Ledwo tajemne przejście zamknęło się za nim, a już sprawił, że obie dziewczyny były nieprzytomne. Zdecydowanie podróż nie była dla nich miła, gdyż były ciągnięte po ziemi. Potem, gdy już miały możliwość ocknięcia się jedyne, co mogły zobaczyć to ciemność. Ich oczy były związane. Biedne dziewczyny... Gdyby jeszcze wiedziały, że w tym momencie siedzą w zamkniętym od każdej strony grobowcu, to pewnie nie byłoby im ani odrobinkę wesoło. Choć w sumie pewnie już nie jest...
- To tylko dwójka dzieciaków. Oszaleliście? - Można było usłyszeć jeden głos. Nie znany żadnej z dziewcząt... A może? Może kiedyś już słyszały go w pobliżu pola namiotowego?
- Ale popatrz, jakie mają ładniutkie buzie – Ten ton Ver już znała. Tak, jak ten dotyk, choć w tej chwili mężczyzna złapał twarz krukonki unosząc jej głowę w górę prezentując ją tak, jakby była jakimś towarem – Sprzedadzą się za całkiem niezłą sumę.
Dalsze słowa były w różnych językach już mniej zrozumiałych dla dziewcząt. Jakby to, o czym mówili musiało być za wszelką cenę ukryte, dlatego właśnie wykorzystywali po kolei wiele głównie – o dziwo – europejskich języków.

Faktycznie, ten spacerek okazał się bardzo niefortunny; już po chwili Ver została złapana przez jakiegoś brzydkiego araba jadącego na wielbłądzie. Na początku nie dotarło do niej to, co się stało, bo nie sądziła, że w XXI wieku, w naszym jakże cywilizowanym świecie występuje coś takiego jak porwanie przez łowców niewolników czy innych delikwentów! Na dodatek ten okropny człowiek bardzo brzydko poranił biedną szyję Ver, bo przykładanie noża podczas tak dzikiej jazdy nie jest do końca bezpieczne. Nawet nie zauważyła, że Bell również została ofiarą egipcjańskich psycholi.
Gdy dziewczyna ocknęła się, wciąż widziała ciemność i domyśliła się, że rzucono na nią zaklęcie. Słuchała rozmowy arabów. Wynikało z niej, że nie jest sama w opałach i że zamierzają je sprzedać! Była to bardzo przerażająca perspektywa, gdyż trafienie do haremu jakiegoś szejka nie było największym marzeniem Verci.
Potem już nic nie rozumiała, ale gadanie w różnych językach podsunęło jej pewien pomysł. W sumie nie wiedziała gdzie jest i jakie są warunki, ale raczej nie mogła liczyć na ratunek, więc postanowiła zaryzykować.
Z ust Ślizgonki wydobyło się kilka dźwięków w nieznanym nawet dla tych mądrych arabów języku, a z kilku dziur i szczelin w podłodze i ścianach zaczęły wychodzić wygłodniałe kobry, które bez problemu zabiłyby jednym ugryzieniem. Węże coraz szybciej podążały w stronę mężczyzn, wydając przy tym mrożące krew w żyłach syki.

