Seth niespecjalnie rozumiał pobudki, które skusiły go do wzięcia udziału w kursie magicznego krawiectwa. Silna chęć przekwalifikowania się najwyraźniej wciąż nie dawała mu spać w nocy, a konieczność robienia po studiach czegoś, co nie napawałoby go niechęcią do pozostania w Londynie, jakoś go przekonała. Nigdy nie szył. To raczej jego siostry nadawały się do podobnych zajęć, ale potrafił rysować i tatuować. Czy to aż tak bardzo się od tego różniło? Jeszcze nie wiedział jak bardzo i to chyba dobrze. W przeciwnym wypadku mógłby się na samym starcie zniechęcić, a tak to chociaż zjawił się w zakładzie Blackwella z całkiem niezmąconą nadzieją na rozwijanie się.
Ze wszystkich zajęć, jakie mu przydzielono, Lyonsowi najbardziej odpowiadało wykonywanie szkiców projektów. Nigdy nie był osobą, która miałaby cierpliwość do długiego, monotonnego zdejmowania miary z żywego człowieka, a ta sama zasada działała również w przypadku prac porządkowych. Nie było co się uskarżać, aż do chwili, w której jakaś natrętna baba stwierdziła, że jego projekt nie spełnia jej wymagań. Wielka łaska, z którą postanowiła go zaakceptować, oczywiście po poprawkach, zirytowała go na tyle, że nawet się ucieszył, iż Blackwell wygonił go do domu. Dłonie trzęsły mu się jeszcze przez długi czas. Całe szczęście, że jakimś cudem Seth znał się na obróbce aksamitu. Ta wiedza przydała mu się dnia drugiego, kiedy to jakiś dociekliwy klient postanowił go z niej przepytać. O dziwo, William docenił jego obycie z tym szlachetnym materiałem i dopuścił go do etapu drugiego. Jakże wspaniale.

[zt]

Kostki: 6, 3

Drugi etap kursu na magicznego krawca nie zachęcał Lyonsa. Po przebojach z wybredną damulką, nieco stracił początkowy zapał, jaki towarzyszył mu podczas zapisywania się na kurs, ale nie zamierzał być aż tak wybrednym, aby w tej chwili odpuścić sobie możliwość szkolenia się pod okiem Blackwella. Seth już wcześniej zauważył, że co jak co, ale ten mężczyzna zdecydowanie zna się na rzeczy i skoro już postanowił zapłacić za możliwość nauki w jego zakładzie, to zdecydowanie największą głupotą byłoby z tej możliwości zrezygnować w takim momencie. Po tygodniu odpoczynku w domu (na tyle, na ile można odpoczywać podczas zajmowania się dwoma lokalami), Morpheus wrócił do zakładu Blackwella, aby stoczyć bój z maszyną do szycia. Przerobił naprawdę ogromną kupę ścinków, starając się jakoś ogarnąć działanie tego przeklętego ustrojstwa. Szło mu to na tyle ciężko, że kiedy uzmysłowił sobie, iż wyszedł mu jedynie krawat, niemalże stracił nadzieję na pozytywne zakończenie etapu. Tym razem bardzo się zdziwił. William postanowił docenić jego pracę i zaprosił go do udziału w ostatnim etapie, co Lyons przyjął nawet z jakimś mniejszym czy większym entuzjazmem, co na niego było wyjątkową odmianą. Nie pozostało mu nic jak tylko wrócić po tygodniu.

[zt]

