Nie pozwoliłby jej nic powiedzieć. Słowa w tym momencie było całkiem zbędne. Liczyły się czyny. Liczyło się działanie, które określało ich tu i określało ich teraz. Tu i teraz całował ją nie pozwalając na ucieczkę, nie pozwalając na uspokojenie. Miał ochotę pokierować tym wszystkim dalej. Tak daleko, jak jeszcze nikt nie doszedł z tego, co wiedział o tej słodkiej puchoneczce. Choć może jeśli jest to ciało jego ostrej Viki, to nie byłby w nim pierwszym gościem. Nie ważne jako który zapukałby do tych drzwi – ważne, że chciał nie tylko zapukać, ale i wedrzeć się przez nie. Jednak to nie ta chwila i nie to miejsce. Nie w zimnych murach świątyni, gdzie ich dźwięk ich nierównych oddechów i szybkiego bicia serca odbija się murami unosząc się w górę jako echo.
Czując cios był już pewien jednego – udało mu się obudzić tą osobę, która na świetle dziennym śmiało mogła zostać nazwana jako „jego i tylko jego”. Nikt inny nie miał do niej praw. Nie pozwoliłby jej dotykać. Najchętniej, to nie pozwoliłby nikomu o płci męskiej z nią rozmawiać. Zamknąłby w klatce jak przepięknego kanarka o złotych, delikatnych jak puszek piórkach i nie wypuścił bez stałej opieki. A może byłby potężnym kocurem, który nie ma zamiaru podzielić się jedzeniem? Najchętniej by ją teraz całą schrupał – od palców aż po pięty.
- To się już stało po pierwszym razie – Odpowiedział jej oczywiście nie puszczając, no bo po co? Wolał cieszyć się jej bliskością. Chciał dać jej możliwość drżenia pod wpływem jego ciepłego tchnienia, które lądowało na jej uchy kiedy to mówił, a potem na jej karku gdy zdawało się, że potrzebował chwili odpoczynku. Jak długo całował Nikolę, która nie potrafiła zachować się na tyle silnie, by dać mu do zrozumienia, że ma kogoś innego, na kim jej zależy? A raczej... Nikolę, która nie chciała go odsunąć, ponieważ to co się między nimi wytworzyło było zapewne pierwszą taką sytuacją w jej życiu i chciała jej smakować tak jak przepysznej nadziewanej czekoladki – im więcej, im głębiej tym smak zdawał się być znacznie rozkoszniejszy. Nie miał pojęcia. Jednak cieszył się, że ta, dla której zmienił swoje dotychczasowe plany w życiu ujrzała światło dzienne rozgłaszając wszem i wobec, że żyje ponownie. I to tak jak on – pełnią życia. Niczego nie żałując. Na żal przyjdzie czas na łożu śmierci. Teraz należało cieszyć się niewymiarową przyjemnością.
- Tęskniłem – Wyszeptał to po chwili przejeżdżając po jej zapewne rozpalonej po tym wszystkim szyi swoim wilgotnym językiem. Wpadła w łapy najgorszego z możliwych oprawców. Takiego, który miał ciągłą ochotę na kontakt ze swoją ofiarą.

Żadna z nich nie pozwoliłaby na dalszy krok, nie tutaj, nie teraz. To wszystko szło za szybko i nawet ona nie nadążała za tym rytmem, a może zwłaszcza ona nie nadążała. To wszystko było takie pogmatwane, takie pokręcone, że dziewczyna nie wiedziała co ma z tym zrobić. Dwóch mężczyzn, których dzieli wszystko z wyjątkiem jednego – kobiety. Dodatkowo ta kobieta nie wiedziała nawet o tym co się wokół niej dzieje, wyłączyła się z obiegu, zatrzymała się gdy inni zaczęli biec. Teraz nie potrafi już nadążyć ze ich tempem.
Victorique dość szybko pojawiła się w tej sytuacji, jak już wspomniałam Nikola nie mogłaby ot tak zdradzać All’a, mimo iż pomiędzy nimi było tyle problemów i dziewczyna po prostu nie wiedziała co ma z tym wszystkim zrobić, jednak nie chciała odrywać się od niego, po prostu nie mogła, to co odczuwała było dla niej taką przyjemnością, że nie mogła sobie odmówić. Czuła się z tym źle, ponieważ czuła się jak małe dziecko, które na nic zjadło ciasteczka, a teraz boli go brzuch. Tak panno Blois za swoje czyny zawsze trzeba ponosić konsekwencje, nie ważne czy są one lekkie czy też ciężkie, złe czy dobre.
Podejrzewam, że klatka nie byłaby najlepszym rozwiązaniem, pewnego dnia dziewczyna pokazałaby szpony i pozostawiła po sobie rozwaloną klatkę, a sama w końcu zaznałaby wolności.
Gdy wspomniał, że już się od niej uzależnił uśmiechnęła się triumfalnie. To było jej zwycięstwo, bynajmniej jeżeli chłopak nie żartował. Wiedziała, że teraz może zrobić wiele rzeczy, ale czy na pewno chciała? Jakaś część jej nie pozwalała jej przestać myśleć o wczorajszej sytuacji. Ten puchon był taki… dziwny.
Nagle gryffonka poczuła jak jego język przejeżdża po jej rozpalonej szyi. Dziewczyna zamknęła oczy na chwilę przyjmując z radością tą pieszczotę, jednak nie potrwało to długo. Kiedy wypowiedział słowo: "Tęspkniłem" oberwał w łeb, tylko, że mocniej niż za pierwszym razem, a twarz dziewczyny nie była już tak zadowolona jak wcześniej.
- Wiesz co świnia jesteś – wyburknęła niezadowolona. Szczerze mówiąc to mogła się z nim kłócić nawet w tej pozycji, było jej wygodnie – Jak mogłeś mnie wczoraj tak zostawić? Hmm? – spytała pretensjonalnie nie wiedząc, że wydarzenia, które miały wtedy miejsce zdarzyły się dokładnie przedwczoraj – Rozumiem, że jak zacznę się dusić, to już nie mogę na tobie polegać? – zawarczała pod nosem. Jak na razie nie chciała go oskarżać, ale chciała dowiedzieć się dlaczego ją tak po prostu zostawił!

