Wiadomości szybko roznosiły się po szkole i chociaż Alise cieszyła się z całego serca na sukces Lucasa, to była pełna obaw związanym z jego pracoholizmem. Martwiło ją też, że mógł zaniedbać przygotowania do przyszłej pracy w Mungu na rzecz biegania po korytarzu i pilnowania uczniów, zwłaszcza że ostatnio część sobie folgowała. Chciała jakoś uczcić jego sukces i siedząc w klinice nad papierami nowego miotu psidwaków, podpytała pracującą tam uzdrowicielkę zwierzęcą o jakieś pomysły, bo trudno było wybrać samej coś odpowiedniego. Takim sposobem dowiedziała się, że czasem w Centrum Affara w Londynie mieli fantomy do ćwiczeń, chociaż nie chwalili się tym na prawo i lewo, zachowując być może niezbyt legalną dystrybucję dla siebie. Gdy tylko wbiła piętnasta, wsunęła płaszcz na swój fartuch podekscytowana, zgarniając torebkę i teleportując się, dostała się na Pokątną.
Z uśmiechem weszła do sklepu, przeglądając półki i skupiając się głównie na przedmiotach przydatnych do magii leczniczej czekała, aż wszyscy wyjdą. Na szczęście ruchu nie było dużego, większość czarodziejów spędzała właśnie czas nad talerzem z obiadem, dzięki czemu miała nadzieję na szybkie załatwienie sprawy. Podeszła do sprzedawcy z uśmiechem, kładąc torebkę na blacie i wyjmując sakiewkę, podniosła na niego spojrzenie.
- Dzień dobry! Chciałabym kupić magicznego fantoma. - nie była kimś, kto ściemniał i chociaż obawa o to, że nie odniesie sukcesu, przemknęła w postaci grymasu na jej buzi, mężczyzna zmierzył ją tylko wzrokiem i kiwną głową, idąc na zaplecze. Być może to kwestia fartucha? Po krótkiej pogawędce i spakowaniu prezentu w ładny papier uregulowała rachunek, życząc powodzenia z klientami, a następnie wyszła przed sklep. Miała zamiar odwiedzić jeszcze kilka sklepów, zanim teleportowała się pod Hogwart.
|ZT


Kostka:1

Szanowni Państwo,

chciałabym złożyć zamówienie na następujące przedmioty: Proszek Fiuu, Omnikulary, Świstoklik dwukierunkowy, Tłumaczki, Magiczny Nóż samosiekający, Wykres Gwiazd, Samomieszająca patelnia, Kolczyk w kształcie maski teatralnej, Magiczny dyktafon  i aparat fotograficzny.

Dołączam Bon zniżkowy 50% na zakup tego ostatniego. Proszę o wysłanie paczki na adres podany na odwrocie koperty.

Pozdrawiam.

Nessa M. Lanceley

*Sowa przyleciała z sakiewką z odpowiednią kwotą - 620 Galeonów oraz z bonem na aparat fotograficzny.

list wysłano przed wakacjami w Arabii

No witam,

Chciałam u państwa kupić magiczny, przenośny gramofon. Kasa jest w sakiewce, adres na odwrocie listu

Julia Brooks

*do listu dołączono 110 G

  Do Centrum Affara wstąpił tylko dlatego, że akurat był na Pokątnej i miał po drodze – zwykle wolał ewentualne zakupy załatwiać tutaj listownie, żeby oszczędzić sobie kluczenia po tym ogromnym sklepie w poszukiwaniu jednej rzeczy. Niby były tu wydzielone tematyczne działy i w ogóle, ale i tak niezmiernie łatwo było się zgubić w tym labiryncie półek i regałów wypełnionych najrozmaitszymi przedmiotami.
  Na szczęście ominęła go ta wątpliwa przyjemność, gdyż dość szybko udało mu się zlokalizować wszystkie przedmioty, po które tu przyszedł – woreczek ze skóry wsiąkiewki, bezdenny plecak i podręczny gramofon. Przy kasie przekazał sprzedawcy odliczoną sumę galeonów i opuścił sklep.

    | z/t

Zakupy:
 → woreczek ze skóry wsiąkiewki – 50g
 → podręczny gramofon – 110g
 → bezdenny plecak – 350g

/początek sierpnia

Wiedziała dokładnie, po co tu przyszła i nie zamierzała spędzić w sklepie więcej czasu, niż powinien zająć zakup przedmiotu. Chodzenie między regałami tym razem jej nie interesowało, więc po wejściu do środka od razu zabrała się za namierzanie sprzedawcy. Nie było to najłatwiejszym zadaniem, bo obiekt był naprawdę pokaźnych rozmiarów, ale wreszcie - po przemierzeniu dwóch pięter wzdłuż i wszerz - udało się i znalazła odpowiednią osobę, mówiąc jej, o co chodzi. Miała nadzieję, że nie będzie żadnych większych problemów z dostępnością fałszoskopu i dostanie go od ręki. Zaoszczędziłaby sobie tym sposobem przychodzenia tutaj w kolejnych dniach i ewentualnego szperania po innych sklepach, a naprawdę ostatnimi czasy nie miała na takie zabawy siły. Szczęście było dziś jednak po jej stronie, więc dostawszy przedmiot i zapłaciwszy za niego, wyszła ze sklepu na ulicę Pokątną.

