Trzepot skrzydeł. Uderzenia tak głośne, że aż wyrywające go ze stanu melancholii. Uśmiechnął się, kiedy zobaczył Cicero. Odebrał list i z każdym słowem, które pochłaniał, jego ciało jakby zdrowiało. Twarz stawała się jaśniejsza. Uwielbiał każdą wiadomość od Fire, chociaż nie wiedział, czego ma się spodziewać, a to, że pozwoliła mu przyjść, kiedy warzyła eliksir (to jak specjalnie zaproszenie) - musiała naprawdę chcieć go zobaczyć. Zresztą nie mógł jej odmówić. Jej słowa brzmiały tak zabawnie, kiedy wyobraził sobie jej ton głosu wypowiadający "mi się nie odmawia". Mousseau nie mógł pozwolić sobie na odmowę, zresztą nie wypadało odmówić kobiecie (zwłaszcza, która miała na nazwisko Dear).
Gdzie się ukryłaś Blaithin ''Fire'' A. Dear? W zachodnim skrzydle? Na czwartym piętrze? Stary zamek, zimne mury i cztery domy założone przez czworo największych czarodziejów i czarownic tamtych czasów. To dlatego kazałaś mu przejść przez Sale Strachów, wychowanko Godryka Gryffindora — tego najodważniejszego? Curtis nie jest taki jak ty i dobrze o tym wiesz. Różnicie się jak ogień i woda, więc co was do siebie tak przyciąga? Co każe wam być przyjaciółmi? Tyle pytań, którym brak odpowiedzi.
Przemknął do Sali Marzeń i odetchnął z wyraźną ulgą. Chociaż kiedy spojrzał na AIN EINGARP, które stało niedaleko i kusiło, żeby w nie spojrzeć — pomyślał, że to gorsze niż sala strachów, przez którą trzeba przejść, żeby się tu dostać. Co mógł tam zobaczyć? Szczęście? Bał się, że jeśliby tam spojrzał, utknąłby na dobre. Szybko pobiegł w stronę Dear, jakby się spieszył tylko po to, żeby nie musieć zatrzymywać się ani na chwile przy AIN EINGRAP.
- Piękne miejsce. - Rozejrzał się dookoła, chwytając "oszustwo" tej sali.
- Fire. - Wypowiedział jej imię z uczuciem, chociaż nie było to jej prawdziwe imię, ponieważ jej prawdziwe imię było jak ta ukryta sala marzeń — niedostępne dla wszystkich i tak znienawidzone przez nią.
Miał zagadać, powiedzieć coś śmiesznego, albo głupiego. Niestety z jego ust nie padło żadne słowo, jego oczy wydały się lśnić. Czuł ucisk, ale nie w żołądku czy gardle tylko w sercu.
- Nie boisz się, że coś zepsuje? - Skierował wzrok na kociołek i podrapał się po swojej czuprynie. Przecież wiedziała, że on i eliksiry równa się katastrofa. Ten moment ciszy, czegoś niezrozumiałego, który miał przed chwilą miejsce zniknął. Chociaż może gdzieś tam się unosił i jak kurz osiadał na miejsca, czekając, aż ktoś go stamtąd zabierze.

