Do tej pory na placu panowała iście radosna atmosfera. Kolorowe stragany, straszne przebrania, śmiech wypełniający okolice Hogsmeade. Mało kto zwracał uwagę na niewielki kram stojący na uboczu, na którym przygarbiona wiedźma bezskutecznie próbowała sprzedać skradzione obrazy za kilka galeonów.
Powietrze było rześkie, a chłodny wiatr delikatnie wprawiał w ruch rozwieszone lampiony i świece. Z czasem jednak zaczął przybierać na sile. Porozstawiane ozdoby przewracały się, a rzeczy poukładane na drewnianych straganach spadały na ziemię. Co niektórzy z niepokojem spoglądali na niebo, które zdawało się ciemnieć w nienaturalny sposób.
To, co jeszcze przed chwilą było ledwie odczuwalnym podmuchem, bez ostrzeżenia zmieniało się w potężną wichurę, która szalała dookoła, niszcząc wszystko co napotykała na swojej drodze. Każdy obecny tu czarodziej poczuł jak wiatr unosi go nad ziemią. Panika wybuchła, ale zanim ktokolwiek w pełni zrozumiał co się dzieje to było już za późno - wszyscy, jeden po drugim, zaczęli być wciągani wprost do tajemniczego, niepozornego obrazu.

Znaleźliście się w zupełnie nowej rzeczywistości - wśród wysokich, gęstych łanów kukurydzy. Półmrok panował nad polem, a ciemne niebo nie dawało żadnej nadziei. Rośliny tworzyły kręty labirynt, którego ścieżki zdawały się ciągnąć bez końca. Wokół panowała złowieszcza cisza, przerywana jedynie szelestem liści i odległymi, nieludzkimi odgłosami.
Labirynt zdawał się żyć własnym życiem – ścieżki zmieniały się, znikając lub pojawiając nagle przed wami. Nie było wyjścia, a każdy krok w głąb wydawał się prowadzić do coraz większego zagrożenia. W mroku czaiło się coś jeszcze – coś, czego żadne z was nie chciało spotkać, a strachy na wróble były tylko pierwszym znakiem nadciągającego koszmaru.

Zostaliście wszyscy wciągnięci w obraz i waszym zadaniem jest wydostać się z niego poprzez przejście labiryntu. Sprawa wydaje się całkiem prosta, gdyby nie czające się dookoła zło. Na wasze nieszczęście autor obrazu miał wielką wyobraźnię i w swoim dziele zamieścił wiele szczegółów, z którymi przyjdzie wam się teraz zmierzyć.

1. Labirynt możecie przechodzić samodzielnie, w parach lub większych grupach.

2. Jeśli idziecie z kimś - tylko jedna osoba rzuca kostką k6 na turę, ale każdy z was dostosowuje się do scenariusza opisanego na danym polu. To już od was zależy kto rzuca - może ciągle ta sama osoba, a możecie robić to na zmianę. Gdy każdy z was odniesie się w swoim poście do opisu kostki, dopiero wtedy zaczyna się kolejna tura czyt. możecie rzucać kostką i przemieścić się na następne pole, zgodnie z rzutem (poprzednie pole + wynik k6 = aktualne pole).

3. Każde pole, na jakim stajecie, możecie opisać w jednym poście, a możecie rozegrać akcję i na kilka postów - wasza decyzja.

4. Dotarcie do pola nr 12 (uzbieranie ze swoich k6 sumy 12; jeśli wypadnie wam więcej tj. 13, 14, 15 etc to uznajcie, że i tak lądujecie na polu 12) jest końcem labiryntu. Po przejściu tego pola, obraz wyrzuca was z powrotem na jarmark i możecie kontynuować zabawę.

5. W obrębie obrazu nie działa teleportacja, z kolei zaklęcia możecie rzucać bez żadnych zakłóceń.

6. Jeżeli planujecie dołączyć do halloweenowego eventu po wrzuceniu tego posta, jak najbardziej możecie. Uznajecie tylko, że tuż po waszym przyjściu obraz was wciąga i musicie przejść przez ten upiorny labirynt.

