Również kompletnie wyleciało mi z głowy, że jeszcze niedawno Kaia uważała Violetę za swoją najlepszą przyjaciółkę! Szkoda, że działanie eliksiru minęło, bo to uwielbienie do jej osoby było w gruncie rzeczy urocze, ale ech, nie można mieć wszystkiego naraz. W każdym razie, kiedy Violet tak sobie siedziała, ciszę przerwały czyjeś kroki. Zwróciła leniwie głowę w tamtą stronę i dostrzegła Chevey, którą początkowo nie przejęła się zbytnio. Wszystko byłoby w porządku, gdyby ta nie była ubrana w... identyczną sukienkę! Powinna się czym prędzej przebrać, jeszcze ktoś je zobaczy! Może tak naprawdę eliksir wznowił działanie i teraz Kanadyjka próbuje szaleńczo naśladować ślizgonkę? W dodatku śledzi każdy jej ruch, bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że dotarła tutaj akurat, kiedy Violet odpoczywała? To całkiem trafna i możliwa teoria! Co oczywiście nie zmieniało faktu, że jeśli coś może zdenerwować Lavoisier, to inna dziewczyna w tej samej sukience. Dobrze chociaż, że nie są na jakiejś imprezie, bo wówczas prawdopodobnie by tego nie przeżyła i naprawdę ją z siebie zrzuciła. Póki co, starała się jednak nie okazywać tego, jak bardzo jest podirytowana, ale oliwy do ognia dodały słowa Kai. - Ja? To raczej ty powinnaś zmienić wdzianko, bo obie dobrze wiemy, że założyłaś tę sukienkę specjalnie - odparła spokojnie, ignorując nakazujący ton głosu dziewczyny. Co ona sobie myśli? Przychodzi tutaj i każe jej ściągać sukienkę? Jeśli tak bardzo spieszyło jej się, aby rozebrać Violetę, to mogła jakoś subtelniej to ująć! Poza tym nie wszyscy mogą dostąpić tego zaszczytu, aby zobaczyć ją bez ubrań, więc niech nie wyobraża sobie za wiele, hehe. - Nie będę się przy tobie rozbierała! I lepiej się tak nie rzucaj, bo nie ręczę za siebie - dodała, żeby przypadkiem Chevey nie zrobiła się zbyt pewna. Przecież nie będzie jej rozkazywać! Violet rozumie, że jest w Hogwarcie od niedawna i nie wie jeszcze, że z nią nie powinno się zadzierać, ale wygląda na to, że jak tak dalej pójdzie, to szybko się o tym przekona. A póki co, niech ściąga tą sukienkę!
Tragedia, żeby plebs, h o g w a r c k i plebs się rzucał, do niej, do Kai Chevey? Violet powinna wyrazić skruchę, upaść na kolana i błagać o wybaczenie, wcześniej oczywiście wyskakując z sukienki i oddając ją Kai, która prawdopodobnie zamknęłaby ją w jakimś czarodziejskim sejfie, zamkniętym najwymyślniejszymi zaklęciami z widmem klątwy, która spadnie na kogoś, komu uda się złamać zabezpieczenia - wszystko oczywiście po to, aby nikt, NIKT, nie dowiedział się, że Violet Lavoisier i Kaia Chevey były ubrane identycznie. - Jak śmiesz?! - chwila, chwila, bo się Kaiko zapowietrzysz! Dyszała ciężko, robiąc krok w stronę siedzącej na kamieniu Violet. - Oczywiście, że założyłam ją specjalnie, Lavoisier, pasuje do mnie. I ty również założyłaś ją z tego powodu, ponieważ pasuje do mnie. - rzuciła wściekle, a gdyby jej cudowna sukieneczka miała rękawy, w tym momencie na pewno by je zakasała niczym prawdziwy fajter przed mensko walką. Następne słowa ślizgonki jednak przeważyły szalę, CZY ONA KAZAŁA JEJ ŚCIĄGNĄĆ TĘ SUKIENKĘ? Kaia chwilę stała bez ruchu, zastanawiając się nad tym, co powiedziała Violeta. Czy ona naprawdę powiedziała coś tak absurdalnego? Aż się Chevey uśmiechnęła, cóż za komiczna sytuacja. Kabaret. I żeby było jeszcze śmieszniej, Australijka, z twarzą wciąż rozświetlaną przez, muszę przyznać, nieco przerażający uśmiech, popędzana przez szalone ogniki w oczach, podeszła jeszcze bliżej Violet i z całej siły pociągnęła ją za włosy, zmuszając do tego, aby ruszyła leniwą dupę z głazu. - Nie chcesz jej ściągnąć po dobroci, to ci ją zerwę sama. - rzuciła wściekle, przez zaciśnięte zęby. Wciąż jednak starała się uśmiechać uprzejmie.