Nie pozwoliłaby mu utknąć w Sali Strachów.
Fire miała tendencję do katowania się na najróżniejsze sposoby - czy to fizyczna, czy też psychiczne. Czarna magia pozostawiała ogromne pole do popisu. Nie mogłaby jednak stać bezczynnie, gdyby jej przyjacielowi działa się krzywda. Ba, nie potrzebowała nawey wyjaśnień, od razu wyskoczyłaby w ogień albo poświęciła każdego galeona, jakiego miała. Była tą przyjaciółką, która na wiadomość "Jestem w więzieniu w Meksyku" odpisuje "Będę tam za 10 minut". Na wieść o tym, że jej przyjaciel kogoś zamordował, wyskoczyłaby z pomysłami jak pozbyć się ciała. Pod tym względem można było Gryfonkę uznać za niezłą towarzyszkę, ale gdy przychodziło do kwestii delikatnych nie wiedziała co robić. Pocieszanie, przytulanie? Nigdy.
Dlatego odrobinę obawiała się, że schrzani sprawę z Curtisem. Chciała dobrze, ale wątpiła, że krzyki i groźby cokolwiek zdziałają. Niestety, zdecydowanie częściej robiła, a dopiero później myślała.
Przeglądała właśnie po raz ostatni piekielnie trudną instrukcję, kiedy usłyszała skrzypienie drzwi. Nie spojrzała w stronę Puchona od razu. Zaznaczyła stronę i odłożyła książkę na bok, splatając ręce pod podbródkiem.
- Jest brzydkie. - odpowiedziała, marszcząc brwi. W Curtisie nie dopatrzyła się większych zmian po nieobecności. Wydawał się może trochę mniej radosny, ale wcale nie chudszy. Przez chwilę Blaithin złapała to lśnienie w oczach chłopaka, wzmacniane jeszcze przez światło sali, i wyprostowała się.
- Usiądź, Mousseau. - poleciła wskazując miejsce naprzeciwko, po drugiej stronie kociołka. Używanie imion stało się zakazane odkąd zdecydowała się zapomnieć o własnym. W nielicznych przypadkach o tym zapominała. Głos takiej miała taki jak zazwyczaj - odrobinę niezadowolony, a przecież nie miała powodów do niezadowolenia. Wręcz przeciwnie - brakowało jej chwil spędzanych na rozmowie z Curtisem. Brakowało jej tego uśmiechu.
Machnęła różdżką, a woda zaczęła wypełniać złoty kociołek.
- Bać się? - powtórzyła z nikłym rozbawieniem. Nie był tak beznadziejny, jak sądził. Fire odmierzyła dwie trzecie naczynia i zaczęła lekko podgrzewać wodę. Wszystko robiła wyjątkowo spokojnie. - Nie, ale jestem przygotowana na taki rozwój sytuacji.
Rzuciła Curtisowi rękawiczki ochronne. Sama żadnych nie nosiła.
- Nie widziałam cię na obiedzie dzisiaj... I wczoraj. - w końcu spojrzała sugestywnie na przyjaciela. Mógł domyślić się aluzji i niewypowiedzianego pytania "kiedy ostatnio coś jadłeś?". W międzyczasie podała mu niewielki słoiczek zabarwiony na delikatny róż oraz garstkę liści.
- To woda, w której dwie godziny moczyłam płatki róży. A to jadowita tentakula, spróbuj porozrywać liście na jak najmniejsze kawałeczki i wsyp je do słoika.
Fire ciekawiło, czy Curtis zgadnie co takiego ważą.

Czarną magią to dla niego były tylko eliksiry z profesorem Brownem. Wiedział, że Fire inaczej podchodzi do tej tajemnej, a zarazem zakazanej sztuki. Jak ogień i woda... Zawsze, kiedy spotykał się z Blaithin obserwował ją kątem oka, ale bywało, że też gapił się jak idiota — sprawdzał. Bo Bad była takim pacjentem X, a właściwie M. M, jak masochista. Pakowała się tam, gdzie nie trzeba i robiła sobie krzywdę nieświadomie i świadomie (bo kto ją tam wie), a Curtis musiał interweniować. Jego mała przyjaciółka nie przepadała za (no może nie taka mała) pobytami w szpitalach, więc on robił za jej prywatnego lekarza i specjalistę. Wiedział również, że zbliżanie się do Dear bez widocznego pozwolenia, zezwolenia czy czego tam — nie mógł jej tak po prostu przytulić. To taki typ przyjaciółki — jedyny w swoim rodzaju i los zsyła tylko wybranym, a oni musieli obydwoje zasłużyć na siebie. Jakaś tam siła wyższa powiedziała: "Widzisz tą Fire, weź postaw na jej drodze tego chudego Curtisa, bo on jest taki, a ona taka i się świetnie dogadają, mimo że on to woda, a ona to ogień. Zrzucimy na nich jeszcze ten magiczny pyłek specyficznej więzi" I tak powstaje wyjątkowa przyjaźń. I nastała światłość!
- Brzydkie? No tak... czego ja się spodziewałem. - No, ale wiedziała, że mu się spodoba, ale w życiu nie wypowiedziałby tego na głos — że ta gryffonka specjalnie tu przyszła i znosiła te lśniące wodospady tylko dlatego, że Mousseau był zachwycony tym miejscem. Cwaniara!
Jej polecenie wykonał z godnością, posłuszeństwem. Ona zawsze się tak rządziła? Prawie już zapomniał. Usiadł sobie i założył te rękawiczki, nie miał zamiaru pytać, gdzie ma drugą parę dla siebie — bo to Fire.
- Nie byłem głodny. - Odpowiedział, chociaż jego drgnięcie prawej dłoni, mówiło, że to pytanie go zaniepokoiło. Wchodzili na niebezpieczny grunt. Cholernie niestabilny. Wziął słoik i liście, starając się jak najdrobniej je porozrywać przy tym nic nie spieprzyć. Koncentrował się na swojej robocie, nic zbytnio nie mówiąc, jakby spodziewał się jakiegoś wybuchu. Niebezpiecznie było przebywać wśród wulkanu, nie mając pewności, że jest wygasły — bo nie był.