7. W każdym poście obowiązuje was poniższy kod:

Kod:

<kf>Grupa:</kf> tu wpisz z kim się poruszasz, jeśli sam to wpisz -
<kf>Kostka:</kf> tu podlinkuj k6 wylosowane przez ciebie lub kogoś z twojej ekipy
<kf>Pole:</kf> wpisz na jakim polu aktualnie się znajdujesz

Scenariusze obowiązujące na kolejnych polach:

1 - Trafiacie w rozszerzenie wysokich ścian labiryntu, gdzie znajduje się grupa strachów na wróble. Ich poniszczone i połatane ubrania poruszają się bezszelestnie na wietrze, a materiał wygląda jakby był czymś nasiąknięty - czy to błoto, czy krew? Chyba lepiej się nie przekonywać. Towarzyszy im gęsta mgła, dziwnie gęsta i tłumiąca dźwięki, nawet kroki wydają się bezszelestne. Kiedy przechodzicie obok, ich głowy obracają się w waszym kierunku, a puste oczodoły zdają się podążać za każdym waszym ruchem, pozostawiając na skórze gęsią skórkę i uczucie bycia obserwowanym, które towarzyszy wam do końca przygody.

2 - Temperatura nagle spada, uderzając w was jak niewidzialna fala mrozu. Odczuwacie to nie tylko po kostniejących palcach, które tracą czucie, ale także po gęstych obłokach pary, które wydobywają się spomiędzy waszych ust przy każdym oddechu. Chłód zdaje się niemal namacalny, jakby otulał was niewidzialnym całunem. Wkrótce dostrzegacie powód tej nagłej zmiany – przed wami pojawiają się duchy. Jest ich mnóstwo, unoszą się w powietrzu, tworząc złowieszczy kordon. Ich sylwetki wyraźnie załamują światło, sprawiając, że obraz waszej dalszej drogi faluje i rozmywa się. Duchy pozostają nieruchome, nie przesuwają się, nie reagują na waszą obecność. Nie ma w ich zachowaniu wrogości, ale brak reakcji na wasze kroki może wywołać niepokój. Nie macie wyboru – musicie przez nie przejść. Gdy zbliżacie się jeszcze bardziej, czujecie, jak ich lodowate, półprzezroczyste ciała przenikają waszą skórę, wnikając głęboko aż do kości. To uczucie przypomina przechodzenie przez gęsty, lodowaty mgławicowy tunel, w którym echo waszego własnego oddechu zdaje się być jedynym dowodem na to, że wciąż żyjecie. Z każdą chwilą macie wrażenie, że chłód nie opuści was już nigdy.

3 - Natrafiacie na grupę kilkunastu dyń, które na pierwszy rzut oka wyglądają zupełnie niegroźnie. Rozsiane na miękkiej trawie, leżą spokojnie, jakby były tylko zapomnianą dekoracją. Jednak coś w nich nie pasuje – wykrzywione, wydrążone twarze patrzą na was pustymi oczodołami, a nierówne, zębate uśmiechy zdają się drwić z waszej obecności. Kiedy oglądacie się za siebie, zauważacie, że korytarz, którym przyszliście, jest teraz całkowicie zarośnięty – powrót nie wchodzi w grę. Jesteście zmuszeni więc iść naprzód. Wkraczacie ostrożnie pomiędzy dynie, starając się nie zakłócić ich upiornego spokoju. Nagle, niemal jednocześnie, dynie ożywają. Ich twarze rozświetlają się złowrogim blaskiem, a wydrążone uśmiechy rozciągają się, ukazując jeszcze bardziej przerażające „zęby”. Z niesamowitą szybkością rzucają się na was, skacząc, wirując i zaciskając na was zaczarowane szczęki. Jeśli zdecydujecie się uciekać, wiedzcie, że nie obejdzie się bez strat – kilka z nich na pewno was dopadnie, zostawiając na skórze bolesne siniaki i ślady ich zaklętej furii. Ale czy warto uciekać? Może lepiej stanąć do walki? Przeciwników jest wielu, to prawda, ale wy posiadacie zaklęcia! Czy wasza odwaga i magia okażą się wystarczające, by wysadzić te potworne dynie w powietrze i przebić się dalej? Czas podjąć decyzję!