kostka: 6

/zt

Miał swój system, zawsze kupując wszystko na ostatnią chwilę, a to czego nie zdążył - więcej niż trzy czwarte potrzebnych rzeczy - podkradał siostrze w nadziei, że ta tym razem nie zauważy braków; zawsze je dostrzegała! Dlatego kiedy Robin przy śniadaniu rzuciła hasło,że czas obkupić się do szkoły, nie wydawał się zbyt entuzjastycznie podchodzić do tego pomysłu, niemniej widząc zaciętą minę kuzynki i ten nakaz w czekoladowych tęczówkach, umiejętnie maskowany uroczym uśmiechem wiedział, że próba przeciwstawienia się spełznie na niczym i lepiej się po prostu poddać. 
Korzystając z faktu,że na Pokątnej pojawił się przed czasem, postanowił pokręcić się po okolicy, więcej czasu niż na obserwowaniu ludzi odwiedzającą tą ulicę posiadając witryną, które jakby uśmiechały się zachęcająco, byleby tylko wejść do środka. Nie lubił zakupów, często był to dla niego przykry obowiązek, dlatego nic dziwnego, że gdy stanął przed szyldem z napisem "CENTRUM AFFARA
MAGICZNE URZĄDZENIA & INSTRUMENTY" przyjął zamkniętą postawę, z dłońmi ukrytymi w kieszeniach spodni. Wciąż nie odzyskał nastroju, chociaż wizja powrotu do szkoły była przyjemniejsza niż kolejnego dni spędzone w domu ojca, nawet jeśli ten ich - całej trójki - potrzebował. Buntował się, bo gdzie był George momentach kiedy on chciał by był obok? Narastające w chłopaku poczuciem niesprawiedliwości wywoływało w nim złość; kopnął kamień, trafiając nim w przechodzącą tuż obok rudowłosą dziewczynę. Ta obdarzyła go zaskoczonym spojrzeniem, na które odpowiedział krótkim " sory", nie okazując, żeby mu było z tego powodu przykro. 
- Głupie pomysły Robin - jęknął pod nosem, schowając dłonie jeszcze głębiej.

Rok szkolny zbliżał się wielkimi krokami i nikt nie mógł temu w żaden sposób zaprzeczyć, choćby nie wiem jak bardzo próbował. Od powrotu z Arabii odczuwała jakiegoś dziwnego rodzaju presję, która mówiła jej, że powinna od początku mocno się przyłożyć do pracy. Nie wiedziała, skąd jej się to brało. Zamiast cieszyć się ostatnimi wolnymi dniami, z dala od prac domowych, nauki, od dodatkowych zadań na kółka, postanowiła dręczyć swojego kuzyna. Logiczne rozwiązanie, prawda? Jeszcze bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę fakt iż mimo swoich niezbyt imponujących rozmiarów, potrafiła zmrozić go wzrokiem do tego stopnia, że ten po prostu się poddał i uznał, że lepiej z nią nie dyskutować i udać się na tę Pokątną na te nieszczęsne zakupy. Nie ma co, pod pewnym względem była egoistyczna, bo ciągnęła ze sobą Liama przede wszystkim po to, by było jej raźniej podczas tych nieprzyjemnych obowiązków.
Tak więc kroczyła obok chłopaka, kompletnie nie zwracając uwagi na jego naburmuszony wyraz twarzy. zamiast tego przeciskała się obok kolejnych przechodniów, korzystając ze swoich niewielkich rozmiarów i możliwości szybszego prześlizgnięcia się do odpowiedniego miejsca.
- Oh, daj spokój. Co niby jest takim głupim pomysłem? To, że nie będziesz musiał sam się szwędać i kupować to wszystko, tylko robisz to w moim towarzystwie? - pokręciła z niedowierzaniem głową, gdy zerkała na jego profil. Na jej ustach dalej gościł uśmiech, z którym trudno było dyskutować. - O zobacz! Tam możesz kupić wykres gwiazd! Chodź, sprawdzimy - i nie pytając o zgodę, czy w ogóle o cokolwiek, złapała chłopaka za dłoń i pociągnęła za sobą w stronę wypatrzonego wykresu. - Bo ty w ogóle masz astronomię w tym roku, nie? - dopytała jeszcze, kiedy stanęli już przed odpowiednią wystawą. Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie, gdy już byli na miejscu...

