Nigdy nie aspirował do roli nokturnowego króla podziemi, prawdopodobnie ze względu na zdrowy rozsądek i przyjemność płynącą z prowadzenia wystawnego, wygodnego życia, z którego to nie miał ochoty rezygnować. Nałożenie korony na głowę, jakkolwiek kuszące, w półświatku równało się natomiast z wydaniem na siebie wyroku śmierci. Nie zrozummy się źle; od kiedy pamiętał gonił za adrenaliną, a chorobliwe ambicje sprawiały, że nie potrafił się zatrzymać. Nadal zresztą pragnął sięgać wyżej i rozwijać skrzydła, jednocześnie myśląc jednak o tym, by nie skończyć jak Ikar. Latami budował więc mocną, stabilną pozycję, która wzbudzałaby podziw i trwogę pośród rywali, ale nie zależało mu wcale na dzierżeniu królewskiego berła. Znał się na interesach, potrafił na chłodno kalkulować koszta i wiedział jak wysoka była jego cena. Wiązała się ona bowiem ze ściągnięciem na siebie nie tyle cienia podejrzeń, co niezbitych dowodów zbrodni; wszak aurorzy nie byli tacy głupi, jak mogłoby się wydawać. Zdecydowanie częściej lepiej było trzymać się z boku, wystawiając na pierwszy ogień innego nieszczęśnika, a potem z uśmiechem na ustach obserwować kolejny bolesny upadek wrogów, wtrąconych do obskurnych cel więzienia strzeżonego niegdyś przez upiornych dementorów.
- W tym świecie nie ma miejsca na sentymenty, ale dyskrecja i powściągliwość na pewno działają na jego korzyść. – Po części poddał w wątpliwość argument, jakoby stawianie pierwszych kroków pod wodzą mężczyzny miało jakikolwiek wpływ na jego niekwestionowany autorytet i bezpieczny status. – Nigdy nie słyszałem, żeby stary Borgin wtykał nos w nieswoje sprawy. – Dodał zaraz, wyjaśniając, w czym on dopatrywałby się jego sekretu. Właściciel najsłynniejszego sklepu na Śmiertelnym Nokturnie od dłuższego już czasu zdawał się trzymać wyłącznie własnego przybytku i renomy, jedynie zbierając owoce pracy wykonanej przed laty. Można by rzec, że o ile nie wycofał się całkiem z biznesu, tak nie próbował również zagarniać tego, co przypadało na rynku nowym, młodym graczom. Nie nadstawiał karku.
Wzruszył subtelnie ramionami, widząc niepewność i zdziwienie w oczach Corteza, bo choć rzeczywiście obdrapany szyld i nadszarpnięte zębem czasu drzwi nie napawały optymizmem, tak nie widział żadnych powodów do obaw. Nie przepadał za samym lokalem, owszem, jednak pozory lubiły mylić, a niekiedy największa dziura okazywała się sprawdzoną przystanią. – Nie zaufanie, a wiedza. – Wskazał jednak kompanowi jasno na różnicę, bo akurat o ostrożności nie zapominał niezależnie od miejsca, w jakim by się nie znalazł. Zawsze patrzył barmanom na ręce i nie powracał do pozostawionej bezpańsko szklanki, mając świadomość tego, że gdyby ktoś zechciał go otruć, mógłby to uczynić praktycznie wszędzie. Nieważne czy w tej obskurnej melinie, czy niemalże na jego oczach, w przynależącym do niego, luksusowym hotelu.  
Wreszcie usiedli przy stole na uboczu, racząc się gorzkawym smakiem popularnej, acz niekoniecznie tak szlachetnej whisky, bez owijania w bawełnę przechodząc do rozmowy o interesach. Paco przedstawił zwięźle ofertę, w międzyczasie zgarniając ze stołu paczkę merlinowych strzał, gdy tylko jego towarzysz podziękował gestem dłoni za papierosa, a potem ponownie zaciągnął się chmurą siwego dymu, kiwając potwierdzająco głową. – Dostaniemy cynk, kiedy dokładnie skrzynia wpłynie do portu, ale nie mamy pewności, czy będziemy jedynymi, którzy się o tym dowiedzą. – Przewrócił oczami, upijając łyka alkoholu, dopiero po chwili zdradzając powody takiego obrotu spraw. – Niektórzy lubią handlować informacjami na wielu frontach. W tym przypadku nie liczyłbym na lojalność, a to z kolei rodzi ryzyko, że ktoś już będzie tam na nas czekał. – Nie miał za knuta zaufania do szpicla, którego nazwiska z oczywistych względów wolał Cortezowi nie podawać. Wystarczyło, że on wie z kim mają do czynienia, i chociaż nie była to robota tak czysta, jakby sobie zamarzyli, tak ich informator miał inną cenną zaletę. Nawet jeżeli z chęcią brał w łapę niekoniecznie od jednego, a o od wielu przemytników, tak przynajmniej nie bratał się z organami ścigania, a i na takich można było w swej szemranej karierze natrafić.
Odłożył szklankę, pociągając raz jeszcze papierosa, którego ostatecznie zgasił w stojącej na stole popielniczce, a po tym rozsiadł się nieco wygodniej, opierając przedramię o blat. – Wstępnie dostawa planowana jest na ostatni tydzień lutego, a jeżeli data się potwierdzi, nie będę mógł osobiście uczestniczyć w tranzycie. Będę wtedy w Meksyku. – Zwrócił uwagę na pochylenie ciała towarzysza, niemy wyraz zainteresowania  jego strony, zastanawiając się zarazem czy jego absencja w jakimkolwiek stopniu wpłynie na jego wybór. – Wysłałbym z tobą kilku chłopaków. Zaklęciami ciskają jak szaleni, ale trzeba mieć na nich baczność, bo niekiedy za bardzo rzucają się w oczy. – Uzmysłowił mu jego rolę, której ważkość mogła wprawiać w zdumienie, zważywszy na to że spotkali się przecież po raz pierwszy. Prawda była jednak taka, że chciał zawierzyć rekomendacji Javiera, a że nieszczególnie zależało mu na samym wykrywaczu, to i miał nadzieję skorzystać z tej okazji, sprawdzając czy Cortezowi nie brakuje umiejętności przywódczych i czy w ogóle można darzyć go zaufaniem. Potrzeba mu było bowiem ludzi, którzy mają łeb karku, nie tylko bojowników służących za mięso armatnie.

