Sprawy odkładane na później nigdy nie czekały potulnie. Kiedy wchodzisz do swojego gabinetu, nie tylko widzisz, jak kolejna sowa wylatuje, zostawiając ci na biurku dodatkowy list, w którym z pewnością czeka na ciebie ponaglenie od zniecierpliwionego klienta, ale słyszysz dźwięki świadczące o tym, że nie jesteś sam w pomieszczeniu.
- Mój pan był pierwszy ze swoim zamówieniem ty zepsuta paczko miętusów!
- Nieprawda! Moja pani czeka już od miesiąca
Kiedy wchodzisz głębiej do gabinetu, widzisz, że między fotelami przy kominku szarpią się dwa domowe skrzaty. Ciągną się za uszy, za swoje ubrania, uderzają w siebie pięściami, ale kiedy tylko orientują się, że nie są same, odskakują od siebie i podbiegają do ciebie, przekrzykując się wzajemnie, przekazując życzenia zdrowia od swoich właścicieli oraz prośby o przyspieszenie prac nad amuletami.
Jedno dotyczy zamówienia dla Pani Duckworth - amulet, który ma wspomagać jej wizje, zawierający w sobie odpowiedni kryształ. Drugi amulet miał być dla Pana Cahill, aby zapewnić mu spokojny sen. Musisz zdecydować, który amulet będziesz robił jako pierwszy, a także właściwie dobrać słowa, żeby nie obrazić drugiego klienta.

Rzuć literę na odmowę, im bliżej A tym lepiej.
Oceń swój stopień przygotowania do zlecenia, które wybierzesz, w skali 1-6, albo rzuć k6.

@Nicholas Seaver

~Josh

Kostki: I oraz 2

Dom Nicholasa był jego twierdzą. Jego bezpiecznym miejscem, jego Przystanią, świątynią, do której nie wpuszczał byle kogo, a jedynie osoby naprawdę mu bliskie. Właśnie dlatego w chwili, gdy usłyszał szamoczące się w jego ukochanym gabinecie skrzaty, zamarł, a potem z gniewnym wyrazem twarzy wparował do środka.
Nie miał w sobie jakiejś wyjątkowej empatii względem skrzatów domowych. Szanował każde życie, ale też gardził otwartą rezygnacją z wolności. A to w jego przekonaniu robiły skrzaty, upadlając się tym samym na wszelkie sposoby. Dlatego w tej chwili miał ochotę po prostu zmieść z powierzchni ziemi oba stwory naruszające jego przestrzeń.
- Cisza. - powiedział wreszcie bardzo nieprzyjemnym tonem, który nie zapowiadał życzliwych, ani pokojowych rozmów biznesowych. Najpierw spojrzał na pierwszego skrzata, którego zamierzał odprawić z kwitkiem. - Przekaż pani Duckworth, że z jej amuletem nadal muszę się wstrzymać. Kryształ potrzebny do jego wykonania potrzebuje szczególnego skupienia i spokoju, którego JAK WIDAĆ nie mogę zaznać nawet we własnym domu.
Nie było to miłe, choć jakieś resztki grzeczności usiłował zachować. Odprawił skrzata machnięciem ręki, a potem skupił się na drugim gościu. Równie nieproszonym co poprzedni.
- Amulet pana Cahilla jest obecnie moim priorytetem. Prace nie postępują tak szybko, jak bym chciał, bo zgłębiam dodatkowe informacje na temat północnoamerykańskich łapaczy snów, z których rozwiązania chcę wykorzystać u siebie. Zebranie dobrego materiału źródłowego trwa, jeśli chce się należycie wykonać swoją pracę..

