Spojrzał na Gryfona z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Chociaż może dało się tam dostrzec trochę wyraźnego niezadowolenia i takiej najzwyczajniejszej i niezwykle dlań typowej kpiny. Jak dla niego to bycie realistą wcale nie równało się postrzeganiu świata w negatywnych kolorach... zresztą! Zdarzały mu się momenty pozytywnego myślenia. Naprawdę! Raz na ruski rok, ale jednak były.
- Nawet nie wiesz, jak mi na tym zależy - rzucił sarkastycznie, absolutnie nie zamierzając stosować się do tej otrzymanej od Aurèle rady. Gdzieżby tam. Nawet określanie go pesymistą, Casey'owi nie przeszkadzało, ale żeby próbować wcisnąć mu kit, że podejście do sprawy ma jakiś wpływ na czerpanie z życia tego, co najlepsze? Och nie, takie pierdoły już nie miały prawa bytu. W ogóle nie miały. Ani nigdy wcześniej, ani teraz, ani nigdy później. Jakby tak się zastanowić to już jako sześciolatek uznał, że jego matka jest skończoną idiotką, uważając, że nastawienie może mieć jakiś wpływ na rozwój wypadków. Wyborny żart i skończony kretynizm w jednym.
Zamiast rozwodzić się nad totalnym brakiem pomyślunku ze strony starszego, skoncentrował się na herbacie, przyjemnie rozgrzewającej go od środka i mało brakowało, a zamruczałby z uciechy, czując znajomy smak na języku. To miało naprawdę o niebo lepsze walory niż mongolskie cholerstwo, jakie zaserwował sobie w syberyjskiej gospodzie, więc nic dziwnego, że napój został przyjęty z dużo większym entuzjazmem.
To też nie jest tak, że Ślizgon nigdy nie potrafił wytrwać w towarzystwie studenta dłużej, niż kilkanaście sekund. Po prostu, po tym ambitnym planie Vittorii postanowił troszkę przystopować ze swoimi złośliwościami i okazać odrobinę więcej wyrozumiałości dla skretyniałego i przerośniętego golden retrivera. Zwłaszcza, gdy ten dodatkowo zaoferował mu przyjemną herbatkę i niezwykle ułatwiał postawione przez znajomą zadanie. Do czasu. Są pewne rzeczy, których Cas nie potrafił tolerować, nawet u ludzi, którzy nie zdawali sobie sprawy z własnej pomyłki. Oczywiście zwykł wyprowadzać ich z błędu nieco mniej przyjaźnie.
- Marvell? - powtórzył w ślad za chłopakiem i już tutaj dało się wyłapać, że Gryfon popełnił faux pas największe z możliwych. Chyba, że naprawdę miał zamiar doprowadzić młodszego do szewskiej pasji. - Daruj sobie zainteresowanie, skoro nie masz nawet pojęcia, jak się nazywam. Troskliwość raczej ci nie wychodzi, zauważyłeś? - warknął, podnosząc się ze swojego wygodnego miejsca na ławce. Czy przesadzał? Z pozoru tak. W praktyce chodziło o honor, dumę i o fakt, że niektóre czarodziejskie rody przez nazwisko ojczyma mogły łączyć go z rodziną nic niewartych zdrajców krwi, a tego arystokrata nie potrafiłby przeboleć.

