- Wcale tak nie myślę Reina, po prostu jestem przekonana że to nie dla mnie. Przez moje zachowanie mężczyźni mnie wykorzystywali, zawiodłam się tyle razy.. poza tym te moje dziwne odruchy, musiałam spróbować. Powiem szczerze że jest to najlepsze uczucie jakiego doznałam. Czuję się po prostu spełniona Reina. - Uśmiechnęła się czule i zaczęła wyginać palce za plecami, stresowała się trochę tą rozmową i w sumie w każdej chwili Reina może powiedzieć że Lotte jest wariatką i sobie pójdzie.
- Ciężko powiedzieć.. nie jest to tak samo jak z mężczyzną, po prostu.. zwykłe pieszczoty.. dłonią na przykład.. i.. no.. - Zawstydzona opuściła wzrok, milczała dłuższą chwilę. Mówienie o takich rzeczach przyprawiało ją o mdłości, nie lubiła dzielić się takimi tematami z ludźmi. Mogła rozmawiać o tym tylko z Rose, z nią się nie bała zapytać jeżeli czegoś nie wiedziała. A tutaj mogła źle coś powiedzieć i od razu się ośmieszy. Podrapała się po łokciu wpatrując się długi czas w swoje buty, nie miała odwagi niczego dodać po prostu ją to przerosło.
z/t

@Erin Fox i @Lucienne Pourbaix w tym samym czasie miały godzinę wolną od ostatnich zajęć w tym roku szkolnym. Tak się złożyło, że przyszły do łazienki na drugim piętrze, może po to, żeby poprawić makijaż, może chciały się ochłodzić zimną wodą, może z jeszcze jakichś innych powodów? Grunt, że akurat w tamtej chwili parę dziewczynek z drugiego roku postanowiło zrobić psikusa i zaczarowało kran, żeby tryskał wodą na wszystkie strony, w błyskawicznym tempie zalewając podłogę. Zanim dziewczyny zorientowały się, co w ogóle się dzieje, sprawczynie uciekły. Lepiej szybko zrobić coś z szalejącym kranem, dopóki nie zjawił się żaden zaniepokojony nauczyciel! Albo można wyjść i czmychnąć jak najszybciej z miejsca zdarzenia...

Rzucacie obie jedną kostką!
1,2 - Miałaś wyjątkowego pecha, bo kiedy chciałaś przejść po posadzce, poślizgnęłaś się na śliskiej powierzchni. Rąbnęłaś o zlew, nabijając sobie potężnego guza... Musiało boleć
3,4 - Stałaś blisko kranu, kiedy zaczął oblewać wszystko dokoła, więc siłą rzeczy jesteś cała przemoczona w ciągu paru sekund.
5,6 - Ocaliło cię schowanie się się za niewielką kolumną, ale żeby wyjść i tak musisz przejść tuż obok kranu, dlatego lepiej byłoby opanować go jakimś zaklęciem.

Miłej gry, zostawiam was same!

Schowała się w ostatnim momencie. Gdyby nie jej refleks stałaby tu mokra i pewnie pozabijałaby te gówniary na miejscu. Choć nie wykluczone, że nie zrobi tego później. Teraz jednak powinna zająć się tym kranem, inaczej i tak będzie mokra.
Wyjęła różdżkę i wychyliła się delikatnie, celując w kran. Użyła zaklęcia Reparo, na szczęście zadziałało, ale w łazience i tak było pełno wody. Kolejne zaklęcie, chłoszczyść załatwiło sprawę. Rozejrzała się, żadna z tych małych nie została w łazience. Ruda miała nadzieję, że chociaż wyszły stąd mokre.

Kostka: 5

Wracałam już do Pokoju Wspólnego, kiedy poczułam coś dziwnego na ramieniu. Znowu? Ileż razy można brudzić włosy atramentem? - westchnęłam głośno, jednak granatowa ciesz nic sobie z tego nie robiąc, płynęła radośnie z moich włosów wprost na szkolne szaty. Dotknęłam policzka. Pięknie. Na numerologii musiałam usnąć na kałamarzu,chyba, a nie jak mi się zdawało na ławce. Zresztą, niechcący mi się przysnęło - próbowałam usprawiedliwiać się w duchu.
Nieważne, nieważne. nieważne, szybko łazienka, i ogarnąć się!
Zaczęłam biec w poszukiwaniu łazienki. Kiedy wreszcie dotarłam do drzwi z odpowiednim oznaczeniem, nim tylko dotknęłam klamki, otworzyły się z impetem, i wprost na mnie wybiegły dwie smarkule, zaśmiewające się do łez. Pewnie dorwały się do czyjegoś pamiętnika, rozkosznisie - przemknęło mi przez głowę, kiedy zdecydowanym ruchem ręki odpechnęłam je na bok. Trochę za mocno, bo wpadły na ściane, ale... Lekcja pokory i uważności chyba im się przyda.
Już daleka w lustrze zobaczyłam wielką, granatową tragedię na pół twarzy. Jęknęłam w duchu, i spróbowałam podejść do umywalki.
Właśnie, spróbowałam.
Po wywinięciu widowiskowego orła, upadłam równie malowniczo na posadzkę.
-Kurwa mać! Gówniaki, a już zjeby! - miotałam przekleństwa, usiłując wstać. Nie miałam wątpliwości, kto zaczarował kran, wciąż tryskajacy strugami wody.
Nagle kran się uspokoił. Chwilę później rozległ się cichy szept, a podłoga wokół mnie stała się sucha.
Wstałam, i podeszlam do umywalki. No, nie było tak źle. Wystarczyło domyć twarz, włosy ogarnęły się same.
Dzięki - rzuciłam w przestrzeń, bacznie obserwując lazienke w lustrze.