W takim razie brak chęci sięgnięcia po koronę różniły owego mężczyznę od wszelkich innych przywódców band, zajmujących się wszelką nielegalną działalnością. Dla Corteza jednak był cały czas jedną wielka niewiadomą. Sposób w jaki działał i jakie miał ambicje. W tej chwili najbardziej ciekawiła go propozycja mężczyzny, w tym sposób w jaki chce to załatwić i informacjami jakimi się z nim podzieli. Wszakże to od tego zależały całe ich przyszłe relacje. Bo i w głowie pojawiło się kilka myśli, że łatwo po wszystkim może zostać wykiwany. W najlepszym wypadku straci jedynie przedmiot i wspomnienia, a w najgorszym nawet i życie. Grunt na który wkraczał był obcy, niepewny i niebezpieczny. To wszystko jednak sprawiało, że o wiele bardziej atrakcyjniejszy od znanych mu ścieżek.
Odpowiedział mu słowami które faktycznie mogły stać za sukcesem sklepikarza. Zdradzając jednakże kilka szczegółów o sposobie w który kierował swoją działalnością. Stawiając w jego umyśle pierwsze puzzle w układance jaką był meksykanin.
- Możliwe, myślę, że mogę zaufać twojemu osądowi i doświadczeniu - odrzekł, uznając poniekąd temat za wyczerpany. Bo skoro stary nie lubił gadać o innych to z pewnością nie lubił gdy za wiele mówiono o nim. Tym bardziej na ulicach Śmiertelnego Nokturnu.

