Ta dziewczyna nie miała ostatnio głowy do niczego. Zapominała nawet o oddychaniu, kiedy miała natłok pracy. Nauka, stres codzienności, praca, pomoc w klinice, opieka nad siostrami, rehabilitacja i ćwiczenia. Wszystko na raz. Trzeba było jeszcze chodzić na zajęcia, a gdyby tego było mało, to jeszcze musi przepraszać ludzi za… no za taranowanie ich podczas tego jakże szaleńczego biegu. Teraz też biegła, na złamanie karku. Nienawidziła się spóźniać, ale i tak to robiła, bo traciła głowę. Błędne koło. No nie ważne. Najważniejsze, że udało jej się coś narzucić na siebie w tym pośpiechu.
Dziewczyna biegła przed siebie zwinnie mijając przechodniów, którzy w ostatnim momencie odskakiwali od białej błyskawicy, spoglądali zaskoczeni na nią i kręcili głową z politowaniem, bądź śmiali się z jej pośpiechu. Titi ją zabije, jeżeli nie pojawi się na czas, a nie chce wysłuchiwać przez całe spotkanie jaka to ona jest okropna. Westchnęła głęboko, kiedy jej oczom ukazała się lampa, czyli wymarzony zakręt. Nie zwalniając nawet na chwilę chwyciła lewą ręką za lampę i ślizgając się na lodzie zmieniła kierunek biegu… szkoda tylko, że akurat zza zakrętu wyłonił się jakiś mężczyzna z pudłami. Nie można było się zatrzymać, a ona nawet nie wydobyła z siebie krzyku zderzając się z wielkim impetem z nieznajomym. Nie było możliwości, żeby ją zatrzymał. Ona po prostu go staranowała, szybkość, która zwiększyła się przy poślizgu musiała zwalić go z nóg.
Alice usiadła zrzucając z włosów resztki śniegu i spoglądając w dół na ludzką poduszkę. Najeżyła się jak przestraszony kiciak i natychmiast z niego zeszła siadając obok i sprawdzając, czy przypadkiem nie zrobiła mu krzywdy.
- Przepraszam pana bardzo! – powiedziała prawie natychmiast nie wiedząc co do końca ma uczynić – Żyje pan? Proszę powiedzieć, że tak!

Mężczyzna powolutku zmierzał w stronę domu. Wprawdzie mógłby się teleportować, ale stwierdził, że dobrze mu zrobi odetchnięcie świeżym powietrzem. Niedawno zakończył trening i był trochę zmęczony, ale również trzymały go jeszcze emocje. Uwielbiał to. Powiew wiatru, gdy leci na miotle i nic więcej się nie liczy tylko ta malutka, złota piłeczka ze skrzydełkami. Był maniakiem Quiddticha niemal tak wielkim jak jego ojciec. Osiągnął wszystko o czym oboje zawsze marzyli. A mimo to jego życie było jakieś puste. Ciągle czuł, że czegoś mu brakowało. I tym razem właśnie o tym myślał krocząc wolno i wpatrując się w skrzynię z kaflem, tłuczkiem i zniczem, którą niósł w ręce. Na niej miał postawione jeszcze pudełko ze strojem, który wymagał zszycia po dzisiejszym zderzeniu się miotłami z innym, nowym zawodnikiem.
Do domu miał już niedaleko i nie zapowiadało się na jakąś przeszkodę. A jednak. Ledwo wyłonił się za ostatni zakręt prowadzący do jego domu, a poczuł jak coś... Ktoś z całą siłą wpada prosto na niego sprawiając, że wszystko co miał w rękach z hukiem uderzyło o ziemię. Tak jak jego tyłek. Pod nosem mruknął kilka słów niezadowolenia, a zaraz za tym zerknął na przepraszającą go dziewczynkę.
- Powinnaś lepiej uważać jak... Uważaj! - Już chciał jej zrobić burę, ale wtedy zobaczył lecącego w stronę jej głowy tłuczka, który musiał wypaść ze skrzyni. Pewnie upadek uszkodził w niej zamek. W każdym razie zareagował od razu. Pociągnął dzieciaka za rękę, z powrotem na siebie. Piłka uderzyła z całym impetem w chodnik, a potem poleciała gdzieś dalej. Ups... Coś mi się wydaje, że zanim wróci do domu spędzi dobre kilka godzin na szukaniu zguby, która zrobi niezłe zamieszane. Westchnął i spojrzał na dziewczynę, która ponownie siedziała na jego nogach.
- Powinnaś uważać jak chodzisz - Dokończył poprzednią myśl dość spokojnie jednocześnie dając jej do zrozumienia, że nic aż tak wielkiego się nie stało. Jednak miał nadzieję, że będzie miała nauczkę. Zaraz po tych słowach wstał (zrzucając ją z siebie jakby była kupką śniegu), a potem zaczął zbierać swoje rzeczy.

Jak to wyglądało? Zeszła z niego, on ponownie ją na siebie wciągną, a ona nie zareagowała jakoś przesadnie. Poczuła tylko jak w klatce piersiowej i na policzkach robi się jej ciepło. Zamrugała kilkakrotnie siedząc na nieznajomym i wpatrując się w niego nie do końca wiedząc, co dalej powiedzieć.
- Uważam – skwitowała, zanim zrzucił ją z siebie. Jęknęła czując jak jej tyłeczek po raz kolejny w tym tygodniu uderza o zimną posadzkę. Będzie miała wielkiego, ogromnego siniaka i ludzie będą myśleć, że ktoś się nad nią znęca. To było męczące. Siądziesz sobie masz siniaki, upadniesz masz siniaki, śpisz… MASZ SINIAKI. No wiecie co? Są jakieś granice! Granice, których nie można przekraczać, czyż nie?
Dziewczyna wstała z miejsca i otrzepała ze spódniczki resztki śniegu.
- Ale tym razem biegłam... – odwróciła się do miejsca, w którym to robiła legendarny zakręt, który na pewno wykorzysta nie raz – umm – zamyśliła się na chwilę – biego-ślizgałam – no co?! Powiedział o chodzeniu, a nie o sprincie! W końcu nasza Alice zaczęła zwracać uwagę na otoczenia i dostrzegła jaki bałagan po zderzeniu zrobiła. Uklękła i zaczęła zbierać rzeczy zawodnika. Nawet się nie zorientowała, że strój, który podniosła należy do… AGHR! Jak ona może być taka ślepa powiedzcie mi?!
- Może w ramach rekompensaty za wyrządzone szkody fizyczne… mam nadzieję, że tylko takie, mogę zaprosić Cię na herbatkę? – no cóż. Może i zachowywała się jak bachor, ale była w głębi duszy jakoś dojrzała, a ktoś taki nie olałby poszkodowanego, a jakoś starałby się wynagrodzić straty.

