Spodziewał się, że go zatrzyma, dlatego nie ukazał ani krzty zdziwienia w swoim spojrzeniu, gdy poczuł jej dłonie. To była gra i chcąc nie chcąc wciąż w nią grał manipulując po trochę jej zachowaniem. To był nawyk, którego bez względu na wszystko nie umiał wyplenić. Musiał się z tym pogodzić i żyć w zgodzie ze swoją naturą. Schował ręce do kieszeni
Wpatrywał się w nią w milczeniu, a kiedy zadała pytanie uśmiechnął się tylko delikatnie i odpowiedział, ale bez słów. Pochylił się w jej stronę i bez ostrzeżenia wpił się w jej usta, ale tylko na chwilkę. Odsunął się już po kilku chwilach i spojrzał jej głęboko w oczy. Nie wyprostował się, ani nie odsunął, miał zamiar trwać w takiej pozycji przez dłuższy okres czasu.
- Nie zostawił bym Cię samej – pewność głosu i sam fakt, że powiedział jej to nie odwracając wzroku potęgowało uczucie szczerości. Nawet dla niego było to chore i niezrozumiałe. Nie pamiętał jej za dobrze, ale kiedy na nią spoglądał miał ochotę ją bronić. Chciał schować ją w swoich ramionach i nie wypuszczać bez względu na wszystko, ale nie było to takie proste, a to dlatego, że dziewczyna odrzucała go bez względu na wszystko.
Chłopak westchnął głęboko i wyprostował się zerkając na nią z góry.
- Ale nie do końca jestem pewien, czy moje zdanie będzie miało jakikolwiek znaczenie dla ciebie – odwrócił od niej spojrzenie. Po tym co mu powiedziała, po ‘pierwszym’ spotkaniu, mógł wywnioskować, że wolała sama decydować o tym co jest dla kogo najlepsze.

Nie spodziewała się tego pocałunku. Choć tak naprawdę nie spodziewała się niczego. Po prostu czekała. Czekała na nieuniknione nie mogąc zrobić nic. Chciała tylko wiedzieć, co jej powie. Jak zareaguje. A gdy ten się zbliżył nawet nie zamknęła oczu, bo nie zdążyła. To było takie krótkie. Ani namiętne. Ani agresywne. Ani zaborcze. Po tej utracie pamięci Edward bardzo się zmienił i widać to było na każdym kroku. Ich role się odwróciły. Wcześniej dbał tylko o siebie, ona natomiast o niego. Teraz starał się nią opiekować, gdy Titi myślała tylko o swoich fizycznych potrzebach i przyjemnościach. Wciąż mijali się gdzieś po drodze nie mogąc do siebie dotrzeć. Jak długo to jeszcze musi potrwać nim w końcu spotkają się w tym właściwym miejscu – tam gdzie mogą być ze sobą szczęśliwy. Może to nigdy nie nastąpi...
- Muszę to wszystko przemyśleć. Dobrze? Porozmawiamy gdy uda mi się poukładać moje życie. I wtedy pozwól, że zdecyduję czy chcę być z tobą... Czy chcę być sama. Dobrze? - Spytała, ale nie czekała już na odpowiedź. Wyminęła go i sama ruszyła przed siebie. Szybko jednak zorientowała się, że to nie ma sensu. Nie chciała, by ją zatrzymywał. Dlatego się teleportowała.

Z/t

Zdecydowała się skorzystać z tego, że na festiwalu było jeszcze bardzo mało osób i nawet nie zdążyło się jeszcze nic rozkręcić. Przygotowawszy swoje stanowisko spoglądała na mnie z dumą wypełniającą jej piersi. Zostawiła je pod opieką innych artystek, które jednocześnie były dzisiaj jej rywalkami. Przechodząc się, dostrzegła strzelnicę. Coś ją pchnęło w tym kierunku i nim się obejrzała już wyciągnęła siedem galeonów. Ustawiła się naprzeciwko celu i rzuciła zaklęcie. Okazało się, że nie trafiła tak źle! Przyjrzała się nagrodom... Szczerze, to miała ochotę wziąć je wszystkie i żałowała, że może tylko jedną. Uwielbiała Quidditch, więc koszulka strasznie ją nęciła, ale z drugiej strony magiczna kredka też by się jej przydała, a co dopiero mówić o modelach smoków, kochała smoki... To był chyba najcięższy wybór w jej życiu, ale wzięła koszulkę. Przytuliła ją do siebie i wciągnęła jej zapach, uradowana jak mało kto.
- Dziękuję! - powiedziała uśmiechnięta. Nie chciała wydawać więcej pieniędzy, w końcu czekało ją jeszcze tyle wspaniałych rzeczy do obejrzenia... I musiała zająć się swoim stanowiskiem. Podziękowała więc jeszcze raz i zabrawszy swoją nagrodę, poszła zająć się czymś innym.