Plebs hogwarcki? Całe szczęście, że Kaia nie powiedziała tego na głos, bo wówczas Violet pierwsza zaczęłaby ciągać ją za włosy! Toż ona to więcej niż szlachta i arystokracja razem wzięte! I zapewne każdy o tym dobrze wie, dlatego nie musi nikogo informować ani przypominać. Nikt, podkreślam - nikt, nie mógłby jej zmusić do ściągnięcia sukienki czy też rozkazywać w jakikolwiek inny sposób. No chyba, że rodzice, ale oni na pewno nie włożyliby tych samych ciuchów, co ich córka, hehs. A i nie wiadomo, czy ich by się posłuchała, takie to niegrzeczne dziewczę z niej! - Za dużo byś chciała - odparła Violet, przewracając oczyma, że niby wcale jej to nie rusza, jednak powoli traciła swój spokojny ton. Już całkiem zdenerwowała się, kiedy zobaczyła wściekłe ogniki w oczach Australijki, a później ta podeszła i... nie uwierzycie, pociągnęła ją za włosy! Za jej włosy, które układała cały poranek, żeby się nie puszyły! Za włosy, jej piękne, brązowe włosy! Na pewno o nie również była zazdrosna. - ZOSTAW MOJE WŁOSY, IDIOTKO! - wrzasnęła tylko, wstając z kamienia i podążając w kierunku, w którym została pociągnięta. - Nie, nie zerwiesz. Ty pierwsza zostaniesz pozbawiona tej sukieneczki, którą bezczelnie ode mnie podpatrzyłaś - dodała tonem, który wskazywał, że już jest na granicy wytrzymałości. Nie siliła się nawet na uprzejmy uśmiech. Jeszcze chwila i zacznie krzyczeć! Znaczy już coś tam krzyknęła, ale to tylko tak na rozgrzewkę, hehs. Z całych sił odepchnęła od siebie dziewczynę, żeby do głowy nie przyszło jej czasem, aby po raz drugi ciągnąć ją za włosy. No i ogólnie, aby zachować bezpieczną odległość, bo ta dzika dziewucha nie powinna nawet znaleźć się w Hogwarcie! Sądziła, że to Kanadyjczycy są tacy nieokiełznani, ale jak widać, wszyscy przyjezdni są jacyś nerwowi. Najpierw dostała w swoją śliczną buźkę od niejakiej Teddry, a teraz ta cała Kaia jej podskakuje! Powinni się nauczyć, jakie zasady tutaj panują, bo panoszą się, jakby byli co najmniej władcami świata. - I zostaw moje włosy w spokoju, Chevey, bo utnę ci te kłaki - powiedziała jeszcze, patrząc na jej kudły, które były kudłami chociażby dlatego, że należały do Australijki. Taka groźna!
Dla Kai barbarzyńcy z Riverside i Hogwartu byli siebie warci, w pewnych aspektach wręcz nie do rozróżnienia. Na tle tego jawnego braku ogłady, jakiejkolwiek kultury (POMYŚLAŁA KAIA CHEVEY, hipokrytka roku, joł), tylko Australia się jako tako wyróżniała... a i nie wszyscy z Red Rock mogli pochwalić się mianem tych do zniesienia, stwierdziła Chevey. Która siebie naturalnie uważała za osobę zaliczającą się do tych wyróżniających się jednostek! W istocie, kiedy trzeba było zachować się na jakimś przyjęciu, być milutką dla ojca, lub kilku innych osób które tolerowała, to nawet jej wychodziło. Chociaż hm, zwykle nie robiła tego bezinteresownie i często wychodziło jej to po prostu sztucznie. Przesłodzony uśmieszek, wystudiowane ruchy - to wszystko ani nie dodawało jej ani wiarygodności, ani powagi, którą tak chciała osiągnąć. - Chcę, bo mogę - odparowała jej ze złością, kiedy Violet ją tak bestialsko odepchnęła. No słowo daję, Kaia nie mogła się wręcz nadziwić, czemu ta Lavoisier tak się rzuca, zamiast pokornie przyznać Australijce rację. - Hoho, uważaj, bo ci żyłka na czole pęknie, Lavoisier - warknęła, chociaż to w sumie ona przecież była prowokatorką całego zajścia. Ale cii. - Wyrywając ci te kudły, zrobiłabym społeczeństwu przysługę, nikt już nie musiał by ich oglądać! - odruchowo złapała się za swoje włosy, bo, chcąc nie chcąc, Violet tą swoją groźbą trochę ją przestraszyła! Ale nie na długo, bowiem uparta Kaia postanowiła dalej drążyć temat sukienki i naprawdę pozbawić ją ślizgonki. - ŚCIĄGAJ TO DO CHOLERY - wrzasnęła, podchodząc do dziewczyny, szarpiąc ją z materiał.