Gdyby na prawdę uważała, to na pewno jej tyłek nie byłby tak bardzo narażony na siniaki. On nie raz nie dwa dostał tłuczkiem, a i tak nie miał ich pewnie nawet w połowie tak dużo, jak ta niezdara. Może powinna załatwić sobie psidwaka przewodnika, abo coś? Kogoś, kto ciągle będzie zwracał na to dziecko uwagę. Albo najlepiej niech poszuka swoich rodziców i chodzi z nimi za rączkę. Jeszcze raz westchnął wkładając ostatnią rzecz do skrzyni, która jak podejrzewał miała uszkodzony zamek. Załatwił tę sprawę jednak jednym zaklęciem. Z tłuczkiem nie będzie tak łatwo. Wiedział tylko w którą stronę poleciał, więc będzie musiał nieźle się naszukać zguby.
-Co? - Biegoślizgałam? Poważnie? Spojrzał na nią z uniesioną do góry brwią najwyraźniej nie do końca będąc pewnym czy dobrze usłyszał. Nie zamierzał jednak bardziej dopytywać, więc tylko przewrócił oczami. Mimo wszystko to jednak było zabawne, więc kiedy pochylił się by wziąć pozbierane przez nich rzeczy uśmiechnął się delikatne. Komedia.
- Wybacz, ale muszę znaleźć uciekający tłuczek zanim zrobi komuś krzywdę. Może innym razem - A może nigdy. Choć wymówka jak widać nasunęła się sama, nie musiał podawać innych powodów. Aczkolwiek czemu miałby iść gdzieś z 12 czy 14 letnim dzieckiem? Bez przesady już z tą rekompensatą.

No tak. Ona wciąż zapomina, że ludzie tak naprawdę nie wiedzą ile ma lat. Wygląda jak dziecko, zachowuje się jak dziecko, więc kimże by mogła być jak nie dzieckiem? Jej mina natychmiast się zmieniła i spojrzała na niego troszeczkę… zawiedziona tą reakcją? Miała nadzieję, że spędzi z kimś miło czas… tak właściwie to gdzie ona miała teraz iść? Nie ważne, skoro zapomniała, to nie musiało być nic niezwykłego.
- To może chociaż pomogę w poszukiwaniu tłuczka? Mimo wszystko czuję się trochę winna – dodała. Powiem wam tak. Gdyby była zwierzątkiem, to jej oczy przypominałyby najbardziej skrzywdzone zwierzę. Gdyby się cieszyła miała by taki ogon, który wachlowałby całą sąsiednią okolicę.
A tak na marginesie. Dopiero po fakcie zaczęła rozmyślać nad tym do jakiej drużyny może mężczyzna należeć. Skoro ma strój i cały ten zestaw… to chyba należy do jakiejś… może zapytać? A może jednak na razie zrezygnować?
- No to idziemy! – powiedziała. Nie ważne czy się zgodził, czy odmówił, nie do końca go słuchała i ruszyła w stronę, w którą poleciał tłuczek. Nawet jeżeli chciałby się jej pozbyć, to musiałby iść w tym samym kierunku.
- Jak się nazywasz? – gorsze to to jest od rzepa.

Strasznie uparta dziewczyna. Dopiero co odmówił jej herbatki, a ta już rzuca kolejny pomysł byle by mu się tylko zrewanżować za ten upadek. I co miał zrobić? Znowu jej odmówić? On na prawdę nie był dobry w przyjaznych pogawędkach i w ogóle. Jakoś tak wolał chodzić samemu. W tym jednak wypadku może okazać się, że jej pomoc będzie przydatna. Nawet jeśli tłuczek uciekł z jej winy. Młoda jest to może będzie miała więcej siły by gonić niebezpieczną piłkę. Byle by tylko nie narobiła sobie kolejnych siniaków.
- Dobrze, chodźmy - Zgodził się. Poczuł, że w sumie to nie ma wyboru. Nie podobało mu się, że zadecydowała za niego, ale już się nie czepiał. Ruszyli zaraz za nią rozglądając się za wszelkim pobojowiskiem i dzięki temu domyślając się gdzie poleciała piłka. Nie mógł się jednak skupić. Mała wciąż zagadywała.
- Kostek - Prawie nikt nie wiedział jakie jest jego pełne imię. A jeśli wiedział? Zapominał lub miał problem z wymową go. Dlatego ksywa była najlepszą opcją szczególnie, że raczej nie zamierzał tego dziecka więcej spotkać.

Gdy się przedstawił, aż zatrzymała się zdezorientowana. Wlepiła w niego swoje duże oczy i zamrugała kilkakrotnie ukazując swoje zdziwienie.
- Kostek – powtórzyła nie do końca wiedząc, co mu na to odpowiedzieć. Wiedziała, że to jest ksywka, a skoro wolał się przedstawiać nią, to nie mogła mieć nic przeciwko. Ponownie ruszyła do przodu tym razem spokojniej, bo zamyślona. – Alice jestem. – powiedziała to tak, że tylko osoba z dobrym słuchem mogła wyłapać te słowa. Zwłaszcza, że zaraz po nich wykrzyczała – Spójrz gałęzie połamane! – spostrzegła to bardzo szybko, a wcale nie byli blisko tych gałęzi. Miała dobry wzrok i nie tylko. Przyspieszyła podbiegając do drzewa i kładąc swoją dłoń na korze. Odwróciła się do zawodnika posyłając mu szeroki uśmiech – Musimy być blisko – skwitowała idąc przed siebie. Nie podążała za chłopakiem, nie szła z nim ramię, w ramię, szła pierwsza nie obawiając się zderzenia z niebezpieczeństwem. Albo była głupia, albo odważna. Jednak tego nikt nie mógł teraz wiedzieć.
- Muszę przyznać, że to jest bardzo ciekawa sytuacja - zatrzymała się przy jednym z domów, przy drodze, która prowadziła prosto w gęsty las. Całkowicie się wystawiła na atak tłuczka – czuję się jak poszukiwać skarbów.

Kostek. Nie Con-stan-ti-ne. Kostek i kropka. Dobrze, że nie dopytywała, bo by się tylko zdenerwował, a to ostatnie czego im w tym momencie potrzeba. Gdy i ona się przedstawiła (chyba, ledwo dosłyszał) nie miał pojęcia, co jej odpowiedzieć. "I ciebie miło poznać?". Nie do końca miło, bo przysporzyła mu kłopotów. Dlatego też uśmiechnął się tylko nikle. Na prawdę niechętnie spędzał czas z 14 letnim dzieckiem. W innym wypadku by miał szansę na podryw, a tak? Pedofil to nie jest choć nie powiem, była prześliczna. Ale taka maleńka i młodziutka...
Nie musiał odpowiadać, bo zaraz po tym wydarła się sprawiając, że aż w pierwszym momencie podskoczył przestraszony. Spojrzał na nią, a potem na miejsce które wskazywała. No tak, pewnie tłuczek tu był. Szedł więc za dziewczyną trzymając skrzynię, bo to w niej muszą umieścić niebezpieczną piłkę.
-Tak, coś w tym jest - Odpowiedział, a jej komentarz naprawdę go rozbawił, dlatego zaśmiał się pod nosem krótko. Zara po tym jednak usłyszał trzask, huk... A potem zobaczył tylko lecącego w ich stronę tłuczka.