To było jego zwycięstwo. Lubił oglądać, kiedy dziewczyna cieszy się myśląc, że ma nad nim przewagę. Manewrował ich życiem tak, by myślała, że to ona decyduje o tym co jest między nimi. Że to ona decyduje kiedy pozwala mu zajść dalej chociażby w pocałunkach, a kiedy pozostawia go w słodkim niewyżyciu. Niech sobie tak myśli. Póki on trzymał drewniane krzyże, do których były przyczepione sznureczki sterujące marionetkami był panem i władcą sytuacji – a mógłby i powiedzieć, że życia i śmierci. Bo jakie byłoby jej życie, gdyby nagle Naoki tak po prostu zniknął? Na pewno mniej zadowalające. I zdecydowani bogatsze w nudę.
Powoli zastanawiał się, czy nie skombinować sobie skądś kasku. Z każdą chwilą ten pomysł wydawał mu się coraz lepszy. No bo ile razy można obrywać? W końcu dostanie jakiegośwstrząsu mózgu, czy coś i skończy się jego cała zabawa.
- Kto ci takich bzdur nagadał? - Spytał przyjmując poważną minę. Jego twarz stała się wręcz pokerowa. O cóż ona go oskarżała? Owszem... Nie zaopiekował się nią. Pozwolił Allowi ją zabrać. Ale kierował się wtedy wściekłością i tym, że miał przeczucie, że nic jej nie będzie. Przecież gryfonka była silna, a poza tym jej chyba przyjaciółka od razu poleciała za nimi z pianą toczącą się z ust jak u rozwścieczonego pitbulla – przynajmniej to widział oczami swojej dość rozwiniętej wyobraźni. W każdym razie wtedy był zazdrosny. Teraz wiedział, że to wszystko, co się działo zależało od przemian między Nikolą a Viki.
- Przypomnij sobie kochanie, że na naszej romantycznej grani skalnej to ja Ci ratowałem twój śliczny tyłeczek przed zsinieniem z braku tlenu we krwi. A i tym razem nie zostawiłbym Cię nie upewniwszy się wcześniej, że jesteś bezpieczna. Tyle szczęścia, że jak głupia lata za tobą ta cała Corin, bo ten pieprzony puchon, który mnie zaatakował, a ciebie porwał nie dość, że by Ci krzywdę zrobił, to jeszcze naraził się na bolesną i długą śmierć... - Chłopak nagle puścił jej nogi pozwalając na to, by zsunęły się na ziemię. Wpatrywał się w nią jakby z wyczekiwaniem na jakąkolwiek reakcję. Nie mógł być wtedy przy niej. Ale tera może – niech korzysta!

