Niby tak, ale nie rozumiem po co na siłę utrudniać sobie życie. Czarodzieje też powinni iść bardziej z duchem czasu.

Nie gadaj. Nie masz żadnych starych znajomych? Przecież wracasz do domu na te wszystkie wakacje i inne.

Powinni, ale nie idą, więc wciąż wysyłamy sowy I tak dobrze, że ktoś wpadł na pomysł zaklęcia wiadomości w patronusie, ale to też ograniczające. Wystarczy gorszy humor

Nie mam. Jak byłam młodsza, to jeszcze udawało się utrzymać jakieś koleżanki, ale życie za szybko pędziło do przodu

Dziewczyny nadrabiały trendy, popkulturę, newsy, miały masę plotek o miejscowych, których ja w ogóle nie kojarzyłam i kontaktowały się ze sobą stale. Miały swoje żarty i teksty, których nie rozumiałam. Przyjeżdżałam z mojej "szkoły z internatem bez dostępu do sieci", jak jakaś Amiszka i kosmitka w jednym, nawet nie mogąc za dużo powiedzieć o tym, co się u mnie działo. W którymś momencie to było po prostu bezsensowne

Wracam głównie do rodziny, która też nie jest duża. Albo wyjeżdżam na szkolne wakacje, żeby nie nudzić się w Londynie samej.

Dobrze, że chociaż wizza opatentowali ;)

To brzmi strasznie słabo i aż ciężko mi uwierzyć.

Niby magia to dar, ale wyrywają nas ze środowiska i izolują w pełni. Nie można pogadać o tym, co u Ciebie, nie można podzielić się dobrymi rzeczami i w pewnym sensie to też rozluźnia te kontakty....

Przykro mi, Milburn....

Ale w pewnym sensie dobrze Cię rozumiem

Jedyna nadzieja, że wyjdziemy ze średniowiecza ;)

No to było słabe. Ale czy aż tak ciężko w to uwierzyć?

Jeszcze śmieszniej jest, jak się mieszka z matką amnezjatorką

Nie umiałabym policzyć pogadanek o kwestiach bezpieczeństwa i trzymania magii w tajemnicy. Po dziś dzień dzwonią mi w uszach teksty o tym, że nie chciałaby kiedykolwiek czyścić pamięci moim koleżankom przez moją własną głupotę

Po czasie wiem, co miała na myśli i rozumiem. I tak miałam o tyle lepiej, że czuwał nade mną ktoś, kto od razu mógłby posprzątać mój bałagan. Ale nie sprzyjało to utrzymywaniu więzi z niemagicznymi dzieciakami

Zresztą co mam wiele mówić. Mój ojciec odszedł jak się dowiedział, że jestem czarownicą i trzeba go było wtajemniczyć :')

Yaaay

Nie wiem, może faktycznie nie?

No ale chyba nie zakazywała Ci się kolegować z mugolami? To dopiero byłoby dość chore?

Z drugiej strony faktycznie miałaś to wsparcie, że w razie jak nabałaganisz, to sprawa szybko się rozwiąże.

Co nie zmienia faktu, że taka indoktrynacja musi nieźle włazić na łeb.

Chłop przeżył szok. Sama nie wiesz, jak byś zareagowała.

Nie mówię, że go usprawiedliwiam, ale to chyba nie jest łatwe do pojęcia. Sam widziałem, jaki chaos może wywołać odrobina magii wśród mugoli.

Już nie mówię o tym, że to pewnie nieco zmienia pogląd na bliskich, których wydawało Ci się, że znasz...

Ale też pewnie ta akcja nie pomogła i matka bardziej cisnęła Cię o zachowanie tego wszystkiego w sekrecie.

Brakuje Ci tego? Mugolskiego życia?

Nie zakazywała, nie. Chodziłam normalnie do mugolskiej szkoły zanim poszłam do Hogwartu, po prostu musiałam się bardzo pilnować.

Z jednej strony świetnie, że masz rodzica, który odkręci twoje błędy. Z drugiej strony to twój rodzic, pod którego dachem mieszkasz i który będzie Ci później suszył głowę o narażanie magicznego świata na ujawnienie

Rozumiem ją, to jej praca, której wiele poświęciła. Działa w imieniu wszystkich czarodziejów na wyspach. Ostatnim, czego chciałam, to dokładać jej pracy, w której i tak znikała na większość tygodnia.

Niby nie powinnam oceniać, bo nie wiem, jak ja bym zareagowała, ale jednak odszedł, więc mam wobec tego swoje własne odczucia. Nie wiem, co by było, gdyby matka powiedziała mu wcześniej. Może w ogóle nie byłoby mnie na świecie, bo nie zdecydowałby się na związek z czarownicą?

Teraz myślę, że nigdy naprawdę go nie znałam. No i nie mam z nim kontaktu. Nawet nie wiem, czy po rozwodzie wyczyścili mu pamięć. Może nawet nie pamięta, że ma córkę...

Długo wiedziałaś? Że jesteś czarownicą w sensie, nim poszłaś do szkoły.

