Cała ta zabawa podobno była nazywana przez mugolskie dzieci podchodami. Wszystko tyle, że w wersji magicznej bardzo jej się podobało. Do tego nie żałowała tego, że do swojego duetu pozwoliła dołączyć właśnie Maximilianowi Solbergowi, bo razem tworzyli naprawdę dobry zespół i trzeba przyznać, że na nie jednych zajęciach jeszcze dadzą czadu. Wszystkie 6 wstążek miała owiniętych na swojej ręce, co by po drodze ich nie zgubiła, ona albo Maxiu, bo przecież z takiej kieszeni to nawet mogłyby one im wypaść. Max co prawda odrobinę był poobijany, ale za to Katherine wręcz kipiała energią i gdy docierali na polanę to znów mogli sobie pod ramię lecieć niczym dwie sarenki, albo sarenka i jelonek. Szczęśliwi, że już skończyło się bieganie i może nie spotkają zbyt wielu osób na mecie.
Dziewczyna podeszła do profesora Voralberga.
-Panie profesorze, znaleźliśmy zgodnie z Pana wytycznymi sześć wstążek, malinową, kolor lodowca, szparagową, łososiową, szampańską i dymną. Jeśli kolory nie były istotne przepraszam, ale bardzo dbam o szczegóły i jestem wzrokowcem- powiedziała siląc się na delikatny uśmiech do profesora. Odeszła od niego kawałek. Znów wstąpił w nią jakiś demon i zapiszczała do Maximiliana niczym mała dziewczynka ciesząca się na lizaka.
-To były naprawdę jedne z lepszych zajęć organizowanych ostatnio w Hogwarcie ! - rzuciła energicznie po czym uściskała Solberga i rzuciła się na trawę, by na niej leżeć, a potem usiąść i obserwować wszystko co się wokół nich działo. Zastanawiała się czy coś jeszcze będą robić na zajęciach, czy po prostu profesor wygłosi mowę i na tym będzie koniec.

@"Maximilian F. Solberg"

Mapka poglądowa naszego położenia


Wstęp:
1. Gra polega na zebraniu w jak najszybszym czasie i z jak najlepszym (kreatywnym, ciekawym, pomysłowym) wynikiem wszystkich wstążek z sześciu miejsc zadań. Zadania będą dotyczyć kolejno przedziałów tematycznych**:


**nie stricte, ale dodatkowa umiejętność może pomóc (dobrze jest mieć równe lub większe niż 10, ale niekoniecznie) lub zmniejszyć ilość punktów zaklęć potrzebnych do inkantacji na rzecz tej umiejętności; oczywiście we wszystkich zaklęciach...potrzebne są punkty w zaklęciach. No, prawie.

2. Każda osoba z pary musi wykonać po 3 zadania. Osoby mające mniej niż 5 w zaklęciach mogą dodać sobie punkty, żeby tyle było (wyłącznie na potrzeby lekcji oczywiście).
3. Wszystkie miejsca, jakie są zawarte w zabawie znajdują się w dziale "OKOLICE ZAMKU" i są miejscami legalnymi do odwiedzenia dla wszystkich. Przepraszam z góry, jeśli wbijemy komuś w fabuły.
4. Uznajecie, że Alex zasady nietechniczne tłumaczy Wam fabularnie.

Rozwinięcie:
1. Miejsca, w których macie pisać nie zostaną podane i nie ma (i nie będzie) w nich żadnej informacji, że to właśnie tam odbędzie się zadanie.
2. Aby dowiedzieć się, w jakim temacie odbędzie się pierwsze zadanie, musicie rozwiązać zagadkę znajdującą się na dole tego posta i wysłać mi odpowiedź na priv. Rozwiązanie zagadki = nazwa tematu. Kody są na końcu posta. Jeśli akurat mnie nie będzie, a wyślą mi odpowiedzi różne osoby o różnych godzinach, będę wysyłał zwrotkę wg kolejności nadesłania, z odpowiednim odstępem czasu.
3. Przed wysłaniem rozwiązania zagadki (lub jednocześnie) musi pojawić się Wasz post rozpoczynający na minimum regulaminowe 5 linijek, że dostajecie karteczkę z zagadką, macie naradę i idziecie w jakieś miejsce. NIE PISZECIE DOKĄD i NIE MÓWICIE GDZIE. Piszą obie osoby.
Fabularnie Alex nie mówi Wam gdzie iść, dlatego...:
4. Jeśli odpowiecie źle - powiem wam to i musicie oboje napisać karnego, minimum regulaminowego posta (jednopostówka) w tym temacie, który wskazaliście (bo w końcu myśleliście, że musicie tam iść). Możecie od razu przesłać kolejne rozwiązanie na priv i tak do skutku. Jeśli dla śmieszków wyślecie mi miejsce zakazane liczcie się ze 100% ingerą i odjęciem Punktów Domu.
5. Jeśli odpowiecie dobrze - prześlę Wam na priv kostki do tematu, jedna osoba rzuca i pisze tam posta na min. tysiąc znaków (licząc spacje) zgodnego z treścią wyrzuconych oczek. To ok. 12 linijek. Jednopostówka.
6. Na początku posta napiszcie, że jest to

Kod:

<zg>Lekcja zaklęć / inny czas</zg>

bo jeśli ktoś tam jest/w międzyczasie wejdzie, brak informacji będzie wyglądał dziwnie.
7. Osoba niewykonująca zadania nie ma obowiązku pisania w temacie osoby go robiącej, ale należy uznać, że w temacie była i widziała co robi wykonujący zadanie. Oczywiście jeśli ma wenę i chęci może tego posta napisać (można też wejść w interakcje z innymi parami jeśli mają chęć). Każdy post to 2pkt dla domu, jak zawsze na moich lekcjach.
8. Wprowadzam również dodatkowy, jednorazowy dla każdej osoby "przerzut specjalny". Można go wykorzystać w skrajnej sytuacji jeśli wyrzucona kostka (podkreślam!) wybitnie nie pasuje do charakteru postaci lub poziomu jej umiejętności (nie powinno się to zdarzyć). Należy napisać do mnie jeżeli zdarzy się taka sytuacja i będę to weryfikował osobiście (i bardzo dokładnie).
9. Nie ma czegoś takiego jak niezgadywanie zagadki i "pójście za innymi"...z wielu powodów.
10. Uprzejmie proszę o niepodpowiadanie sobie wzajemnie w grupach...jeśli ktoś ma multika w drugiej parze, a w pierwszej już rozwiązaliście zagadkę to w miarę możliwości w tej drugiej parze dajcie spróbować rozwiązać zagadkę osobie która odpowiedzi nie zna. Szczególnie jeśli łamigłówkę rozwiązała w pierwszej parze ta druga osoba. Ano i też nie szukajcie na siłę gdzie poszli inni... to ma być zabawa :)

Zakończenie:
1. Po wykonaniu wszystkich zadań obie osoby muszą napisać posta kończącego w punkcie zbiórki, w którym przekazujecie Alexowi zebrane wstążki. Dowolna, ale regulaminowa ilość znaków.
2. Po nadejściu wszystkich par/zakończenia czasu napiszę posta kończącego. W przypadku remisu czasowego [tj. więcej niż jedna grupa skończy w przedziale 12h (nie każdy jest zawsze dostępny i całkowicie to rozumiem)] zastrzegam sobie wybranie zwycięzcy bez możliwości odwołania na podstawie analizy rozgrywki, jej kreatywności, chęci, jakości i tym podobnych czynników.
3. Proszę nie pisać w poście kończącym, że jesteście pierwsi/drudzy/trzeci i kogoś widzicie bądź nie. Chyba, że minie 12 godzin pod posta pary, która wróciła jako pierwsza. Wtedy już można mniej więcej pisać że Ci z ostatnich 12 godzin wrócili.
4. Czas na całość daję do 22 maja do godz. 20:00. Oczywiście można skończyć wcześniej, w gruncie rzeczy na tym to polega, ale jeżeli ktoś będzie potrzebował przedłużenia terminu - proszę o prywatną wiadomość. Jeśli z mojej winy będzie się przedłużało - czas automatycznie również będzie wydłużony.
5. 2 punkty z zaklęć są za ukończenie całości, 1 pkt za wykonanie minimum 1 zadania.
6. Wszystkie wasze zdobycze z zajęć, tuż po nich zgłoszę do rozliczenia ja, aby nie zrobił się bałagan.

Zagadka rozpoczynająca

Kod:

1. Niesamowity widok się stamtąd rozchodzi
niewiele osób tam jednak chodzi
gruszki na wierzbie na pewno tam nie rosną
w przód i tył latać tam można wiosną

Kody na priv (NIE PISZECIE ICH W POŚCIE PUBLICZNIE)
Odpowiedź na zagadkę:

Kod:

<zg>Para:</zg>
<zg>Nr zagadki:</zg>
<zg>Rozwiązanie zagadki (nazwa tematu):</zg>
<zg>Posty karne:</zg> opcjonalnie, jeśli poprzednia odpowiedź była zła

Po prawidłowej odpowiedzi, otrzymaniu kostek i napisaniu posta:

Kod:

<zg>Para:</zg>
<zg>Zadanie wykonuje:</zg>
<zg>Kostka:</zg>
<zg>Przerzut:</zg>
<zg>Post:</zg>
<zg>Czy coś zostalo zdobyte/utracone (wybierz jedno) w tej fabule?:</zg> tak (co?)/nie
<zg>Zdobyte/utracone przedmioty w całości gry:</zg> osoba1: osoba2:

Pary
Jeśli ktoś nie będzie komuś dłuższy czas odpisywał - dajcie znać.
Wybaczcie, musiałem rozdzielić parę osób.
Przypominam, że osoby z kuferkiem poniżej 5 dodają sobie punktów w zaklęciach do tej cyfry.

Spoiler:

Gdy Kath sprawnie zgarnęła ostatnią wstążkę, mogli powrócić już na miejsce zbiórki. Zawsze lubił takie gry terenowe i ta lekcja sprawiła mu mnóstwo radości.
-Zniszczyliśmy to zadanie! - Powiedział dumny ze swojej partnerki w zbrodni. Przybił Kath piątkę z wielkim uśmiechem na ustach. Nie miało dla niego znaczenia, którzy stawili się na mecie. Cieszył się, że udało im się zebrać wszystkie wstążki i do tego zobaczyć tyle cudownych, nowych miejsc na błoniach, o których nie miał wcześniej pojęcia.
-Wow, że Ty umiesz je wszystkie nazwać. - Powiedział, gdy ślizgonka wymieniała Alexowi wszystkie kolory wstążek, które mu przekazali. Solberg, jak typowy facet, nie znał się na tym zbyt dobrze.
-Ogromny szacun za tę lekcję psorze. - Odezwał się do prowadzącego. Musiał wyrazić swoją opinię, bo coś takiego zasługuje na każde słowo pochwały.

