Gdy skończył sączyć napój spojrzał na nią niepewnie.
- Gab, ja chciałem iść do Gringotta, bo praktycznie nie mam kasy.
Skrzywił się.
- Więc lepiej... Cóż, zwiewamy.
Nie spytał się dziewczyny czy mu stawi, bądź przynajmniej pożyczy, ale miał nadzieję, że i ona nie ma nic w sakiewce. Dawno nie dostrzegł znajomej twarzy, a i przed nikim nie uciekał. Miał nadzieję, że przeżyje kolejną podniecającą przygodę.
Ucieczka z baru nie jest jakimś wyjątkowym przewinieniem, ale to zawsze coś, w porównaniu do conocnej podróży długopisów po milionach pergaminów. Mimo, że niestety chłopakowi brakuje zdolności, to chce się uczyć i jest ambitny.
Uśmiechnął się do niej łobuzersko, po czym puścił jej na dokładkę perskie oko mając nadzieję, że zrozumiała jego intencję, a rad był, że inteligencji nigdy jej nie brakowało. Odszedł od stolika luźnym krokiem kierując się do Ceglanej Ściany.

Gabrielle znała na tyle dobrze chłopaka, że doskonale poznała jego intencje. Szybko wstała od stolika i rzuciła na stół monety. Mogło się wydawać, że zapłaciła za piwa. Jednak te pieniądze to mugolskie funty, a nie czarodziejskie galeony czy sykle. Dlatego szybko odeszła od stolika ku Ceglanej Ścianie. Wystukała szybko kod różdżką i pociągnęła chłopaka ze sobą, nie zważając na wołania barmana. Po chwili znaleźli się na ulicy Pokątnej.
- W jakim domu jesteś? - zapytała jeszcze.
[dobra, zacznij gdzieś już na Pokątnej]

Wyszła z pubu. Szła w stronę ściany, aż nagle coś odwróciło jej uwagę. Odwróciła się w prawą stronę, gdzie to coś zobaczyła. Szła dalej, z głową odwróconą w prawo. Nagle odwróciła głowę i uderzyła nią w mur. Zrobiła straszliwy hałas. Z pubu wyszedł barman Tom.
- O nie! Selena!- Zobaczył ją leżącą przed murem.- I co ja powiem Gabriel?- Podszedł do Seleny i kilka razy ją potrząsnął- Seleno? Słyszysz mnie?- Selena otworzyła oczy.
- Co się stało?- Najwyraźniej wszystko zapomniała.- Uderzyłam się w ścianę... Tam jest rudy kot!- Pokazała palcem wskazującym w stronę beczki, po czym znowu zamknęła oczy.
- Z tobą jest naprawdę źle Seleno...- Tom podniósł Selenę.- Muszę cię zanieść do Munga... Albo, lepiej się teleportuję.- Zrobił to, co powiedział teleportował się do Świętego Munga.

Co to była za ściana? Szczerze powiedziawszy nigdy z niej nie korzystał, a wiele o niej słyszał, ponoć przechodzi się przez nią do świata mugoli, tak? Ponoć jakieś machnięcie różdżką czy czymś tam. To miejsce to powinno być okryte jakąś wycieczką szkolną, ażeby nauczyć dzieciaki jak się nią posługiwać, bo dorosły chłop jak Adrien nie potrafił jej otworzyć. Chociaż po co miał wyruszać do świata mugoli? Nie miał tam ani rodziny, ani znajomych. Pewnie z Hogwartu kilku takich by się znalazło, ale nawet nie wiedział gdzie kto mieszka. Wakacje powoli dobiegały końca, a z Gabrielą się nawet nie widział. Co się z nią dzieje? Umówił się z nią koło sklepu który właśnie znajduje się zaraz koło tej magicznej ściany o której istnieniu dowiedział się całkowicie niedawno. Gdyby ją tylko potrafił otworzyć to pewnie wybrałby się na małą podróż. Rozejrzał się po ulicy pokątnej. Kurde... Jak dużo ludzi, dzieciaki dopiero co ruszają do Hogwartu i już zakupy robią, a Adrienowi tak cholernie się nudzi, musi sobie znaleźć pracę bo chyba zwariuje.