Nie zdejmował wzroku z kompana kiedy ten poszedł po alkohol, chciał zobaczyć czy znał się z barmanem. Bowiem to świadczyły słowa wypowiedziane przed chwilą. Znowu nieufność mężczyzny, tym bardziej zastanawiała go propozycja jaką dla niego miał. Czy rekomendacja jego kuzyna miała aż tak ogromną moc? A może to chodziło o poznanie go tak samo jak poznawał to miejsce? Bo nawet na moment nie przyszło mu do głowy, że mogło to być zaufanie. Bo i on jemu nie ufał. Więc co dopiero tak ostrożny Paco jakiemuś młodziakowi.
- A więc port? Duża przestrzeń... - mruknął pod nosem średnio zadowolony z takiej informacji. - Wolałbym wiadomość kiedy to zbliża się do portu, a nie kiedy to już tam będzie. - dodał zastanawiając się nad czymś. To jednak nie była jeszcze najgorsza wiadomość.
Skrzywił usta w grymasie jakby wgryzł się w cytrynę po usłyszeniu, że rozmówca nie będzie w tym uczestniczył. Nie to żeby to go jakoś wielce zaskoczyło. Ale dawanie mu jakiś młokosów, ludzi których w ogóle nie znał, którzy nie znali jego, a mieli wykonywać jego polecenia bo ich wspólny znajomy tak kazał? Nawet jeśli ten był ich szefem... To było równie ryzykowne co cały ten skok.
- Ma się rozumieć, że życie każdego z tych chłopców jest Ci drogie równie mocno jak własnego dziecka?- rzucił z dziwnym uśmiechem który to zawitał nagle na jego ustach. Podniósł szkło i znów upił nieco bursztynowego trunku.

@Salazar Morales

Nie rezygnował z władzy ani pragnienia budowania jeszcze silniejszej pozycji, nie mając jednak zamiaru bawić się kogoś w pokroju Toma Marvolo Riddle’a, który głoszoną przez siebie ideologią i mnogością rzucających się w oczy symboli tylko prosił się o to, by biuro aurorskie - wspomagane nadto uciśnionymi, wytworzonymi przez czarodziejską społeczność bojówkami - w końcu dobrało mu się do dupy. Przywdzianie korony może i zdobiło czoło, ale z czasem ubogacony szlachetnymi kamieniami diadem ciążył bardziej niżeli kamień przewieszony u szyi; wszak to właśnie królom ścinano głowy lub zamykano ich za kratami obskurnych lochów. Znacznie rozsądniej było więc przybrać rolę nie króla, a księcia podziemi, kierując nokturnem niejako z bocznego siedzenia. Łącząc ambicje z pieczołowitą dbałością o bezpieczeństwo, na którego punkcie Morales miał swoistą obsesję.
- Doceniam, choć uważam że ufać powinieneś przede wszystkim własnej intuicji. – Rzucił protekcjonalnym tonem, mimo że nikt go o dobre rady nie prosił, zamykając zarazem temat starego Borgina i metod, jakie przyświecały prowadzonym przez niego biznesom.

