić swoje prace w miejscu odwiedzanym przez wielu wpływowych ludzi w innym kraju, nie zmarnuj tej okazji! Oczywiście możesz odmówić, ale czy to nie byłaby zbyt duża strata?

Jeśli zdecydujesz się na ten wyjazd, pierwszy tydzień kwietnia spędzasz w Paryżu. Pamiętaj, że nie możesz w tym czasie prowadzić wątków w Wielkiej Brytanii (chyba, że teleportujesz się na jakiś czas)! Dodatkowo, zgłaszając się po ingerencje za kwiecień, pamiętaj o podkreśleniu informacji o tym wyjeździe.

Poczuła wielką ulgę kiedy artysta okazał się być naprawdę zadowolony z efektu jej pracy. Wielki stres, który odczuwała uszedł z niej niczym powietrze z przebitego nadmuchanego balonu, a uśmiech na jej twarzy był całkiem szczery i niebywale szeroki. Nie spodziewała się jakichkolwiek nagród, ot co – wykonała swoją pracę i włożyła w to całe swoje serce. Dała z siebie dwieście procent i po rak kolejny przekonała się na własnej skórze, że ciężka praca popłacała i była zdecydowanie dobrą drogą do osiągnięcia sukcesu. Podjęła decyzje zgodnie z własnym sercem, bowiem właśnie tak starała się iść przez życie – słuchając głosu serca, z wysoko uniesioną głową.
Propozycja była nie do odrzucenia. Zakrzewski wprost uwielbiała Paryż, a i od dawna była zaznajomiona z pracami artysty, którego ekspozycję wystawiała. Możliwość pokazania własnych prac spowodowała rumieńce na jej policzkach i poczuła ekscytację, która nie mogła się równać z niczym innym. Z wdzięcznością więc przyjęła ofertę wyjazdu i poczuła się najszczęśliwszą osobą na świecie.

| zt

Po przekroczeniu progu galerii Swansea zamiast pięknych obrazów, można było dostrzec dzisiaj tylko zniszczone, podarte płótna. Obrazy były poprzewracane, pomalowane niepasującymi kolorami, porozrywane, doszczętnie zniszczone. Były też stłuczone rzeźby, pobazgrane ściany. Wszystko było w opłakanym stanie, a na jednym z obrazów można było znaleźć krótką, ale dość treściwą wiadomość.

"Wrażliwość na sztukę powinno iść w parzę z wrażliwością na problemy społeczne. Bycie w uprzywilejowanej pozycji rodzi pewne zobowiązania. Skończcie milczeć i wybierzcie dobrą stronę. To tylko ostrzeżenie"

@Elijah J. Swansea, @Elaine J. Swansea, @Éléonore E. Swansea, @Larkin J. Swansea, @Caelestine Swansea

Wiadomość od dziadka przyszła do niego tuż po meczu. Jęczybuła jak gdyby nigdy nic wylądowała przed nim w swoim stylu (a więc całkiem głupkowato), uprzednio zataczając trzy krzywe kółka, a na koniec wrzeszcząc, nie wiadomo czy ostrzegawczo, czy z przerażenia wagą stojącego przed nią zadania. Była tak charakterystyczną sową, że od razu zaklął w myślach, rozejrzał się, sięgnął po list i przegonił ptaszysko, zostawiając je z niczym, bo i niczego nie miał przy sobie – był wszak pod przebraniem, dalej dla całego świata próbował być Josephem i bardzo nie na rękę było mu, by ktoś powiązał go z rodzinnym listonoszem.
Odczytał list, pobladł nieco, a czując, że traci nad sobą panowanie, pożegnał się czym prędzej z członkami swojej zwycięskiej drużyny i popędził w stronę zamkowej bramy, za którą teleportował się do galerii. Dopiero na miejscu spostrzegł, że wciąż nosi obcą twarz, było jednak za późno, by dokonać szybkiej przemiany, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że musiałby zmienić również sylwetkę. Mógłby uciec stąd szybko, ale widok zniszczonych dzieł sztuki wprawił go w tak ogromne osłupienie, że stanął jak jeden z posągów Larkina, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu, z otwartymi ustami i ledwo zauważalnie czerwieniejącymi na końcówkach włosami. Zacisnął dłonie w pięści, zagryzł policzek i rozejrzał się za twarzą któregoś z członków rodziny. W oddali widział dziadka, jak zwykle pochłoniętymi swoimi sprawami; i w normalnej sytuacji nie miał dla niego wiele czasu... nie było więc sensu zawracać mu głowy.