Kurcze, wybrała się tu tylko żeby ogarnąć swoje poplątane włosy, bo te jak zwykle żyły sobie własnym życiem. Dodatkowo jakoś nie po drodze było im z wizją Erin co do ich wyglądu. A teraz musiała sprzątać po tych smarkulach. Dodatkowo ktoś tu chyba wszedł bo usłyszała wrzask, a zaraz przed nim upadek. Gdy już ogarnęła wszystko i mogła bezpiecznie wyjść, wyjrzała zza filaru. Przy lustrze stała jakaś dziewczyna, Erin kojarzyła ją z zajęć. Wyszła patrząc na odbicie dziewczyny, co ona miała na twarzy? No i była mokra, ale to akurat Fox wcale nie dziwiło.
- Nie ma sprawy. Wszystko w porządku? - Ten dźwięk, jakby ktoś upadł, musiała wywołać ona. Miała mokre ciuchy, więc pewnie siedziała chwilę w tej kałuży.
Ruda podeszła bliżej i uniosła brwi. Już wiedziała co dziewczyna ma na twarzy, atrament. Skąd atrament? Najwyraźniej miała dzisiaj pecha, bo Erin mogła się założyć, że nie jest to element makijażu.

Zdążyłam nabrać odrobinę mydła z dyspozytora, kiedy zza filaru wyszła ruda dziewczyna, która na sto procent była ze mną przed chwilą na Numerologii.
-Tak, mniej więcej wszystko gra, poza guzem którego chyba się nabawiłam przez te małe kretynki. Wiesz może,co to za jedne? Z przyjemnością udzieliłabym im lekcji dobrego wychowania - powiedziałam jadowitym, wciąż wściekłym tonem, wmasowując mydło w plamę na policzku.
Plama powoli schodziła, więc nie było tak tragicznie. Biała piana pokrywała już pół mojej twarzy, więc musiałam wyglądać dość śmiesznie, ale nie byłam w nastroju do żartów. Powiedziałabym, że wręcz przeciwnie.
-Jestem Lucy, a Ty? - powiedziałam siląc się na względny spokój. Jeśli uda mi się nawiązać nic porozumienia z Rudą, być może pomoże mi w słodkim planie zemsty...

Wcale nie dziwiła się Jej złości. Ona sama była wściekła, a nie wylądowała na ziemi, i nawet nie była mokra. No może buty miła mokre, ale to i tak lepiej niż dziewczyna.
-Uwierz, też chciałabym wiedzieć. Zdążyłam tylko zobaczyć te idiotki, jak szybko wybiegały z łazienki. - Gdyby tylko stała przy drzwiach. Teraz żałowała, że tak nie było.
- Erin. - Teraz była pewna, że Lucy chodziła z nią na zajęcia, była nawet przed chwilą na Numerologii. Tylko nie bardzo mogła sobie przypomnieć z jakiego jest domu, ale to akurat nie robiło różnicy, więc nawet nie pytała.
- Dlaczego masz atrament na twarzy? - Nie dawało jej to spokoju i w końcu musiała zapytać.

Mycie w końcu przyniosło efekty, i zmyłam z siebie granatową plamę. Z nieco poprawionym humorem, ułożyłam kilkoma sprawnym ruchami dłoni włosy, i odwróciłam się do, jak się okazało, Erin.
-Wiesz co, kiedy na mnie wpadły w wejściu, zdążyłam im się się trochę przyjrzeć. Jedna na sto procent była z Ravenclawu, ta blondynka, druga mi umknęła. Może przejdziemy się na taki wychowawczy spacer? Na pewno gdzieś się kręcą we dwie po zamknięciu, zadowolone że swojego "chytrego planu" - uśmiechając się złośliwie, jednak mówiąc głosem pozbawionym jakiś wielkich emocji.
-Atrament to nic wielkiego, przysnęło mi się na Numerologii, i widzisz efekty -wzruszyłam ramionami. -mogłam to zmyć od razu zaklęciem, ale kiedyś, chciałam zaklęciem oczyścić się z mąki, i zalałam się wodą - na wspomnienie uśmiechnęłam się, ni to do siebie, ni to do Erin. -Kucharką jestem dobrą, ale zaklęcia to trochę dramat w moim wykonaniu, niestety, więc korzystam z mugolskich sposobów. Jeszcze bym się podpaliła, czy coś

- Wychowawczy spacer mówisz? Ja jak sobie o nich pomyślę, to mam ochotę postąpić trochę mało wychowawczo, ale jestem za. - Jej mina również niczego nie wyrażała, jedynie złośliwy i trochę przerażający uśmiech, mógł informować jakie miała zamiary i co najchętniej zrobiłaby tym smarkulom.
Ona zdążyła ogarnąć włosy, jeszcze przed tym jak te małe zaczarowany kran, więc była gotowa. Ruszyła do drzwi i zatrzymała się przy nich, czekając na koleżankę.
- Ja na dzisiejszych zajęciach błądzilam gdzieś w chmurach. - Zapewne dlatego nie zauważyła śpiącej dziewczyny, czy nie pamiętała żywej rozmowy jaką prowadzili uczniowie za jej plecami. W ogóle nie wiele pamiętała z tej lekcji. Tylko tyle, że chyba nie najlepiej jej poszło i że było jakieś zadanie. Dobrze, że zapisała je sobie gdzieś w zeszycie, bo już nie pamiętała jego treści.
- No to rzeczywiście może lepiej byś ograniczyła się do mugolskich sposobów. - Jeśli dziewczyna była tak utalentowana w kwestii zaklęć to ich używanie, szczególnie na sobie, mogłoby skończyć się tragicznie.
- Daj coś kiedyś spróbować, ciekawa jestem tej twojej kuchni. - Ona sama była bardzo kiepska w gotowaniu, za to zaklęcia szły jej nawet dobrze.