Doprawdy, czy jej kochany braciszek nie mógł spotkać się z nią w miejscu innym i nieco odbiegającym od ceglanej ściany? Owszem, nie widzieli się przez całe wakacje, ale czy to powód, żeby zabierać siostre w jakieś ciemne kąty i ślepe uliczki? Siostra też człowiek, NORMALNY człowiek, który też lubi pobyć w NORMALNYCH miejscach. Pomińmy fakt, że kompletnie nie wiedziała jak tam dojść i jak głupia pytała się o drogę każdego spotkanego przechodnia., a gdy wreszcie go zauważyła dziękowała niebiosom za to, że nie musi go już dłużej szukać. Przysięgam, że jeszcze chwila, a dałaby sobie spokój i zawróciła. -Serio, czy ty szkolisz się na jakiegoś gwałciciela, że spotykasz się z ludźmi w takich miejscach? -Zapytała z wyrzutem, gdy już do niego podeszła i plecami oparła się o przyjemnie chłodną ścianę. Wciąż było ciepło, nawet jak na deszczową i przeważnie zimną Anglie. -Czemu nie wracasz do szkoły? -Dorzuciła chwile później poważniejszym już tonem i uważnie na niego spojrzała. Była to chyba ostatnia rzecz, o którą można było podejrzewać Adriena. Chociaż....ostatnio się zmienił i to jak widać nie tylko pod względem swojego Ślizgońskiego charakteru...a teraz totalnym jego brakiem. Ech...coraz częściej miała wrażenie, że robi się bardziej złośliwa od brata, który to przecież tak pięknie ją szkolił do tej roli. Jak widać nadeszła najwyższa pora na zmiane ról.

Tylko dlatego tutaj zajrzał jak wcześniej było wspomniane, ponieważ nigdy nie był tutaj w tej części ulicy pokątnej. Chciał zobaczyć jak tutaj jest, podobno wszystkie mugolskie dzieci które przychodzą do Hogwartu przechodzą właśnie przez tę ścianę. A co za nią było to chyba tylko oni o tym wiedzieli i być może nauczyciele, bądź dorośli czarodzieje którzy już są na tyle odważni, ażeby tam przejść. Adrien również jest odważny i gdyby wiedział jak tę ścianę uruchomić, ażeby zrobiło się przejście pewnie by przeszedł i zobaczył ten inny świat. No ale niestety nie potrafił i tego najbardziej żałował, nawet nie chciał wypytywać o to siostry, bo ona pewnie również nie miała zielonego pojęcia jak to uczynić. Może kiedyś przyjdzie tutaj sam i będzie coś w tym kierunku kombinował, ale dzisiaj na to nie miał czasu, ani najmniejszej ochoty.
- Aż na takiego wyglądam? Hogwart jest zamknięty, a w Hogsmeade nie chciałem Cię trudzić, ażebyś wyszła. Tam przechodzą naprawdę dziwne typy, a nie chciałbym, żebyś przez to jakoś ucierpiała. - powiedział do niej i uśmiechnął się. Zawsze troszczył się o siostrę i tego nie mogła zaprzeczyć. Mimo iż ona tego wcześniej nie doceniała to tak było.
- Nie mam zamiaru wracać do Hogwartu. Muszę się zacząć utrzymywać, bo w domu nie jestem mile widziany dlatego też muszę zacząć szukać pracy i to jest dla mnie najważniejsze w tym momencie. - mruknął i westchnął. Oczywiście, że długo się nad tym wahał, ale jednak zadecydował właśnie tak.

Zwykła, a może niezwykła ceglana ściana naprawdę ją nie interesowała. I mimo, że nadal nie dowiedziała się, czemu Adrien postanowił spotkać się z nią tutaj, nie zamierzała dłużej drążyć tego tematu. Widocznie miał jakiś powód, albo...nagle zechciało mu się zwiedzać Londyn. -I tak musiałam wyjść. -Rzuciła i nieznacznie uniosła brew. -Istnieje coś takiego jak teleportacja. -Ostatni wyraz powiedziała wolno i wyraźnie, jakby mówiła do dziecka, a nie do starszego brata. No, ale co poradzić. Gabi już taka jest, że lubi się droczyć z ludźmi. Nawet z rodzonym bratem. -Swoją drogą, gdyby tak przymknąć jedno oko, to mógłbyś uchodzić za gwałciciela. -Dodała po chwili, uważnie mu się wpatrując. Zaśmiała się, gdy Adrien wymierzył jej kuksańca w bok, na co Gabi po chwili odpowiedziała i również go szturchnęła. -Grabisz sobie, grabisz. -Powiedziała i znów oparła się o  ścianę, której jedyną zaletą jest to, że można się przy niej ochłodzić w upalny dzień. -Po studiach łatwiej jest znaleźć pracę. Tak tylko mówię. -Mruknęła i odwróciła głowę w kierunku brata. Uniosła znacząco brwi i jakby na potwierdzenie swoich słów parę razy kiwnęła głową. Nawiasem mówiąc- Gabi zamierza skończyć szkołę. W sumie Krukonka nie powinna od tak jej rzucać, nie?

