Nigdy nie mówi się Krukonowi, aby nie myślal. Oni nie robią nic innego, tylko myślą. To tak jak powiedzieć śłońcu, aby nie świeciło. Ono nie potrafiło inaczej, on też nie.
Ale najwyraźniej potrafił słuchać swojego serca, a może raczej głosu pożądania. Bo teraz sam nie wiedział, czy całowal ja bo tego pragnął. Czy tęsknił za tym uczuciem. Nie dało się również oszukać tego, że podobało mu się to. Ze jej usta były delikatne i, że gdzieś tam głęboko cieszył się z tego. Bo bądź c bądź, Shane nadal był tylko facetem bardzo podatnym na kobiece wdzięki. A jeśli jakaś kobieta całowala go sama z siebie. Był w stanie zrobić dla niej wszystko. Nagle dziewczyna odsunąła się od niego. Parker był nadal zdezorientowany więc dał się jej poprowadzić na fotel i jak posłuszny piesek usiadł na nim. Gdy dziewczyna usiadła na jego kolanach, jego ręce automatycznie znalazły się na jej biodrach. Zamkną oczy, gdy jej ręce gładzily go po twarzy i nie tylko. Było mu dobrze, co było widać po jego uśmiechu. Pę chwili jego ręce zaczely gładzic jej plecy. Po tym pocałunku Shane oczywiście zapragnął czegoś więcej. Prawdopodobnie dlatego jego jedna ręką błądziła po jej plecach. Natomiast druga wplatała się w jej włosy.
Stało się i to, że chłopak przestał myśleć. A jednak to możliwe.

Ten cały wieczór w komnacie, był dla niego jakaś wielką abstrakcją. Prawdopodobnie był po prostu ślepy na uczucia innych, nie widział tego, że może się komuś podobać. A na pewno nie swojej przyjaciółce. Najwyraźniej historia lubi się powtarzać, bo przecież tak samo było z Li. Ale im nie wyszło. A raczej Shane nie potrafił się przełamać, nie pociągała go w taki sposób. Ale z Oreo było inaczej, przecież często patrzył na jej kobiece kształty. Oczywiście tak aby dziewczyna tego nie widziała. Gdy zaczęła bawić się jego włosami, chłopak leniwie otworzył oczy i uśmiechnął się do niej delikatnie i zakłopotanie. A gdy wtuliła się w niego, nie pozostało mu nic innego jak tylko objąć ją swoimi ramionami i pocałować w czubek głowy. Po czy oparł swój policzek o jej głowę.
-Andrea, nie teraz. Nie miej wyrzutów sumienia- powiedział spokojnie i zaczął gładzić ją po policzku. -Dobrze, że mi powiedziałaś. Może to mi otworzy oczy. Tylko musisz dać mi czas. Wiem, że to głupio brzmi. Ale trudno jest się przestawić na inne myślenie. Chociaż..- zawahał się delikatnie. Powinien jej to mówić czy nie? Jeśli i tak rozmawiali poważnie, to powinna wiedzieć. -Czasem zdarzało mi się pomyśleć o Tobie inaczej i spojrzeć na ciebie jak na kobietę a nie na przyjaciółkę, ale szybko to z siebie wypierałem.- wzruszył delikatnie ramionami.

Trzeba przyznać, że dla Shane ten dzień będzie na pewno nie zapomniany. Nawet nie dzień, jego życie zmieniło się w przeciągu godziny. A to dużo, jak dla niego. Bo przecież, zawsze wszystko miał poukładane, na swoim miejscu. A tu do jego życia weszła Andrea i tak jakby wszystko rozwalił. Przyszła i zrobił burdel, ale czy na pewno mu to przeszkadzało? Cóż, nie czuł się tak już przytłoczony, jak chwilę temu. Nawet o ty nie myślał, bo miał pustkę w głowie, a za razem pełną myśli. Starał się cieszyć chwilą, nic więcej. Ale nie było to, aż takie łatwe. Zaczął się zastanawiać jakby to było, gdyby mógł mieć ją na co dzień. Przecież nie widywali się codziennie, a co jeśli się sobą znudzą? Bał sie tego, że może kogoś stracić, nie chciał tracić nikogo. Jedna strata w jego życiu zupełnie mu wystarczyła. Ale dlaczego miałby nie spróbować? Nie umiał odpowiedzieć sobie na to pytanie.
- Sam nie wiem, tak jakoś po prostu.- odparł szczerze, głaszcząc ją po włosach. - Możliwe, że się bałem, tego, że mogę Cie stracić. - zawsze mówił to co myślał, więc dziewczyna mogła być pewna, że nie kłamał.
Zaśmiał się cicho pod nosem. - Jak całuje już wiesz, choć to nie było to na co mnie stać.- odparł i pokręcił głową. A to niby faceci ciągle tak myślą o kobietach. Wolne żarty. Sam nie wiedział, co w niego teraz wstąpiło. Prawdopodobnie to, że chciał poczuć bliskość drugiej osoby, a dziewczyna jak sama to przed chwilą wyraziła, też tego chciała. Przestał ją głaskać i delikatnie usadził ją tak, aby siedziała twarzą do niego. Odgarnął jej włosy na prawy bok i zaczął składać pocałunki na jej szyi.