Kostki: 1

Olivia miała wszystko, jeśli chodzi o dobry start w życiu - kochającą rodzinę, pieniądze ze spadku, możliwość uzyskania dobrego wykształcenia. Żyła dokładnie tak, jak tylko miała ochotę, bez żadnych ograniczeń. Jedynym problemem, z którym musiała mierzyć się każdego dnia, było to, że nigdy sama nie wzięła w ręce własnego życia - zawsze za jej osiągnięciami stał wcześniejszy sukces rodziców. Nie chcąc dostać się do świata mody po zwykłej znajomości, zatrudniła się w szwalni Madame Malkin, głównie w celu samodoskonalenia i uzyskania doświadczenia. Początki kursu... no cóż, nie można ich było uznać za coś, czym można by się pochwalić w przyszłości... komukolwiek.
Pierwszy dzień zaczął się dość nerwowo - już na wstępie Liv była świadkiem niezbyt sympatycznej sceny, w której uczestniczyła jakaś stara, wypudrowana kobieta, niekoniecznie zadowolona z sukni, którą zamówiła dwa tygodnie wcześniej na wesele swojego syna. Gderanie, marudzenie, ostatecznie wprowadzono jakieś zmiany.
Sama Liv, odczuwając gęstą atmosferę w zakładzie, miała właśnie zdejmować miary z nowego klienta - w dość... charakterystycznym stroju. W stresie i zdezorientowaniu zrobiła kilka błędów, kilkakrotnie mierzyła te same części ciała, na szczęście bardzo sympatyczny pan nic sobie z tego nie robił, najwyraźniej widział zestresowanie młodej stażystki. Po wszystkim podziękował i wyszedł, umawiając się z szefem zakładu co do czasu realizacji danego stroju.
Nie słysząc żadnych zażaleń, William postanowił powierzyć Olivii większe zadanie. Szkic stroju dla stałej klientki - czy było to odpowiednie zajęcie dla młodej stażystki, przy okazji na pierwszy dzień pracy? Po efektach, z których klientka niekoniecznie była zadowolona, można by przypuszczać, że Liv nie dała z siebie wszystkiego... Ale czego można było się spodziewać po pierwszym dniu pełnym stresu? Szef zauważył słabą kondycję psychiczną dziewczyny i poprosił ją o udanie się do domu, w celu ochłonięcia i odpoczęcia.
Po serii wpadek i nieszczęść, które miały miejsce pierwszego dnia, Liv zmotywowała się do działania - ostatecznie już wcześniej szyła i projektowała dla wielu osób, więc dlaczego jakieś proste zadania miałyby podcinać jej skrzydła? W celach motywacyjnych, ubrała się w ciuchy, które wyszły spod jej własnej igły, a następnie udała się do pracy.
Na jej biurku leżały notatki szefa. Klasyczna mała czarna, dodatkowo wzorzysta narzutka, znaleźć pasujące dodatki, najlepiej ze złota... Widząc w swojej głowie wzór projektu, zaczęła szkicować to, co podsuwała jej jej własna wyobraźnia. Po kilku godzinach i dziesiątkach zmiętych kartek, udała się do Williama ze swoim szkicem poglądowym. Ten, zachwycony projektem Olivii, zaakceptował go z minimalnymi poprawkami, jednocześnie dopuszczając dziewczynę do kolejnego etapu.

Kostki: 1,6,2

Zaczarowana maszyna do szycia była przedmiotem, z którym Liv, jako córka projektantki-mugolki, nigdy nie miała do czynienia. Nie żeby nigdy o niej nie słyszała, ale z sentymentu do ludzkiego świata, szyła wszystko na mugolskiej maszynie, którą dostała na dziewiąte urodziny od swojej rodzicielki. Opanowanie nowego przedmiotu do szycia było pasjonujące, ale jednocześnie dość kłopotliwe, stare przyzwyczajenia dawały o sobie znać w wielu momentach. Szczególnie pasjonującą rzeczą była nić, która w trakcie szycia potrafiła zmieniać swój kolor. Dla wszystkich wokół przedmiot ten był rzeczą powszechną, jednak Olivia, nigdy nie mając do takiego ułatwienia dostępu, zobaczyła w tym świetną możliwość na wykonanie oryginalnego krawatu dla Williama. Nie czując już wcześniejszych mugolskich ograniczeń, dziewczyna wykonała projekt, wykorzystując wcześniej wspomnianą nić w dość oryginalny sposób - głównie kombinując przy wzorze na krawacie, który postanowiła przeplatać różnokolorową, metaliczną nicią.
William zachwycony nowatorskim rozwiązaniem, automatycznie przepuścił Olivię do kolejnego etapu.
Kostki: 1

Wcześniejszy sukces wpłynął na psychikę Liv niesamowicie pozytywnie, dlatego kolejnego dnia przyszła do pracy w znacznie lepszym nastroju niż kiedykolwiek. Znając już możliwości magicznej maszyny do szycia, stwierdziła, że skoro dzień wcześniej poszło jej tak świetnie, to spróbuje swoich sił z aksamitem, którego William używał właśnie do swojego nowego projektu, swoją drogą wyjątkowo drogiego i czasochłonnego. Jednak już po kilku pierwszych upięciach zauważyła, że materiał nie chce z nią współpracować. I pewnie męczyłaby się z tym wiele godzin, gdyby nie William, który widząc nieporadność dziewczyny, wytłumaczył jej podstawy pracy z aksamitem, mocno ją przy okazji rugając za straty materiału, a na końcu odesłał ją do domu.
Cały wieczór Liv rozmyślała nad tym, jak zabrać się za kolejny projekt, który zlecił jej szef. Idąc do pracy miała już w głowie ogólny zarys rękawiczek dla wymagającej klientki, jednak dalej rozmyślała nad materiałem, którego powinna użyć. Gdy zasiadła do swojego biurka, dobre dwie godziny przebierała w katalogu magicznych materiałów, ostatecznie decydując się na klasykę - skórę węża. Kolejne kilka godzin zastanawiała się nad wzorem i wypełnieniem. Na kilka minut przed zamknięciem zakładu podbiegła do Williama, by pochwalić się swoim "małym dziełem", licząc jedynie w duchu, że nie wyląduje ono zaraz w śmietniku.
Kamień spadł jej z serca, gdy William z zadowoleniem stwierdził, że rękawiczki spokojnie nadają się na projekt końcowy jej edukacji w zakładzie, ba, nadają się nawet na wywieszenie na wystawie. Z uśmiechem stwierdził, że z pewnością jeszcze nie raz się spotkają i wręczył jej dyplom ukończenia kursu.