W końcu na nowo w miejscu docelowym. Całe to bieganie od jednego punktu do drugiego było niezwykle męczące. Z jednej strony Strauss cieszyła się z tego, że w końcu miały już te wszystkie zadania za sobą, ale z drugiej chętnie jeszcze połaziłaby po terenach Hogwartu, rozwiązując zagadki projektu Voralberga. Musiała przyznać, że z pewnością wykazał się niezwykłą kreatywnością.
Ze wstążkami w dłoniach pojawiła się wraz z towarzyszącą jej Puchonką w miejscu zbiórki, by móc oddać zebrane wstążki na ręce nauczyciela. Miała nadzieję, że nie poszło im jakoś tragicznie. Zresztą nawet jeśli to przynajmniej dobrze się bawiły. I to chyba było najważniejsze. Teraz wystarczyło jedynie poczekać na podsumowanie zajęć i wyłonienie zwycięzców lub coś podobnego. Ciekawiło ją w sumie kto poradził sobie najlepiej z zadaniami. No, ale na to chyba musiały jeszcze poczekać na to, aż wszyscy się zbiorą i dać jeszcze chwilę czasu na przemyślenia Alexandra.

Serce waliło jej jeszcze jak oszalałe, nie wiedziała do końca, co ma ze sobą zrobić, oddychała prędko i miała wrażenie, że trzęsą się jej nogi. Była jednak tak podekscytowana, że właściwie całą drogę biegła albo podskakiwała w miejscu, nie dało się tego do końca opisać, po prostu sprawiała wrażenie lekkiej jak piórko, jakby nic nie mogło jej zatrzymać. Była szczęśliwa! Nie pamiętała, kiedy ostatnio tak dobrze bawiła się na lekcji, to były niesamowite emocje i po prostu nie umiała przejść nad tym do porządku dziennego. Jeszcze. Miała podrapane ręce, chyba jakieś liście we włosach, ale nie przejmowała się tym ani trochę, szczęśliwa z uwagi na to, jak sprawy się miały. Co i rusz spoglądała na Teddy'ego, by upewnić się, że mają wszystkie wstążki i jednocześnie pytając go, czy mu się podobało.
- To było prawie jak mecz. Ale graliśmy w jednej drużynie! - zauważyła, kiedy zbliżyli się już do miejsca spotkania, a ona nadal miała problem z tym, żeby złapać jakiś głębszy oddech. Była tak niesamowicie oszołomiona, dostała takiej dawki adrenaliny i endorfin, jak chyba jeszcze nigdy w życiu, a przynajmniej nie umiała sobie teraz przypomnieć takiej właśnie sytuacji.
By niczego na pewno nie pominąć, pociągnęła Teddy'ego do profesora, by pokazać trzymane przez nich wstążki, których panicznie bała się zgubić, ale nim cokolwiek powiedziała, musiała złapać głęboki oddech. I nie bardzo dalej umiała coś wydusić, bo taka była podekscytowana, więc tylko pokazała sześć pięknych wstążek, niesionych przez nią i jej towarzyszą, po czym również rzuciła słowa uznania.

To był dosłownie wyścig stulecia - dawno tak dobrze się nie bawił na żadnej z lekcji!
— Viks, normalnie... Zaproszę Cię do kina za zaciągnięcie mnie tutaj — roześmiał się, obejmując jednym ramieniem przyjaciółkę, kiedy wchodzili na łączkę tuż pod Lasem. Wykończeni, ale jacy zadowoleni! Zwłaszcza, że nieśli ze sobą wszystkie wstążki - we wszystkich dzikich kolorach. Thaddeus jeszcze odczuwał dyskomfort po dupnym zjeździe na Trybunach, ale nie dawał po sobie tego poznać. Endorfiny i samozadowolenie krążyło w jego żyłach.
— Zostanie Pan chyba moim ulubionym nauczycielem! — rzucił do Voralberga, szczerząc się jak głupi, kiedy zbliżyli się w końcu do miejsca zbiórki razem z Victorią. Wybacz profesorze Walsh, to po prostu było za dobre.
Choć w pierwszej chwili miał ochotę uwalić się na trawę - stwierdził, że jednak rosłemu zawodnikowi Quidditcha nie wypada - więc pozostał w pozycji stojącej, przeciągając się rozkosznie po porządnym wysiłku.

W końcu! Po rozwiązaniu ostatniej zagadki i wykonaniu zadania wróciły na polanę, dumnie niosąc zdobyczne wstążki. Nancy musiała przyznać, że zabawa była przednia! Voralberg przeszedł samego siebie i choć w jej puchońskim sercu najlepszym nauczycielem była Whitehorn, to musiała przyznać, że profesor zaklęć zasłużył na jakiś order najbardziej kreatywnego nauczyciela, czy coś podobnego. Głosowałaby. Widać było, że chciał zainteresować uczniów lekcjami, a nie tylko pchać im do łba wiedzę. Nic tylko doceniać!
Rozejrzała się po uczniach, którzy również dotarli już na metę i z zaskoczeniem zauważyła, że wraz z Violettą są raczej w czołówce! Kto by się spodziewał! Pomachała wesoło do Tadzia, który przyszedł chwilę po nich i stał nieopodal z Victorią. Oparła się o swoją towarzyszkę, bo zmęczyła się trochę ta całą bieganiną i chętnie by wróciła już do zamku odpocząć. Trzeba było jednak poczekać na resztę uczestników wyścigu.

