- Tak, ale nie nakręcaj się - rzuciła całkowicie luźno, jeszcze nie zdając sobie sprawy, że ta przygoda może faktycznie być dłuższa niż zakładałą - Wcześniej wysłali mnie już na kurs przewodnika po Dolinie Godryka, warsztaty wykonywania jajek faberge i zajęcia ze stepowania. Chyba w dość pokrętny sposób wydaje im się, że to pomoże mi nie zmarnować sobie życia.
Oczywiście, Honeycottowie nie byli typem rodziny, która wywiera na potomka presję w kwestii kariery zawodowej, niemniej Ben, chcąc wesprzeć lekko zagubioną córkę, próbował podsuwać jej jakieś ciekawe pomysły na siebie. Trudno powiedzieć, czy większym problemem było to, że nic jej nie podpasowało, czy to, że większość pomysłów wydawała się po prostu odklejona od rzeczywistości, nawet jak na standardy Adeli i jej ojca.
- Niby elitarna placówka edukacyjna, a pozwalają na burdel na wyjazdach szkolnych - żartobliwie poparła kolegę, starając się nie wracać do wspomnienia pewnego Puchona, który zajął jej łóżko. Teraz miała cel, więc nie liczyło się nic innego - jej tempo szorowania kul zaczęło przypominać jakąś automatyczną, mugolską maszynkę. Robiła to niemal maszynowo, jedna po drugiej kuli, od razu zabierając się także za polerowanie. Na pewno sami nauczyciele zadający ten szlaban nie spodziewali się, że ktoś może robić to tak sprawnie. Problem w tym, że większość osób biorących udział w szlabanach nie miała tyle doświadczenia, co ta dwójka, o determinacji już nie wspominając.
Skupienie działało doskonale - udało jej się zyskać przewagę. Pytanie na jak długo? Lockie nie był miękkim zawodnikiem, poza tym nikt tak świetnie nie umiał wykorzystać jej największej słabości, czyli łatwości w rozpraszaniu się.

Wypolerowane kule: 5 + 3 + 5 = 13

@Lockie I. Swansea

@Adela Honeycott

Zaśmiał się lekko, czując jakieś zaskoczenie tym śmiechem, bo zdawało mu się, że jakoś dawno się tak po prostu luźno nie czuł na tyle, by pośmieszkować. Niby jakie problemy mógłby mieć Lockie, by się nimi trapić, ale fakt faktem chodził jakiś strapiony od miesiąca mając jakiegoś PMSa.
- Umiesz robić jajka faberge? - uniósł brwi jeszcze bardziej zdumiony, zatrzymując całą manufakturę polerską, by popatrzeć na nią z niedowierzaniem. Może bajdurzyła, jednakże sam by chciał sie nauczyć takie cuda robić, czy to czas na wspólne douczki z działalności artystycznej?
Potrząsnął głową i sięgnął po następną kulę:
- Myślę, że masz jeszcze mnóstwo czasu, żeby wymyśleć co robić ze swoim życiem. - powiedział luźnym tonem. On tego luksusu nie miał, więc o tym nie myślał. Gdzieś w głowie ukuła go myśl, jakie to ładne, że szukali jej zajęcia. Jakie to musi być ciekawe uczucie, lęk przed zmarnowaniem życia. Zasadniczo też się tego bał, tylko tego życia miał znacznie mniej niż przeciętny człowiek.
- We mi nawet nie mów. Widziałaś stawki stypendiów dla kujonów? - pokręcił głową. Sam był w tej elitarnej grupie, ale za czterdzieści galeonów to nie można było sobie na takich feriach nawet pamiątki kupić, to jak rzucić ochłap dla bezdomnego psa- A jak człowiek chce być sprytny i dorobić to o. - pokazał jej trzymaną kule - Kary dają. - pokręcił zdegustowany głową.
Na chwilę przerwał polerowanie, stojąc tak nad Adelą i patrząc na to, jak zasuwa z tymi kulkami. Zawsze uważał, że kobiety do wszelkich kul i krągłości mają lepszą rękę, a patrząc na to co robiła, musiał przyznać, że może mijała się z powołaniem, idąc na te aktorstwo. Sam by jej znalazł lepsze zajęcie. W swoim pokoju.
Zaraz wrócił do polerowania, żeby nie zauważyła, że sie obijał jej kosztem, bo chciał przycwanić i za te dwadzieścia galeonów trochę sie wymigać z roboty, wiedząc, że blondie będzie napierdalać jak dzika, by odzyskać uszczerbiony ostatnimi porażkami honor.  