Barbarzyńcy z Hogwartu? Toż to najspokojniejsi uczniowie, jacy być mogą! Wymarzeni - nie rzucają się na innych z zazdrości niczym wściekłe osy, w przeciwieństwie do przyjezdnych. Którzy, oczywiście, dają początek wszelkim waśniom i sporom, a przez nich codzienny ład i porządek jest zakłócany. Powinno robić się jakieś testy na nadpobudliwość, zanim pozwolono im przekroczyć próg tej szkoły! Teraz znajdowali się w Japonii, więc cała zgraja osób typu Kaia Chevey panoszyła się i w dodatku miała czelność stawiać się do tak szanowanej jednostki, jak Violet Lavoisier. Trzeba jej pokazać, kto tutaj rządzi! Tym bardziej, że nie tylko ów szanowana jednostka zdążyła oberwać, wszak doszły ją słuchy, że pewna puchonka również stała się ofiarą rozeźlonych Kanadyjek. Konkretniej była to Laila Howett, której bliżej nie znała, ale mimo to szczerze za nią nie przepadała. Jednak skoro dostała w mordę, to łączyła się z nią duchowo, wszak dzikie przyjezdne znów pokazały swoje zawyżone ego i podskoczyły szlachetnym uczniom najlepszej szkoły magii i czarodziejstwa, jaka tylko istnieje. Skandal! Jeśli myślała początkowo, że Australijczycy są nieco bardziej rozgarnięci, to grubo się myliła. Chociaż właściwie to te baby były takie głupie, bo chłopcy niczego sobie! - Póki co, jedynym co możesz, to przeprosić mnie za to, że tak się rzucasz - odparowała Violet, a i nie wiedziała, czy gdyby Kaia ją przeprosiła, to przyjęłaby ów przeprosiny. Coraz bardziej się denerwowała, a choć nie było tego po niej widać, w środku cała się gotowała. - Kudły? Teraz to przesadziłaś! Już miała wyciągnąć różdżkę, kiedy Chevey podeszła do niej i zaczęła szarpać za jej sukienkę, jej cudowną sukienkę! Jeśli uwaga odnośnie jej wyglądu i włosów rozeźliła ją na tyle, aby uciekała się do różdżki, to szarpanie za delikatny materiał ubrania spowodował, że Lavoisier naprawdę się wściekła. - ZOSTAW MOJĄ SUKIENKĘ, CHEVEY, BO POŻAŁUJESZ - zawołała tonem przepełnionym nienawiścią, grożąc przy tym palcem, wolną dłonią w międzyczasie próbując sięgnąć po różdżkę. Rozprawi się z tą nieokiełznaną dziewoją raz, a na zawsze!