Z rodzicami chyba tak zawsze, bez względu na to, czym się zajmują. W sensie, że suszą głowę?

Ale mimo, że to rozumiałaś, potrzebowałaś czegoś innego?

Przeszłości nie odkręcisz i to normalne, że się zastanawiasz. Ciężko oceniać obiektywnie rodziców, bez względu na to, jacy byli. Może to nie tylko kwestia magii. Może nie masz pełnego obrazu. A może faktycznie, po prostu to było dla niego za wiele.

Nie rozmawiałaś nigdy z matką? Nie kusi Cię, żeby się dowiedzieć? Poznać go?

Tak naprawdę nie. I długo też nie wiedziałam, że moja matka jest czarownicą. Dopiero gdy zaczynałam robić dziwne rzeczy jako dziecko, zdecydowała się wyjaśnić te sprawy

Pewnie tak. Naprawdę nie uważam, że miałam źle lub gorzej niż reszta. Po prostu... Inaczej. Przynajmniej w środowisku, w którym dorastałam. O ile utrzymywałam w tajemnicy kwestię pójścia do Hogwartu, mogłam korzystać ze wszystkich dobrodziejstw niemagicznego świata.

Mam nawet konto na Instagramie XD @cutiekatie05, polecam

Nie wiem. Może? Brakowało mi trochę beztroski, którą pewnie powinnam czuć w tamtym okresie spotykając się z rówieśniczkami.

Racjonalnie myśląc - wiem. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia i inne takie. Natomiast w mojej głowie wyryty jest fakt, że zostawił nas, nie chcąc wychowywać córki czarownicy. Tylko tyle i aż tyle.

No ale wtedy pojawiła się Albertine ;)

Oczywiście, że rozmawiałam. Jestem jej przedłużeniem, wiem wszystko. Łącznie z tym, że wiele lat ukrywała przed nim swoją magię. Nie mam innej perspektywy, więc naturalnie mam wątpliwości - jednocześnie nie mam powodów jej nie ufać.

To w sumie ma sens. Mogła nie być pewna, czy odziedziczysz to po niej i przez to nie chcieć niepotrzebnie ujawniać się przed Twoim ojcem.

To chyba dobrze. W sensie, ciężko jest utrzymać w sekrecie coś takiego, bo to nawet ekscytujące jak jesteś dzieciakiem, ale fakt, że nie miałaś większych ograniczeń świadczy chyba o tym, że Twoja matka naprawdę się starała?

No proszę Ja akurat mam ale tam nic nie wrzucam.

Rozumiem, naprawdę.

To jest ciężki obraz do przetrawienia, ale też nie do końca sama go sobie namalowałaś. Nie mówię, że nie powinnaś ufać matce, brzmi jak w porządku kobieta tylko...

Tylko ona też może to inaczej odbierać.

Nie myślałaś, żeby się z nim skontaktować?

Tak, dokładnie tak było. Sama jest mugolaczką, więc udawanie "normalnego życia" bez magii nie przychodziło jej z trudem. To ze mną był problem, bo jak to dziecko nie miałam kontroli nad swoim darem, w dodatku kompletnie nie wiedząc o tym, że w ogóle mam prawo jakikolwiek posiadać.

Starała się za dwoje. Musiała ;)

Chociaż w sumie nie, jak babcia się do nas wprowadziła, już nie musiała się tak podwójnie starać. Ale i tak to robiła.

To teraz trochę żałuję, że dałam Ci dostęp do moich wczesnych nastoletnich perełek

Zdaję sobie sprawę, że tam może być więcej kwestii. Aczkolwiek nie pamiętam, bym kiedykolwiek widziała, żeby się kłócili. Kwestia naszych magicznych korzeni i mojej późniejszej edukacji była pierwszą, która tak dobitnie ich poróżniła. No i przez nią ostatecznie się rozstali.

Dawniej tak, ale teraz? Nieszczególnie. Nie wiem czemu miałoby to służyć. Skoro wyparł się mnie dziecka, dlaczego miałby przyjąć mnie jako dorosłą?

Każdy, kto nie jest z typowo magicznej rodziny jest tym problemem.

Nie musiała. Ale dobrze wiedzieć, że dała radę ;)

Miałaś ogromne szczęście, że trafiły Ci się takie kobiety. Nawet jak jedna jest trochę straszna

To musiało być dość ciężkie uczucie. Przykro mi, Milburn.

Czas potrafi zmienić podejście. Nie namawiam, nie jestem jakkolwiek dobrą osobą, żeby wypowiadać się o rodzinie. Tak tylko pytam.

Domyślam się, dlatego staram nie fiksować się na myśli, że jakkolwiek miałam gorzej. Masa ludzi przechodzi przez podobne historie, jedni zwycięsko, inni mniej. Po prostu znalazłam się w tej drugiej grupie, ktoś musiał.