Auréle poczuł zgrzyt. Powiedział coś nie tak? Może źle ujął w słowa to co chciał przekazać? Nie ważne, nie wiedział jak może się teraz wytłumaczyć, dlatego postanowił zignorować tą sytuację. No bo przecież jeżeli znowu powie coś złego, to pogorszy tą sytucję...
No cóż nawet chcą poprawić ich nastrój mu się nie udało. Widział jak w Ślizgonie budzi się agresja. Gryffon natychmiast chciał go przeprosić i uchylił usta już chcąc się wytłumaczyć, ale nie zdążył. To co powiedział Casey trafiło go w czuły punkt. Poczuł jak traci wszystkie hamulce. Opuścił wzrok chcąc ukryć swoją twarz.
Chwila ciszy. Jego mimika tak nagle zastygła, a on wpatrywał się w ciszy na towarzysza. Minęła kolejna chwila i nic się nie działo. Gryffon słyszał tylko jak jego serce bije dosyć szybko. Zacisnął pięść. Czyżby ukrywał zażenowanie, ból, a może jakieś cierpienie? Chłopak podniósł wzrok, a to co malowało się na jego twarzy mogło zaskoczyć Caseya. Czysta nienawiść i gniew malowała się na twarzy Lacroixa. Gdzie pojawił się Golden Retriver? Teraz już w ogóle go nie przypominał. Bardziej bestie, która była żądna krwi. Wzrok godny czystokrowistego ślizgona, który popadł w szał, w gniew. Nawet nie zauważył kiedy wstał i chwycił za koszulę młodszego kolegę. Wlepił w jego oczy spojrzenie pełne nienawiści i uniósł go delikatnie w górę. Wygladał jakby mógł go zabić w każdej chwili.
- Nie oceniaj mnie jak nie masz o mnie bladego pojęcia - nawet ton się zmienił. Nie było to już szczęśliwe i entuzjastyczne szczekanie, a chłodne i ostre ujadanie, które bez problemowo można było przyrównać do krzyku banshee. Jego spojrzenie, mimika, nic się nie zminiło nawet na chwilę. To nie był Auréle Lacroix, przyjazny labrador, który umiłował wszystkich.
- Następnym razem nie będę taki miły... - warknął i wręcz rzucił przed siebie pana Marvella. Odwrócił się na pięcie i zaczął odchodzić bez słowa. Nawet na minutę nie zminił się jego ton, ani wyraz twarzy. Nawet jeżeli chłopak znikał już za horyzontem, Casey dalej mógł czuć na sobie jego chłodne spojrzenie.

z\t

Jeśli chodziło o pytanie samo w sobie, nie było z nim nic złego. Problem pojawiał się dopiero, gdy dodać do tego nieszczęsne nazwisko, z którym chłopak nie chciał być nawet kojarzony. Aż zabawne, jak żywiołowo reagował Casey na taką, wydaje się, wręcz błahostkę. Normalnie podobne sprawy zwyczajnie ignorował lub zbywał prychnięciem, a tutaj coś takiego! Tak czy owak, wyszło jak wyszło i sprawę niestety ciężko będzie teraz cofnąć i odesłać w zapomnienie.
Z drugiej strony, Ślizgon nie był tak do końca przekonany, czy lepiej puścić to wszystko w niepamięć. Zmiana w zachowaniu starszego owszem, niesamowicie go zaskoczyła, ale o dziwo wcale nie rozzłościła jeszcze bardziej. Cóż, o tym, że młodszy chłopak miał nie do końca po kolei w łebku, już dawno wiedzieliśmy. Przynajmniej jeśli o sytuacje kryzysowe chodzi, ale wracając do rzeczy...
Obserwował Aureolkę z niemałym zdziwieniem. Złość, nie, wściekłość na twarzy tego przerośniętego golden retrivera raczej nie gościła zbyt często. Jakby się tak zastanowić to Arterbury wielokrotnie próbował doprowadzić go do podobnego stanu, testując limity i granice, ale - aż do dzisiaj - jeszcze nigdy mu się nie udało. Tym zabawniejsze, że akurat teraz wcale nie próbował.
Kiedy został podniesiony w górę, zareagował automatycznie, wcale niedelikatnie łapiąc go za nadgarstek i z premedytacją wbijając paznokcie w skórę. Może i był zaskoczony, ale do strachu i jakiejś refleksji nad sobą i swoimi słowami brakowało naprawdę dużo! Zamiast tego po prostu odpłacał się za tą gwałtowność, bez najmniejszych problemów wytrzymując spojrzenie Lacroixa i ze swojej strony odpowiadając równie przyjaznym... chociaż może całą sytuacją był poruszony odrobinę mniej. Tak czy owak, nie pozostało mu na polanie zbyt wiele roboty, dlatego poprawił okrycie i wsunął dłonie do kieszeni płaszcza, zanim ruszył w stronę pociągu.

{ z/t }