Wylądowałam w lesie...W Lesie? Ciekawe, że też Aleksander musiał wybrać na swoje leże takie miejsce. Przede mną stał dość duży namiot. W stopy powoli zaczynała mnie kłuć ściółka. Zaśmiałam się cicho. Właśnie do mnie dotarło, że nakłuwając palec miałam na sobie tylko swoją jedwabną koszulkę nocną . Dobrze, że wzięłam chociaż kaletkę, mam w niej karty kredytowe, więc będę mogła trochę poszaleć. O ile oczywiście gospodarz pożyczy mi jakieś swoje ubranie. Nie zastanawiając się długo weszłam do środka.
Wnętrze było przestronne , wykończone ciemnym drewnem i iście arystokratyczne. Podeszłam do lustra stojącego w rogu. Ponownie miałam ochotę się zaśmiać. Moje włosy przypominały nastroszoną miotłę, a jeden zabłąkany kosmyk, jak zwykle znalazł się przy moich ustach. Ciekawe, że go nie poczułam. Moje czarne oczy jarzyły się niepokojącym blaskiem na tle jasnej skóry. Dobrze, że chociaż koszulka jest dość długa. Uśmiechnęłam się do siebie i cicho zawołałam:
- Aleksandrze, jesteś gdzieś tutaj?

-Za tobą, byłem nad strumykiem, po wodę-Wyszedł zza drzew, z wiaderkiem z wodą-Spodziewałem się Ciebie hmm ciut później dobrze, że zamontowałem szybszy wyzwalacz zaklęcia w świstoklika, jeśli chcesz się przebrać to- chrząknął- wewnątrz namiotu drugie drzwi na lewo, masz pokój gościnny posłać po twoje bagaże jak sądzę-podszedł do niej- bo pewnie nie zamierzasz paradować w nocnej koszuli, przez całą wizytę-zaczął się śmiać-jak Ci się podoba, moje tymczasowe leże-wykonał gest ręką pokazując okolice.

Jak zaczął się śmiać, uśmiechnęłam się również.
- Wiesz ja mogę paradować nawet topless a miejsce na leże wybrałeś zaiste ciekawe. Jak rozumiem odosobnione i otoczone wszelkimi możliwymi zaklęciami, w tym i Fidelusem.
Zamyśliłam się ściskając w dłoni swoją kaletkę.
- Masz może jakieś niepotrzebne spodnie i koszulę. Buty pewnie też by się przydały, ale konieczne nie są. Co do bagażu, lepiej, by Nataniel nie dowidział się gdzie jestem. Jeszcze gotów to miejsce zrównać z ziemią. Czasami postępuje tak lekkomyślnie i głupio, że mam ochotę płakać z bezsilności.

-Jak sobie życzysz, znając krewniaka raczej się wścieknie, co do wszystkiego, jest zabezpieczone a razie czego nim tu dotrze to będziemy gdzie indziej plus obozowiska-puścił oko-gdy nie chcę być znaleziony, to nie da się mnie znaleźć, skąd wiesz że ciągle znajdujemy się na południowej hemisferze a nie na północnej, na jakim kontynencie jesteśmy, jesteśmy jak cyganie raz tu raz tam, dzień w tajdze dzień w tropikach-wzniósł ręce-niechaj próbuje

- Aleksandrze, ja nie wiem. Mogę się tylko domyślać. a teraz prowadź do swojego leża i wyciągaj z szafy jakieś czarne spodnie i koszulę.
Spojrzałam na niego z mieszanką drwiny i rozbawienia w oczach.
- Znasz mnie. wiesz, ze potrafię wyprowadzić z równowagi, co też z lubością czynię. A tak serio to trochę zmarzłam. Las, jak las, tylko wilgotny i pełen jadowitych paskudztw.
Weszłam za gospodarzem do środka i poczekałam aż przyniesie mi jakiekolwiek rozsądne ubranie. mi nie przeszkadzało paradowanie w koszuli nocnej, ale brak bielizny i owszem...