KOSTKA: 2
WYDAŁAM: 7 G
NAGRODA: Magiczna koszulka Quidditcha

Saga uważała ten cały festiwal za głupotę. Ogólnie nie lubiła dużych skupisk ludzkich, więc wybrała się w bardziej przyjazne miejsce jakim był punkt widokowy. Niestety festiwal dotarł i tu. Strzelnica? W sumie całkiem ciekawie. Podchodząc Saga zobaczyła Naeris, spotkały się wcześniej na lekcji.
- Cześć Nana! - specjalnie zdrobniła jej imię. To mogłoby być dziwne, bo krukonka jest od niej starsza, ale Saga nie przejmowała się tym.
- Co ustrzeliłaś? - spojrzała jej przez ramię.
Popatrzyła na nagrody. Miotła! Co prawda jest główną nagrodą i szansa na jej wygranie jest niewielka. Dlaczego by nie spróbować?
Wyłożyła na stół 7 galeonów. I... spudłowała. Saga wpatrywała się to w cel to w swoja różdżkę. Sprzedawca pozwolił jej strzelać jeszcze raz. Podziękowała pod nosem. Wyprowadziło ją to z równowagi do tego stopnia, że kolejny strzał odbił się i skierował w jej stronę. Dotknęła ręką policzka, po którym ściekała stróżka krwi.
- To chyba nie jest mój dzień - Uśmiechnęła się blado. Wybrała Akromantule jako zabawkę "na pocieszenie". Z utęsknieniem spojrzała na miotłę, kiedy nowo nabyta zabawka oplotła jej ramię.



Kostka: 3, 1, 3
Wydane: 7 g
Nagroda:Akromantula

Na dzień festiwalu czekał bardzo długo. Niemal odrazu ruszył na strzelnicę ciekawy swojej celności i chętny na jakąś fajną nagrodę. Po zobaczeniu nagrody głównej prawie zszedł na zawał. MUSI DOSTAĆ TĄ MIOTŁĘ. Podekscytowany i lekko zdenerwowany za pierwszym razem brakło mu dosłownie centrymetrów. Sprzedawca coś wspomniał o zniżce, ale wolał wybrać sobie nagrodę. To samo stało się za drugim razem, jak można mieć takiego pecha? A skoro o pechu mowa za trzecim razem nie trafił kompletnie w cel, dodatkowo zaklęcie się odbiło i walneło prosto w niego. Całe szczęście skończyło się tylko na powierzchownej ranie na policzku. Duma chłopaka jednak ucierpiała bardziej. Przynajmniej dostał nagrodę pocieszenia. Kolejny strzał również się mu nie udał, ale przynajmniej nie oberwał rykoszetem. Ba, pozwolono mu strzelać drugi raz. Znowu bardzo mało brakło, wkurzony Edmund zabrał nagrodę i poszedł gdzie indziej.

Kostki: 2, 6, 1(5), 3-przerzut na 2
Wydałem: 28 G
Nagroda: Model smoka(rogogon węgierski), Magiczna koszulka Quidditcha, Dementor, Model smoka(ogniomiot chiński)

Carma uwielbiała bezsensownie przepieprzać pieniądze i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że tym razem zamiast na shopping, wybrała się... na festyn? Sama nie podejrzewała, że hazard może być tak wciągający. Zadowolona wybrała się na strzelnicę, zachęcona wielkim banerem "Ventus 3200" - ostatnio szło jej na meczach fatalnie, więc może nowa miotła pomogłaby jej narobić sobie mniej wstydu przed całą szkołą?
Ustawiła się w kolejce chętnych do zabawy, niespecjalnie wierząc w swoje możliwości... Ale hej, od tego są pikniki, prawda?
O dziwo, już przy pierwszym strzale poszło jej wybitnie. Zszokowana swoimi umiejętnościami, strzeliła jeszcze cztery razy, wydając na to kolejną sporą sumkę galeonów. Co ciekawe, dwukrotnie poszło jej tak fatalnie, że... jej włosy zmieniły ponownie kolor na niebieski?!
Przeszczęśliwa nawet z tego powodu (ostatecznie to przez Neptune musiała łazić w różowych), odeszła od stoiska, obładowana wspaniałymi rzeczami.

Kostki: 4, 5, 4, 5, 6
Wydałam: 35G
Nagroda: Ventus 3200, Magiczna kredka, Akromantula, Dementor, Kompas marzeń

