Żeby nie było, to autorka postaci ma krukoński mózg. Ale Ślizgonką też nieraz jest, tak, tak. Takie dwa w jednym, ha!
- Nie, nie, nie. To ty źle interpretujesz moje intencje - stwierdziła dobitnie. Płosząc przy tym kolejnego ptaka, który jeszcze ostał się o tej porze roku. Jeszcze trochę tak pokrzyczą, a wszystko odleci. I dobrze, przynajmniej nie będzie tych odrażających odchodów.
- No... krukoński mózg myśli tylko o nauce i nauce i nauce. Potrafi zapamiętać bardzo dużo, często niepotrzebnych, rzeczy. I jak ma pomysł, to zawsze bardzo inteligentne, których często nie można pojąć. No ale przepraszam, ty takiego nie posiadasz, pomyliłam się i dałam ci złudną nadzieję. Och, co ja zrobiłam! - udała wielce zmartwioną i aż złapała się za głowę, by zachować pozory.

Dwa w jednym? Zupełnie jak ta kawa; kawa i cukier w jednym, zalewasz wodą i gotowe! Wow!
- Niemożliwe - upierała się Jacqueline, po czym obejrzała się na ptaki. Uciekały! I bardzo dobrze, w sumie denerwowało ją to ich głupie świergolenie, które czasem budziło ją rano. Chce człowiek, cholera, trochę pospać, ale nieee, bo jakiś pieprzony pierzasty frajer rozpoczyna koncert życzeń i uprzykrza życie jakąś wkurzającą, piskliwą melodią. Ugrh. O odchodach nie wspominając!
- O losie, dziękuję! Nie, nadzieja bynajmniej nie była złudna, cieszę się, iż mnie to nie dotyczy - oznajmiła i dodała konspiracyjnie - Przyznam ci, że te ravenclawskie kujony z mojego dormitorium mnie przerażają. Pomyśleć, że przez pierwsze lata w Hogwarcie do nich należałam! - zachichotała.
Rany. To były piękne czasy; martwiła się tym, że nie odrobiła jakiegośtam zadania i była zdolna wstać rano godzinę wcześniej, by je napisać. Dobrze, że jej przeszło... naprawdę.

To chyba jest kawa z mlekiem, dwa w jednym. Bo jest jeszcze taka trzy w jednym! Kawa, mleko i cukier! Jak oni to robią, hym, hym?
- Możliwe, możliwe - pokiwała głową, jakby chciała udowodnić, że była jedną z tych mędrców, co to gadają o nie wiadomo czym.
I dobrze, że ptaki uciekały. Ta ich melodia [?] wydawana przez te jakże urocze dzióbki tylko działała Cir na nerwy. Jak ktoś chce, to niech słucha, no ale niech dadzą też człowiekowi spać, matko.
- No i tak trzymać! - zaklaskała aż w ręce [omg, ze ona?] - noo, pamiętam to. To było straszne! I dobrze, że minęło, uff. Kamień z serca. Czy jakoś tak.
Pamiętała doskonale [tak, tak, ona też miała dobrą pamięć, ale się nie uczyła, więc nie miała krukońskiego mózgu, co to, to nie! i jej pomysły nie zawsze były inteligentne], jak Jacqueline była taką wielką kujonicą. Tylko książki, nauka, ugh... I tylko od jednej lekcji do drugiej, z klasy do biblioteki i z powrotem... Masakra. Na szczęście teraz tak nie robiła, z czego Cir baardzo się cieszyła.

