Zaśmiała się.
- Tak, ale nie licz na coś wielkiego. Po rpostu ładnie to napiszę i zrobie milion kopii.
Zaczęła robić orły na dywanie.
- Byłoby super -powiedziała.
Jej, Jane nie sądziła, że przyjaciółka przystanie na jej pomysł. Ale będzie fajnie. Miała nadzieje.
- Dobra, Walentynki są za dwa tygodnie. Trzeba byłoby już zacząć wszystko organizować. Ale najważniejsza jest zgoda...ymm... Bell ?

- Ja wiem, że to będzie coś wielkiego. - Wyszczerzyła się, patrząc jak przyjaciółka robi orły na dywanie.
- Niedługo napiszę do niej sowę. Miejmy nadzieję, że się zgodzi. - Zaczęła nucić piosenkę, która teraz leciała.
Gdyby ktoś inny ją o to zapytał, nie zgodziłaby się. Ale to była Jane. Jej najlepsza przyjaciółka. Dla niej zrobiłaby wszystko.
- Będzie cudownie. Będziesz wyglądać cudownie, a u twojego boku będzie stał Daniel. Wszyscy będą wam zazdrościć, a ja się poświęcę i zaśpiewam wam piosenkę, którą sama napiszę i skomponuję. Jeśli oczywiście to zniesiecie.

*Fragment piosenki Nirvany - Old Age 4

Zaśmiała się. O mój Boże, zaśmiała się ! Jane powinna być oburzona! Powinna krzyczeć, żeby przestała, że już jej nigdy nic nie powie!
Zamiast tego zaśmiała się. Bo to przecież była Elliott. Jane wiedziała, że może jej ufać, że nikomu nie wypapla. W końcu Daniel to jak na razie jedynie kolega. Hmm.... Jane pokrywała duże nadzieje w tym "jak na razie". Ech, nadzieja matką głupich, jak to mówią.
- Jesteś wspaniała. Dziękuje -dała jej buziaka w policzek. Bo to Elliott. Jane wiedziała, że może jej ufać.

Popatrzyła śmiejącymi się oczami na przyjaciółkę. Była... wspaniała? Cóż kiedyś by w to nie wątpiła. Jednak ostatnio jej wiara w siebie znacznie opadła. Sama nie wiedziała dlaczego. Może z powodu tego co ostatnio usłyszała? Że lepiej w siebie wątpić, a nie przesadnie wierzyć? Wtedy przynajmniej upadek mniej boli.
- Elliott! Weź się w garść do cholery! Uwierz w siebie w takim stopniu, jak wcześniej!
Dzięki Panie Psychologu...
- Ależ nie ma za co. Popatrz jak się dobrałyśmy. Dwie wspaniałe dziewczyny. - Zaśmiała się cicho. Tyle że ta jedna jest wspanialsza od tej drugiej... I była nią Jane.

To dzięki Elliott, Jane przestała uważać siebie z dziwadło (cóż, przynajmniej mniej) i zaczęła wierzyć we własne wdzięki (choć miała ich mało) więc nie mogła uwierzyć, że ta dziewczyna przestała w siebie wierzyć. Elliott była najwspanialszą przyjaciółką, jaką Jane mogła sobie tylko wymarzyć. Pomocna, zabawna, śmiała, zdecydowana... no i kochana. Rozumie Jane jak nikt inny.
- Oczywiście. Obie jesteśmy wspaniałe -powiedziała ze śmiechem. Wcale nie uważała, że jest jakoś lepsza od Eli, wręcz przeciwnie, sądziła, że to przyjaciółka jest większym ideałem. To chyba było normalne.

Może i Elliott trochę pomogła jej uwierzyć w siebie, ale to głównie zasługa jej samej, Jane. A w ideały Gryfonka nie wierzyła. Bo ideał nie ma wad, żadnych rys na szkle. Nie ma czegoś takiego, nawet diamenty trzeba najpierw oszlifować. Tylko że w ich przypadku szlifowanie się kończy. W życiu jest inaczej.
- No dobrze, dość słodzenia na dziś. - Wyszczerzyła się do Jane. - Powiem ci coś, czego nikt o mnie nie wie. Nie jest to nic wielkiego ani ważnego. Ot tak. Przez to wydarzenie boję się miłości.
Usiadła, obejmując nogi rękoma. Chciała to z siebie wydusić, ale nie wiedziała, jak się do tego zabrać.
- Ja... opowiadałam ci kiedyś o mistrzu, prawda? Wiesz, byłam mała i głupiutka. Kochałam go. Naprawdę kochałam. Mięliśmy trening, jakiś czas później poszedł do domku w ogrodzie, gdzie mieszkał. W nocy poszłam tam, bo... nie pamiętam dokładnie. W każdym razie nakryłam go. W łóżku. Z kobietą. To był czas, w którym wierzyłam, że mnie kocha i że będzie ze mną aż do śmierci. - Zaśmiała się gorzko. - Właśnie wtedy doszłam do wniosku, że miłość jest ślepa i nie warto w nią wierzyć. Za każdym razem wszystko kończyło się tak samo. Zdradzała mnie osoba, którą najbardziej kochałam. Nie mówię tego, żebyś bała się miłości. Daniel jest inny. Chodzi o to, że od zawsze trafiam na nie tych facetów i właśnie dlatego nauczyłam się być samowystarczalna i nie mam nikogo.
Spojrzała na Jane smutnym wzrokiem i uśmiechnęła się słabo.

