Szczerze powiedziawszy, dobrze wiedziała, że to wszystko jest na pokaz. Po prostu... też jest dobrą aktorką. Mimo że nie zawsze z tego korzysta. Poza tym... przecież nie będzie ich zmuszać do polubienia się czy chociaż tolerancji. Chodziło jej o to, żeby urodziny Carmen odbyły się bez żadnych spięć. I tyle.
- Uff... to dobrze. - Przejechała ręką po czole i strzepała z niej niewidzialny pot. Wyszczerzyła się do Margaret. - Inaczej bałabym się o jego zdrowie.

Simon grał nastrojową muzykę,idealną do tańca uderzając stopą o podłogę. Rozejrzał się po sali. Ślizgon który stał niedaleko Kukonki w bieli,patrzył się na nią jak by była smaczna babeczką. Margaret i Elliott o czymś rozmawiały a Jane i Daniel,byli zajęci sobą. No i pięknie- wszyscy byli szczęśliwi.

Mragaret zarechotała. Znów za bardzo nie zrozumiała dziewczyny. Niby była tak do siebie podobne, a jednak myślały i rozumiały wiele rzeczy bardzo różnie, co często było powodem niezrozumienie niektórych zdań. Gryfonkę szczerze to bawiło.
- O jego zdrowie? Niby czemu? - Roześmiała się

Oj, tak. Prawda. Jak mogły się rozumieć, nie rozumiejąc się? Przecież to nawet brzmi irracjonalnie. Ale cóż. Tak było. Czasami wiedziała, o co chodzi Marg... nawet, jeśli ta jeszcze tego nie powiedziała. Innym razem strasznie trudno było domyślić się, o czym dziewczyna mówi.
- Wiesz... ludzie z zazdrości robią różne rzeczy. A ja noszę przy sobie nóż. Ot co! Mogłabym pod wpływem emocji coś mu zrobić. - Uniosła dwa razy brwi i zaśmiała się jak wariatka.

Margaret zrobiła wielkie oczy. Jak zwykle zaczynały przekomarzać się aktorsko.
- To - to znaczy, że-że chcesz mnie za-za-zabić? - Powiedziała trzęsąc się jak osika, niby ze strachu. Wstała z fotela i zaczęła wycofywać się do wyjścia.

Zaśmiała się.
- Nie ciebie, tylko Simona. Ot co! - Wyszczerzyła się do Marg. Zaraz jednak pojęła, co chodzi Gryfonce po głowie i przyłączyła się do zabawy. W jej oczach pojawił się diabelski błysk, usta wygięły się w niebezpiecznym uśmiechu. Powoli zaczęła zbliżać się do przyjaciółki. Wyglądała jak szykujący się do walki kot czy inny drapieżny zwierz.
- Chociaż z drugiej strony... ty też byłabyś idealną ofiarą.

Margaret oparła się w pewnym momencie o ścianę. Stała tam skulona przez chwilę.
- Nie, błagam, nie rób mi krzywdy. Zrobię wszystko, tylko oszczędź mnie, błagam! - Prawie krzyknęła i klękła na kolana w dramatycznym geście. Złożyła dłonie jak do modlitwy i popatrzyła na Elliott błaganym wzrokiem.

Znalazła się przy Margaret chwilę po tym, jak ta uklękła na kolanach. Stanęła na chwilę i zaczęła pocierać palcami brodę, udając, że się nad czymś intensywnie zastanawia. A gdyby tak...
- Wszystko? Absolutnie wszystko? - Uniosła wysoko jedną brew i patrzyła się na Margaret wyczekująco.

Wyprostowała się i zaczęła nęcić wzrokiem, co musiało wyglądać dość osobliwie, a nawet śmiesznie.
- Wszystko... - Zamruczała cicho i podeszła do Elliott, popatrzyła na nią i minęła, prawie się o nią ocierając. Wróciła na fotel

Zaśmiała się mrocznie, po czym spojrzała na nią wyzywająco. Dość nietypowe połączenie, ale kto by się tym przejmował. Nadało odpowiedni klimat. Trochę niebezpieczny.
- Skoro wszystko - ruszyła za Margaret, a kiedy ta usiadła na fotelu, pochyliła się nad nią i wyszeptała jej resztę zdania do ucha - to... przeleć przez całą szkołę w stroju króliczka playboya i krzycz "Mamo, mamo... skończył się papier toaletowy".
Odsunęła się od Gryfonki i przechyliła głowę.
- Co ty na to?