zt

Kostki: 3,2

Kurs opłacony sto lat temu tutaj: http://czarodzieje.forumpolish.com/t2932p555-zmiany-stanu-konta#301655 , tylko kostki się skasowały :v

Eh... Co ja tu robię. Po co mi to? Może chciałam sama szyć ubrania. Może chciałam zdobyć dodatkową kasę. Ale jak straciła już galeony, to się nie wycofa. Weszła do środka i powiedziała dzień dobry. Od razu dostała zadanie. Miała nawinąć dostawę pięknego, granatowego aksamitu na belę. Od razu zabrała się do roboty. W między czasie, przyszedł jakiś widocznie podstarzały mężczyzna. Kiedy tylko zobaczył aksamit , zaczął mnie dopytywać o różne rzeczy z nim związane.  Kiedy tylko zaczęłam odpowiadać zdziwiłam się. Blackwell patrzył na mnie z podziwem, i powiedział że przeszłam do drugiego etapu. Z uśmiechem na ustach na szybko dokończyłam odpowiadać na pytania mężczyzny i wybiegłam z pracowni. Super!

Kostki: 3

Przyszła na kolejny dzień nauki. Po ostatnim, szybkim sukcesie, zachciało jej się tego uczyć. Przez chwilę uczyła się jeszcze szyć, ale jak na razie szło tak sobie.  Miała dziś trudniejsze zadanie. Miała uczyć się korzystać z magicznej maszyny do szycia. Po kilku godzinach nauki, i przy okazji uszyciu małej, materiałowej broszki, miała razem ze swoim szefem iść na lunch. Wtedy gdy już szła do drzwi by zmienić wywieszkę na "zamknięte", weszła do środka jakaś kobieta, była z córką. Od razu zażądała wycenienia szkolnej szaty. Zabrałam się do zdejmowania miary z dziewczynki. Myślałam jeszcze chwilę nad materiałem, i  zaczęłam robotę nad szatą. Razem z Williamem zrobiłam szatę, a on powiedział że jest ze mnie dumny. Zaprosił mnie na za tydzień, bym ukończyła kurs.

Caroline od dłuższego czasu zbierała się żeby iść na kurs magicznego krawiectwa. Kiedy wszystko było już opłacone i dogadane dziewczyna była naprawdę podekscytowana. W końcu nie zawsze to co było w sklepach mogło ją zadowolić, czasem blondynka miała swoją własną wizję stylu.
Na początku była trochę zakręcona. Zdejmowanie miary z całkiem postawnego gościa wcale nie było proste więc Caro niefortunnie kilka razy owinęła go centymetrem. Ale w gruncie rzeczy nic się nie stało, prawda? Na szczęście klient uznał tą sytuację za zabawną więc mogła pracować dalej bez zakłóceń. Później zakład odwiedziła ważna, stała klientka. Dziewczyna przez resztę dnia w pocie czoła szkicowała dla niej pojekt i niestety trochę ją poniosło. Dodała kilka falbanek tu czy tam. Wyniosła pani nie skakała z tego powodu z radości ale po kilku poprawkach w końcu zaakceptowała projekt panny Carrier. Niestety William nie zaakceptował tego jako sukcesu więc kolejnego dnia znowu musiała mierzyć się z tym samym.
Rano jakby miała dejavu bo znowu zamotała się z centymetrem wokół klienta. Ach te roztargnienie! Później cały dzień segregowała materiały, czego szczerze nienawidziła i na koniec padała z nóg. Mimo to William poprosił ją o pomoc, a ona była karierowiczką więc oczywiście nie odmówiła. Mieli zdjąć miarę z nie dość, że wielkiej to jeszcze nadpobudliwej klientki. Caroline przez cały czas starała się utrzymać skupienie i dobrze zapisywać wymiary ale mózg już odmawiał jej posłuszeństwa więc wyszła z tego jedna wielka głupota. Will tylko złapał się za głowę i odesłał ją do domu. Damn, pierwszy etap kursu na którym ona zostanie chyba całe wieki!
Nazajutrz wstała pół godziny przed kursem, zaliczyła poranny jogging i mocną jak cholerę kawę. Była pewna, że to pomoże jej utrzymać skupienie na najwyższym poziomie. Blackwell postanowił jej zaufać i zostawiając kilka notatek kazał dziewczynie sporządzić szkic podglądowy. Włożyła w to całe swoje serce i opłaciło się ponieważ projekt się spodobał i właściciel zakładu postanowił go zrealizować. A Caro w końcu mogła przejść do dalszej części kursu.