@Elaine J. Swansea, @Éléonore E. Swansea, @Larkin J. Swansea, @Caelestine Swansea

...I do niej dotarła wiadomość.
...Nie odtworzyła jednak koperty od razu, bo była zbyt zajęta. Po całej tej nieprzyjemnej (i wciąż niewyjaśnionej) sytuacji z wtargnięciem do teatru krwiożerczych stworów wszyscy pracownicy musieli przestrzegać nowych środków bezpieczeństwa, co tylko uprzykrzało pracę. Miała na głowie zbyt wiele, czuła się przytłoczona i wciąż martwiła się o swoich bliskich. Najpierw zamieszki, potem listy o dziwnej treści, a na koniec magiczne ptaszory. Wciąż miewała koszmary, a eliksir spokoju i słodkiego snu piła niczym herbatki. Mimo wszystko wracała do siebie i do utęsknionej normalności. Nie spodziewała się jednak, że szybko ta normalność nie nadejdzie i że pożałuje zwlekania z przeczytaniem listu...
...Przybiegła do galerii najszybciej, jak tylko mogła. Szczęśliwie nie miała daleko, a z pomocą przyszedł Błędny Rycerz. Bała się skorzystać z teleportacji w obecnym stanie, a i w lepszych czasach miewała z nią spore problemy. Od progu zauważyła, że... nie jest dobrze. Podziurawione płótna, zniszczone obrazy, zaschnięte plamy z tanich farb... Kto miał w sobie tyle zawiści? Kto stał za tym aktem wandalizmu? Wiele emocji mieszało się w niej w tej chwili, ale przeważała... czysta, ludzka złość. Złość wynikająca z bezsilności, frustracji i poczucia niesprawiedliwości. Mimowolnie upewniła się, że jej różdżka nadal znajduje się w wewnętrznej kieszeni szaty, a potem przeszła przez szeroki korytarz do głównej salki galerii. Stukot jej obcasów wybrzmiewał złowrogo, gdy szła po marmurowej posadzce. Miała wrażenie, że w budynku nie ma nikogo, prócz dziadka, ale...
...Okazało się, że był jeszcze ktoś. Przystanęła, bacznie przyglądając się mężczyźnie od tyłu. Kto to? Czy był to jakiś malarz? Asystent dziadka? Odkaszlnęła wymownie, by zwrócić uwagę jegomościa i podkreślić swoją obecność.
- Dzień dobry? - nie chciała, żeby wybrzmiało to w ten sposób, jak pytanie, ale... właśnie tak wybrzmiało. Trudno. Była zbyt wzburzona całą sytuacją, żeby się teraz tym przejmować.
...A i sam dzień nie należał do dobrych.