A tak, rzeczywiście. Myślałam, że to kawa i cukier, a w wersji "3 w 1" powstaje innowacja z mlekiem. No, ale nieważne, nie piję jej i nie mam zamiaru zacząć, więc się nie znam. Żaklinka też nie, więc to by było chyba na tyle w tym temacie, o.
- To ja tu jestem z Ravenclawu, więc zapewne wiem lepiej! - obruszyła się żywo, słysząc jakże mądrze brzmiący sprzeciw Cirilli. Zresztą sama też czasem lubiła udawać mądrzejszą niż jest naprawdę, albo porządniejszą; zazwyczaj bywało tak, że im lepszy humor miała, tym bardziej chciało jej się wprowadzać jakieś zmiany w jej zwykle obojętnym głosie. Hm. Słysząc entuzjazm dziewczyny, dodała:
- Właśnie! Myśl o egzaminach nie dawała mi spać; na szczęście w drugiej, czy tam trzeciej klasie mi przeszło i wiesz co, życie stało się dużo łatwiejsze. No i dziwnym trafem mam więcej czasu na przyjemności!

Autorka postaci Cir też nie pije kawy, w żadnej postaci [oprócz zbożowej], zdecydowanie woli herbatę, szczególnie rozpuszczalną cytrynowa, po której jej zawsze odbija szajba [owoce leśne też są niezłe!].
- No ale ja jestem ze Slytherinu, to my, Ślizgoni mamy przecież najlepsze pomysły - oburzyła się jeszcze bardziej, niż Jacqueline. Jednak nie była faktycznie obrażona, nie, na Żak nie można się było obrażać. Przynajmniej ona nie mogła. A takie kłótnie o byle co to była ich codzienność. Nie było to w ich przypadku niczym dziwnym.
- No widzisz? Ja to wiedziałam od razu i się nie męczyłam. Nie to co ty, kujonku - roześmiała się, pokazując na Jacqueline palcem.
No wiadomo, że ma się więcej przyjemności. Carpe diem, Jacqueline, carpe diem, Cir. Carpe diem.

O, autorka postaci żaka również preferuje kawę zbożową, a najchętniej herbatę; może niekoniecznie dostaje po niej szajby, może dlatego, że nie pija rozpuszczalnej cytrynowej, tylko zwykłą z cytryną?, no ale chyba się liczy. O, albo aroniowa! Mniam-mniam. Rozkosz dla podniebienia.
- Tak, jasne jasne, tak sobie to tłumacz - rzuciła niedbale, przeczesując dłonią włosy. Tak, wspaniały element taktyczny, odwracający uwagę przeciwnika od rzeczywistego tematu dysputy! Czyż ona, panna Einstein-Moreau, nie była genialna?
Uwielbiała tak sobie dyskutować z Cir.
- Znasz bajkę o wężu? Opowiem ci! Ssssssssssssssssspadaj - wysyczała w odpowiedzi, przypominając sobie swoją ulubioną zaczepkę z dzieciństwa. Boże. To były piękne czasy.

Bo kawa Inka najlepsza jest! I herbata cytrynowa Liptona, ach, coś niesamowitego. I jak to działa na wyobraźnię. A autorka postaci Cir, co Gab się nazywa, jak jej inna postać, dostaje szajby nieraz nawet bez żadnych "dopalaczy".
- A żebyś wiedziała, pfff - prychnęła jak wyliniała kotka, po czym usadowiła się wygodniej, opierając się o jakieś dachówki. Jacqueline - genialna? No proszę cię, to przecież Cirilla była najbardziej genialną istotą na świecie [tak sobie przynajmniej wmawiała].
Dyskusje z Żak o wszystkim i o niczym był doprawdy czymś za czym Cir zawsze tęskniła.
- Sama się zbadaj - odparła, równie dziecinnie. Jej, to było takie głupie, a kiedyś zawsze działało. I wystarczało to powiedzieć odpowiednim tonem, a taki delikwent uciekał w popłochu. A teraz? Trzeba było się nieźle natrudzić.