"To pokaż mi coś więcej." To na pewno podziałało na niego jak na przynętę. Wręcz jak płachta na byka. Bo przecież to było niemal jak zaproszenie. Gdy jego usta dotykały jej delikatnej skóry, poczuł delikatny prąd przechodzący przez jego ciało. Nawet jemu to się podobało. Chciał pokazać jej więcej, ale dziewczyna przejęła inicjatywę. Odsunął się od niej i dał jej przez chwilę prowadzić. Trudno było mu pozostać biernym, gdy dziewczyna tak go nakręcała. Gdy poczuł jej dłoń pod swoją koszulką, zamknął oczy i rozkoszował się jej dotykiem. Ale to nie trwało długo, nie mógł opanować żądzy pożądania jej. Wydał z siebie ciche wzdychnięcie i oderwał dziewczynę od siebie. Po czym połączył ich usta w namiętnym pocałunku. W pocałunku dziewczyna mogła poczuć pożądanie, oraz delikatność. Złapał ją za pośladki i wstał z fotela. Znał tą komnatę, więc wiedział, że parę kroków dalej stał stół. Położył na nim Oreo i złapał ją za biodra. Trzeba dodać, że ich krocza w takiej pozycji mogły się ze sobą stykać. Oderwał sie od niej ust. Jego ręce błądziły po jej udach, natomiast usta błądziły po klatce piersiowej. Błądziły tam, gdzie miała nagą skórę.

Najwyraźniej oboje nie do końca wiedzieli co robić, mimo tego, że każde z nich miało doświadczenie seksualne. Dziwne było robić to z kimś kogo znało się ładne parę lat i nie było się razem. Ale czy na pewno? Bo przecież ludzie robią to nawet gdy nie są razem. Ale Shane tak nie potrafił, nie rozumiał całej zasady "przyjaciół bez zobowiązań", bo zawsze coś takiego przerastało się w miłość. Często w miłość jednostronną. A jak wiadomo Parker nie chciał nikogo skrzywdzić, nikogo na kim mu zależy. A przecież zależało mu na niej. To, że nie nosiła stanika, bardzo go zaskoczyło i oczywiście spodobało mu się to.
Spojrzał się na nią, gdy oderwała go od pocałunków. Czy był pewien? Nie, w życiu nigdy nie był niczego pewien. Ale wiódł za swoim pożądaniem, oczywiście w tej chwili. Ale mógł się opanować, potrafił przestać. Poza tym widział, że dziewczyna się zawahała. A Oreo nigdy się nie waha. -Niczego nie jestem pewien. Ale wiem jedno. Jesteś mi bliska, bardzo. To zabawne, że dopiero, po tylu latach otwarłaś moje oczy.- uśmiechnął się do niej i cmoknął ją w czoło.
Uśmiechnął się do niej i pocałował delikatnie w usta. Nie musieli teraz tego robić, nie musieli robić niczego. Shane nadal jeździł rękoma po jej udach, ale nic poza tym. Tak ciągle patrzył w jej oczy z uśmiechem na twarzy. Nie odzywał się, po prostu patrzył na nią.

