W obliczu ciężkiego sezonu Quidditcha, ostatniego roku na studiach oraz rozwoju kariery muzycznej wcale nie dysponowałam wielkimi pokładami czasu pozwalającymi mi na uczestnictwo w klubach i kółkach naukowych, niemniej mimo to zdecydowałam się na start w rozgrywkach durnia - trochę dla zabawy, trochę ze względu na to, że była to ostatnia szansa na udział w tego typu rywalizacji. Krótko przywitałam z młodszymi chłopakami - obu kojarzyłam, szczególnie rudego ślizgona, niemniej różnica wieku dotąd nie sprzyjała zawarciu bliższej znajomości.
Rozpoczęliśmy rozgrywkę - chęć rywalizacji znacznie podniosła mi ciśnienie. Wyłożyłam na stół kartę czekając na reakcję moich przeciwników

5, świat

  Quidditch niezmiennie oraz bezsprzecznie był dla niego numero uno i to jemu poświęcał znaczną część swojego wolnego czasu, ale to wcale nie oznaczało, że nie wykazywał zainteresowania również innymi grami; w końcu dobra rozrywka nie jest zła, a Will zdecydowanie lubił dobrze się zabawić. Jedną z takich gier z pewnością był Wybuchający Dureń i choć karcianki ogólnie nie zajmowały zbyt wysokich miejsc w rankingu jego ulubionych rozrywek, to jednak trudno było mu oprzeć się pokusie dołączenia do Klubu Durnia i wzięcia udziału w jego dorocznych rozgrywkach. Nuta rywalizacji wszak wszystkiemu była w stanie nadać dodatkowego smaczku i zarazem czyniła znacznie bardziej interesującym. Wprawdzie rudzielec nie traktował tego turnieju jakoś bardzo poważnie i przede wszystkim liczył tu na dobrą zabawę, ale jeśli istniała opcja wygrania czegoś, to wiadomo – miło by było być tym, który wygra, nawet jeśli tytuł Króla Durni nie brzmiał jakoś szczególnie zachęcająco i raczej słabo nadawał się do wpisania w CV, czy coś. Zawsze to jednak jakiś tytuł, którym można się pochwalić przed rówieśnikami prawda?
  W każdym razie w wyznaczonym dniu oraz godzinie udał się w miejsce, w którym miał rozegrać swoją pierwszą – i oby jeszcze nie ostatnią, bo to byłoby trochę słabe – partię w turnieju. Tradycyjnym dla siebie salutem powitał swoich dzisiejszych przeciwników, przywołując przy tym na usta równie typowy dla jego persony zawadiacki uśmiech. Zarówno starsza Ślizgonka, jak i młodszy Gryfon nie byli mu zupełnie obcy; z tą pierwszą gra wszak w jednej drużynie i w sumie na tym ich znajomość się kończy, natomiast ten drugi przez pewną… sytuację stał się dla Fitzgeralda dobrym obiektem do kpin oraz przytyków. To może być interesujące.
  — Gotowi na małą partyjkę durnia? — odezwał się bardziej retorycznie, sadowiąc się jednocześnie w miarę wygodnie przy ławce i sięgając do talii po kartę dla siebie, którą następnie wyłożył na stół. — Mam nadzieję, że żadna nowa wielka miłość czy jakieś zielsko nie będą odciągać twoich myśli od gry, Larch — rzucił żartobliwym tonem w stronę Gryfona, unosząc kącik ust w tylko odrobinę kpiącym uśmieszku. Mógł to sobie darować, ale cóż, to było silniejsze od niego.