Kulu kulu:

To co się stało… było szybko i niebezpiecznie. Można wymyślić kilka scenariuszy, które mogłoby zakończyć to spotkanie z tłuczkiem, ale na szczęście udało im się zakończyć tę przygodę bez ofiar.
Kątem oka dostrzegła jak tłuczek zmienia kierunek lotu i leci prosto w jej stronę. Może i ma wysoko rozwinięte zmysły i widzi, słyszy, czuje o wiele więcej niż normalny człowiek, ale jest w trakcie rehabilitacji ruchowej. Nikt normalny nie odzyska pełnej sprawności mięśni po rocznej rehabilitacji. To i tak już cud, że porusza się szybko i biega, chociaż organizm na to do końca nie pozwala.
Chłopak zasłonił jej widok piłki i złapał ją w ostatnim momencie. Dziewczyna natychmiast zareagowała i rzuciła się w stronę kuferka, który przed chwilą został rzucony przez jej rycerza. Otworzyła go dając miejsce Kostkowi na uwięzienie piłki. Obserwowała bacznie jego poczynania i nawet nie wydała z siebie jednego dźwięku, jakby chcąc mu dać jeszcze większą przestrzeń.
Kiedy kryzys tłuczkowy został zażegnany uśmiechnęła się szeroko i zaplotła palce za plecami. Przestraszyła się, a kto by się nie przestraszył. Chociaż z drugiej strony zrobiła to specjalnie, z nadzieją, że tłuczek się pojawi i chłopak się nim zajmie. Nie pomyślała o konsekwencjach… zresztą nie miała zamiaru się nawet do tego przyznawać. Wysłuchała, co chłopak miał do powiedzenia, o ile coś miał i bez względu na wszystko zaśmiała się zakłopotana, nerwowo bawiąc się palcami. Nawet w tym momencie uśmiech nie schodził z jej drobnej twarzyczki, pomimo tego, że mięśnie spięły się w strachu.
- Uratowałeś mnie dzisiaj dwa razy… muszę przyznać, że masz w tym wprawę – zażartowała. Oj tak, miała zamiar nawiązać do herbatki ponownie… chyba - cieszę się, że już po wszystkim – przegryzła dolną wargę. Miała jednak nadzieję, że ich drogi się teraz nie rozejdą… po prostu… chciała jeszcze z nim porozmawiać.

Kostka: 6 xD

Tłuczek leciał prosto w Alice. Nawet jeśli irytowała go jej namolność to jednak nie mógł nie zareagować. Szczególnie, że to była świetna okazja żeby dorwać tą cholerną piłkę. W ostatnim momencie skoczył przed dziewczynę i złapał w ręce tłuczek. Siła uderzenia przesunęła go dość mocno do tyłu, jednak na szczęście puchonki już tam nie było. Ucieszył się, że tym razem domyśliła się, że przyda mu się pomoc. Używając całej swojej siły (szkoda, że nie jest w koszulce, bo na pewno wyszły mu seksowne żyły na umięśnionych przedramionach) przeniósł piłkę do otwartej skrzynki i wspólnymi siłami umieścili ją na swoim miejscu, gdzie powinna pozostać.
- I dlatego w Quidditcha gra się na boisku, a nie w środku miasta - Skwitował oddychając ciężko i zapinając dokładnie ostatni pasek zabezpieczający, a potem zamykając dokładnie skrzynkę. No dobrze, ma wszystko już pod kontrolą. Tak, jak lubi.
-Nie ratowałem Cię. Łapałem piłkę - Fakt iż powiedział to jednocześnie się do niej uśmiechając mógł sugerować, że żartuje. Ale i tak zabrzmiało to dość wrednie. Najwyraźniej wyszło z niego na chwilę mało zabawne, czarne poczucie humoru.

Dziewczyna zaśmiała się słysząc ten żart, po czym skwitowała z szerokim uśmiechem.
- W takim razie, dziękuję, że łapałeś piłkę – naprawdę brakowało jej merdającego ogona i uszu, które wesoło podskakują na każdy możliwy dźwięk. Westchnęła głęboko odwracając się do niego tyłem i podrapała się po policzku.
- Szkoda, że ta przygoda się już skończyła… lepiej, żebyśmy się stąd wynieśli, zanim ktoś nas oskarży o dewastowanie przyrody – na przykład Deby, czy Chloe – dziewczyna potarła ręce po sobie, próbując rozgrzać zmarznięte ciało – skoro tak, to ja idę się czegoś napić! Może grzaniec byłby dobry – bynajmniej powiedziała to bez żadnego celu, zamyśliła się głęboko, gdzie by tu można by było iść…
O W MORDĘ! – Alice przyłożyła kciuka do ust, cały czas stojąc tyłem do chłopaka i przegryzła paznokieć zastanawiając się nad tym, co jej nie pasuje w tym obrazie. Analizowała całą sytuację, analizowała swoje zachowanie przed spotkaniem chłopaka. Wiedziała, że zapomniała o czymś bardzo ważnym, ale o czym? MYŚL Månen, myśl!

Jeśli ktoś zorientuje się, że to jego wina, to zapłaci za ewentualne szkody. Biedny nie był, więc nie będzie to dla niego aż taki problem. Choć i tak wolałby uniknąć ochrzanu za wypuszczenie tłuczka szczególnie, że to nie jego wina.
Straszny uparciuch. Próbowała za wszelką cenę zaciągnąć go na herbatę. Albo... Grzańca? Czy nie powinna być chociaż pełnoletnia, żeby się brać za takie rzeczy? Świat schodzi na psy. On nie pił jak miał 14 lat. Dopiero jak miał 15! Ale nie mówił o tym tak otwarcie. No trudno, nie jego sprawa. On nawet dziewczyny nie ma, więc dzieci obecnie kompletnie nie powinny go obchodzić. Natomiast wracając do jej nalegań - wydawały mu się coraz bardziej zabawne. Zastanowił się nad nimi chwilę. No dobra...
- Dobra, chodźmy gdzieś razem. Niech stracę - Rzucił wzdychając zrezygnowany, choć na jego ustach nadal widniał niewielki uśmiech. Zerknął w jej stronę. Spoglądał na jej plecki i oczekiwał jakiejś reakcji.