Dostrzegła znajomą Ślizgonkę, więc pomachała jej przyjaźnie. Atmosfera tego festiwalu wspaniale na nią wpływała. Usłyszawszy zdrobnienie jej imienia na początku nie skojarzyła, że to o nią chodzi. Ale przy strzelnicy nie było zbyt wielu innych osób.
- Hej! Takie cudo - pochwaliła się swoją koszulką. Saga też chciała spróbować, więc Naeris przyglądała się jej próbie. - Kurczę! Chciałabym tę miotłę. - spojrzała tęsknie na główną nagrodę, którą wygrała inna dziewczyna. Nie do końca umiała latać... ale bardzo by chciała się tego nauczyć. A posiadanie takiej miotły? Byłoby wspaniałe... Gdy zerknęła na Ślizgonkę zobaczyła, że zaklęcie się odbiło i ją raniło. Nie było to mocne skaleczenie, ale Saga pewnie wolała, by go nie było. Krukonka wyjęła więc różdżkę. - Mogę? Poczekaj chwilę... Vulnus alere - rzuciła, wykonując krótki ruch różdżką. Popatrzyła na zabawkę, którą wygrała dziewczyna. - Zawsze lepsze to niż nic. Masz ochotę na przyjście na moje stanowisko? Rysuję portrety albo karykatury, jak kto woli! - uśmiechnęła się. Nie ma to jak reklamować samą siebie. Jeśli Saga miała ochotę to z nią wróciła na stanowisko, jeśli nie to poszła w swoją stronę.

zt

Vittoria czuła się na prawdę dziwnie. Przed chwilą cały park słyszał jak śpiewała, a teraz musiała chodzić po nim w sukience, którą miała na sobie po występie. Jakoś nie wpadła na to, żeby wziąć ze sobą coś na zmianę. Wprawdzie wyglądała na prawdę ślicznie, ale nie był to najwygodniejszy strój świata. Mimo to jednak postanowiła się wybrać na Strzelnicę, bo słyszała, że jest tu do wygrania na prawdę ciekawa nagroda. Podobno jakaś Miotła, a ona ostatnio coraz lepiej grała w Quidditcha. Na czymś takim na pewno nauczyłaby się prędzej. Niestety kiedy podeszła do stoiska i zapytała @Felix Howlett o to, czy można ją jeszcze wygrać okazało się, że zrobiła to niejaka Carma. No trudno. Mimo wszystko postanowiła spróbować. Skoro miało to być na cele charytatywne, to skusiła się nawet na dwa razy.
Pierwsza próba okazała się kompletnie nieudana. Nie mogła trafić nawet w pobliże tarczy. Najwyraźniej jest kiepska w celowaniu. O dziwo jednak organizator pozwolił jej spróbować jeszcze raz w tej samej kolejce. Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością i tym razem postarała się trochę lepiej. Udało jej się trafić prawie w środek! Miała do wyboru zniżkę lub coś z drugiej półki... Decyzja była prosta. Poprosiła Model smoka - Czarny hebrydzki był jej zdaniem idealny.
Druga próba była już mniej udana. Była tak podekscytowana smokiem, że rzuciła zaklęcie w dość dziwny sposób. Poleciało prosto w nią?! Jakim cudem?! Kiedy spojrzała na opadające jej na ramiona włosy i dostrzegła, że są niebieskie... Zaśmiała się głośno. No dobrze. Naturalnie miała czarne, ale te też nie były najgorsze. Lepiej to niż róż jak na lekcji Magii Żywiołów. Poza tym dostała pluszaka Dementorka. Nie jest źle! Czas przejść się dalej. Miejsce na piknik, nadchodzę!
z/t

Kostki: 3-2, 5
Wydałam:14G
Co mam? Model smoka (Czarny hebrydzki) i Dementorka

W całym parku rozbrzmiewały dźwięki, które wydobywało się ze Sceny Muzycznej. Przed chwilą konferansjer ogłosił zakończenie występu @Vittoria Brockway, która zaśpiewała piosenki (Si Tu Te Vas i Shalott przy swoim własnym akompaniamencie fortepianowym. Już niedługo usłyszą państwo @Charlotte Blanchett.

Tymczasem jeśli macie dużo miejsca obok siebie to łapcie pierwszą osobę, która stoi obok was i zaproście ją do tańca przy muzyce Billie Jean. Możecie być pewni, że jesteście obserwowani i najlepszy tancerz otrzyma nagrodę specjalną!

Tym razem Bristen wpadł na strzelnicę. Miotłę już ktoś wygrał, ale pozostałe nagrody były tak czy siak bardzo kuszące. Strzelił palcami, chwycił za różdzkę i strzelił...prosto w środek! Złapał się za głowę i zaklnął po polsku bardzo głośno. Dlaczego nie było go tu wcześniej!? Wkurzony strzelił drugi raz i znowu trafił prosto w środek! Dorian zamiast się cieszyć jeszcze bardziej się zdenerwował i kolejny raz cisnął zaklęciem kompletnie nie celując w tarcze. Zaklęcie odbiło się rykosztem i przeleciało mu minimetry od ucha. Pozwoliło mu to na ogarnięcie tyłka i cieszenie się z przedmiotów które wygrał. Nie były one wcale gorsze od miotły! Już nieco rozluźniony strzelił dwa razy rozrywkowo, nawet nie celując w środek. Bardziej go zainteresowały modele smoków, jeden wziął dla siebie a drugi dla Tosi. Musi ją jakoś odwieść od głupiego pomysłu całowania się z innymi facetami. Włączył z ciekawości dementora i został przez niego pocałowany w policzek. Odrazu w jego umyśle pojawiło się ostatnie spotkanie z panna Petru. Z wielkim uśmiechem poszedł zwiedzać dalej.