Nie pomyślałaby, że to on teraz jest górą, nie pomyślałby, że steruje nią jak marionetką, której sznurki ograniczają jej wolę. Wydawało się jej, że nikomu się to nie uda. Była pewna, że jemu się to na pewno nie uda. Nie mogła być marionetką, która robi wszystko co chce jej lalkarz. Gdyby dowiedziała się, że chłopak ją tak traktuje natychmiast by zrezygnowała. Nie pozwoli nikomu zabrać swojej wolności… to jedyna rzecz jaka jej została z wszystkiego, co kiedyś posiadała. To jest nie możliwe, dlatego nawet nie pomyślała o tym.
Lubiła się na kimś wyżywać, a niech chłopak się cieszy, że nie używa swojej siły przeciw niemu w przyjemniejszych sytuacjach. W łeb obrywa tak… delikatnie, jakby go pieściła tym właśnie ruchem – bynajmniej dla niej to było pieszczenie chłopaka.
Dla niej było to wystarczające. Może i miał powody, żeby ją zostawić, ale chciała poznać jakie, chciała wiedzieć, dlaczego ją zostawił. Nawet jeżeli ktoś inny mógł się nią zaopiekować w tym czasie to go nie zwalnia z tego, żeby się o nią nie martwić. A jakby trafiła do szpitala?! Tam też się nią zaopiekują odpowiednio, ale to nie znaczy, że nie będzie potrzebować jego wsparcia!
Kiedy wspomniał o skalnej grani, jej brew drgnęła. Pamiętała o tym bardzo dobrze, tam też nie wiedziała dlaczego ma atak, chłopak jej pomógł i była wdzięczna. Zamknęła oczy i pozwoliła mu, by nogi opadły na ziemie, wraz z nogami obniżyło się też jej ciało, mimo wszystko musiał ją otrzymywać wyżej. Uchyliła powieki i spojrzała w jego buty. Mimo wszystko miała ochotę na niego krzyczeć. Czemu tak to musiało wyglądać? Więc jednak zostawiłby ją jakby ktoś powiedział mu, że będzie bezpieczna. Nie martwił się o nią, ani nie chciał przy niej siedzieć? Przecież byłaby bezpieczna.
- Tak więc cofam to, co powiedziałam – wydukała, ale nie spoglądała na chłopaka – pomógłbyś mi – powiedziała to, ale widocznie nadal nie była zadowolona. Po chwili westchnęła i położyła ręce na jego torsie chcąc go odsunąć.
- Mógłbyś? – powiedziała, a dla chłopaka mogło to brzmieć jak deja vu. Jednak ta dziewczyna nie czekała i odsunęła go od siebie – oczywiście, jeżeli jej na to pozwolił – Muszę odetchnąć.

Zabrał jej wolność, ale to nie jest nic złego. Przecież chłopak, który w świetle świec klęcząc na płatkach przepięknych, czerwonych róż oświadcza się kobiecie swojego życia również odbiera jej wolność, jeżeli ona ledwo powstrzymując płacz wyjąka ja to jedno, słodkie, upragnione „Tak”.
Masochistą nie był, ale jej objaw sadyzmu w jakiś sposób był w stanie wytrzymać. Nie był dla niego jakoś super bolesny, a i nie przeszkadzał mu tak bardzo. Chociaż jeśli pojawiać się to będzie zbyt często, to za którymś razem pewnie złapie jaj nadgarstek i powie jej coś do słuchu oczywiście nie używając przy tym ani miłego ani żartobliwego tonu.
Zwalniało go jedynie to, że wolała puchona. A widząc prawdę zwolnił go fakt, że to nie była już ta dziewczyna, która ostro zawróciła mu w głowie odbierając często zdolność trzeźwego myślenia. Kto by pomyślał, że tak krótko się znają?
- Wynagrodź mi to, co powiedziałaś – Mruknął mając nadzieję, że już wszystko między nimi jest w porządku. Właściwie, to musiał z nią teraz porozmawiać. Dlatego pozwolił się odsunąć (gdyby nie zrobił tego świadomie, to jej odpychanie na nic by się nie zdało. 32 cm i spora różnica w sile heh...). Złapał ją za rękę i pociągnął w głąb świątyni, gdzie posadził ją na pierwszym lepszym miejscu, które się do tego nadawało.
- Muszę z tobą porozmawiać Myszko – Powiedział tonem, który już zakrawał na powagę. Układał w głowie myśli chcąc, by wybrzmiały sensownie i by nie musiał ich wielokrotnie powtarzać.

Nie miała dzisiaj humory na amory, na wygłupy. Wczorajszy dzień był dla niej wystarczająco trudny, nie miała po prostu ochoty się bawić!
To wszystko było takie skomplikowane, że nie wiedziała co ma ze sobą zrobić, nie wiedziała co ma zrobić z tym wszystkim.
Była dziwna i zmieniała się non stop, ale skoro po głębszym poznaniu dziewczyny chłopak uważa, że nie dostarcza mu już tyle zabawy, tyle tajemniczości co wcześniej to nawet dobrze. Bynajmniej jakby się z nim związała i znudził by się nią później nie cierpiałaby. Pewnie i Victorique i Nikola wolałaby, żeby odszedł teraz niż, żeby naprawdę później przeszedł na inny ciekawszy model.
Kiedy wypowiedział te słowa mimowolnie się uśmiechnęła, jednak skorzystała z okazji, że ją puścił i odeszła od niego. Później mu to wynagrodzi, nie teraz kiedy naprawdę miała parszywy humor.
Nie spodziewała się, że zaciągnie ją tak nagle do głębi świątyni. Chce ją zgwałcić? No okey ale czemu do jasnej cholery tutaj! Dziewczyna westchnęła kiedy usiedli i spojrzała na niego pytająco.
- Dajesz – parsknęła troszkę zaniepokojona. Czy on naprawdę chce powiedzieć to o czym ona teraz myślała? Oby nie, ponieważ nie chciała więcej problemów niż ma.