Jej reakcja? Nie dała mu nawet skończyć, kiedy z jej gardła wydał się krzyk.
- O MÓJ BOŻE ONA MNIE ZABIJE! – wrzasnęła łapiąc się za głowę i trochę panikując… no dobra, nie tak trochę! – Pokroi na kawałki i zadziubie widelcem! – dziewczyna objęła się rękami i rozmyślała nad tym co teraz zrobić. W jej oczach pojawiły się łzy – Nie chcę skończyć jako pulpety! – nastała chwila ciszy, po czym spokojnym już głosem dodała – Chociaż z drugiej strony byłabym pewnie smaczna… – z jej rozmyślań i chodzenia w tę i z powrotem wybiła ją obecność chłopaka. Odwróciła się do niego z zakłopotanym uśmiechem i chwyciła za jedną z wolnych rąk, obiema swoimi dłońmi. Były lodowate.
- Przepraszam Cię bardzo! Całkowicie zapomniałam, że umówiłam się z siostrą! – powiedziała to szybko, by móc jak najszybciej przetransportować się do Titi – Ale obiecuję Ci, że odezwę się do Ciebie i wtedy nadrobimy to wyjście… skoro tak Ci zależy! – czy ona właśnie? Jej uśmieszek mówił wszystko! Nie dała mu nawet odpowiedzieć na jakiekolwiek słowa! Wystartowała z mety i zaczęła biec. Pożegnała się krzykiem i… uciekła… tak po prostu…

z\t x2

Śmierć to dopiero początek.
Piękny.
Wrócił. Teleportował się do Doliny Godryka, gdzie ma dom, którą powinien uważać za swoje miasteczko, się z nim utożsamiać. A jednak… nigdzie przez ostatni miesiąc nie czuł się tak obcy, jak tutaj. Szedł wolno żwirową drużką, mijając po drodze pojedyncze osoby, czasem pary. Było ciemno, było już dobrze po dziesiątej wieczorem, jednak wciąż było ciepło. Shawn, przyzwyczajony do zimna, ubrany był dość ciepło, co w obecnej sytuacji mu trochę przeszkadzało. Miał na sobie ciemny płaszcz, a pod nim grubą bluzę z kapturem, w rękawach której doszyte ma parę ukrytych kieszeni. W jednej z nich trzymał różdżkę. Nie potrzebował jej, a jednak łatwiej jest jemu czarować, gdy ją ma przy sobie. Nie był do końca pewny, czy to faktycznie tak jest, czy to jego głowa tak „zmienia rzeczywistość”. Innym powodem jest to, że nie chciał pokazywać na lewo i prawo, że opanował sztukę magiczną bez użycia ładnego patyka.
Nie był zdecydowany, by iść gdziekolwiek. Po prostu wrócił. Nic więcej. Zmieniło się tak niewiele, a jednak mnóstwo rzeczy wydaje się mu jakby nieznane, poznawane na nowo.
Świat się zmieniał. Wszystko się zmieniało. Ci, co tego nie robili, zostawali w tyłu. Byli wyginającym gatunkiem, brakiem ewolucji. Nie potrafili się przystosować. Czy Shawn taki był? Och, oczywiście, że nie. On był jednym z pierwszych co się dostosowywali.
Wyczerpany nie wiadomo czym, legł w końcu na wolnej ławce, oświetlanej nikłym światłem magicznej lampy. Wyglądała jak zwyczajna, jednak mógłby przysiąc, że światło nie jest wynikiem mugolskiej elektroniki. Ona tutaj już od dłuższego czasu nie działa.
Wyjął z wewnętrznej kieszeni nową paczkę papierosów, którą kupił w pobliżu. Nie palił od dokładnie miesiąca. Ten czas mógłby nazwać Czasem Wyrzeczeń i Odwyków. Z wielu rzeczy zrezygnował, żeby teraz do nich wrócić. Z tą właśnie myślą zapalił papierosa, spoglądając wzdłuż głównej ulicy Godryka, którą spacerowała się jakaś postać. Obserwował ją bez większego namysłu i sensu. Po prostu patrzył.

Upragnione dni wolne. Chwila oddechu pomiędzy czasochłonnymi pracami domowymi, a stosem zajęć i ćwiczeń dodatkowych, które ruda na siebie wzięła. Była ambitna i czasem ów cecha dawała studentce nieźle popalić. I jeszcze ta cholerna praca na nocne zmiany w klubie, bo kategorycznie zabronili jej zatrudnić się w zakładzie pogrzebowym.. Naprawdę nie rozumiała dlaczego. Cóż, widocznie w przeciwieństwie do niej nie dostrzegali zalet tej roboty. Spędziła więc popołudnie w rodzinnym domu, dotrzymując danego ojcu słowa. Nic dziwnego, że od czasu do czasu chcieli zjeść z jedyną córką obiad. Ona niestety nie miała dla rodziców zbyt dużo wolnych chwil. Nie wiedzieć czemu i właściwie kiedy, a przede wszystkim — jak , życie Nessy weszło na wyższe obroty. Po jakże nudnych konwersacjach i kolacji ruda doszła do wniosku, że skoro już tu jest, to grzechem byłoby nieskorzystanie z dobrej pogody i pięknie zapowiadającego się wieczora. Była dorosła, pieklenie się nadopiekuńczej matki niewiele dało, a poza tym, na Merlina! To było jedno z najbezpieczniejszych miejsc na świecie, co złego miało się jej niby stać? Z westchnięciem rozbawienia wyszła z domu. Spacery w Dolinie zawsze pomagały jej obiektywniej spojrzeć na pewne sprawy, które od dłuższego czasu męczyły jej umysł. Życie towarzyskie było cholernie skomplikowane!
Doszła do miasteczka, idąc wolno główną ulicą. Rozglądała się na boki, pochłaniała zaciekawionym spojrzeniem podświetlone, sklepowe wystawy i kolorowo ubranych czarodziei, spędzających czas z najbliższymi. Chociaż o tej porze nie było ich tu tak wielu, większość siedziała już w swoich domach. Towarzyszący temu miejscu harmider ucichł, było znacznie przyjemniej niż w godzinach popołudniowych. Jak to miała w zwyczaju, ignorowała wszystkich dookoła. Na brukowanej drodze echem rozchodził się stukot jej obcasów, przecinając nocną ciszę i brzmiąc tak głośno, dosadnie, pewnie. Rudowłosa zatrzymała się przed jednym ze sklepów, wsuwając ręce do kieszeni spodni. Orzechowe spojrzenie z ciekawością lustrowało tytuły wystawionych ksiąg. Nie trwało to jednak długo, a dziewczyna ruszyła w dalszą drogę. Czuła jak chłodne podmuchy wiatru kołyszą kosmykami jej rudych, naturalnie wijących się włosów, tak bardzo kontrastujących z bladą i zmęczoną twarzą, na której sińce od braku snu maskował delikatny makijaż.
Gdyby nie światło latarni, której blask padał na twarz siedzącego na ławce mężczyzny, pewnie minęłaby go jednak bez słowa. Dostrzegając jednak papierosowy dym i to charakterystyczne, pomarańczowe światełko nie mogło bezceremonialnie zlustrować jego buzi. Zatrzymała się, wpatrując się w niego dość bezczelnie, przekręcając głowę w bok. Stukot obcasów zamilkł, podobnie jak brzmiąca jej w myślach melodia jakieś mugolskiej piosenki. Lanceleyówna wydała z siebie ciche mruknięcie zaskoczenia, dostrzegając w nim osobę znajomą. Nie oceniała, nie komentowała, nawet nie zwróciła uwagi na widniejącą na jego twarzy bliznę. Po ludzki była zaskoczona obecnością kogoś, kto od tak dawna nie pokazywał się na lekcjach i nie męczył swoim surowym podejściem uczniów. Charakterystyczny dla niej, zadziorny uśmieszek zatańczył na maźniętych czerwoną szminką ustach.
— Hogwart chyba nie po drodze, nie tędy Panie Reed. — rzuciła, nie mogąc ugryźć się w język. Wiedziała, że nie powinna się odzywać w ten sposób do kogoś, kto wystawiał oceny i sprawdzał magiczne umiejętności, jednak zadziorny aspekt charakteru był silniejszy od jej rozsądku. Życie. Na boga, byli dorośli i poza murami szkoły, nie powinna się tak przejmować. Z cichym westchnięciem, oparła dłonie na biodrach, obracając się przodem do ławki, na której siedział. Niska, drobna i jakże pyskata ślizgonka ponownie zmierzyła go wzrokiem od góry do dołu.
— Nie wiem, co Ci się stało, ale wyglądasz, jakby spadł na Ciebie potok nieszczęść i zaatakowała Cię szyszmora. Panie Reed. — dodała z delikatnym wzruszeniem ramion, przypominając sobie o grzecznym i kulturalnym zwracaniu się do pracownika zamku. Właściwie jego problemy i zniknięcie nie były jej problemem, nie zamierzała wchodzić z buciorami w cudze życie. Bez słowa więcej rozluźniła dłonie, zgrabnie siadając na ławce obok niego. W ciszy i spokoju odchyliła głowę do tyłu, wlepiając brązowe oczy w nieboskłon. Przez światło miasteczka gwiazdy nie były jednak zbyt dobrze widoczne.