- Wiesz, że twoje towarzystwo zawsze bardzo sobie cenię - oznajmił, szeroko się przy tym uśmiechając, co było zjawiskiem dość osobliwymi. Natomiast w słowach tych nie było nawet odrobiny fałszu, wszakże naprawdę lubił spędzać czas z Robin, jednak niektóre z jej pomysłów przyprawiały go o ból głowy. Z drugiej strony odrobinę cieszył się, że wyciągnęła go z domu, w którym wciąż czuł się bardzo obco i nie na miejscu. Ba! nie miał tam nawet własnej przestrzeni, bo pokój musiał dzielić z siostrą. Cass była naprawdę uroczym stworzeniem, zarażała swoim uśmiechem i optymistycznym - zdaniem Liama czasem nawet za bardzo - podejściem do życia, ale przebywanie z nią w jednym pomieszczeniu całą dobę dla niego jako człowieka trochę spokojniejszego, który potrzebował wyciszenia było odrobinę męczące. 
- Najlepiej nie kupował bym nic, poza tym mam jeszcze kilka rzeczy z poprzedniego roku, nadadzą się - oznajmił, chociaż w wątpliwość poddać można było czy dziurawy kociołek, który wiele już przeszedł wciąż się do czegoś nadawał. Na pewno potrzebował też nowej szaty, bo w starą ledwo się mieścił, a gdyby się napiął ta na pewno rozeszłaby się w szwach. Intensywne ćwiczenia którym oddawał się w ostatnim czasie, a które stanowi często wymówkę by ulotnić się z domu lub nie brać udziału w rodzinnej kolacji odbiły na ciele chłopaka swoje piętno sprawiając, że jego sylwetka stała się bardziej atletyczna. 
Nie zdążył nawet zareagować, a już stał przy witrynie, trzymając drobną dziewczęcą dłoń w swojej. Korzystając z tego, że był od Ślizgonki wyższy spojrzał na nią z góry, a jego mina mówiła " Ty tak na poważnie?" - A po co ci taki wykres? - zapytał, wyraźnie zdziwiony - co prezentowała jego nieco głupia miną - jej wyborem. - Bardziej pasowałby do ciebie magiczny dyktafon - stwierdził, stykając palcem wskazującym w witrynę. - W zasadzie... słyszałem, że odniosłaś pewien sukces na ramach Żonglera, dlaczego nie uczciliśmy tego lodami? - kolejne pytanie padło spomiędzy jego ust i dało się w nim usłyszeć coś na kształt zawodu czy rozczarowania, bo oto nie dopełnili swoich obowiązków, jakim było wspólne świętowanie małych sukcesów przy porcji - lub dwóch! - lodów.

Ta, akurat. Już widziała, jak to zawsze cenił sobie jej towarzystwo. Szczególnie teraz, kiedy to bezczelnie zmuszała go do zakupów, na które wcale jednak ochoty nie miał. Niemniej, nie przejmowała się tym wcale. Wiedziała, że robi dobrze i przekonanie o poprawności własnych działań, napędzało ją jeszcze bardziej, więc żadne protesty, czy jęki z jego strony nie miały kompletnie znaczenia.
Prawda była taka, że sytuacja z którą się spotkali, nie była łatwa dla nikogo. George zgodził się, aby z nim mieszkała, nie bardzo wiedząc o tym, że jego dzieci również tego zapragną. A teraz pozostawali w pewnego rodzaju impasie. O ile Robin uwielbiała swoje kuzynostwo, tak czuła się dziwnie ze świadomością, że to właśnie przez nią rodzeństwo musi mieszkać razem. Może to faktycznie czas, aby się wyprowadzić od wuja... Teraz jednak nie myślała o tym, zbyt skupiona na wizji zakupów z kuzynem. Zerknęła na niego z nieskrywanym powątpiewaniem, gdy wspomniał, że niektóre jego rzeczy z poprzedniego roku idealnie nadają się na ten rok szkolny.
- Liam, kogo próbujesz oszukać? Z Georgem prawdopodobnie poszłoby ci gładko, ale ja widziałam, co się stało z twoim kociołkiem. A ta wypalona dziura na plecach twojej szaty wyjściowej też jest naprawdę imponująca - pokiwała głową, jakby z uznaniem, w ten sposób dając mu znać, że wie jak rozpaczliwie potrzebuje tych zakupów i również wie, jak bardzo ich robić nie chce.
Chwilę później już stali przy witrynie, która zaintrygowała Robin. I wcale nie ze względu na jej własne upodobania, tylko fakt, że przecież Liam powinien chodzić na astronomię, bo był to jeden z podstawowych przedmiotów. Prychnęła więc, kiedy zapytał, na co jej wykres.
- Przecież to nie dla mnie! - oburzyła się i spojrzała na niego, jak na debila. - Przecież to ty musisz chodzić na astronomię, a założę się o sto galeonów, że jeszcze nie masz żadnego wykresu na ten rok szkolny - Jakoś coś jej podpowiadało, że te sto galeonów bardzo łatwo by wygrała, choć znając Liama, to pewnie odwracałby psidwaka ogonem.
Oh, doskonale wiedziała, co robił, ale nie zamierzała na to pozwolić. W końcu George powierzył im pewną sumę do stracenia na zakupy szkolne i napewno by nie narzekał, gdyby jej część przeznaczyli na lody. Jednak najpierw obowiązki.
- Nie wymigasz się, Liam, więc lepiej się poddaj. Najpierw obkupimy cię w pióra, kałamarze, książki i składniki do eliksirów, a dopiero potem pójdziemy czcić moje sukcesy - zawyrokowała, odwracając się przodem do niego i zaplatając ręce na wysokości klatki piersiowej. George nie raz jej powtarzał, że w takich momentach aż nazbyt przypominała Edith. Ciekawe, czy Liam również dostrzegł w tym momencie podobieństwo Robin do własnej matki, a jego ciotki...