Zwiedzanie Londynu, o matko. To chyba nie dla niego, przecież Londyn już doskonale znał. Nie potrzebował zwiedzania go. Przecież od wielu lat tutaj przychodził i robił zakupy ze swoimi rodzicami. Podobnie jak ona. Wraz z rodzicami i ze swoim starszym bratem wybierali się na wspólne zakupy. Co prawda Adrien już wtedy znał Londyn i był na bieżąco. A czy jego siostra była z nim na jego pierwszych zakupach? Szczerze powiedziawszy to tego nie pamiętał, ale pewnie była bo gdzie by ją wtedy rodzice zostawili? Chociaż wtedy w ich domu była babcia rodzeństwa i dobrze tego nie pamięta zresztą kiedy to było.
- Owszem, że istnieje, ale nie wiesz o tym, że czarodzieje właśnie przez teleportacje wiele wzbudzają podejrzeń? Ja wole nie używać teleportacji i Tobie również radzę, chociaż doskonale wiemy oby dwoje, że zrobisz tak jak będziesz chciała. - mruknął do niej i lekko się uśmiechnął. Doskonale o tym wiedział, że ta nie będzie go słuchała, no ale co miał na to poradzić? Nic tak naprawdę.
- No dzięki. - powiedział i westchnął. Czy naprawdę wyglądał w jej oczach na gwałciciela, wcześniej wiedział kiedy ta kłamie, a teraz nie wiedział. Zbyt bardzo się zmieniła.
- To jest Twoje zdanie... - mruknął i pociągnął nosem.

Gabi za to doskonale pamięta dzień, kiedy wybrała się ze starszym bratem na zakupy. Zazdrościła mu. Zazdrościła mu tego, że wreszcie szedł do szkoły, kiedy ona musiała zostać w domu. Z rodzicami. Ale co to dla niej, prawda? Wszak już od dziecka umiała sobie inteligentnie zorganizować czas.
-Tak, zrobię jak będę chciała. -Odparła po dłuższej chwili, podczas której gapiła się na niego jak na idiotę. Podejrzeń? Serio? -Z całą pewnością zrobię jak będę chciała. -Dorzuciła jeszcze bardziej dobitnie i potarła ręką twarz. Nie zamierza przecież ciągle przemieszczać się na nogach. Teleportacja po coś została wymyślona i do czegoś ma służyć, nie? Nie zdała egzaminu po to, żeby teraz jej nie używać, no ludzie! -Ale skoro lubisz się męczyć i chodzić Adrien, to ja Cię do niczego nie będę namawiała. Przecież oboje wiemy, że i tak postąpisz tak jak będziesz chciał, prawda? -Powiedziała i posłała mu nader słodki uśmieszek. Czy to, że jest jej bratem, wyklucza możliwość droczenia się z nim? Chyba nie...
-Żartuje. -Zaśmiała się szczerze, po raz pierwszy dzisiaj i szturchnęła po w ramię. -Nigdy nie rozumiałeś mojego poczucia humoru. W ogóle rzadko kto je rozumie, ludzie! Czy ja serio mówię jakoś niezrozumiale, czy coś? -Ostatnie pytanie skierowała bezpośrednio w stronę chłopaka, bezradnie rozkładając ręce i spojrzała na niego z wyrzutem.
Mimo, że wcześniej chodzili do jednej szkoły, widywali się naprawdę bardzo rzadko. Gabi woli nawet nie myśleć o tym, co będzie, gdy Adrien zacznie pracę. -Wiesz, że teraz będziemy widywać się ekstremalnie rzadko? -Spytała, chcąc uświadomić mu jego wybór. Przecież już wcześniej narzekał na to, że nie miała dla niego czasu.

Matko, bardzo Cię przepraszam, ze nie odpisywałam, ale zapomniałam...Wiem, brak słów...

Chłopak nie chciał zostawiać swojej siostry samej w domu, ale przecież nie miał innego wyjścia. Szkoła była musem. W niej cały czas myślał o swojej siostrze, ale gdy w końcu nadszedł dzień gdzie i ona wybrała się do szkoły to był bardzo piękny i radosny dzień dla niego. I to wtedy on jej zazdrościł, bo jednak pierwsza klasa była bardzo fajna i chyba najlepsza, poznawanie wszystkiego, wszystkich. Z biegiem czasu właśnie tak sobie o tym myślał. Przez jakiś czas omijał swoją siostrę szerokim łukiem, dlaczego? A to bardzo proste pytanie i będzie bardzo prosta odpowiedź. Po prostu chłopak nie chciał się do niej przyznać, ponieważ nie należała do domu Salazara Slytherina, a był pewny, że tam będzie należeć. Ona niekiedy była wredniejsza od samego Adriena, nie wiadomo co wtedy z Tiarą się stało czy przespała czy straciła na chwilę orientacje w terenie, no ale wszystko jakoś wróciło do normy i po jakimś czasie wcale mu to nie przeszkadzało.
- Gabrielo Goldenvild, ale ja nie mówię, żebyś jej nie używała tylko abyś na siebie przy tym uważała. Po to się jej uczyłaś, ażeby jej używać to normalne. Zresztą przejdzie Ci to, ja na początku również się teleportowałem gdzie tylko chciałem, nuda i nuda. Już lepiej na miotle, chociaż sobie nature pooglądasz. - mruknął do niej i się uśmiechnął. No taka była prawda.
- Tak? A kto tak powiedział? A skąd moja droga wiesz, że nie zostanę gajowym w Hogwarcie? - zapytał i uniósł brwi. Wszystko było przecież możliwe. Asystent, albo coś w ten deseń, pomocnik w bibliotece. O to wcale nie jest głupi pomysł, nie?