A po śmierci jest
co-
Dym wzleciał leniwie w powietrze, unosząc się nad głowami dwójki wybrańców, którzy to przypadkowo na siebie wpadli. Znali się, oczywiście, lecz nie z tych okolic. Ona, rudowłosy niziołek, miała tu swój rodzinny dom, lecz nigdy wcześniej jej tu nie widział. I tak myliłby ją z Blaithin. Wciąż to robi.
Jego życie miało swoje etapy. Z pewnością istnieją, bowiem całe jego myślenie co jakiś czas ulega zmianie. Trudno nazwać te oddzielone fazy jego życia. Są bezimienne. I tylko to je łączy.
Gdy to już zdołał rozpoznać towarzyszkę, znów przed oczami wpierw ujrzał dziewczynę, która raz u niego była, raz dała mu porządny cios w szczękę. Okazało się, że to nie ona. Poczuł rozczarowanie? Nie. Z pewnością nie. Zmieszane uczucia, które w nim się kłębiły swym charakterem mógłby uchodzić bliżej za poczucie ulgi na widok innej osoby, niż się spodziewał.
Zignorował wszelkie dźwięki, jakie wydała na jego widok. Sam się nie przyzwyczaił do swojego odbicia w lustrze, nie oczekiwał też tego po osobach trzecich. Spojrzał na nią zimno. Oczywiście, że Hogwart nie jest po drodze. Nawet nie miał zamiaru tam iść.
- Owszem, nie tędy. - Rzekł krótko, patrząc na jej twarz. Na wszelkie detale, które mógł zobaczyć w świetle księżyca. Szminkę, jakiś makijaż... nie znał się na tym za mocno. Co zaś tyczyło się samej uwagi, Reed nawet nie zareagował w żaden agresywny sposób. Mimo surowego podejścia do uczniów, nigdy się nie obrażał, ani też nie zwracał uwagi na ton, czy sposób przemawiania tej drugiej osoby. Pod tym względem, traktował każdego na równi. Tym bardziej też, skoro są w miejscu, które ze szkołą nie miało nic wspólnego. Mogliby być nawet dobrymi znajomymi i się spotkać, tak jak to robią normalni ludzie po pracy. Lecz czy ona była normalna? Czy on był normalny?
- Z tego co mi wiadomo, Lanceley, szyszymora nie ma pazurów, zaś krzykiem blizny nie zrobisz, obojętnie jak byś się starała. Mów mi jak chcesz, daruj mi udawaną uprzejmość. - Zlustrował ją spojrzeniem, które mogło zostać odebrane tylko jako pogardliwe, może drwiące.
Cóż, mimo że jego problemy wciąż były jego i jej zupełnie nie dotyczyły, nie był pewien czy by nie odpowiedział, gdyby zapytała. Mimo swojego nastawienia... może chciał się wygadać komuś. A osoba prawie nieznana mogła być do tego idealna. Szczał na to, czy plotki rozprzestrzenią się po szkole z prędkością błyskawicy.
Skończył papierosa i wyrzucił go przed siebie, na dróżkę. Następnie poszedł za jej przykładem i spojrzał w niebo.
- Niezbyt gwiaździste. - Co go skłoniło do rozpoczęcia rozmowy po chwili ciszy? Sam nie wiedział.