@Elijah J. Swansea

Sowa od ojca zaskoczyła go, ale dopiero treść wiadomości wprawiła go w prawdziwe zdumienie, szok. Nigdy przesadnie nie interesował się polityką, jak większość rodziny, ale nie był ignorantem, żeby nie wiedzieć, iż po śmierci Ministra w wakacje, zaczną się zamieszki. Nigdy jednak nie spodziewał się, że ktoś zdewastuje ich rodzinną galerię. Zaskoczeniu nie było jednak końca.
Na miejsce dotarł po innym blondynie. Nie dostrzegł od razu zmian w jego kolorze włosów, więc nie podchodził do niego, wymijając, rozglądając się po galerii. Zniszczone obrazy, pomalowane ściany, roztrzaskane rzeźby, fotografie pozrywane ze ścian. Wszystko, nad czym każdy z nich spędzał wiele czasu, poświęcał siły, leżało teraz niczym obraz nędzy i rozpaczy. Zacisnął zęby, nie potrafiąc w pełni kontrolować własnych emocji, które zaczęły szaleć. Jak u Elio zmieniał się kolor włosów, tak LJ czuł ból w kościach policzkowych, gdy gwałtownie zaczęły wyostrzać się jego rysy twarzy, eksponując wściekłość, bijącą teraz z błękitnych oczu. Spojrzał na Éléonore, a później na napis na ścianie.
- Élé… Czy widzieli kto to był? - spytał, starając się hamować złość w głosie. Wybrać dobrą stronę? Co sztuka miała do czystości krwi? W ich rodzinie nie było problemu z mugolami, a jednak należeli do uprzywilejowanych, tak? Co to miało znaczyć?! Zaraz jednak trafiła go inna myśl. Co z pozostałymi rodzinami? Ze sklepem Fairwynów? Przemysłem Brandonów? Dopiero teraz zwrócił uwagę na blondyna, który dotarł tu przed nim.
- Elijah? - spytał w ciemno, pamiętając, że był mecz i rozpoznając jednego z zawodników, choć ten grał dla nauczycieli.

Z osłupienia wyrwało go pojawienie się Éléonore – wraz z nią pojawiła się panika. Jak mógł być takim kretynem, by zjawić się tu w tej odsłonie? Tak długo dobierał szczegóły swojej nowej twarzy, udoskonalał ten wygląd, starał się, by nie przypominał mu żadnej znanej mu osoby. Nie korzystał z niego często, był zarezerwowany na specjalne okazje, służył do tego, by nikt go nie rozpoznawał, zapewniał anonimowość – i naraził te wszystkie starania na kompletne zniszczenie.
Odchrząknął i dołożył wszelkich starań, żeby zabrzmieć inaczej niż zwykle.
— Dzień dobry, panno Swansea — skrzyżował ręce na piersi, rozglądając się dookoła – wszędzie, byle nie patrzeć prosto na nią. Czy istniało prawdopodobieństwo, że dostrzegłaby w jego oczach coś znajomego? A może to już paranoja? Gorączkowo rozmyślał co powiedzieć, by nie wyglądać podejrzanie, a jednocześnie nie wdawać się w dłuższą rozmowę, która mogłaby go zdemaskować. Z drugiej strony bał się powiedzieć cokolwiek, bojąc się, że w emocjach nie opanuje drżenia głosu. Czy zwykłemu pracownikowi wypadało aż tak się przejmować? Sprawę dodatkowo skomplikowało pojawienie się Larkina; powinien był w tym momencie odwrócić się na pięcie i wyjść, licząc, że nie zwrócą na to większej uwagi, ale... nie potrafił.
— Ktokolwiek to był, mam nadzieję, że... — zacisnął dłoń w pięść, czując, że mtamorfomagia lada moment jeszcze bardziej wymknie mu się spod kontroli. Głos uwiązł mu w gardle, a kiedy kuzyn wypowiedział jego imię, poczuł się tak, jakby ten już zgadł, najwyraźniej nie dostrzegając pytającej nuty. Westchnął głęboko, przetarł twarz ręką i spojrzał na Élé.
— Przepraszam — powiedział, wcale już nie próbując obniżać głosu. Zbliżył się do niej i zmaknął siostrę w objęciu ramion — Tak bardzo was przepraszam, przybyłem najszybciej jak mogłem, nie pomyślałem... Zatłukłbym go pałką do quidditcha, gdybym tylko wiedział, kto jest za to odpowiedzialny.
Puścił siostrę i wyprostował się. Wciąż nie wyglądał jak on, ale brzmiał tak w dosłownie każdym calu. Wbił wzrok w Larkina, szukając w nim podobnej woli walki... bo tylko to był wystarczający dowód, że nie zwariował do reszty.