Nawet nie wysilał się na dalsze marudzenie - chociaż miał na to ogromną ochotę! - bo znając Robin wiedział, że przekonana o słuszności swojego zachowania mimo uszu puści każde jego słowo, ostatecznie stawiając na swoimi, na co pewnie wyraziłby niemą zgodę, byleby tylko mieć spokój. Bywał naprawdę miękki, ale nie uważał tego za wadę. Zwyczajnie cenił uczucia innych, zwłaszcza bliskich sobie osób; może poza tymi ojca, do którego miało osobliwe podejście. 
- Z nim na pewno, bo większości po prostu nie słucha - zaśmiał się, chociaż w tonie głosu chłopaka rozbrzmiewał cień wyrzutu. Miał wiele do zarzucenia ojcu, czego nie zamierzał ukrywać, chociaż przy Cass starał się hamować, wiedząc jak wiele przykrości sprawia to bliźniaczce. I choć Robin też postrzegała Georga inaczej niż on, to chyba potrafiła jednak dostrzec błędy, które jej wuj popełniał. 
- Oj to tylko drobne wady, prawie nikt nie zauważy - machnął ręką, jakby naprawdę nie były one zbyt istotne, niemniej blondynka miała rację - potrzebował nie tylko nowego kociołka, ale również szat. I zapewne wiele innych rzeczy z których nie zdawał sobie sprawy, nie przywiązując zbyt dużej wagi do tego, co jest na liście rzeczy potrzebnych w szkole, bo część z tego zapewne z czasem i tak zapodzieje, będąc zmuszonym, by prosić innych o pożyczenie - na wieczne nieoddanie. 
W zabawny sposób zmarszczył nos, słysząc przeczącą odpowiedź kuzynki i już miał zapytać dla kogo w takim razie, ale ona jakby czytając mu w myślach - a może z głupiej miny? - wyjaśniła, że powinien chodzić na astronomię. To taki przedmiot jest w szkole? pomyślał, chociaż pytanie to ciągnęło mu się na usta, ale czy wtedy Robin nie zaczęłaby na niego krzyczeć? Miał wrażenie, że bardzo lubi to robić. 
- W takim razie lepiej się nie zakładajmy - zaśmiał się, nawet nie miałby skąd wziąć tych sto galeonów, ostatnio wciąż chodził spłukany, a od ojca nie chciał brać pieniędzy, dochodząc do wniosku, że gdy wakację się skończą to znajdzie sobie dorywczą pracę. Był odrobinę zawiedziony, że zmiana tematu nie wyszła tak, jak planował - Doppler była zbyt uparta. 
- Jesteś zupełnie jak twoja mama - stwierdził patrząc na nią z lekkim rozbawieniem, bo ta naprawdę do złudzenia przypominała ciotkę. - No już - powiedział, chwytając dziewczęce dłonie, by rozplątać ręce. - Ale zróbmy to szybko i jak najmniej boleśnie, co? - zapytał, robiąc przy tym smutną minę i chodź był od niej wyższy o głowę, to czuł się jak małe dziecko. Zrobił pół kroku w przód, by pochylić się nad nią - I nie krzycz więcej - poprosił, dając jej całusa w czoło. Tak, chciał ją odrobinę zmiękczyć.

Doskonale widziała, jak w jego oczach znikał dziwnego rodzaju bunt, który to mówił mu, że idealnym rozwiązaniem będzie poddawać w wątpliwość jej plany. Nie, nie miał szans z nią wygrać. Może i wzięłaby pod uwagę negocjację, gdyby nie fakt, że po prostu wiedziała, że muszą to zrobić. Nie było innej opcji. Oboje potrzebowali niezbędnych przedmiotów na nowy rok szkolny a ten, zbliżał się naprawdę wielkimi krokami.
- Oh, daj spokój. George nie jest taki zły i doskonale to wiesz - stwierdziła z głośnym westchnieniem, ciągnąc kuzyna za sobą na zakupowy szał. Zerkała na niego kątem oka, żeby wybadać sytuację. Wiedziała, że jego stosunki z ojcem, a jej wujkiem, były nieco napięte. Chciała im obojgu w tym pomóc, ale nie bardzo wiedziała, w jaki sposób to może zrobić. Jedno niewłaściwe słowo i ją również Liam uzna za swojego wroga. - W ogóle, jak to wyszło, że macie z nim teraz mieszkać? - zapytała w końcu, nie mogąc powstrzymać swojej wrodzonej ciekawości.
Pokręciła z niedowierzaniem głową, kiedy stwierdził, że rzeczy niezdatne do użytku mają jedynie drobne mankamenty, z którymi dało się żyć. Merlinie, jak tak można?! Przecież to coś okropnego. W momentach takich jak ten, widziała w chłopaku podobieństwo do własnego ojca. Zdecydowanie tak…
Kiedy tylko się poddał i stwierdził, że wygląda niemalże tak, jak własna matka, tylko parsknęła śmiechem, nawet nie ukrywając zadowolenia z tego, że dała radę i przekonała Liama do swojej racji. Bez większego skrępowania złapała go pod ramię i pociągnęła za sobą. - Czy jak kiedykolwiek wyrządziłam ci krzywdę? - zapytała dalej ze śmiechem na ustach i z szerokim uśmiechem na ustach. Delikatnie pogłaskała go po policzku, jakby na potwierdzenie prawdziwości wypowiadanych słów. - Szaty kupimy u madame Malkin, no go gdzie indziej… ale tutaj możemy poszukać nowego kociołka. A przy okazji opowiesz mi, czemu cię tak Geroge wkurwia - zaproponowała, ciągnąc go dalej w stronę odpowiedniego sklepu, gdzie na wystawie już piętrzył się stosu różnorakich kociołków. A skoro Liam swój przepalił, to jak najbardziej potrzebował nowego.