Tak, muszą poczekać to na pewno. Bo nie powinni robić niczego pochopnie, bo jak sam Shane wspominał, nie do końca wiedział, czy on teraz jej chciał bo chciał, czy na prawdę mu się podobała i wiązał z nią jakieś nadzieje. Bo nie chciał jej złamać serca, a gdyby teraz poszli o krok dalej, a jemu za dwa dni by przeszło? Lepiej ominąć taką niemiłą sytuacje. Przemyślą to sobie, a jutro znów się spotkają. Czy za jakieś parę dni i porozmawiają o tym. Albo samo to się stanie, kto tam wie.
-Nie żebyś teraz nie wyglądała jak księżniczka, ale rozumiem. Poczekamy- uśmiechnął się do niej i nawet chciał odejść. No własnie chciał, ale dziewczyna go zaskoczyła i włożyła swoja dłoń w jego bokserki. Spojrzał się w dół i zagryzł delikatnie wargę. Dopiero po chwili znów wrócił do niej wzrokiem. I jak on miał odbierać te jej sygnały? To w końcu chciała czekać, czy też nie? Bo ten gest ewidentnie znaczył "nie". Kobiety, tak ciężko je zrozumieć...
-To chyba ja powinienem Ci taką obiecać- zaśmiał się, a zaraz potem po jego ciele przeszły dreszcze. Przez podgryzienie jego płatka ucha, oczywiście.
-Jeśli nadal chcesz z tym czekać, to lepiej wyciągnij tą rękę, bo nie wiem jak długo wytrzymam zanim się na ciebie nie rzucę- niemal wychrypiał jej to do ucha.

Miała trochę nauki... Ostatnio dawała sobie zdecydowanie zbyt wiele luzu. Zanim jezioro zamarzło, ciągle wychodziła na treningi, żeby w końcu opanować jazdę figurową na wodzie w swoich magicznych butach. Teraz jedynie wymykała się z łyżwami mając nadzieję, że jest to pewnego rodzaju wstęp do tego sportu. Nie chciała wyjść z wprawy przez cholerną zimę!
Teraz jednak potrzebowała trochę ciepła, odpoczynku i, niestety, nauki. Dora wpadła do pomieszczenia prosto z dworu, z łyżwami w ręku i torbą pełną książek i pergaminów przygotowanych właśnie na tę okazję. Miała również przy sobie szczelnie zapakowaną fiolkę z sokiem ze śliwek samolewitujących, którą zamierzała podarować jakiemuś tajemniczemu chłopakowi. Bardzo zdziwił ją jego list, jednak nie miała problemów z podzieleniem się swoim zdobyciem. Sama również chciałaby, żeby w podobnej sytuacji ktoś ją poratował... A skoro miała dodatkową porcję, to czemu nie?
O Thomasie Ecclestone wiedziała jedynie tyle, że jest Ślizgonem i z całą pewnością nie są na tym samym roku. Mimo to cieszyła się na poznanie kolejnej osoby - w końcu była jednak towarzyską istotką.
Usiadła w jednym z wielkich foteli, umiejscowionym dość blisko kominka. Zrzuciła płaszcz, gryfoński szalik i czapkę, po czym ułożyła ostrożnie torbę i łyżwy obok siebie. Wyjęła pierwszą księgę, żeby powtórzyć sobie coś jeszcze przed eliksirami. Jej ulubiony przedmiot... Nie chciała pokazać się ze złej strony na lekcji!

Thomas nie ukrywał, że miał tutaj pewien interes. Z przyczyn od siebie niezależnych, nie mógł uczestniczyć w zajęciach zielarstwa. Przedmiot ten co prawda jego ulubionym nie był, ale jako dobrze rozwijający się chemik, nie mógł zignorować jego wpływu na swoją ulubioną sztukę. Gdzie jednak leżał problem? A no brak składników, które według rozpiski na grafiku będą niezbędny, by zostać dopuszczonym do klasy eliksirów. Nie chcąc stracić takiej okazji należało więc szukać kogoś, kto miałby ich nadmiar. Czy udało mu się odnaleźć taką osobę? Ależ oczywiście! Kim jednak ona była? Adoria Nymphia Amparo, Gryfonka, niewiele starsza od niego dziewczyna. Znali się? Nie, jedynie kojarzyli się z mijania na korytarzach. Tutaj więc Ślizgon miał ciut pod górę. Pytacie czemu? Ponieważ mimo upływu setek lat, wciąż wiele jednostek jest tutaj napełniona stereotypami. Jak masz zielone barwy, no to z automatu musisz być tym złym, któremu nie można zaufać a i rękę trzeba odtrącać. Krzywdzące? Trochę tak, ale nigdy mu to nie przeszkadzało.. do teraz. A co, jeżeli ta odmówi pomocy? Mógłby się podjąć pewnych metod, dzięki które zapewniłyby mu spokojnie sukces. Wolał jednak tego unikać. Kto jak kto, ale on preferował wpierw wpuścić w obieg swój własny naturalny urok osobisty, niż stosować się do tego drugiego kiedy miał do czynienia z przedstawicielkami płci pięknej..