Jasne, że nie lubiła tego pomieszczenia. Jasne, że wybrała je specjalnie dla Curtisa. Pod tą całą powłoką zimnej, pozbawionej uczuć Fire kryła się ta, która potrafiła sprawiać innym ludziom radość. Niezmiernie rzadko sobie na to pozwalała, ale takiej drobnostki w postaci doboru miejsca nie przepuściła. Czyżby Curtis zdążył zapomnieć, jaka była, że rzeczywiście podejrzewał ją o to, że podobałby jej się taki pokój?
Parsknęła krótko. Taki spokój był dla Fire naturalny, kiedy zabierała się za warzenie eliksirów. Każdy ruch był wyważony, harmonijny i pełny opanowania, jakiego dziewczyna na co dzień nie przejawiała.
- Nie jesteś ciekaw, co takiego przygotowujemy? - zagaiła, zajmując się rozsznurowywaniem woreczka, w którym widać było ciemny, szarawy proszek. Kiedy tłumaczyła Puchonowi kolejne kroki brzmiała całkiem łagodnie. Naprawdę chciała, żeby choć przez chwilę wczuł się w te całe "korepetycje" i spróbował polubić eliksiry. - To kły węża. Długo zajmuje ich przygotowanie, więc też zrobiłam to wcześniej. Musisz uważać, żeby dodawać je powoli, dzięki temu lepiej się rozpuszczą.
Pokazała, jak to robić, zgodnie z ruchem wskazówek zegara rozsypując proszek przy wywarze. Kontrolowała jednocześnie jego temperaturę, uważając, żeby nie doprowadzić wody do wrzenia.
- Później pójdziemy zjeść do Hogsmeade, ok? - powiedziała po chwili, kiedy mogła już pozostawić pusty woreczek obok. Wywar nieco pociemniał, ale oprócz tego wyglądał zwyczajnie. - Na obiad albo do cukierni.
Uśmiechnęła się lekko. Curtis nie musiał być przy niej taki spięty. Nie zamierzała przecież wciskać mu siłą jedzenia, ale liczyła na to, że się trochę poświęci i zadba o własny organizm.
- Dżdżownice. - powiedziała, pokazując sporej wielkości słoiczek z martwymi robakami. - Ohyda, muszą być marynowane w takim śmierdzącym olejku... Jak je dodam to buchnie para, ostrzegam. - nie czekając, Fire wrzuciła trzy dżdżownice do wody i rzeczywiście, kłąb ciepłej pary uniósł się nad kociołkiem, nieco ich otulając. Zamknęła szybko słoik, żeby pozbyć się nieprzyjemnego zapachu.

W następnym pomieszczeniu zdecydowanie było przyjemniej i przytulniej, a co najważniejsze, nie było również tu boginów, ani innych magicznych stworzeń. Był tu swego rodzaju spokój, którego Kim osobiście pragnęła od kilku dni. Miała zbyt dużo wrażeń jak na ostatni czas i chciała wreszcie od nich odpocząć. I chyba ów pokój zdawał się być idealnym do tego miejscem.
- Chyba się nie przedstawiłam. – powiedziała Puchonka. - Kim. Kim Hunter. – dodała po chwili mieszkanka Hufflepuffu. Spojrzała na Krukonkę, która zdawała się być roztrzęsiona. No chyba że Kim się tylko tak wydawało.
- Tutaj jest zdecydowanie przyjemniej niż w tamtym pokoju z boginami, co? – zagaiła Krukonkę.

