Nicholas zauważył ostre spojrzenie Katalończyka. Czujność, brak zaufania. Dlatego po wstępnym rzuceniu kilku zaklęć na badane księgi westchnął i odłożył różdżkę na blat. Może własne napięcie, a może podpowiedź wina pokierowała jego dalsze kroki w stronę Diaza i kazała mu uklęknąć przy nogach kochanka.
- Tonio - powiedział łagodnie, ujmując jego dłoń delikatnie, gotów ją puścić, jeśli tylko mężczyzna chciałby ją cofnąć. - Przysięgam na wszystko, że będąc w pełni władz nad sobą nigdy nie próbowałbym cię skrzywdzić. I równie mocno przysięgam, że nigdy tej władzy nad sobą dobrowolnie nie oddaję. Z jednym wyjątkiem.
Seaver podniósł rękę Katalończyka i położył ją na swojej piersi, dokładnie tak, gdzie miał wypalony ślad dłoni Wiedźmy. Díaz był już w jego głowie, wiedział, z czym to się wiąże. Musiał wiedzieć, że to ze strony Nicholasa gest największego zaufania i największej uległości. Brytyjczyk wspiął się w górę i złożył delikatny pocałunek na ustach kochanka, starając się przekazać mu jak najwięcej czułości i poddania. Drugi pocałunek złożył na jego policzku, a trzeci tuż pod uchem, by zaraz do niego wyszeptać:
- Tobie jednemu mogę oddać całkowitą władzę. Ty jeden możesz zrobić ze mną, co tylko zechcesz. Od ciebie przyjmę i rozkosz, i ból, i obojętność. Oddam ci posłuszeństwo i niepewność, jeśli postanowisz mnie w niej trzymać. Jeśli chcesz mnie ukarać, zrób to tak, jak tylko zapragniesz. Z twoich rąk godzę się na wszystko, Antonio. Rozumiesz? Wszystko.
Usta Seavera błądziły po skórze Díaz, schodząc na jego szyję, a palce starały się wśliznąć pod koszulę, by pieścić brzuch kochanka tak jak najbardziej lubił. Różdżka leżała poza jego zasięgiem, gdzieś za stosem ksiąg, które jeszcze przed chwilą przeglądał. Ale nie to się liczyło. Ważny był mężczyzna, który w tym momencie stał się jego całym światem, i którego nade wszystko pragnął zadowolić, zadośćuczyniając za zdradę, której wbrew woli, ale jednak się wobec niego dopuścił.

Prawda była taka, że nie do końca wiedział, jak się zachować. To znaczy – wiedział, dopóki miał prawo się dąsać i ciskać na niego gromami z oczu. Ale gdy Nico odłożył grymuary na bok i przed nim klęknął, coś bardzo złego w Tonim sprawiło, że stał się nagle bardzo zadowolony.
Władza dawała mu satysfakcję.
Wysłuchał w milczeniu wszystkiego co miał do powiedzenia, a było to, och tak wiele pięknych słów. Niby nie cofnął ręki, ale druga powędrowała do wina, którym z wyrachowaniem się raczył, podczas gdy Nicholas oddawał mu niemal swoje serce na dłoni. Odłożył kieliszek w sam raz w takim momencie, by nachylił się lekko do przodu pod wpływem tego, jak położył jego rękę na swojej piersi.
I wtedy na chwilę zamarł.
Normalnie ten gest nie miałby dla niego tak wielkiego znaczenia, ale Antonio był zbyt blisko niego, by nie wiedzieć, co znajduje się pod koszulą. Wielki, wypalony ślad i to po czarnej magii. Spojrzał na niego już mniej podejrzliwie, ale prawda była taka, że ten dzień zasiał w nim ziarno wątpliwości. Nico powiedział, że „będąc w pełni swoich władz nad sobą”.
A co jeśli kiedyś przyjdzie taki dzień, gdy nie będzie? Czy i wtedy stanie do niego do tyłu, bezbronny i naiwny?
Dał się jednak łaskawie pocałować. Nieufnie, ale raz czy drugi i poczuł, z czym się to je. Prawdziwe władanie nad ludzką duszą. Miał w życiu wiele osób, ale chyba żadna nigdy nie była mu tak oddana. Mógł to wykorzystać na rozmaite sposoby, pytanie tylko, czy chciał?
- Wszystko? – po raz pierwszy od dłuższej chwili na jego twarz wstąpił uśmiech. Ale nie był to wyraz szczęścia, prędzej satysfakcji i jakieś dzikiej chęci dyktowania mu warunków tego urokliwego, błagalnego przebaczania. Zatrzymał rękę, która próbowała wślizgnąć pod koszulę i ostro na niego spojrzał. - Udowodnij to. Albo mnie stracisz.

Do wertowania nad księgami wrócili wiele godzin później. Po czasie spędzonym na znalezieniu złotego środka, jakiegoś zrozumienia, gdzieś na granicy rozkoszy i bólu. Ich poszukiwania, te o zabarwieniu akademickim spełzły raczej na niczym. Ot, przeklęło ich – i to by było na tyle. Ale tamtego dnia dowiedzieli się wiele. O sobie samych i o tym, co tak właściwie ich łączy.