[z/t]

Kostki: 4, 4, 1-parzysta, 2, 2
Wydałem: 35 g
Nagroda: Kompas marzeń, świetlik, 2x model smoka(węgierski i walijski) oraz dementor

Na chwilkę mogła odejść od swojego stoiska, gdyż tylko jej koleżanki miały klientów. Jej to nie przeszkadzało, tym bardziej, że nie miała weny na rysowanie czy malowanie. Sama nie wiedziała czemu, ale ciągnęło ją do strzelnicy. Może i nie powinna w swoim stanie bawić się takimi zabawkami, jednak kto jej zabroni? @"Belphegor Blodcraw" nie widziała od dnia oświadczyn. Może się rozmyślił i stwierdził, że nie jest to dla niego? Nie, na pewno nie. Pewnie miał sporo do załatwienia bądź się uczył... Nie, to ostatnie odpada. On się nie uczył. Zresztą, z tego co słyszała miał mieć koncert na lawendowym szlaku. Z pewnością w takim razie się pojawi.
Pierwsza próbo nie poszła jej najlepiej. Przebiła cel i o mało skrzywdziła siebie. Chyba nie był to najlepszy pomysł aby się tutaj wybierała. Ale mimo wszystko postanowiła raz jeszcze spróbować. Jednak i tym razem nie poszło najlepiej. Zaklęcie odbiło się od tarczy i leciało wprost w nią. Gdyby nie uchyliła się w ostatniej chwili to z pewnością dostałaby jakimś zaklęciem. Mimo wszystko nie wyszła z pustymi rękoma. Miała przy sobie wygrane dwa pluszaki. Przynajmniej dziecko będzie miało się czym bawić.

kostka: 3, 5, 3, 1>2
wydałam: 12G
Nagroda: Dementor, Akromantula

Spojrzała na koszulkę krukonki. Faktycznie cudo. Szkoda, że jej udało się zdobyć tylko tą przylepę. Akromantula oplotła jej ramię i nie zanosiło się by prędko się od niej odczepiła.
Nawet nie zauważyła kiedy ze stoiska ktoś zgarnął miotłę. Super, a tak chciała ją zdobyć.
- Umiesz grać? Latać? - zapytała próbując odwrócić uwagę od tego niefortunnego wydarzenia jakim było zgarnięcie głównej nagrody przez kogoś innego.
Nie spodziewała się "ataku" dziewczyny. Kiedy skończyła swoje czary, Saga przejechała ręką po policzku. Po ranie nie było śladu. Kiwnęła głową w geście podziękowania. Może mała Nana będzie bardzo przydatna.
- Rysujesz? - Zastanowiła się przez chwilę - Dlaczego by nie? Jak już zbankrutować to na całego!
Zanim jednak poszły, Saga postanowiła strzelić jeszcze raz. Nie może odejść stąd tylko z Akromantulą! To nie byłoby w jej stylu.
Strzeliła... prosto do celu. Dlaczego od razu tak nie mogła? Zgarnęła by miotłę. No nic, kompas marzeń musiał jej wystarczyć.

z/t


Kostka: 4
Wydane: 7 g
Nagroda: Kompas marzeń

Chodziła sobie sama, rozglądając się po stanowiskach i atrakcjach, które mogła tam zastać. Niespodziewanie jej wzrok skierował się, ku strzelnicy. Doprawdy nie przepadała za takimi zabawami, ale czemu by nie miała spróbować? W końcu można nawet wygrać nagrodę pocieszenia, czyli nikt tu nie jest przegrany.
Kiedy nadeszła jej kolej, ustawiła się na przeznaczonym stanowisku i rzuciła zaklęciem, celując oczywiście w tarcze. Niestety nawet nie trafiła. No cóż... przecież nie tylko jej tak poszło beznadziejnie. Wzięła Mantykore i skierowała się, gdzie indziej szukać szczęścia.

z/t

Ile wydałam? 7g
Zdobyty przedmiot: Mantykora (pluszak)

Osławiona już wszędzie pani baleron wpadła i tutaj! Przy okazji zaciągnęła ze sobą @" Katja Beelund", która to zaczopowała jej się pod ręką, gdy uciekała z portretem. Podeszła do Strzelnicy i po wysłuchaniu zasad wycelowała różdżką w tarczę. Wpadła jednak na bardzo głupi pomysł. W ostatniej chwili przesunęła swoją rękę w taki sposób, by zaklęcie trafiło w @Felix Howlett. Teraz on również miał niebieskie włosy! Pani Baleron podniosła gromki rechot i odeszła w sobie tylko znanym kierunku z portretem pod jedną pachą i szalonymi pomysłami w głowie.