Mimo pozorów jakie sprawiał - głównie za sprawą wyglądu buntownika - miał w sobie wiele pokory i doskonale wiedział, kiedy należy odpuścić. Oczywiście mógł wejść w polemikę z Robin, wypracowując pewne ustępstwa, jednak doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że zwyczajnie potrzebuje tych rzeczy, nawet jeśli by temu zaprzeczał. Kociołek nie był w stanie w ostatnim miesiącu szkoły podołać podczas warzenia eliksirów, szata się rozchodziła a dodatkowo wyglądała na bardzo zniszczoną przez co wyróżniał się z tłumu, natomiast nowe przedmioty, których będzie uczył się w tym roku wymagały zaopatrzenia w dziwnego rodzaju przybory, bez których ciężko będzie mu je zaliczyć. Miał nieco olewcze podejście do nauki, ale mimo to wykształcenie było dla niego istotną kwestią. 
Na komentarz kuzynki zareagował automatycznie - zacisnął usta w cienką linię, uśmiech znikł. Jednocześnie poddał się dziewczynie, pozwalając by go poprowadziła, chociaż nie mógł darować sobie głośnego westchnienia, które mimowolnie opuściło jego wargi, aby była w pełni świadoma była, że robi to z pełną niechęcią. 
Oczywiście uwadze bruneta nie umknął fakt, w jak przebiegły, a jednocześnie godny podziwu sposób Ślizgonka próbuje przekonać go do ojca, który wobec niej zawsze okazywał wiele troski. Niestety było to naprawdę ciężkie, z tego względu, że Liam nosił w sobie wiele złości wymierzonej w osobę rodziciela, która pogłębiona została nagłą przeprowadzką. 
- Zderzenie dwóch światów - odparł zagadkowo, a wiedząc uniesioną w pytającym geście brew dodał - Mama stwierdziła, że potrzebuje męskiej ręki, bo sobie nie radzi, Cass po prostu chciała zamieszkać z ojcem, ot cała historia. Ale tak to jest kiedy bierze się za żonę mugolkę, a dzieci jednak idą twoimi śladami - wzruszył przy tym nieznacznie ramionami, bo w zasadzie dla niego samego powód nie był ważny, bo efekt i tak był chujowy. Sytuację w zasadzie poprawiało to, że miał Doppler blisko siebie, chociaż zabrała mi pokój. 
Dał sobie chwilę na zastanowię, gdy spomiędzy czerwonych ust padło kolejne pytanie - W zasadzie to tak - stwierdził, pozwalając by wspomnienie zawładnęło jego umysłem: mieli może po siedem lat, a Robin pozbawiona był dwóch górnych jedynek, kiedy kłócili się tak zawzięcie o jakąś głupotę, że dziewczyna postanowiła go ugryźć, zrobiła to tak mocno, że do tej pory tuż przy małym palcu ręki ma bliznę z luką. Ciekawe czy Ślizgona to pamiętała? - Ale teraz chyba już nie gryziesz ludzi, gdy się zdenerwujesz - zaśmiał się, dając jej całusa w nos, w odpowiedzi na jej ciepły gest. 
- To wcale nie jest tak, że mnie wkurwia. Po prostu nie lubię go za to, że bardziej niż rodzinę kochał swoją pracę, ale nie mogę powiedzieć, że go nie kocham czy nie mam do niego szacunku, bo to jednak ojciec. - przyznał, to było trochę bardziej skomplikowane. Od momentu, gdy zaczął rozumieć, zamiast cieszyć się z kolejnych zabawek ta złość narastała. 
- A teraz myśli,że może tak po prostu odkupić swoje winy, bo przyjął nas pod swój dach? - zapytała, starając się zachować spokój, chociaż jego głos drżał od nadmiaru emocji, jakie się w nim kotłowały.