@Nicholas Seaver
Przez swoje zachowanie i słowa, które skrzat skrzętnie przekazał pani Duckworth niestety tracisz klienta. Dodatkowo twój stopień przygotowania do kolejnego zamówienia jest marny, co widzi skrzat domowy. Możesz być pewien, że powiadomi pana Cahill o tym, czego był świadkiem, ale teraz kłania ci się i znika z cichym trzaskiem. Masz w końcu chwilę, żeby naprawdę zająć się amuletem. Twoja wiedza nie do końca odpowiada temu, co chciałbyś wykonać, więc konieczne jest posiłkowanie się dodatkowymi materiałami, a czas ucieka.
Na swoich półkach posiadasz starą księgę, do której nie zaglądasz już tak często, ale po długiej przerwie, jaką miałeś w tworzeniu, wiesz, że najlepiej przypomnieć sobie także podstawy. Przypominasz sobie, że do tworzenia amuletów używa się głównie kryształów i kamieni szlachetnych znanych ze swoich magicznych właściwości, tykwobulwy, króliczych łapek i kamienia księżycowego. Nie wyklucza się używania innych roślin czy fragmentów magicznych stworzeń, których magia może wspomóc działanie amuletu w zależności od jego przeznaczenia. Najlepszymi przewodnikami magii są metale, co sprawia, że amulety wyglądają jak elementy biżuterii. Różnią się od magicznych totemów i talizmanów tym, że konieczne jest noszenie ich przy sobie, aby przynosiły pożądane efekty.
Choć przeczytałeś wybrane rozdziały dość pobieżnie, wiesz już, od czego zacząć swoją pracę nad zamówieniem, które musisz skończyć tego dnia, domyślając się, że pan Cahill przybędzie za kilka godzin, dopytując o postęp prac.

____
Rzuć k100 na to jak ci idzie.

~Josh

Kostki: 68

Nicholas westchnął, świadom, że zamówienie na amulet do wróżbiarstwa właśnie się zdezaktualizowało. No trudno. Pozostawało się cieszyć, że nawet go nie zaczął, więc nie stracił na niego ani czasu, ani materiałów. A czy przysporzy mu to innych problemów, no, to się okaże.
Zamiast tego zabrał się za amulet do spania, który przynajmniej zaczął, choć i tu postęp jego prac był minimalny. Musiał nadrobić nieco informacji, bo przecież był wciąż świeżakiem w temacie, a poza tym po prostu lubił zgłębiać wiedzę na te tematy. Chciał też kiedyś zrobić amulet dla siebie, bo eliksir słodkiego snu zdawał się mieć coraz słabszy wpływ na jego organizm.
Kiedy wczytał się w tekst, do głowy mu przyszło kilka rzeczy. Przede wszystkim dobór materiałów musiał być odpowiedni. Metal doskonale przewodził magię, dlatego Nicholas zdecydował się właśnie na niego, jako bazę. Oprócz tego potrzebne były kamienie szlachetne, które współgrałyby z głównym zadaniem amuletu.
Nicholas na wakacjach w Venetii brał udział w warsztatach alchemicznych, dlatego miał okazję zapoznać się nieco szerzej z właściwościami różnych materiałów oraz ich połączeniem z poszczególnymi ciałami niebieskimi. Księżyc korespondował ze snem najsilniej, a odpowiadającym mu metalem było srebro, dlatego Nicholas zdecydował się na wykorzystanie go w amulecie. Księżycowy kształt również był tu na miejscu, jednak pełnia, która źle wpływała na sen, całkowicie odpadała. Nicholas wybrał trzecią kwadrę, malejący już sierp, jako ten dążący do nowiu, pomagający ukoić emocje, wyciszanie się, robiący miejsce dla snu, po którym miał nadejść poranny przypływ energii. To miała być lewa część amuletu, wzmocniona selenitem będącym bramą do spokojnej nocy, kamieniem usuwającym negatywną energię i ułatwiającym zasypianie.
Prawa strona, dopełniająca koła, miała być odwzorowaniem lawendy, o której uspokajającym działaniu przeczytał w kolejnej książce. Ją też planował zrobić ze srebra, a w miejsce kwiatów wprawić drobniutkie, fioletowe kamienie lepidolitu, który zgodnie z podręcznikiem miał oczyszczać umysł i sprowadzać dobry sen.
Kiedy już naszkicował obręcz z półksiężyca i lawendy, zajął się środkiem amuletu. Tu umieścił runę Laguz, która jako ta odpowiedzialna za wodę, pomagała przy schorzeniach, a zatem i w bezsenności, a ponadto wspierała bezpieczne podróże - również te w inny wymiar, czy do krainy snów.
Nicholas nie pozostawił przypadkowi również doboru łańcuszka. Amulet był potrzebny na dobry sen, dlatego nie mógł być ciężki. Nico postawił więc na drobne oczka, ale w splocie figaro, który swą zmiennością miał pomagać w prawidłowym przechodzeniu między cyklicznymi zmianami faz snu i utrzymywać ich ciągłość przez całą noc.
Kiedy całość została już zaprojektowana, Nicholas usiadł wreszcie przy biurku i zaczął tworzyć, korzystając z magicznego zestawu narzędzi do obróbki metalu, który otrzymał przy warsztatach zaklinania złota w Venetii w Dniu Zasłony. Zaczął od kształtowania srebra przy pomocy narzędzi, kamienie obrabiając i wprawiając na końcu.