Usiadła naprzeciwko Elliott, obejmując nogi rękoma. Czuła się dziwnie. Sądziła, że nie mają juz przed sobą sekretów. No cóż. Najwyraźniej się myliła.
Wysłuchała historii Elliott, oniemiała. Eli, ta wspaniała dziewczyna była raniona ? Przez kogo ? Kto był tak głupi? Ech...
Jane objęła ją ramieniem. Postanowiła odpłacić się jej tym samym.
- Kiedy byłam w trzeciej klasie, miałam 14 lat-zaznaczyła. Ta głupia data urodzenia sprawiła, że jest dopiero w IV klasie. No cóż.
- Chodził ze mną chłopak, nie pamiętam imienia, już nie chodzi do Hogwartu. W każdym razie, bardzo go lubiła i w tedy łudziłam się, że będzie z tego coś więcej. I udało się, na którejś imprezie pocałował mnie. Myślałam, że będziemy razem na zawsze - zaśmiała się gorzko- Ale przeliczyłam się. Już następnego dnia, obściskiwał inną. Długo nie mogłam sie pozbierać. W tedy postanowiłam, że nigdy w życiu już się nie zakocham.
Przytuliła Elliott mocniej. Opowiadanie tej historii sprawiło, że w jej oczach zakręciła się łza.
- Nie mogę uwierzyć, że minął tylko rok. Wszystko się zmieniło. -wzięła głęboki wdech - To głupie, ale ja go naprawdę kochałam. Przynajmniej tak mi się zdawało.

- Mówią, że bez cierpienia nie ma miłości. - Zamruczała, przytulając się do Jane. Spojrzała jej w oczy i zauważyła pojedynczą łzę, spływającą powoli po jej policzku. Wytarła ją pospiesznie kciukiem. Od razu lepiej. - Widzisz, łączy nas więcej niż sądziłyśmy. Tyle że ty masz Daniela a ja mam tylko poduszkę i przyjemny dywan w Pokoju Wspólnym Gryfonów. - Wzruszyła ramionami z uśmiechem. Zrobiło jej się o wiele lżej. Jakby ktoś zrzucił z niej wielki kamień, który do tej pory niosła na plecach.
- I będziesz szczęśliwa. Ja już o to zadbam. - Powiedziała śpiewnym, wesołym głosem. Nic nie wskazywało na to, że przed chwilą miała ochotę się rozpłakać.

- Najwyraźniej -odparła, gdy usłyszała Elliott.
Uśmiechnęła się, gdy wytarła kciukiem jej łzę.
- Daj spokój, ty też będziesz szczęśliwa. Musisz się po prostu z powrotem otworzyć na miłość. Ja tak zrobiłam. Choć to może mieć potworne skutki.
Puściła jej oczko.
- Mam nadzieję, że będę szczęśliwa. Czuje się, tak jakby w rozsypce. Dziwne uczucie.
Skrzywiła się.

- Ależ ja nie mam nic przeciwko poduszce i dywanowi. Jak na razie oni mi wystarczą. Wiesz... są milusi, idealni do przytulania i zawsze mnie wysłuchają. - Zachichotała. - A jak na optymistkę przystało... wierzę, że i mnie kiedyś spotka szczęście. Nawet jeśli miałoby to być w zaświatach.
Zastanowiła się na chwilę nad ostatnimi słowami dziewczyny.
- Czy ty się aby nie boisz szczęścia? No wiesz... chcesz go, ale kiedy tylko nadchodzi zakrywasz oczy dłonią i udajesz, że cię nie ma?

Skrzywiła się, gdy Elliott mówiła o poduszce i dywaniku.
- Wiesz, że nie jestem wielką optymistką. Za to jestem pewna, że w końcu znajdziesz kogoś, kto będzie ciebie wart.
Uśmiechnęła się, ale po chwili uśmiech jej zrzedł.
- Przejrzałaś mnie na wylot - stwierdziła, krzywiąc się. Tak, dokładnie tak było.