Oprócz paru WYBITNYCH fajterów z Hoga, to fakt, uczniowie byli raczej spokojni! I nagle przyjeżdżają sobie tacy z Australii i Kanady i nagle tamte bidulki z Hoga muszą stawić im opór, bo ci niezwyciężeni zagraniczni wojownicy to tylko bo się po tych swoich opalonych mordkach lali, ech, co za życie. Naprawdę, odkąd przyjezdni przybyli, można było zauważyć nagły wzrost liczby bójek, wylanej krwi i rozbitych zębów. Śmieszna zależność. Kaia kompletnie nie wiedziała skąd ona wynika. Oczywiście to wszystko zrzucała na Kanadę, z taką właśnie Teddrą na czele, ale żeby jeszcze mieszać w to Australię? Jej spokojną, ale i upośledzoną (objawia się to po niektórych jednostkach, wiadomka, ideałów nie ma) Australię? Coś w tym zawyżonym ego beeez wątpienia było, hehs. - No lecę pędzę, żeby cię przepraszać, na skrzydłach hipogryfa wręcz - ależ ta Lavoisier się łudzi, to niebywałe. Ona tak na serio? Kaia uznała jednak, że musiał być to popis ironii, JEJ IRONII, ależ z tej Violety złodziejka! - JA POŻAŁUJĘ? - nie no, tej groźby karalnej Chevey nie mogła zostawić bez odzewu i reakcji. Violet powinna zgnić w Azkabanie. I aby potwierdzić, że Australijka nie żartuje, szarpnęła sukienką ślizgonki jeszcze raz, puściła ją, odeszła kilka kroków w tył, zapewne ostrożnie, żeby się widowiskowo nie wyjebać na kamieniach/do wody, po czym z tej ekstra tajniackiej kieszonki w sukience, o której to istnieniu Violet wiedziała z pewnością, Chevey wyjęła różdżkę, celując nią w ślizgonkę. - Drętwota! - a co się będzie w jakieś subtelności bawić, no błagam. Plan życia, sparaliżuje ją i zdejmie sukienkę, po czym ucieknie w dzikich podskokach, dając na wizbooka ogłoszenie, że szuka jakiegoś sklepu z czarodziejskimi sejfami. Niestety, wszechmocne kostki mówią mi, iż wylosowałam liczbę nieparzystą [*], zatem Kaia nie trafia zaklęciem w rywalkę, sniff.
Violet może fajterem nie była, ale na pewno przymiotnik "wybitna" doskonale do niej pasował! Świadoma była swych możliwości, zatem postanowiła nie odpuszczać przyjezdnemu pospólstwu, co by wiedziało, że znajduje się na ziemi pana. Mowa o Hogwarcie, naturalnie. Trzeba więc podporządkować się zasadom ustalonym przez TUTEJSZYCH uczniów i ściśle ich przestrzegać, bo nawet takie spokojne dziewczęta jak Violet, przeradzają się w zirytowane bestie (choć do bestii na pewno jeszcze jej daleko). A to nie byle co, wyprowadzić ją z równowagi! Właściwie to Chevey zasługuje na gratulacje, że jej się to udało. Jednak to zostawimy sobie na później, bo póki co, należy się rozprawić z tą dziewoją niegodną posiadania takiej sukienki! Doprawdy, co ta zazdrość robi z ludźmi... - O ile wcześniej nie spadniesz i nie obijesz sobie tej swojej buźki - odgryzła się Lavoisier, przewracając oczami, wszak ona oczywiście bardzo ucieszyłaby się, gdyby przypadkiem Kai przytrafiło się coś niedobrego w Hogwarcie, przez co zmuszona byłaby do powrotu do domu. Jedna głupia zazdrośnica mniej i od razu świat stałby się piękniejszy! Violet zupełnie nie spodziewała się ataku ze strony Australijki, ale jeszcze bardziej nie spodziewała się, że będzie on udany. Przecież to niezdarne COŚ nie potrafi nawet poprawnie rzucić zaklęcia, na pewno! W każdym razie zanim zaklęcie przemknęło obok niej, Lukrecja zdążyła tylko zrobić zdziwioną minę. Ku jej uciesze, wszystko wskazywało na to, że jej domysły są trafne, gdyż Chevey zwyczajnie chybiła. Wówczas zacisnęła usta i sięgnęła po różdżkę, bo nie miała bynajmniej zamiaru tak tego zostawić. Chętnie jej się odpłaci! - Lapido Pluvia! - zawołała, celując różdżką w dziewczynę, z satysfakcją patrząc na udany efekt. Kostki mi sprzyjają, hehehe. KAIO, GIŃ. No dobra, zginiesz potem, ale na sam koniec zamienię ją w kaczkę, o ile kostki mi pozwolą.