Musiałem przyznać, że praca w galerii Swansea'ów była przyjemna i łatwa. Nie mieliśmy tu przewodników, a poruszające się rzeźby. Pracownicy zaś dbali o dzieła. Ja za to należałem do artystów, czyli głównie podziwiałem obrazy, spotykałem się z ludźmi lub umawiałem się na spotkania z osobistościami, którzy chcieli rozmawiać o sztuce. Chociaż miałem gadane, to bardziej wolałem od słów ciszę i magiczne pędzle. Nie pracowałem tu od początku. Kilka lat wykonywałem swój zawód jako wolny strzelec. Nie za bardzo mi się widziało tyranie w rodzinnym interesie. Ciężko czasami dogadać się z krewnymi. Niektórzy z nas unikali rodzinnej galerii niczym ognia, a tylko dlatego, że płynęła w nas ta sama niesforna krew, wywołująca nie jeden błahy konflikt, który czasami wręcz przeobrażał się w pożogę. Jednak zdecydowałem się na stałą posadkę i pensje. Moje dzieła zdobiły ściany naszej dumnej spuścizny. Nie brakowało tu miejsca, więc tworzyłem. Od tych lepszych po te gorsze dzieła, jak każdy artysta miałem spadek lub napad weny.
Nie lubiłem malować portretów, dlatego większą część poświęcałem naturze, krajobrazom czy zwierzętom, a nawet abstrakcją bez ładu i składu. Tym razem machałem pędzlami na prawo i lewo, mieszając ciemne barwy z jeszcze ciemniejszymi, a końca nie było widać. W pracy nie pomagały mi moje kobry. Potrzebowałem prywatności, wyrażenie emocji, ekspresji chaosu. W końcu obraz był gotowy, a ja wywiesiłem go na ścianę, zadowolony z uczuć, które przelałem na to płótno. Na koniec też tchnąłem w nie magie, a dzieło ożyło migotliwym blaskiem — dosłownie. Jednak byłem ciekaw co o mojej pracy myślą przybywający do naszej galerii, więc potajemnie zrobiłem sobie przebranie, tak żeby jakaś osoba interesująca się działalnością artystyczną mnie nie rozpoznała, a przecież kręciło się tu takich od groma. Nie wszyscy jednak byli wielkimi znawcami, niektórzy po prostu chcieli zobaczyć; ja też chciałem zobaczyć ich reakcje. Stałem gdzieś na uboczu, gdy właśnie przy moim obrazie zatrzymał się pewien starszy pan. Zdjął kapelusz, po czym znowu go założył i myślałem, że zaraz wyjmie cygaro i nadymi mi w obraz, ale tego nie zrobił.
Podszedłem do niego i udając, że podziwiam swoje dzieło, właściwie to już na nie się napatrzyłem, a nie na wszystkie swoje obrazy też mogłem patrzeć, zwłaszcza gdy pomagały mi pozbyć się nadmiaru emocji.
- I co pan sądzi? - Zapytałem, zaciekawiony opinią nieznajomego, który zatrzymał się tu, podziwiając, to co niedawno stworzyłem, a muszę przyznać, rozpierała mnie duma.
- Synu, to szmira jakaś. - Mężczyzna na mnie nawet nie popatrzył, tylko cmoknął ze dwa razy i odparł bez jakichkolwiek wyjaśnień, oceniając moje dzieło jednym słowem, a zdaniem dość krótkim.
Nie dotarło to do mnie z początku. Zamrugałem, jakbym właśnie obudził się z długiego transu, a moje usta zastygły w niemym, głupkowatym wyrazie, nie świadcząc zapewne o mojej inteligencji.
- No wie pan co? Dobre to jest. - Oburzyłem się, a ten w końcu zwrócił się w moją stronę, analizując mnie od głowy do stóp i już myślałem, że również padnie to samo słowo w stosunku do mnie co do mojego obrazu, ale nieznajomy nic nie powiedział, więc to ja zacząłem. Przedstawiłem się mu, a on mi — i tak rozpoczęła się nasza długa dyskusja, od szmiry zaczynając, a kończąc na zagadkach wszechświata. Dlatego kochałem tę pracę.