4 - Ciemny ogromny labirynt sam w sobie jest miejscem nieprzyjemnym i wywołującym niepokój. A gdy dorzucisz do tego charakterystyczny klekot to już wiesz, że nie będzie kolorowo. Zza zakrętu wyłania się kilka akromantul, gotowych już na swoją przekąskę tj. ciebie. Nie masz zbyt wiele czasu do namysłu, a jedyne co możesz zrobić to uciekać albo walczyć. Cokolwiek nie wybierzesz, sam uznaj czy twoja walka z pająkami będzie udana (jeśli np. spotkałeś fabularnie akromantule, brałeś udział w lekcji o nich, twoja postać jest asem z zaklęć czy ONMS, masz jakiś ciekawy pomysł jak się ich pozbyć itp.), natomiast jeżeli uciekasz, również sam ustal na jakich zasadach - w popłochu, stawiasz na spryt i wolisz uniknąć bezpośredniej bitki, jakoś się kamuflujesz itp. Opisz swoją interakcję z pająkami, decydując jak poradzisz sobie z tą przeszkodą.

5 - Przed wami prawdziwa rozpadlina, nad którą rozciąga się długi, wąski most, zbudowany z lśniącego, białego budulca. Kiedy podchodzicie bliżej, przekonujecie się, że lśniąca biel to połyskujące, wypolerowane prawdziwe kości, od których odbijają się promienie słońca. Każda z nich jest wyraźnie widoczna, kunsztownie połączona magicznym zaklęciem, tworząc strukturę równie piękną, co niepokojącą. Zadanie nie jest trudne - o ile nie macie lęku wysokości! - wystarczy po nim przejść, utrzymując równowagę i nie spadając. Jeśli się ośmielicie spojrzeć w dół, dostrzeżecie, że poniżej znajduje się nieprzenikniona ciemność. Przepaść jest tak głęboka, że dno ginie w mroku, skrywając swoje tajemnice przed ciekawskim spojrzeniem.

6 - Ścieżka staje się coraz ciemniejsza, a gęsta mgła, niczym lodowaty oddech, oplata wasze kostki, powoli wznosząc się wyżej z każdym krokiem. Początkowe szepty, które można by wziąć za kaprys nagłego podmuchu wiatru, rosną w siłę, aż w końcu przekształcają się w przeraźliwe krzyki. Głosy są zaskakująco znajome – rozpoznajecie w nich swoich bliskich, rodzinę, przyjaciół. Ich wołania są pełne rozpaczy, błagają o pomoc… albo krzyczą w bólu, jakby przepełnione niewypowiedzianym cierpieniem. Te dźwięki wnikają w waszą świadomość, wypełniając głowę tak, że nie słyszycie już nic innego. Chaos wrzasków wydaje się nie do zniesienia. Wystarczy pokonać jeszcze kilka metrów, wystarczy skręcić, aby ten koszmar ustał. Ale czy uda się wam zapanować nad umysłem, który zdaje się tonąć w kakofonii rozpaczy?

7 - Krok za krokiem ziemia zdaje się zdradliwa — lekko ugina się pod twoim ciężarem, ale nic nie zwiastuje katastrofy. Aż w końcu stawiasz jeden krok za daleko. Nagle twoja noga zapada się głęboko w lepką, ciemną maź. Instynktownie próbujesz się cofnąć, ale drugą stopą wchodzisz jeszcze głębiej. Czujesz, jak zimna, wilgotna breja natychmiast obejmuje twoje stopy, wciągając cię z siłą, której nie możesz pojąć. To nie jest zwykłe grzęzawisko — masz wrażenie, że coś żywego chwyta cię za kostki, oplatając cię jak sieć niewidzialnych dłoni. Każdy twój ruch, każde szarpnięcie powoduje, że zapadasz się głębiej. Bagno zdaje się oddychać, bulgocze niepokojąco, jakby cieszyło się swoją kolejną ofiarą. Im bardziej się opierasz, tym szybciej się zapadasz. Maź sięga ci już do kolan, oblepiając skórę jak żelazny uścisk. W pewnym momencie, gdy twoje ciało walczy, pojawia się coś jeszcze. Uczucie pochłaniania. Musisz przezwyciężyć panikę albo dyskomfort i jakoś się stąd wydostać.