O nienienie, Kaia to traktowała bardziej w ten sposób, że to pan zajechał do wiejskiej gospody i pana trzeba było ugościć. To, że właściciel gospody okazał się w większości ograniczonym i pozbawionym charakteru kmiotkiem i zachowywał się wobec pana bezczelnie, to już inna kwestia. Pan w gospodzie był tylko przejazdem, dlatego starał się owego niewychowanego szczyla ignorować... niestety nie zawsze to mu wychodziło, bo jeśli taki grubiański przedstawiciel plebsu ubrał się w TAKĄ sukienkę, podpatrzoną u pana to... szkoda gadać, trzeba działać. W końcu owa kiecka bardziej nadawała się na uroczyste kolacje z księciem, nie na wypas świń czy innych kóz. - O mnie się nie martw Lavoisier, to raczej ty zarygluj drzwi i czekaj aż wściekły tłum z kosami i pochodniami, czyli bardzo w stylu Hogwartu, przyjdzie cię zlinczować - przewróciła oczami, jeszcze zanim dostała od tej niegodziwej ślizgoneczki zaklęciem. NIE W SZCZEPIONKĘ KRETYNKO, pomyślała, kiedy deszcz kamieni uderzył w biedną Kaikę, boleśnie haratając ją w kilku miejscach. Violeta brutal!!!11oneone. W ogóle ech, marzenie Lavoisier spełni się niedługo z nawiązką, tak jej dobrze idzie sypanie tymi kamieniami, że być może już będzie je sypać na trumnę Chevey. - Diminuendo! - ryknęła i uwagauwaga, kostki były dla mnie niesamowicie łaskawe, bowiem Kaia...TRAFIŁA. Ach ten jej talent do zaklęć! Violet nagle się skurczyła, tak mniej więcej do pasa Kai, która wpadła w jakieś dzikie rechoty, łapiąc się za brzuch, obserwując Lavoisier, która obecnie nie była wyższa niż urokliwy krasnal ogrodowy, którego rok temu w tajemnicy przed ubóstwiającym go ojcem, Kaia wywaliła na śmietnik, tłukąc wcześniej o schody. Chevey była bardzo ciekawa czy głos Violet stał się piskliwy... ach, niech się odezwie! Poza tym, sukienkę będzie Chevey o wiele łatwiej zdjąć z takiej Lavoisier karzełka.
Ależ skąd te wymysły, nietrafne zupełnie? Toż teoria Kai była zakłamana i nieprawdziwa, ale skoro dzięki temu miała poczuć się lepiej, to proszę bardzo. W końcu za moment dozna porażki, tego można być stuprocentowo pewnym. A skoro niebawem ma umrzeć (o czym oczywiście obie nie wiedziały), to niech umili sobie te ostatnie chwile życia. Jednak wszyscy dobrze zdają sobie sprawę z tego, że ani Kanadyjczycy, ani Australijczycy panami nie byli! Byli jedynie przyjezdnymi gośćmi w domu gospodarza, pospólstwem zatrudnionym do czarnej roboty. Tak, to smutna prawda i trzeba się z nią pogodzić! - Faktycznie, nie zdziwiłabym się, gdyby Hogwartczycy byli zawiedzeni, że się ciebie nie pozbyłam i dlatego mnie zlinczowali. A później ciebie, żeby w końcu mieć spokój - odparła z jakże uroczym, choć wymuszonym co prawda, uśmieszkiem. Później z satysfakcją stwierdziła, że jej zaklęcie podziałało i Chevey zadrapała się w kilku miejscach, ale nie dane było jej cieszyć się długo. Zaraz bowiem dziewczyna odwdzięczyła się zaklęciem, które niestety tym razem, było trafne. Violet gwałtownie zmniejszyła się do rozmiarów krasnala ogrodowego i z dołu patrzyła, jak Australijka zanosi się śmiechem. Głupia. Głupia, głupia, głupia! Powyrywa jej te kłaki, zedrze tą sukienkę, obije tą buźkę! Szkoda tylko, że póki co mogła jedynie rzucić zaklęcie, bo z takim wzrostem, ledwo sięgała jej pasa. Miała minimalne szanse na to, że jej się powiedzie, ale spróbowała. - Levicorpus! - wrzasnęła z całych sił, trzymając różdżkę, która nagle wydała jej się dziesięć razy cięższa. Niestety, wcale nie można było odczuć, że użyła do tego tylu strun głosowych, gdyż była teraz malutka, a zatem jej głos również był nieco cieńszy. Cholera, ona da jej popalić! Niech tylko odzyska swoje normalne rozmiary! Chevey PO ŻA ŁU JE.
