Szanowna redakcjo,

Pozwolę sobie zauważyć, że mugolski Brexit wynikł w odniesieniu do obaw konserwatystów co do (między innymi, ale o tym mówi artykuł) kwestii imigracyjnych, przy czym rozumiany jest przez to problem zajmowania wakatów i korzystania z benefitów oferowanych przez Wielką Brytanię przez mugoli.
Czarodzieje to nie szczury i nie przemykają przez granicę chyłkiem po zmroku, a także nie przypływają w przepełnionych łódkach na plażę w Brighton krzycząc „nic nie umiem, dajcie pracę”. Abstrahując już od kompetencji i tego, gdzie zatrudnia się „typowy” czarodziej, kwestia uczniów i rzekomych szykan związanych z ich obcym pochodzeniem jest dla mnie co najmniej niepoważna. Mugolski Brexit nie powinien być wyznacznikiem oceny Brytyjczyków jako osób, które  podejmują się ‘głupich żartów’ i są przyczyną poczucia alienacji – to krzywdzące domysły, które nie powinny pojawiać się w jakimkolwiek publicznym medium.
Jestem żywym przykładem tego, jak życzliwym i pomocnym narodem są czarodziejscy mieszkańcy Wysp i uważam, że żaden (wynikający z przekłamanych roszczeń partii konserwatywnych) mugolski rozłam nie powinien wpływać na możliwość studiowania w Hogwarcie osobom spoza Wielkiej Brytanii i choć samą ideę zapewnienia bezpieczeństwa rozumiem wierzę, że dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart nie będzie tak pochopny w osądach jak Państwo.

Roszczeniowa imigrantka zabierajaca mugolom prace, o ktorej istnieniu nie maja pojecia