Wypolerowane kule: 6+ 1+3 = 10

- "Umiem" to dużo powiedziane - komunikując mu tym samym, że fakt, iż w przeleciała przez tyle kursów wcale nie świadczył dobrze o jej umiejętnościach w tym zakresie. Oczywiście, coś tam zapamiętała i bez wątpienia mogłaby go zaskoczyć ciekawymi pomysłami na zdobienie jajek. Ale jednak do samodzielnego wykonania jajka faberge dużo jej brakowało.
- No pewnie. Ale już teraz wiem, że nie będę robić nic związanego z kryształowymi kulami - odparła, starając się doszorować paskudne przebarwienie na szesnastej albo siedemnastej szorowanej kuli.
- Zajebiście sprytny był ten sposób na dorobienie - rzuciła turbo sarkastycznie, wywracając oczami - Naszą forsę zgarnął Whistler, widziadła wjebały nam na łeb, spędziliśmy noc w skrzydle szpitalnym i jeszcze gówniarz od Dearów nie zginął przy okazji w tragicznych okolicznościach. My to mamy kurwa łeb do interesów Lockie, niech skonam.
Problem z Adelą był taki, że możliwość zarobku, a już tym bardziej wygrania zakładu dość często przyćmiewała jej logiczne myślenie. W tamtym momencie totalnie nie przyszło jej do głowy, że w gruncie rzeczy zapieprza dużo ciężej niż Swansea, który faktycznie się trochę obijał. W tamtym momencie nie wiedziała jeszcze, że podczas śniadania będą napieprzać ją łapy, ale była za to niemal pewna, że wyjdzie z pomieszczenia bogatsza o 20 galeonów.

Wypolerowane kule: 5 + 3 + 5 + 5 = 18

@Lockie I. Swansea

+

@Adela Honeycott

Spojrzał na nią jakoś tak z ugosa z tym swoim debilnym uśmiechem psa. Honeycott była w gorącej wodzie kąpana i zawsze był pierwszy, by wytykać jej błędy i niepowodzenia, ale wiedział, że miała ogromny talent w rękach i oddawała się cała temu, za co się brała. Chociażby patrząc teraz na to, jak zdobywała magisterkę w polerowaniu kryształowych kul. Trudno więc było mu uwierzyć, że tak kiepsko czło jej z jajami faberge, czy czymkolwiek innym, na co posyłali ją starzy. No ale tego nie skomentował.
- A tu plot twist... - pochylił się nad trzymaną kulą, zarzucając sobie ścierkę na głowę, niby kaptur czarownicy z bajki i pochylił się do niej, zaglądając w mętną głebię przedniotu- ...za pół roku poznasz przystojnego jasnowidzaa... - powiedział skrzeczącym tonem - ...zostaniesz wróżbitkąąą... będziesz macać kulee do końca życiaaa..! - przepowiedział jej przerażającą wizję, równie przerażającym tonem, by ostatecznie nie wytrzymać i zacząć rżeć jak debil (którym przecież był).
Poszło im ekspresowo, właściwie to pewnie ze względu na ten idiotyczny zakład. Honeycott odwaliła też większość polerskiej roboty, więc Locke starał się utrzymać minę niepocieszenia, kiedy oddał jej przegrane 20g.
- Myślisz, że ktoś nas tu przyjdzie sprawdzić? Czy możemyv iść jeść... - spojrzał na swojego zajebistego, złotego sikora, którego dostał w spadku po tacie i uniósł brwi.