Co skłoniło go do rozgrywek w Durnia? Sam nie wiedział. Nigdy nie miał zbyt wielkiego szczęścia w kartach, sam Dureń przysparzał jednak tylu atrakcji, że nie mógł się powstrzymać przed wzięciem udziału w Klubie. Nie chodziło mu nawet o wygraną, przegraną czy inne elementy rywalizacji - on chciał po prostu się pośmiać i dobrze bawić. Śmieszne, że potrafił odczuwać w miarę pozytywne odczucia, kiedy niektóre z kart potrafiły mieć takie niemiłe efekty. I od razu eliminować ludzi co niektórym całkowicie utrudniało wszelką rozgrywkę.
Kiedy dostał datę pierwszych rozgrywek nie mógł się nie uśmiechnąć. Faktem było, że prawie się zapomniał i  ominęło go to wielkie wydarzenie, ale w porę ktoś mu powiedział o zapomnianej przez niego dacie. Z wielkim zapałem udał się na miejsce klubu, chociaż fakt gdzie rozgrywka została umieszczona nie napawał optymizmem. Może fakt, że musieli na miejsce przejść przez salę strachów miało ich przygotować na te wszystkie efekty kart?
Jego wyprawa przez salę, gdzie wszystkie jego strachy pojawiły się przed nim nie była zbyt miła i cieszył się, że nikogo z nim nie było, ani nikt nie poszedł za nim. Może i był dorosłym facetem, ale zmierzenie się z tyloma rzeczami, których najchętniej nie spotkałby nigdy osobno, a co dopiero w jednym pomieszczeniu. Na całe szczęście nie poddał się i dotarł do miejsca zbiórki wraz z notką w pamięci, żeby złożyć jakąś skargę na tego, kto je wybrał.
Usiadł na wyznaczonym miejscu, nie rozglądając się zbytnio po pokoju. Oparł się na swoich wyciągniętych w tył ramionach i po prostu czekał na swoich przeciwników. Kiedy Ci się pojawili wyciągnął pierwszą kartę. Igrzyska śmierci czas zacząć, czy coś.

Kostki: 3 + gwiazda

Gry w karty w jakiś sposób fascynowały Finnigan. Może nie do tego stopnia, w jaki sposób fascynowała ją  numerologia albo gramatyka języka łacińskiego, ale też w całkiem inny sposób. W kartach przydawało się to co nazywamy "szczęściem". I "szczęście" było powszechne niezależnie od tego kim się jest - mugolem czy czarodziejem. I w jakiś sposób kojarzyło się ono Finn z czymś magicznym, ale właśnie dostępnym dla wszystkich.
Durnia jednak nie można było nazwać ulubioną grą karcianą dziewczyny. Opcja odpadnięcia z gry już po kilku turach albo nawet wylądowanie w skrzydle szpitalnym nie do końca jej odpowiadało. O wiele bardziej wolała mugolskie gry jak brydż. Albo nawet pewne znane karciane gry dla dzieci, które były popularne w jej podstawówce. Ale niestety nie było żadnego klubu brydżowego w Hogwarcie, a przynajmniej o żadnym nie słyszała. Tak więc pozostawał jej tylko eksplodujący dureń.
Finn weszła do sali wyznaczonej dla sesji w Durnia w której miała brać udział i zajęła miejsce. Gdy gra się rozpoczęła, Finn wybrała jedną ze swoich kart nieco stresując się wynikiem pojedynku.