To był zupełnie zwyczajny dzień, można by rzec, że tak koszmarnie zwyczajny, że aż nudny. Nauczyciele coraz więcej zadawali, więc uczniowie z reguły nie mieli na nic innego czasu. Był to świetny okres dla Irytka, który zdawał się wykorzystywać zajęcie wszystkich świętami w najlepszy możliwy sposób. Jego postać nie opuściła także łazienki dziewczyn na drugim piętrze. Jednym słowem  - zrobił paskudny bałagan. @Lilyanne Scarlett Craven nie mogła mieć pojęcia, że właśnie to miejsce padnie ofiarą poltergeista, w momencie, w którym prefekt puchonów postanowi pójść za potrzebą. Duch wleciał do łazienki z głośnym i przeciągłym „łi”, fantastycznie się bawiąc rzucając tu i ówdzie fajerwerki skradzione zabawowym piątoklasistom. Wyleciał z łazienki zanim te wybuchły. Minęła się z Irytkiem w drzwiach @Lacey E. W. Dawn, która zamiast się wycofać postanowiła wejść do pomieszczenia. Właśnie w tym momencie, w chwili, w której Lacey przekroczyła próg łazienki fajerwerki wybuchły...

KOSTKI!
1, 4 – Wybuch odrzucił się do tyłu, spadłaś na toaletę, która i tak była w kiepskim stanie. Twój ciężar sprawił, że doszczętnie się rozwaliła. Na pewno nie był to przyjemny upadek, w dodatku woda z toalety zalała pół łazienki i przy okazji Ciebie. Rzuć kostką jeszcze raz, żeby dowiedzieć się jak bardzo ucierpiałaś:
● Parzysta – miałaś szczęście w nieszczęściu, kilka siniaków jest nieuniknione po takim upadku, ale dasz radę.
● Nieparzysta – czy ta ręka powinna stać pod takim kątem?
6, 2 – Kawałek drewna otarł się o Twoją twarz tworząc zadrapanie o średniej głębokości. Jedno zaklęcie i będzie opatrzone, ale zanim to zrobisz musisz jakoś zatamować cieknącą krew.
5, 3 – To Twój szczęśliwy dzień! Tak mogłoby się zdawać, ale w momencie, w którym o tym pomyślałaś zawaliła się drewniana ściana między dwoma toaletami. Rzuć kostką jeszcze raz i zobacz co się stało:
● Nieparzysta – uf... zdążyłaś ją przytrzymać, ale co teraz?
● Parzysta – niech to szlag, uderzyła Cię w ramię, jest mocno stłuczone.

Info ode mnie:

Przeklęte nieprzespane noce. Po dwóch godzinach snu to niemożliwe, żeby działać w jakiś produktywny sposób, a zapowiadał się naprawdę ciężki dzień. Nie tyle co czekało na Dawn mnóstwo zajęć, to jeszcze wczoraj w jej głowie pojawił się mały plan zorganizowania jakiejś mini imprezy w szkole lub poza jej murami. Niestety chyba będzie musiała z tego zrezygnować, bo nawet specjalnie z łóżka ruszyć jej się nie chciało. Jeszcze była opcja zorganizowania sobie wagarów, jakiejś drzemki w odludnionym miejscu czy cokolwiek, no i w sumie brzmiało jak dobry plan... szkoda tylko, że wcześniej na to wpadła, a jej mózg pozostawał mocno wyłączony na dzień dzisiejszy.
Po zajęciach ONMS Lacey koniecznie musiała umyć swoje ręce. Właśnie dlatego udała się do łazienki dziewczyn z której zresztą dochodziły dziwne dźwięki, a w wejściu natomiast minął ją poltergeist. Duch czmychnął tak szybko, że aż dziewczyna zerknęła za nim. Nie wpatrywała się w niego długo, bo zaraz chciała wejść w głąb łazienki łapiąc w zasięgu wzroku jedną z umywalek. Nawet nie zdążyła zrobić kroku do przodu, kiedy fajerwerki które wcześniej podłożył duch wybuchły, pozostawiając po sobie bardzo poważne szkody. Porozwalały kabiny, a jeden z kawałków drzwi przeleciał tuż obok głowy Dawn, która swoją drogą po lekkim odchyleniu się nie dostała odłamkiem w środek policzka, tylko bardziej z boku tworząc średniej głębokości zadrapanie.
Dziewczyna syknęła zaraz przykucając, żeby ewentualnie uniknąć kolejnych odłamków drewna czy szkła i przy ścianie przeszła aż do strefy "bezpiecznej".
- Cholera jasna. - wysyczała praktycznie dotykając policzka który ubabrał krwią nie tylko jej rękę, ale i kołnierz koszuli. Wzięła najbliższy ręczniczek i przyłożyła go do policzka krzywiąc się lekko. Nawet nie zwróciła uwagi czy ktoś był w środku i czy temu komuś nic się nie stało, wszystko działo się za szybko, o.

Kostki: 5 => 4

Ten dzień jakoś od rana nie zapowiadał się dobrze. Zaspała, w drodze do szkoły wpadła na jakiegoś wrednego kocura, który podrapał jej szyję, a zjedzone na szybko śniadanie chyba było jakieś nieświeże, bo pół dnia ją po nim mdliło.
Gdy wreszcie miała luźniejszą chwilę, udała się do łazienki. Co prawda nie czuła się już tak źle, ale postanowiła przemyć twarz chłodną wodą. No i ewentualnie zwrócić to, co jej ciążyło na żołądku. Ledwie jednak znalazła się w pomieszczeniu, wleciał do niego Irytek, który tak jak zawsze uprzykrzał życie studentom i uczniom.
Miała właśnie wyjść z kabiny, gdy w łazience rozpętał się armagedon. Scar poczuła, że to chyba jednak dobry dzień, bo po serii wybuchów nadal była cała. Ledwie jednak przeszło jej to przez myśl, runęła ścianka odgradzająca kabinę w której przebywała od sąsiedniej. Drewniana konstrukcja runęła na nią niespodziewanie, boleśnie gniotąc jej ramię.
Już miała dosadnym słowem okazać swoje niezadowolenie, gdy dosłyszała dobiegające z niedaleka przekleństwo.
- Zgadzam się - powiedziała dosyć głośno, wygrzebując się spod ścianki i ruszając na poszukiwanie drugiej ofiary tego zamieszania.