Papierosy i cały nałóg z nimi związany zaczął się już dawno temu. Sam nie mógł spamiętać kiedy. Po prostu był i to była cała filozofia. Cóż, według niego, palenie tytoniu przez czarodziejów jest całkowicie bezpieczne i nie kończy się śmiercią, jak to w przypadku mugolskiego świata. Są na pewno zaklęcia, które czyszczą płuca, a co za tym idzie, ryzyko raka i takie tam. Shawn się na takich rzeczach nie zna.
Cała zaś ich znajomość odnosiła się do… niczego. Tak naprawdę ten dzień był ich pierwszym, gdy powiedzieli do siebie więcej słów i innych słów od „Witam” i „Do widzenia”. Po drodze umknęły jeszcze jakieś osobiste uwagi co do lekcji, lecz były one co najmniej nic nie warte. Co zaś się tyczyło mylenia Nessy z Fire… za dużo wspomnień miał z Blaithin, żeby nie widzieć podobieństwa, bądź nie mylić jednej z drugą. Obie były niskie, obie rude, nawet chodziły podobnym tempem. Miał zbyt wiele wspomnień z Dearówną. Bał się tego. Szczerze, w głębi dręczyły go zjawy przeszłości.
Zauważył jej zaciekawienie jego twarzą, która została ozdobiona o nowy element jakim była dość długa blizna, ciągnąca się przez całe czoło i policzek. Wracając wspomnieniem do tamtej sytuacji, Shawn wciąż nie może zrozumieć dlaczego jego oko wciąż widzi. Nie zostało przecięte tak jak reszta skóry. Wiadomo, pazury go tylko lekko drasnęły, nie na tyle głęboko, żeby sięgnąć oka, lecz wystarczająco by oszpecić twarz Reeda.
Poszedł za jej przykładem i również zaczął się w nią wpatrywać, do momentu, w którym poczuł się faktycznie głupio. A nawet nie „głupio”, a zwyczajnie się zirytował. Splunął za siebie i zaczepił wzrok na jakimś martwym punkcie, sam nie wiedząc jakim. Udało mu się usłyszeć to, co odpowiedziała rudowłosa i uśmiechnął się drwiąco. Bardziej do siebie niż do niej.
- Nessa Lanceley, istna mistrzyni dedukcji i wyciągania logicznych wniosków. Powinienem teraz ci poklaskać, czy może się ukłonić, bo nie wypada tego nie zrobić przed tak wybitną osobą? – Zapytał, wpatrując się już nie w jej oczy, a usta i powoli zjeżdżając coraz niżej, aż do dłoni, schowanych w kieszeni. Obserwował też biernie każdy jej ruch, jakby to miało jakiś swój cel. Gdyby się nad tym zastanowić, to co robił było trochę dziwne, zważywszy na fakt, że jego oczy krążą po całej aparycji dziewczyny bez konkretniejszego powodu. A jednak sprawiało mu to jakąś przyjemność, gdy wędrował oczami za jej dłonią, która poprawiała ogniste loki opadające jej na ramiona, dokładnie studiując jej dzisiejszy ubiór. Doszedł też wtedy do wniosku, że dawno nie był tak blisko drugiego człowieka. Nawet jeśli dzieliła ich spora różnica pół metra.
- Może trzeba było? Uniknęłabyś błędu i pewnej kompromitacji z istnie ważnej wiedzy jaką jest rozpoznawanie magicznych zwierząt. Co zaś się tyczy całego dramatyzmu tejże postaci, nie przesadzajmy. Z tego co wiem, objawiająca się szyszmora najczęściej zwiastuje czyjejś śmierć. A ja jeszcze żyje. Możesz zgadywać dalej, Essa. – Rzekł niemal szeptem, obniżając ton do podobnego co używała dziewczyna. Zdrobnienie jej imienia wkradło się samo, sam tego wypowiadać nie chciał. Zgubił po prostu literę, ot co.
Plotek o Shawnie było już wystarczająco dużo, choć wszystkie tak jakby ucichły. Najprawdopodobniej dzięki Obserwatorowi, który zeskoczył z tematu istnie interesującego jak trójkącik miłosny składający się z Reeda i dwóch Dearów – Blaithin i Beatrice. Teraz zajmował się czymś innym, niestety Shawn nie mógł śledzić jego postów przez ostatni miesiąc. Jak sobie o tym przypomniał po raz pierwszy, czuł jak łza płynie po jego policzku.
Istna tragedia.
Znów się zamyślił i zawiesił wzrok na bladych w tym świetle dłoniach Nessy. Gdy ona w tym czasie się jemu przyglądała, on jak to on się zawiesił i dopiero po dobrej chwili ponownie oprzytomniał. Akurat wtedy, gdy Ślizgonka zaczęła mówić.
- Innej perspektywy? Możesz rozwinąć tą kwestię? – Spojrzał na nią kąśliwie, czekając na odpowiedź. Nie do końca wiedział o jaką perspektywę Lanceley chodziło… i dlatego wolał się upewnić.
Żeby nie zrozumieć w inny sposób.
Niechciany.

Przeszłość nie zawsze jest tak łatwa do destrukcji. Problem z nią jest taki, że zostawia po sobie większy ślad niż ten stwór, który go zaatakował. A jeśli jest na tyle bolesna, że chodzi za tobą krok w krok, może wyrządzić więcej krzywd niż teraźniejszość. W przeszłości można się utopić, zostać w niej… i umrzeć. Nie fizycznie. Wszystkie funkcję życiowe będą działać. Jednak sama osoba, jej dusza będzie martwa.
I tak to się skończy.
Czasem, ludzie w młodym wieku poznały więcej życia niż osoby w podeszłym wieku. Żyli po prostu w takich warunkach, że negatywna energia do nich nigdy nie dotarła. Problemy, utarczki i najprostsze problemy świata – to wszystko było dla nich obce. Tacy byli rodzice Reeda. Sami żyli bezproblemowo, jednak równowaga musiała zostać zachowana – nieszczęście przeszło na ich potomka.
Każdy musi płacić.
Nessa widzi jedną bliznę, która mogła wydawać się nawet charyzmatyczna i na swój sposób „piękna”. Osobiście, Shawn tego nie rozumiał. Wiedział jednak, że coś takiego jest, zachwyt nad defektami. Jednak tym, co się kryje pod jego ubraniem nie da się zachwycać. Wzbudza to tylko wstręt i obrzydzenie. Nic więcej.
Jej ciemne oczy w tym świetle wydawały się jak czarne węgielki, które skrywały emocje, które nie sposób było wyczytać. Jedynie inne elementy jej twarzy mogły go naprowadzić na to, co mniej więcej dziewczyna w danej chwili myślała. Mogła też kłamać. Lecz czy Shawn jej ufał? Nie.
Nie wiedząc co odpowiedzieć, po prostu milczał, kąciki jego ust niezauważalnie się podniosły, dając jego twarzy na pewno dużo mniej groźny charakter. Gdyby jednak uśmiechnął się szerzej, jego blizna zdeformowałaby się w takim stopniu, że nikt by nie powiedział, że jest to ładny uśmiech. Cóż, kolejny powód by nie być szczęśliwym. Wspaniale.
Depresja to epidemia, która zawładnie światem.
Jego światem, na pewno.
Niezbyt przyjemne słowa o nim, bądź skierowane w jego stronę nigdy go za bardzo nie interesowały. A jak już, to też potrafił nie przyjmować ich całkowicie dosłownie. A jak już miał się cofać do dawnych czasów imprezowania, to mógł przyznać, że wtedy nie było tak zdystansowanej osoby jak on. Mógł cisnąć po sobie, robić naprawdę głupie rzeczy tylko i wyłącznie swoim kosztem. Takie życie, no cóż. Teraz wydawało mu się to tak odległe i jakby w mgle… A jakby policzył dokładnie, okazałoby się, że to wszystko się działo zaledwie rok temu, a raczej pod koniec 2016… Tak krótko czasu, a zmiana w jego obyciu była niezwykle zauważalna. Dla każdego.
Czasami tęsknił za uczuciem bliskości drugiej osoby. Było to tak głęboko w nim ukryte, że wręcz niezauważalne z zewnątrz. Nikomu też tego nie mówił, ani nie okazywał. Chyba, że dobrym uderzeniem pięścią pod brodę, tak że inna rudowłosa piękność upada i trzeba ją ostatecznie zbierać. I opatrywać, tak by niedługo wylądowała w jego łóżku. Bliskość… choć nie taka. Chwile potem wyszła, bez żadnych doświadczeń łóżkowych. Shawn nie zwykł spać z każdą uczennicą, jaką znał. Zrobił to tylko raz i to była chwila… słabości, tak.
Wyjął dłonie z kieszeni i skupił się na chwilę. Poczuł jak temperatura wokół nich się podnosi, Nessa również mogła jakoś to zauważyć, jego dłonie stawały się bardziej blade, wręcz białe w świetle księżyca. Po czym strzelił palcami, ocierając kciuk o środkowy palec i pojawił się ogień, drobna kula ognia o średnicy piętnastu centymetrów lewitowała nad ziemią. Shawn skierował ją trochę wyżej, tak że był tylko trochę poniżej poziomu ich wzroku. Rzadko mu się zdarzało użyć magii bezróżdżkowej przy ludziach, z którymi rozmawiał dopiero od kilku minut. Na lekcjach używał tylko różdżki.
- Bądź lepszym człowiekiem i oszczędź mi tych filozoficznych bzdur, że każdy błąd jest szansą na wyciągnięcie wniosków. Z takim podejściem… a co będę cię pouczać. Po prostu przestań. – Powiedział zimno, patrząc na nią, teraz dobrze widoczną w świetle ognia, który stworzył.
- Śmierć może przyjść po ciebie nawet dzisiaj. Tym bardziej w tym towarzystwie, Lanceley, nie boisz się, że rodzice będą cię szukać? – Zapytał drwiąco, sam w duchu lekko rozbawiony. Pogarda do Dearów po części przechodziła też na inne „wspaniałe rody doliny Godryka”. Sam wychodził z założenia, że chuj warte są takie opinie.
Nie usłyszał westchnienia rudowłosej, a gdyby to zrobił… nie wiedziałby jak zareagować. Wszystko to kojarzyło mu się z jednym, a on w takich sytuacjach wyjątkowo nie wie jak reagować. I wtedy robi jakieś głupoty. Albo nic nie robi. Według niektórych, obie opcje są złe.
On z całą pewnością nie był normalny. Nie wchodził do kanonu normalności, nie był zwykłym właścicielem sklepu, dwudziestosiedmiolatkiem. Choć teraz zastanówmy się dokąd sięga normalność. Bo z każdym nowym człowiekiem młodszego pokolenia, jakiego poznawał, wydawało mu się, że owa „normalność” sięgała już chaosu i szaleństwa. Że prędzej nieprzewidywalność w działaniu jest częściej spotykana, niż zwykłe przewidywane działania.
Gdy ich spojrzenia się napotkały, Reed nie oderwał wzroku. Utkwił go w głębi źrenic Essy, zaś sam poczuł… niezidentyfikowane ciepło, którego nie rozumiał. Zmarszczył lekko czoło i spojrzał w ogień, gdy zaczęła mówić. Na jego twarzy pojawiał się coraz to większy uśmieszek, aż w końcu nie wytrzymał i wybuchnął czystym, wręcz anielskim śmiechem.
- Ciekawa teoria. A ciekawe jest też to zjawisko, że młode dupy uchodzą za niewyobrażalnie wielkich filozofów. Ale pięknie oprawiłaś to słowami. Naprawdę. Co do ludzi, to jednak pierdolisz, więc zostańmy przy pierwszej wersji o niebie. Jest ono na pewno dużo mniej niewdzięczne. Nie uważasz? – Uśmiech powoli spełzał z jego twarzy, bowiem przypomniał sobie jak to koszmarnie wygląda dla drugiej osoby. Jednak coś go obchodzi opinia… przynajmniej niektórych ludzi.
- Jeśli chcesz pooglądać inną perspektywę gwiazd, to możemy się gdzieś wybrać w podróż. – Rzucił hasłem, nie wpatrując się w nią, a w ogień, który trzeszczał cicho, coraz wyżej się unosząc. Tak właśnie go zaczarował. W końcu zatrzymał się trochę nad ich głowami. Shawn oparł się wygodniej na ławce i utkwił swój wzrok w ogniu. Nie było sposobu zgadnąć, co w tej chwili myślał.