Choć do zachodu słońca pozostawało jeszcze dobre kilkadziesiąt minut, to mogliście odnieść wrażenie, że tego dnia wspomniane słońce wcale nie wzeszło... Od rana siąpił deszcz, a mgła spowiła cały Londyn. Panowała szaruga, było zimno, wilgotno i nieprzyjemnie. Typowa angielska pogoda. Ceglasty mur zbierał kolejne krople spływające z nieba. Ludzie przemykali w pośpiechu skryci pod parasolami, omijając labirynty kałuż. W pobliżu wejścia nie było nikogo... a przynajmniej do czasu.
W pewnym momencie mogliście dostrzec pierwszą zakapturzoną postać, która zbliżała się do ściany. Zatrzymała się bezpośrednio przy niej i, jak gdyby nigdy nic, wsparła o mokre cegły. Wyraźnie na kogoś czekała. Po chwili dołączyły do niej dwie kolejne osoby, ubrane podobnie - w ciemne płaszcze z obszernymi kapturami, spod których nie było widać nawet czubka nosa. Wyglądało na to, że tajemnicze spotkanie właśnie się rozpoczyna. Postaci zbliżyły się do siebie, uprzednio czujnie (acz dyskretnie) rozglądając się dookoła. Ociągali się z przejściem przez magiczną ścianę, szepcząc między sobą coś o podpaleniach, o skuteczności zaklęć i rasizmie wśród czarodziejów czystej krwi.
A więc... przedstawienie czas zacząć!




Obaj rzucacie kością k6. Proszę o podlinkowanie swoich rzutów.
Niektóre z kostek Darrena wpływają na los Cassidy'ego! Sugeruję więc, by pierwszy rzucił Darek

Darren:

Dean:

Kostki: 1 oraz G - wiemy wszystko, ale oni też wiedzą że coś się święci, -1 dla Deana

kostki:1+ 5 – Too slow, the world is fuckin’ burnin’ man!
aviatores: 4 (post 1/2)

Nie lubił niepewności, a wysłanie młodego stażysty na zwiady uważał właśnie za rzecz niepewną. Nie znał chłopaka, nie wiedział, czego może się po nim spodziewać. Ale z Panią Minister się nie dyskutuje i skoro ten miał pełnić funkcję zwiadowcy, to tak miało być. Zniecierpliwiony stukał palcami o blat stolika, czekając, aż Shaw powróci ze swej misji. Kolejne minuty powoli wyczerpywały cierpliwość aurora, a kiedy chłopak w końcu wrócił, niemal odruchowo wstał z miejsca, a w jego ślady poszła pozostała dwójka.

- Hmm – mruknął po wysłuchaniu raportu, marszcząc przy tym brwi. Nie powiedział nic więcej. Zamiast tego wykonał ruch głową, nakazując towarzyszom podążenie jego śladem i wyszedł z pubu. Po kilku minutach byli już na Pokątnej. Niestety, zjawili się o te kilka minut za późno. W jednym ze sklepów powybijano szyby, a w sklepie z eliksirami podłożono ogień. Po sprawcach zaś nie było śladu. Szybko ocenił szkody. W sklepie wystarczyło reparo i chłoszczyć, żeby przywrócić wszystko do normy. Tym się zajmą na sam koniec. Najważniejsze było zagaszanie ognia, nim cała Pokątna stanie w płomieniach. I złapanie arsonistów. Ci, co prawda gdzieś zniknęli, ale znał ich nazwiska, a dzięki wizzbokowi również twarze.

- Zajmijcie się ogniem! Gaście piaskiem, nie wodą, bo pogorszycie sytuację! – krzyknął do towarzyszy, a sam zniknął w jakimś zaułku. Dopiero teraz, gdy nikt mu nie przeszkadzał, wyjął różdżkę i rzucił zaklęcie Aviatores. W górę wzbił się majestatyczny gołąb, który zaczął krążyć nad Pokątną w poszukiwaniu zakapturzonych postaci. Pytanie tylko, czy mu się to powiedzie?