Kostka i tarot: 4 Mag

Jakim cudem został w tym klubie, to nie miał pojęcia. Raczej ludzie nie spoglądali teraz na Mefistofelesa przychylnie i on sam nieszczególnie walczył o to, by zdobyć lepszą reputację. Zależało mu tylko na tym, żeby... cóż, pozostać na uboczu i mieć spokój? Zazwyczaj branie udziału w zawodach w tym wcale nie pomagało...
Przemknął przez Salę Strachów, korzystając z tego, że została odpowiednio przygotowana do wędrówek uczestników Klubu Durnia. Jeszcze tego mu tylko brakowało, żeby po drodze wpadł na grupę dementorów...
- Och, pięknie - oznajmił, bo zaraz po wejściu - niemal po czasie - wyciągnął najsłabszą kartę. Co takiego robił Cesarz?...
Jak się okazało, los wcale się do Ślizgona nie uśmiechał. Tajemniczy dym zaczął zbierać się w jakąś postać, ona z kolei... Przybrała formę dementora. A już myślał, że uniknął spotkania z tymi koszmarnymi zjawami...
Cofnął się, upuszczając kartę i spinając mięśnie. Pierwszym odruchem była ucieczka, ale gdzieś tam jeszcze rozsądek podpowiadał mu, że to tylko nieszkodliwy efekt złośliwej talii. Czekał, aż zniknie, nie będąc w stanie spojrzeć na swoich przeciwników; dzielenie lęków nie było szczególnie przyjemne.

Rzut: 2 i Cesarz

Uśmiechnął się, kiedy dołączyli do niego jego współtowarzysze. Chyba nie mieli takich traumatycznych przeżyć związanych z pokojami, które przed chwilą musieli pokonać, żeby dostać się tutaj. Lepiej dla nich. Przywitał się uśmiechem z Krukonką, zwieszając lekko wzrok przy Ślizgonie. Onieśmielał go trochę, chyba nie miał nigdy zbyt wielu okazji, żeby wymienić z nim kilka zdań. Nie wiedział czy go to cieszy, czy nie. Prawda była taka, że Mefistofeles bardzo go intrygował i chciałby wiedzieć co takiego mu siedzi w głowie.
Niedługo potem miał okazję, zobaczył jak ten wyciąga najsłabszą kartę, a chwilę później przed nimi pojawił się dementor. Gabriel praktycznie odruchowo sięgnął po różdżkę, żeby wyczarować patronusa, jednak po chwili sobie przypomniał, że to przecież tylko złudzenie stworzone pod grę. Jego spięte mięśnie rozluźniły się na chwilę, a on sam opadł z powrotem na swoje miejsce, rezygnując z tej obronnej postawy. Miał nadzieję, że się zbytnio nie wygłupił, a @Mefistofeles E. A. Nox nie wyśmieje jego odruchów. Zawsze starał się bronić swojego kuzynostwa i taki nawyk już mu wszedł w krew.
W ciszy wyciągnął ostatnią kartę, która okazała się całkiem dobra. Na razie miał szczęście, jednak był ciekawy co mu przyniesie los. Z niecierpliwością czekał na swoich przeciwników i nawet trochę skrzywił się, kiedy to znowu Mefi wyciągnął tę przegrywającą. Podobno kiedy nie ma się szczęścia w kartach ma się w miłości i miał nadzieję, że chociaż to się sprawdza u Noxa.

Kostki: 6, kochankowie

Finnigan początkowo nie zareagowała na pojawienie się dementora. Była tak skupiona na grze, że automatycznie wszystko wokoło zaliczała tylko do tła rozgrywki. Dopiero po paru sekundach zarejestrowała co widzi. Zważywszy, że nikt z jej współtowarzyszy nie uciekał w popłochu uznała go za element gry, ale bycie w tym samym pomieszczeniu co nawet nie prawidziwy dementor, nie należało do przyjemnych.
W kolejnej rundzie wybrała jedną ze swoich kart i rzuciła. Początkowo spodziewała się, że  tym razem przegra rundę, ale wyszło na remis. Po krótkiej dogrywce, odetchnęła z ulgą. Na razie uniknie ją jakakolwiek z przykrych efektów kart.