Noga za nogą, bo mu się biegać nie chciało. Ci, którym zależało na jakimś pucharze, wygranej, czy chuj wie czym, już i tak na pewno byli na miejscu, a on mógł sobie spokojnie ucinać spacerki po okolicy, bo na niczym więcej mu nie zależało. Uniósł więc lekko brwi, gdy pojawili się na nowo przy profesorze, któremu skinął głową, ale nie komentował w żaden sposób tego ich popierdolonego biegania z jednego miejsca w drugie, bo też nie miał ku temu powodów, a tracić punktów jakoś wyjątkowo mu się nie chciało. Nie stało się w końcu nic, za co byłoby warto mieć ujemny wynik w tej akurat dziedzinie.
- No niesamowite, chyba nawet nie jesteśmy ostatni - rzucił tylko, a potem wsunął dłonie w kieszenie spodni i zakołysał się na piętach. Jeśli ktokolwiek oczekiwał po nim takiego zaangażowania i chuj wie czego, jak u tych debili, którzy po prostu zabijali się, żeby być pierwszymi, to na pewno trafili pod zły adres. Zdziwiony był tylko z powodu tego, że część jego znajomych również tutaj zapierdalała jak pojebana, no ale dobra, może im się akurat ta cała zabawa jakoś podobała. Albo wybrali się z kimś, z kim dobrze się bawili albo całowali po krzakach, chuj wie.

Te zadania to była masakra, ale ostatecznie... W sumie było nawet całkiem zabawnie. Łapanie gruszek, unikanie ataku od bijącej wierzby, adrenalina. Nie no, musiała przyznać, że nawet dobrze się bawiła. Max chyba ostatecznie też nie był jakoś szczególnie niezadowolony z tych zajęć, nawet jeśli był dość milczący już w trakcie powrotu. Oddała profesorowi wstążki, a potem stanęła wraz z nim oczekując na zakończenie zajęć.
-Pierwsi też nie, ale nie poszło nam tak źle - Odpowiedziała uśmiechając się i obserwując osoby, które były tu przed nimi. Ciekawe jak rozdzielą punkty dla domów i czy jest jakaś specjalna nagroda dla pierwszej pary - ktokolwiek to był.

Mieli już wszystkie sześć wstążek, które potrzebne im było do zadania zleconego przez nauczyciela i zarazem jego opiekuna. Rasmus jednak zanim wrócił, stanął przed Finanem. — Czekaj, Finan. Chcę Ci najpierw podziękować, że razem udało nam się dojść do tego momentu. Że udało nam się współpracować i dzięki temu mogliśmy ukończyć zadanie. Dzięki też za ten kamień. Może kiedyś przyda mi się w przyszłości. — Powiedział do Puchona i zbliżył się jeszcze bliżej, aby po prostu przytulić go i ucałować w szyję. Ot taki gest dobroci, który chciał podarować mu za to, że znosił jego wojskową manierę, mającą na celu zachęcić go do jak najlepszego wykonania efektu zadania. W pewnym sensie był mu to winien - chłopak skupił się na zadaniu, był błyskotliwy, ale czasem też marudny. Jednak rozumiał go w pewien sposób - sam by się nudził, gdyby nie mógł pokazać, że jest przydatny. Dlatego zaraz przestał go obejmować i wziął wszystkie sześć wstążek razem do dłoni. Zaraz wręczył mu je do dłoni. — Masz, wręczysz je nauczycielowi. I tak zrobiłeś według mnie więcej ryzykownych rzeczy niż ja. Ja tylko służyłem za wsparcie umysłowe. Ty mogłeś zostać zraniony choćby przy Wierzbie. Po prostu zasłużyłeś na to. — I z lekkim uśmiechem pchnął go w stronę gdzie mieli pokazać swoje zdobycze. Jeszcze trzymał w dłoni podarowany mu kamień, aby badać go. Myślał już powoli o zbliżającym się egzaminie na jubilera. To już było niedługo. Nie wie czy sobie poradzi. Chyba pierwszy raz stresował się tak od wielu lat. Od tego zależała jego przyszłość. Oby... mu się udało.

@Finan Gard

- Dobra, ale ta przemowa nie jest konieczna, bo to tylko wstą...co ty kurwa robisz? - gdy tylko jego ręce go dotknęły, a twarz pojawiła się za blisko to po prostu go od siebie mocno odepchnął. Nie było tu miejsca na delikatność, a potrzeba natychmiastowego odsunięcia od siebie jego łapsk i przesłodkiej wylewności. - Trzymaj łapska przy sobie i nie będę powtarzać tego drugi raz. - warknął na krukona, który właśnie zniweczył swój obraz w jego głowie, a przez cały czas rozwiązywania zagadek uważał go za naprawdę fajnego i pracowitego gościa. Nienawidził, nad życie nienawidził jak ktoś na siłę przełamywał jego granicę komfortu. - Weź te wstążki i zrób z nimi co chcesz. - oddał mu je wszystkie, a jeśli nie chciał to zawiesił je w powietrzu przed jego twarzą. Ledwie to zrobił, a po prostu odwrócił się na pięcie i opuścił jego towarzystwo. Wciąż był zbulwersowany, a i naszła go okrutna ochota na zapalenie papierosa. Zlokalizował jakiś kamień, wycelował w niego różdżkę i go powiększył do takich rozmiarów, by móc na nim przysiąść w pewnym oddaleniu od reszty ludzi. Udało się im rozwiązać wszystkie zagadki ale próżno dostrzec na jego twarzy jakąkolwiek radość.