Kompletnie skupiona na swoim policzku ślizgonka lada moment została uświadomiona o tym, że jednak nie jest jedyną osobą jaka skończyła w tej łazience z mniejszymi lub większymi obrażeniami. Stojąc przy lustrze zauważyła, że za nią runęła wcześniej ściana oddzielająca jeden tron od drugiego, ponadto owa ściana za chwilę zaczęła się ruszać a spod niej wyłoniła się dziewczyna. Czarnowłosa powoli odwróciła się w stronę tej drugiej wpatrując się w nią intensywnie. Nie widziała jej jeszcze, ewentualnie po prostu nie pamiętała bo na ogół Dawn nie ma głowy do pamiętania twarzy ludzi których nie zna kompletnie. Zmierzyła ją wzrokiem od góry do dołu, sprawdzając czy kobieta doznała jakichkolwiek obrażeń chociaż prawdę mówiąc... Tak na pierwszy rzut oka wydawało się wszystko okej.
- W jaki sposób ucierpiałaś? - zapytała mrukliwie, odklejając na moment papierowy ręcznik od policzka i wróciła wzrokiem do lustra w którym dokładnie się obejrzała. Bolało... tak. Krwawiło? Cóż, chyba przestało, jednak chwilowa tama była bardzo dobrym pomysłem, ha! Dawn jednak nie uniknie odwiedzin u szkolnej pielęgniarki czy coś. - Nie wyglądasz jakby Cię mocno uszkodziło, chyba, że to stłuczenie. - uniosła lekko kącik ust patrząc na jej lustrzane odbicie.

Gdy w końcu stanęła w miarę stabilnie na nogach, rozejrzała się wokoło. Przy lustrze zauważyła jakąś dziewczynę. Podeszła w jej stronę, poruszając lekko ramieniem. Bolało jak wściekłe, ale chyba na tym się skończy. Zawsze to lepsze niż złamanie.
Dziewczyna okazała się Ślizgonką, którą Scar kojarzyła z widzenia, chociaż nie potrafiłaby dokładnie określić skąd. Może z jakichś zajęć? Zauważyła też, że towarzyszka tej niedoli przykłada do twarzy coś, co miało pomóc w zatamowaniu krwawienia. Poza tym jednak chyba nie miała innych obrażeń.
- Ta cholerna ścianka przygniotła mi rękę - mruknęła Scar, ponownie poruszając ramieniem. Ból nie ustępował, ale też nie wydawało się, by ścianka uszkodziła ją w jakiś gorszy sposób.
- Pewnie tak. Na szczęście mogę nią poruszać, więc kości są raczej na swoim miejscu i całe - pokiwała głową, macając kończynę przez rękaw w poszukiwaniu jakichś dziwnych wykrzywień. - A tobie dolega coś jeszcze poza tym? - zapytała, ruchem głowy wskazując na jej twarz i zranienie.

Howard Forester przechadzał się akurat po korytarzu na drugim piętrze, zmierzając ku wielkim schodom, kiedy usłyszał niepokojący wybuch za swoimi plecami. Nie musiał długo myśleć nad tym czy udać się w miejsce, z którego dochodził dźwięk. Spodziewał się, że spotka jakiś młodych uczniaków, którzy postanowili się pobawić. Wszedł do toalety dziewczyn i na nieszczęście dwójki studentek od razu stwierdził, że całe zajście było ich sprawką. Howard nie był w prawdzie bezpodstawnie oceniającym człowiekiem, lecz w tamtej chwili miał sprawców jak na tacy, w jego mniemaniu, więc nawet nie chciał słyszeć ich wyjaśnień. Uczennice wiedziały jednak, że nauczyciel był zazwyczaj pogodnym staruszkiem, więc miały szanse spróbować się z tego wykręcić. Forester uważał jednak, że przyłapał je na gorącym uczynku.
- Co tu się stało? Tak zniszczone mienie szkoły... Zdajecie sobie sprawę z tego co zrobiłyście? – powiedział oburzony, rozglądając się dookoła.
Nauczyciel od razu zamierzał wlepić im szlaban. Studentki mogły jednak podjąć próby wytłumaczenia mu całej sytuacji od początku do końca. Miały szczęście, że nie trafiły na profesora Craine’a, który wysłałby je do dyrektora zanim zdążyłyby mrugnąć okiem.

KOSTKI DLA WAS!
Rzucacie obie 2 kostkami i sumujecie wszystkie cztery:
mniej niż 6 – Forester nie chce słuchać Waszych wyjaśnień, macie dzisiaj prawdziwego pecha, możecie modlić się, żeby nie dostać szlabanu, obie dostajecie po -30pkt dla domu.
6 – 19 – Howard patrzy na Was sceptycznie i nie do końca wierzy w to co mówicie, ale bardzo chce to zrobić. Poleca Wam naprawić toaletę i wychodzi „zapominając” o całym zdarzeniu.
więcej od 20 – Forester wierzy w każde Wasze słowo! Przejmuje się Waszym stanem i zaleca udać się do pielęgniarki, obiecując, że załatwi sprawę Irytka.

Od dawna nie udzielałam korepetycji, bo chociaż podczas szkoły było to moje główne źródła zarobku to teraz nie miałam na to czasu - najpierw pochłonęła mnie praca, a gdy ją rzuciłam na jej miejscu pojawiła się kariera. Z trudem dawałam radę połączyć to z zajęciami, a co dopiero gdybym miała do tego wszystkiego dorzucić jeszcze nauczanie.
Tym razem jednak musiałam zrobić wyjątek - jedna z moich licznych, młodszych kuzynek poprosiła mnie o przysługę w postaci korepetycji dla jej koleżanki z roku. Normalnie jakoś bym się wykręciła, niestety kuzynka przyłapała mnie raz w dość dziwnej sytuacji, o której wolałabym, żeby nikomu nie mówiła, więc nie za bardzo miałam ochotę jej podpadać.
Tak więc po listownym umówieniu się, pojawiłam się w łazience wraz z całym sprzętem oczekując pojawienia się mojej uczennicy. Byłam niemal pewna, że już za kilka dni przeczytam w Obserwatorze, że "młoda gwiazda muzyki warzy nielegalne eliksiry w łazience ubrana w spodnie dresowe", ale nie zamierzałam się tym przejmować. Miałam tylko nadzieję, że młoda nie okaże się tępawa i pójdzie nam sprawnie.