Czwartego dnia blondynka zmierzyła się z dobieraniem odpowiedniego koloru nici do niebieskiej, letniej sukienki. Blackwellowi niestety nie spodobało się to, że nie rozróżniała trzech różnych odcieni błękitu. Dostała stos materiałów do nauki i została odesłana do domu. Zakuwała całą noc jak dzika licząc na to, że kolejnego dnia będzie robić to samo.
Następnego poranka była naprawdę wykończona ślęczeniem nad książką całą noc. Dziś jej zadaniem był wykrój prostej, czarnej szaty do szkoły. I wszystko szło dobrze dopóki nie zaczęła nad tym przysypiać i źle machnęła różdżką albo wypowiedziała zaklęcie. W każdym razie odpruł się cały rękaw i Caro musiała wszystko poprawiać i spędzić trzeci dzień na tym samym etapie kursu. Peszek. Na dodatek kolejnego dnia robiła dokładnie to samo i popełniła dokładnie ten sam błąd! Co z nią było nie tak? Pewnie po prostu nie była stworzona do szycia nudnych, szkolnych ciuchów tylko do wymyślnych kreacji.
Mijał już tydzień odkąd była na kursie i najwyraźniej nie uczyła się na swoich błędach. Po raz kolejny miała problem z kolorem nici i została odesłana do domu. To wszystko zaczynało się dłużyć w nieskończoność i z marzenia po woli zamieniało się w koszmar.
Ósmego dnia stworzenia praca o dziwo szła jakoś gładko. Dziewczyna już miała zamykać zakład i wychodzić na lunch kiedy to do środka wbiła jakaś damulka z dzieciakiem i zażądała szaty do szkoły. Blondynka odłożyła przerwę na później i od ręki zajęła się sprawą. Bite półtorej godziny się z tym męczyła ale w końcu miara była zdjęta i dziewczyna z pomocą mentora stworzyła strój i od razu sprzedała. Zadowolony właściciel sklepu od razu odesłał ją do domu i zaprosił za tydzień na ostatnią część kursu.

Przez cały tydzień Caroline ćwiczyła nie wiedząc co dokładnie ją czeka. Tym razem na pewno nie chciała kiblować cztery dni przy tym samym i ciągle znosić porażek. Kiedy nadszedł czas wróciła do zakładu zwarta i gotowa. Niestety to chyba nie był jej dzień. Dobór nici i samo wykonanie całego stroju było koszmarne i niestaranne. Oczywiście Carrier zakryła ślady zbrodni chowając materiał ale wyszło jeszcze gorzej bo Blackwell myślał, że obijała się cały dzień i zły ją odesłał.
Dziesiąty dzień to już nie były przelewki. Caro od rana miała bojowe nastawienie bo postanowiła, że dziś na pewno to skończy i uzyska dyplom. Męczyła się cały dzień, pokaleczyła sobie palce ale wieczorem zaprezentowała boskie rękawiczki z wężowej skóry. William był zachwycony i uroczyście oznajmił, że dziewczyna pozytywnie ukończyła kurs. Uff, w końcu!

Kostki - etap I: 1, 6, 1, 5, 2
Kostki - etap II: 3, 6, 6, 3, 5
Kostki - etap III: 5, 2

/zt

Kurs, etap I, kostki - 6, 5, 4, 6, 1, 4, 2.