— Wiesz. Gdyby nie fakt, że jesteśmy... zaraz, byliśmy w jednej drużynie to jeszcze bym to strawił. I w sumie to właśnie robię... Ale przepraszam. Nie powinienem. Po prostu emocje. Lubię po prostu wygrywać i być pracowitym. — Powiedział, podchodząc do niego ze wstążkami. W sumie... Nie wiedział co z nimi teraz zrobić. Zrobił chyba w sumie to co zamierzał. Podszedł z nimi do Voralberga i po prostu oddał mu do dłoni, praktycznie nie zerkając mu w twarz. Musiał jeszcze coś zrobić z naburmuszonym Puchonem. Dlatego podszedł do niego i usiadł z drugiej strony kamienia. Trochę jakby byli na jakiejś terapii starego małżeństwa. — Wiesz, ty naprawdę się dobrze spisałeś. Nawet nie urażam się z tego powodu, bo wiem, że schrzaniłem. Więc jeśli chcesz to mogę Ci coś dać w prezencie. Nie wiem... Może wykonam Ci jakiś fikuśny medalik? Dasz jakiejś dziewczynie. Albo sam go będziesz nosić. — Zaproponował, zerkając na Finana.

@Finan Gard

Jak to możliwe, że siedzi w oddaleniu na tym samotnym kamieniu, a dalej słyszy głos Rasmusa? Czy to już w głowie czy on faktycznie tu podszedł i się w jakiś sposób kajał? Podniósł zimny jak lód wzrok na krukona i patrzył na jego twarz, gdy ten mówił, mówił i mówił, o wiele słów za dużo. Wzruszył ramionami, gdy przeprosił. Nie wysili się na rzucenie puchońskiego "nie przejmuj się", po prostu zaciskał zęby. Oparł łokcie o kolana i tak pochylony czekał aż gdzieś tu na polankę wróci Boyd, do którego skierowałby wówczas swoje kroki.
- Niech mnie avada trzaśnie, człowieku, wyluzuj już. - skierował wzrok na chłopaka, który się wprosił na jego kamień, znów za blisko przez co musiał wstać, a to też go zirytowało. - To tylko wstążki, już przestań dziękować, doceniać i nie chcę żadnych prezentów. Wystarczy mi dobra ocena. - cała ta życzliwa otoczka nie odpowiadała mu. Nie miał humoru od samego początku i nie zapowiadało się na żadną poprawę. Nie miał pojęcia kiedy Rasmus cokolwiek "schrzanił" i nawet nie dociekał. Próbował się uspokoić, ale teraz już bez jego kamienia, więc włożył ręce do kieszeni i zaczął bawić się jednej z nich pomniejszonym łapaczem snów.

Zgadzając się przyjść na lekcje zdecydowanie nie myślał, że będzie to aż tak przyjemne i poza naprawdę drobnymi wpadkami zaklęciowymi, był z siebie nawet... dumny. Oczywiście nie z jakichś swoich wielkich umiejętności, bo nie rzucił żadnego wymagającego zaklęcia, ale powracając na łąkę miał wrażenie, że wyszedł ze swojej strefy komfortu nie tylko uczestnictwem w lekcji zaklęć, ale i przebywając tyle czasu na osobności z Ezrą, więc...
- Co do kurwy... - wyrwało mu się, odruchowo cofając się o krok, gdy dostrzegł @Rasmus Vaher dobierającego się do @Finan Gard i aż spiął barki z irytacji, że jemu Puchon na takie zuchwalstwo publicznie nie pozwalał nawet po kilku miesiącach ich związku, a co dopiero mówić o przymilaniu się na lekcji. Nie zdążył nawet przenieść wzroku na Ezrę, by jakoś wyjaśnić mu to swoje kurwienie, a Finn już wyraźnie odrzucił te krukońskie zaloty, więc i on sam zmieszał się nieco, wysilając swój puchoński rozum do pracy, by nie nadinterpretować już tego zajścia. Zajął się odwiązywaniem wstążek od szlufki swoich spodni, chcąc zająć czymś ręce i wciąż pozerkując w stronę tej love-hate relacji, przeliczył na ślepo, samymi palcami badając krańce kolorów, czy na pewno mają wszystkie sześć kawałków materiału, jakby teraz mogło to cokolwiek zmienić, jeśli okazałoby się, że gdzieś w drodze zgubił jedną z nich.
- Idziemy odnieść je razem? - spytał, w końcu zmuszając się do powrotu wzrokiem do Ezry, chcąc spojrzeć do jego oczu, ale natrafiając na przeszkodę w postaci ciemnych szkiełek okularów. - Jak mam być Twoją maskotką, to nie utrudniaj mi roboty - prychnął cicho z rozbawienia, puszczając oczko swojemu odbiciu w czarnym lusterku, powolnym gestem sięgając do ciemnych oprawek, by odsłonić niegdyś tak uzależniającą zieleń i z lekkim przekrzywieniem głowy uśmiechnąć się ciepło na ten widok. - Dużo lepiej