8 - Wysokie łodygi falują na wietrze, szeleszcząc delikatnie. Wszystko wydaje się ciche, niemal za bardzo ciche. Idąc kolejnym zakrętem, nagle czujesz coś, co przypomina drobne, chłodne palce ciągnące za skraj twojej kurtki. Odwracasz się gwałtownie, ale nie widzisz nikogo. W tej samej chwili pojawia się ona — niewielka, ale nieproporcjonalnie długa i koścista istota, o twarzy przypominającej maskę cierpienia. Jej oczy, czerwone od długiego płaczu, wpatrują się w ciebie z takim żalem, że niemal zapominasz oddychać. Szyszymora zaczyna lamentować. Jej głos jest bardziej odczuwalny niż słyszalny, jakby docierał wprost do twojego umysłu, wypełniając go upiornym żalem. To nie jest zwykłe narzekanie — to żałosne, przeciągłe jęki pełne tęsknoty i bólu. Czujesz, jakby ktoś drapał paznokciami po wnętrzu twojej czaszki, jakby każde słowo wywoływało w tobie obce, niechciane wspomnienia. Zaczynasz mieć wrażenie, że szyszymora wciąga cię w swoje cierpienie, rozciąga je na ciebie jak sieć, z której nie ma ucieczki. Kiedy próbujesz się cofnąć, istota chwyta cię za rękaw i przyciąga bliżej, jakbyś był jej jedyną nadzieją. Jej jęki wypełniają powietrze, wibrują w twoich kościach, czyniąc każdą próbę myślenia trudniejszą. Dasz się wciągnąć w jej rozpacz czy przejdziesz obok, jak gdyby nigdy nic?

9 - Skręcacie w lewo… a może w prawo? W tym miejscu kierunek zdaje się nie mieć znaczenia, bo nagle stajecie twarzą w twarz z waszym największym lękiem. Bogin. Czy zdołacie rozpoznać jego prawdziwą naturę, zanim strach was sparaliżuje? Pokonanie go nie jest trudne – wystarczy znać odpowiednie zaklęcie i zachować zimną krew. Jesteście oswojeni z przerażeniem? A może szybko zorientujecie się, że to właśnie bogin? Najwyższy czas się przekonać!

10 - Krok za krokiem posuwacie się naprzód, prowadzeni intuicją, która nieodparcie podpowiada, że cel jest blisko, niemal na wyciągnięcie ręki. Każdy krok niesie w sobie nadzieję na wyjście z tego upiornego labiryntu, choć w głębi duszy nie macie pojęcia, jak wyrwać się z ram tej koszmarnej rzeczywistości. Nagle droga gwałtownie skręca, a wy, podążając za nią, nagle wpadacie po kolana w ciecz. Chwila zdezorientowania szybko ustępuje miejsca przerażeniu – to nie woda. Lepka substancja oblepia wasze ubrania, ciąży na skórze, a jej konsystencja zdradza coś znacznie gęstszego niż zwykła woda. Spoglądacie w dół i dostrzegacie szkarłat – ciemną barwę krwi. Metaliczny zapach wdziera się w nozdrza, mdły i przytłaczający, sprawiając, że każda próba zaczerpnięcia powietrza staje się wyzwaniem. Nie ma odwrotu. Jedyną drogą jest pokonanie tego makabrycznego „stawu”. Z każdym krokiem krew sięga coraz wyżej, aż w końcu dochodzi do bioder. Gęsta ciecz wydaje się nie mieć końca, a każdy ruch wymaga od was coraz większego wysiłku. Jedynie stabilne dno pod stopami daje złudzenie bezpieczeństwa – żadnych niespodziewanych spadów czy wirów. Ale czy naprawdę możecie na nim polegać? Uważajcie, by się nie potknąć – upadek w tym miejscu mógłby okazać się ostatecznym rozdziałem tej mrocznej podróży.