Nie spodziewali się, że ktoś pozna ich plan i dowie się o szykowanej dewastacji na Pokątnej. Nie spodziewali się też tego, że ktoś będzie ich śledził, podsłuchiwał i czyhał za winklem, jak jakiś drapieżnik na swoją ofiarę. I właśnie to było ich słabym punktem. Zlekceważyli przeciwnika, byli zbyt pewni swego, zbyt zafiksowani na destrukcję. Może odrobinę szaleni? Co ta polityka robi z ludźmi... Żadne skrajności nie są dobre, żadne...
Mimo słabego punktu mieli pewną przewagę. Choć dali się zaskoczyć, to w pewnym sensie byli ubezpieczeni. Za ceglaną ścianą czekała jeszcze dwójka, gotowa do wzniecenia ognia w pobliskim sklepie z eliksirami. Udało się im. Tak samo jak szybka ucieczka i wtopienie się w tłum, który gęstniał w miarę, jak posuwali się w głąb Pokątnej. Choć się rozproszyli, to lawirowanie pomiędzy przechodniami nie było najprostsze. Deportacja tym bardziej. Ktoś gdzieś krzyknął, jakiś sędziwy czarodziej zachwiał się i upadł na mokry bruk, inna czarownica spróbowała nawet złapać jednego z podpalaczy przy pomocy zaklęcia, ale... na próżno. Musieliście radzić sobie sami. Trzech naprawdę dobrych Aurorów i jeden obiecujący stażysta - brzmi nieźle, ale kim są ci prowokatorzy? I na ile radzą sobie w pojedynkach magicznych? Dobre pytanie...
Ostatecznie dwójka zakapiorów gdzieś wyparowała, zniknęła z pola widzenia, ale Aurorzy zarzekli się, że wiedzą dokąd i że pobiegną za nimi, bo na pewno ich dopadną. Zostaliście sami, ale pozostała trójka wciąż była na wyciągnięcie różdżki. Macie spore szanse na dogonienie ich i uniemożliwienie dalszej ucieczki, próbujcie!



Jak poszło gaszenie pożaru?
Rzućcie obaj k100 i zsumujcie swoje wyniki.

Efekty kostek:

A jak tam łapanie podpalaczy?
@Darren Shaw - rzuć 1k6 - Twoim celem jest jeden z podpalaczy.
@Dean Cassidy - rzuć 2k6 - Twoim celem jest dwóch podpalaczy (gdyż jesteś Aurorem).

Aby uniemożliwienie dalszej ucieczki wandali było możliwe - musicie wyrzucić wyższy wynik niż któryś z nich. Remis rozstrzygany jest na korzyść fanatyka. Przysługuje Wam po jednym przerzucie, ale liczy się ostatnia wylosowana kość, nie ta wyższa, więc rozsądnie, proszę!

Poniżej podlinkowane są moje rzuty, które przypisałam na chybił-trafił do trójki fanatyków. Możecie sobie dobrać ich dowolnie, pod swoje kostki, taki profit na dobry początek całego zamieszania

Fanatyk A - 1
Fanatyk B - 6
Fanatyk C - 1

Jak widzicie - szanse macie spore!

Uwaga! Udane odnalezienie fanatyków i uniemożliwienie im dalszej ucieczki nie równa się ich pojmaniu! Być może w dalszej rozgrywce będą się bronić... Bądźcie czujni, a w tym etapie opiszcie swoje zmagania ze zniszczeniami na ulicy i wrażenie z pościgu

Klasycznie proszę o podlinkowanie rzutów.

k100: 27+ 71= 98
k6: 1 i 5

Odnalezienie uciekającej grupki nie było jakoś strasznie trudne. I to nie tylko za sprawą sokolego wzroku hologramowego gołębia, a dzięki ruchowi na Pokątnej, który skutecznie utrudnił podpalaczom ucieczkę. Dean dezaktywował zaklęcie. Dojście do siebie zajęło mu pewną chwilę, ale kiedy już oprzytomniał, pobiegł w kierunku palącego się sklepu z eliksirami, licząc, że jego towarzyszom udało się zapobiec przeniesieniu ognia na kolejne budynki. I jak się okazało, tak właśnie było. Co prawda większa część asortymentu została strawiona przez płomienie, ale sam sklep wciąż stał, co można było uznać za mały sukces. Kiedy wbiegł do środka, wymienił kilka szybkich zdań z aurorami, którzy zarzekali się, że widzieli dwóch arsonistów i że podążą ich śladem. On sam z kolei skinął do Darrena, żeby wyszedł z nim przed sklep.

- Widziałem uciekającą trójkę. Wiem, że to oczywiste, ale trzymaj różdżkę w pogotowiu, bo może się zrobić ciekawie.