Ev, za namową szefowej, poszła na kurs magicznego krawiectwa. W duchu przeczuwała, że będzie to marny pomysł. W końcu od zawsze kiepsko radziła sobie, gdy musiała działać według sztywnych zasad i reguł. Nie pomyliła się. Już pierwszego dnia dała ciała przy szkicowaniu projektu dla jednej z klientek. Niezadowolony Will odesłał ją do domu. Drugiego dnia nie było wcale lepiej. Najpierw przez kilak godzin segregowała materiały, co było wybitnie męczące, a później przy zdejmowaniu wymiarów z pewnej kobieciny najwyraźniej coś zapisała nie tak, jak powinna, bo szef odesłał ją ponownie do domu. Myślała, że już gorzej być nie może, ale widocznie los postanowił jej pokazać, jak bardzo się myli, bo następnego dnia przy upinaniu materiału na klientce dźgnęła ją niechcący szpilką, o co kobieta narobiła niezłego rabanu. Kolejny dzień był powtórką z rozrywki, bo ponownie pomieszała coś przy minimalistycznym projekcie. Następnego dnia musiała się zmusić, aby w ogóle przyjść do zakładu. Porażki ostatnich dni wybitnie źle wpłynęły na jej samopoczucie. Na początek niechcący owinęła pewnego jegomościa o kilka razy za dużo centymetrem. Reakcja klienta była jednak tak pozytywna, że nie zraziła się po tej malej pomyłce. Jednak później znów zaszalała z jedną szpilką, przez co znów została odesłana do domu. A przecież nie zrobiła tego specjalnie! Gdy już straciła nadzieję na pomyślne przejście kursu i przyszła niemal wyłącznie po to, aby oznajmić, że rezygnuje, niespodziewanie się jej poszczęściło. Szkic, który wykonała według wskazówek, przypadł Williamowi do gustu. Po kilku poprawkach szef zaliczył jej pierwszy etap kursu.

Etap II, kostki - 6, 3, 6, 5.

Na drugi etap kursu przyszła z mniejszym entuzjazmem niż na pierwszy. Jednak poprzednie zaliczenie zmotywowało ją do ponownego podjęcia trudu. Pierwszy dzień był równie fatalny co większość pierwszego etapu. Z przygotowywanej szkolnej szaty przez przypadek odpruła cały rękaw. Musiała wszystko poprawiać. No i oczywiście wrócić kolejnego dnia. Tym razem nie liczyła na szybkie powodzenie. I miała rację. Will kazał jej dobrać odpowiednią nić do błękitnej sukienki. Myślicie pewnie co to w ogóle za zadanie. Zdziwilibyście się, gdybyście, tak jak Ev dostali trzy nitki w niemalże identycznym kolorze, które tylko w oczach Blackwella różniły się do siebie diametralnie. Nic więc dziwnego, że dobrała nieodpowiedni według szefa kolor i dostała polecenie wrócenia na drugi dzień. Kolejne starcie z szkolną szatą skończyło się równie tragicznie co pierwsze. Chyba po prostu miała problem z tym zaklęciem... Wróciła jednak dnia następnego, pełna niespodziewanego zapału do pracy. Musiało to pozytywnie wpłynąć na los, ponieważ tego dnia przy wykonywaniu szkolnej szaty dla córki pewnej władczej damy nie pomyliła zaklęcia i wykonała całość tak dobrze, że Will od razu zaliczył jej drugi etap kursu.

Etap III, kostki - 2.

Etap trzeci rozpoczęła z pozytywnym nastawieniem. Stwierdziła, że przecież jakoś przeżyje te kilka porażek, ale przynajmniej zaliczy kurs. Od samego rana mordowała się nad pewnym projektem, który tkwił w jej głowie od dłuższego czasu. Stwierdziła, że skoro łączy się on z tym etapem kursu, to czemu by nie spróbować jego realizacji. W ten sposób pod koniec dnia zaprezentowała Willowi gustownie zdobione rękawiczki z wężowej skóry. Blackwell był tak zadowolony z jej roboty, że oznajmił jej, iż pozytywnie zaliczyła kurs.
Ev z radości aż uściskała mężczyznę i niedługo potem biegła już pochwalić się swojej szefowej.