Nieufność zdawała się nie tylko zaletą, ale i cechą niezbędną przy okazji dobijania nielegalnych interesów, jednak niekiedy trzeba było podjąć ryzyko, by rozwinąć działalność i poszerzyć wpływy. Czasami inwestycja procentowała, innym razem pozostawiała po sobie wyłącznie gorzki smak rozczarowania. Kuzynowska rekomendacja mogła napawać Paco ostrożnym optymizmem, ale tak naprawdę nie mógł z przekonaniem przewidywać skutków przypadkowo tak naprawdę zawiązanej współpracy. Przemyt wykrywacza potraktował jednak jako szansę wypracowania sobie o Cortezie własnej opinii, korzystną o tyle że ewentualną zdradę z jego strony mógł spokojnie wkalkulować w koszta. Przedmiot, mimo niekwestionowanej wartości, nie miał bowiem dla niego żadnego szczególnego znaczenia. Nie zależało mu na nim samym, jedynie na potencjalnej możliwości zarobku, a takich okazji przydarzało się akurat wiele. Nawet gdyby miał na tym tranzycie ponieść straty, był w stanie równie szybko nadrobić zaległości.
- Duża. – Przyznał mu rację, pociągając łyka bursztynowego trunku. Przez krótką chwilę milczał również, świadomie oddając Aleksandrowi pole do podzielenia się targającymi nim wątpliwościami. – Mówiąc, że będziemy wiedzieli kiedy skrzynia wpłynie do portu, miałem na myśli to, że otrzymamy taką informację z wyprzedzeniem, ale z jakim… to już nie zależy jedynie ode mnie. – Nieco go uspokoił, chociaż nie miał nic przeciwko jego obawom czy krytycznym spostrzeżeniom. Wręcz przeciwnie, szanował to że Cortez wyraża je bezpośrednio i nie łyka każdego sprzedawanego mu słowa jak pelikan. – Dowiemy się między innymi, którego dnia i o której godzinie przypłynie statek i przy którym dokładnie doku zacumuje, ale dalej będziemy musieli już radzić sobie sami. – Postanowił rozwinąć poczynione do tej pory ustalenia, chociaż z uściśleniem wszelkich detali musieli jeszcze trochę zaczekać, w szczególności na aktywność ze strony ustawionego szpicla.
- Negocio es negocio. Todos conocen el riesgo. – Powiedział tylko tyle i aż tyle w reakcji na dość nietypowe pytanie kompana okraszone tajemniczym uśmiechem. Salazar otaczał się gronem zaufanych ludzi, darząc zarazem swoich podwładnych należnym im szacunkiem, ale wiedział też, że w tak szemranych interesach należało się liczyć ze stratami. Nie wysyłał nikogo na pewną śmierć, jednak nieraz już musiał pożegnać się z którymś ze swoim chłopców, uderzonych czarnomagicznym zaklęciem w plecy, czasami wyłącznie na skutek braku przezorności lub młodzieńczej brawury. Przestępczy styl życia nie sprzyjał trwałym więziom, a gdyby miał ubolewać nad każdym jednym pogrzebem, prawdopodobnie już teraz powinien rzucić wszystko, przechodząc na zasłużoną emeryturę. – Przemyśl tę propozycję. Odezwę się w przyszłym tygodniu. Jeżeli nadal będziesz zainteresowany, omówimy szczegóły. – Zaciągnął się po raz ostatni tytoniową chmurą dymu, dogaszając papierosa w stojącej nieopodal popielniczce, jednym haustem wychylił pozostałą zawartość szklanki, a potem kiwnął uprzejmie głową na pożegnanie, z rękoma schowanymi w kieszeniach spodni oddalając się kierunku wyjścia z lokalu.