Masz plan, a to połowa sukcesu. Nic już nie zamierza ci przeszakać, a panująca wokół cisza otula cię niczym kocem, pomagając w skupieniu się na pracy. Kamienie jakie wybrałeś współpracują z wybranym metalem, o czym wiesz, a także nie było informacji od zleceniodawcy, które oznaczałyby, że nie chciał, aby amulet miał jakiś konkretny kształt. Dzięki całkowitej dowolności, nie musiałeś przejmować się ewentualnym narzekaniem, ale też był to bardziej skomplikowany amulet, niż wykonywałeś do tej pory.
Choć przygotowanie do pracy miałeś dobre, trzeba było dużo treningu, aby narzędzia w pełni się ciebie słuchały. Obrabianie metalu samo w sobie nie wydawało się trudne, jednak nadanie mu właściwego kształtu przy założonej wielkości nie było zwykłym stworzeniem łańcuszka.

Rzuć k6:
1, 4 - narzędzia, choć magiczne, nie chcą z tobą w pełni współpracować, przez co ranisz swoje palce i zabrudzasz krwią jeden z przygotowanych kamieni
2, 5 - kształt księżyca nie chce wyjść taki, jak planowałeś, przez co tracisz czas na ciągłym poprawianiu go
3, 6 - wszystko idzie jak po maśle, narzędzia, choć niezbyt płynnie, robią to, czego od nich wymagasz i po chwili w twoich dłoniach spoczywa srebrny księżyc w trzeciej kwarcie oczekujący na dalszą część koła

Kostka: 1

Nicholas był naprawdę dumny ze swoich planów i z projektu amuletu. Niestety ambitne zamiary to jedno, później przyszła konfrontacja z rzeczywistością. Kiedy zaczął pracę z narzędziami, których jeszcze nie zdążył do końca opanować, i w których używaniu miał miesięczną przerwę, wszystko poszło nie tak jak powinno, no i polała się krew.
To, że Nicholas się skaleczył, to jedno. Nie pierwszy i nie ostatni raz. Vulnus Alere załatwiło sprawę i byłoby po krzyku, gdyby nie to, że krew ubrudziła jeden z kamieni, które miał przygotowane do osadzenia w płatkach lawendy. O nie nie. Krew miała zbyt silne działanie, w dodatku to była jego krew, a ostatnim, czego chciał, to jakieś krwawe, magiczne połączenie snów z panem Cahillem. Kamień absolutnie nie nadawał się już do tego amuletu i Nicholas prędzej by zrezygnował z tego zlecenia, niż wprawił zakrwawiony lepidolit w zamówienie. I umycie kamienia nic tu nie mogło zmienić. Stało się i tyle.
Nicholas obmył ręce i wyczyścił stanowisko pracy, ten konkretny kamień umieszczając w jednej z szuflad biurka, żeby się nie pomylił z innymi. Potem zaczął szukać nowego kamienia. Nie były drogie, a on nie potrzebował go dużo. Płatki były maleńkie, za to liczne, więc czekało go dużo pracy. Najgorsza w tym wszystkim była strata czasu, nie materiałów. A amulet zgodnie z jego planami powinien poleżeć jeszcze trochę w księżycowej rosie, żeby wzmocnić jego działanie... No cóż. Może będzie musiał to dać jako zalecenie dla klienta do samodzielnego wykonania?