Najwyraźniej ten dzień pełen był niespodzianek, w większości może i miłych, ale wreszcie coś musiało przełamać tę dobrą passę. Podążył za spojrzeniem Skylera do Puchona z początku lekcji, który tym razem był obściskiwany przez jakiegoś krukońskiego dzieciaka. I cóż, chłopak wyglądał na równie uszczęśliwionego tym obrotem spraw, co Skyler, więc chyba w zasadzie nie było powodu do zmartwień... (Sky mógł to nawet traktować nawet jak swego rodzaju zemstę z cudzych rąk!) Ezra uniósł ze zdziwieniem brwi, zastanawiając się, czy powinien pytać. Czy chciał pytać?
- Cokolwiek cię z nim łączy, nie jest wart przejmowania się - powiedział więc prawie od niechcenia, wybierając formułkę wyjątkowo oklepaną i wyświechtaną, a jednak przez to wcale nie mniej prawdziwą. Bo czy Ezra musiał znać specyfikę ich relacji, aby być przekonany, że to Schuester był tą dobrą stroną medalu? Absolutnie nie. Sam przeniósł wzrok z innych uczniów na profesora Voralberga, a więc ostateczny cel ich wycieczki.
- Pewnie, mówiłem, że tylko podzielę się chwałą, a nie ją oddam całkowicie - zażartował jeszcze, nie opierając się nawet, gdy Puchon sięgnął do jego okularów, psując trochę jego gwiazdorski wizerunek. Być może rzeczywiście tak było lepiej?
- Voilà. Wszystkie sześć i Puchon dbający o środowisko w prezencie - odezwał się do nauczyciela, gdy tylko się do niego zbliżyli, układając trochę władczo dłoń na ramieniu Sky'a, podczas gdy chłopak odwiązywał materiał od swojego paska. - Ciekawa lekcja - dodał, nawet jeśli pochwała skierowana akurat do Voralberga kosztowała go wiele. Chciał być jednak sprawiedliwy, a ta gra szczerze przypadła mu do gustu.

Uzyskawszy pozwolenie profesora na posiadanie węża przy sobie, skupiłem się następnie na treści zadania, które każdy z nas będzie musiał wykonać w ramach lekcji. Lekcji, która zupełnie nie przypominała tych, które zazwyczaj mieliśmy, dlatego w pełni skupiłem się na słowach nauczyciela, by po drodze nie odlatując w głąb własnych myśli, co skutkowałoby niezrozumieniem ćwiczenia, które stało przed każdym z obecnych. Zostaliśmy przydzieleni do par, ja zaś trafiłem do blondwłosej Gryfonki, którą przywitałem skinięciem głowy. Wzrok przerzuciłem na Proximę, kiedy Isilia zapytała o imię. Białe łuski błyszczały w słońcu, gad zaś podniósł nieco łeb, lustrując spojrzeniem moją partnerkę w zadaniu.
- Proxima. – Odpowiedziałem, nie czując potrzeby jakiejś większej socjalizacji. Miałem już mówić, że mogę poprowadzić na miejsce, które wskazywała zagadka, kiedy Gryfonka sama to zaproponowała, na co przytaknąłem głową, idąc razem z nią ku pierwszej wstążce.

/zt

Cieszył się, że w końcu udało im się ukończyć zadanie. Kiedy Annabell po obejrzeniu mokrej od zaklęcia wstążki oznajmiła mu, że nic na niej nie widzi, odetchnął ze sporą ulgą. Jego sportowa zaciętość i potrzeba wygrywania sprawiała, że nie czuł się komfortowo, nie wiedząc ile jeszcze mają przed sobą zagadek, skoro wszystko było jednym wielkim wyścigiem. Teraz przynajmniej wiedział, że mogą biec prosto na metę. Będąc już na miejscu, oddał Alexandrowi wszystkie zebrane wstążki i spojrzał na swoją partnerkę z uśmiechem.
— Szkoda, że nie zbierasz punktów Krukonom, gdybyś dołączyła do mojej drużyny, jeszcze bym Cię wytrenował — zaśmiał się, odszedł nieco na bok i klapnął na trawie, w końcu dając sobie pozwolenie na odpoczynek. Należał im się.

@Annabell Helyey

Jej również ulżyło, tak po prostu i zwyczajnie. Nie musiała już iść za Elijahem nie wiadomo gdzie, bo przecież błonia wciąż pozostawały dla niej zagadką, a okolice wokół zamku sprawiały, że miała ochotę uciec w najdalszy kąt biblioteki, bowiem ostatnimi czasy wiecznie po nich biegała, będąc absolutną amebą pod względem fizycznym. Gdzieś w drodze powrotnej oddała Krukonowi wstążki, które akurat ona trzymała i teraz szła z rękoma wciśniętymi w kieszenie szaty, której szczerze nienawidziła. Na Merlina, te hogwarcie mundurki były naprawdę uciążliwe, czy kiedykolwiek uda jej się do nich przyzwyczaić?
Poczekała aż Elijah odda profesorowi ich zdobycze, a potem usiadła obok niego na trawie i szczerze się roześmiała.
– Nie, to nie jest możliwe, uwierz mi. – odparła, wciąż się śmiejąc, jakby powiedział bardzo zabawny żart, chociaż w istocie tak było. Annabell nie znosiła quidditcha i nie sądziła, żeby kiedykolwiek miało się to zmienić. Nie była jednak przekonana do wdawania się w pełną emocji dyskusję na ten temat z kapitanem krukonów.