Raczej się nią nie znudzi. Mimo iż znał ją coraz lepiej, to jednak nie wydawało mu się, że tak naprawdę wie o niej sporo. Była tak nieprzewidywalna, że jego wiara w to, że kiedykolwiek jej życie będzie spokojne stała się bezsensowna. A on świadomie włączył się w nie nawet, jeśli tego nie chciała. Więc i on nie zazna spokoju. A to oznacza jednocześnie, że nie będzie ciekawszego modelu. No, chociażby dlatego, że jak mu się znudzi Vik, to będzie miał Nikolę. A jak mu się znudzi Nikola... To zatęskni za Victorique. Naturalna kolej rzeczy.
No okej?! On to sobie zapamięta! A raczej autorka sobie zapamięta i pokieruję go tak, żeby wykorzystał najbliższą sytuację na gwałt pełny ostrości i przyjemności. Ooo, to się wpakowałaś śliczna! Gdybym na chwilę mogła przejąć ciało Naokiego, to zrobiłby słynne: „Mwahahaha”.
- Od jakiegoś czasu sporo o tobie myślę. I nie chce, żeby zwodzono Cię co do tego, co i tak wszyscy twoi bliscy już widzą. Twoi i Nikoli. Zastanawiałem się dlaczego prawie nikt tutaj cię nie zna. Dlaczego nigdy nie widuję was w tym samym czasie. Dlaczego raz miziasz się ze mną, a chwilę później widzę cię z jakimś pieprzonym puchonem – Tutaj zatrzymał się. Usiadł zaraz obok niej i wziął jej dłoń którą przyłożył do swoich ust i delikatnie ucałował jej wnętrze. No proszę. Trochę czułości od Naokiego. Nie często to się zdarza. Bo nie często chłopak prowadzi poważne rozmowy. Nie lubił ich. Wolał oddać swoje życie w ręce wiecznej zabawy.
- Potrafię rozpoznać swoją malinkę. Zrobiłem ją tobie. Potem widziałem, jak moja śliczna dziewczyna z malinką całuje się z Allistarem... I przedstawiła mi się jako Nikola – Powoli zmierzał do tego, co chciał wyznać, a czego ona prawdopodobnie nie chciała usłyszeć – Myślę, że jesteście jedną osobą. Że Nikola, to twoja druga jaźń lub coś w tym stylu. Osoba, która przejęła kontrolę nad tobą na tak długo, że podporządkowała twoje życie pod siebie...

Nie mogła być tego pewna, zawsze pojawi się ktoś ciekawszy, a Nikola… no cóż Nikola była specyficzną osobą i mogła go zanudzić, zanim  znowu wróci mu ochotą na Victorique. Tak już to było, zawsze mógł pojawić się ktoś ciekawszy, kto będzie bardziej fascynował Naoki’ego. Szczerze mówiąc panienka Blois dobrze o tym wiedziała, dlatego obawiała się tego, co może zdarzyć się w przyszłości.
Kurde, tego to ja nie przemyślałam. Dobra wpadłam i dziewczyna wpadła, może dlatego, że nie myślała, ale prawdę mówiąc to pewnie nie dałaby mu się tak łatwo. Musiałby się nieźle postarać żeby zaciągnąć ją do łóżka. W końcu facetom zależy na dziewicach… no nie? Chyba… nie ważne.
Kiedy zaczął ten temat milczała. Zamknęła oczy i słuchała go z uwagą. Szczerze to wystarczająco się nagadała o tym z Allistair’em, jednak jeżeli chłopak chciał o tym rozmawiać to proszę bardzo.
Nagle poczuła na dłoni jego usta. Uchyliłapowieki i spojrzała na niego niepewnie. Gdy wypowiedział te słowa westchnęła i zbliżyła się do niego składając mu na ustach delikatny pocałunek. Chyba po raz pierwszy mógł poczuć go w jej wykonaniu, wcześniej to on zawsze prowadził i sprawiał, że te pocałunki były agresywne, wręcz natarczywe. Ten jednak całkowicie się różnił. Dziewczyna odsunęła się i spojrzała mu głęboko w oczy czarując go spojrzeniem.
- Ja… chyba jestem tego świadoma – wydukała i opuściła głowa nie spoglądając na niego. Przegryzła wargę. Nie chciała żeby się dowiedział, nie chciała żeby wiedział, że dziewczyna jest psychicznie chora.
- Zorientowałam się dwa dni temu… albo nawet wczoraj… Miałam nadzieję, że ty… – nic już więcej nie powiedziała. Westchnęła niezadowolona trochę. No super, teraz niech już wszyscy wiedzą, że jest psychiczna chora, może zrobimy transparent z napisem: „Jestem psychicznie chora!” i powiesimy jej nad głową!