Chyba jeszcze tu nie była. Cóż za niewyobrażalna strata, że odkryła to miejsce dopiero w ostatniej klasie! Dach był poryty śniegiem, a z góry wszystko wyglądało bajecznie. A do tego trafiła na odpowiedni czas, białe płatki opadały z nieba, choć bez światła wyglądały tylko jak szara masa, kłębiąca się w przestrzeni. Na szczęście nie przeszkadzało to Lorelei, która zamknęła oczy i cieszyła się z tego, że może wreszcie trochę pomarznąć.
Choć były dwie wady. Zdecydowanie wolałaby w tym momencie robić coś, co przysporzyłoby jej sporą dawkę adrenaliny. Tęskniła za smokami, za Rumunią, gdzie otoczeniem były wielkie pola, a jeśli znało się lokalizację, można było trafić do ognistych potworów. I, o dziwo, te wielkie stwory zachowywały się przy niej nadzwyczaj spokojnie. Szkoda, że nie działała tak na ludzi. Których brak był drugą wadą, nie uśmiechało jej się samotne spędzanie czasu. Mimo wszystko.

W toku rozważań nad wartością swojej egzystencji, Samael uznał, że nie przedstawia sobą niczego, co mogłoby się zdać przyszłym pokoleniom, obecnym pokoleniom i światowi ogółem. W toku rozważań dalszych, uznał jednak, iż równowaga w przyrodzie jest potrzebna i na każdą dziesiątkę mentalnych ideałów, musi trafić się jeden skończony cham i dupek. Z namaszczeniem przyjął więc tę rolę i spełniał ją gorliwie. Wędrując bowiem w stronę dachu, wymachiwał laską tak niefortunnie, że prawdopodobnie co najmniej jednej osobie zafundował ciężkie złamanie i oddalił się smętnym krokiem.
Nie, Samael kłamał. Okłamywał samego siebie, że widzi jakikolwiek sens w swoich działaniach, jakikolwiek cel w tym, co robi. W wiecznym szukaniu wrogów, rozsiewaniu nienawiści i zasnuwania relacji chłodem istnienia. Chłodem, ach.
Wobec tego Samael postanowił popełnić subtelne samobójstwo.
Znalazłszy się na dachu, poruszając się ostrożnie i pomagając sobie w odkrywaniu drogi białą laską, Krukon przemierzył dystans dzielący go od krawędzi dachu. I zasiadł, na obrzydliwie zimnym śniegu, wśród odstręczająco lodowatego wiatru i pieprzonych płatków śniegu rozpuszczających się na jego chorobliwie bladej skórze.
Martwy wzrok, pustka spojrzenia wbita była w martwy punkt niebytu, wpatrywała się niewidząco w rozciągnięte przed nim błonia.
Postanowił zamarznąć!

Odruchowo odwróciła głowę, słysząc, że czyjeś stopy (plus biała laska) mącą gładki śnieg, zostawiając na nim ślady. Obserwowała znajomą postać, która z nieznanego Lorelei powodu pojawiła się na dachu. Co dziwniejsze, ta sama osoba usiadła na śniegu, choć wcale nie lubiła chłodu. Ciemnowłosa zmarszczyła lekko brwi, zastanawiając się, czy zdradzić swoją obecność, czy siedzieć cicho, zastanawiając się co Samael planuje. W sumie nie musiała tego robić.
Po pewnym czasie, kiedy uznała, że jest w stanie wypowiedzieć coś w miarę neutralnym tonem, odezwała się.
- Co tu robisz?
Chyba nie był na tyle głupi, aby planować nagłe zsunięcie się z dachu, czy inny podobny sposób samobójstwa. Marznięcie też nie było rozsądne. Właśnie, Lacey Elise, właśnie. Ostatnimi czasy częściej zdarzało jej się kichać. Aczkolwiek nie miało to związku z tym, po co chłopak tu przyszedł. A Ślizgonka, choć ją korciło, dalej nie wgłębiała się w jego myśli, obawiając się, że gdzieś tam głęboko, znajdzie obelgi skierowane właśnie do niej.