KOSZMAR. Bell myślała, że jak Aleks użył takich super zaklęć, to zaraz ją zupełnie uratuje, a tu patrzeć, pojawił się drugi arab i ją porwał, zostawiając tego pierwszego na pastwę wściekłego Aleksa (biedny, nie miał wesołej przyszłości). Jak oni się szybko rozmnażali! Patrzy, a tu Ver jest. Mieli jakiegoś fioła na punkcie rudowłosych dziewczyn, chyba. Dziwne, zawsze myślała, że najbardziej lubią blondynki, no ale wiadomo, to się pewnie zmienia, tak samo jak myślała, że takie coś jak targi niewolników już dawno nie istnieje.
Potem była ciemność.
A jeszcze potem druga ciemność, ale tym razem słyszała i czuła co się działo. Jeden gość dotknął jej twarz swoimi przebrzydłymi, cuchnącymi i zapewne brudnymi i popękanymi z suchoty rękami. Bell najchętniej by go odtrąciła, uderzyła, cokolwiek, ale cholerne więzy nadal były, więc tylko próbowała napluć w jego okropną (na pewno taka była, chociaż z zawiązanymi oczami nie mogła tego widzieć) gębę. Ale dalej siedziała cicho.
I nagle usłyszała syk Ver. RETY, NO PRZECIEŻ. W Egipcie było tyle węży... już dawno zapomniała, że ona była wężousta. Ha, były uratowane! Żeby tylko wężyki jej nie pogryzły, żeby tylko... miała nadzieję, że otrzymały precyzyjne polecenie, a porywacze nie będą wiedzieli jak sobie poradzić...

Nic dziwnego, że kiedy zaczęły się do nich zbliżać węże z ich gardeł wydarł się cichy krzyk. Jednego z nich dopadła kobra gryząc w kostkę, podczas gdy drugi starał się powstrzymać dwie inne miotając zaklęciami jak popadnie. Jedno z nich przypadkiem trafiło w Ver, a było to zaklęcie żądlące. W jakiś sposób udało mu się wysadzić kilka zwierząt sprawiając, że krew pojawiła się w otoczeniu, na nim, na dziewczętach. Co do jego wspólnika, który złapał dziewczęta wcześniej – jego już się raczej nie dało uratować. Był cały pogryziony przez kila węży i mężczyzna nie zdziwiłby się, gdyby został pożarty żywcem. Dlatego też postarał się przeciąć zaklęciami węże, unieruchomić. Sam tylko cudem uniknął ugryzienia przez czysty przypadek akurat przesuwając nogę.
- Dziewczyny wszystko w porządku? Nie pogryzły was? - Może to było zaskakujące, ale odezwał się do porwanych jak zwykle łamanym angielskim w dość... Miłym i uprzejmym tonie. Podszedł najpierw do jednej, potem do drugiej i obu rozwiązał oczy, jednak resztę ciała pozostawiając spętaną.
- Krzyczcie, gdyby wróciły. Więcej ofiar nie chcemy chyba – Powiedział cicho wzdychając i ściągając z twarzy zbędny materiał, gdyż wyraźnie mu było za ciepło. Zdecydowanie nie był aż tak obleśny, jak sobie musiały go wyobrażać dziewczyny. Wręcz przeciwnie – był całkiem całkiem. Ciemne, piwne oczy. Czarne włosy. Dwudniowy zarost na twarzy. Średnio opalona cera. Śmiało można powiedzieć, że był olśniewający. Może ma pokrewieństwo z wilami?

Jej, działało! Bell cieszyła się w duchu, po sobie nic nie pokazując, bo jeszcze wtedy faceci by się domyślili o co chodzi, a na razie chyba nie mieli pojęcia, że to sprawka Ver. Hehehe, głupki. Jeszcze lepiej byłoby, gdyby oboje zostali pogryzieni... no, ale lepsze coś niż nic.
Nie odpowiedziała, niech się domyśla. W sumie, może lepiej byłoby gdyby myślał, że została ugryziona...? Nie, chyba nie, bo uznałby, że już do niczego się nie przyda, więc najlepszym rozwiązaniem jest zabicie. A potem rozwiązał im oczy, sam też pokazał swoją twarz. Bell na chwilę zatkało, po prostu się na niego patrzyła i myślała, że nie tak powinien wyglądać porywacz. Spojrzała na Ver wzrokiem, który (gdyby tylko mógł mówić) powiedziałby zrób to jeszcze raz, niech go też ugryzą.
- Co z nami zrobisz? - zapytała, bo uznała, że a może jednak da się z nim porozmawiać. Widząc kogoś takiego na ulicy w życiu nie zgadłaby do czego jest zdolny. - Strasznie ciasne te więzy, krew mi z nóg i rąk odpływa... - dała jeszcze.