Nie lepiej być optymistą lub realistą? Jeśli będzie mu wmawiać, że jest nudna to w końcu chłopak w to uwierzy. W tej chwili nie myślał o tym i nawet nie miał zamiaru kiedykolwiek tak pomyśleć. Jeśli jednak usłyszałby to z jej ust poczułby, że jest to sygnał „spadaj”. I by spełnić jej życzenie zrobiłby to szybciej niż by zdążyła się wytłumaczyć w jakikolwiek bzdurny sposób.
No tak. Wszyscy lubią markowe nowości. Dużo lepiej jest mieć nieużywane ubrania, podręczniki szkolne, meble w mieszkaniu. A co dopiero mieć nieużywaną dziewczynę? To jest jak wisienka na torcie. Co nie zmienia faktu, że i tak zaciągnie ją do łóżka – jeśli będzie tego chciał, to w trybie ekspresowym. Ma swoje sprytne sposoby.
Ten puchon musiał być zawsze pierwszy? Gdyby nie fakt, że chłopak wiedział, jaki jest zajebisty i znacznie lepszy od tego idioty, to najzwyczajniej w świecie dostałby kompleksów. Ale wpierw ogromnego przypływu zazdrości, który skończyłby się zaklęciem rzuconym w plecy przy pierwszej lepszej okazji.
To, że to ona go pocałowała było zdecydowanie zaskoczeniem. Aż w pierwszej chwili lekko poszerzyły mu się źrenice. To było... Hm. mimo że nie takie namiętne, do jakich był przyzwyczajony, to i tak przyjemne. Nawet bardzo. Bardzo miła sprawa, szczególnie w wykonaniu osoby, która prawie zawsze jest niemiła.
- Jak to się stało, że się zorientowałaś? - Spytał uśmiechając się delikatnie. Widział, że dziewczynę boli ta cała sytuacja. Dlatego objął ją ramieniem i przytulił kładąc ją na swojej piersi i głaszcząc po włosach. Zbliżając się do jej ucha wyszeptał to, co jak gdyby nic nagle zapragnął powiedzieć. I on dzisiaj wprowadził nowość. W ten sposób się jeszcze do niej nie wyrażał.
- Moja słodka Viki...

Kiedy zadał jej pytania parsknęła niezadowolona i spojrzała na niego widocznie zirytowana.
- Zaczęłam się domyślać, kiedy rzucaliście w siebie zaklęcia jak się dusiłam – wydukała i zamknęła oczy, po czym przegryzła wargę syknęła pod nosem widocznie wściekłą – a zdałam sobie sprawę w momencie, kiedy otworzyłam oczy i całowałam się z tym puchoniątkiem – widocznie była niezadowolona z tej sytuacji. No ale cóż poradzić, nic na to nie poradzi, że jej druga jaźń ma taki wypaczony gust… albo to ona miała wypaczony gust? Właściwie nie ważne. Spojrzała na niego kątem oka i westchnęła. Jednak kiedy ją objął i przytulił do siebie delikatnie się zarumieniła i warknęła pod nosem. Podobało jej się to, zwłaszcza, kiedy chłopak wyszeptał jej do ucha w taki cudowny sposób jej imię , kiedy poczuła powiew jego oddechu na uchu, włosach. Brakowało jeszcze,  żeby chłopak ucałował ją w ucho, ale dobrze, że tego nie zrobił, ponieważ to potrójne combo pewnie by ją zabiło. Jej duch opuściłby jej ciało i trzymał w ręce tabliczkę z napisem: „To było za dużo dla mnie, Sayonara!”. Nie wiem czemu by się żegnał po japońsku, ale nie ważne.
- K… kretym – wyjąkała niezadowolona. Po chwili wróciła do swojego udawania, że Naoki wcale jej się nie podoba i że jego osoba drażni ją jak tylko się da – Nie jestem twoja – wyburknęła jak jakieś niezadowolone dziecko, któremu zabrano zabawkę. Spojrzała na niego kątem oka i nic już więcej nie mówiła. Nawet się nie szarpała, nie miała zamiaru, ta pozycja jakoś jej odpowiadała.