Po wejściu do wspólnej komnaty rozejrzał się dookoła, chcąc ją wypatrzeć. Znalazł ją szybko a jego twarz ozdobił delikatny uśmiech. Jej uroda była łatwo dostrzegalna, lecz znajdujące się obok niej łyżwy trochę zbiły go z tropu. Pozytywnie zaskoczony? Powiedzmy. Sprzęt ten raczej sugerował, że ta posiada minimalną aktywność fizyczną. Lubił, kiedy kobiety dbały o sobie. Mniejsza jednak na tę chwilę o jego własnym guście, więcej akcji!

Ubrany w czarny garnitur podszedł spokojnym krokiem i zerknął na kobietę:
-Adoria? - rzekł tonem i barwą głosu zdradzającą pytanie ale w pozytywnej formie. Wyszczerzył lekko zęby w zadowoleniu, chcąc ją do siebie przekonać. Pierwsze wrażenie rzeczą ważną i nie należało tego ignorować -Thomas Ecclestone, to ja posłałem Ci niedawno sowę. - podał prawą rękę i zerknął na pobliski fotel, pytając się jej niewerbalnie czy nie ma nic przeciwko, by usiadł obok niej.

Jeśli chodzi o dobre pierwsze wrażenie, to Thomas idealnie się spisał. Dorka nie kojarzyła go nawet za dobrze, jeśli chodziło o sam wygląd. W pierwszej chwili, gdy podszedł do niej tak elegancki osobnik, kompletnie ją zatkało. Odruchowo wstała, chwytając jego rękę. Przy okazji zrzuciła również z kolan swoją książkę, ale to nie było w danej chwili istotne!
Thomas był przystojniejszy, niż się tego spodziewała. W dodatku garnitur - poważnie, garnitur? Adoria uśmiechnęła się od ucha do ucha, po czym usiadła z powrotem i gestem zaprosiła swojego towarzysza, aby uczynił to samo.
- Tak, hej. Jasne. Sok ze śliwek! Już daję. - Zaczęła grzebać w torbie, dziwnie zakłopotana. Jeszcze taki chaos jej się chyba nie przytrafił! Jasne, bywała roztrzepana... I to o wiele za często. Zazwyczaj jednak zawieranie nowych znajomości nie sprawiało jej takich kłopotów, a tu proszę. Ślizgon w pewien sposób wyglądał na jakiegoś takiego... Majestatycznego. Wyrafinowanego. Nie wiedziała nawet jak opisać to we własnych myślach.
- Cieszę się, że mogę pomóc... - Zerknęła na niego wesoło. Jeśli ktoś szukałby najmniej uprzedzonej do ludzi osoby, pewnie ucieszyłoby go znalezienie Adorii. Nie obchodziło jej, kto z jakiego był domu. - A ty się ciesz, że ominąłeś to zielarstwo. Te śliwki są koszmarne, poważnie. Chyba połowa soku wylądowała na naszych ubraniach, a nie w fiolkach...

Thomas dostrzegł pewne zdziwienie u nieznajomej, jednakże odebrał to jako komplement. Dziewczyna podała mu rękę, akceptując powitanie. Ślizgon zajął więc pobliski fotel, znajdujący się po przeciwnej stronie Gryfonki. Z wyraźnym zadowoleniem przyjął przedmiot, przyglądając mu się przez krótką chwilę. Sok ze śliwek i o to było tyle hałasu? Zdziwiło go to lekko ale skutecznie to zamaskował. Najważniejsze, że teraz będzie mógł rzeczywiście zjawić się na zajęciach i nie zostanie z nich wykopany. Przychylnym okiem spojrzał więc na pannę Amparo, co oczywiście informował przyjazny ton w jego głowie przy każdej z wypowiedzi:
-Dziękuję Ci... - zaczął ale narzucił trzy sekundowa przerwę, jakby celowo chcąc podkreślić wagę swoich słów -Jestem mile zaskoczony.. dopiero teraz zaczynam żałować, że tak mało kontaktu miałem z niektórymi lwami.. - przedmiot schował i gdy już miał pewność, że się nie stłucze, powrócił skupieniem do towarzyszki, wysłuchując wydarzeń z zielarstwa. Patrząc na jego ogólne podejście względem przedmiotów innych niż eliksiry czy zaklęcia, rozbawiło go to wystarczająco by pochylić lekko głowę w dół i wyszczerzyć delikatnie mlecznobiałe zęby. Korzystając z tej krótkiej chwili, wzrok pokierował na jej nogi i zaczął kierować się ku samej twarzy. Niby rzecz naturalna i nie rzucająca się w oczy, ale mimo wszystko jak to na samca i hedonistę przystało, oceniał ją. W myślach rozważał, jak to się dzieje, że tyle pięknych kobiet trafia do tej szkoły. Odpowiedzi nie znał, ale stan ten mu odpowiadał. Wracając jednak do konwersacji musiał dodać:
-Pomogłaś mi w potrzebie, jestem wdzięczny i skłonny się odwzajemnić. Jest może coś z czym masz problem? - zadał pytanie oczekując odpowiedzi. Czy Adoria miała już coś przygotowane? A może po prostu wolała zachować przysługę na później? Był w dobrym humorze i otwarty na propozycje. Sam także nie sprawiał wrażenia typowego wrogiego Ślizgona, więc może rzeczywiście znajomość ta będzie miała szansę rozkwitnąć? Zobaczymy..