Plan prawie sie powiódł; co prawda kilka węży zostało zabitych, ale za to odesłały one jednego z arabów na drugi świat. Miodzio, prawda? I na dodatek chyba się nie skapnęli, że to sprawka Ver.
I nagle ciemność minęła. Vercia zauważyła, że drugą porwaną jest Bell. Przez głowę przemknęło jej nawet, że utrudnia to drogę ucieczki, bo gdyby na miejscu Krukonki była taka Koni, to Ślizgonka bez wahania zostawiłaby ją i sama zwiała.
I wyglądało na to, że Ver i Bell to cenny towar, bo porywacz jakoś tak bardzo się przejął ich losem. A gdy sam odsłonił twarz, to Vercia aż osłupiała, bo w życiu nie podejrzewałaby kogoś takiego o porwanie.
- No właśnie, po cholerę nas porwałeś? - zadała jakże głupie pytanie, bo po co się kogoś porywa, jak nie dla jakiegoś okupu czy w innych niecnych celach? Chociaż w sumie i tak arab dużo nie zrobi, bo Ver miała zamiar znów za chwilę powężować

/No dzęki Ver XD/

Słysząc głos krukonki odwrócił się w jej stronę oglądając ją przez chwilę bardzo dokładnie. Jednym machnięciem różdżki lekko rozluźnił więzy, ale tylko na tyle, by nie zostawiały na jej ciele pręg. Nie było możliwości nadal się z nich uwolnić, gdyż ciasno trzymali więzy przy ciele.
- To niemal oczywiste, nie uważasz? Europejki są bardzo interesującym towarem. Przykro tylko, że taka ładna dziewczyna – W tym momencie spojrzał kątem oka na jedną z nich. Którą?... Na pewno bardzo ładną. W każdym razie po chwili mówił dalej – wyląduje tam razem z całą resztą... To nie był dobry pomysł zajmować akurat tamto pole namiotowe – Czyżby to znaczyło, że mają na nich stały podgląd? Że dziewczyny są starannie wybierane poprzez długie obserwacje? Że któryś z organizatorów za tym stoi? To coraz bardziej prawdopodobne.
- Zresztą to nie konkretnie o was chodzi... - Dodał jeszcze cicho. W sumie skoro tak było, to faktycznie dziwne, że są tak dobrze traktowane.

Słuchała co mówił mężczyzna, starając się jakoś to wszystko ułożyć w swojej głowie z tym, że jakoś nie za bardzo jej to wychodziło... więc pytała. No bo co mogła mieć to stracenia?
- Co? Planujecie jakiś wielki zamach na nasze pole namiotowe? - zapytała unosząc brwi. A niech to, miała nadzieję, że zupełnie ją rozwiąże, wtedy może udałoby się coś zrobić. Z tym, że Ver ciągle był wolna, tyle, że ona mogła się bronić samym językiem, czego o krukonce już powiedzieć nie można było. W jej głowie zaczęły pojawiać się wizje zamaskowanych ludzi, podkładających materiały wybuchowe (heh, za dużo przebywania z mugolami...) i jakoś wyjątkowo ten wizerunek pasował jej do tego gościa przed nią. Jak miał materiał na twarzy. Teraz to zupełnie co innego. - A mi przykro... że ktoś taki jak ty musi robi coś... to co robisz - zaryzykowała, nie wiedziała jak zareaguje na taką bezczelność, ale patrzyła mu dzielnie w oczy.
- Nie o nas? Wiec możesz mnie wypuścić. I ją też - dodała, jakby po chwili zastanowienia. Niech nie wie, że się znają, może wtedy będzie łatwiej.