- Podczas rzucania zaklęć zmieniłaś się w Nikolę. Z nią nie mam za dobrych stosunków, więc moja obecność przy tobie mogłaby tylko pogorszyć sytuację – Wytłumaczył jej sytuację tym razem w poprawny i racjonalny... No nie racjonalny, ale prawdziwy sposób.
Racja jest w pierwszym stwierdzeniu. To Niki ma wypaczony gust. Bo jak można lecieć na jakieś nieśmiałe, urocze, słodziutkie puchoniątko? Jeśli chce się mieć miśka przytulankę, to idzie się do pierwszego mugolskiego hipermarketu na dział z dziecięcymi zabawkami. Jeśli się chce mieć faceta, to wybiera się kogoś tak doskonałego jak Naoki. Wtedy, to ma się wręcz ideał i boga, a nie zwykłego mężczyznę!
- Tak, oczywiście. Nie złość się, bo to urocze – Skomentował dokonując tego, co wcześniej byłoby potrójnym combo, ale nie do końca. Pocałował ją bowiem w czubek główki i przytulił do siebie trochę mocniej. Ręka, która ją obejmowała gładziła też delikatnie jej ciałko. O, tak – mógłby tak sobie siedzieć jeszcze długo, długo.

Kiedy to powiedział, spojrzała na niego widocznie zdziwiona. Nie pomyślała, że wtedy nastąpiła… ‘zamiana’. Zamknęła oczy i westchnęła trochę niezadowolona.
- Rozumiem… wybacz – wydukała po czym ponownie chwyciła jego policzki i wpiła się w usta bardziej agresywnie niż wcześniej. Widocznie tamten pocałunek powstawał tylko wtedy, kiedy dziewczyna miała melancholijny dzień, albo od tak pojawiał się i znikał. Po chwili odsunęła się i oblizała usta łapczywie, wróciła do przyjemnej pozycji zamykając powieki.
- To była nagrodę, za moje fochy – zaśmiała się pod nosem.
Gdy powiedział, że to urocze zmarszczyła brwi, kiedy je zmarszczyła przypomniała sobie czyjeś słowa: „Nie marszcz czoła, bo Ci tak zostanie kochanie.”. Spojrzała na niego niezadowolona i fuknęła wręcz obrażona.
- Jeżeli mi tak zostanie – wydukała wskazując palcem na czoło, które się już rozluźniło – to Cię pogryzę ze złości! – warknęła i ponownie niezadowolona chciała się do niego przytulić, jednak poczuła, że chłopak dokończył potrójne combo. Dobrze, że było spóźniona, ponieważ mogła odpocząć, po tym podwójnym.
Ona również mogła tak siedzieć, bardzo długo. Bardzo jej się podobała perspektywa spędzenia dnia na jego kolanach. Nawet przez sekundę pomyślała sobie, żeby się zdrzemnąć, ale wolała nie, bo ona bardzo dziwnie wygląda w trakcie snu! Jednak zamknęła oczy i po chwili… czyżby zasnęła? A może po prostu leży sobie? Ja tam nie wiem.

Oczywiście pocałunek przyjął z jak największą rozkoszą. Chociaż szczerze musiał przyznać, że w tej chwili tamten podobał mu się dużo bardziej. Może dlatego, że był czymś nowym? Może dlatego, że był czymś innym? A może to z powodu tego, że wyrażał zdecydowanie więcej niż ten. Może nawet więcej niż jakakolwiek ilość wypowiedzianych w emocjonalny sposób słów. Tak czy siak odwzajemnił pozwalając jej na kuszenie go na wykonanie kolejnego kroku – jak zwykle.
- Tyle tych fochów doświadczyłem, że mi nawet połowy tego nie wynagrodziłaś – Skomentował wzdychając tak, jakby bardzo go to smuciło i odwracając swoją śliczną twarzyczkę trochę w bok jednocześnie nadal na nią patrząc kątem oka.
- Nie zostanie Ci tak. Nic nie śmiałoby zaszkodzić takiej cudownej twarzy. Inaczej miałoby ze mną do czynienia – Wyszeptał nie zaprzestając poprzednich czynności, a więc przytulania jej, głaskania po ramieniu, a i raz na jakiś czas skłonił głowę, by ją cmoknąć we włosku lub czółko. I tak sobie siedzieli i siedzieli... W pewnym momencie miał wrażenie, że zasnęła. Uśmiechnął się lekko. No śliczna i urocza kruszyna. Zawsze to mówił i miał rację.
Odsunął ją trochę od siebie i zdjął marynarkę, która dzisiaj opinała jego cudowne ramiona. Położył ją obok siebie i tak przeniósł dziewczynę, by leżała. Ciałkiem na marynarce, a głową na jego kolanach. Skomplikowana operacja, ale poszła mu szybko i zgrabnie. I teraz najzwyczajniej w świecie mógł nie dość, że swobodnie na nią patrzeć i myśleć o tym, jaki jest zajebisty, że wyrwał taką szprychę... I mógł podziwiać. Po prostu podziwiać.