@Elijah J. Swansea

Był całkiem zadowolony z udziału w grze miejskiej. Nabiegał się, nawymyślał, ale wspólnymi siłami dotarł do ostatniej zagadki razem z @Aleksandra Krawczyk i oboje mogli pomyślnie wrócić na miejsce zbiórki. Po drodze chętnie zagadywał dziewczynę o różne rzeczy, szczególnie miłując sobie kolory wstążek, które znaleźli.
Gdy zbliżali się na łąkę był pewny, że dotrą jako jedni z pierwszych, ale… sporo osób już się zebrało.
- Oh.. o kurczę. Ale hej! – zagadnął wesoło towarzyszkę – Przynajmniej jesteśmy pierwszymi Puchonami na mecie! – nim jednak zdążył roześmiać się na dobre, zauważył, że… nope. Wcale nie. Mina trochę mu zrzedła na widok @Thaddeus H. Edgcumbe, @Skyler Schuester i @Finn Gard, ale nadzieja na zgarnięcie jakiegokolwiek tytułu jeszcze w nim nie wygasła. – Okej, okej… może nie jesteśmy pierwszymi Puchonami, ale na pewno jesteś pierwszą damą reprezentującą nasz do-… o, hej Nan. – oklapł nieco, ale i tak wesoło pomachał @Nancy A. Williams, wyraźnie tracąc nadzieję, że zajęcie podium w czymkolwiek. Momentalnie jednak pogodził się ze swoją pozycją i spojrzał uroczyście na swoją dotychczasową towarzyszkę podróży. – Okej, Aleks, brawo dla nas za bycie pierwszymi Aleksandrą i Liamem na mecie! Łuhuuu! Jesteśmy najlepsi!!! Pjona! – wyciągnął do niej rękę, śmiejąc się głupiutko. – Rany, ludzie, macie miotły zamiast nóg? Ale wam to szybko poszło. Kto był pierwszy? – pochwalił pozostałych zgromadzonych, szykując się do oddania wstążek.

W miarę jak okazywało się, że na łące jest już więcej Puchonów, a także nie była pierwszą ich przedstawicielką płci pięknej, uśmiech na jej twarzy stawał się coraz szerszy, aż w końcu nie wytrzymała i roześmiała się, przybijając z Liamem piątkę.
– Lepszego partnera chyba nie mogłam mieć – zaśmiała się, ale wcale nie kłamała! Naprawdę świetnie spędziła czas na tej lekcji z Liamem i ich współpraca okazała się owocna, bo w końcu mieli wszystkie wstążki i jeszcze dodatkowe zdobycze. Zresztą czy mogło w ogóle być inaczej? Taki duet był skazany na odgórne powodzenie, a nawet jeśli nie wrócili jako pierwsi, to nie miało to największego znaczenia. Z takim towarzyszem mogła być na samym końcu!
– Chodź, oddamy jeszcze wstążki i będziesz mógł zasypywać wszystkich pytaniami – powiedziała i chwyciła chłopaka za ramię, żeby pociągnąć go za sobą, bo coś miała wrażenie, że wcale tak chętnie teraz nie odejdzie od znajomych. Ceremonia wręczenia profesorowi tasiemek odbyła się błyskawicznie i niestety nie towarzyszyła jej żadna uroczysta muzyka ani nie szli po czerwonym dywanie, chociaż w niczym im to nie przeszkadzało i kroczyli z widocznym zadowoleniem na twarzach.
– Kto pierwszy z powrotem przy tamtym drzewie, wygrywa – rzuciła, kiedy już zaczęli odchodzić od profesora i nie czekając na reakcję chłopaka, ruszyła biegiem. Oj tak, siły to ona jeszcze miała całkiem sporo!

@Liam A. Rivai

Razem z @Boyd Callahan powróciła na łąkę, będącą punktem zbiórki po wykonaniu wszystkich zadań. Niemal od razu podeszli do czekającego na miejscu Voralberga by oddać mu wszystkie wstążki zebrane w czasie prób i móc cierpliwie czekać na podsumowanie lekcji w jego wykonaniu.
- Chyba dobrze nam poszło, jak myślisz? - zagadnęła jeszcze Gryfona, gdy odchodzili od nauczyciela zaklęć, aby wmieszać się pomiędzy innych uczniów.
Pomachała jeszcze do Puchonów, których gdzieś zauważyła. Musiała przyznać, że lekcja była naprawdę ciekawa i wymagająca. Nie tylko umiejętności, ale i logicznego myślenia. Jednak czego innego można było się spodziewać po opiekunie Ravenclawu? Miała tylko nadzieję, że w przyszłości czeka ich więcej równie interesujących i oryginalnych lekcji, bo w takich na pewno z chęcią weźmie udział.