Nie dodał nic więcej, bo nie było takiej potrzeby. Zamiast tego ruszył sprintem w kierunku uciekinierów, których bohatersko starała się zatrzymać jakaś kobiecina. Widząc, jak ci zaczynają przebijać się przez tłum, poczuł się jak rekin, który wyczuł krew. Przyspieszył jeszcze bardziej i w momencie, kiedy nie istniało ryzyko trafienia w osobę postronną, cisnął w jednego z podpalaczy rumpo, łamiąc mu kość udową. Kątem oka spojrzał na młodego Shawa, który całkiem sprawnie wymijał przechodniów i dotrzymywał mu kroku. Zuch chłopak, widać, że Krukon.
Kiedy w zasięgu jego różdżki znalazł się drugi z arsonistów, wycelował w niego zaklęciem fallo, licząc, że ten się pogubi i właduje w ścianę. Niestety zaklęcie przeleciało mu obok głowy, a trzeci uciekinier zniknął za winklem. Nim zajmą się później, bo jeżeli liczył, że wróci dziś do domu, to był w błędzie.

@Darren Shaw

najmocniej przepraszam za zwłokę

Podpalacze dezorientują się nieco i działają w amoku, ale w ich decyzjach widać pewien plan. Zupełnie jakby przeczuwali, że ktoś może ich obserwować. A może tak czuje się każdy, który coś knuje? Boi się własnego cienia? Tym razem trafili na godnych przeciwników, a ten cień tak szybko im nie odpuści.
Przechodnie zaczynają panikować i co chwila słychać trzask deportacji. Krople deszczu stają się cięższe i jest ich coraz więcej. Uliczny bruk staje się śliski, co tylko utrudnia pościg. Strugi wody wpadające do oczu również nie pomagają, działając jak mokra kurtyna. Cóż, utrudnienia działają w dwie strony. Choć jeden z fanatyków był sprytniejszy i miał więcej szczęścia, to pozostała dwójka nie uniknęła sprawiedliwości. Udało Wam się pokrzyżować plany na ucieczkę większości szajki, to już jest coś! Trzecim zajmiecie się za chwilę, może nie udało mu się teleportować lub uciec daleko? Może spróbuje wrócić po swoich kumpli? Choć teraz ich zostawił, to przecież Wy zaopiekujecie się nimi należycie, prawda?
W przenośni bądź nie - zostali przyparci do muru. To sprowokowało pierwszego do zaatakowania. Nie czekał długo, nie pytał o przyzwolenie swojego kompana. Czerwony snop światła pomknął w kierunku Cassidy'ego, a tuż po nim drugi zakapior machnął różdżką, celując w Krukona. Dwóch na dwóch, szanse są wyrównane, a może wręcz szala zwycięstwa przechyla się na Waszą stronę. Bo przecież jeden z Was ma ogromne doświadczenie i umiejętności, a drugi jest zdolnym młodym czarodziejem. Musicie jednak działać szybko i obronić się przed atakiem. A potem? Cóż, wygląda na to, że nie pozostawiają Wam wyboru i musicie odpłacić im pięknym za nadobne. Nie opuszczajcie różdżek!



Udaje Wam się pochwycić dwóch zbiegów. Skutecznie uniemożliwiacie im ucieczkę, jednak nie wygląda na to, że będą chcieli poddać się bez walki. Najrozsądniej będzie, jeśli każdy z Was zajmie się jednym z podpalaczy.

W swoim poście możecie użyć jednego zaklęcia defensywnego i jednego ofensywnego. Zaklęcie może wykraczać poziomem trudności o jeden przedział wyżej, ale będzie się to wiązało z dodatkowym rzutem kością na efekt uboczny (przykład: postać ma 23pkt z Zaklęć/OPCM w kuferku, więc może pokusić się o rzucenie uroku z przedziału 31-40). Jeśli wolicie zostać przy zaklęciach dostępnych dla Waszej punktacji - nie korzystacie z dodatkowych rzutów na efekt (ujemne punkty).

Mechanika i efekty kostkowe:

Rzucacie 2 x k100. Pierwszy rzut na obronę, drugi na atak.
Im wyższy wynik uzyskacie, tym większą siłę będzie miało Wasze zaklęcie. Do uzyskanego zaklęcia możecie za każdym razem doliczyć swoje punkty kuferkowe. Dean na start otrzymuje +10, za rangę Szefa Biura Aurorów


Zaklęcie defensywne (obrona):

Siła rażenia zaklęcia:

Zaklęcie ofensywne (atak):

Siła rażenia zaklęcia:

Jeśli decydujecie się na skorzystanie z zaklęcia spoza Waszego przedziału punktów - rzucacie dodatkowo jedną kością litery. Każda litera oznacza ilość punktów, którą musicie odjąć od uzyskanego wyniku k100 i bonusów.
Kolejno: A to 5pkt, B to 10pkt, C to 15pkt etc.