-Dobra dobra-wprowadził ja do środka, przed nimi znajdował się salon w którym automatycznie zapłonął kominek znajdujący się na środku przestrzeni salonowej, będącej centrum ośmiobocznej siedziby z niego rozchodziły się drzwi do ośmiu pomieszczeń rozłożonych wokół salonu. W salonie znajdowały się fotele rozłożone wokół kominka i stoliki na kawę, ściany zdobiły półki zastawione książkami, butelkami i trofeami, całość została urządzona w stylu domku myśliwskiego. Wskazał fotel- Usiądź i ogrzej się przy mym ogniu- rzekł- a teraz do rzeczy jaki ubiór by cię satysfakcjonował sportowy, domowy czy jaki, w tamtym pokoju-wskazał na drzwi-możesz się przebrać, wybierz sobie coś z szafy, nie ma tam tego wiele, ale przydają się w trakcie różnych akcji i wygłupów, nie rób zdziwionej miny jak znajdziesz damską bieliznę i fatałaszki-uśmiechnął się niewinnie.

- Styl myśliwski mówisz, stąd już niedaleko do mojego ukochanego stylu rustykalnego.
Zaśmiałam się perliście i podeszłam do wskazanej szafy. Otwierając ją nie brałam na poważnie słów Aleksandra...Cóż, trochę się zdziwiłam. Dębowe wnętrze wypełnione było idealnie posortowanymi, poskładanymi i powieszanymi kompletami ubrań. Od mugolskich garniturów, po wyszukane czarodziejskie szaty. Mogłabym nawet przysiąc, że na jednym z wieszaków był czerwony strój diabła. Gwizdnęłam cicho...
- Proszę, proszę. tego się nie spodziewałam.
Przeszukałam zawartość bardzo skrupulatnie. Miał rację, był posiadaczem paru...no dobrze, kilkunastu sztuk damskiej bielizny. Mi potrzebne były tylko szorty. Czarne, koronkowe powinny być ok. O dziwo takie też miał w swojej kolekcji.
Z przygotowanym zestawem udałam się do 'swojej" sypialni. Odruchowo pomyślałam o tym gościnnym pokoju, jak o "swoim prywatnym azylu, znajdującym się w azylu kogoś innego". Przebrałam się dość szybko, wcześniej trochę zmieniając rozmiar czarnych spodni i delikatnej, jedwabnej, czarnej koszuli. by nadać całości bardziej kobiecego wyglądu zawiązałam ją zaraz pod biustem, odpinając równocześnie trzy guziki od góry. obowiązkowo podwinęłam również rękawy. Styl country, ale w obecnej sytuacji jak najbardziej odpowiedni. Szybko przeczesałam włosy i gotowa wyszłam do Aleksandra.
- i jak wyglądam? Moja improwizacja powinna być nie najgorsza, tym bardziej, że jakoś nie mam ochoty na pełen komplet bielizny.
Mówiąc to miałam na myśli stanik, ale mina studenta była tego warta....

-Twoja wola-odpowiedział spokojnie-Ciekawy sposób prezencji wdzięków i uroków twojej sylwetki, muszę przyznać-teatralnie gwizdnął- Daj znać jak będziesz potrzebować damskiej odzieży-puścił oczko- jak rozumiem podoba Ci się moja pustelnia, nie ma prądu, z bieżącą wodą trzeba się trochę nagimnastykować, w sumie prąd można podciągnąć ale za dużo kłopotu z bzdetami, ale z tym mniejsza w skrócie pokój się podoba, to w ramach pozostałych obowiązków-wskazał drzwi przy wejściu- to kuchnia i spiżarka-teraz drzwi z przeciwnej strony- to łazienka, wannę musisz tylko napełnić sama ją zagrzeje i utrzyma temperaturę, oczywiście toaleta jest tam również-wskazał pozostałe drzwi- co do reszty to tych-wskazał dwoje drzwi-nie przekraczaj ich progu, pozabezpieczane przed innymi osobami poza mną oczywiście, nic zabójczego-uspokoił-ale mimo wszystko wole uprzedzić-siadł nonszalancko w fotelu.