Łaskawa i rozrzutna osóbka z tej Violety była, spójrzcie państwo jaki ładny przedśmiertny prezent ofiaruje Kai! Chvevey z pewnością się ucieszy, chociaż nie wiem czy w ogóle zauważy tak zawoalowany i dyskretny gest życzliwości ze strony ślizgonki. Przynajmniej do ostatnich chwil jej życia, będzie żyła w przeświadczeniu, że Australia to pan, a Wielka Brytania i Kanada to jedynie ograniczony właściciel gospody, w wolnych chwilach zajmujący się wypasem świń. Niesamowicie poetyckie te metafory! Trochę smutek, że Kaia umrze, bo pewnie zostałaby poetką. Albo królową. Ewentualnie sprzedawcą w mugolskim McDonaldzie. Zarzynane tam na mięso do hamburgerów szczury, wydawały się równie szczęśliwe co Kaia przez całe swoje dotychczasowe życie. Wybuchła rechotem tak niepohamowanym, iż musiała uważać, żeby z tej uciechy nie wpaść do wodospadu. Doprawdy, nic jej dawno tak nie rozbawiło jak malutka Violeta, która, zdawało się, nawdychała się zbyt dużo helu. - Ups, coś nie wyszło, hehe - mistrz ciętej riposty Kaia uśmiechnęła się milutko i nachyliła się do małej Lavoisier, ton głosu zmieniając na słodziutko prześmiewczy. Przez chwilę wydawało się, iż Chevey weźmie ją za te policzki i wytarga niczym babcia niesfornego dzieciaka, ale nie! Australijka podniosła różdżkę i ha, wymierzyła nią w Violet. Nie będzie się bawić w porywanie ubrań za ocean, po prostu zniszczy sukienkę dziewczyny. O. - Coloreata! - powiedziała, ale kolory strumień farby wystrzelił nie w ślizgonkę, a w głaz, na którym wcześniej ta siedziała. Tyle stracić. Mina Kai momentalnie zrzedła, promień hejtu promieniujący z każdej komórki Australijki nieco stracił na sile, oślepione nim ptaki już nie spadały na ziemie nieprzytomne.
Ohoho, smutne życie miała Kaia. Szkoda, że dziewczyny nie wiedziały, że już niebawem Kanadyjka pożegna się ze światem, bo być może wtedy miałyby do siebie inny stosunek. Może wciąż byłyby najlepszymi przyjaciółkami, takimi jak na festynie - Kaia biegałaby za Violet, która nie miałaby pojęcia, co się dzieje i marzyła tylko, aby się od niej odczepiła. Ostatnie fajty w życiu Kai... Smutno bez niej będzie. To znaczy, na pewno nie dla Lavoisier, choć oczywiście śmierci jej nie życzyła, ale pozostali z pospólstwa z pewnością będą ubolewać nad tym faktem. - Nie śmiej się ze mnie - powiedziała tonem przypominającym własną matkę, tyle że w wydaniu czterdzieści lat mniej, wciąż był on bowiem piskliwy. Na Merlina, co Chevey wpadło do głowy, żeby rzucić TAKIE zaklęcie? Wolałaby już, żeby pokolorowała jej sukienkę, serio. Przynajmniej dałoby jakoś się to odkręcić. W każdym razie nie udało jej się to, bo jak zwykle, nie trafiła. Ohoho, powinna potrenować nad celnością, bo chyba miała słaby wzrok. To by się zgadzało, jeśli miała jakąś wadę, to zwyczajnie nie mogła dostrzec, że na Violet sukienka wygląda idealnie, na niej samej zaś beznadziejnie, dlatego też wszczęła ten bezsensowny spór. Chociaż nie, on wcale nie był bezsensowny. Dotykał przecież bezpośrednio wyglądu Lukrecji, a wygląd był jedną z najważniejszych rzeczy! - Densaugeo! - zawołała, jednak niestety i ona chybiła. Cholera! Chyba nie zobaczy Chevey z przedłużonymi przednimi zębami, smutek.