Choć wielokrotnie próbowała, to wciąż nie była w stanie zrozumieć niechęci starszego z bliźniaków, względem swojego ojca. Prawdopodobnie nie była nawet odpowiednią ku temu osobą. W końcu George dla niej zawsze był świetnym wujkiem, nigdy nie mogła powiedzieć na niego nawet złego słowa. Jednak jego zachowanie na pewno miało się nieco inaczej w przypadku wypełniania swoich obowiązków rodzicielskich. Nie raz i nie dwa słyszała wiele na ten temat, a dorastające dzieci po prostu potrzebują uwagi własnego ojca, co w ogóle nie powinno być w żaden sposób kwestionowane.
Teraz jednak skupili się na nieco innym zadaniu, jakie przed nimi wykiełkowało. Zakupy to nie była łatwa sprawa, w szczególności z kimś, kto nie chciał z Tobą współpracować. Niemniej, optymizm Robin został nienaruszony i dalej gotowa była, choćby i siłą, zmusić go do zrobienia tych zakupów.
Słuchała go uważnie, gdy wspominał o George’u, ciekawa, co z tej rozmowy wyniknie. Nie chciała od razu zarzucać go pytaniami wszelkiej maści, wolała rozpocząć ten proces powoli i spokojnie tak, by nie zrazić chłopaka od razu do swojej osoby. Jeszcze takiego problemu tylko potrzebowała… Uniosła brew do góry, próbując zrozumieć co miał na myśli, choć nie było to proste.
- Czyli w zasadzie nie bardzo miałeś wyjście? - upewniła się, choć ta kwestia była praktycznie kompletnie wyjaśniona i żadnego wyjaśnienia dodatkowego Robin tutaj nie potrzebowała. - W sumie to nie dobrze, że zostałeś zmuszony. Cassie zawsze była… - zawiesiła się, poszukując odpowiedniego słowa. - Nieco bardziej krucha? Potrzebowała więcej czułości i troski, niż ty- zerknęła na niego, niepewna, czy przypadkiem nie udało jej się urazić kuzyna.
Zmarszczyła brwi, kiedy powiedział, że jednak jakąś tam krzywdę mu wyrządziła. Chwilę wpatrywała się w niego z konsternacją, po czym zaśmiała się głośno, kiedy wspomniał o tym, jak go ugryzła. Kompletnie zapomniała o tym fakcie na przestrzeni tych wszystkich lat! - Tylko wyjątkowych - oznajmiła, dalej ze śmiechem na ustach, gdy przyciągnął ją do siebie i przytulił delikatnie.
Słuchała go dalej, kiedy doszli do jednego ze sklepów, gdzie powinni rozpocząć swoje zakupy. Weszli do środka, a Robin od razu zarzuciła sprzedawczynię listą ingerencji, którą niezbędnie potrzebowali. Gdy zostawiła zszokowaną sprzedawczynię do zrealizowania ich listy, spojrzała ponownie na Liama.
- Pod względem pracy, za wiele się nie zmieniło - westchnęła głośno, dokładnie rozumiejąc, o co chłopakowi chodziło. Odrzuciła kosmyk blond włosów na plecy, niedbałym ruchem ręki. - Myślę, że on tak wcale nie sądzi - zaczęła nieśmiało, delikatnie przygryzając dolną wargę. - George jest jaki jest, ale na pewno nie można powiedzieć, że nie kocha ciebie i Cassie. Myślę, że pod pewnymi względami on też źle się czuje ze świadomością, jak to wszystko wyszło