Kostki: 2 / 1 / 6
Tarot: Koło fortuny

Nie zwrócił uwagi na żadną z reakcji, jakie pokazali jego przeciwnicy. Mefisto zdecydowanie zbyt bardzo skoncentrował się na tym, by nie wpaść w panikę - choć w jego głowie rozbijała się rozsądna i słuszna myśl, że dementor nie jest prawdziwy, to ciało nie chciało słuchać. Dreszcze przemknęły wzdłuż kręgosłupa Ślizgona, mięśnie drgnęły niespokojnie. Cudem powstrzymał się od ucieczki, czekając aż gęsty dym rozwieje się i zniknie.
Dopiero wtedy spojrzał na wychowanków Ravenclawu. Zdawało mu się, że ten Swansea (pewnie gdyby bardzo się postarał, to przypomniałby sobie jego imię...) trochę mu współczuje? Mefisto nie był pewien jak odebrać tę litość, toteż po prostu uciekł spojrzeniem z powrotem na karty. Nie spodziewał się dogrywki z ciemnowłosą, ale ich karty toczyły zawziętą walkę...
...do czasu, aż przegrał.
Nox nie miał szczęścia ani w kartach, ani w miłości, ani w niczym innym. To też symbolizowała Wieża, której "efektem ubocznym" okazały się dwa pioruny. Ciężko było uwierzyć, że miały nie wyrządzić realnej krzywdy... Ślizgon zsunął się na podłogę, chwilę w klęczkach podpierając się o nią rękoma, by zebrać myśli.

2 przerzucone na 1, przerzucone na 1, Wieża

Finn krzyknęła, gdy nagle dwa pioruny uderzyły w Ślizgona. Jej serce waliło jak szalone zaskoczone nagłym hukiem i błyskiem. Powinna być przygotowana na niespodziewane przy grze w durnia, ale zazwyczaj, kiedy mówi się o byciu "przygotowanym na niespodziewane", ma się tak naprawdę na myśli bycie "przygotowanym na spodziewane, ale nieco mniej prawdopodobne". Tak więc jej reakcja była dość adekwatna do sytuacji.
Nie wyglądało, aby pioruny wyrządziły Ślizgonowi jakąkolwiek szkodę, ale mimo to spytała:
- W-wszystko w porządku?
Gdy wznowili grę, rzuciła kartę przy której stanowczo nie spodziewała się przegranej, więc obserwowała współgraczy czekając w napięciu na kolejną karę dla przegranego.


Kostka i tarot: 6 Koło fortuny

Zapach spalenizny mącił mu w głowie, przez co jeszcze trudniej było zebrać myśli. Może i efekty nie były jakieś zabójcze, ale... cóż, pewnie samo zaskoczenie robiło swoje. Mefisto zawiesił się zatem na wspomnieniu krzyku, który z pewnością nie należał do niego. Czyżby to ta Krukonka tak się przejęła?
Podciągnął się powoli i leniwie do pozycji stojącej, by zaraz znaleźć swoje poprzednie miejsce. Zdobył się nawet na uśmiech, którym obdarował ciemnowłosą.
- W jak najlepszym. Dzięki za troskę... Dureń lubi mi udowadniać jakim pechowcem jestem - wyjaśnił, poprawiając ubranie, które miejscami nosiło oznaki spalenia. Tragedii nie było, mogli kontynuować. Co jeszcze ich czekało?
Ten jeden raz karty nie miał takiej złej... Może Koło fortuny się do niego uśmiechnie? W końcu zostało Mefistofelesowi tylko jedno życie.

4, Koło fortuny

Finnigan z przykrością przyjęła do wiadomości odpadnięcie Gabriela Swansea. To oznaczało, że gra może skończyć się już w kolejnej turze, o ile karty, nagle nie przestaną jej sprzyjać.
Przez dłuższą chwilę zastanawiała się nad kolejną kartą czując, że serce bije jej jak szalone. Jeśli dobrze wybierze, może zakończyć grę już w tej turze... Ale może też zacząć mieć pecha i zacząć przegrywać...
Rzuciła jedną z kart i wstrzymała oddech...
Kolejna dogrywka?!
Teraz już nieco pewniej rzuciła kolejną kartę czekając na werdykt...
Miała ochotę skakać z radości na wieść o swojej wygranej, ale powstrzymała się i zamiast tego uśmiechnęła się.
- Miło się grało - powiedziała do współtowarzyszy/a*.

*Nie mam pojęcia, czy Gabriel jest nadal tutaj!