Wzdrygnął się; impuls wywołany jej głosem był bliski fizycznego zrzucenia go z dachu, w dół, w przepaść wypełnioną ponurym świstem wiatru i markotną przestrzenią chłodu samego w sobie, rozcinanego setkami wirujących płatków.
Wizja jego samego, odczuwana w postaci bólu, jaki mógł nastąpić, przeraziła Samaela. Uznał, że jednak nie ma zamiaru umierać, nie na chwilę obecną, nie jako krwawy placek złożony z nędznych ochłapów istnienia.
Cofnął się więc nieco, właściwie niejako odczołgał tyłem i odetchnął.
- Cholera, zrzuciłabyś mnie - fuknął, odwracając twarz w jej stronę. Schudł od ich ostatniego spotkania. Co zabawne, ona też była jedną z ostatnich osób, które spotkał. To było dawno temu, tak... ale od tego czasu długo siedział w całkowitym zamknięciu, azylu, samotni.
Uznał, że nie jest w stanie wytrzymać zbyt długo z samym sobą.
- I znów na siebie trafiamy, Elise - rzekł cicho, a jego półszept porwał wiatr. - Zrządzenie losu, okrutne przeznaczenie, które nieustannie sobie drwi, stawiając mi na drodze jedyną istotę, jaką gardzę.
Zabolało go to kłamstwo. Doszczętnie. Aż na chwilę zaparło mu dech, że tak parszywie kłamie, odbierając sobie wszystko, co jeszcze ko...
Nie, nie kochał. Przecież nie potrafił... prawda?

Warto zaznaczyć, iż w tym samym czasie nasze cudowne dziewczynki znajdowały się w zupełnie innej części dachu i kontynuowały swoje urocze spotkanko, nieświadome obecności Lorelei i Samaela.
Wracając do ich rozmowy, Żak nie mogła dopuścić do siebie myśli, jak ktoś może być genialniejszy od niej - to niedorzeczne! Uznała jednak, że prychnięcie Cirilli oznaczało brak możliwości riposty, a zatem jej wygraną. Ha! Niestety została zagięta kolejnym stwierdzeniem. Och nie! Co tu odpowiedzieć?
Wstała energicznie, nie zważając na to, że była cała mokra, bowiem padał śnieg. No, jakoś przetrwa! Następnie wyciągnęła rękę w kierunku kuzynki, by pomóc jej podnieść się na nogi i zaproponowała:
- Dobra, nie wiem, co powiedzieć. Remis! A tymczasem... chodźmy stąd, robi się zimno. Zróbmy coś szalonego, co ty na to?
Pociągnęła ją za rękę i obie zeszły na dół, by po chwili znaleźć się w zamku.

Weszły na dach. Dosyć dziwne miejsce.. Szkoda, że nie było Jane lub Carmen. Widoku był nieziemski! Nie miały aparatu więc kredki lub farby przyjaciółek, by tutaj się przydały.
- Jak tutaj cudownie - Powiedziała zachwycona.
Kot zaczął jakoś dziwnie skakać. Chyba nie podobało jej się tutaj.
Zaś Atena zaczęła latać koło Elliott aż w końcu usiadła jej na ramieniu. Zagruchała i zaczeła... Szarpac Elliott za włosy. To musiało być bolesne!
- Ojejku - Morgane nie wiedziała co robić.

Weszła na dach z szeroko otwartymi oczami.
- Tu. Jest. Nieziemsko. - Szeroko otwarła usta i rozglądała się dookoła, chłonąc wszelkie widoki. - Wiesz może, która jest godzina?
Wypatrzyła idealne miejsce do rozpłaszczenia się. Usiadła dalej wpatrując się w niebo.
- Auć! - Ktoś zaczął jej wyrywać włosy. Jeśli to Hope, to nie dostanie dzisiaj żadnego ciasteczka. Potrząsnęła gwałtownie głową, ale niestety. Ptak wczepił się jeszcze bardziej. Wyciągnęła z kieszeni ciastko i podała je sowie, mając nadzieję, że to wystarczy. Ptak był wyraźnie zadowolony, gdyż zaprzestał pozbawiania włosów Elliott.
Natychmiast przejechała po nich dłonią. Nie dało się wyczuć żadnych większych dziur.
- Jak to wygląda?