@Finnegan Gilliams

Była w trochę kijowej sytuacji z eliksirów, co poważnie zaczynało ją martwić z racji zbliżających się egzaminów. Profesor Stanford powiedziała czego mogą się spodziewać i niestety przynajmniej połowa z tego była dla Finn czarną magią. Co się dało, próbowała nadrobić sama, ale warzenie eliksirów było nie do przeskoczenia. Nie miała składników, warunków, ani pojęcia co robi źle, że jej nie wychodzi. Co gorsza, nie miała kasy na korepetycje.
Była już pewna, że nie zostało jej nic innego, jak tylko poprosić o pomoc siostrę, kiedy jedna z jej koleżanek oznajmiła, że jej kuzynka pomoże jej za darmo. Dodatkowo ta kuzynka była Dearem, co mówiło samo za siebie. Co prawda ta świadomość bardziej stresowała niż uspokajała. Nigdy w życiu nie miała styczności z żadnym przedstawicielem wielkiego, słynnego rodu, a ta Vivien była ponoć dodatkowo jakaś sławna, czy coś takiego. Finn zawsze była trochę na bakier z bieżącymi trendami, więc nie za bardzo się orientowała. Zmierzając jednak do łazienki, zaczęła żałować, że nikogo nie dopytała. Co jeżeli laska obrazi się, bo nie będzie jej znała. Jakby tego było mało, stresowała się też kwestiami finansowymi. Fakt, niby miała to zrobić za darmo, ale głupio jakoś tak było. Z drugiej strony Dearówna, do tego popularna, pewnie miała forsy jak lodu marne kilka galeonów, które Finn miała zaoszczędzone, pewnie tylko by ją rozbawiły. Albo gorzej - obraziły.
Kiedy przyszła na umówione miejsce, dziewczyna już tam była.
- Czeeść? - przywitała się nieśmiało, lekko pytającym tonem, zastanawiając się ile może mieć lat i cy nie powinna zacząć raczej od "dzień dobry".

Gdy w końcu @Finnegan Gilliams się pojawiła obdarzyłam ją wesołym uśmiechem - mimo, że nieszczególnie miałam ochotę tutaj być to byłam z natury sympatyczną osobą i nie potrafiłam być dla kogoś niemiła bez powodu.
- Cześć - rzuciłam rozkładając kociołki i kuferek z ingrediencjami - Jesteś gotowa?
Zachęciłam dziewczynkę gestem dłoni, żeby podeszła i zajęła miejsce po drugiej stronie kociołka. Odniosłam wrażenie, że młoda odrobinę się mnie obawia, zdecydowałam się jednak udawać, że tego nie widzę i traktować ją wyrozumiale. Gdy w końcu niemrawo zajęła miejsce naprzeciwko mnie zrozumiałam, że jej nieśmiałość prawdopodobnie utrudni mi wyegzekwowanie od niej wiedzy i tego czego chciałaby się nauczyć, dlatego zdecydowałam się działać bez ogródek, zamiast czekać na jakąś diagnozę umiejętności Krukonki.
- Jest coś czego chciałabyś się nauczyć albo z czym masz największy problem? - zapytałam

Odwzajemniła uśmiech, ale wyłącznie dlatego, że nie wiedząc jak się zachować przyjmowała technikę naśladowania rozmówcy. Zresztą było to widać, bo jej oczy zupełnie nie zmieniły wyrazu.
- Mhm! - odpowiedziała z entuzjazmem, bo tak jej się wydawało, że wypada, ale gdy tyko usłyszała własny o tonację wyższy niż zwykle głos, pożałowała. Ponownie się zmieszała i zacisnęła bardziej wargi, chociaż dźwięk, który wydała ostatnio i tak nie wymagał otwierania ust. Splotła dłonie za plecami i podeszła do kociołka.
Krótki moment niezręcznej (przynajmniej w jej odczuciu) ciszy ciągnął się w nieskończoność i mózg Finn pracował na pełnych obrotach, gdy próbowała wymyślić, co powinna powiedzieć, kiedy uratowała ją Ślizgonka.
- Eliksir Euforii - wypaliła od razu, żeby nie wracać na sekundę do tamtej ciszy - Znaczy, bo on ponoć często jest na egzaminie i że my go po trzecim roku musimy umieć, a mi on totalnie nie wychodził na zajęciach i już do niego nie wracamy - wyrzuciła z siebie na jednym tchu, po czym ponownie zacisnęła wargi, przyglądając się ogromnymi brązowymi oczami starszej dziewczynie. Jej kolej.

Sory, za jakość.
Wzięłam Euforii, bo on jest od 6kt, a Finn ma 5, więc akurat ;p

- Świetnie - powiedziałam z uśmiechem, chociaż osobiście miałam nadzieję, że przyrządzimy coś odrobinę ciekawszego. Nie mogłam jednak narzekać - biorąc pod uwagę, że dziewczynka była dopiero na trzecim roku równie dobrze mogłyśmy bełkoczący napój.
Zaczęłam podgrzewać wodę w kociołku, po czym wyciągnęłam z kuferka z ingrediencjami odpowiednie noże i część składników potrzebnych na dwie porcje eliksiru. Podałam dziewczynie figę abisyńską i dokładnie poinstruowałam ją jak trzeba obierać owoc oraz jakiej wielkości mają być poszczególne skrawki - chociaż wydawało się to nieszczególnie istotne, to miało duży wpływ na konsystencję eliksiru. W międzyczasie ja podgrzałam wodę i wlałam do niej odrobinę soku z cytryny. Oczywiście robiłam dziewczynie notatki, tak by mogła przećwiczyć to później jeszcze raz samodzielnie i wszystko na bieżąco tłumaczyłam. Nie chcąc jej bardziej stresować ograniczyłam dialog do typowych eliksirowarskich instrukcji starając się tłumaczyć prosto i zrozumiale.