Czasem domknięcie takiego rozdziału wymaga więcej poświęcenia niż pstryknięcie palców, z których wyłoni się zielonkawe światło, które będzie ostatnim widokiem tego obrzydliwego życia. Nie zawsze olanie sprawy było dobrym wyborem, a podjęcie jakiegoś kroku może być gorsze w skutkach niż bierność. Wykluczające się sprzeczności. A jednak istnieją i mają się dobrze. Czy w takim razie nie lepiej dać znak śmierci, że chętnie się z nią umówi na drobną partię szachów?
Jemu trudno było myśleć tylko o sobie, mimo że za takiego uchodził. W głębi duszy był wrażliwy i jeśli faktycznie ktoś już mu się dobierze do tej duszy, to trudno mu potem o tejże osobie zapomnieć, bądź wykluczyć ją ze swojego życia. Już miał takie sytuacje i były dla niego bolesne. Na tyle, żeby pamiętać i nie zapominać. I nie otwierać się raz jeszcze. Lecz czy to nie będzie niemożliwe? Czy to nie w naturze Shawna, obojętnie jak by chciał to uniknąć, było przeznaczone nie tajemnicze życie, a takie z przyjaciółmi, którzy byliby w stanie go wspierać. Jak nawet o tym myśli wydaje mu się to niedorzecznie śmieszne.
Każda blizna miała za sobą historię, tak samo jak każdy ślad na ścieżce, każdy brud na ścianie, niebędący kurzem, a czymś innym. Taką samą wartość miały te jego blizny, a może i gorszą. Bowiem były one dowodem, że popełnił błąd. A on nienawidził ich popełniać. A tym bardziej nie znosił, gdy było widać, że coś takiego się stało i nigdy się nie pozbędzie tego dowodu. Czy to był powód, by się cieszyć? Z całą pewnością nie. Jeśli chciał mieć coś z historią na ciele to robił sobie tatuaże, których też miał sporo.
Łączyła ich teraz tajemnica, którą karmił się zarówno on, jak i ona. Podniecała ona tą dwójkę, sprawiając, że nikt z nich nie poszedł sobie jeszcze, zostawiając drugą osobę samą, w tą bezgwiezdną noc.
Dlaczego ogień? A dlaczego nie? Jeden z żywiołów, nad którym trudno zapanować… oczywiście w teorii i według mugoli. Dla czarodzieja jest to niemal banalne, a jednak wciąż sama postać, materia ognia wydaje się synonimem potęgi i niewyobrażalnej władzy i mocy. Czy to chciał przekazać? Może trochę. Głównie chodziło mu o światło, lecz zawsze można filozofować. Nawet nad czymś tak błahym.
- Z takim podejściem możesz się wyjebać na życiu. Będzie ci się zdawać, że zjadłaś wszystkie umysłu świata, bo to co mówisz, brzmi tak pięknie i naukowo. A tak naprawdę będzie to bullshit. Proszę cię bardzo. – Dokończył, tak jak sobie życzyła. Już chciał się stawiać, gdy nagle postawił przed sobą pytanie – po co? A niech wie. Skoro tak ją to interesuje to czemu nie.
- Może wierzę, ale też wiem, że każdy błąd coś kosztuję, a z każdym z nich jesteś coraz bardziej zadłużona. Aż w końcu bankrutujesz. – Pełen sprzeczności. Sam jej przecież mówił o ładnych słówkach i filozofiach, że są one beznadziejne. A sam je stosuje. Good one, Shawn.
Wyciągnął z paczki kolejnego papierosa i zapalił, przykładając tylko palec do jednego końca. Zaciągnął się i odpowiedział, wypuszczając w międzyczasie dym, co mu lekko zmodyfikowało głos.
- Walcz, czemu nie. Zrób co w twojej mocy, a i tak ona zabierze cię w swe sidła i już nigdy nie wrócisz. Nie wiem czy powinnaś. Sama sobie na to odpowiedz. Zaś moje słowa odbierz jako kpinę. Nie wiem czy uczono cię czym ona jest, jeśli nie to się dowiedz i mi napisz o tym wypracowanie na jedną rolkę pergaminu. Co ty na to? – Uśmiechnął się do niej szyderczo i ponownie pociągnął dym do płuc, trzymając go tam chwile. Dobrze mu się rozmawiało z dziewczyną i był pewien, że ta rozmowa się wydłuży. Jak bardzo, nie był w stanie określić. Zaś sam fakt pozostawał faktem.
- Przykro mi. Może tak się już czuje? Ty zaś jesteś młodą dupą. Nic na to nie poradzisz. Nie sądzę jednak, żeby ci to przeszkadzało. – Pominął „uwłaszczającą” kwestię, uważając ją za niewartą rozstrzygnięcia. Mogła już po tej krótkiej rozmowie zauważyć, że to co mówi, często bywa uwłaszczające, obrażające też.
- Urywam temat, gdy nie ma sensu dalszego go pociągania. Bo jest po prostu głupi. Nie zauważyłaś, Essa? – Spojrzał na nią, z lekko kpiącym uśmieszkiem. Zawsze potrzebował chwili, żeby się rozkręcić i w pełni pokazać swoje cyniczne oblicze. Miał tylko nadzieje, że Lanceley jest na to gotowa.
Podążał za nią wzrokiem, dopalając na spokojnie papierosa. Gdy się zgodziła, uśmiechnął się szpetnie i wyciągnął rękę.
- Madame? – Zapytał, starając się (nieudolnie, lecz z całą świadomością o tym) naśladować francuski akcent. Gdy zaś dotknęła jego dłoni, z pewnością poczuła nagłe pociągnięcie i zniknęli, pozostawiając po sobie jedynie kulę ognia, która dla przechodzących mogła być ciekawą zagadką.