| zt

Obraz zdawał się niekompletny. Wpatrywała się w niego może przez kilka minut, a może przez pół godziny – czas w trakcie artystycznego wyładowania mijał bardzo zmiennie – a dalej nie potrafiła powiedzieć dlaczego. Przejechała palcami po zasychającej farbie, ledwie dotykając płótno opuszkami. Nie czuła faktury skóry, kiedy patrzyła na męski przegub. Pociągnięcia pędzla zdawały się zbyt mało dynamiczne, a obraz mało żywy. Jeszcze nie tchnęła w niego życia, ale już teraz powinien do niej przemawiać. Nie mówił jej natomiast nic. Sięgnęła palcami po dogasający zwitek magicznego ziela i przyłożyła usta do bibułki. Buch nie był duży, ale wypełnił jej płuca. Chciałaby powiedzieć tchnął ją kreatywnością, ale wcale tak nie było. Jedynie dał ulżyć bólowi glowy. Przymknęła powieki, oddając się swojej wyobraźni. Być może chociaż ona w tej sytuacji jej nie zawiedzie, a jednak zawiodła. Nie ukazała jej się wizualizacja kolejnych muśnięć alpakowego włosia na płótnie, a jedynie czyjaś twarz. Męskie rysy, ściągnięte usta, zmrużone w niezadowoleniu powieki i... westchnęła. Nie to było tematem jej dzieła. Uchyliła oczy, spod kaskady gęstych, choć jasnych rzęs, obserwując wzbijające się ku górze kłęby dymu. Feria kolorów oślepiła jej oczy, dlatego zmrużyła je leniwie, jak kot, walcząc z poczuciem zmęczenia i senności. Chciała skończyć obraz. Ściana, jaką wybrał jej ojciec w galerii od miesięcy stała pusta. Naga, chłodna i odsłonięta. Pragnęła... nie... musiała ją czymś wypełnić. Efekty jej niechcianych wizji, przelane na tkaninę obrazu nie mogły być jedynymi, które budziły w niej i w innych obserwatorach emocje. Być może była w stosunku do siebie zbyt krytyczna, albo zbyt samoświadoma możliwych walorów estetycznych i jakościowych swojej sztuki. Ten obrazek, który miała przed sobą, właśnie, był tylko "obrazkiem", niczym więcej. Przy dobrej praktyce, taki sam mogło namalować dziecko. Ba, podobne malowała sama w wieku 11 lat. Lepsze... czasem. Przepełnione głębią odczuć, oceanem westchnień, wspomnień, melancholii. To, co zaś miała przed sobą, było zaledwie namiastką tego, co potrafiła. Tylko perfekcyjnie dobranymi barwami, efektem ośmiu lat nieustannego malowania i prawie tak samo długiego czasu studiowania wielu tajnik i technik. Niczym więcej...
Anatomia się zgadzała, kolory były poprawne, ale czy oddawały nastrojowość chwili? Nie. Pociągnęła pędzlem po wygładzanej krawędzi łokcia, tu odjęła trochę koloru, tam dodała. W rozkojarzeniu pociągnęła bucha z cisowej rączki pędzla zamiast z magicznego ziela i kiedy już faktura drewna dotknęła jej ust, zagryzła wargi na drewnie, wydając z siebie zduszony, niezadowolony krzyk.
Czy jej WŁASNA sztuka się kończyła? Czy zaczynała rysować nową prawdę, z którą jeszcze nie chciała się zgodzić?
Odpowiedzi na to pytanie dopiero zaczynała szukać.
Mogłaby ją znaleźć szybciej, póki jeszcze z uprzejmości jej rodziny, nikt nie wyprosił jej z całym jej dobytkiem do malowania z sali sztuki. Starała się ignorować przechodnich pracowników, którzy udostępnili jej tę przestrzeń na prośbę Swansea. Myślała, że to miejsce tchnie ją weną, a zamiast tego, kilka obcych twarzy przemykających w tle, kiedy była pochłonięta swoją sztuką, skutecznie ją rozpraszało.