Każdy dzień, który przybliżał mnie do egzaminów sprawiał, że czułam się, jakbym umiała coraz mniej. Z kolejną przeczytaną stroną podręcznika, z lekcją eliksirów czy z próbami uwarzenia czegoś samodzielnie - miałam wrażenie, jakbym robiła krok w tył. Po prostu odkrywałam czego jeszcze nie wiem, a zdecydowanie już powinnam. Nie obawiałam się tego, że obleje. Nie bałam się trolla, czy nawet nędznego. Z innych przedmiotów owszem, takie oceny były niemal pewne, jednak z tej bliskiej dla mnie dziedziny obawiałam się skończyć na jakimś marnym powyżej oczekiwań. A tak będąc ze sobą całkowicie szczerą - obawiałam się najzwyczajniej w świecie, że pójdzie mi słabiej niż Fire rok temu. Moja kochana siostrzyczka oczywiście zdała na wybitny. Nie mogłam tego zepsuć. Każda niższa ocena byłaby porażką, która pewnie podkopała by moje poczucie własnej wartości wyjątkowo boleśnie. A Fire? Nie zapomniałaby mi tego pewnie do końca swoich dni, z satysfakcją wytykając, że jestem słabsza. Nie porównywałam się z nią na każdym tle, inne przedmioty były mi obojętne i mogłam być nawet dwa razy gorsza. Olewałam je, bo mi nie zależało. Natomiast w tej dziedzinie nie potrafiłam tak po prostu pogodzić się z byciem niżej.
Właśnie dlatego już od paru tygodni drastycznie zmniejszyłam ilość treningów na rzecz siedzenia nad książkami, czy kociołkami. Przypominałam sobie składy eliksirów, metody wykonywania, sztuczki, które udało mi się wyciągnąć z rodzinnego domu. Mogłoby się wydawać, że jestem przygotowana, ale wiedziałam że na sali egzaminacyjnej cała ta pewność pryśnie niczym bańka mydlana i zostanę tylko ja i cała moja niepewność. Już widziałam tą pustkę w głowie i totalne zagubienie. Presja była zbyt duża. Nie wspominając nawet o tym, że nie miałam po co pokazywać się w domu, jeżeli zawalę nawet eliksiry. Tej strony sytuacji wolałam nawet nie rozpatrywać
Wspólne zabawy nad kociołkiem z kuzynką wydawały się być idealną odskocznią. Wciąż czułam, że pracuje i skupiam się na celu, ale jednocześnie nie siedziałam sama zamknięta w pustej klasie jak jakaś wariatka. Jeszcze chwila i zaczęłabym mówić sama do siebie. Uśmiechnęłam się do @Nessa M. Lanceley na powitanie i wyciągnęłam wszystkie niezbędne składniki.
- Hejka. Ciesze się, że miałaś ochotę ze mną trochę poćwiczyć. Czuje już jak mnie skręca z nerwów - przyznałam, przewracając oczami. Po co miałam ukrywać, że to przeżywam? Ślizgonka jest spostrzegawcza, pewnie dostrzeże lekkie niewyspanie i niecodzienne zachowanie. Starannie zadbałam o to, żeby wszystko czego potrzebujemy było pod ręką. Nessa zatroszczyła się o dobry kociołek i resztę sprzętu, a ja o składniki. Nie pozostawało nic innego tylko brać się do roboty. Przypomniałam sobie w głowie schemat postępowania. Nie był to najtrudniejszy z eliksirów, ale nawet takie warto sobie przypomnieć. Nigdy nie wiadomo czym nas zaskoczą.