Ta sprawa była w ogóle jakaś taka dziwna. Najpierw Ver i Bell zostają porwane, potem stają się wyjątkowym towarem, a jeszcze później okazuje się, że to nie o nie chodzi! Jakie to dziwne i zagmatwane!
Chcą zaatakować ich pole namiotowe? Dziwne, po co mieliby chcieć rozwalać parę namiotów zajmowanych przez kilkudziesięciu czarodziei (co prawda jeszcze młodych, ale co tam). Chociaż w sumie arabowie (tak, ten martwy też) nie wyglądali na takich, co coś o magii wiedzą. Ale gdyby się tak zastanowić, to ten atak byłby całkiem fajny, przyjemnie byłoby się pośmiać z grupy terrorystów (bo to byli terroryści, prawda?) uciekających przed ciskanymi w nich zaklęciami.
- A dlaczego twierdzisz, że złym pomysłem było zajmowanie tego pola? Co wam będzie z bandy dzieciaków? I ja rozumiem, że my takie ładne, że rude i w ogóle, ale nie sądzę, żebyś dużo kasy za nas dostał. O ile w ogóle chcesz nas sprzedać.

- Nie wasz interes, prawda? Nie muszę się spowiadać ze wszystkich czynów ludzi ojca – Dodał krótko nie chcący uchylając rąbka tajemnicy i usiadł niedaleko by obserwować dziewczyny i wyraźnie powstrzymując się, przed kolejnymi słowami wypowiedzianymi w ich kierunku. Trudno było zgadnąć, co w tej chwili mężczyzna myśli. Ale na całe szczęście nie długo musiał się już 'użerać' z dwoma pannicami sam, ponieważ tym razem weszło dwóch mocno opalonych mężczyzn idealnie pasujących do wizji porywacza. Śmiali się właśnie z czegoś szyderczo zdecydowanie nie mając dobrych zamiarów wobec dziewczyn. Jeden z nich ozwał się gardłowym głosem.
- To są te małe zabaweczki? Jakoś szczególnie urodziwe nie są – Mruknął podnosząc Veronique za włosy, by po chwili przeciągnąć ją kawałek dalej. Drugi podszedł do Bell i usiadł obok niej sprawdzając odstępy między pętami. Pogłaskał ją po policzku uśmiechając się obleśnie. Zdecydowanie nie byli osobami, które sprawią, że ta noc będzie milsza niż się zapowiadała. Cóż... W nocy można robić bardzo różne rzeczy w Grobowcu... I żadne z nich nie są fajne.

- Przecież nic by się nie stało, i tak nie mamy komu powiedzieć... - spróbowała jeszcze, ale chyba jakoś nie wychodziło. Kiedy usiadł i nic już nie mówił, patrzyła się na niego, ciągle zastanawiając się o co chodzi i właściwie nie byłoby tak źle leżeć/siedzieć, może nawet jeszcze potem trochę pogadać...
PRZYSZLI. W głowie Bell zapaliła się czerwona lampka. POMOCY ALEKS GDZIE JESTEŚ?! Teraz to już na pewno nie było co liczyć na rozmowę, tak właśnie powinni wyglądać porywacze. VER ZRÓB COŚ.
Bell wzdrygnęła się na dotyk araba, jeszcze ten jego okropny uśmiech, brr.
- Zostaw mnie, zboczeńcu! - krzyknęła pod wpływem impulsu, chciała coś zrobić więcej, wstać na przykład, ale wyszło tylko na to, że szarpała się związana i nic. Zerknęła na mężczyznę, syna szefa tego wszystkiego, jak się wygadał, który chyba ciągle tam siedział...

