First topic message reminder :

Biblioteka Narodowa

Owa biblioteka została wybudowana w 1841roku, dwieście pięćdziesiąt lat później Angielska Królowa postanowiła ją zmodernizować. Możemy w niej zobaczyć zapiski sięgające pamięcią aż szesnastego wieku. Ponadto na jej zakurzonych półkach znajdują się starożytne mapy.

Theodora West katalogowała w spokoju książki, gdy do jej uszu doszedł hałas. Natychmiast uniosła głowę, nasłuchując, po czy, zerwała się na nogi. Od czasu do czasu zdarzało się, że komuś coś upadło, ktoś trzasną książką, czy głośniej się zaśmiał – nie była taką herod-babą, żeby ścigać użytkowników biblioteki za każdy pojedynczy, głośniejszy dźwięk. Teraz jednak hałas nie ustawał, a co gorsza wydawało jej się, że słyszy odgłos rwanego papieru.
Rzuciła wszystko i ruszyła w stronę regałów, zza których dobiegały niepokojące dźwięki. Wtem drogę zaszła jej jakaś dziewczyna i chwyciła ją za ramiona. Theodora odruchowo strzepnęła je z siebie, oburzona, a chwilę później jeszcze dodatkowo się cofnęła, przestraszywszy się, że ma do czynienia z wariatką. Szybko jednak odzyskała zdrowy rozum. Młoda kobieta najpewniej stroiła z niej sobie żarty, a tymczasem Bóg raczył wiedzieć, co działo się za regałami.
– Proszę się ode mnie odsunąć, albo zawiadomię ochronę! – ostrzegła stanowczym tonem i wyjęła smartfona. Na szczęście przyjaźniła się z Robertem z ochrony i miała jego numer w prywatnych kontaktach. Gotowa w każdej chwili skorzystać z telefonu, ruszyła w stronę półek z książkami.

-----------------------------------
Jewgienij, rzucasz kostką na to, czy udało Ci się opanować książkę przed przyjściem bibliotekarki:
1, 4 – kobieta zastaje Cię tarzającego się po podłodze z książką, która próbuje odgryźć Ci palce
2, 5 – udaje Ci się ugłaskać książkę, ale nadal trzymasz ją w rękach, a wokół walają się strzępy kartek, które wypluła. Theodora nakazuje Ci pokazać, książkę i to, co z nią zrobiłeś
3, 6 – dość szybko udaje Ci się powstrzymać książkę, do tego masz czas, by ogarnąć miejsce zbrodni, schować książkę na półkę i udawać, że nic się nie działo.

Zadanie domowe z mugoloznawstwa absorbowało znacznie więcej czasu, niż z góry można było założyć. Jako pełnokrwisty czarodziej nie miałem styczności z terminami, które profesor wypisał na tablicy. Nie zamierzałem długo zwlekać, wolałem jak najszybciej poznać temat, zważywszy również na fakt, że był on ściśle powiązany z moimi zainteresowaniami. Idąc schodami na czwarte piętro, udając się do biblioteki, nie miałem jeszcze pojęcia jak bardzo ten temat mnie wchłonie i podburzy fundamenty mojej wizji na przyszłość, dodając nową cegiełkę i perspektywę zawodu.
Na regałach w bibliotece nie znalazłem wielu książek, które z góry opisałyby mi naturę tematu, który Harrington chciał byśmy poznali. Dopiero na samym końcu rzędu była cienka książka, napisana przez czarodzieja, opisująca mugolskie kino lat 90’. Usiadłem przy biurku, otwierając prawie nieużywaną książkę, która o dziwo dalej pachniała świeżością, mimo upływu czasu.
To, co tam przeczytałem, dalej pozostawało dla mnie niezrozumiałe, gdyż sam autor nie opisywał kina jako miejsca, nie miał na celu przekazać w swoim tekście wartości dydaktycznych, a skupił się na zjawiskach, które występowały w tamtej dekadzie. Nie mogłem też znaleźć niczego bardziej wartościowego, dlatego też podjąłem się bardziej zdecydowanego kroku.
Parę godzin później pojawiłem się w jedynej znanej mi mugolskiej bibliotece, w której poprosiłem jakąkolwiek książkę opisującą kino i animację. Dostałem cały stos książek, pełnych ilustracji i dziwnych ekranów, których nie rozumiałem. Wyglądały jak wszystkie te ekrany, którymi oblepiony był mugolski świat, choć w dużo większej skali.
Jak się okazało, niewiele się pomyliłem, gdyż kino dosłownie było miejscem z różnymi salami, gdzie były pokazywane projekcje na wielkich ekranach. Zdania te, przeczytawszy za pierwszym razem brzmiały jak inkantacje nieznanej mi dziedziny magicznej, bez ilustracji nigdy nie mógłbym sobie wyobrazić zbliżonego rzeczywistości obrazu. Sam temat jednak niezwykle mnie zainteresował i przesiedziałem w czytelni aż do samego jej zamknięcia, ostatecznie wypożyczając te książki, nie mogąc zaprzestać poznawania czegoś tak nowego i niezwykłego. Nie mogłem sobie wyobrazić jak coś tak ogromnego, mającego tak wielki wpływ na mugolskie społeczeństwo, w całości mnie ominęło, nie pozostawiając żadnego śladu, punktu zaczepienia. W moim życiu kino nie istniało, co było niesamowicie dziwne – miałem styczność z mugolską technologią, choć głównie opierała się ona na informacjach, tych z działu używek, które w wersji mugolskiej często satysfakcjonowały mnie mocniej, aniżeli narkotyki mugolskie. Jednak nie o tym.
Zacząłem pisać piórem po pergaminie, który chciałem wysłać jako zadanie domowe dla Harringtona. Nie mogłem ustać w czytaniu, kino zawierało bowiem te elementy, o których nawet nie miałem pojęcia, że mogłem ich tak pragnąć w swoim życiu, że były one dosłownie tym, czego mi brakowało w magicznej pracy teatralnej. Z rozmarzeniem czytałem o reżyserach, przelewając nowo zdobytą wiedzę na papier, jednocześnie będąc niezwykle podjaranym na sam temat animacji. Książki o nich były pełne nieruchomych obrazków, które ukazywały postacie z bajek. Czegoś podobnego nie było w świecie czarodziejów i było to wręcz upodlenie, zatrzymanie się w rozwoju. Wracałem tak codziennie do tej mugolskiej biblioteki i poznawałem kolejne wybitne postacie kina, marząc o pierwszym seansie. Wpadłem na pewien pomysł zaproszenia tam kogoś, co też odłożyłem na inną chwilę, gdyż musiałem dokończyć zadanie domowe. Ostatecznie, wypisując tam to, czym kino jest, pozostawiłem pergamin takim, jakim był, uważając, by nie przesadzić z nowo poznaną wiedzą i nie rozpisać się na niepotrzebne tematy, które zbliżone z poleceniem były tylko poprzez kino i nic więcej. Zapewne gdybym tak dłużej pisał wypracowanie dla Harringtona, zacząłbym pisać o życiu i twórczości Chaplina, którego jako pierwszego wziąłem na swój celownik sławnych osób kina.