- Co za buc... - warknął Percy i już był gotowy wdać się w pyskówkę albo nawet awanturę z Lysandrem, kiedy Voice pociągnęła go w przeciwnym kierunku. Całe szczęście, bo Percival naprawdę należy do wojowniczych osobników, a jeśli ktoś ośmiela się nieuprzejmie odezwać do kobiety, szczególnie JEGO, to zapowiada się trzecia wojna czarodziejów.
Ruszyli więc w stronę strzelnicy. Rozrywka wyglądała na niewinną, można było wygrać fanty, a dochód przeznaczony był na szczytny cel.
- Ustrzelę dla ciebie jakąś nagrodę! - oznajmił Percy, co już powinno być zapowiedzią porażki. Za bardzo chciał się popisać przed Voice i za bardzo go rozpraszała, żeby coś mogło z tego wyjść, dlatego gdy rzucił zaklęcie, odbiło się ono od tarczy i śmignęło w jego kierunku. Odruchowo zasłonił sobą Voice, schylając się tak, że zaklęcie przemknęło nad ich głowami, nikomu nie robiąc krzywdy. No cóż, przynajmniej zdobył maskotkę. Wybrał pluszową Lunaballę, którą zamierzał podarować Voice, kiedy już sama spróbuje swoich sił.
Zapłacił za oboje nie pytając dziewczyny o zdanie, bo nawet nie przyszło mu do głowy, że mogłaby zaprotestować. - Hm, chyba ktoś mnie za bardzo rozprasza - zamruczał jej czule do ucha, zanim przymierzyła się do oddania strzału.


Kostki: 1 i 2
Zdobywam: pluszową Lunaballę
Wydaję: 14 galeonów (za mnie i za Voice)

- Spokojnie, Percy. Było całkiem zabawnie - zaśmiała się, całując go delikatnie w policzek. Starała się trochę ograniczać jego porywczość, bo dobrze wiedziała, że był gotów zwyzywać tego nieszczęsnego smokologa. Na szczęście ona była bardziej opanowana i, mimo że nie oszczędziła mu kilku oschłych słów, wiedziała, kiedy należy odejść.
Nie zdążyła sięgnąć do kieszeni, bo Percival, jako rasowy samiec, był gotów zapłacić za wszystko. Voice, jako niezależna kobieta, niekoniecznie była zadowolona, a z drugiej strony jej zmysł prawdziwej damy podszeptywał, że to właściwe i inaczej nie powinno być.
Nie śmiała wątpić w jego możliwości, ale szósty zmysł podpowiadał, że i tym razem Follett nie jest dostatecznie skupiony. Oczywiście miała rację (ach, te kobiety!). Na pocieszenie dostał całusa, i może niekoniecznie przebijało to wartość miotły i innych cudów, ale to zawsze coś.
- Uważaj, bo zaraz ty mnie rozproszysz i jeszcze oberwiesz zaklęciem - zaśmiała się, po czym przymknęła oczy, żeby namierzyć cel. Z jej szczęściem lepiej być nie mogło - niewiele brakowało do samego środka, ale Voice nie zdecydowała się na kolejny strzał. Zdecydowanie nie była pewna swoich umiejętności.
Wybór nagrody nie zajął jej dużo czasu - czuła, że najlepszą pamiątką po małym rogogonie węgierskim, który przypiekł jej bluzkę, będzie figurka jego dużej wersji.

Kostka: 6
Wydałam: nic, bo Percival mnie kocha
Zdobyłam: figurkę rogogona węgierskiego

//zt dla mnie i Percivala

Festiwal okazał się być na szerszą skalę niż się Candidzie wydawało, dlatego przez dłuższą chwilę tylko stała przy swoim stoisku i podziwiała, jak dużo osób przyszło. Najwyraźniej pomysł z ciastami nie był najlepszym wyborem, bo chwilowo w ogóle nie miała ruchu. Dlatego też stwierdziła, że @Harriette Wykeham może przez chwilę przypilnować jej wypieków. Poinstruowała dziewczynę, w jaki sposób powinna obsłużyć ewentualnych klientów, a sama ruszyła do punktu widokowego. Zignorowała dźwięki dochodzące z okolic Ściany wody, tam byłoby zbyt dużo ludzi i jeszcze zostałaby zmuszona do tańczenia, a tego chciała uniknąć.
Kiedy dostrzegła strzelnicę, która kosztowała zaledwie 7 galeonów, stwierdziła, że mogłaby sprawdzić, jak dobry ma cel i czy potrafi skupić się na jednym punkcie. Dookoła było tłoczno i głośno, jednak to wcale nie przeszkodziło Candy trafić… w sam środek. Nawet osoby, które czekały na swoją kolej, westchnęły z zachwytu i chciały natychmiast jej pogratulować. Usłyszała nawet gratulacje z ust samego Felixa Howellta – chyba była jedną z nielicznych, którym udało się wykonać zadanie doskonale. Uśmiechnęła się skrępowana do ludzi, wciąż nie wierząc w swoje serce. Zdumiała się jeszcze bardziej, kiedy w jej dłoniach wylądował świetlik. Przecież on kosztuje fortunę, w porównaniu z jej oszczędnościami.
Bycie mugolakiem ma więcej wad niż zalet…
Podziękowała czterokrotnie – Felisowi i widzom – po czym zmyła się jak najszybciej. Może powinna spróbować swoich sił gdzieś indziej?

zt

KOSTKA: 4
WYDAŁAM: 7g
ZDOBYŁAM: świetlik!