- No wiesz... nie wiem, nie wiem. Jestem bardzo wymagająca. - Mówiła tonem wywyższającej się arystokratki, oglądając swoje paznokcie. Nie wytrzymała i wybuchła głośnym śmiechem. - Nie... bez przesady. Aż tak źle ze mną nie jest.
- Ołł... - Trafiła? Niemożliwe. - Ja mam tak samo z miłością. Podświadomie jej pragnę a jednak się jej boję. Ale trzeba wiedzieć, że bać się miłości, to bać się życia; kto boi się życia, jest już trzy czwarte martwy. Tak samo jest ze szczęściem. - Uśmiechnęła się do Jane. To właśnie te słowa do niej trafiły.

Wybuchła śmiechem razem z przyjaciółką.
- Genialnie -powiedziała po chwili, krzywiąc się - Czyli jestem już trzy czwarte martwa. Ale miło.
Uśmiechnęła się do dziewczyny.
- Mam talent do chrzanienia wszystko za co się wezmę. To prawdziwy dar od niebios. Z Danielem też pewnie wszystko spaprzę. Zawsze tak jest.
Powiedziała szczerze.

- Witaj w klubie - wyszczerzyła się.
Zanuciła jedną ze swoich piosenek. No... nie do końca swoich. Tekst napisała jakaś poetka.
- Nie możesz tak mówić. Wtedy na pewno coś schrzanisz. To wewnętrzne przekonanie cie skłania do głupich rzeczy. Chociaż nigdy nie widziałam, żebyś się skompromitowała.

Zaśmiała się.
- Ładne. Będziesz musiała nauczyć mnie kiedyś polskiego -powiedziała z uśmiechem.
Zapatrzyła się na podłogę.
- Przy tobie nie robię. Ale czasami zachowuje się jak idiotka. Zwłaszcza w tedy, gdy zależy mi, by tak się nie zachowywać. Jestem jedną wielką ofiarą losu.

- Sama nie umiem go za dobrze. Jedynie maleńką część. Mój kuzyn kochał Polskę. Kiedyś codziennie kazał mi ćwiczyć wymowę i podawał nowe słowa czasami anegdoty. - Uśmiechnęła się na samo wspomnienie owych lekcji. Taa... to były piękne, rodzinne czasy. teraz też jest cudownie. Nie, żeby narzekała. Po prostu czasem jej tego brakowało. Popatrzyła spode łba na Jane i westchnęła, chwytając jednocześnie jej brodę i zmuszając do spojrzenia jej prosto w oczy.
- Nie jesteś ofiarą losu. I wcale się tak nie zachowujesz. Musisz w to uwierzyć. Inaczej będzie źle. Wiesz czemu? Bo będziesz miała ze mną do czynienia.

- To nauczysz mnie tyle, ile umiesz -powiedziała wesoło. Ona nigdy nie była w Polsce. Nie bardzo wiedziała nawet, gdzie leży. Ale język był śliczny. Taki płynny.
Elliott wzięła ją pod brodę i zmusiła do spojrzenia w oczy.
- Taaak... Już się boję -powiedziała, udając przerażenie, po czym wybuchła śmiechem.

- Jasne, nie ma sprawy. - Uśmiechnęła się. Była w Polsce raz. To Perry ją tam zaciągnął. Zaraz przed tym jak zniknął zresztą. Nie wiedziała jak wygląda północna część tego kraju, ale góry mięli przepiękne. Poza tym tamtejsi górale śmiesznie mówili. Z takim dziwnym akcentem.
Zrobiła naburmuszoną minę.
- No wiesz. Potrafię być naprawdę straszna jeśli tego chcę. - Spojrzała na nią z radosnymi iskierkami w oczach, co popsuło efekt.

Wybuchła śmiechem.
- Taa, jasne. Za dobrze cię znam, Elli.
Uśmiechnęła się. Po chwili zerknęła na zegarek, aż podskoczyła.
- Jak późno. Siedzimy tu trzy i pół godziny! -krzyknęła. Nie do wiary. Spojrzała na Elliott.
- Nie gniewaj się, ale muszę już iść. Wyślę ci sowę jak mi poszło z Danielem -pocałowała ją w policzek, wzięła swoją torebkę i wyszła z pokoju, machając przyjaciółcena pożegnanie.

- No wiesz... Mówię prawdę. - Uniosła dumnie podbródek, ale zaraz zawtórowała przyjaciółce.
- Trzy i pół godziny?! Niemożliwe! - Również zerwała się z miejsca i zaczęła kręcić się w kółko zbierając swoje rzeczy. - Nie zapomnij bluzki.
Rzuciła ją w stronę Jane, kiedy ta już wychodziła. Dzięki Bogu, że ją złapała.
- Nie ma sprawy. Tylko nie zapomnij o tym! - Krzyknęła jeszcze za nią i zaraz potem wyszła z pokoju, żegnając go tęsknym spojrzeniem.