Kostka: 4
Karta: Kapłan

Lubił tę grę. Zdarzało mu się pograć ze znajomymi z domu, na ogół w jego wieku i zupełnie nie na poważnie, ot tak, dla zabawy. Rozgrywki jednak brzmiały na tyle ciekawie, że przykuły jego uwagę. To i tak była gra losowa, więc większych umiejętności nie potrzebował, a napięcie związane z prawdziwą rywalizacją, bardzo mu się podobało. Jak się okazało, został wrzucony na głęboką wodę, do dwóch starszych ślizgonów. Uśmiechnął się do Vivien, której nie znał zbyt dobrze, ale kojarzył z widzenia.
- Asphodel - przedstawił się jej, bo wątpił, żeby znała jego imię. Nie byli z jednego domu, poza tym dzieliła ich spora różnica wieku i o ile fakt, że on pamiętał starszą, atrakcyjną ślizgonkę był bardzo prawdopodobny, to to, że ona z jakiegoś powodu miała kojarzyć jego - już nie tak bardzo. Spojrzał niechętnie na chłopaka i przewrócił oczami na jego komentarz. Nie miał pojęcia skąd tacy się biorą, ale czasem lepiej się było nie zastanawiać. Trzeba było przyznać, że chęć wygranej znacznie wzrosła w momencie, w którym poznał swoją konkurencję. To nie była ich pierwsza rywalizacja i w tej dziedzinie miał już trochę większe szanse. - Nie martw się, ta gra nie wymaga zbyt dużo myślenia. Na twoje szczęście - wyciągnął kartę i skrzywił się, kiedy porównał ją z innymi. Przegrał pierwszą turę, a to nie był dobry znak. Co prawda efekt nie był zbyt dotkliwy - został oblany sporą ilością wody i siedział teraz przed nimi cały mokry, ale wiedział o ile gorsze rzeczy czyhają w tej talii, więc nie było co narzekać.

3, gwiazda

  — Może pożyczyć? Bo chyba masz jakiś niedostatek tego szczęścia — odparł z wciąż uniesionym kącikiem warg, gdy karty ‘przemówiły’ i ta wyciągnięta przez Asphodela okazała się w tym starciu najsłabsza. Jednocześnie też pił odrobinę do tego, gdy poprzednio rywalizowali, bo i wtedy szczęście raczej nie stało po stronie Gryfona. Bądź co bądź ni stąd, ni zowąd na głowę młodszego chłopaka wylała się masa wody, sprawiając, że do końca ich obecnej rozgrywki będzie zmuszony siedzieć w przemoczonych do suchej nitki ubraniach, wyglądając przy tym jak, cóż, zmokły kurczak. Efekt z tych nieco upierdliwych (bo jednak siedzenie w mokrych ciuchach to żadna przyjemność), ale na dłuższą metę nieszkodliwych. Na pewno też można go zaliczyć do tych zabawniejszych, szczególnie gdy to rywal staje się jego ofiarą, a nie ty sam.
  Rudzielec parsknął cichym śmiechem, w głębi oddychając jednak z ulgą, że to nie jego karta poległa w tym boju. Nie był może wielkim koneserem czy jakimś innym zapaleńcem, jeśli chodzi o grę w durnia, ale dobrze pamiętał co takiego robił Kapłan i cóż, jest to zdecydowanie jedna z tych kart, z którą wolałby jednak nie przegrać. W każdym razie partia trwała, więc bez zbędnej zwłoki dobrał kolejną kartę i od razu rzucił okiem na rysunek. Sprawiedliwość. Ujdzie, jej działanie w razie czego nie było ani specjalnie widowiskowe, ani zbyt uciążliwe, choć miał przeczucie, że to raczej nie będzie moment, w którym talia kart postanowi go ukarać za niecne sprawki i da mu po łapach.
  Podniósł spojrzenie swoich ciemnobrązowych oczu na współgraczy. No to komu teraz fortuna postanowi – w mniej lub bardziej spektakularny sposób – pokazać środkowy palec?