Zafrasowana życiem codziennym i przebojami na linii Heikkonen-Heikkonen, Ivy jakoś udało się przegapić początek festiwalu. Nie wiedziała jak to się stało, że mimo swojej zagmatwanej życiowej sytuacji, była w stanie wykazać się aż takim roztrzepaniem, ale na szczęście mogła wszystko nadrobić. Wybrała się do parku w Hogsmeade w dość przypadkowym, bo i wybieranym w pośpiechu stroju, na który składała się czerwona koszula w kratę, szary top z nadrukiem pod spodem oraz krótkie, obcisłe szorty, które notabene w ogóle nie wystawały spod koszuli, więc można było mieć wrażenie, że dziewczyna nie ma nic pod spodem. Do kompletu wsunęła na stopy czarno białe trampki, a dłoń ozdobiła pierścionkami, włosy pozostawiając jak zwykle luzem w naturalnych, ale niewielkich falach. Gdyby tylko to całe strojenie się mogło jej pomóc w celności to w punkcie widokowym nie miałaby żadnych problemów z opanowaniem strzelnicy. Niestety, ona i tarcze gotowe na przyjmowanie zaklęć to raczej nie było zbyt rozsądne połączenie. Zapłaciła za pierwsze podejście, licząc na to, że może uda jej się ustrzelić coś fajnego, nawet mimo tego, że spóźniła się i straciła możliwość na ustrzelenie głównej nagrody. Marzenie ściętej głowy. Ivy popisała się albo ogromną niezdarnością, albo zupełnym brakiem celności, gdyż zaklęcie nie tylko chybiło celu, ale nawet odbiło się w jej stronę. Nieco zaskoczona takim przebiegiem zdarzeń, zwłaszcza przy pierwszym podejściu, spróbowała usunąć się z linii strzału, ale niestety bezskutecznie. Zadrapanie na policzku zapiekło żywym ogniem, a kiedy Yventhis, cicho sycząc, nakryła je dłonią, poczuła jak przez palce przelewa jej się krew.
- Helvíti - zaklęła w swoim rodzimym języku, mrużąc oczy i licząc na to, że ból szybko ustąpi. Gdzieś po drodze odebrała też swoją pluszową nagrodę pocieszenia. Oplotła ją sobie wokół szyi, czując jak krew wrze jej w żyłach. Była na siebie bardzo zła, że nie dość, iż spudłowała to jeszcze zrobiła sobie przy tym krzywdę.

Kostka: 1, potem nieparzysta
Nagroda: pluszowa lunaballa
Wydałam: na razie 7 galeonów

Oto i jest, po dłuższym czasie nieobecności postanowił wrócić do świata żywych. Całkiem przypadkowo pod koniec roku szkolnego i na dodatek podczas festiwalu. Przez pare dni po powrocie włóczył się po sklepach i różnych dziwnych miejscach, aby znaleźć inspirację, co jeszcze nie do końca mu wyszło. Nie potrafił się odnaleźć po zniknięciu pewnej osoby, te same pasje, które dawały mu radość teraz nie potrafiły wywołać u niego nawet uśmiechu. No, przynajmniej nie na długo, sam nie wiedział czego potrzebował, aby było choć trochę lepiej. Minęło już trochę czasu i trochę dziwne było to, że wciąż trwał w tym stanie.
Na początku nie chciał iść ten cały spęd, jednak kiedy usłyszał o strzelnicy uznał, że nie może przepuścić takiej okazji. Okej, mógł sam sobie ją zorganizować, ale wtedy najpewniej byłby tam sam, a tutaj miał jakieś towarzystwo, więc czemu nie. Póki co nie interesowały go inne atrakcje dlatego też od razu ruszył do punktu widokowego. Szczęśliwą gromadkę zainteresowanych najpewniej nagrodami ludzi widział już z daleka, jemu zależało tylko na sprawdzeniu się. No, może jeszcze interesowały go koleżanki, zdecydowana większość była blondynkami. Choć przyzwyczajony już do tego widoku dużo bardziej niż na początku, wciąż wykazywał pewnego rodzaju fascynację. Zbyt długi czas spędzony w Dubaju robił swoje. Starał się tego nie okazywać dlatego też jak najszybciej zabrał się do strzelania. Stanął obok jednej z nieznajomych po czym od tak trafił w sam środek tarczy. Nawet nie krył zdziwienia tym faktem, a nie będąc z tych co lubią się chwalić odebrał nagrodę i zaczął rozglądać się szukając sobie nowego zajęcia. Chwilę później zauważył dziewczynę, która nie miała tyle szczęścia co on, krwawił jej policzek. Wyglądała na taką, która radzi sobie z takimi sytuacjami jednak mimo tego postanowił jej jakoś pomóc. Podszedł do niej w między czasie wyjmując chusteczkę z kieszeni
- Proszę - podał jej kawałek materiału, nie chcąc samemu naruszać jej przestrzeni osobistej. Nie żeby już to kiedyś przerabiał, ale ludzie byli różni, a on jakoś nie chciał dostać liścia czy pakować się w awantury.