- Jak nie nasz interes? To dotyczy NAS, więc mamy prawo wiedzieć, o co chodzi, psie - fuknęła ze złością do faceta, ale on i tak sobie usiadł i bezczelnie milczał. Ver powoli traciła już cierpliwość, bo ta sytuacja nie była taka przyjemna. Zostały porwane, zabrane do jakiegoś grobowca, nie wiedziały, o co chodzi, a na dodatek chyba wplątały się w jakąś sprawę jakiegoś arabskiego gangu, który planuje jakiś napad!
Gdy przyszli kolejni dwaj mężczyźni, Ver zaczęła się niepokoić. Ci nie wyglądali na takich, co by się dało z nimi dogadać, a raczej rozwiązywali problemy pięścią. Robiło się nieciekawie.
Miarka się jednak przebrała, gdy jeden z nich powiedział, że są BRZYDKIE i pociągnął Verę za WŁOSY. Rozbudziło to w dziewczynie jej demoniczną naturę. Raz jeszcze z jej ust wypłynęło kilka niezrozumiałych odgłosów, a po chwili ze ścian ponownie zaczęły wypełzać wygłodniałe węże, które rzuciły się na porywaczy.
- Lepiej idź zabawiać się ze swoim kolegą, psie, bo pożałujesz - syknęła do tego, co dotknął Bell, a że nie była związana, to w mgnieniu oka znalazła się obok niego i zwaliła go na podłogę.

Arab przystojniak siedział tyłem do dziewcząt od momentu, kiedy dwóch mężczyzn weszło. Najwyraźniej nie chciał na to wszystko patrzeć. Może dlatego, że nie za bardzo chciał na to wszystkie patrzeć. I nie dziwię mu się, ponieważ dwóch Arabów zboczeńców i dwie damy... To się zapowiada jednoznacznie.
Węże na szczęście i tym razem bardzo dobrze zadziałały. Niestety! Nie dość, że pogryzły dwóch niedobrych panów, to jeszcze jeden śmiał ukąsić przystojniaka araba w kostkę! Bardzo szybko go odtrącił i miał nadzieję, że spora ilość jadu nie została wstrzyknięta do jego organizmu. Gorzej było z pozostałą dwójkę. Super. Jedno spotkanie z uczennicami Hogwartu i już cztery trupy. Tego jeszcze nie było. Chyba zaczęło do niego dochodzić, że do był zły pomysł. Lekko podirytowany użył dwóch zaklęć. Jednym związał Ver i usadził ponownie obok towarzyszki. Drugim spetryfikował obie, by nie robiły problemu. A sam? Zajął się kostką. Najwyraźniej nie miał żadnego planu...

Stał przed wrotami do przejścia, kto by pomyślał że są tu jakiekolwiek wrota, nie zamierzał ich chwilowo ruszać, nie wiedząc czy nie są zabezpieczone zaklęciami. Poza tym czekał na wsparcie z Egipskiego Ministerstwa Magii i tutejszego odpowiednika Aurorów. Sam nie zamierzał rzucać się do bohaterskiego szturmu, lepiej to zostawić wyszkolonym i opłacanym za to durni..khy.. oficjelom. Opodal leżał jednoręki, kompletnie bezradny i nieprzytomny, a co najważniejszy wyczerpany psychicznie przesłuchaniem które zdradziło lokalizacje kryjówki. Berth powinna niedługo wrócić z Aurorami, w miedzy czasie Aleks sprawdził wszystkie swoje zabezpieczenia, drugi raz nie da się zaskoczyć, przejechał dłonią po swoim policzku i świeżej bliźnie.

Dwóch młodych aurorów teleportowało się obok Aleksa. Widać było, że niedawno musieli ukończyć szkolenia, ale może to i dobrze, bo do swojej pracy wciąż podchodzili z ogromnym entuzjazmem, na co nie było stać innych.
- Pan Brendan? - zapytał blondyn, widać, że przybył prosto z Londynu, bo mówił z typowym brytyjskim akcentem. Różdżkę trzymał przygotowaną, podobnie jak drugi mężczyzna. - Rozumiem, że jest pan odpowiednio przygotowany? Niech pan wchodzi pierwszy, będziemy ubezpieczać tyły.
Po chwili obydwaj byli pod działaniem zaklęcia Kameleona. Już mniej więcej znali sytuację w jakiej znalazły się dwie dziewczyny z Hogwartu, więc nie tracili czasu na niepotrzebne dyskusje.