Thomas wydawał się zaskakująco miły, jak na Ślizgona.
Znaczy, Adorka naprawdę nie była w żaden sposób uprzedzona! Po prostu nie mogła nie zauważyć różnic pomiędzy zachowaniami wychowanków poszczególnych domów. Uczniowie Slytherinu bywali niestety bardziej oschli i często traktowali osoby z nieczystokrwistych rodzin gorzej. Na tej samej zasadzie Krukoni bywali przemądrzali, Puchoni niezaradni, a Gryfoni zadufani i nieodpowiedzialni. Adoria u każdego była w stanie wychwycić jakąś wadę, zawsze jednak koncentrowała się w większości na zaletach. Teraz było podobnie. Nie zorientowała się nawet, jak bardzo obserwowała swojego rozmówcę i jakie przyjemne wrażenie wywoływał na niej jego uśmiech. Dopiero gdy dotarło do niej, że sama szczerzy się mimowolnie, postanowiła się trochę opanować. No bo od kiedy tak reagowała na jakiegoś osobnika płci przeciwnej?
- To nic takiego. Cóż, jesteśmy bardzo pomocni! No, przynajmniej ja. Tak myślę. Staramy się, chyba. - Zaśmiała się krótko, bo ciężko było jej wypowiadać się za cały dom.
Zauważyła jego spojrzenie. Zawsze zastanawiało ją, czy ona również bywa tak oczywista. U niektórych ludzi kompletnie nie było widać tego typu ocen, inni z kolei wyraźnie przyglądali się drugiej osobie. Adoria była ciekawa, do której kategorii się zalicza... Thomas miał tyle taktu, ile można było spodziewać się po jego dostojnej osobie. Dyskretnie zaznaczył swoje stanowisko w tej sprawie.
- Problem? - Powtórzyła mało inteligentnie. Cholerka, co ona mogłaby od niego chcieć? Miała całą masę problemów! Nie mogła zabrać się za naukę, wychodziła poobijana z treningów jazdy figurowej (brak nauczyciela bywał upierdliwy), w dodatku coraz częściej dopadały ją sercowe i życiowe rozterki. Nie wiedziała co myśleć i robić.
A on się jej pytał, czy ma jakiś problem?
- Wybacz, ale moja kreatywność chyba właśnie umarła. Wszystko mnie boli i po raz pierwszy od dość długiego okresu czasu zabrałam się za naukę... - Sprzątnęła przy okazji książkę od eliksirów i wrzuciła ją do torby, z której wysypywały się inne. No, ona to najlepszego pierwszego wrażenia jak na razie nie robiła! - Zresztą, nie musisz mi się odwdzięczać, to serio nic takiego. Jestem pomocnym człowiekiem, co poradzisz...

Stereotypy były powszechne w Hogwardzie, jednakże czasem znajdowały się osoby, które nie zwracały na nie uwagi bądź przynajmniej starały się nie skreślać od razu drugiego człowieka. Szufladkowanie nie jest miłą społeczną rzeczą i samo w sobie potrafi zrodzić konflikt, mimo braku na początku jakiejkolwiek agresji. Adoria była otwarta i pomocna. Oczywiście jej bezinteresowność zaskoczyła Thomasa ale to był dodatkowy plus, jaki jej mentalnie dał w swojej głowie. Nie można było jej także odmówić urody i jeżeli mielibyśmy powiedzieć to w mniej smacznym stylu, było gdzie zawiesić oko a widoki same w sobie byłe miłe dla odbiorcy.