Robin nie była w stanie do końca pojąć uczuć Liama, natomiast on nawet tego nie oczekiwał. George inaczej podchodził do dziewczyny, a w inny sposób traktował własne dzieci, które miały wobec mężczyzny większe wymagania, a przede wszystkim starszy bliźniak, któremu na pewnym etapie życia przestały wystarczać prezenty, krótkie spotkania czy rozmowy ograniczające się jedynie do pytania "jak minął dzień?". Wymagał zainteresowania, potrzebował męskiej ręki, a przede wszystkim obecności w swoimi życiu ojca, który dla wielu chłopców w jego wieku był wzorem. On takowego nie posiadał, i być może tu należało się dopatrywać przyczyny tego, że obcnie brunetowi ciężko było odnaleźć się w relacjach z innymi, a przede wszystkim tych damsko-męskich. 
Na szczęście z kuzynką nie miał tego problemu - była mu bliska i choć niewątpliwie zaliczała się do pięknych, młodych kobiet to Walker postrzegał ją inaczej. To wiele ułatwiało, bo dzięki temu mógł z nią swobodnie rozmawiać i nie przejmować się ewentualnymi wpadkami. Z drugiej strony w towarzystwie Doppler często nie zastanawiał się czy mówi coś niepoprawnego, czując się swobodnie. 
Temat ojca nie był dla niego zbyt przyjemny, a fakt, że tak wiele osób wciąż go poruszało nie sprzyjał, by negatywne emocje z niego uleciały. Podświadomie czuł, że chcą dla niego dobrze, jednak świadomość chłopaka nie dopuszczała tej myśli, jednocześnie odrzucając głos zdrowego rozsądku. Powinien był przeszłość zostawić na sobą i skupić na teraźniejszości, dzięki czemu mógłby nawiązać z rodzicielem nową relację, ale skutecznie od tego uciekał; wolał się boczyć. 
- Właśnie nie bardzo, nikt też nie pytał się mnie o zdanie. - przyznał, i to chyba najbardziej go wkurzało. W ostatnim czasie mało decyzji podejmował sam, w większości robili to za niego inni, czy to matka, czy ojciec. Cass mogło to odpowiadać, ona nie przejawiała objawów buntu, cieszyła się, że w końcu jest blisko ojca, natomiast Liamowi bardzo to przeszkadzało. Bo nawet jeśli nie miał wyboru i musiał zamieszkać z George'em, to lepiej wyglądałoby,gdyby ktoś go o tym poinformował trochę wcześniej, może wówczas miałby szansę na kawałek kanapy u jakiegoś kumpla?
- Wiesz… zmuszanie jeszcze mógłbym jakoś przeboleć, ale dlaczego żadna decyzja nie była ze mną konsultowana? Za każdym razem jestem postawiony przed faktem dokonanym - pożalił się, ciężko przy tym wzdychając. Przez to czuł się wciąż jak dziecko, kilkuletni chłopiec który nie ma prawa głosu, a nawet jeśli już się odezwie to wszyscy mają w poważaniu jego słowa. A przecież był już dorosły! 
- I wciąż taka jest - przyznał, doskonałe wiedząc co Robin ma na myśli przez słowo "krucha". Właśnie to sprawiało, że wciąż czuł potrzebę by chronić Cass przed złem całego świata, nawet jeśli graniczyło to z cudem. Nie chciał by cierpiała, płakała czy chociażby się smuciła, bo to łamało mu serce, a przecież George w dużej mierze był odpowiedzialny za wywoływanie właśnie takich uczuć u bliźniaczki i to również miał mu za złe. - A co jeśli ojcu się znudzi i stwierdzi za jakie czas, że mamy wrócić do matki? - zapytał, czując jak na samą myśl o tym narasta w nim złość, czego oznaką był lekko podniesiony głos. Twarzy Liama również uległa zmianie; z ust zniknął uśmiech, kąciki ust lekko opadły a kości policzkowe stały się wyraźniejsze, gdy spiął mięśnie. 
- Więc jestem wyjątkowy? - zapytał, nieco zaczepnie, puszczając blondynce oczko. Patrząc na nich z boku można byłoby uznać, że flirtują ze sobą, jednak było to naturalne dla nich przekomarzanie się. Lubił wyciągać od kuzynki komplementy, których w zasadzie udzielała innym naprawdę rzadko. 
- Źle się czuję? Jakoś nigdy o tym nie wspomniał - rzucił, podchodząc do jednego z regału i przyglądając się rzeczą jakiej tam były. Wziął jedną z nich w dłonie, przyglądając się z bliżej nieokreślonym spojrzeniem, które jawnie mówiło, że nie ma kompletnie pojęcia co to jest i do czego służy. - Wiem, że to twój ukochany wujek, ale od ojca oczekuje się więcej, a co on daje mi? - zapytał.

Nie, nie mogła do końca zrozumieć, co Liam miał na myśli. Nie była w takiej sytuacji jak ta, która stała się w pewnym momencie codziennością dla jej kuzyna. Pomimo tego, jak bardzo niestandardowa była jej matka, to zapewniła jej miłość i wsparcie w każdej chwili. To samo mogła powiedzieć na temat swojego ojca. Nie raz i nie dwa miała ochotę zabić czy to jednego, czy drugiego, ale nerwy szybko mijały a w ich miejscu pojawiała się czułość względem tych dwojga. Nigdy nie mogła narzekać na brak zainteresowania z ich strony, pomimo tego, co robili na co dzień w swoim życiu. I chyba właśnie to dla każdego dorastającego dziecka, było najważniejsze w życiu. Obecność rodzica obok.
George z pewnością nie był ojcem idealnym i nikt nie powinien mieć względem tego najmniejszych nawet wątpliwości. Ona sama bardzo dobrze dogadywała się z wujem, choć ich relacje były nieco inne, opierały się na kompletnie innej więzi. Mogła tylko się domyślać, w jaki sposób zachowywał się względem własnych dzieci, a wszystkie znaki na niebie i zmieni podpowiadały, że pozostawiało to wiele do życzenia. Liam wyraźnie miał żal względem ojca, czemu Robin nie zamierzała się dziwić. Ani kwestionować.
- To jest okropne - stwierdziła z głośnym westchnieniem. Pokręciła z niedowierzaniem głową. Nigdy nie rozumiała i zrozumieć nie zamierzała, dlaczego niektórzy w podejmowaniu jakichś ważnych decyzji, pomijali dzieci oraz ich zdanie. Owszem, to były dzieci, jednak w przypadku Liama i Cassie, na Merlina! dorośli czarodzieje! - Może w takim razie lepiej mieszaj w zamku? - zaproponowała po chwili. - Wiesz, to nie to, że cię nikt nie chce w mieszkaniu George'a, ale podejrzewam, że może to być dla ciebie o wiele bardziej komfortowe. Poczucie, że jednak ty w jakiś sposób panujesz nad sytuacją - Dawała mu jakieś rozwiązanie, niepewna, czy w ogóle będzie chciał z niego skorzystać. Ona pewnie wolałaby taką opcję, niż patrzeć na kogoś kogo się... nie lubiło.
Jak widać, słowa Liama potwierdziły, że Robin nie pomyliła się w ocenie kuzynki. Cassie zawsze była bardziej krucha i nikt tego nigdy nie negował. Potrzebowała wsparcia i zapewne więcej uwagi, niż chociażby Liam. Bo ludzie wciąż żyli tym głupim przeświadczeniem, że chłopak musiał być silny i męski! Zdaniem Robin nie było nic bardziej męskiego, niż przyznanie się do słabości.
- Jeśli George zachowa się w podobny sposób, to po pierwsze, będzie o nim świadczyło, że jest skończonym palantem, a po drugie, będzie miał do czynienia ze mną - Groźny błysk w jej oku, wyraźnie dał do zrozumienia, że nie zamierzała żartować w tej kwestii. Kochała swoje kuzynostwo, pomimo tego, że oni może niekoniecznie za nią przepadali, szczególnie Cassie. Ale nie zamierzała pozwolić na to, by ktokolwiek ich krzywdził. - A wierz mi bądź nie, ale znam przynajmniej kilka klątw, które mogłyby mu się nie spodobać - uścisnęła mocniej jego dłoń, aby pokazać, że naprawdę traktuje tę sprawę bardzo poważnie.
- Oczywiście, że jesteś wyjątkowy! - prychnęła, skutecznie udając oburzenie. - Nikt, kto należy do tej rodziny, nie zalicza się do grona ludzi zwyczajnych - dodała po chwil, uśmiechając się szeroko. Oczywiście siebie też zaliczała do tych kręgów.
Westchnęła głośno. Naprawdę nie podobała jej się rola tej, która to była spoiwem w ich relacji, ale widocznie nie miała wyjścia. - Musi mówić o takich rzeczach? Przecież to po nim widać. Wiem, że nie potrafi mówić wprost o swoich uczuciach, ale uwierz mi, że potrafi je pokazać poprzez zachowanie. I niejednokrotnie mógłbyś to dostrzec, gdybyś nie był tak zaślepiony gniewem - wchodziła na grząski grunt, jednak robiła to z pełną premedytacją i świadomością, że może właśnie zdetonowała bombę. Ale uważała, że Liam powinien otworzyć oczy i nieco szerzej spojrzeć na całą perspektywę. Nie zamierzała wybielać George'a czy oczerniać Liama. Chciała, aby się dogadali, ale obaj musieli... cóż... spojrzeć na świat oczami tego drugiego.