Zerknęła na nieziemski swój zegarek. Było w nim tyle wskazówek, a wiedziała która jest godzina.
- Około 19. Bedzie niedługo ciemno - Stwierdziła.
Wrzasknęła coś na swoją sowę. Mało myśląc szybko ją wpakowała znowu do klatki.
- Jesteś nieznośna! - Powiedziała tyle, a Atena zrobiła wielkie oczęta jakby przepraszające, a Morgane uległa..
Odwróciła się do Elliott. Zerknęła na jej włosy.. Zrobiła przerażoną minę.
- Jak mi strasznie głupio... Moja sowa.. Twoje włosy - Ciągnęła takie pojedyńcze słowa jeszcze z dwie minuty, aż - Spokojnie. Nic Ci nie jest. A znaczy twoim włosą - Zaczęła się śmiać. Musiała dużo strachu zrobić Elliott.

- Zaraz będzie zachód słońca. Zdaje się... że musimy patrzeć w tamtą stronę - pokazała palcem drugą stronę dachu. - Chyba...
Chwyciła Morgane za rękę i pociągnęła ostrożnie na bok. Dzięki Bogu były blisko narożnika dachu. Nie miała zamiaru iść dalej. Przecież ten zamek jest ogromny! Widziały stąd czerwoną kulę.
- Uff... to dobrze. Już się bałam, że będę musiała nosić cały czas sztuczne włosy. - Zaśmiała się, puszczając oczko do Morgane.

- To się chyba nazywa peruka - Zaśmiała się - Mugole to noszą własnie jak nie mają włosów.. Zabawne - Przecież czarodzieje mogli zrobić sobie eliksir.
Może to szalony pomysł, ale Morgane usiadła na dachu. Patrzyła na zbliżającą sie kulkę. To musiało być słońce.
- Jak ładnie... Ten cały krajobraz, słońce.. O Merlinie - Powiedziała zachwycona.
Było widać boisko, lasy i śliczne rzeki. Jak sie przyjżeć to można zauważyć w lesie chyba zbiorowisko centaurów. Morgane zrobiła wielkie oczy. TAK! To centaury.
- Tyy... Elliott zobacz. Tam są centaury! ale to ile - Pokazała miejsce gdzie widziała widoczny ruch..
-Jakim cudem centaury o tej porze.. Chyba coś się stało! Może jakaś kometa - Zamyśliła się.
Zaczęła zadowolona bując nogami.

- Tak! Właśnie! Peruka. - Zaśmiała się, można rzec perliście. - Kiedyś urządziłyśmy sobie z moją mugolską przyjaciółką dzień średniowiecza. Wiesz, obszerne suknie itp. Miałyśmy też te... no... peruki. Takie wysokie na 20 centymetrów.
Spojrzała w dół. Czerwona tarcza słońca była już do połowy schowana za horyzontem. Nieziemskie światło odbijało się od jeziora.
- Bajecznie... - Jak zaczarowana wpatrywała się w centaury, które pokazała jej Morg. W końcu dotarło do niej, że to dość niecodzienny widok. Zmarszczyła brwi. - Coś ważnego chyba ma się stać.
Zauważyła dość pokaźnego gargulca uczepionego krawędzi dachu. Uśmiechnęła się do siebie, po czym zaczęła ostrożnie iść w jego stronę. Uklękła na jego plecach i rozpostarła ręce na boki, czując, jak wiatr bawi się jej włosami.
- Tylko się nie poślizgnij! Mówiła do siebie.

- W średniowiecze? Żartujesz! Jak fajnie musiało to wyglądać! - Entuzjazm przez nią przechodził. Miała wahania nastroju.
Zadrżała. Gdyby to była kometa to pewnie, by to wiedział Matias.. Biedna na serio za nim tęskniła.
- Może to kometa.. - Powiedziała cicho do przyjaciółki, a gdy odwróciła się do niej zauważyła, że podchodzi do gargulca. O dziwo Morgane nie miała z nimi za dużej styczności.
- Za piękny to on nie jest... - Po tych słwoach zaśmiała się.
Drapała właśnie Afrodytę za uchem. To musialo jej się spodobać, bo zaczęła mruczeć.
Kotka skoczyła jej na kolana, a ta wystraszyła się, że spadnie. Siłą rzeczy w końcu musiała się zabić, ale nie dzisiaj, prawda? Szybko wsunęła się z powrotem na dach już całym ciałem. Nie bujała już swoimi nogami. Wstała i podeszła do przyjaciółki, a za nią kot. Gdy Afrodyta zobaczyła stwora zaczęła syczeć..