Nawet jeżeli nie chciała niczego w zamian, Ecclestone postara się znaleźć okazję, by się odwdzięczyć. Taki już był a niespłaconych długów nie lubił. Czy pomoże jej na jakiś zajęciach? Wyciągnie z kłopotów?  Uratuje z opresji? Pokibicuje na boisku? Wszystko było możliwe.

Oczywiście kontynuował rozmowę.
-Wszystko Cię boli..? - zapytał z wymalowana troską na twarzy. Jego wzrok wędrował teraz po jej ciele, jakby oceniając czy chodzi o czysto fizyczny ból w postaci chociażby siniaków. Ignorantem jednak nie był, więc brał również pod uwagę rozterki miłosne -Służę dobrą radą albo odpowiednio dobranych eliksirem. - posłał jej szczery troskliwy uśmiech. Trochę się na życiu znał ale również świecił niczym gwiazdka na choince w kwestiach alchemicznych. Mało było rzeczy, których nie potrafiłby przyrządzić a miał też w głowie przecież parę pomysłów na własne unikatowe mikstury.
Najważniejszy jednak był ton. Nie narzucał się na siłę i nie naciskał. Takie zachowanie jedynie odrzucało i powodowało głównie większe zamknięcie się w sobie. Była to szczera propozycja, którą mogła wykorzystać lub grzecznie odmówić. Na pewno się za nic nie obrazi.

Adoria często martwiła się, że pierwsze spotkania z kimś mogą wyjść niezręcznie. Była taką gadułą, że często zdarzało jej się wypaplać coś idiotycznego, a przy tym... No cóż, zawieranie nowych znajomości nie było takie proste. Dziewczyna odczuwała niezdrową potrzebę bycia lubianą przez każdego, kogo tylko napotkała. Próbowała się przez to dopasować do każdego środowiska, co wcale nie kończyło się zbyt dobrze.
Z Thomasem jednak rozmowa sama płynnie przechodziła, co było miłym zaskoczeniem. Nawet jej roztrzepanie nie sprawiało większych problemów, Ślizgon wydawał się być dość wyrozumiały i przyjazny. Pewnie duży wpływ na to miała przysługa, jaką mu oddała, ale jednak!
- Och, tak. Zabrałam się ostatnio poważniej za jazdę na łyżwach i teraz ciągle ląduje na lodzie, dlatego siniaki. I tańczę... A oprócz tego to zakwasy... - Skrzywiła się lekko. Lubiła sport, nawet bardzo. Może nie lgnęła aż tak do quidditcha jak do zajęć w stylu właśnie łyżew, biegów czy kick boxingu. Nie można było nie zauważyć jej rozwiniętej sprawności fizycznej, bo przecież przede wszystkim była tancerką!
Nie lubiła zażywać eliksirów, czy rzucać zaklęć mających zniwelować efekty ćwiczeń. Były one przecież w pewnym stopniu potrzebne, aby pokazać jej jakie postępy poczyniła, co zrobiła dobrze a co źle. Oczywiście, jeśli nabawiała się jakichś kontuzji, nie katowała się i szła do skrzydła szpitalnego. Zwykłe zakwasy czy drobne siniaki nie były jednak niczym niebezpiecznym.
Przygryzła lekko dolną wargę, dostrzegając jak uroczy i troskliwy był uśmiech, który posłał jej Ecclestone.
- Co do eliksiru to chyba odmówię, ale chętnie przyjmę na przykład towarzystwo. - Uniosła pytająco jedną brew, ciekawa odpowiedzi chłopaka. W końcu mógł nie lubić sportu, albo nie chcieć wybrać się chociażby na łyżwy. Jednak gdyby wyraził ochotę, zyskałby w jej oczach dużo, nawet bardzo dużo.

Rozmowa trwała dalej i jak na razie wszystko wskazywało na to, że relacja ta będzie pozytywna. Thomas wysłuchał wytłumaczenia gryfonki, kiwając raz głową na zrozumienie. Czyli mamy do czynienia z aktywnie fizyczne kobietą, która nie boi się siniaka bądź dwóch, nie wspominając o potencjalnym ataku zakwasów. Zrozumiał jej podejście do eliksirów i wspomaganiem się nimi przy tak drobnych sprawach. Uszanował to i nie naciskał. Sam oczywiście miał odmienne zdanie ale było ono spowodowane tym, że tu właśnie leżało jego zainteresowanie i zarazem czarny konik. Gdyby do tego jeszcze dodać jego hedonistyczna naturę, to postępowałby wręcz wbrew sobie, gdyby nie umiliłby sobie sytuacji jakimś właściwym napojem.