| zt

Leighton Swansea prawie nigdy nie pozwalała sobie na okazywanie słabości, stres był zaś z całą pewnością jej przejawem. Udawała beztroskę przed egzaminami i zaliczeniami, emanowała pewnością siebie na sesjach zdjęciowych, a z pędzlem w ręku zwykle zachowywała się tak, jakby pozjadała wszystkie rozumy. Grała główną rolę w teatrze swojego życia i prawie nigdy z niej nie wychodziła. A jednak teraz, kiedy czekała na Victorię przed wejściem do rodzinnej galerii, ze stresu chodziła to w jedną, to w drugą stronę, a kubek kupionej na wynos kawy w jej dłoni drżał niebezpiecznie, grożąc zalaniem starannie wyprasowanemu kostiumowi, bo w roztargnieniu zapomniała przykrywki. Kiedy na horyzoncie zobaczyła znajomą postać, której tak usilnie wyczekiwała, odetchnęła z prawdziwą ulgą. Była istnym kłębkiem nerwów.
— Vicky! — zawołała, aby zwrócić jej uwagę i w miarę możliwości ograniczonych przez gorący napój popędziła do przyjaciółki, od razu przytulając się do niej tak mocno, jakby co najmniej coś zagrażało jej życiu. — Na Merlina, tak się cieszę, że przyszłaś, boję się wejść do środka. — Oznajmiła z rozbrajającą szczerością, na którą bez oporów potrafiła się zdobyć chyba tylko przed bratem i właśnie Brandonówną.

@Victoria Brandon

Victoria nie była pewna, co powinna założyć na to wyjście, nie chcąc niepotrzebnie zrobić wstydu przyjaciółce, czy w jakiś inny sposób skreślić tę jej pierwszą wystawę. Chciała być tam z nią, żeby ją wspierać, wiedząc doskonale, że miała talent, którym powinna podzielić się z całym światem, a jednocześnie bała się nieco, że nie będzie tam pasować. To były głupie myśli, które ostatecznie odsunęła na bok, dochodząc do wniosku, że powinna zachowywać się, jak na dorosłego przystało i sięgnęła po prostą, dzianinową  sukienkę, związała włosy elegancką chustką i założywszy szpilki, opuściła Norfolk, by skierować się do Londynu. Miała jeszcze nieco czasu do wyznaczonej przez przyjaciółkę godziny spotkania, ale nie zdziwiła się za bardzo, kiedy spostrzegła ją przed wejściem do galerii. Nie była również szczególnie zdziwiona, gdy Lei przytuliła się, szukając oparcia.
Obie były bowiem silne do czasu. Przynajmniej tak to odbierała i wiedziała, że gdyby to ona potrzebowała kogoś, kto stanąłby u jej boku w równie ważnym dniu, Lei nawet nie pomyślałaby o tym, żeby zaprotestować. Objęła ją zatem ostrożnie, po czym zakołysała delikatnie w ramionach, jak robiła zawsze, gdy pocieszała swoje rodzeństwo, czy kuzynostwo, znajdując w tym coś właściwego, coś, co faktycznie było w stanie pomóc, uspokoić, spowodować, że strach chociaż na chwilę stawał się bardziej znośny.
- Wejdziemy tam razem i wszystko będzie dobrze. Twoje dzieła są świetne i jestem pewna, że ktokolwiek ich nie zobaczy, od razu przyzna mi rację - powiedziała, odsuwając się nieco i uśmiechając się do niej ciepło, aczkolwiek w jej minie widać było całą stanowczość, na jaką Victoria z reguły zdobywała się w takich właśnie chwilach. - Jesteś świetna w tym, co robisz i poświęcasz temu całe swoje serce, więc nie wątpię w to, że to, co się właśnie zaczyna, będzie wielkim sukcesem - dodała.
Zaraz też wsunęła ramię pod rękę Lei, przyciągając ją do siebie, by faktycznie nie wchodziła sama do galerii, starając się dać jej w ten sposób wsparcie, którego ta potrzebowała i zapewne oczekiwała. Victoria miała oczywiście świadomość, że jej wiedza na temat sztuki była ograniczona, ale mimo to potrafiła docenić piękno, gdy je przed sobą widziała. Do tego zaś zaliczała niewątpliwie dzieła Lei.