z/t

Etap Pierwszy - kostki: 4, 2
Niestety magiczny kurs krawiecki, który odbyła będąc jeszcze w Brazylii nie obowiązywał jej w Anglii i była zmuszona ukończyć go jeszcze raz. Wchodząc do zakładu czuła się pewnie. Wiedziała, że kurs nie sprawi jej większych problemów, więc nie ma się również czym przejmować.
Oczywiście prawda okazała się jak zawsze zgoła inne. Być może była za bardzo wyluzowana, a może kobieta, którą niechcący ukuła igłą, gdy zbierała z niej wymiary była zbyt przewrażliwiona i zrobiła jej niepotrzebnie aferę. Oczywiście na nic były jej tłumaczenia, szanowny pan Blackwell kazał jej przyjść na drugi dzień by poprawić zadanie, które to dzisiaj oblała.
Kolejnym zadaniem było wykonanie szkicu, a jako że Devi to wychodziło zdecydowanie najlepiej to z zadaniem poradziła sobie całkiem nieźle. Co prawda William postanowił trochę przerobić jej projekt, jednak ostatecznie udało się jej, a ten etap kursu ukończyła bardzo dobrze.
Etap Drugi - kostki: 1
1 - Uczyłeś się obsługiwać zaczarowaną maszynę do szycia i po kilku zaciętych bojach, oraz poniszczeniu całej sterty ścinków, udało Ci się wykonać ładny, czerwony krawat, który wyjątkowo przypadł Williamowi do gustu. Gratulację, możesz wziąć udział w następnym etapie!
Na początku drugiego etapu pannie Alfaiate szło dość opornie. Magiczna maszyna czasem przycinała się i nie chciała współpracować. W dodatku Devi zamyśliła się na moment i prawie wszyła palec w materiał, na którym właśnie pracowała. Ostatecznie zrobiła krawat. Efekt pokazała właścicielowi zakładu,
Etap Trzeci: 5, 6, 5, 5, 6, 3, 3, 2.
Etap trzeci wyjątkowo jej nie szedł. Właściwie ciągle myliła się na dwóch tych samych rzeczach. Sama nie wiedziała, dlaczego aż tak jej nie wychodzi, szczególnie że przecież kurs, który odbyła będąc jeszcze w Brazylii poszedł jej śpiewająco. Być może to wymagania były za duże albo i ona była jednak słaba.
Aż tydzień męczyła się z tym, żeby ukończyć ten kurs. Ostatecznie rękawice z wężowej skóry, z którą bardzo lubiła pracować wyszły wspaniale. Widziała zadowolenie Wiliama, odetchnęła z ulgą. Wreszcie po kursie.

Kiszenie się w czterech ścianach swojego domu rodzinnego w Londynie nie wpływało dobrze na jego samopoczucie. Nie, kiedy krewni szatyna snuli się między pokojami ze zwieszonymi głowami, rozpamiętując niedawno pożegnanego członka rodziny: babcię Varinię. Sam Liam źle znosił żałobę, ale im więcej dni mijało, tym mocniej chłopak odczuwał, że nicnierobienie wpływa na niego bardzo negatywnie. Nie pocieszała go myśl, że przez ostatnie miesiące praktycznie żerował na wypłacie Neirina, samemu raczej nie dokładając się do budżetu. Odpracowywał to co prawda pomocą przy zwierzętach i domowymi porządkami… ale  kiedyś musiał przyjść czas na rozwój kariery. Padło na magiczne krawiectwo, do którego od zawsze miał ciągoty – nikt nie miał w szafie tyle ciuszków co Liam. Zawsze marzył, żeby pewnego dnia wykreować coś samodzielnie.

Pierwszy dzień kursu wyszedł mu nadzwyczaj dobrze, co wyraźnie chłopaka podbudowało. Co prawda nie tryskał tak wielkim entuzjazmem, dalej smucąc się po babci, ale William Blackwell przywitał go bardzo ciepło i zdawał się być po prostu sympatycznym kolesiem. Liam z czasem zaczął się rozluźniać, choć nie znaczyło to, że się nie przykładał. Wręcz przeciwnie – przez słabszy humor miał mniej ochoty, by kłapać dziobem, co idealnie przekładało się na większe skupienie przy pracy. Mentor dał mu kilka wytycznych, każąc stworzyć rysunek poglądowy jednej z wieczorowych kreacji – nic dziwnego, że padło na taki wybór. Zbliżał się bal bożonarodzeniowy! A Liam, jako naczelny modniś, popłynął, dając z siebie wszystko. I mocno mu się to opłaciło: William zdawał się być może nie zachwycony, bo zmienił nieco dekolt i zdobienia u dołu sukni, ale posłał w kierunku Puchona kilka bardzo miłych słów. Pochwała tylko dzieciaka uskrzydliła i sprawiła, że tym razem wrócił do domu weselszy, gotowy na następne zmagania w kolejnych dniach.