Przeglądała podręcznik w zamyśleniu, kolejny raz czytając o wywarze żywej śmierci. Jej wzrok z obojętnością sunął po literkach, składających się w listę potrzebnych składników, a następnie w sposób warzenia. Myślami jednak ruda była gdzie indziej. Ucieszyła się, że kuzynka poprosiła ją o wspólne ćwiczenia — może eliksiry nie były jej najmocniejszą stroną, jednak nie była z nich takim trepem jak z zielarstwa czy run. Wiedziała też, że dla niej ta dziedzina magii jest wyjątkowa. Już nie chodziło nawet o to, że ród Dear słynął z mistrzów alchemii i każdy, kto miał ich krew był doskonałym znawcą eliksirów, a o samą jej rywalizację z siostrą. Blaith była wybitnie dobra, miała talent i poświęcała tej sztuce wiele uwagi. Ness nigdy nie stawała pomiędzy siostrami, nie wtrącała się też w dotyczące ich spory, jednak wcale takiej rywalizacji i zawziętości nie rozumiała. Dla Heaven jednak ciągła pogoń za starszą latoroślą Dearów była chlebem powszechnym, musiała ją przegonić. Lanceleyówna była zawalona nauką, chcąc uzyskać jak najlepsze oceny, a dodatkowo poświęcała czas na pracę, jubilerstwo i muzykę, co sprawiało, że z dwudziestu czterech godzin doby nie zostawało nic. Nie odmówiłaby jednak ślizgonce nigdy. Odłożyła książkę, słysząc dźwięk kroków i wyprostowała głowę, podnosząc wzrok na dziewczynę. Była blada, na jej twarzy malowało się zmęczenie, którego w przeciwieństwie do Nessy nie zakryła mocnym makijażem dla świętego sposobu. Zmarszczyła na chwilę nos i brwi, po czym uśmiechnęła się, pozwalając sobie na bezgłośnie westchnięcie, które uciekło gdzieś spomiędzy warg.
— Hej słońce. Ejj, no co Ty? Aż tak źle? Przecież wszystko umiesz, jesteś Dear'em! Ja też się cieszę, to zawsze jakieś powtórzenie. Poza tym jestem pewna, że doskonale sobie poradzisz. Owutemy nie są takie straszne, jak się wydaje.— odparła z entuzjazmem w głosie, ręką klepiąc miejsce obok siebie. Naprawdę w nią wierzyła. Heaven bardzo dużo pracy poświęcała eliksirom i nie było mowy, żeby egzamin napisała słabo. Gdy rozłożyły produkty, ruda usiadła po turecku i zgarnęła włosy na plecy, luźny kosmyk chowając za uchem. Musiała przyznać, że należenie do rodu Dear miało swoje zalety — składniki były dostarczane szybko i były najlepszej jakości. Nadal było jej trochę głupio, że dziewczyna nie chciała od niej żadnych pieniędzy, prosząc jedynie, aby zabrała kociołek oraz podstawowe przedmioty, służące do trudnej sztuki alchemii. Podniosła spojrzenie na młodszą kuzynkę i uśmiechnęła się zachęcająco, unosząc dłonie i wskazując nimi na kociołek.
— Nie mamy dużo czasu, co? Chociaż jest to mało uczęszczana łazienka. To zaczynajmy! Powiedz mi, co warzymy i opisz składniki, które przyniosłaś! — poprosiła, aby ślizgonka raz jeszcze, z pamięci, wszystko dokładnie widziała. Inaczej było przeczytać z książki i dopasować do obrazka, jak mieć najprawdziwsze rośliny i cenne, magiczne składniki we fiolkach pod ręką. Tymczasem Nessa rozpaliła ogień pod kociołkiem, zawieszając go nad nim i wlewając do środka odpowiednią ilość wody, która była przecież podstawą każdego eliksiru. Dłonie zacisnęła na drewnianej łyżce, wędrując spojrzeniem pomiędzy rękoma Heaven, jej twarzą, a leżącym nieopodal moździerzem. Wolną dłonią odsunęła na bok podręcznik, zatrzymując go dopiero nieopodal leżącej torby.

Nie chciałam tego zepsuć, tak po prostu. Czułam, że jestem przygotowana, wiedziałam, że umiem. Zdawałam sobie sprawę, że gdybym usiadła do egzaminu, bez presji i bez stresu wszystko poszłoby jak po maśle. Szczególnie, że ostatnio tyle powtarzałam materiał i szanse, że coś by mi umknęło były nikłe. A jednak zdawałam sobie sprawę, że kiedy przyjdzie ten moment wszystko może się posypać, a mnie może zwyczajnie pokonać własny stres i niewiele z tego będzie. W dodatku egzaminy były nieprzewidywalne, mogłam trafić na wszystko. Co jak akurat uderzą w mój słaby punkt. Nawet idąc tutaj, w głowie powtarzałam kolejne metody warzenia i wymieniałam wszystkie możliwe eliksiry, które będzie musiała ewentualnie przygotować. Nessa chyba była w znacznie lepszym humorze, chociaż widziałam, że i ona siedziała nad książkami. Koniec roku męczy wszystkich po równo. Ciekawe, czy na studiach będzie ciężej, czy jednak jak już nie będzie tych wszystkich egzaminów, to aż do pracy dyplomowej będzie odrobina spokoju?
- Mam nadzieje. Obym tylko nie zapomniała o jakiejś głupocie. Ostatnio mam wrażenie, że mieszają mi się najbardziej podstawowe rzeczy - wzniosłam oczy ku niebu załamana nad sobą i zajęłam miejsce obok Nessy, która wszystko dobrze przygotowała. Przed kociołkiem wyjęłam wszystko co jest niezbędne - woda z rzeki Lete, jagody jemioły i gałązkę waleriany. Na szczęście eliksir nie wymagał wielu składników, był dość prosty w przygotowaniu, więc wszystko powinno pójść nam dobrze.
- To wzięłam składniki na eliksir zapomnienia. Kto wie, może nam się kiedyś przyda. Tutaj woda z rzeki Lete, jagody jemioły i gałązka waleriany. Nie ma tego dużo w zasadzie. Zaczniemy od tej wody, dwie krople muszą trafić do kociołka - stwierdziła i zrobiła to co powiedziała. Następnie 20 sekundu podgrzewałyśmy całość, a w tym czasie razem z Nessą przygotowałyśmy kolejne składniki. Dalej do środka trafiła gałązka waleriany. Obserwowałam czy wszystko w kociołku dzieje się jak powinno, na szczęście trudno było mieć jakieś zastrzeżenia.