- I wyglądało. Choć większość się śmiała. - Przypomniała sobie, jak musiały przejść przez miasto, żeby poszukać gdzieś kotki Zoey. Nikt inny nie chciał się podjąć tego zadania, więc nie miały wyboru. Wszyscy przechodni patrzyli się na nie, kiedy przechodziły. Niektórzy się chichrali inni pokazywali je palcami. Jednak dziewczynki nic sobie z tego nie zrobiły.
- Bardzo możliwe. - Odwróciła głowę w stronę przyjaciółki i uśmiechnęła się do niej szeroko. Przeniosła wzrok na gargulca i przyjrzała mu się okiem znawcy.
- Może i nie, ale na pewno stabilny. - Stwierdziła w końcu, siadając na owym stworze wygodniej i opierając brodę na jego głowie.
- Afrodycie chyba też nie przypadł do gustu ten poczciwiec. - Zaśmiała się.

Gargulca poza była taka straszna, ale Elliott dodawała temu widokowi uroku. Tak. Dodawała zapewne koloru temu kamieniu.
- Powinnam zrozumieć tą sztukę. W końcu sama rzeźbię, ale po prostu mam inny gust - Popatrzyła teraz na jeo skrzydla.. Były takie straszne. Nie ruszały oczywiście Morgane jakoś specjalnie.
- Najwidoczniej ja i moje zwierzaki mamy taki sam gust - Zaśmiała się.
Nagle zaczął padać śnieg... Zrobił się wiatr i pewnie niedługo będzie tutaj ślisko i niebezpiecznie. Obraz zasłonił biały puch. Zrobił się taki gęsty, że trudno było zobaczyć gdzie jest wyjście. Śnieżynki były tak ślicznie ozdobne. Tak jak jakieś okrągłe serwetki. Morgane lubiła ich wygląd. Może dlatego lubi taki styl norweski?

- A ja doskonale to rozumiem. Widzisz, on się nie ma podobać, on ma odstraszać. Niektórzy mówią, że one są strażnikami miejsc. Pilnują, by nie wdarł się do nich żaden wróg. - Uśmiechnęła się do Morg. Przejechała palcem po krawędzi skrzydła stwora. Czując chropowatą i nieprzyjemną powierzchnię kamienia, skrzywiła się, po czym zeszła z niego delikatnie.
- Czekaj, czekaj... Rzeźbisz? Nic o tym nie wspominałaś. - A przynajmniej tak jej się wydawało.
Jak coś może być zarazem piękne i niebezpieczne? No jak? Nie wiadomo, ale śnieg właśnie tak był. Teraz, kiedy były na dachu, mogły się przez niego poślizgnąć i spaść. Ale z drugiej strony, płatki tak pięknie uzupełniały cały krajobraz...
- Robi się dość ślisko. - Stwierdziła rzecz oczywistą. - Nie chcę stąd schodzić, ale to chyba najlepsze wyjście, nie sądzisz?

Zdziwiła się reakcją przyjaciółki. Czasem tak mało mówi o sobie, a czasem tak dużo i przez to powstają taie luki.
- Rzeźbię w drewnie.. Takie tam - Nie chciała o tym gadać teraz.
Jak ktoś jest psycholem to piękno i niebezpieczeństwo staje się jedną istotą.
- Może faktycznie.. ale gdzie? Przemycić Ciebie do mojego domu? - Zaśmiała się. Głupi głupi pomysł.
Popatrzyła na oczy gargulca, faktycznie. Wydawały się takie jakby w coś patrzyły. Atmoswera pilnowania? Być może.
Powoli szła po omacku w kierunku wyjścia.