Spojrzał na obu Aurorów, myślałem że powiedziałem Berth by sprowadziła miejscowych stróżów prawa. Dobra korzystaj z tego co dają, najlepiej jak to możliwe.
-Tak to ja i dziękuje za zaszczyt prowadzenia akcji-skłonił się łowcom, w przeciwieństwie do nich, wykorzystał zaklęcia Silentio i Abdico Visus, by kompletnie zniknąć z pola widzenia i słyszenia.
-Po otwarciu wrót będziemy mieli tylko kilka minut na zaskoczenie nieznanej liczby napastników. Otwieram i was ubezpieczam, wy wchodzicie robiąc jak najmniej hałasu wchodzę za wami zamykam, i staramy sie po cichu zlokalizować uprowadzone, w przypadku natknięcia się na opór staramy się likwidować je w sposób jak najcichszy najlepiej zmasowane zaklęcie obezwładniające i przynajmniej jedno silentio. Czy jest to do zaakceptowania z wszej strony Panowie, jakieś sugestie- zwrócił się do nich szykując się do otwarcia wrót.- A i najważniejsze postarajcie się nie uszkodzić wnętrza.

Blondynowi z początku nie bardzo spodobał się pomysł, żeby oni mieli iść pierwsi, w końcu właśnie powinni ratować Brendana w przypadku, gdyby ten sobie nie poradził... ale co tam! Co mu szkodzi. Więc kiedy Aleks w końcu otworzył wrota, ruszył pierwszy, na piasku pojawiły się jeszcze ślady butów, a potem wkroczył na posadzkę grobowca. Szedł z uniesioną różdżką, nie zapalał światła, a że było zupełnie ciemno, to dość opornie mu to szło. Drugi auror ruszył po chwili za nimi. Szli korytarzem, zapuszczając się coraz głębiej i szukając miejsca, gdzie mogły być dziewczyny, a także osoby które je porwały. W pewnym momencie dostrzeli światło, szli ostrożnie w jego kierunku.
Okazało się, że korytarz zakręcał i kiedy auror wyjrzał zza rogu zobaczył sześć osób - pięć leżących na ziemi (z czego 3 musiały być porywaczami, na co wskazywał charakterystyczny strój), jedną wyraźnie zajętą przypatrywaniem się swojej nodze. Miał odsłoniętą twarz, jednak biały ubiór jednoznacznie wskazywał na to, kim jest. Auror rzucił niewerbalne zaklęcie związujące. Zdziwiony arab został uwięziony, a Anglicy weszli do oświetlonego pomieszczenia w którym wszystko się rozgrywało.

Zostawił sprawe zawodowcom, w końcu od czegoś tutaj są, kiedy wyeliminowali jedynego przytomnego araba, on zabezpieczył wszystkich pozostałych serią niewerbalnych Petrificus totalus. Przezorny zawsze zabezpieczony, chwile potem zdjął zaklęcia z uczennic kolejnym niewerbalnym zaklęciem Finite. Ujawnił się obok porwanych.
-Wszystko w porządku, jak widzę poradziłyście sobie korzystając z własnych talentów- powiedział cicho- a teraz do konkretów, ile ich jest i czy jesteście w stanie sie bronić gdyby przybyły jakieś posiłki.