-Spokojnie to twoja prywatna strefa. Możesz mi wierzyć, wiem jak to jest. Bierzesz sobie prysznic a tu wpada ci ktoś do łazienki...
Umilkłam zaskoczona. cholera, jak to w ogóle możliwe, że przy Aleksandrze z taką łatwością się zapominam. Gdybym dokończyła wypowiedz...eh, wolę o tym teraz nie myśleć.
- A właśnie. Czy tej substancji w słoiczku można dodać do specjalnego tuszu w salonach tatuażu? Pytam bo mam zamiar wytatuować sobie część formuły runicznej na kręgosłupie.
Spojrzałam na studenta.
- Właściwie, czemu mnie tutaj ściągnąłeś?
Usiadłam po turecku w jednym z wygodnych foteli.

-Jak sobie życzysz możesz spróbować z tuszem do tatuaży, ale odradzam, po pierwsze nie jestem wielkim zwolenikem tatuaży, po drugie umieszczanie symboli musiało by się wiązać z całym rytuałem, po trzecie nie wiem jak długo utrzyma on moc, kolejną przeciwnością, jest ryzyko skutków ubocznych, ale nie będę powstrzymywał jak znajdziesz mistrza run tatuażystę, chętnie się o tym dowiem, poza tym to będzie ciekawy zestaw danych, do opisu tej receptury-uśmiechnął się-Co do powodu twego zaproszenia tutaj no cóż-zastanowił się-po pierwsze danie Ci tu wstępu, po drugie chęć na rozmowę i twoje towarzystwo, wbicie igiełki krewniakowi i to wszystko osiągnięte jedną szpilką.

Zastanówmy się...Po chwili dotarł do mnie ukryty sens słów Aleksandra.
- Rozumiem i proponuję pewną zabawę. Wiesz, naprawdę mi na nim zależy, choć ostatnio poza dzisiejszą nocą czułam się jak słowik w złotej klatce. Otoczona ze wszystkich stron przez wielkiego, groźnego psa obronnego, który wszystko wie najlepiej i nie daje możliwości innym na wykazanie się. Męczy mnie również sytuacja ciągłego niepokoju o tego kochanego idiotę i pewnego rodzaju stagnacja naszych kontaktów.
Naprawdę nie mam pojęcia w tym momencie, czy wyraziłam się dostatecznie klarownie. dlatego też umilkłam, rozmyślając nad innym doborem słów.
- Nie zauważyłeś, że czegokolwiek Nataniel by nie zrobił to on "zawsze ma rację" , zawsze jest "najlepszy". Nikt, ale to nikt nie ma prawa wytknąć mu błędu. Ja mogę coś powiedzieć, on i tak wie swoje. Na dłuższą metę to strasznie męczy, aż masz ochotę wyć z rozpaczy. Jakbym mogła choć na chwilę oderwać się od tych wszystkich uczuć, które we mnie szaleją. Nawet, gdyby miała to być tylko zabawa, byłabym naprawdę wdzięczna. Dlatego chcę odmiany. Chcę być zarówno zwierzyną, jak i łowcą. Nie mam już powoli sił na czułe słówka i zachowania, ponieważ tego się wymaga od mojej osoby.
Ponownie umilkłam widząc powątpiewającą minę Aleksandra.
- Dobrze, nauczył mnie walki sztyletem. Ale do diabła to trochę za mało. Otrzymuję czułość, ale wydaje mi się ona wymuszona, jakby na siłę...Przejdźmy jednak do mojego pomysłu. Czy mogę tutaj zamieszkać na jakiś czas? Takie ukrywanie się, podchody. Może też gra aktorska...Nie wiem, będziesz mi musiał pomóc.