Dała radę. Jakkolwiek by mnie denerwowała, naprawdę wiele jej zawdzięczam. Albertine też. Jest coś niezwykle budującego w takiej kumulacji kobiecej energii. Nie umiem tego dokładnie wyjaśnić, ale to takie głębokie uczucie przynależności, które teraz mam np. z Adelą. Po prostu... Rozumiemy się. I nie wiem, czy jest to rodzaj porozumienia, który dostępny jest w relacji damsko-męskiej. Ale może jeszcze za mało wiem o życiu

Oj tam straszna Myślę, że jakby przyszło co do czego, to byś się z nią nieźle skumał Potrafi dać do pieca, ale oczarowałbyś ją w mig ;)

Ech, było. I wciąż jest, chociaż już przebolałam znaczną większość z tego bagażu.

Dzięki, że pytasz Z mało kim rozmawiam o tych rzeczach. Mało kto w ogóle próbuje poznać mnie z tej strony

Nie powiedziałbym, że wyszłaś z tej drugiej grupy.

Tego Ci nie powiem, nie znam się ani na damsko-damskich relacjach, ani na żadnych innych Ale fakt, że miałaś takie otoczenie musi sam w sobie być niezwykle budujący.

Im dłużej żyję, tym bardziej mam wrażenie, że nikt nie wie jak do końca grać w tę grę zwaną życiem.

To jest moja tajna broń, jak chcę to oczaruję każdego

Dobrze to słyszeć, mam nadzieję, że w końcu zaznasz spokoju, na który zasługujesz w tej sprawie.

Luz. Nie każdy lubi trudne tematy po prostu.

Ostatecznie może nie. Nie wiem, ciężko mi oceniać, patrzę wyłącznie przez pryzmat siebie

Jak na kogoś, kto się nie zna, całkiem dobrze idzie Ci nawigowanie tą rozmową ;)

I podobno do samego końca mamy się jej nie nauczyć. Wspaniała perspektywa, prawda?

Obawiam się, że ta tajna broń nie jest tak tajna, jak Ci się wydaje

A Ty nie jesteś tak przebrzydłym Ślizgonem, jakim się malujesz ;)

To sprawa, w kwestii której pewnie nigdy nie zaznam pełnego spokoju, ale dobrze czasem móc się komuś wygadać. Jeszcze raz dzięki, że zapytałeś

Czasem przydaje się spojrzenie z zewnątrz ;)

Mam dobrych nauczycieli, którzy czasem powiedzą mi coś mądrego i przekazuję to dalej

Zależy. Może to dobijać, a może motywować.

Racja, tu mnie masz Jest to dość oczywista broń w moim przypadku. Choć są tacy, co by Ci w życiu nie uwierzyli.

Chciałbym, żeby tak było, Milburn...

Serio, nie ma problemu. Jakbyś potrzebowała kiedyś, to zawsze możesz zadzwonić do mnie.

Już któryś raz mi go dostarczasz ;)

Daj namiar, czuję, że przydałaby mi się lekcja tego typu

Ponownie, kwestia perspektywy. I choć wydaje mi się, że na wiele spraw patrzymy zupełnie inaczej, dziękuję za możliwość zderzania tych punktów widzenia. To naprawdę pomocne, by nabrać dystansu, a jak już dobrze wiemy, jestem w tym kiepska

Postaw takich przede mną, to ich wyśmieję

Czasem mi też możesz zaufać na słowo, serio

To dopiero pokrzepiająca myśl z radością wpiszę jeden, szalony numer w telefon. Na czarną godzinę ;)

Co poradzę, widzę więcej niż ludziom się wydaje

Zdziwisz się, ale też ich znasz. Nazywają się Walsh

Dystans to coś, czego można się nauczyć, wystarczy mieć ku temu okazję. Choć nie zawsze jest to też idealne rozwiązanie.

Wolałbym nie

To nie kwestia zaufania. Choć przyznaję jestem w tym kiepski

Nie krępuj się. Poza Hogwartem raczej nie mam w zwyczaju się z nim rozstawać. Zdecydowanie wiele ułatwia.

Nigdy tego nie kwestionowałam ;)

Och... Okej! Niekoniecznie jestem teraz w nastroju do rozmawiania o uczuciach z członkami kadry po całym październiku słuchania pogadanek, ale zapamiętam. Może za rok, jak zapomnę o tej serii upokarzających konwersacji

Ale w niektórych sprawach się przydaje.

Uwierz mi, że zauważyłam. Staram się nie odbierać tego personalnie

Musisz mi kiedyś zapisać swój numer

Uwierz mi, sam nie wiem jak do tego doszło, ale ostatecznie....

Cóż, zawdzięczam im więcej niż bym chciał

Powiedziałbym, że nawet w wielu. Życie jest zbyt krótkie, żeby brać je tak na poważnie.

I nie powinnaś.

Masz to jak w banku ;)

Nie miałam pojęcia. Cieszę się, że ostatecznie masz w zamku kogoś, na kim możesz polegać. To pokrzepiające

Ciężko mi się z Tobą kłócić

Wspaniale :))) sprawiłeś mi tym wielką radość, haha

Zasnę z uśmiechem, choć niewiele mi z tej nocy zostało

Niechętnie uciekam do spania. Do zobaczenia w snach, Max ;)

Uciekaj, Milburn.

Widzimy się niedługo ;)