- Nie narzekaj – warknęła i po chwili fuknęła pod nosem – jestem kobietą wolno mi! – wytłumaczyła się zakłopotana pewna, ze takie wytłumaczenie jej w stu procentach wystarczy. Odwróciła od niego twarz nie mając zamiaru dalej się tłumaczyć. Powinien być zadowolony, że w ogóle pomyślała o tym, żeby wynagrodzić tego tumana. A nie narzekać, że to za mało, albo nie wystarczające. To się nazywa bezczelność.
- No mam nadzieje – powiedziała i zerknęła na niego kątem oka. Zamknęła oczy i miała ochotę zostać w takiej pozycji już zawsze. Było przyjemnie i miło, nie chciała żeby ta chwila tak po prostu zniknęła. Oczywiście jakby ją o to spytał to na pewno by się nie przyznała i zaczęła ściemniać.
Dziewczyna po chwili uchyliła powieki i zamruczała zadowolona pod nosem. Prawdę mówiąc brakowało jej jedynie głaskania po jej główce. Gdyby to odczuwała to czułaby się jakby była w raju. Ale stop! Przyszła do świątyni, spotkała Naoki’ego, który… który… właśnie Naoki! Dziewczyna wyprostowała się i spojrzała na niego zarumieniona.
- Prz…przepraszam! – wykrzyczała zakłopotana. Nikola… tak Nikola już tak miała. Odwróciła wzrok zakłopotana, nawet nie zauważyła, że osłoniła się jego marynarką.
Jako autorka jestem za tym, że chłopak powinien przekonać choć trochę Nikolę do siebie, chyba, że Allistair ma to zrobił z Vic pierwszy i pokazać Japończykowi, że jest od niego lepszy…

- Oj tak tak... - Tylko tyle powiedział na stwierdzenie, że jako kobieta a prawdo do zachowania się w taki czy inny sposób. Więc jak widać ów wytłumaczenie naprawdę wystarczyło. Przynajmniej tym razem. Bo Naoki bardzo nie lubi, kiedy ucina się rozmowę czymś takim. Następnym razem będzie męczył i drążył, aż w końcu wyjdzie na jego... A jeśli zacznie wychodzić na jej, to uciszy ją pocałunkiem. Koniec, do widzenia i kropka.
Nagle zmiana. Tak niepożądana przez Naokiego. Było tak miło i tak przyjemnie, a tu nagle Nikola. Westchnął bardzo cicho, jednak już po chwili wyraz jego twarzy stał się standardowy. Trochę miły, trochę seksowny, trochę uroczy. Wszystko po trochu tworzyło jednak eksplozję tego, co można nazwać jednym słowem – atrakcyjny. Chociaż on powiedziałby raczej dwa słowa – zajebiście atrakcyjny. Może nawet cztery – zajebiście atrakcyjny i cudowny.... Jak mało kto! Siedem słów.
- Nic nie szkodzi. Zmartwiłaś mnie. Nagle zemdlałaś... Jesteś na coś chora? - Spytał wystawiając dłoń w jej stronę i jakby czytając jej w myślach pogłaskał ją po włosach, potem policzku, potem ramieniu i dopiero zabrał rękę. Zaskoczyła go jedna rzecz. Z tego, co zdążył wyczytać rozdwojenie jaźni przejawiało się w sytuacjach stresujących, czy bardzo zasmucających. Czyżby coś się działo w jej myślach kiedy tak słodko drzemała takiego, że aż jego cudowna Viki przeszła w słodką, chociaż dość irytującą Nikolkę?
- Mam nadzieję, że już dobrze – Nie przejmował się marynarką. Mogła sobie ją nawet wziąć. W końcu to jego dziewczyna. Jeśli chodzi w jego ubraniach, to dodaje sobie milion razy piękna. Chociaż zakochałby się już bez pamięci, gdyby zobaczył ją w starych, poszarpanych leginsach i jego ulubionej bluzce z Japońskimi napisami z przodu, która spadałaby jej z ramienia.