Sytuacja w pokoju robiła się powoli nie do zniesienia na trzeźwo. Obserwowałam cały , delikatnie mówiąc bałagan z chłodnym zainteresowaniem w czarnych oczach. Modliłam się do bogów o to, że jak przyjdzie Carmen zostanie jej oszczędzone wczucie się w panujący pomiędzy ścianami pomieszczenia nastrój . Prawdę mówiąc, każdy z odrobinką błękitnej, arystokratycznej krwi. Wyszkolony w wychwytywaniu niuansów emocjonalnych otoczenia w tej komnacie zacząłby się dusić. Ja sama osobiście widziałam widmo topora zawieszonego pomiędzy ludźmi, w gęstej białej mgle skotłowanych emocji. Mogłam mieć tylko złudną nadzieję , że puchonka pozostanie tej atmosfery nieświadoma.
Margaret prowadziła cichą, wręcz partyzancką wojnę z pewnym krukonem, który zajęty był graniem na gitarze Elliott. Swoją drogą, gdy odeszła od niego wyraźnie wzburzona, chłopak zwrócił swe oczy na mnie i Nataniela. To, co w nich wyczytałam niezbyt się mi spodobało. Jeślibym chciała narobić sobie wrogów, właśnie rozcierałby zaczerwieniony od mocnego uderzenia policzek. Być może dodałabym małą , krwawą szramę od paznokcia. Chociaż nie, nie zniżyłabym się do tego poziomu, ale pomarzyć zwykle można.
Świadoma byłam swojej całkowitej stronniczości, ale równocześnie sposób jego zachowania doprowadzał do wrzenia moje wnętrze. Miałam przy sobie Nataniela i modliłam się o pojawienie się solenizantki, albo chociaż świeżej krwi.
- Jak dzieci....Nie, gorzej niż dzieci...
Cichy szept, który mógł być tylko usłyszany przez ślizgona.

Margaret zachowała pełne skupienie i powagę.
- Jak powiedziałam... - Rzekła prawie szeptem. - Wszystko! - Puściła oczko do Elliott i uśmiechnęła się zawadiacko. - Załatw mi strój króliczka Playboy'a i zrobię to. Zobaczysz. - Uśmiechnęła się jeszcze raz i czekała, aż Gryfonka się namyśli.

Tu nie ma nad czym rozmyślać, tu trzeba działać. Ot co!
- W porządku. Jutro ci go wyślę. - Mrugnęła do Margaret. Proszę państwa! Elliott jest przygotowana na takie wydarzenia! A jak! Ma pełno dziwnych i śmiesznych strojów, których nigdy nie założyła w szafie. Niektórym pewnie teraz łyso, ale kto by się tym przejmował.

Margaret przyjęła wyzwanie. Na szczęście z natury była odważna i miała specyficzne poczucie humoru. Wiedziała jednak, że nie wszyscy tak na to zareagują.
- No to rękawice zostały rzucone. - Uśmiechnęła się i wstała z fotela podchodząc do stolika z prezentami. Pochyliła się, żeby poprawić papier na swoim prezencie, bo delikatnie się odkleił.

- To niesamowite, jak można posiadać takiego pecha! To już drugi raz kiedy się zgubiłem w tej szkole w ciągu dwóch dni, to przecież przesada, do tego te przeklęte schody! Spokojnie chciałem zwiedzić szkołę i zapoznać się z ciekawszymi miejscami, ale niedane mi było tego dokonać, schody przetrzymały mnie kilka dobrych godzin i wylądowałem? No właśnie gdzie to ja właściwie jestem? - myśli chłopaka gnały w niebezpiecznym kierunku, był wzburzony i całkowicie zrezygnowany. Stanął przed pierwszymi lepszymi drzwiami na które natrafił – muszę kogoś znaleźć i zadać to pytanie, najważniejsze przedmioty mam przy sobie, ale reszta.....- nie zastanawiając się zbytnio zapukał i wszedł, był tak zmęczony i sfrustrowany że było mu wszystko jedno.
- Przepraszam gdzie znajduje się dormitorium Slytherinu.......Wybaczcie – chłopak skłonił się z gracją węża i lekko uśmiechnął, jednak wszystko psuł jego ubiór, nadal miał na sobie o dwa rozmiary za dużą mugolską kurtkę która chroniła go od niskich temperatur panujących w szkole, oraz szal skrywający jego twarz – nazywam się Yavan Hyjandal. - no pięknie znów komuś przeszkodziłem do tego wyglądało, że trafił na przyjęcie! Ehh Te moje szczęście. - pomyślał.