Kostka: 6
Karta: Sprawiedliwość

Nie był może szczególnym szczęściarzem, ale jednak - pechowcem też nie. Tak mu się przynajmniej zdawało, bo podczas tej gry w durnia, wyglądało na to, że jakaś siła wyższa się na niego uwzięła. Coraz bardziej zależało mu na tym, żeby nie przegrać, ale talie kart ani trochę z nim nie zamierzała współpracować. Przewrócił tylko oczami na - trafny - komentarz chłopaka i sięgnął po kolejną kartę, która prawdopodobnie również miała go pogrążyć. Już widział, że nie poszło mu najlepiej, aczkolwiek wszystko zależało jeszcze od ruchu Vivi. Na szczęście znowu nie trafiło na najgorszy efekt. Co najwyżej miał się trochę poparzyć, zawsze mogło być gorzej. Przynajmniej nie zmarznie, siedząc przemoczony. Instynktownie się trochę odsunął, tak jakby miało mu to coś dać.

2, mag

Mimo wszystko trochę żałowałam młodego gryfona - kubeł zimnej wody nie był specjalnie przyjemnym doświadczeniem, a ja przecież mimo rywalizacji nie życzyłam żadnemu z moich przeciwników źle - zbyt słabo ich znałam, zresztą raczej nie przywykłam do nieżyczliwości. Niemniej gra toczyła się dalej i musiałam skupić się. Miałam nadzieję, że i tym razem będę miała tyle szczęścia - i faktycznie tak się stało! Nie dość, że kapłanka nie była szczególnie ciężką kartą, to jeszcze okazało się, że mój rzut (mimo iż nie najwyższy) ponownie wygrał z Asphodelem.

3, kapłanka

Tytuł pechowca rundy ponownie powędrował do Larcha; karta wyciągnięta przez chłopaka okazała się znów słabsza od tych wyciągniętych przez niego i Viviene, a efektem tego… był jej wybuch. Karta dokonała nagłej i dość efektownej samodestrukcji, sprawiając, że Gryfon był teraz nie tylko przemoczony, ale dodatkowo cały uwalany w sadzy i jeszcze dorobił się paru oparzeń, niegroźnych wprawdzie, ale wciąż.
  — Przynajmniej tyle, że to jednak nie była od razu cała talia, co nie, Larch? — Skierował odrobinę wymowne spojrzenie w stronę bruneta, subtelnie przypominając tym sposobem jak bliski tamten jest wylotu z tej partii i jednocześnie całych rozgrywek. Przynajmniej na chwilę obecną, bo dureń to bardzo nieprzewidywalna gra i w jednej chwili wszystko może się zmienić, nieważne jak dobrą czy złą passę miało się do tej pory; jedna bardziej pechowa karta, tyle w zupełności wystarczało. To, że on i starsza Ślizgonka nadal posiadali po trzy życia, a Asphodel zaledwie jedno jeszcze niczego więc nie przesądzało.
  — Dobra, to co tym razem dla mnie masz… — mruknął, sięgając po następną kartę i wykładając ją na stół. Gra dla niego na pewno się nie zakończy, co do tego nie miał żadnych wątpliwości; miał jednak dość mieszane uczucia do Mocy i jej efektu, gdyby szczęście mu tym razem nie dopisało. Wszak może być nieco ciężko skupić się na dalszej grze, gdy nogi same będą rwać się do dzikiego pląsu. Niczego jednak nie dał po sobie poznać, wyglądając na tak samo pewnego siebie jak zawsze, gdy patrzył na swoich przeciwników w oczekiwaniu na ich ruchy.

Kostka: 2 > 2
Karta: Moc

Gra bez wątpienia nie układała się pomyślnie dla młodego Gryfona, wiedziałam jednak, że Dureń bywa piekielnie przewrotny i za kilka rund (a w przypadku wyjątkowo niekorzystnej karty nawet zaraz) to ja mogłam okazać się przegraną osobą, czego oczywiście chciałam uniknąć - co innego odpaść w finale, a co innego (dosłownie) zrobić z siebie durnia już na początku rozgrywek. Choć moja karta nie była najgorsza, to w gruncie rzeczy odetchnęłam z ulgą kiedy zobaczyłam, że Fitzgerald ma gorszy wynik kości niż ja. Byłam bezpieczna - pytanie brzmiało: czy po tej rundzie skład grupy ulegnie zmniejszeniu? Wątpiłam w to, bo oboje mieliśmy dość niskie wyniki kości, ale Gryfon mógł jeszcze nas zaskoczyć.