Już wyjaśniam posta powyżej. Poczułam się trochę zmęczona nadbudowywaniem akcji nad postami Nataniela. Mam ochotę na zmiany i to dość poważne.

-Nie widzę przeszkód-rozsiadł się w fotelu- Pokój gościnny czeka i jest do twojej dyspozycji jak długo będziesz tego potrzebować masz u mnie azyl, daj znać jakbyś chciała to rozciągnąć na czas szkoły, choć jak myślę będę musiał zwiększyć zabezpieczenia w leżu, ale nie przejmuj się-uśmiechnął się uspokajająco-jakbyś chciała ściągnąć swoje rzeczy później daj znać, przy okazji jeśli życzysz sobie jakiś rzeczy bij jak w dym, od tej chwili jesteś oficjalnie Moim gościem i pozostajesz pod moją ochroną, będę służył Ci gościną i pomocą jak długo sobie tego życzysz. Tylko nie wiem czy nie wpakowywujesz się w większą kabałę czasem jestem jak mój krewniak, też wykazuje tendencje do bycia jaśnie oświecony i wszechwiedny, ale nie tak znowu często, nauczyciele wybili mi to z głowy poza tym w mojej profesji nigdy nie za dużo pokory.

Rozsiadłam się wygodniej.
- Ok, więc jestem twoim gościem. Tylko czy ty wiesz, na co się porywasz?
Powiedziałam to z całą przekorą, na jaką było mnie stać. Szczególnie akcentując słowo 'ty". Nie byłam łatwym współlokatorem i chyba zaczęłam zmieniać swój monogamiczny światopogląd. Odkryłam też uroki tej intymnej części życia i podejrzewam, że nie będę mogła spokojnie wysiedzieć na miejscu, jeśli o seks chodzi.
- I jak. Jesteś całkowicie pewien?
Obserwowałam go z pod wpółprzymkniętych powiek. czekałam na odpowiedź, równocześnie snując niecne plany wyprowadzenia Pana alchemika z równowagi.

-Przeżyłem Durmstrang, dzieląc dormitorium z osobami pokroju Grigoriego, Borysa, Igora i Dimitriego, trudno mnie zaskoczyć czy zszokować i jeśli rzekłem już te słowa, że przyjmuję cię pod Mój dach jako gościa to klamka zapadła, nie cofam słowa-uśmiechnąłem się ironicznie- W tym leżu szanuję twoją prywatność jak bardzo tylko można, mam tylko prośbę byś pytała o zgodę nim coś będziesz planowała a miałoby to wpłynąć na ogół naszej bytności w tym miejscu, co do reszty masz wolną rękę, poza tym Twój pobyt będzie dla mnie szkołą życia.-Wstał z fotela i skłonił się Sigrid po czym w ukłonie żartobliwie. -A Teraz jako gospodarz tego ośrodka Witam serdecznie i pytam skromnie co masz ochotę spożyć na śniadanie-puścił oko- szczególnie że najpewniej wpadłaś tu zaraz po przebudzeniu sądząc po twym stroju i tym że Lugh pojawił się niezadługo przed Tobą- wskazał żerdź i siedzącego nań feniksa

- O właśnie. Śniadanie!
Wykrzyknęłam z entuzjazmem i chyba trochę za szybko podskoczyłam z fotela. Momentalnie wpadłam na Aleksandra, równocześnie go przewracając. Moja twarz się śmiała i z niecnych zamiarów wyprowadzenia go z równowagi pozostało niewiele. Nadal na nim leżąc spojrzałam mu głęboko w oczy.
- Ja naprawdę ostrzegałam.
Uśmiechnęłam się jak aniołek i przyjaźnie cmoknęłam go w policzek. Następnie z gracją pozbierałam się i wstałam, równocześnie podając rękę zdziwionemu mężczyźnie.
- A na śniadanie poproszę tosta z dżemem i świeży sok pomarańczowy.