Tak jak się Ver spodziewała, szala zwycięstwa (ach, jak to mądrze brzmi) przechyliła się na stronę jej i Bell, gdyż węże ponownie wykonały swoją robotę bez zarzutu i sprzątnęły kolejnych arabów. Niestety, araba przystojniaka również ugryzły, ale chyba nie wstrzyknęły tyle jadu, ile mogłoby go zabić. Ver miała wrażenie, że facet żadnego planu nie miał, lecz nie zdążyła go o to spytać, gdyż ten po chwili spetryfikował je obydwie.
Czas leciał i leciał, nic się nie działo, dopóki nagle porywacz nie został potraktowany zaklęciami, a z Lardeux i Bell zdjęto więzy. Ha, no i są uratowane!
- No w porządku, załatwiłam tych tutaj, było ich chyba tylu, ile tu leży i bronić się to chyba mamy czym - powiedziała na jednym wdechu - Ale w sumie to nie sądzę, żeby przyszło ich więcej, a ten tutaj to chyba syn jakiejś arabskiej szychy i oni mają jakieś dziwne plany.

Aurorzy słuchali sprawozdania jednej z dziewczyn, co prawda specjalnie szczegółowe nie było, ale czego można było oczekiwać, skoro dopiero co tyle przeżyły? Arab coś jęczał pod nosem, ale brązowowłosy auror nie chciał go słuchać, więc zaklęciem zakneblował usta, po czym popchnął go na ziemię. Zero litości dla porywaczy, takiego to by najchętniej zabił na miejscu, ale prawo tego zabraniało.
- Może być ich więcej. Niewykluczone, że gdzieś tutaj mają swoją siedzibę, lepiej sprawdzić, niż potem mieć niespodziankę, że skądś wyskoczyli - powiedział. - Przyjrzymy się grobowcowi - dodał jeszcze, po czym on i blondyn zagłębili się w korytarze, tym razem w towarzystwie jasnych kul światła wyczarowanych nad głową. Bell, Ver, Aleks i związany arab zostali sami. No i jeszcze trupy były.

Nie zdążyła się nacieszyć, że udało się pokonać dwóch obleśnych arabów, bo tak jakby zostały spertyfikowane. No, tego się bo arabie przystojniaku nie spodziewała!! Ale i tak biedny był, jad mu krążył po ciele i miała nadzieję, że skoro nie umarł od razu to nie umrze wcale.
Leżała sobie, leżała i zastanawiała czy teraz tu umrą, bo tamten je zostawi, czy może przyjdą następni i zrobią im coś strasznego.
Chyba miała taką nieśmiałą nadzieję, że ktoś je uratuje, ale z pewnością się tego nie spodziewała. A tutaj, proszę! Jednak nadzieja nie zawsze jest matką głupich. Po tym, jak usłyszała nieznany głos, minęła zaledwie chwila i już była wolna, mogła się ruszać, nie miała na sobie więzów ani nic.
- Aleks! Wiedziałam, że nas uratujesz, wiedziałam! Jak nas tutaj znalazłeś? Przecież on przeszedł jakimś tajemniczym przejściem, w ogóle nie miałam pojęcia gdzie ono prowadzi, jeszcze potem było tak ciemno i strasznie... Tak, mam różdżkę, nie zabrali, ale nie miałam jak jej użyć... - niemal od razu zaczęła trajkotać. Międzyczasie podniosła się z ziemi, ach! jak jej wszystko zdrętwiało, przynajmniej arab przystojniak rozluźnił wcześniej tamte liny, więc krew ciągle normalnie krążyła i nie trzeba będzie niczego odcinać.
Jej spojrzenie powędrowało do związanego araba przystojniaka.
- Och, ale nie możecie zamknąć go w więzieniu! On... on nic nie zrobił, nawet chciał nam pomóc tylko... tylko nie mógł - spojrzała na Ver, oczekując jakiegokolwiek poparcia. - Prawda, Ver? Powiedz, że tak było.
Sama nie wiedziała dlaczego go broni, wydawał się być dobrym człowiekiem!