Kostka: 4
Nagroda: kompas marzeń
Wydane: 7g

Piekąca rana na policzku była prawdziwym utrapieniem. Nie żeby Ivy nie zdążyła przyzwyczaić się do tego, że wiecznie się o coś potyka, ale odbijające się zaklęcie to już było zbyt wiele. Zacisnęła mocniej wargi, nie potrafiąc poradzić sobie z zatamowaniem krwawienia. Pewnie mogłaby użyć różdżki, ale znała swoje zdolności w zakresie uzdrawiania, więc nawet wolała nie próbować. Z pomocą przybył jej prawdziwy rycerz na białym koniu, oferujący jej… chusteczkę. Popatrzyła na drągala zza zasłony jasnych, gęstych włosów, chwytając ją pokrwawionymi palcami.
- Dzięki. - podziękowała, ale nie byłaby sobą gdyby nie dodała jeszcze czegoś. - Krew bardzo ciężko się spiera.
Zauważyła, mając gdzieś z tyłu głowy tę życiową prawdę. Za wiele razy musiała spierać ślady posoki z dżinsów, które podarła podczas zabawy na zewnątrz, żeby o tym nie pamiętać. Mimo wszystko, przyjęła skrawek materiału, przykładając go do policzka i naciskając na ranę. Westchnęła, spoglądając ukradkiem na kompas, który Ettore trzymał w dłoni. Poczuła, że zalewa ją fala zazdrości, kiedy okazało się, że ona potrafiła wygrać tylko pluszaka. Nie odrywając palców od rany, sięgnęła ręką wodzącą po różdżkę, podejmując się kolejnej próby tylko po to, aby tym razem zniszczyć cel, do którego celowała i to dwukrotnie, chociaż za jednym podejściem. Rzuciła podwójne zaklęcie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, a kiedy ponownie w nią uderzyły, w dodatku oba na raz, poczuła jak coś silnie szarpie ją za ramiona. Wylądowała na pośladkach, szurając jeszcze chwilę po ziemi zanim się zatrzymała, gubiąc gdzieś po drodze chusteczkę od tajemniczego bruneta. W ramach podsumowania tylko westchnęła z rezygnacją. Chyba nie nadawała się do rzucania zaklęć. Wstała, otrzepując się machinalnie, nawet nie wiedząc, że na twarzy została jej smuga krwi i podnosząc chusteczkę, którą zamierzała wyprać i oddać właścicielowi. Potem posłała mu przeciągłe spojrzenie, mające zmusić go do milczenia. Niech tylko się nie waży z niej nabijać!
- Djöfullinn sjálfur - zaklęła ze zgrozą, kiedy poszła odebrać nagrodę. W jednej z witryn odbijała się jej twarz. Nie zmartwiła się wcale rozcięciem, a… swoimi niebieskimi włosami! Przesunęła po nich palcami, czując jak drżą jej ramiona z wściekłości. Przygryzła silnie dolną wargę i zaledwie zdążyła zapłacić i chwycić w palce dementora oraz mantykorę, uciekła z punktu widokowego w stronę pozostałych atrakcji. Może tam uda się coś poradzić na tę małą katastrofę.

Kostka: 2x5 :(
Nagroda: pluszowa lunaballa, dementor, mantykora
Wydałam: 21G

zt

Po dopływie świeżej kasy postanowił sobie znowu postrzelać. Stanął przed stanowiskiem licząc, że tym razem pójdzie mu lepiej niż ostatnio. Do wygrania dalej były dość niezłe przedmioty. Mając chrapkę na zgarniecie coś z wyższej półki wycelował najlepiej jak mógł i strzelił...prosto w środek! Dlaczego nie mógł tak odrazu!? Widocznie wcześniej brakło mu determinacji do osiągnięcia celu. No nic, wybrał sobie kompas marzeń i strzelił drugi raz. Znowu w środek! Miał już brać świetlika kiedy przypomniał sobie o Naeris. Zepsuł dziewczynie dzień i mimo, że nie zrobił tego świadomie chciał ją przeprosić. Poprosił o drugi kompas i kolejny strzał. Nie skupił się na strzale i nie trafił. Zaklęcie odbiło się o cale ominęło Edmunda. Prychnął pod nosem i ponowił zadanie. Po kolejny pudle i nieudanym zamachu na jego życie machnął ręką, wybrał dwie maskotki i poszedł gdzieś indziej.