@Leighton J. Swansea

Normalnie pewnie wyglądałoby to inaczej, pewnie zajmowałaby się swoją wystawą od początku do końca, decydowałaby o każdym szczególe i byłaby na miejscu zanim ktokolwiek zdążyłby zobaczyć choćby kawałek pierwszego z obrazów. Tutaj jednak nic nie było normalne, za to wszystko na łapu-capu. Miała szkołę, egzaminy w pełnym rozkwicie i mnóstwo zajęć, które bardzo ograniczały jej czas. Z drugiej strony była to rodzinna galeria i dostała się do niej, oczywiście, po znajomości. A jakby tego było mało, udało jej się zadebiutować tak wcześnie wyłącznie dlatego, że wykruszyła im się planowana wystawa i mogła wstrzelić się w termin, pod warunkiem, że będą działać szybko. Więc działali.
Już sama obecność przyjaciółki była dla niej kojąca, a delikatny przytulas, jaki jej zaserwowała, sprawił, że przestała nerwowo przebierać nogami. Zdecydowanie tylko Brandon widywała ją w podobnej rozsypce. Kiwała głową, chłonąc każde jej słowo i biorąc je sobie do serca. W końcu rozchmurzyła się, napiła się gorącego napoju, skinęła głową po raz ostatni i u boku przyjaciółki ruszyła ku galerii w akompaniamencie czterech obcasów.
— Od tego zależy absolutnie wszystko, jak teraz nie chwyci to pewnie już nigdy… ale masz rację, będzie dobrze, co ma nie być, jestem świetna — tuż przed wyjściem wyprostowała się, zdmuchnęła z twarzy kosmyk włosów i uniosła podbródek, wyglądając tak, jakby wchodziła do siebie (co w sumie było prawdą).
— Nie wystawiłam aktu Darlinga, jakoś tak… sama nie wiem, jest zbyt prywatny. Trochę szkoda, bo jest dobry — uśmiechnęła się do dziewczyny na recepcji, kiedy ta bez pytania wręczyła im obu wejściówki. Wernisaż nie był tak wystawny, jak zdarzało się już w tej galerii, ale można było liczyć na kieliszek szampana i babeczki, które razem ze skrzatem Faworkiem przygotowywał chyba Elijah.
Rzuciła Brandon rozkiskrzone spojrzenie, aby przekonać się, czy jest gotowa, ciasno splotła ze sobą ich dłonie i śmiało ruszyła naprzód. Zestresowana Leighton całkiem już zniknęła za maską przerośniętego ego. Weszła w swoją pierwszoplanową rolę i zamierzała odgrywać ją tak, jakby liczyła na Oscara.
— Szczerze mówiac, to dla mnie też jest to trochę niespodzianka, nie miałam czasu na załatwianie spraw, po prostu powiedziałam dziadkowi gdzie znajdzie obrazy, a on zajął się resztą. Och! Zobacz, tutaj wisi najnowszy, „Nów”! — starała się być profesjonalna, ale na widok swojego obrazku, który jako ostatni wyszedł spod jej pędzla, nie potrafiła się nie podekscytować. Obraz przedstawiał zmęczone, udręczone, nagie postaci snujące się pod pozbawionym księżyca niebem. Bardzo współczesny problem.