W sumie to cała ta gadanina Ver większego sensu nie miała, bo aurorzy, jak to aurorzy, wszędzie wyczuwali jakieś niebezpieczeństwo i poszli zbadać korytarze. Pewnie stwierdzili, że arabowie kryją się gdzieś w ścianach grobowca i tylko czekają na odpowiedni moment na wyskoczenie i zaatakowanie jakąś prymitywną bronią.
Słysząc słowa Bell bardzo się zdziwiła, gdyż nie sądziła, że ta będzie chciała bronić porywacza. Ale po krótkim, lecz głębokim zastanowieniu się Ver również pomyślała, że w gruncie rzeczy arab przystojniak był człowiekiem dobrym, lecz zupełnie zmanipulowanym przez złego i niedobrego ojca, który zapewne był jakimś bogatym arabskim szejkiem!
- Hm, w sumie to prawda, on bardzo się przejął się naszym losem! - przyznała - A poza tym to pewnie bardzo chętnie udzieli wam różnych ciekawych informacji.
Chwilę potem jej wzrok powędrował w stronę trupów.
- A tak na marginesie, to chyba przydałoby się coś zrobić z tymi panami, bo raczej nie będzie z nich większego pożytku i będą śmierdzieć, ble.

Spojrzał na związanego araba i na trupy.
-Co z nim będzie to już nie moja działka.-odpowiedział szczerze- Jeśli chcielibyście go przesłuchać służę pomocą, mam na uboczu rozbity namiot i całkiem dobrze zaopatrzoną apteczkę. Póki co wezmę go razem z dziewczynami do namiotu uzdrowiciela, niech ich lepszy uzdrowiciel obejrzy.-zwrócił się do Aurorów- Co do zwłok nie będziemy długo rozważali tego problemu, zgodnie z islamem muszą spocząć w ziemi,z całą masą rytuałów, jeśli dobrze pamiętam słowa kolegi z Durmstrangu, wole do zrobić prawidłowo, nie chce ściągać na was dziewczyny złej karmy lub też mściwych duchów czarodziei. Brdę musiał ściągnąć tutejszego mułłę, by odprawił pogrzeb, wersja druga prostsza to skremować ich tutaj a ich prochy rozsypać na pustynnym wietrze, wybór należy do was dziewczęta, padli z waszej ręki. Ich Gniew ewentualny spadnie na was. Czekam na waszą decyzje.

Słowa Aleksa były dziwne, starała się słuchać i rozumieć o co chodzi, ale nie była do końca pewne czy naprawdę jej się to udaje.
- Ale Aleks, przecież możemy go zabrać stąd... och, tak koniecznie trzeba go wyleczyć, już, zaraz. Chodźmy zróbmy to! - niby to ściszała ton głosu, ale i tak za bardzo krzyczała, w grobowcu wszystko odbijało się echem. - Idziemy?
Podeszła do araba przystojniaka i rozwiązała jego liny, powiedziała mu, żeby szedł grzecznie i nawet wymierzyła w niego różdżką, jakby chciał uciec czy coś.
- Fuu, chcesz ich palić teraz? Przecież to obrzydliwe! Zresztą, ja nic nie robiłam, to Ver... ale może zostawimy ciała gdzieś na pustyni, to je węże zjedzą? Albo ktoś ich znajdzie... no bo co, nie jesteś przecież grabarzem, nie?
Ruszyła korytarzem, ciągle z różdżką wycelowaną w araba.

-Bell wróć tu w tym momencie, nie zamierzam latać za wami.-Spojrzał na zwłoki.-czyli wersja skrócona bez szacunku dla zmarłego, jakby zaczynali mnie nękać to pośle ich do ciebie. w sumie-pozbierał różdżki rozbójników niech sie nie marnują. Schował je do pokrowca, w domu je przeanalizuje.
Dobra teraz sprawa najważniejsza. Sięgnął i podniósł spory kamień w sam raz by wszyscy mogli do dotknąć i stworzył z niego świstoklika który przeniesie ich do namiotu medycznego w obozie. Bądźcie tak łaskawe i dotknijcie ten kamień.