Kostki i tarot: 4 + cesarzowa
Dogrywka: 6

Wychodziło na to, że porażka Swansea może się Mefistofelesowi przydać. Ślizgon skinął chłopakowi głową niby w podziękowaniu, a niby uznaniu - w końcu to jemu samemu i tak szło najgorzej.
Chociaż zyskał dodatkową szansę, to nie zdołał jej wykorzystać. Ciężkim westchnięciem skwitował kolejną dogrywkę pomiędzy kartami jego, a ciemnowłosej Krukonki. Doskonale już wiedział, że to źle się skończy...
Mogło być gorzej. Słońce przyniosło mu nieestetyczną, pomarańczowawą opaleniznę, która brzydko kontrastowała z wytatuowanym ciałem. Nox odłożył karty jak najszybciej, by dodatkowo nie wybuchnęły mu w rękach.
- Gratulacje - dorzucił do uprzejmości dziewczyny, posyłając jej drobny uśmiech. Dureń zależał od losowości, a Mefisto należał do permanentnych pechowców. - I powodzenia na dalszych etapach!
I niech zejdzie mu ta koszmarna opalenizna...

4 -> 1, Słońce

@An Krawczyk @Lilyanne Scarlett Craven

Uwaga: zaczynacie na korytarzu obok sali marzeń, nie w niej samej. Możecie wejść do środka bez rzucania kostkami!

To nie był dobry dzień na złośliwość rzeczy martwych. Chociaż czy na pewno schody w Hogwarcie można było nazwać martwymi? W końcu robiły co chciały i nie zawsze współgrały z uczniami. Wręcz przeciwnie, często zupełnie nie szanowały ich czasu, pośpiechu i celu. Tak było i tym razem. Obie byłyście w ogromnym pośpiechu. Może na zajęcia? Może na umówione spotkanie? Tak czy inaczej, utknięcie na tym korytarzu było wam wyjątkowo nie na rękę, a jak na złość, żadne schody nie zamierzały do was wrócić. Musiałyście czekać na pustym korytarzu, dopóki się nie zlitują i nic nie zapowiadało, żeby to miało stać się szybko. Jak widać te szalenie ruchliwe schody też miały swoje momenty wyciszenia i to był właśnie jeden z nich. W okolicy nie było nikogo innego i dopóki sytuacja miała się rozwiązać, utknęłyście tu we dwie. Warto stać na brzegu i czekać na cud, czy skorzystać z okazji przemierzenia nieznanego wam korytarza?

Pozafabularnie możecie same zdecydować kiedy schody się pojawią. Miłej gry i w razie pytań piszcie do @Emily Rowle

Scarlett śpieszyła się i to bardzo. Jej miejscem docelowym była oczywiście kuchnia, co nie powinno dziwić nikogo, kto choć trochę znał Puchonkę. Pośpiech był spowodowany nagłym skończeniem się jej podręcznego zapasu awaryjnych ciasteczek i czekolad. Rano trochę zaspała i przez to nie zdążyła nawet zjeść śniadania. Teraz w brzuchu burczało jej tak tak głośno, że nawet własnych myśli nie słyszała. To pewnie dlatego wbiegła na niewłaściwą kondygnację schodów, które wyniosły ją na niewłaściwe piętro. Gdy zbiegła ze stopni, chwilę zajęło jej zorientowanie się, gdzie właściwie się znalazła. A więc czwarte piętro... Nijak to się miało do kuchni, do której Scarlett zmierzała. Nawet nie zauważyła, że razem z nią na piętro trafiła inna dziewczyna. Uśmiechnęła się do niej przelotnie, po czym odwróciła w stronę schodów... których już nie było. Zamrugała.
No to chyba były jakieś jaja. Nie dość, że była głodna, to najwyraźniej jeszcze utknęła na tym piętrze, bo nie zapowiadało się, by jakieś inne schody łaskawie tu się pofatygowały. Zniecierpliwiona, ze świstem wypuściła powietrze z płuc, po czym zacisnęła pięści, aż strzeliły jej kostki. No to chyba naprawdę jakieś żarty. W brzuchu jej zaburczało. Musiała zająć czymś myśli.
- Chyba trochę tu poczekamy - zwróciła się do drugiej dziewczyny, która wylądowała z nią na tym piętrze. Kojarzyła ją z widzenia, ale chyba nawet nie potrafiłaby przypisać jej do odpowiedniego Domu.