Nigdy nie wykorzystuje tych samych wymówek dwa razy. Po prostu nie wypada. Jest kreatywna, dlatego to też nie problem wymyśleć jedną więcej wymówkę. Jednak była zadowolona, że chłopak przyjął z takim spokojem i bez żadnych kłótni. Przymknęła powieki i nie miała zamiaru zmieniać nic. No cóż ale nie na wszystko można mieć, nieprawdaż panie Shindo?
Ta zamiana była taka niespodziewana, że podejrzewam, że nawet Victorique nie będzie wiedziała dlaczego tak się stało. No ale co poradzimy? Nic. Tak więc dziewczyna wpatrywała się zarumieniona w chłopaka, kiedy jej posłał ten mega atrakcyjny uśmiech. Jej oczy drżały, a ona sama nie wiedziała co powiedzieć. Nie spodziewała się, że zemdleje. To na pewno nie była wina choroby… zapewne ostatnia nieprzespana noc dała się jej we znaki.
- Znaczy się… – zaczęła niepewnie i spojrzała na niego kątem oka. Kiedy jego ręka musnęła jej skórę dziewczyna zadrżała. Jednak nie odrzuciła jego dłoni, ani nie kłóciła się z nim. Gdy poczuła dłoń na swojej głowie, najbardziej się rozluźniła, w tym ułamku sekundy wyglądała jak marionetka, z którą można było zrobić wszystko według własnego uznania, tak samo miała w takcie masażu, można powiedzieć, że oddawała się osobie, która wykonywała jej taką przyjemność. – mam tylko astmę, ale to nie powinno na to za bardzo wpływać – wyszeptała zakłopotana. Po czym zamknęła powieki. Wzięła głęboki wdech i uśmiechnęła się delikatnie.
- Tak… dziękuje – szczerze mówiąc to teraz napisałabym o czymś, w stylu, że Nikola nienawidzi kłamców i tak dalej i tak dalej, ale jeżeli spojrzymy na to z logicznego punktu widzenia, to zemdlenie można określić także jako utratę świadomości, co naprawdę się zdarzyło. Również to było związane z chorobą, tak więc chcąc czy nie chcąc, chłopak wymigał się i nie kłamał.
- Właśnie – powiedziała niż Gruchy ni z Pietruchy, odwróciła w jego stronę swoje szmaragdowe oczka i niepewnie wyszeptała – chciałabym się jakoś odwdzięczyć za pomoc.

- Może po prostu powinnaś odpocząć? Pewnie jesteś przemęczona. Wyglądasz na osobę, która ma sporo na głowie – Nie czuł się jak kłamca. Zresztą uważał, że istnieje coś takiego jak białe kłamstwo. Oznacza to, że czasem lepiej jest komuś powiedzieć to, co chciałby usłyszeć i nie skazywać go na cierpienie, niż prawdą niszczyć całego jego życie.
- Za pomoc mówisz... Możesz się ze mną po raz kolejny przywitać. To byłby odpowiedni rewanż – Zaskakujące, jak szybko słowo „przywitać” w odpowiednim tonie powiedziane nabrało znaczenia bardzo intrygującego, a przede wszystkim przesycone było podtekstem intymnym, wręcz lubieżnym. Przywitanie już po raz kolejny znaczyło dla niego tyle, co pocałunek tak namiętny, że słowami opisać go jest niemal niemożliwe.

Dziewczyna posłała delikatny uśmiech chłopakowi i wstała. Zdjęła z siebie marynarkę i podała chłopakowi nie przestając się uśmiechać.
- Niech Ci będzie, mogę się przywitać… – powiedziała bez najmniejszego problemu, czy ona wiedziała o co mu chodziło właśnie z tym przywitaniem? Nie jestem pewna. Dziewczyna posłała mu szeroki uśmiech i dodała po chwili – ale niech przywitanie się, będzie przywitaniem, więc przy następnym spotkaniu. – wydukała i odwróciła się na pięcie. Rozciągnęła się i spojrzała na niego kątem oka zarumieniona. Nerwowo zaczęła bawić się swoim kłem – językiem oczywiście i ruszyła przed siebie.
- Ja mata – powiedziała  w jego ojczystym języku i opuściła świątynie.

[z/t]

Szczerze mówiąc zaskoczyła go na tyle... Że po prostu mu się skamieniało. Chwileczkę! Z kim on do cholery jasnej rozmawia z Nikolą, czy z Viki? W sumie widząc ten rumieniec uznałby, że to Nikuś. Słysząc te słowa był pewien, że to kolejna zabawa Viki. Języczek na kle, to cecha obu, więc to mu nic nie dawało. W każdym razie jednak uznał jedno: Obie na niego lecą. I nic dziwnego. Był w końcu najlepszą partią, jaka od początku roku szkolnego będzie gościć w Hogwarcie. Nie wyobrażał sobie, żeby był tam ktoś dorastający mu do pięt.
W końcu uśmiechnął się. Z jego ust wybrzmiało ciche „Sayonara”. Z ręką wciśniętą głęboko w kieszeni, a drugą trzymającą marynarkę przerzuconą przez ramię pokazując jaki to on jest fajny wyszedł ze świątyni dopiero kilka minut po niej.
[z/t]