Lwica nie miała jednak nic przeciwko towarzystwa a jakby tak bliżej się temu przyjrzeć, było ono wysoce preferowane. Czując nadal ciężar lub obowiązek odwzajemnienia, zgodził się od razu. Nie traktował tego jednak jako karę czy stratę czasu. Towarzystwo zapowiadało się interesujące, dlatego pozytywnie rozpatrywał ten scenariusz. Był też wystarczająco rozeznany w temacie, by wiedzieć, że aktywność fizyczna z płcią przeciwną jest niezwykle obiecującą czynnością. Czy miał wobec niej jakieś plany? Być może coś się w jego głowie zrodziło, ale nie pozwalał by przejęło to nad nim władzę. Facet pozostanie facetem i o niektórych sytuacjach myśli tak a nie inaczej, lecz to nie zawsze go definiowało. Łyżwy znajdujące się obok były wystarczającą wskazówką:
-Nauczyłem się jeździć kilka lat temu, ale zapomnij o jakichkolwiek akrobacjach... - uśmiechnął się, wstając i tym samym akceptując propozycję. Nie było co siedzieć, skoro było tyle innych możliwości w repertuarze..

[możliwe zt x2? xD] Jeżeli Adoria się zgodzi, no to może napisać kolejny post już w kolejnym wybranym przez siebie temacie.

Funkcja prefekta dawała całkiem sporo korzyści i Leo chcąc nie chcąc przyzwyczaił się do tej połyskującej odznaki. Inna sprawa, że o ile w zeszłym roku został zaszczytnie wybrany, w tym trochę większy wkład miał sam - kiedy przepraszał Hampsona nie spodziewał się, że ta pusta formułka prośby o drugą szansę w ogóle coś da. Tak czy inaczej znowu miał władzę odejmowania punktów, bardziej mu się podobało (i przydawało) zajmowanie młodszymi Gryfonami. Największym plusem jednak było to, że nauczyciele obrzucali go innymi spojrzeniami i jakby łagodnieli - prefekt spacerujący w nocy po zamku to norma, a wręcz wypełnianie obowiązku! Vin-Eurico wcale się nie stresował, gdy w półmroku przemierzał korytarze. Zasiedział się u profesora Bergmanna, zdając mu relacje odnośnie liścia mandragory, który dalej namiętnie żuł. Przyszedł do nauczyciela prosto z treningu, miał zatem wielką torbę przerzuconą przez ramię. W drodze powrotnej zajrzał jeszcze do Wieży Gryffindoru i tam tak go zagadali, że do Hogsmeade kierował swoje kroki dopiero w okolicach północy. Nie planował żadnych więcej przystanków, ale wyłapał po drugiej stronie korytarza dźwięk kroków i wiedziony ciekawością właśnie tam podążył. Nie spodziewał się wcale niczego poza drobnym upomnieniem i odesłaniem błąkającego się po nocy ucznia - rozważał nawet czy odjąć punkty, czy też nie. Leo nie lubił hipokryzji, a sam łamał regulamin nagminnie; odznaka zobowiązywała, a chłopak liczył na to, że Puchar Domów w końcu zgarnie Gryffindor.
Wszedł do pomieszczenia z dość surową miną, gotów ganić i besztać za to jawne podpadanie prefektowi. Kiedy jego spojrzenie spoczęło na drobnej, ledwo odzianej postaci, siedzącej zupełnie niewinnie, to od razu złagodniał.
- Paddie? - Zdziwił się, podchodząc trochę bliżej. Mimowolnie staksował ją wzrokiem, zawieszając spojrzenie może minimalnie zbyt długo na tej tajemniczej koszuli, która cóż, wiele nie ukrywała. Leo odruchowo się rozejrzał, szczerze mając nadzieję, że kogoś tu sobie Krukonka przygruchała i dlatego ma tak nietypowy strój. Brak kogokolwiek w polu widzenia odrobinkę go zaniepokoił. - To taka nowa moda? Podpisałbym petycję o zmianę damskiego mundurku... - Mruknął z rozbawieniem, szturchając ją lekko łokciem. Uniósł pytająco brwi, siadając obok i czekając na jakieś wyjaśnienia.