Wstał z podłogi, śmiejąc się i otrzepując ubranie. Przewrócił oczami, ciągle się śmiejąc.
-Już robię, chcesz coś jeszcze tylko tym razem proszę nie napastować gospodarza-znowu puścił oczko, ciągle się uśmiechając.
-Czyli tak to będzie wyglądać, najlepiej jak będę cię traktował jak członka rodziny, szczególnie jak wyjdzie Ci z krewniakiem-westchnął- to będziesz nim naprawdę, dalekim ale mimo wszystko nim będziesz i coś mi się zdaję że nie będę żałował, aha posiłek zaraz podam-zniknął w kuchni wrócił po paru minutach z tacą a na niej szklankę soku pomarańczowego tosty i dżem z dzikiej róży.
-Mam nadzieję że będzie Ci smakować, co planujesz potem.

- Dzięki . Smacznego.
Uśmiechnęłam się i rozpoczęłam pałaszowanie przyniesionych tostów. Dziwnym trafem Aleksander wiedział, jakie są moje ulubione konfitury. Ale też, nie było to trudne do wydedukowania.
- Wiesz, miałam ochotę na zakupy. Ale jak tak dłużej myślę to poszperałabym odrobinę w twojej szafie. Wdawało mi się, że widziałam tam jakieś sukienki... Oczywiście raz jeszcze dziękuję ci za gościnę, ale jeśli nie chcesz, nie musisz się męczyć w moim towarzystwie.
Zrobiłam kolejnego kęsa i słodko-cierpki smak różany zawładnął moim podniebieniem.
- A właśnie. Podobno gdzieś ma być jakaś impreza? Słyszałeś o tym, może byśmy się wybrali?
Ależ niemądra jestem, dopiero teraz zdałam sobie sprawę z faktu, jak ta wypowiedź zabrzmiała. Dobrze, że mam poczucie humoru. Zaczęłam się cicho śmiać. Oby tylko nie poczuł się urażony, ale naprawdę miałam ochotę z nim gdzieś wyjść.

- Jeśli sobie tego życzysz, to nie mogę Ci zabronić- usiadł w fotelu- Ja za bardzo za takimi rozrywkami nie przepadam, ale jeśli pragniesz mojego towarzystwa to również nie odmówię, chyba mam gdzieś tu odpowiedni strój, ale jesteś pewna możemy tam spotkać kogoś przed kim chciałaś zniknąć na jakiś czas a teraz po paru godzinach chcesz pojawić się na widoku, nigdy kobiet nie zrozumiem-pokręcił głową uśmiechając się.

- Nie musisz mnie rozumieć, ale podenerwować byka mogę. Nie sadzisz? Czy ty masz tu jakieś seksowne, kobiece wdzianka? Zresztą, nie odpowiadaj, chyba coś koronkowego mi mignęło.
Tym razem moja twarz przybrała dość wredny grymas, ale równocześnie nie pozbawiony lekkiej ironii i rozbawienia. Musze przyznać, że trzymał się nieźle. Już niejedną osobę doprowadziłam takimi zagraniami i insynuacjami, do chęci uduszenia mojej skromnej i pokornej osoby. Kogo ja oszukuję? Ja zwykle taka jestem - ciężkostrawna i nie znająca granic.

-Dobrze dobrze, jak chcesz drażnić to otwórz w szafie tą zagródkę wewnątrz jest wszystko co może Ci się przydać, życzysz sobie jakieś kosmetyki jak tak to zaraz ci przyniosę a ja zastanowię się nad kamuflażem, chcesz Go podrażnić moją osobą czy jakimś przystojniakiem-puścił oko-w sumie jak jest okazja to czemu nie skorzystać-zaczął w pamięci wywoływać wizerunki, wstał podszedł do pułki i zdjął z niego grube tomiszcze a w nim znajdowały się kosmyki włosów i zdjęcia różnych osób.