@An Krawczyk

Pochłonięta była myślami. Odpisała na list rodziców, jednocześnie uciekając myślami w krainę marzeń. Pisali w liście o Polsce, więc tym rudowłosa była pochłonięta. Dlatego nawet nie zwróciła uwagi, zeskakując z ostatniego schodka schodów że to wcale nie tu chciała się znaleźć. Zmarszczyła brwi i dopiero kiedy uniosła lekko głowę, zdała sobie sprawę że nie jest tu sama. Uśmiechnęła się do dziewczyny która... Na pewno była tu uczennicą i chyba puchonką. Na tym kończyła się jej wiedza. Schowała list do kieszeni bluzy i już chciała wejść na schody by trafić w dobre miejsce. Niestety schodów nie było. Pomrugała chwilę, a potem ciężkie westchnięcie opuściło jej usta. Kiedy usłyszała głos dziewczyny, znów na nią zerknęła.
- Chyba tak. - Przytaknęła i obrzuciła wzrokiem korytarz na którym były. - Jeżeli ktoś mnie kiedyś zapyta co lubiłam najbardziej w tym zamku odpowiem zdecydowanie, że schody - Rzuciła z ironią i bez lepszych pomysłów po prostu klapnęła pod jedną ze ścian podciągając kolana pod siebie.

@Lilyanne Scarlett Craven

Dziewczyna wydawała się być pochłonięta myślami przez prawie cały czas, który spędziły razem na schodach i nawet po tym, gdy już stały na piętrze. No cóż, Scar też nie zawsze była szalenie towarzyska, więc nie naciskała i wyglądała w stronę schodów, czy w końcu raczą się pojawić. Ale wtedy jej towarzyszka odezwała się, więc Puchonka odwróciła się w jej kierunku.
- Fakt, bywają upierdliwe i potrafią pokrzyżować nawet najlepsze plany - zgodziła się ze słowami Krukonki i ponownie zerknęła w kierunku schodów. Jak na złość przestały się poruszać i tkwiły nieruchomo, ale żadne z nich nie przylepiły się do tego miejsca, w którym tkwiły dziewczyny.
Zerknęła na rudowłosą, która zajęła miejsce pod ścianą. Jej samej nie bardzo widziało się siedzenie pod ścianą i czekanie na to, aż schody odzyskają dobry humor. Rozejrzała się po korytarzu. Niejasno kojarzyłą, ze byłą już kiedyś w tym korytarzu, i że była tu specyficzna sala.
- Siedzimy tutaj, czy zwiedzamy korytarz? - zapytała, nadal się rozglądając. Musiała zapomnieć o głodzie, więc myślała o wszystkim, byle nie dopuścić do siebie myśli o jedzeniu. - Scarlett jestem - przedstawiła się po chwili, bo jednak niezręcznie było tak siedzieć z kimś, czyjego imienia się nie znało.

@An Krawczyk

Przetarła dłońmi twarz i podniosła się z powrotem do pionu, otrzepując z niewidzialnego pyłku tyłek. Nie miały chyba innego wyboru niż spacer po piętrze. Schody były bardziej złośliwe od samego psa ciotki Pameli, który za każdym razem kiedy An tylko pojawiała się w jej domu sikał jej do butów. Skrzywiła się na to wspomnienie, przy okazji przypominając sobie o obecności dziewczyny dziewczyny.
- Zwiedzanie chyba będzie lepszym pomysłem niż siedzenie. - Przytaknęła puchonce. - Anastazja. - Również się przedstawiła z miłym uśmiechem i zerknęła w głąb korytarza. - No to chodźmy odkryć nieznane! - Zaśmiała się i powoli razem ze Scarlett ruszyła przed siebie.
To nie tak, że nigdy nie zaliczyła zwiedzania zamku. Ale na niektórych piętrach po prostu nie bywała. Chyba, że w takich okolicznościach jak teraz. Niezależnych od niej. Czasami się zastanawiała czy dałoby radę zamontować tu jakąś windę....
- Więc gdzie zmierzałaś zanim złośliwe schody pokrzyżowały nam plany? - Spytała, zerkając na dziewczynę z ukosa.

@Lilyanne Scarlett Craven