Faktycznie miał w planach odjęcie punktów, ale był w stanie przeżyć bez tego - Padme wyglądała na dostatecznie przybitą. Sam Gryfon humor miał niezły, chociaż rzeczywiście wolałby już być w mieszkaniu. Hogwart Hogwartem, ale własny prysznic... no, dzielony z kimś. Jedną wyjątkową osobą. Leo otworzył usta, aby poinformować dziewczynę, że ze względu na podejrzane okoliczności jej odpuści, ale ta wybuchła i zaczęła mu wszystko opowiadać. Grzecznie słuchał, krzywiąc się lekko na wieść o zranionej stopie; współczuł jej również paradowania w tak cienkiej i przewiewnej kreacji. Nie miał pojęcia czemu został potraktowany jak jej wróg i pokazał jej to pozbawionym zrozumienia zmarszczeniem brwi. Prawdę mówiąc średnio rozumiał ich relację, ale od kiedy tłumaczył Ruth upewnił się, że między nim a Krukonką kryzys został zażegnany.
- Nie jestem zadowolony, czemu miałbym być? - Skrzywił się bardziej na kolejne słowa ciemnowłosej, ale ta zaraz sama zauważyła swój błąd. - Ciężki dzień, hm? No to trzeba się podnieść i pójść do Hogsmeade, proste. Zyskałaś obstawę, a jeśli stopa tak ci doskwiera, to mogę cię ponosić. - Głos miał pogodny i humor zaskakująco dobry, toteż nie dał się zrazić zmęczonej Padme. Musiał szybko rozeznać się w sytuacji - miał bluzę i kurtkę, w ostateczności mógł dziewczynę czymś poratować, tym bardziej, że zaczynała się rozklejać. Machnął różdżką z niewerbalnym Accio, mając szczerą nadzieję, że przywoła z dormitorium Gryfonów swoją bluzę; oczywiście efektu nie było. - Uch, czekaj - mruknął, próbując ogrzać towarzyszkę starym dobrym Fovere. Zdusił przekleństwo, kiedy nawet ten czar nie zadziałał. Miał już się poddać, kiedy przypomniał sobie o schowanych w torbie butach sportowych. Dobrze jednak czasem targać ze sobą treningowe rzeczy... - To niesprawiedliwe, ja tylko próbuję pomóc - westchnął, nie osiągając żadnego efektu przy rzucaniu Reducio. Dopiero za drugim razem zmniejszył obuwie do rozmiaru stóp Pandy, podsuwając jej swoją "zdobycz". - Sumptuariae leges - dodał z zadowoleniem, ponieważ to zaklęcie jeszcze ani razu go nie zawiodło. Przez różdżkę przemknął dziwny impuls i o dziwo koszula Padme wcale nie przemieniła się w wybrany przez chłopaka strój - zmieniła barwę na nieco ciemniejszą i tyle. Gryfon zacisnął wargi w wąską kreskę, trochę obawiając się kolejnych prób. Zanim Krukonka dostała szansę na protestowanie lub pomaganie, machnął różdżką raz jeszcze. Najwyraźniej warto próbować, bo w końcu koszula transmutowała się we wzorzasty kombinezon. Leo nie miał pojęcia czy to zakłócenia, czy jego rozproszenie - dekolt był za duży i zabrakło rękawków, a na ramiączka było zdecydowanie za chłodno. I to wszystko pomijając fakt, że ciemnowłosa nie miała nawet bielizny... Podał Padme kurtkę, samemu zostając w bluzie, a następnie podniósł się i schował różdżkę.
- Lepiej nie będzie. - Przykucnął jeszcze na chwilę przy Krukonce, obdarzając ją czułym uśmiechem i ścierając z jej policzka zbłąkaną łezkę. - Nie jesteś beznadziejna, słońce. To ja ledwo sobie radzę z magią, nie? Chodź. - Pociągnął Padme delikatnie za rękę.


Jestem na fonie i kodu nie dam, ale wszystkie zaklęcia opisuję tak:
Accio - 3
Fovere - 3 z przerzutem na 5 (z zaklęć już brak przerzutów)
Reducio - 5
Reducio 2 - 4
Sumptuariae leges - 6 z przerzutem na 6 z przerzutem na 1 (wykorzystane 2/2 przerzutów z transmutacji)
Sumptuariae leges 2 - 2