@Victoria Brandon

Victoria wiedziała, że nie była najlepsza w wygłaszaniu mów motywacyjnych, ale wierzyła w to, że jej przyjaciółka może i powinna osiągnąć sukces. Była naprawdę dobrą malarką, kochała to, co robiła i niewątpliwie miała po prostu dar, który otrzymywała większa część rodu Swansea. Tak, jak Victoria była Brandonem z krwi i kości, tak samo Lei była Swansea z krwi i kości, a malowane przez nią obrazy jedynie potwierdzały tę teorię. Niemniej jednak oczywiste było, że się stresowała, w końcu to był pierwszy, naprawdę poważny krok w przyszłość, krok, który mógł zmienić wszystko. Brandon podejrzewała, że jeśli kiedykolwiek uda jej się stworzyć własny model miotły, sama będzie zachowywała się podobnie w dniu jej prezentacji. Umrze z przerażenia.
- Jesteś - zapewniła z lekkim uśmiechem. - I tylko na tym się skup.
Ruszyła wraz z nią do galerii, będąc pewną, że Lei nadal jest podenerwowana, ale robiła wszystko, żeby tego nie pokazać. Była w tym naprawdę dobra i Victoria miała nadzieję, że ten sposób zachowania pomoże dziewczynie, że pozytywnie na nią wpłynie i uspokoi ją do tego stopnia, że będzie w stanie głęboko oddychać. Zaraz też uśmiechnęła się do niej ledwie widocznie, przy okazji nieznacznie się rumieniąc.
- Wcale się nie dziwię, że wolałaś zachować go dla siebie - stwierdziła, a jej jasnych oczach pojawił się błysk, który przypominał nieco niewielkie, złośliwe chochliki, zaraz jednak zgasł, by ustąpić miejsca nieco chłodnemu profesjonalizmowi, jaki cechował sporą część jej rodziny. Sztuka nie była ich mocną stroną, byli zdecydowanie bardziej praktyczni, ale nawet oni potrafili docenić piękno, kiedy je widzieli, więc Victoria była pewna, że wszystkie wystawione obrazy Lei okażą się bardzo dobre i ciekawe, choć, jak podejrzewała, nie dla wszystkich odpowiednio intrygujące. Ostatecznie nie dało się zawojować całego świata, nawet jeśli bardzo się tego chciało.
Victoria skinęła lekko głową dziewczynie z recepcji, a potem zacisnąwszy palce na dłoni przyjaciółki, ruszyła dalej za nią. Rozglądała się z zaciekawieniem, uświadamiając sobie, że nigdy do tej pory tak naprawdę nie uczestniczyła w wystawie, więc nie była do końca pewna, jak miała się zachowywać, ale starała się podążać za Lei, za jej entuzjazmem i nieodpartym urokiem, który z całą pewnością zjednywał sobie wiele osób.
- W takim razie myślę, że znajdziemy tutaj tylko to, co najlepsze - stwierdziła, będąc pewną, że dziadek dziewczyny znał się na rzeczy i potrafił ocenić, które z jej prac odpowiednio przyciągnąć uwagę. Tak, jak obraz, na który właśnie wskazała, a Victoria przekrzywiła lekko głowę, przyglądając mu się z uwagą. - Jest trochę mroczny, ale taki mi się podoba.

@Leighton J. Swansea