  W bibliotece Hogwartu nie znalazł zbyt wiele informacji na temat tych całych piór Galeschina, więc zdecydował się poszukać w… bibliotece narodowej Wielkiej Brytanii. Tak, tej mugolskiej, mieszczącej się w Londynie. Ponoć była jedną z największych bibliotek na świecie, a legendy arturiańskie były też znane wśród mugoli, więc może tu mu dopisze szczęście i znajdzie coś więcej na temat interesującego go bibelotu albo chociaż samego rycerza, które mogłyby zawęzić obszar jego poszukiwań.
  Dla kogoś, kto miał raczej niewiele styczności ze światem mugolskim samo dostanie się do tego miejsca było raczej nowym doświadczeniem, nie wspominając już o reszcie. Musiał się wspiąć na wyżyny swoich aktorskich umiejętności, żeby nikt nie poznał, że momentami nie miał kompletnie pojęcia co właściwie robi. Na szczęście jedna z pracownic okazała się na tyle uprzejma i wyrozumiała, żeby mu pomóc, skoro był tu pierwszy raz i nie do końca – lekko rzecz ujmując – orientował się w tym co i jak. W dodatku wyraźnie wpadł jej w oko, więc to też jak najbardziej wykorzystał i trochę ją pobajerował, żeby zwracała mniejszą uwagę na to o jak durnowate, prawdopodobnie wręcz podstawowe dla osób niemagicznych, rzeczy pytał.
  Koniec końców dostał to czego potrzebował, czyli cały stos książek odnoszących się do Camelotu i legend arturiańskich; były tam źródła fikcyjne, historyczne, nawet też jakieś naukowe. Większość niestety okazała się sporym rozczarowaniem i nie dała mu niczego poza tym, co już zdołał dowiedzieć się wcześniej (widać Galeschin nie był jakąś bardzo znaczącą postacią), ale w końcu udało mu się trafić na coś bardzo obiecującego. Praca, która przybliżała postać poszukiwanego przezeń rycerza i choć nie było tam nawet słowa o jakichkolwiek magicznych piórach, to została tam opisana hipotetyczna droga, którą Galeschin mógł przebyć w trakcie swojej ucieczki. Było tam wymienionych kilka współczesnych hrabstw, które ów rycerz mógł przeciąć – między innymi była tam mowa o Hampshire; wspomniano o nim nawet kilkukrotnie, więc mógł zakładać, że to coś bardziej pewnego, choć nadal pozostającego w bardziej w sferze dociekań.
  Nie było to wiele, ale na pewno poczynił już jakiś konkretniejszy krok.
  W kolejnych pozycjach i manuskryptach niż więcej już interesującego nie znalazł, więc uzupełnił swoje wcześniejsze notatki o pozyskane informacje nim opuścił gmach biblioteki.

   | z/t