On też tego nie rozumiał, zwłaszcza, że wraz z Cass nie byli już małymi dziećmi. Mimo tego, to rodziciele wciąż decydowali nie dopuszczając ich do głosu. W dodatku żadna z form sprzeciwu nie spotkała się z ich strony z większym zainteresowaniem. Liam stanowił dla swojej matki problem, z którym przestała sobie radzić, dlatego należało go usunąć. I na co liczyła? Prychnął do własnych myśli, może nieco zbyt głośno z czego zdał sobie sprawę, napotykając pytające spojrzenie kuzynki. 
- Nie ukrywam, że też o tym myślałem, w dodatku dzielenie pokoju z Cass może i nie jest najgorsze, ale popatrz na mnie i na nią. Jesteśmy kompletni inni, a bywają chwile kiedy potrzebuje oddechu i choć kocham siostrę to bywa z nią ciężko - odpowiedział, lekko się przy tym uśmiechając chociaż wyraźnie było widać, że wspólne mieszkanie z brunetką odrobinę mu ciąży. Miał tylko nadzieję, że nie zostanie to przez Robin źle odebrane. Zwyczajnie dom ojca nie był gotowy przyjąć w swoje progi tylu gości, o tym wcześniej też nikt nie pomyślał.
Było wiele argumentów przemawiających za tym by w czasie roku szkolnego zamieszkać w gryfońskim dormitorium, natomiast najważniejszym było to, że nie będzie musiał wówczas codziennie oglądać Georg'a. 
Zaśmiał się słysząc groźbę z ust blondynki skierowaną do jego ojca, nawet jeśli błysk w jasnych talerzach oczu mógł w pewien sposób przerażać. Wiedział, do jakich czynów może być zdolna Ślizgonka, która wydawała się mieć w głębokim poważaniu zasady czy rodzinne koligacje. Był pewien, że gdybym ją tylko odpowiednio wkurzyć, mogłaby wyrządzić krzywdę, zwłaszcza jeśli ktoś nadepnął jej na odcisk. Wiedział też, jak ważną jest dla niej osobą, bo podobnymi uczuciami darzył również ją i był gotów skoczyć za nią w ogień.  
- Jestem skory w to uwierzyć, niemniej póki co na razie nie ma takiej potrzeby - stwierdził, dając jej całusa w policzek. Okazywał w ten sposób czułość, ale również wdzięczność wobec dziewczyny. Ona i Cassandra były jedynymi przedstawicielkami płci przeciwnej, które traktował w taki sposób, nawet swoim byłym dziewczynom nie okazywał tyle ciepła, bo przecież chodzenie za rękę było takie zwyczajne, pospolite a więc w mniemaniu Liama ostatecznie pozbawione czegoś więcej.  
- A więc to moja wina? - zapytał wyraźnie zaskoczony oskarżeniami - tak właśnie tak odbierał jej słowa - padającymi z robinowych ust. Na czole Gryfona pojawiły świętych trzy poziome zmarszczki, choć nie wydawał się być wściekły, a raczej zdziwiony?