Wlazła z tacami do Tęczowego Pokoju. Na talerzach miała duużo jedzenia na anty-imprezę dla Carmen.
- Tylko jak ją tutaj zwabić..? - Zastanawiała się rozkładając jedzenia na stoły, które już wcześniej tutaj przeniosła.
Kolorowe papierki, balony unosiła na sufit dzięki zaklęciu Incarcorpus. Przystroiła jeszcze stoły kwiatami. Wyczarowała je dzięki Orchideus. Całość pięknie wyglądała. Miała w torbie jeszcze mydlane bańki. Powieliłą je dzięki Geminio i w pokoju zrobiło się milion bombelków!
Morgane położyła się na środku pokoju. Podziwiała co zrobiła. Różne smaczne przystawki, ulubione ciasteczka Carmen, napoje gazowane, kompot dla tych co go lubią. Jeszcze te piękne dekoracje! Dziewczyna przeszła samą siebie.
Usiadła na krześle przy jednym ze stołów. Czekała na Elliott.

Biegła, biegła i biegła ile sił w nogach do Tęczowego Pokoju, gdzie planowały imprezę dla Carmen. Mniejsza o to, że była w Pokoju Wspólnym Gryfonów, a to przecież na tym samym piętrze. Wpadła jak burza do pomieszczenia i rozejrzała się wokoło. Bąbelki! Dotknęła jednego, ale nie pękł tak, jak się tego spodziewała. Uśmiechnęła się zadowolona z efektu. Pięknie, cudnie, idealnie!
Wreszcie wśród owych baniek ujrzała Morgane. Podbiegła do niej w podskokach.
- Jest tu jeszcze bardziej magicznie, niż normalnie. Toż to cud!
Ogarnęła wzrokiem całe pomieszczenie i podeszła do adaptera, wyciągając po drodze płytę Nickelback ze swoich prywatnych zbiorów. Zaraz potem po pokoju rozniósł się przecudny głos Chada Kroegera.

Morgane zaczeła trząść dłońmi z zachwytu.. Uroniła łez. Jaka Carmen będzie zadowolona! Och! Teraz musiała coś zrobić, by ją tutaj zwabić. Popatrzyła na okno. Jak idealnie! Atena stukała dziobem o szybę. Morg szybko podeszła do sówki i wzięla ją na ręce. Szykowała papier.
Popatrzyła na Elliott.
- Hej Kochana! - Wykrzyczała i przytuliła w biegu swoją przyjaciółkę.
Niby nie lubi piosenek z płyt, ale ta była spoko. Strasznie jej się spodobała nuta w jakiej grał ten zespół.
- Carmen się rozryczy.. Dobrze, że wzięlam serwetki! Jak myślisz? Napisać do niej, że mam jej pamiętnik i żeby szybko tutaj przybiegła? - Zaśmiała się szyderczo.

Odwzajemniła gest przyjaciółki.
- Miejmy nadzieję, że ze szczęścia, a nie rozpaczy. - Zaśmiała się krótko. - Może być. Byle się nie domyśliła prawdziwego celu. Sama muszę jeszcze dać Hope zaproszenia dla innych.
Westchnęła cicho i wyjęła z torby koperty. Wszystkie były podpisane starannym pismem. Po chwili pojawiła się sówka, której wręczyła zaproszenia. Podrapała ją pod dziobem i dała ciasteczko na drogę. Leć kochana.

Morgane wyszczerzyła się do przyjaciółki. Jeśli Carmen była na coś uczulona to jejku.. Faktycznie rozpłacze się z tego ów powodu. Szybko wyjęła myśl z głowy potrzęsując nią.
- Jak to robią sowy, że wyczuwają kiedy są potrzebne? - W sumie zadała sama sobie pytanie, ale skoro byłą przy niej Elliott. Morgane bardziej umiała naukę ścisłą.. Jakoś uczucia w nauce jej nie interesowały.. Bo w końcu zbuntowana sowa chyba nie będzie wiedziała gdzie jest jej właściciel?
Morg skubnęła po cichu jednago chipsa. Popatrzyła tak kątem oka na przyjaciółkę jakby chciała powiedzieć, by i ona się częstowała. Bo tyle jedzenia Morg przyniosła, że 10 osób nawet tego nie zje...

Wyszczerzyła się do Morgane. Ileż to razy sama zadawała sobie to pytanie? Wiele, za wiele. No bo z drugiej strony, po co jej to? Otóż Elliott lubiła wszystko wiedzieć. W każdym razie to, co w większy lub mniejszy sposób wywierało wpływ na jej życie codzienne.
- Nie mam zielonego pojęcia. Może to jakaś intuicja albo coś. Nie podjadaj. - Delikatnie klepnęła Morg w rękę i pogroziła jej palcem. - Poczekaj na innych. Co napisałaś Carmen? O tym pamiętniku, tak?
Zakołysała się w rytm piosenki.