Kostki: 5 - wejście, 3 - unikat, 6 - zabieram

@Julia Brooks

  Właśnie takie budynki jak rezydencja niejakiego Moribunda - dla jego własnego bezpieczeństwa Darren miał nadzieję, że była to osoba już dawno martwa - dodawały Nokturnowi złej sławy. Shaw zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że dopóki takie rudery będące siedliskiem czarnej magii będą stać w sąsiedztwie Borgina, to choćby starał się nie wiadomo jak bardzo, to sklep ten zawsze będzie kojarzony ze sprzedawcami trollego potu i goblinich włosów z nosa.
  — Ugh — mruknął mężczyzna, kopiąc wiszącą na jednym zawiasie furtkę. Ta z cichym skrzypnięciem odchyliła się, zatrzymując w połowie drogi na jakiejś kępie niezadbanej trawy, z której prędko wyskoczył skrzeczący, pokryty bąblami gnom. Stworzonko rzuciło Darrenowi jakiś niemiły gest - na pewno niemiły w gnomim języku - i uciekło gdzieś w krzaczory, których na tej posesji było zdecydowanie zbyt dużo — Oddacie Tajfunom mistrza w tym roku? — spytał Brooks, stając przed frontowym tarasem i lekko kopiąc schody. Spróchniałe drewno odpowiedziało chrupnięciem - wyglądało na to, że bez szczególnej ostrożności nie mają co wchodzić do tej ruiny. Liczyło się jednak to, że możliwe że w środku znajdzie coś ciekawego - a i możliwe że Krukonce coś wpadnie w oko, biorąc pod uwagę to, że Moribund był podobno fanem quidditcha i na pewno miał jakieś miotlarskie fanty sprzed kilkudziesięciu lat.

kostki: 1,1,6

Z jakiegoś powodu Brooks, która stale pakowała się w kłopoty, z każdym rokiem coraz większe i bardziej niebezpieczne, przez te wszystkie lata szkoły, jak ognia unikała Śmiertelnego Nokturnu. Może to były opowieści dziadka, które zamieniły tę szemraną uliczkę w miejsce, gdzie zbrodnia i kara czekają na każdym rogu. Może to fakt, że właściwie nie potrzebowała odwiedzać tego miejsca, bo sklepów miotlarskich tu nie uświadczysz. A może to maybelline? Co by to nie było, w końcu musiał przyjść ten pierwszy raz. Krukonka mogła mieć jedynie nadzieję, że tym razem będzie bezbolesny i nie potrwa pięć minut.

Dziś miała odwiedzić rezydencję Moribunda, i to nie z byle kim, a z samym Darrenem – króle zaklęć, przyzwoitym pałkarzem, podbijaczem kolejnych krukońskich serce. A przy okazji właścicielem Borgina, w którego sąsiedztwie stała ta rudera. Brunetka, z różdżką w pogotowiu, oczekiwała chyba czegoś niezwykłego po tej bezskładnej plątaninie desek, cegieł i pajęczyn. Mrużąc oczy, wysłuchiwała i wypatrywała jakiegoś poltergeista, zagrzybiałego czarnoksiężnika albo szopa pracza ze wścieklizną, gotowego wydrapać im oczy. Szopa nie było, ale z wizytą postanowił wpaść gnom, który środkowym palcem pozdrowił byłego prefekta. Julka uśmiechając się pod nosem na te czułości podciągnęła rękawy za dużej bluzyi bez zastanowienia odpowiedziała pytaniem na pytanie:

- A jak myślisz? – Znał ją już wiele lat i jeżeli czegoś zdążył się o niej dowiedzieć to tego, że Brooks prędzej wpędzi siebie do grobu, niż odda coś bez walki. Zwłaszcza gdy w grę wchodził w quidditch. – Ale wciąż macie szanse, więc kafel jest po waszej stronie. – Jak idzie interes? I co u Lei? Znowu zniknęła ze szkoły i się zastanawiam, co teraz robi. – Zmieniła zgrabnie temat i po cichu podeszła do frontowych drzwi i obserwując je z uwagą. Celując w zamek rzuciła alohamora, ale nic się nie zadziało. Pogłówkowała chwilę, znalazła jakąś niewielką drewnianą listwę i postanowiła wykorzystać swoje mega talenty transmutacyjne. Te były zerowe, więc trochę to zajęło, ale w końcu udało jej się zamienić drewnianą listwę w metalową brechę, którą to podała Darrenowi. – Czyń honory, mój drogi. – Uśmiechnęła się lekko i odsunęła do tyłu, pozwalając mu działać.

@Darren Shaw