3, Gwiazda

Pech ewidentnie się go trzymał wtedy, kiedy nie powinien. Normalnie nie miałby takiego parcia na wygraną, ale to jednak były rozgrywki, zresztą nie chciał ponieść porażki w tym towarzystwie. Zresztą, już nawet nie chodziło o zwycięstwo. Nie chciał przegrać z takim kretesem. Oby słowa Willa nie były prorocze, bo kolejna przegrana tura faktycznie oznaczałaby wybuch całej talii.
- Nie tak szybko - pokręcił głową, z nadzieją, że ma rację i rzeczywiście nie stanie się to już za chwilę. Wyciągnął niepewnie kartę i spojrzał na księżyc. Patrząc jednak po karcie przeciwnika, nie powinno być problemu. Czyżby tym razem miało mu się udać? Zerknął jeszcze w kierunku Vivien, zastanawiając się, kogo tym razem dosięgną konsekwencje.

2-->3, księżyc

Walka o "przeżycie" między Williamem, a Asphodelem była niezwykle zażarta i tym razem przegranym byl Ślizgon. Uśmiechnęłam się delikatnie do Gryfona - nie stawałam po niczyjej stronie, ale właściwie cieszyłam się, że nadal gramy w szerokim składzie. Chwilę później tamta tura poszła już w niepamięć - musiałam skupić się na bieżącej rozgrywce. Karty wciąż jednak były dla mnie łaskawe - nie dość, że trafiłam na kochanków, więc wszystko wskazywało na to, że nie dotkną mnie żadne konsekwencje, to jeszcze numer był na tyle wysoki, ze prawdopodobieństwo przegranej było nikłe. No ale cóż - wszystko jeszcze może się zdarzyć.

6, kochankowie

  Tym razem szczęście nie stanęło po jego stronie. Pomiędzy kartą Larcha a jego własną wywiązał się mały pojedynek, który zakończył się dlań przegraną uszczuplając go o jedno życie. Fitzgerald, ledwie tura dobiegła końca, poczuł jak dostaje nagłego zastrzyku mocy; trochę jakby wypił właśnie duszkiem cały dzban bardzo mocnej kawy, czy coś. Ewidentnie jakiejś doprawionej kawy, bo w dodatku miał nieodpartą potrzebę by zerwać się z miejsca i zacząć tańczyć w najbardziej szalony oraz energiczny sposób w jaki tylko potrafił. A jako, że nie był w stanie w żaden sposób nad tym zapanować, dokładnie to uczynił – poderwał się nagle z miejsca i zaczął tańczyć jakimś cudem nie obijając się i nie wpadając na ławki stojące w klasie, a także zapewne robiąc z siebie tytułowego durnia, czym akurat się nie przejmował ani trochę.
  Wyciągnięcie kolejnej karty, kiedy nogi nie miały zamiaru ani na moment pozwolić mu przystanąć ciągle zmuszając go do tańca, stanowiło pewne wyzwanie, ale dla chcącego nic trudnego. W końcu udało mu się tego jakoś dokonać i jednocześnie wyłożyć wylosowaną kartę na stół, nie zwalając przy tym reszty na ziemię. Nie miał szansy za bardzo przyjrzeć się rysunkowi na niej, ale chyba był to Pustelnik, więc też nie tak tragicznie. Najwyżej będzie tańczył w czymś przypominającym worek na ziemniaki, czyniąc całą sytuację jeszcze bardziej komiczną niż już prawdopodobnie była. Istniało jednak niskie prawdopodobieństwo na to, bo miał dość wysoki numer, może nie najwyższy, ale bardzo bliski niego. Wszystko zależało od tego, co się trafi Gryfonowi.
  No dalej losie, komu tym razem postanowisz dać prztyczka w nos?