Etap 1: 2

Następne dni były dość intensywne. Liam miał już nie tylko zdejmować miarę z klientów czy dbać o klarowność swoich szkiców poglądowych – dzięki Merlinie, że tyle bazgrał w zeszytach podczas lekcji – ale faktycznie zaczynał coś tworzyć. Mimo większej, bardziej odpowiedzialnej pracy, chłopak dawał sobie radę. Naprawdę interesował się modą, toteż dobieranie kolorów nici było dla niego pestką. Trochę ciężej napracował się przy szyciu na maszynie, ale i przy tym się nie poddawał. Upór trzymał go przy urządzeniu, a dodatkową motywacją było samo zlecenie – krawat. Ohh.. on dalej miał w pamięci ten piękny, wizytowy krawat, który kiedyś zobaczył uwiązany na szyi profesora Morrisa. Z racji tego, że dostał od Blackwella wolną rękę, oczywiście, że porwał się właśnie na skopiowanie pięknej ozdoby swojego ulubionego nauczyciela. Co prawda nie obeszło się bez masy błędów… raz obszył ze złej strony… raz nierówno.. przy chyba piątym podejściu w ogóle zrobił głupotę, bo doszył bez sensu inny skrawek materiału i musiał odpruwać… na całe szczęście w końcu się uporał i spod jego rąk wyszedł piękny, wizytowy krawat al’a Aden Morris. Zdecydowanie przypadł Blackwellowi do gustu, co ponownie wywołało u dzieciaka euforię.
Był z siebie niemożliwie dumny.

Etap 2: 1

W końcowych dniach kursu Liam był już nadzwyczaj pewny siebie. William był wyraźnie zadowolony z jego prac i co rusz chwalił go za postępy. Rivai tak pewnie czuł się w tworzeniu nowych projektów, że pokusił się zmienić jedno zamówienie, które zlecił mu mentor. Chłopak ufał krawcowi bezgranicznie w kwestii mody, ale gdy tylko zobaczył projekt tak obrzydliwej, krzykliwej kamizelki, od razu się skrzywił. [i]Jaki normalny człowiek by to ubrał?![i] Zielone i różowe paski… jakieś krzywe guziki. Szkarada. Puchon stwierdził, że naprawi projekt, zmieniając nieco kolory, żeby choć trochę je stonować. Znał się przecież na dzisiejszych trendach – bycie chaotyczną papugą zdecydowanie nie wpisywało się w kanon tego sezonu.
Ale gdy tylko ukończył swoje dzieło… od razu został ochrzaniony z góry do  dołu. Nic dziwnego – kamizelka była na zamówienie do teatru. DLA CLOWNA. Dlatego była tak dziwna i niedopasowana. Liam poczuł się okropnie i spalił ze wstydu. Mocno wkurzył swojego mentora, który zły o zmarnowany materiał, wyrzucił go z zakładu. Puchonowi chciało się niemal płakać ze wstydu, ale rozweselił się wizzengerem – dobrze, że Skyler nigdy nie spał i zawsze był gotowy posłuchać lamentów swojego rozgadanego kolegi.
Gdy wrócił po kilku dniach, ze zwieszoną głową, błagał Williama o wybaczenie i danie kolejnej szansy. Na całe szczęście pierwsze wrażenie jakie wywarł na chłopaku nie było mylne – był naprawdę w porządku osobą. Pozwolił mu raz jeszcze przystąpić do kursu i naprawić swoją opinię.
Tym razem Liam pracował DOKŁADNIE według wytycznych danych mu przez właściciela zakładu. Pracował naprawdę ciężko, męcząc się z bólem wiecznie pochylonych pleców i zmęczonych oczu… ale udało się – dzieciak w końcu ukończył skórzane rękawiczki z dumą prezentując je Blackwellowi. Ten, wyraźnie zadowolony z poprawy Puchona, zaliczył mu cały kurs.
Rivai autentycznie myślał, że rzuci się na faceta z przytulasem, ale zachował się zdecydowanie bardziej profesjonalnie, piszcząc ze szczęścia dopiero po wyjściu za zakładu.