Bardzo ekscytował się organizowanym przez Donnę przedstawieniem i faktem, że przypadła mu rola Romea. Było to dla niego ogromne wyróżnienie, ale i odpowiedzialność; Ezra wziął na swoje barki jednoczesne próby do aż dwóch przedstawień i nawet jeśli w Hogwarts Musical grał postać drugoplanową, musiał pojawiać się na wszystkich próbach i nadążać za pozostałymi aktorami. Rola Romea mogła za to być jego pierwszym poważnym debiutem i nawet jeśli przypłacał to ciągły przemęczeniem i jednoczesnym kłopotem z zasypianiem, upartymi bólami głowy, które wyciszał tabletkami czy wysoką frustracją, nie zamierzał nawet myśleć o zmniejszeniu obrotów. Wszystko, co teraz się działo, mogło zaważyć na jego przyszłości i Clarke był w stanie się poświęcić.
Już niedługo miały być wakacje.
Jego myśli kręciły się wokół spektaklu nawet wtedy, gdy nie musiały. Był perfekcjonistą, stąd wysłana sową propozycja do @Marceline Holmes. Chciał się z nią spotkać na krótką sesję, żeby sprawdzić, jak będą się zgrywać na scenie, nie spodziewał się, że sprawa nabierze innego obrotu. Kiedy Marceline wyraziła swoje obawy, nie miał innego wyboru, jak wysupłać kilka godzin z bardzo wątłego zasobu wolnego czasu. Wiedział, że przez to nie powtórzy do najbliższej lekcji lub nie napisze jakiejś pracy domowej, nie pobawi się z Chione lub zwyczajnie rozrzedzi swoja krew kolejną dawką kofeiny. Ale Clarke miał jasno sprecyzowany system wartości i jeśli wyraźnie widział, że jest komuś potrzebny, to miałby zbyt duże wyrzuty sumienia, gdyby zrezygnował.
Nie znał zbyt dobrze Doliny Godryka, dlatego na Krukońską koleżankę czekał na ulicy głównej w centrum miasteczka, nieopodal księgarni, o której wspomniała w liście Holmes. Był trochę wcześniej, nie chcąc niecierpliwić dziewczyny; punktualność była cenioną cnotą. Stał tak w luźnej białej koszulce, o której dekolt zaczepione były okulary przeciwsłoneczne, z rękami wsuniętymi w kieszenie jeansów i głową odchyloną ku słońcu, by ściągać promienie, jak gdyby poprzez taniec po powierzchni skóry mogły przeniknąć i rozgrzać również jego serce. Szkoda, że sprawy nie były takie proste.

Marcela natomiast nie podzielała tej ekscytacji, którą pokazał jej Ezra, gdy napisał list. Owszem, źle postąpiła i to jak się zachowała było co najmniej karygodne!, ale nie umiała inaczej - bała się. Najzwyczajniej w świecie obawiała się, że znowu nie poradzi sobie z postawionymi przed sobą wymaganiami, a ambicja nie pozwalała na porażkę, taką jak chociażby popełniała na tle towarzyskim. Wierzyła zatem, że Clarke ogarnie ją chociaż odrobinę, byleby odstresowała się przed najważniejszym egzaminem.
Publiczne wystąpienie.
Dzień w pracy minął nad wyraz szybko, oprócz dziwnego ekscesu w postaci ćpuna, który akurat postanowił zirytować dziewczę. Irracjonalne, że tacy ludzie musieli kręcić się akurat przy niej, prawda? Musiała odsapnąć, złapać oddech i zaakceptować niefortunność tego zdarzenia, dlatego wyczekiwała umówionej godziny, by móc się wręszcie poświęcić czemuś innemu i bynajmniej - nie będzie to absurdalny finał w domu pośród książek. Nie zamierzała oglądać Julii, a powody były nad wyraz oczywiste. Sama nigdy nie posiadała matki ani tym bardziej ojca, który od dawna był zajęty swoją nową partnerką i dzieckiem, które pojawiło się po latach związku, a do rozwiązania brakowało kilku tygodni. Pech. Życiowy pech.
Tęczówkami przesunęła po twarzach, które mijała na głównej ulicy, a kiedy dostrzegła Krukona, przyspieszyła kroku. Miała nadzieję, że nie czekał zbyt długo, wszak jej się niestety przedłużyło, a tym samym musiała nieznacznie przystopować z wszelkimi zadaniami, które raz po raz zaprzątały dziewczęcy umysł.
- Ezra! - powiedziała, kiedy to szeroki uśmiech przyozdobił jej karminowe wargi i zbliżyła się jeszcze bardziej. Błękitne tęczówki wlepiła w niego, bo kreowała w podświadomości scenariusz, w którym on da sobie radę z jej obawami i wyplewi z niej tak irracjonalne przypuszczenia, o których wspominała mu w liście. - Nie gniewasz się już, prawda? - zapytała nagle, po czym przypomniała sobie o nieszczęsnej próbie. - Ostatnio czułam się jak nierozgarnięty gumochłon, kiedy musieliśmy improwizować, bo miałam wrażenie, że robię z siebie... Ekhem... No sam wiesz... - wyjaśniła, po czym wolno ruszyła przed siebie, wszak musieli znaleźć odpowiednie miejsce, prawda?