Wypolerowane kule: 6+ 1+3+5 = 15

Jest po 6 postów - @Persephone Aniston,
Ewentualnie 2xzt jeśli ^ nie musi pisać posta, że nas sprawdza.

+

Widziadła: H. nie

Spóźnianie się tak bardzo nie było w jej stylu.
A jednak kroczyła teraz niespotykanie szybko jak na nią, bo pośpiech towarzyszy zazwyczaj mniej dostojnym i poważnym jednostkom. Najgorsze w tym wszystkim było to, że wcale nie zaspała - wstała, jak zwykle wpół do piątej i zaczęła dzień od wypisywania numeroskopu do “Proroka”. Niestety (szczególnie dla numerologicznych czwórek) dzień ten miał być tak obfity w wydarzenia, że straciła poczucie czasu, przez co gnała teraz na łeb, na szyję do Katedry Kryształowych Kul.
Gdy weszła do środka, jej nozdrze natychmiast uderzył zapach mocnej chemii. Czyżby uczniowie jednak się postarali i… naprawdę byli na czas? Zrobiło się jej jeszcze bardziej głupio, gdy dostrzegła przed @Adela Honeycott i @Lockie I. Swansea ponad dwa tuziny lśniących, wypolerowanych kul. Uśmiechnęła się lekko, bo przed dziewczyną stało ich nieco więcej.
- No, no. Jestem pod wrażeniem, panno Honeycott, panie Swansea - odparła, nie do końca wiedząc co począć z dłońmi. Było jej potwornie głupio, a dobra kultura nakazywała zrobić tylko jedno. - Przepraszam za spóźnienie, ale widzę, że moja asysta nie była państwu potrzebna. Bardzo dobrze, przekażę profesor Grey, że spisali się państwo zadowalająco.
Wyprostowała się i ustąpiła im miejsca z drogi wyjściowej. Śmiało mogli zmykać na śniadanko i chwała Merlinowi, że się minęli, bo gdyby była tu tylko kilka chwil wcześniej i podsłuchała kilka tekstów z tej rozmowy, niechybnie zarobiliby sobie na nowy szlaban. Tak się jednak nie stało, toteż mogli rozpocząć nowy dzień wolni od trosk. Lecz ze smrodkiem śmierdzącej chemii na rękach, która jeszcze przez chwilę miała przypominać im, jak się kończy łamanie zasad.

Widziadła: I - tak
Scenariusz: 18 - wymieniam kamyczki na kulę, bo akurat pasuje
Kule: 4 - nie zbijam