Kostka: 5
Karta: Pustelnik

Obserwował rozbawiony poczynania Williama, który został skazany na działanie dość ciekawej karty. Prawdę mówiąc, byłem pewien, że to tylko chwilowa przewaga i zaraz odpadnę. W końcu jako jedyny straciłem już dwa życia, każda przegrana runda oznaczała teraz już koniec. Po kolejne karty sięgałem dość niepewnie, mając nadzieje, że jakimś cudem uśmiechnie się do mnie szczęście. Widząc to, co wyciągneli przeciwnicy, moje nadzieje umierały. Poszło im naprawdę dobrze i szansa, że nie przegram, znacząco zmalała. A jednak! Okazało się, że tym razem nie miałem jeszcze odpaść. Wyglądało na to, że rundę znowu przegrał William. Jak widać Vivi znacząco ich ogrywała i łatwo było się domyśleć, kto może być dzisiejszym zwycięzcą. Starał się jednak myśleć pozytywnie, w końcu wciąż był w grze.

6, słońce

Chłopcy szli w łeb w łeb - ale bynajmniej nie w drodze do wygranej. William doprowadził do ich wyrównania i muszę przyznać, że w łachmanach przypominał raczej irlandzkiego chłopa małorolnego, a nie przystojnego chłopaka, którym w gruncie rzeczy był. Po chwili jednak rozpoczęła się kolejna tura i przestało mi być do śmiechu - moja karta w wypadku przegranej powodowała natychmiastowe odpadniecie z gry. Wprawdzie numer był na tyle wysoki, że szansę na porażkę nie były szczególnie wielkie to jednak musiałam pamiętać, że w ostatniej rundzie drugi ślizgon również miał na karcie piątkę, a mimo to przegrał. Pozostawało mi jedynie czekać na karty przeciwników - pewne było jednak to, że w tej rundzie ktoś z nas musiał odpaść.

5, śmierć

  Właśnie miał okazję się przekonać na własnej skórze jak bardzo gra w durnia może być nieprzewidywalna i jak szybko wszystko może się pozmieniać; zaledwie parę chwil temu jeszcze mógł cieszyć się kompletem żyć, a teraz pozostało mu już tylko jedno i – podobnie jak Gryfon – znalazł się na skraju wylotu. Zmuszony do nieprzerwanego tańca nie od razu zdołał dostrzec jaką wartość miała karta wyciągnięta przez Gryfona; o swojej drugiej przegranej – mimo stosunkowo wysokiego numeru – pod rząd dowiedział się w momencie, kiedy jego ubrania przetransmutowały się w pustelnicze łachmany. Cóż, los ewidentnie postanowił zadrwić sobie z niego.
  — Stylowo — rzucił z wyraźnym rozbawieniem, zerkając na swój ‘nowy’ ubiór. Mógł jedynie sobie wyobrażać, jak to musi wyglądać w połączeniu z jego tańcem, ale nie skupiał się na tej myśli zbyt długo. Gra wciąż trwała, a kolejna tura dla jednego z nich miała się okazać tą ostatnią; w końcu jemu i Aphodelowi pozostało po jednym życiu, a Vivien, jak zdołał zauważyć, wylosowała jedną z kart, które powodowały natychmiastową eliminację. No, no, zaczynało się robić naprawdę interesująco.
  W swoich ‘pląsach’ skierował się ku ławce, by bez zbędnego przedłużania wyciągnąć z talii kolejną kartę. Trafił na kochanków, choć na dłuższą metę nie miało to w tym momencie zbyt dużego znaczenia, bo jeśli będzie słabsza od kart przeciwników, to i tak odpadnie. Teraz największe znaczenie miała wartość, a ta okazała się niższa niż u Ślizgonki, więc wszystko sprowadzało się do tego, co będzie miał Larch.