Przykład: Postać X ma 15pkt z Zaklęć/OPCM w kuferku. Postanawia wykorzystać zaklęcie defensywne ze swojego przedziału umiejętności (11-20) - Fallat. Wylosowana kość to 55, do tego dolicza sobie 15. Łącznie daje to 70pkt, czyli obrona wyszła ok, ale bez rewelacji. Natomiast w przypadku zaklęcia ofensywnego (ataku), postać postanawia skorzystać z zaklęcia trudniejszego, wykraczającego poza zasięg kuferka. Wybiera Bombardę (21-30). Musi więc rzucić dodatkowo kością litery. Z rzutu kością ma wynik 72, co łącznie z kuferkiem daje 87. Byłby to wynik najwyższy i największe powodzenie zaklęcia, ALE postać wyrzuciła H jak Hipogryf, co odejmuje jej aż 40pkt z całości wyniku. Finalnie ma ich tylko 47.

obrona: 42+10+32=82
atak: 70+10+32=112

Ranne zwierzę jest niebezpieczniejsze od zdrowego, bo nie ma nic do stracenia. Tak samo było ze zwierzętami pod ludzką postacią, za którymi pędzili D&D. Mimo że podpalacze zostali dość skutecznie unieruchomieni, to nie dawali za wygraną, walcząc zawzięcie o własną wolność. Doszło więc do sytuacji, w której Irlandczyk znajdował się częściej, niż byłby w stanie to zliczyć. Czuł, jak potężny kop adrenaliny sprawił, że w ustach mu zaschło, a każdy jego nerw był napięty do granic możliwości, zmysł zaś – wyostrzony. Widząc, jak jeden z podpalaczy bierze go sobie na cel, zamachnął się zgrabnie różdżką, chroniąc się zaklęciem protego maxima. Atak napastnika zatrzymał się na niewidzialnej magicznej barierze, a Cassidy mógł wyprowadzić kontratak. Ten nie był zbyt finezyjny, ale za to skuteczny. Podpalacz oberwał Petrificus Totalus, przez co wyłożył się jak długi na bruku i sobie głupi ryj rozwalił. D&D – 2, Podpalacze – 0.

@Darren Shaw

ostatni post wymagający odpowiedzi/akcji

Deszcz nie padał już tak intensywnie, krople nie były już tak duże i tak agresywne. Wyglądało na to, że chmury wycisnęły z siebie wszystko i niedługo zacznie się przejaśniać. Ale może to tylko złudzenie? Tak jak i to, że idzie Wam zaskakująco dobrze? Oczywiście pomijając wcześniejsze potknięcia przy samej ceglastej ścianie i drobne problemy z pożarem…
Udało Wam się zapędzić zakapturzonych łotrów w kozi róg, a choć Wasza ekipa się rozdzieliła, choć nie wszyscy posiadali sowity bagaż doświadczeń, to jednak zdobywacie przewagę.
Po czarodziejach, którzy łamią prawo - i gotowi są zniszczyć mienie postronnych, szarych zjadaczy dyniowych pasztecików - można spodziewać się wszystkiego. Z pewnością nie zaskoczył Was szybki atak ze strony politycznych fanatyków. Napastnicy rzucili swoje zaklęcia niedbale, więc nie czekali długo na kontratak, który… cóż, pozbawił ich możliwości kolejnego ruchu. Spetryfikowany podpalacz łupnął jak kłoda drewna na mokry bruk, tym samym zrzucając z siebie kaptur i odsłaniając pobrużdżoną twarz. Dawna smocza ospa? Czy może skutki bijatyki? Jego ryło niewiele Wam mówiło, choć prawdopodobnie widniało już w kartotece Wizengamotu. Jego kompan wyglądał na młodszego, ledwie dwudziestoletniego osiłka. Syn? Młodszy brat? Ciężko stwierdzić. Tak czy owak - byliście na wygranej pozycji. Sytuacja zdawała się klarować tak jak i niebo ponad Waszymi głowami. Chociaż…
- Nic nie rozumiecie! Tak samo Grant! Myślicie… Myślicie, że da się zmienić świat bez rewolucji? - roztrzęsiony, kobiecy głos rozległ się tuż za Waszymi plecami. Mieliście sekundy, by się odwrócić i ujrzeć przemoczoną, zakapturzoną postać, którą prawdopodobnie mieliście już szansę dzisiaj gonić. Czarownica. Zdradzał to nie tylko łamiący się sopran, ale i smukła dłoń zaciskająca rękojeść różdżki. Różdżki wysuniętej wprost na Cassidy’ego… - Incarcerous!


Dwóch fanatyków macie z głowy. Nie są w stanie zaatakować, nie dadzą rady wesprzeć swojej koleżanki, nie mają szans na ucieczkę. Ale dewiantka atakuje, ma przewagę, bo działa z zaskoczenia. Magiczne liny mkną ku mężczyźnie. Aby znów przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę - musicie działać wspólnie.