   Poranna pobudka nie stanowiła dla niego problemu. Przyzwyczajony do wczesnych treningów, zwlókł się z łóżka krótko przed czasem, bo nawykłe do rygorystycznego trybu życia ciało zwyczajnie odmawiało dalszego lenistwa, nawet jeśli Cole desperacko potrzebował odpoczynku, o czym świadczyły chociażby wyraźne cienie pod oczami i pobladła, nieco opuchnięta twarz. Nie pomogło przepłukanie jej przed wyjściem zimną wodą, a z zaklęciami dla własnego dobra wolał nie eksperymentować, toteż na roboty niewolni do Katedry Kul Kryształowych wybrał się wyglądając jak pół dupy zza krzaka.
   Spóźnienie zawdzięczał więc nie nieprzespanej nocy - choć jedno zerknięcie w kierunku jego przykrej gęby mogłoby to sugerować - ale godnemu pożałowania brakowi skupienia i (najwyraźniej) tajemniczemu zanikowi pamięci, która na rozwidleniu półpiętra ruchomych schodów z jakiegoś niewyjaśnionego powodu nakazała mu skręcić w prawo, zamiast w lewo. Zanim zorientował się w pomyłce, był już w połowie drogi na szczyt wieży astronomicznej i szkoda mu było zrezygnować z powitania dnia tak wspaniałym widokiem, więc zanim zawrócił, wspiął się na górę i poświęcił kilka minut kontemplacji nad własnym sieroctwem.
   Wchodząc do właściwej sali, minął w drzwiach dwójkę pozostałych nieszczęśników, którzy mieli dzielić z nim przykrą konieczność i aż uniósł brwi, bo żadne z nich nie wyglądało na szczególnie udręczone - wręcz przeciwnie - ich radosnemu pogruchiwaniu dorównywał tylko smród chemikaliów, który ciągnął się za nimi aż na korytarz. Cole zmarszczył brwi i skupił się na obecnej w pomieszczeniu nauczycielce. Skinął jej uprzejmie głową i przeprosił za spóźnienie, kątem oka oceniając prace poprzedników. Wyklinając Lockie’go, Adelęi ich podejrzany zapał do pracy, Puchon zajął swoje miejsce i sam zabrał się do roboty.
   Pucując zawzięcie kolejne elementy wróżbiarskiego asortymentu, rozważał czy takie poświęcenie wpłynie na przyszłe czytania i powracająca doń karma wywróży mu nieco lepszą przyszłość. Kolejne kilka minut poświęcił rozmyślaniu nad tym czy Lockie Junior też zdążył się uwinąć przed jego przybyciem, czy też może postanowił podtrzymać ten swój odziedziczony po starym rebel vibe i nie zamierzał pojawiać się wcale.
   Nim zdołał obstawić którąś z opcji, do jego nosa dotarł charakterystyczny zapach dyniowych placków. Whistler podniósł wzrok znad polerowanej właśnie kuli i zerknął na ustawiony na stoliku obok talerz. Spóźniony na szlaban, miał raczej niewielkie szanse, aby załapać się na śniadanie, więc potencjalnie mógł liczyć jedynie na litość skrzatów w kuchni, tak więc każda dodatkowa perspektywa napełnienie żołądka była naprawdę kusząca. Przeszło mu przez myśl, że to może jego nadzorczyni była tak miła i postanowiła oszczędzić mu tortur, ale zerknąwszy w kierunku kobiety nabrał wątpliwości.
   Początkowo udawało mu się opierać irytującemu pragnieniu, ale im dłużej to trwało, tym zapach stawał się intensywniejszy i coraz bardziej kuszący. Cole niemal czuł w ustach słodko-słony posmak z odrobiną pikanterii... W końcu westchnął z rezygnacją i odłożył doczyszczone przed sekundą szkło, by móc wytrzeć ręce w ścierkę i sięgnąć po upragnioną przekąskę. Wystarczyło jednak, że jego palce objęły placek, aby do oszołomionych magią zmysłów dotarła przykra prawda - obmacywał namiętnie nie miękkie, cudownie ciepłe ciasto, a chłodną, kryształową kulę, w dodatku jedną z tych brudnych.
   — Cholerny pył — mruknął pod nosem, wyraźnie niepocieszony i niechętnie wrócił do poprzedniego zajęcia. Pamiętał jeszcze jednak cyrk, jaki odegrał się wcześniej w przedsionku i wiedział, że może być wdzięczny, że magiczna anomalia oszczędziła mu większych przykrości.
   Jakiś czas później, kiedy jego stos niemal dorównywał temu mniejszemu, jaki zostawił po sobie któryś z jego poprzedników, Puchon poprosił @Persephone Aniston o podsumowanie. Przy odrobinie szczęścia może jednak udałoby mu się załapać jeszcze na jakieś cynamonowe bułeczki, bo na placki - o ironio - przeszła mu już ochota.


[zt] - jeśli jest w porządku