Kiedy dziewczyna poprawiła papier na prezencie dla Carmen ktoś wszedł do pokoju. Machinalnie odwróciła się i zobaczyła pewnego chłopaka. Mało można było o nim powiedzieć, bo topił się w kurtce, a większą część jego twarzy zasłaniał szalik.
- Cześć. - Powiedziała w jednej sekundzie pojawiając się przy nim. - Jestem Margaret Gate. - Z tego co mi wiadomo to pokój wspólny Ślizgonów znajduje się w lochach, a na razie znajdujesz się na siódmym piętrze. Więc czeka cię długa droga na dół. - Uśmiechnęła się po słowach wypowiadanych z szybkością strzały.

Uśmiechnęła się zadowolona. Tak, tak, tak! Ona chce to zobaczyć!
- Jeśli chcesz, przyjmę jedno wyzwanie od ciebie. - Mrugnęła do Margaret.
Tymczasem do pokoju wszedł jakiś chłopak. Uśmiechnęła się do niego.
- Cześć, jestem Elliott. - Powiedziała to dokładnie w tym samym czasie, co druga Gryfonka, więc zachichotała. Dalej już nic nie mówiła, tylko na końcu potaknęła przyjaciółce.
- Najniżej jak się da. - Mrugnęła do Ślizgona.

Wpadł do pokoju w swojej zbyt wielkiej kurtce. Od razu na moich ustach pojawił się radosny grymas, przez niektórych zwany uśmiechem. Jak zwykle zadał zwalające z nóg pytanie i natychmiast Elliott z Margaret się przy nim pojawiły. Nie usłyszałam ich słów, ale po grze ciała Yavana mogłam wyczytać lekkie spięcie. Nie zastanawiając się podbiegłam do niego i rzuciłam się mu na szyję. Bacząc na to, by go nie przewrócić, a tylko oprzeć o ścianę.
- Nie masz pojęcia jak się cieszę, że cię widzę.
Słowa wypowiedziałam na głos, by po chwili już na ucho szepnąć samemu zainteresowanemu:
-Co się stało?
W tej chwili, nie interesował mnie fakt, jak cała sytuacja wyglądała z perspektywy postronnego obserwatora.

Dziewczyna była zaskoczona tym, co właśnie zobaczyła. Spojrzała pytającym spojrzeniem na Elliott i kiwnęła w jej stronę, żeby się wycofały. Tym razem to ona wzięła Gryfonkę za nadgarstek i pociągnęła w stronę przeciwległej ściany. Kiedy już się przy niej znalazły pociągnęła ją w dół i sama usiadła na ziemi.
- Wiesz o co chodzi? - Wskazała spojrzeniem na parę przy drzwiach.

Coś, a raczej ktoś koło niej przemknął tak szybko, że poczuła tylko pęd powietrza. Nagle nowo przybyły Ślizgon wylądował niema na ścianie, a do niego tuliła się Sigrid. Spojrzała na to wszystko z wysoko uniesionymi brwiami, zdziwiona tym nagłym obrotem sytuacji. Spojrzała nerwowo na Nataniela. Przysunęła się bliżej niego i chwyciła go za ramię. Tak na wszelki wypadek. Żeby nie zrobił niczego, czego mógłby potem żałować. Tylko tego jej brakowało, żeby napytał sobie biedy.
Nagle poczuła na swoim nadgarstku nacisk i pociągnięcie. Delikatnie wyrwała się z uścisku, pokazując głową na Nataniela. Uśmiechnęłam się do Marg przepraszająco i wyszeptałam jej na ucho:
- Nie mam pojęcia, ale jeśli ci to nie przeszkadza, to wolałabym, żebyśmy na jakiś czas zostały tutaj. Dobrze? - Miała nadzieję, że oczy jelonka jakoś pomogą jej przekonać przyjaciółkę.

Margaet zauważyła, że jest dokładnie tak samo zdziwiona jak cała reszta.
- Dobra, wybacz Elliott. - Szepnęła jej na ucho. Nieźle się porobiło. - Zaśmiewała się w duchu. Średnio rozumiała całą sytuację. Wydawało jej się, że Nathaniel jest jej chłopakiem, a ona rzuca się w jego obecności na jakiegoś chłopaka. Co to się dzieje...

Kątem oka obserwowałam całą sytuację. Nataniekl stał jak słup soli idealnie odczytując moje zamiary. Byłam mu za to wdzięczna. Kości zostały rzucone, gra podjęta a nieświadome niczego osoby trzecie wreszcie odeszły od tego wisielczego humoru. a raczej ciężkiego nastroju... Puściłam zaskoczonego chłopaka i nadal lekko pochylając się w kierunku jego twarzy szepnęłam.
- Wybacz, znasz mnie i musiałam coś zrobić. Potem ci wyjaśnię.
Byłam pewna, że zrozumie.... Ciekawe jak teraz będą widziały mnie dziewczyny. Nie wytrzymałam i zaniosłam się perlistym śmiechem zwijając się w kłębek.
Czekałam na rozwój wydarzeń.