11 - Pierwsze co widzisz to błyszczące czerwone ślepia. Dopiero po chwili twoim oczom ukazuje się sylwetka czarnego, dużego psa i jeśli choć trochę uważałeś na ONMS albo wróżbiarstwie to wiesz, że przed tobą stoi ponurak. Stworzenie samo w sobie nie jest groźne - pies czujnie cię obserwuje, ale nie zamierza cię w żaden sposób atakować. Możesz go po prostu ominąć i uznać, że miałeś wyjątkowe szczęście, że malarz wolał namalować ponuraka a nie pustnika. Pytanie tylko czy wierzysz w to, że spotkanie go przynosi śmierć… To, co jednak przynosi tobie to okropnego pecha. Niezależnie czy omijasz ponuraka nieustraszony czy też jesteś lekko zaniepokojony - labirynt przeobraża się i lądujesz nieco z tyłu. Dorzuć k6 - liczba oczek mówi o ile pól musisz się cofnąć i wtedy następną turę rozpoczynasz od tego pola (11 - wylosowane k6 = twoja nowa lokalizacja). Dotyczy to oczywiście każdego członka twojej ekipy. Jeśli którekolwiek z was wylosuje to pole ponownie, nie musicie już rzucać k6 na cofanie i idziecie po prostu dalej.

12 - Docieracie na sam skraj labiryntu. Tutaj ścieżka się kończy – żadnych rozwidleń, żadnych kolejnych wyborów. Przed wami rozciąga się pustka, a w niej, zawieszona w powietrzu, unosi się masywna rama. Nie potrzeba geniuszu, by zrozumieć, że to wasza droga do wolności. Jest blisko, niemal na wyciągnięcie ręki, ale droga do niej nie będzie prosta. Rama wydaje się unosić zbyt wysoko, by dosięgnąć jej skokiem. W tym samym momencie dostrzegacie przed sobą coś, co przypomina groteskową, nieregularną piramidę. To sterta starych, wykrzywionych strachów na wróble, jakby złożonych tutaj w pośpiechu. Ich postrzępione ubrania i połamane kije tworzą prowizoryczne stopnie, prowadzące prosto do wyjścia. Zrozumienie przychodzi błyskawicznie – nie macie wyboru. Musicie się wspiąć.
Kiedy stawiacie pierwszy krok, słoma szeleści złowrogo pod stopami, a drewniane fragmenty strachów skrzypią pod waszym ciężarem. Wszystko wydaje się martwe… do czasu. Gdy tylko wasze buty dotykają konstrukcji, strachy ożywają. Ich porwane ręce, zakończone ostrymi kawałkami drewna i zardzewiałymi narzędziami, zaczynają was chwytać. Szarpią was za ubrania, chwytają za nogi, utrudniając każdy kolejny ruch. Ich puste oczodoły zdają się patrzeć prosto na was, a z otwartych ust wydobywa się cichy, niemal mechaniczny szept, którego słowa trudno zrozumieć. Wspinaczka staje się prawdziwą walką – nie tylko z wysokością, ale z samymi strachami. Każdy krok to wysiłek, każde pociągnięcie ich słomianych rąk wymaga siły, by nie zostać ściągniętym w dół. Strachy wydają się niekończącą masą, a rama – choć tak bliska – zdaje się oddalać z każdą chwilą.
W końcu, po wyczerpującej walce, wasze dłonie niemal dosięgają krawędzi ramy. Jeszcze jeden ruch, jeszcze jedno szarpnięcie, by sięgnąć wolności. Czy dacie radę? Czy strachy na wróble pozwolą wam uciec? To moment, w którym nie ma miejsca na wahanie. Wszystko zależy od was.