Kostka: 4
Karta: Kochankowie

Wyglądało na to, że był skazany na porażkę. Nawet, kiedy teoretycznie wyrównał szansę z Williamem i kolejna runda mogłaby skończyć się dobrze, to jednak karty postanowiły być dla niego złośliwe. A zwłaszcza te przeciwników. Już kiedy zobaczył, że im dobrze poszło, miał złe przeczucia. Jego karty tylko to potwierdziły. Odpadł z gry z magiem w ręku i tylko spokojnie czekał na wybuch swojej talii. Był ciekawy, co dalej. William będzie nastepny, czy może Vivien straci dotychczasowego farta? Zamierzał siedzieć i bacznie to obserwować. Nawet jeśli nie mógł już uczestniczyć

Mag, 3

Gryfon odpadł z gry i zostałam sama z Williamem. W teorii oznaczało to, że byłam zdecydowanie bliżej zwycięstwa, jednak patrząc na to jak blisko przegranej mogłam być w ostatniej turze wolałam nie wyrokować. Moja pozornie doskonała sytuacja zdecydowanie obróciła się na moją niekorzyść - dość trudna karta w zestawieniu z niskim numerem dawała duże szanse na utratę punktu i zmaganie się z nieprzyjemnymi konsekwencjami do końca gdy. Jedyne co mi pozostawało to liczyć, że drugiemu ślizgonowi pójdzie jeszcze gorzej.

2, głupiec

  Szczęście tym razem zdecydowanie nie stało po stronie Asphodela; karta wyciągnięta przez Gryfona okazała się być tą najsłabszą, eliminując go tym samym z dalszej gry. William nawet nie usiłował powstrzymać lekko tryumfalnego i zarazem dość wymownego uśmieszku, gdy rzucił okiem w kierunku młodszego chłopaka. Zupełnie inna sytuacja, zupełnie inny charakter rywalizacji, ale ponownie to on okazał się być górą.
  — To się nazywa odejście z hukiem —odezwał się z wciąż tym samym uśmiechem, gdy najpierw wybuchła karta Larcha, a zaraz po niej również cała talia, którą grał. Will – oczywiście wciąż pozostając w tańcu – przeniósł spojrzenie ciemnobrązowych oczu ku Vivien, której do tej pory towarzyszyła najlepsza passa, ale fortuna bywa bardzo kapryśną istotą i bardzo łatwo stracić jej łaskę, co chyba właśnie spotkało Ślizgonkę. Poprzednio karta mogąca ją natychmiast wyeliminować, teraz karta o dość nieprzyjemnym efekcie i w dodatku niskiej wartości.
  Wyciągnął własną i w duchu odetchnął z ulgą; trafił na dokładnie tą samą kartę co poprzednio, ale najważniejsze było to, że była zdecydowanie mocniejsza niż jego przeciwniczki. Prościej mówiąc, wciąż pozostawał w grze.

Kostka: 6
Karta: Kochankowie

  Poprzednia runda bezsprzecznie należała do niego, a starszej Ślizgonce przyszło zmierzyć się z jednym z paskudniejszych – choć przynajmniej nie eliminujących z miejsca – efektów zsyłanych przez karty. Musiał przyznać, że chyba wolał już swój przymus tańca do końca rozgrywki niż ciągłe otępienie i problemy z wykonywaniem nawet najprostszych czynności. Z tego względu nawet nie próbował zagaić żadnej rozmowy, mimo że cisza panująca w klasie wydawała mu się odrobinę męcząca, bo miał przeczucie, że przy obecnym stanie jasnowłosej mijałoby się to z celem.
  Miast tego po prostu wyciągnął z talii kolejną kartę, by kontynuować grę i cmoknął z przekąsem, widząc jaką ma słabą wartość. Sam rysunek nie był taki zły, akurat ta konkretna karta nie sprowadzała na przegranego zbyt uciążliwych efektów i nie powodowała natychmiastowego odpadnięcia, ale w jego sytuacji nie miało to zbyt dużego znaczenia. Przegrana tak czy owak będzie dla niego równoznaczna z końcem gry, a przy tak niskim numerze prawdopodobieństwo na to znacznie wzrastało. Tym razem najwyraźniej to on wypadł z łask fortuny i mógł jedynie liczyć na to, że nie oznaczało to, że Dear do nich powróciła.

Kostka: 1
Karta: Gwiazda