W drewnie? Ciekawe hobby i oryginalne.
- Pokażesz mi kiedyś jakieś swoje dzieło? - Domyśliła się, że przyjaciółka nie chce o tym rozmawiać, ale nie mogła się powstrzymać od zadania tego pytania.
- Hmm... Pokój Wspólny Krukonów... musisz mi opowiedzieć, jak tam jest. Oprócz tego, że niebiesko. Tego się domyślam. - Zaśmiała się. - Nie wiem sama... gdzieś, gdzie będzie w ciepło i przytulnie. Może... Salon Wspólny?
Nie chcąc ryzykować bliskiego kontaktu z ziemią, który skończyłby się pewnie zmianą w naleśnika, wyciągnęła różdżkę i wyszeptała "Lumos". Teraz przynajmniej coś widziała. Chwyciła Morgane za rękę, by w razie czego ją ratować.

//Załóżmy, że kiedy wejdziemy do SW, to nie będzie tam nikogo^^ No chyba, że chcesz.

Simonowi coś strzeliło do łba. Dosłownie. O to ten inteligenty obywatel ubzdurał sobie że wejdzie na dach i pogra tam sobie na gitarze. Kurna co za pomysł!
Na swoją "akcje" Simon ubrał ciepłą niebieską kurtkę,niebieskie nauszniki i rękawiczki (też niebieskie) bez palcy. Wspiął się na dach, znalazł odpowiednie miejsce przysiadł tak aby nie spaść.
Chwile potem trzymał gitarę akustyczną, z pokoju muzycznego w rękach strojąc ją. Dopiero temu jakże pomysłowemu Krukonowi przyszło do głowy,że to co robi może być głupie. I co myślicie ze zszedł z dachu? Nigdy w życiu. Przywołał jeszcze swój zeszyt z nutami,odnalazł Breaking Benjamin - Give Me A Sign odkrzyknął i zaczął grać..no i śpiewać,a jego głos roznosił się po powietrzu.
Dead star shine
Light up the sky
I'm all out of breath
My walls are closing in
Days go by
Give me a sign
Come back to the end
The shepherd of the damned

I can feel you falling away

No longer the lost
No longer the same
And I can see you starting to break
I'll keep you alive
If you show me the way
Forever - and ever
the scars will remain
I'm falling apart
Leave me here forever in the dark
[...]
Jego głos był mocny,czysty i nie da się ukryć piękny.

Nie był pewien, po co to robi... Po prostu chyba strzeliło mu coś głupiego do łba, ale musiał! Musiał znaleźć źródło tego zajebistego głosu... Który nawiasem mówiąc gdzieś już słyszał, ale nie był pewien, gdzie...
Przeszukał każdą sale na 7 pietrze, ale to zdawało się dobiegać z jakiegoś innego miejsca... Jakby poza murami...
Dopiero kiedy wytężył wzrok, ujrzał przejście które prowadziło na dach. Tak, to musi być tu! niemalże krzyknął w swych myślach.
Pomyślał, że zidiociał, kiedy ubrany jedynie w trampki, dżinsy, koszulkę, jakąś bluzę z kapturem i w szkolnej szacie wypuścił się na takie zimno... Ale cóż, ciekawość jest silniejsza!
Wdrapał sie na dach, cudem z niego nie zlatując. Zatrząsł się, kiedy uderzyło w niego potworne zimno...
Rozejrzał się nie pewnie... i ujrzał jego... Śpiewał, grał... i wyglądał przy tym bosko!
Starał się nie zwracać na siebie uwagi, do póki Simon nie skończył. Miał ochotę się dołączyć, ale niestety nie znał tej piosenki... i żałował, bo w wykonaniu chłopaka brzmiała świetnie.
- Hej... - przywitał się cicho, kiedy piosenka się skończyła - Przeszkadzam...?


Serio, przeszkadzam? xP Tak się wepchnęłam nieładnie, może na kogoś czekałeś? :]