Oczywiście, że zdziwiona. I to jak. Przyjaźń przyjaźnią, ale przecież ona na przykład nie rzucała się na Nataniela jak szalona, co nie? Albo no nie wiem... na Daniela, o! Choć nie do końca wiedziała, o co w tym chodzi, nie zamierzała jednak oceniać Sigrid. Widocznie jest bardziej uczuciowa itp. itd. Byle tylko Nataniel trzymał nerwy na wodzy.
- Nie... no coś ty. Nie mam ci czego wybaczać. To ja przepraszam, jestem trochę nerwowa. Mruknęła do Marg z uśmiechem.
Uniosła wysoko brew do góry, kiedy Sigrid zaczęła się śmiać. Że hę, przepraszam? Nie rozumiała kompletnie całej sytuacji. Spoglądała to na nią, to na Ślizgona, to na Nataniela szukając kogoś, kto jej do cholery wytłumaczy całą sytuację.

To miło że od razu podeszły dwie dziewczyny i praktycznie jednocześnie się przywitały, dało to niejasne poczucie, że nie zrobił aż tak wielkiej gafy. Miło się uśmiechnął, cóż szalik zakrywał usta, ale w oku chłopaka można było dostrzec nutkę rozbawienia. Wtem Sigrid wpadła na niego, cóż chyba nigdy się nie przyzwyczai do jej zachowania i to mu odpowiadało. Była odmieniona, wcześniej widział ją w czarnych szatach przystosowanych do podróży poza te względnie ciepłe mury, a teraz go zatkało. Biała zwiewna suknia choć piękna była tylko dodatkiem do szczerego, rozbrajającego uśmiechu na ustach dziewczyny. Jak zwykle wpierw nie zarejestrował wypowiadanych przez Sigrid słów, dosłyszał tylko.
- Wybacz, znasz mnie i musiałam coś zrobić. Potem ci wyjaśnię. - skinął głową, nic z tego nie rozumiał, ale jeśli chodzi o tą dziewczynę to było najzupełniej normalne. Po krótkim czasie przypomniał sobie wcześniej wypowiedziane zdania przez Sigrid.
- Znów się zgubiłem – przyznał zmieszany - poszukuję dormitorium. Reszta moich rzeczy powinna się tam znajdować i nie miałbym z tym problemów gdyby nie te przeklęte schody! Ehh lub raczej mój pech. Dzięki dziewczętom które mnie przywitały przed chwilą znam już odpowiedź na moje pytanie – jego postawa stała się drapieżniejsza – wybacz na chwilkę. - lekkimi szybkimi krokami przebył dystans pomiędzy nim, a wcześniej poznanymi dziewczynami, ich lekko zaskoczone twarze wyglądały uroczo.
- Dziękuję wam za informacje które mi udzieliłyście, proszę to dla was może będzie smakować. - wręczył dziewczynom tabliczkę swojej ulubionej gorzkiej czekolady, przyrządzanej w jego rodzinnych stronach. Mocny korzenny smak z nutką kawy nie każdemu przypadał do gustu, no ale o gustach ponoć się nie dyskutuje. Po tej czynności wrócił do Sigrid.

Spojrzała zdziwiona na chłopaka, który niespodziewanie podszedł do nich i wręczył im czekoladę. Mmm... gorzką. Cudownie.
- Nie ma za co i dzięki... - Nie zdążyła nic więcej powiedzieć, bo chłopak był już przy Sigrid. Nie powie, dość dziwne z niego indywiduum, ale sumie... nie bardziej niż z niej, więc co jej tam.
- Mam pomysł, Marg! Ja będę biegać jutro z tobą w stroju Lorda Vadera! Mam takowe u siebie w skrzyni. Co ty na to?

Marg była cholernie zaskoczona gestem chłopaka. mruknęła tylko dzięki i chłopak odszedł z powrotem do Sigrid. Nie lubiła gorzkiej czekolady, ale patrząc na Elliott zrozumiała, że ona ją uwielbia. Cieszyła się, że może odstąpić jej swoja część.
- Mam pomysł, Marg! Ja będę biegać jutro z tobą w stroju Lorda Vadera! Mam takowe u siebie w skrzyni. Co ty na to?
Margaret zabłysnęły oczy. Popatrzyła z wzruszeniem na Gryfonkę.
- Oczywiście, że tak moja kochana! - Uściskała przyjaciółkę.