Nie wątpiła w umiejętności swojej kuzynki, chociaż wiedziała, że stres robi swoje. Na pierwszy rzut oka nie było widać, jak nerwową i nieco przewrażliwioną na punkcie swojej reputacji dziewczyną jest Heaven. Nessie jednak wcale to nie przeszkadzało, znały się od urodzenia i pomimo doskonałych umiejętności aktorskich wśród dorosłych, a ciętego języka wśród obcych, gdy kogoś polubiła, to można było na nią liczyć. Wydawało się rudej, że zawsze oczekiwała, żeby ktoś wobec niej był fair, to wtedy ona też będzie. Brunetka była nieco blada, zestresowana i to się wcale rudej nie podobało. Sama nie wyglądała lepiej, jednak maska z makijażu robiła swoje. Westchnęła cicho, przesuwając wzrok na kociołek. Złoty przedmiot połyskiwał delikatnie, odbijając promienie słońce, które wpadały tu przez otwarte okno.
Nie była głupią dziewczyną, tylko powinna nauczyć sobie radzić ze stresowymi sytuacjami. Wtedy tak często pojawiają się czarne dziury... Ślizgonka była stworzeniem, które zawsze było pełne energii i miało dobry humor, nigdy nie marudziła. A w książkach siedziała nawet we wakacje. Z pewnością przysporzyła tiarze przydziału prawdziwych dylematów.
— Bo się denerwujesz. Powinnaś pić herbatę ziołową, robić sobie pergaminy. Wiesz, że najwięcej zapamiętujesz, pisząc? — zaczęła, posyłając jej delikatny uśmiech. Myślała, że może tak jej pomoże. Wciąż miała kilka dni na powtórzenie materiału do egzaminów. Ją pisanie zawsze uspokajało, a do tego potrafiła się odciąć i skupić na wykonywanym zadaniu, co było przydatną umiejętnością właśnie podczas wszelkiego rodzajów sprawdzianów. Poprawiła się, usiadła wygodniej i napełniła kociołek, podpalając pod nim ogień, aby woda się grzała. Gdy dziewczyna mówiła, kiwała głową i przyglądała się składnikom, które z pewnością dostała z rodzinnego sklepu.
— Eliksir zapomnienia brzmi dobrze. Zawsze przyda się fiolka, nigdy nie wiadomo, co głupiego zrobimy podczas wakacji, nie? Widzę, że jesteś przygotowana. Dodawaj składniki, a ja się zajmę mieszaniem. Trzeba rozkruszyć walerianę czy w całości? — zapytała z ciekawością, pilnując kociołka i zaglądając do środka. Ślizgonka dodała składnik, tym samym dając jej odpowiedź, że roślina wcale nie musiała być rozdrobiona i pokruszona, aby eliksir miał pożądany efekt. Zamieszała zgodnie z instrukcja (3 razy zgodnie z zegarem) drewnianą, potężną łyżką i zaciągnęła się delikatnym zapachem, który zaczął roznosić się w pomieszczeniu. Podniosła zadowolone spojrzenie na kuzynkę, bo szło im jak na razie naprawdę dobrze i nie zapowiadała się żadna katastrofa. Z racji tego, że jej bardziej zależało na ocenie i wyniku z Eliksirów, Nessa pozwoliła jej dowodzić, chociaż była większym kujonem i była starsza.
— Co teraz, mistrzu? Trzeba chyba różdżką, nie? Potem mamy chwilę na plotki i z tego, co pamiętam, w ruch pójdzie moździerz. — zapytała, przekręcając głowę w bok, wcześniej jednak z pomocą jej szybkiego ruchu, odrzucając rude włosy na plecy. Poprawiła się, wolną dłonią sięgając po podręcznik i przysuwając go gdzieś bliżej, otwierając i szukając odpowiedniego przepisu. Dla bezpieczeństwa, wolała się upewnić. Nie chciała przecież przed końcem roku wysadzić łazienki czy coś. Uśmiechnęła się pod nosem, wędrując spojrzeniem pomiędzy kuzynką, książką, a bulgoczącą miksturą.
— Czemu akurat zapomnienia? Chcesz pozbyć się niewygodnych wspomnień, skarbie?

Egzaminy pewnie wszystkim dawały w kość, a komuś tak ambitnemu jak Nessa już z pewnością. W końcu nie dało się ukryć - zdobycie dobrych ocen było czasochłonne, stresujące i wymagające wiele uwagi. Wiedziałam, że moja kuzynka jest wyjątkowo skrupulatna i nie daruje sobie żadnego przedmiotu. Czasami faktycznie miała wrażenie, że ruda pasowałaby do krukonów, jednak cieszyła się, że były w tym samym domu. Szczególnie, że osoby tak zawzięcie pracujące na punkty to skarb, którego nie powinno się wypuszczać z ręki. A kto jak kto, ale Slytherin takiego skarbu zdecydowanie potrzebował. W tym roku nasze wyniki to kompletna żenada, nie warta nawet krótkiego komentarza. W dodatku wygrali gryfoni. Trudno było o gorszą sytuację. Gdyby jeszcze udało nam się wykazać sportowo, ale oczywiście - w tym także przegonili nas, tym razem krukoni. Cóż, może w przyszłym roku będzie lepiej. Oby.
- Wiem, wiem. Staram się pisać. Staram się już uczyć na wszystkie sposoby - przewróciłam oczami, bo serio, czego to ja się nie chwytałam? Jakby od tych owutemów zależała cała moja przyszłość. No... było w tym trochę prawdy. - Boje się tylko nagłej pustki w głowie. Może faktycznie powinnam trochę wyluzować - przyznałam i w końcu przeszłyśmy do konkretów.
Szło dobrze. Bez większych zawahań, dylematów i utrudnień. Świadomie odhaczałam z Nessą kolejne kroki postępując z eliksirem coraz lepiej. Wszystkie instrukcje skrupulatnie wykonywały i zerkając w kociołek widziała zamierzony efekt.
- Tak, niczego nie trzeba rozdrabniać, w całości jest jak najbardziej okej - odpowiedziałam, zerkając na strukturę płynu. Po jakimś czasie zdecydowanie przyszedł czas na krótką przerwę, podczas której eliksir musiał trochę pobulgotać i zmienić swój stan. W zasadzie przygotowywanie wszelkich magicznych wywarów wiązało się z cierpliwym czekaniem. Większość specyfików najzwyczajniej w świecie potrzebowała czasu i nie dało się tego przeskoczyć.
- Dokładnie - potwierdziłam i zaśmiałam się. - Coś ty, wszystko co mogłoby być niewygodne to pewnie już nie pamiętam. No ale kto wie, może kiedyś się przyda - rzuciłam, kręcąc głową. Oczywiście, była masa rzeczy, które wolałabym wymazać ze swojej pamięci. A jednak wiedziałam, że to nie takie proste i niekoniecznie ma jakikolwiek sens. Natomiast zwyczajnie żenujące, a nie naprawdę nieprzyjemne historie warto było zostawić sobie z tyłu głowy. Bywały zabawne.