[z/t]
Kostki: 4,4,1(parzysta),1(parzysta)
Wydałem: 28g
Nagroda: 2x kompas marzeń, lunaballa i mantykora

Po radosnej zabawie w centrum parku puchoński student udał się na punkt widokowy, z którego mógł obserwować przebieg niemalże całego festiwalu. Rozłożył swoją bluzę na trawię i przysiadł na chwilę, żeby odpocząć, chociaż co jakiś czas spoglądał w kierunku strzelnicy. Strasznie kusiło go, żeby spróbować, mimo że obiecał sobie, że nie wyda zbyt wiele galeonów. Przeszukał swoje kieszenie i przeliczył pieniądze - nie była to pokaźna suma, ale stwierdził, że nie może sobie przecież odmawiać wszystkiego. Warto było chociaż raz spróbować. Albo dwa razy. W końcu nie było nic bardziej wciągającego niż możliwość zdobycia nagrody losowej. Szczególnie, że dochód z działalności strzelnicy przeznaczony na Lecznicę Magicznych Stworzeń.
Nathaniel podszedł do wyznaczonego przez właściciela strzelnicy miejsca (tak, tak - po wielu wyseplenionych zdaniach jakoś udało mu się z nim porozumieć; dobrze, że nie potrzeba było do tego zbyt wielu słów) i naciągnął łuk i strzałę, po czym wystrzelił do tarczy, uprzednio mrużąc oczy i wymierzając swój cel. Krzyknął głośno z radości, kiedy jego strzała trafiła w sam środek tarczy. Wow, poszło mu naprawdę świetnie, chociaż... mimo wszystko bardziej rajcowały go inne nagrody, toteż wybrał swój Świetlik i spróbował ponownie. Trzeba było przyznać, że miał do tego dryg, bo chociaż kolejna strzała nie trafiła już w sam środek, wbiła się dość blisko niego i postawiła Nathaniela przed niezwykle trudnym wyborem. Puchon nie miał pojęcia czy bardziej woli figurkę Rogogona Węgierskiego, czy magiczną koszulkę quidditcha. Ostatecznie postanowił, że weźmie tę drugą, najprawdopodobniej pod wpływem ostatniego, owocnego treningu na miotle.
Po zabraniu swoich nagród podziękował właścicielowi strzelnicy, uśmiechając się do niego, niczym dziecko, które właśnie dostało lizaka. Cieszył się, że jednak zdecydował się wydać swoje galeony, bo strzelanie sprawiło mu ogromną przyjemność.

zt.

Kostki: 4, 6
Wydatek: 14g
Zdobyte nagrody: Świetlik, Magiczna koszulka quidditcha

Dobre dwadzieścia minut przed umówioną z Margo godziną siedział już na ławce na punkcie widokowym. Mógł się spóźniać na lekcję, ale randki były zbyt ważne. W ogóle tym razem się postarał. Włożył randkową koszulę, zrobił bukiet w alei amortencji, nawet się ogolił, mimo że strasznie mu się nie chciało. Wybór miejsca i czasu był oczywiście nieprzypadkowy. Słońce szło już w stronę widnokręgu i wszystko wskazywało na to, że będą mogli podziwiać naprawdę piękny zachód. I wszystko to po co? Dla dziewczyny, z którą już przecież spał. Bez sensu. Nie starał się tak, kiedy się spotykali. Prawie w ogóle się nie starał. Nie miał zielonego pojęcia, dlaczego Margo nie wywietrzała mu z głowy. Doszedł do wniosku, że może dowiedzieć się tylko i wyłącznie, jeśli ponownie się z nią spotka. Nie przypuszczał, że tak łatwo uda mu się ją do tego przekonać. W końcu zupełnie przestała zwracać na niego uwagę, a po dwóch listach leciała się z nim zobaczyć. Nie była jakąś głupią siksą, ale żeby ją tu ściągnąć wystarczyły najbardziej oklepane teksty. Margo była dziwna – pełna takich sprzeczności. Pewnie dlatego zupełnie nie rozumiał o co jej chodzi. On brał wszystko tak jak widział. Sytuacja, w której ktoś bez słowa zaczyna go ignorować była dla niego co najmniej niezrozumiała. Nie przypuszczał, żeby za coś się obraziła. Nie była jedną z tych dziewczyn, którym trzeba było obiecywać wieczną miłość. Już na początku znajomości ustalili, że nie będzie między nimi żadnych zobowiązań. Co prawda Misha spotykał się już z takimi, które się na to zgadzały, a potem i tak robiły sobie nadzieję. O to jednak Salemki nie podejrzewał. Rozmyślając nad tym i nad podobnymi problemami, dla zabicia czasu rysował sobie patykiem po kawałku ziemi.