No, Kaia to by na pewno miała inny stosunek do wszystkiego, gdyby wiedziała, że za niedługo umrze hehs. W ogóle wielki zaszczyt kopnął Violet, ostatnie fajty w życiu Chevey stoczyła WŁAŚNIE Z NIĄ, powinna dostać medal. Tak. Czy bez Kai będzie smutno? Tak naprawdę, oprócz jej ojca, nikt nie będzie na starość rozpamiętywał Kai. Dla nikogo nie była pierwszą miłością, dla nikogo nie była tą jedyną, nie miała nawet najlepszej przyjaciółki, która poprzysięgłaby zemstę na oprawcach Australijki. No, może Venice pomoże jej się uwolnić z bycia duchem, ALE TO INNA SPRAWA. Ludzie będą jedynie ganić się za myślenie o Chevey źle, bo podobno nie można tak myśleć o zmarłych. Smutna prawda, ale Kaia miała o wiele więcej wrogów niż przyjaciół, czy chociażby zwykłych znajomych. Oczywiście z jej winy, bo gdyby tylko się postarała, zmieniła swój stosunek do niektórych rzeczy... może dałoby się ją polubić? - AHAHAHAHA mówisz jak gumowa kaczka - nie wiem jak mówią gumowe kaczki, ale Kai najwyraźniej chodziło o to piszczenie, które wydają, kiedy się na nie naciska. I ach, wykonała zaraz unik, bo mała Violetka trochę się wkurzyła! Oj tiitititi, miała ochotę zrobić Kaia i pomachać ślizgonce przed twarzą palcem wskazującym. Zamiast jednak zachowywać się jak na stateczną dorosłą i wzór do naśladowania przystało, ponownie uniosła różdżkę, celując w małą Lavoisier. - Oppungo! - z końca różdżki Australijki wystrzeliły ptaki i ku mojemu i kostek, bo na pewno nie pewnej siebie Kai, zdziwieniu, pomknęły w stronę Violet, atakując ją i pewnie dziobiąc, chcąc zapewne potargać sukienkę miniaturowej ślizgonki, O.
Jestem wzruszona, że Violet mogła dostąpić tego zaszczytu i poprowadzić z Kaią jej ostatnie fajty. Dlatego jeśli by przegrała (ona oczywiście zakładała, że wkrótce szczęście opuści Kanadyjkę, zatem w jej mniemaniu tak się nie stanie), ma na to wytłumaczenie - w głębi duszy czuła, że coś jest nie tak, dlatego postanowiła pozwolić jej wygrać. Taka kobieta z niej o wielkim sercu. A tak poważnie, po jej śmierci będzie miała do niej pewnie neutralny stosunek, jak do wszystkiego wokół. Nie będzie jej opłakiwać, ale też nie ucieszy się. Ni to ziębi, ni to grzeje. Choć właściwie jeśli Kaia będzie martwa, to będzie bardziej ziębić, HEHS. W każdym razie nie wyprzedzajmy faktów, bo na osobiste przemyślenia Violetki odnośnie Chevey, przyjdzie jeszcze czas! Mówi jak gumowa kaczka? Kaczka? KACZKA? Tego jej już nie wybaczy! Tupnęła wściekle nóżką, co wyglądało dość komicznie, z racji na jej niziutki wzrost. Przypominała zapewne rozwrzeszczane dziecko o głosie... no, kaczki. Sama ją zmniejszyła, a teraz jeszcze ma czelność się śmiać! Nie potrwa to długo, bo Lavoisier wpadł już do głowy pewien pomysł, ale zanim cisnęła kolejnym zaklęciem, Kanadyjka sama jednym ją ugodziła. Złośliwe ptaszki zaatakowały ślizgonkę z każdej strony, boleśnie dziobiąc i robiąc dziury w jej sukience. A niech to! Już nie nadaje się do użytku. Doszczętnie zniszczona nie jest, ale w paru miejscach się rozerwała. Może jeszcze da się to naprawić? Póki co wściekła spojrzała na przyjezdną. - Tego ci nie daruję! Ducklifors! - zawołała tak głośno, na ile tylko pozwalały jej pomniejszone płuca. I moi drodzy, udało się! Chevey zamieniła się w kaczkę, o dzięki wszechmocne kosteczki! Lukrecja wybuchła głośnym, przeraźliwym śmiechem, przypominającym śmiech szaleńca. To przez to, że miała taki cieniutki głosik. Teraz niech ona pochwali się głosem, bo jest jeszcze mniejsza niż Lavoisier, zatem piszczy pewnie też całkiem nieźle! Niestety, nie dane było jej posłuchać tych dźwięków, bo KAIA-KACZKA poczłapała gdzieś. Ups.
:: 
1, 2