@Dean Cassidy - obrona

Rzut 1k6

Spoiler:

@Darren Shaw - atak

Rzut 1k6

Spoiler:

Irlandczyk i Krukon radzili sobie całkiem przyzwoicie, mimo faktu, że nigdy wcześniej ze sobą nie współpracowali i oddzielili się od reszty aurorów. Po pierwszych porażkach pojawiły się pierwsze znamiona zwycięstwa, gdy D&D najpierw brawurowo zagasili pożar, potem odnaleźli zbiegłych arsonistów, a na koniec sprawnie ich spacyfikowali. No, przynajmniej większość z nich. Wszystko wskazywało na to, że zabawa się skończyła, a złapani, po wizycie w Wizengamocie, pójdą pierdzieć w pasiak.

Myślicie, że da się zmienić świat bez rewolucji?

- Nie da się– pomyślał Dean. Wiedział o tym, jak mało kto i to właśnie rewolucja zabrała mu rodzinę. A potem zdrowie psychiczne. Nie płacili mu jednak za zgadzanie się z rewolucjonistami, a za chwytanie ich i przymykanie – Szkoda tylko, że wybraliście walkę za przegraną sprawę.

Cassidy odwrócił się i dojrzał zakapturzoną sylwetkę, którą nie tak dawno temu miał przyjemność gonić. Zamachnął się różdżką, ale napastnik był szybszy i już po chwili czuł, jak liny zaciskają się na jego piersi, coraz mocniej i mocniej. Cóż, z pewnością jego duma wyjdzie z tego starcia ze sporymi obrażeniami.

Czyżby Uczeń przerósł Mistrza? A może to zupełny przypadek, pech i efekt zaskoczenia? Szczęśliwie udało Wam się wyjść cało z tej opresji, a do jeszcze większego szczęścia można było zaliczyć to, że nikt postronny Was nie obserwował. Tylko Wy i złoczyńcy/podpalacze/fanatycy czy tam sympatycy partyjni - jak zwał, tak zwał. Narobili głupstw, narobili szkód i wygląda na to, że spotkają się z konsekwencjami, czyż nie? Trochę oponowali, trochę się szarpali i zapowiadali zemstę czy inne przyjście rzekomej sprawiedliwości, ale nie mieli ku temu zbyt wiele możliwości, bo szybko się nimi zajęliście. A dalej? Dalej to chyba sprawa Wizengamotu. Pani Minister będzie niezwykle przykro, że jej partia posiada w członkach takich... niezrównoważonych psychicznie czarodziejów.
Och, jeszcze Aurorzy! No tak, oczywiście, że wrócili! Na sam koniec, jak Cassidy już był wyzwolony i dopilnował wszelkich procedur i zabezpieczeń, żeby żadne z pojmanej trójki nie uciekło. Wrócili, jednak bez pozostałych podpalaczy, tłumacząc się rzewnie, że już prawie ich mieli, ale pościg zmienił się w niebezpieczną walkę, co zakończyło się deportacją fanatyków. Ktoś tu nie dostanie premii.
A Wy, D&D? Czy ta współpraca zaowocuje czymś więcej? Czy młodego stażystę czeka awans, a Szefa Biura Aurorów kolejne zadania związane z partyjnymi potyczkami? Czas pokaże.

Wrzesień się zbliżał, a choć on nie miał planów ani szkolnych, ani związanych z pracą, to jednak potrzebował zrobić zakupy. Te mniej i bardzie normalne. Szczerze mówiąc, głównym celem Maxa był dziś Śmiertelny Nokturn. To, czego tam szukał wolał zostawić dla siebie, ale uznał, że przy okazji drobny spacerek Pokątną na pewno mu nie zaszkodzi.
Jak zwykle przeszedł przez mugolską część Londynu, by następnie przejść przez "Dziurawy Kocioł" i następnie pryz pomocy specjalnej sekwencji wystukanej na ceglanej ścianie, przekroczyć próg magicznej strony miasta.
Pierwsze co zrobił, po drugiej stronie muru, to odpalił szluga i ruszył przed siebie. Zatrzymał się przy pierwszej z witryn, którą akurat był sklep z akcesoriami papierniczymi. Coś na pewno by mu się przydało, ale nie miał jeszcze pojęcia co. Stał tam więc, pogrążony we własnych myślach, raz po raz zaciągając się papierosem i robiąc w głowie szybką matematykę ile galeonów może dzisiaj wydać, by coś tam jeszcze mu na życie wystarczyło w tym miesiącu. W końcu musiał trochę uważać teraz na wydatki skoro nie miał stałego źródła dochodu.

@Jenna Hastings