- Myślę, że zajebiście! – przyznał entuzjastycznie, gdy po rozwiązaniu ostatniej zagadki i wydobyciu wstążki z dołu wrócili na polanę ze wszystkimi zdobyczami i oddali pęk kolorowych tasiemek nauczycielowi; połączenie ich sił okazało się być niezawodne zarówno przy radzeniu sobie z łamigłówkami wskazującymi na kolejne miejsca jak i ze stosowaniem odpowiednich zaklęć, by dostać się do wstążek. Działali wspólnie, sprawiedliwie rozkładając między sobą zadania, i bardzo mu się ta współpraca podobała.
– Najlepszy duet – stwierdził jeszcze z uśmiechem, wyciągając rękę żeby triumfalnym geście przybić Yuuko piątkę, po czym przystanęli gdzieś z boku, czekając aż reszta uczestników wróci ze swoich wypraw. Był zadowolony, mimo że lekcja okazała się być czymś innym niż się początkowo spodziewał.

Może i nie byli jednymi z najszybszych, ale za to jak się bawili przy okazji wykonywania zadań wymyślonych przez Alexa. Niektóre były prostsze niektóre trochę bardziej skomplikowane i wymagające dłuższej chwili zastanowienie, niemniej jednak Lu uważał te zajęcia za jak najbardziej udane.
Kiedy znaleźli się z Fitzem, z powrotem na polanie, która była miejscem ich docelowej zbiórki, po całej grze, zadowolony z siebie Ślizgon oddał profesorowi wszystkie sześć wstążek, które zdołali zdobyć z Willem.
- Genialna lekcja, profesorze - nie mógł darować sobie tego komentarza, skierowanego do Voralberg, po czym wrócił do kumpla. - Jak dla mnie super sprawa. Oby więcej takich zajęć. - rzucił tym razem do Williama. Na łące widział już kilka par, ale z pewnością nie było wszystkich, dlatego pozostało im czekać na resztę.

@William S. Fitzgerald

  Musiał przyznać, że bawił się naprawdę świetnie ganiając po niemal całych błoniach w poszukiwaniu kolejnych wstążek i towarzyszących im zagadek – taki format zajęć był, przynajmniej jak dla niego i najwyraźniej nie tylko, absolutnym strzałem w dziesiątkę. Przyjemność czerpaną z tej lekcji odrobinę jedynie przyćmił fakt, że jednak nie udało im się dotrzeć na polanę jako pierwszym, choć bezbłędnie odgadli wszystkie łamigłówki i dzięki temu ominęło ich bezsensowne błądzenie po błoniach oraz zbędne tracenie czasu; świadczyła o tym obecność kilku innych par, gdy po zebraniu ostatniej ze wstążek dotarli z powrotem na miejsce zbiórki. Nie dał jednak niczego po sobie poznać.
  Stanął odrobinę z boku, obserwując jak Lucas składa zebrany przez nich komplet zdobycznych skrawków materiału w kolorach, z których połowy chyba nie byłby w stanie dokładnie określić poza ogółami z rodzaju ‘jasnoniebieski’ czy ‘jasnozielony’, na ręce profesora. Wyszczerzył się w stronę kumpla, gdy ten do niego wrócił.
  — Bez dwóch zdań, nie pamiętam już chyba, kiedy ostatnio tak dobrze się bawiłem na zajęciach innych niż miotlarstwo — odparł na jego słowa, kiwnąwszy przy tym przytakująco głową. Oczywiście o tej spektakularnej porażce jaką okazała się w jego wykonaniu lekcja pod okiem Avgusta nie mówimy, ot taki trochę wyjątek potwierdzający regułę. — Musimy też zdecydowanie częściej ze sobą współpracować, naprawdę zajebisty z nas duet.

@Lucas Sinclair

Felinus czasami korzystał z tego, co sądzili inni ludzie.
Zazwyczaj stał gdzieś na uboczu, nie oczekując zbytnio obecności pozostałych dusz; był typem samotnika, mimo iż dogadywał się całkiem nieźle z innymi. Prowadziło to do pewnych absurdów, z którymi jednak się nie szarpał i nie wbijał im noża w plecy; pasowało mu coś takiego. Zgadzał się, płynął z prądem, pozwalał, by ciało było niesione wraz z nurtem rzeki; oddawał się, upadał na kolana.
Szedł razem z Loulou, po tej całej sytuacji ze wstążką, niosąc ze sobą wszystkie, które porozmieszczał Alexander po poszczególnych miejscach. — Owocny dzień. — przyznał. Zagadki były dość intrygujące, aczkolwiek wymagały w pewnym stopniu pozwolenia na możliwość zrobienia, za przeproszeniem, burdelu. Na szczęście, w ich przypadku, wszystko było w porządku. Nie wiedział jednak, co tak naprawdę zrobili inni uczniowie; czy dostali się na polanę, czy wręcz przeciwnie, skorzystali z możliwości dostania się do Zakazanego Lasu.
Zbliżali się ponownie do tego samego miejsca zbiórki - startu. Początek będzie naszym końcem, a koniec... będzie początkiem. Wszystko stanowiło nieskończoną pętlę, jakoby przyczyniając się do utrzymania Felinusa w świadomości, iż nic nie dzieje się przez czysty przypadek.
Tak samo ciąg Fibonacciego w przyrodzie, roślinie, doskonałości organizmów.
— Zadowolona z lekcji? — zapytał się, pod koniec, przed wręczeniem wstążek Alexanderowi. Kolejno: szparagowa, pomarańczowa, lodowcowa łososiowa, szampańska, dymowa. Podał je profesorowi, by ostatecznie zakończyć to wszystko, czekając na ostatecznie słowa gdzieś dalej, nie psując prywatności nikomu. — Jakieś plany na pozostały dzień? — rzucił, jakoby po to, by rozluźnić atmosferę, do @Loulou Moreau.