Etap 3: 1, 2

Część I: 4 darmowe kolejne podejście | 5 poprawka 5g | 3

Część II: 3 darmowe kolejne podejście | 1

Część III: 5 poprawka 5g | 2

Od dawna marzył jej się kurs magicznego krawiectwa. Obserwując pracę mamy znała podstawy, ale jednak musiała przyzwyczaić się do magicznego rzemiosła i ułatwień jakie ze sobą ono niosło. Jednocześnie przez ostatnie miesiące bardzo oszczędzała, aby opłacić upragniony kurs i w końcu udało jej się uzbierać odpowiednią sumę galeonów.
Stawiła się więc w zakładzie krawieckim, w którym pojawiła się instruktorka i zaczęli podstaw takich jak prace porządkowe,  zdejmowania miar z modelek i wykonywanie szkiców projektów. Czyli to co Stephanie lubiła i umiała najlepiej. Jednak chyba była zbyt zestresowana, bo już kiedy zaczęła upinać materiał na klientce, nieostrożnie dżgnąwszy ją szpileczką. Skończyło się na tym, że czarownica wyszła niezadowolona, a właściciel kazał jej przyjść na drugi dzień, aby zaliczyć ten etap jeszcze raz. Była załamana. W dodatku kolejnego dnia poproszono ją o asystowanie przy zdejmowaniu miar z dość dużych rozmiarów klientki i do tego wymagającej. Davies miała tylkk zapisywać obwody, a okazało się, że wszystko pomyliła. Czekała więc ją kolejna poprawka.
Na szczęście nazajutrz niezrażona porażkami stawiła się do pracy. Kazano jej odebrać przepiękny aksamitny materiał i kiedy zwijała go w rolkę, została zaczepiona przez jednego z klientów. Dopytywał o ten rodzaj tkaniny, a Puchonka bez mrugnięcia okiem, profesjonalnie opowiedziała mu o nim, przez co kilka minut później mężczyzna złożył zamówienie na uszycie drogiej sukni z tegoż materiału. Szef był zachwycony i zaprosił ją na kolejny etap kursu.
Kolejny tydzień szkolenia rozpoczął się nie najlepiej. Do sklepu miały wejść nowe fasony letnich sukienek, przez co właściciel, aby ją sprawdzić zlecił jej dobranie odpowiedniego koloru nici do danego materiału. Był przerażony jej niewiedzą na temat odcieni, kiedy nie dostrzegła różnicy pomiędzy poszczególnymi niebieskościami. Otrzymała od niego encyklopedię kolorów i została odesłana do domu, aby nadrobiła braki. I dokładnie to zrobiła, zarywając noc, aby dowiedzieć się jak najwięcej na temat barw i nie zawieść już więcej szefa. Wróciła kolejnego dnia, aby dosiąść magicznego maszyny do szycia i uczyć się na ścinkach jej obsługiwania. Zajęło jej to dość sporo czasu, ale popisała się, kiedy w końcu wyszedł jej piękny krawat, który pochwalił sam William. Dumna z siebie, nie mogla doczekać się co przyniesie ostatni tydzień kursu.
Jednak ostatnia prosta szkolenia, nie była taka łatwa i nie poszła jej jak z płatka. Uczyła się szyć koszulę na drogim i bogato zdobionym materiale, ale była chyba zbyt rozkojarzona tego dnia, bo wyszło jej to fatalnie. Postanowiła schować skrawek tak, żeby właściciel go nie widział, ale wyszło jeszcze gorzej. Ten stwierdził, że nic produktywnego nie zrobiła, ani nie stworzyła przez cały dzień i odprawił ją do domu. Było jej głupio, ale chciała dokończyć kurs, bo mimo wszystko wiele się na nim nauczyła. Dlatego przyszła do zakładu kolejnego dnia i od razu natchnęło ją aby zabrać się za zamówienie od klienta na rękawiczki ze skóry węża. Wszystko szło po jej myśli i ostatecznie przedstawiła Williamowi swoje dzieło, które ocenił na doskonałą robotę. I właśnie w ten sposób uzyskała certyfikat ukończenia kursu. Rozradowana, nie dowierzała jeszcze przez kolejne kilka dni, że tego dokonała, po tylu przebojach.

Kiedy tylko skończyłem szkołę od razu poszedłem na kurs magicznego krawiectwa. Szczerze mówiąc byłem kompletnym samonaukiem w tych kwestiach i byłem przekonany, że nie potrzebuję żadnego kursu, ale potrzebowałem jakiegoś papieru. Okazało się, że moje umiejętności były wystarczające, by uszyć kolekcję szlafroków, ale nie aż tak dobre, by zmierzyć gości. I oto moje pierwsze mierzenie klientki jest komplentnym fiaskiem, wychodzę i dopiero kolejnego dnia w końcu zbieram się do kupy. Muszę kilka dni popracować na tym stanowisku, aż w końcu udaje mi się usiąść do maszyny krawieckiej. I to dopiero niesamowite przeżycie, czuję się totalnie w swoim żywiole, a William jest zachwycony moimi zdolnościami. Nie dziwne, szyję już od bardzo dawna! Dlatego kiedy następuje ostatni etap mam w planach zrobić piękną kieckę! Ale niestety, okazuje się że za rzadko pracowałem z aksamitem i nie wychodzi mi tak jak powinno. Więc zmieniam projekt na eleganckie, znacznie prostsze rękawiczki, które są na tyle doskie, że wychodzi kończę kurs z zadowolonym Williamem.

/zt