- Jakimś przystojniakiem mówisz? Może wysoki, opalony blondyn z niebieskimi ślepkami. Nie zrozum mnie źle, jesteś przystojnym mężczyzną, ale obawiam się, że Sam-Wiesz-Kto może zrobić lekką awanturę. Powiem więcej, zdziwię się jak z niczym nie wyskoczy. I jeśli masz gdzieś jakieś kosmetyki, nie odmówię tuszu, czarnej kredki i czerwonej szminki.
Uśmiechnęłam się tajemniczo.
- A teraz pan wybaczy, ale udam się przygotować.
Miałam już gotowy plan. Skoro chciałam się zabawić ważny był wizerunek. W szafie Aleksandra bez problemu znalazłam czarną sukienkę z odpowiednimi, koronkowymi wykończeniami. Do tego seksowna, czarna, koronkowa bielizna i wysokie szpilki. Skoro wcześniej gospodarz zniósł do azylu wody, odważyłam się na kąpiel. Jeszcze wilgotne włosy za pomocą kilku zgrabnych, kobiecych trików zakręciłam. Teraz opadały delikatnymi falami na plecy. Szybkimi, wprawnymi ruchami podkreśliłam kredką oczy i tuszem rzęsy. Teraz wydawały się jeszcze dłuższe i ciemniejsze, niż w rzeczywistości. Trochę czerwonej szminki na usta i gotowe. Z ciekawością wyszłam do głównego pomieszczenia.

-Gotowa jak widzę-odezwał się spokojnym głosem błekitno oki blondyn-następnym razem uważaj o co prosisz-uśmiechnął się w nowej twarzy, chował właśnie mały flakonik do kieszeni czarnej marynarki, miał na sobie szafirową jedwabną koszulę lekko rozpiętą na torsie, do tego obcisłe czarne skórzane spodnie i czarne buty. -Mam nadzieje że spełniam pokładane we mnie nadzieję- puścił oko- Przy okazji jeśli można wyglądasz zjawiskowo, mam nadzieję że nie będę uwłaczał ci strojem, jeśli chcesz go zdenerwować bardziej-sięgnął po flakonik z atomizerem-masz tu perfumy z amortencjii sam je już na sobie użyłem, w końcu jak szaleć to szaleć w najlepszym tego słowa znaczeniu.-zastanowił się i zacząl mówić po angielsku z różnymi akcentami-Niemcem-z niemieckim-Włochem- z włoskim-Rosjaninem-z rosyjskim- lub Australijczykiem-z australijskim- Albo promocyjne Nowozelandczykiem- z nowozelandzkim- i miło by było uzgodnić jakąś historię

- No, no . Proszę pana jestem pod wrażeniem.
Podeszłam do chłopaka i schwyciłam jego wyciągniętą dłoń. Nie wyglądał najgorzej, choć nie do końca w moim stylu. Taki niegrzeczny, ale zbyt poważny.
- To nie pozostało nam nic innego jak poszukać jakieś imprezy i się na nią wbić.
Przez chwilkę miałam w głowie mętlik jeśli o sprawy formalne chodzi. W końcu nie powinno się go przedstawić jako Aleksander. Może...Tak to będzie dobry pomysł.
- Wiesz co od teraz nazywasz się Harald Andersson i jesteś moim przyjacielem z Norwegii. Mój kochany ojciec upatrzył sobie ciebie również jako przyszłego zięcia, ale jakoś nie spieszy się nam do związku. Wolimy pozostać przyjaciółmi. Co ty na to?
Nim jednak zdążył odpowiedzieć szybko wykonałam manewr łączonej teleportacji. I tylko cichy odgłos, niczym otwierany szampan pozostał po nas w pomieszczeniu.