Palec jeszcze trochę bolał, ale nie na tyle, żeby pełne skupienie na tworzonym amulecie zostało przerwane. Srebro poddawało się w końcu twojej woli, tworząc stopniowo kontur lawendy, domykając koło, przenosząc twoje plany w rzeczywistość. Musiałeś jednak wprawić kamienie, które teraz uważnie oglądałeś, czy przypadkiem więcej nie zostało zabrudzonych krwią. Z magią nie było żartów i wiedziałeś o tym doskonale.
W końcu przy pomocy zaklęć zaczynasz układać jeden za drugim w przygotowanych na nie miejscach, zaciskając wokół metal, zabezpieczając kamienie przed wypadnięciem. Jeszcze tylko zaklęcie, które scali je ze sobą, całkowicie niwelując możliwość utraty choć jednego kamienia. Jednak jest to dość żmudne zajęcie, z czego zdajesz sobie nagle sprawę, dostrzegając, jak wiele jeszcze “płatków” lawendy musisz umieścić w amulecie, a to przecież nie koniec pracy.

Rzuć k6:
1, 4 - dostrzegasz, że część kamieni nie jest właściwie ułożona, choć zdołałeś je już przymocować i musisz teraz odwracać zaklęcie, jednak zbyt dużo magii może wpłynąć na jakość amuletu, więc wiesz, że musisz wymienić kolejne dwa kamienie
2, 5 - wszystko wygląda dobrze, choć dostrzegasz własne błędy, kiedy część srebra nachodzi za bardzo na kamienie - nie wpłynie to na ich moc, jednak estetycznie zdradza, że dawno nie tworzyłeś niczego podobnego
3, 6 - wyszło ci wręcz wspaniale i stworzone przez ciebie kwiaty lawendy wyglądają niemal jak prawdziwe, teraz trzeba równie wyśmienicie przejść do kolejnej części

Kostka: 1

Nicholasa wyjątkowo zdegustował fakt, że palec wciąż bolał. Owszem, miał inne dziedziny, w których chciał się rozwijać, ale magia lecznicza po raz kolejny dawała o sobie znać i Seaver wiedział, że w końcu będzie zmuszony przestać ją ignorować. Teraz jednak musiał się skupić na amulecie, bo czas naglił, a klient i tak został już długo przeciągnięty.
Niestety stara ludowa mądrości mówi, że gdzie się czarodziej śpieszy, tam się ponurak cieszy, no i właśnie teraz Nico miał możność się o tym przekonać. Coś mu nie pasowało z ułożeniem kamieni, więc przyjrzał się jeszcze raz niedokończonej jeszcze lawendzie i... Nosz po prostu ręce mu opadły. Źle wprawił kamienie. Magii już użył za dużo, kolejna dawka zaburzyłaby działanie amuletu. Zostawić ich tak niepodobna, bo Nico prędzej zrezygnowałby ze zlecenia, niż sprzedał niedorobiony produkt. No trudno. Znów musiał dać krok w tył, by móc postawić kolejne dwa naprzód. Usunął nieprawidłowo ułożone lapidolity, po czym zaczął przystosowywać kolejne kamyczki i na nowo je wprawiać, tym razem skupiając się na prawidłowym ich ułożeniu.
W międzyczasie zerknął nerwowo w stronę zegara. Ile miał jeszcze czasu? Przed nim jeszcze runa, łańcuszek, ostatnie szlify. Póki co szło mu to wszystko mozolnie, chociaż bardzo się starał. Nie chciał, by klient go zastał jeszcze przy robocie, ale nie chciał też, by pośpiech wpłynął na jakość amuletu.

Stworzony przez ciebie okrąg wyglądał w końcu tak, jak planowałeś - zdecydowanie lepiej od szkicu stworzonego wcześniej. Być może powinieneś przemyśleć, czy w ogóle pokazywać klientom szkice, gdyż mogą wtedy nie być pewni twoich zdolności, albo dobrze podszkolić się w sztuce rysunku? Niemniej nic z tego nie miało szczęśliwie wpływu na twoje zdolności manualne. Mogłeś czuć energię przepływającą po srebrnych drucikach, zasilającą wybrane przez ciebie kamienie, przynoszącą pożądane ukojenie. Wciąż jednak nie było to nic stabilnego i wiedziałeś, że z umieszczeniem runy musisz nie tylko uważać, ale i spieszyć się, zanim magia amuletu przejdzie na ciebie.
Należało uzupełnić środek, umieszczając wewnątrz coś, na czym umieścisz wybraną runę. Kamień? A może jednak zdecydować się na stworzenie runy ze srebra i delikatnie połączyć je ze sobą? Nowe pomysły pojawiały się w twojej głowie, a ty już wiesz, że właśnie to jest artystyczne natchnienie, tak trudne do okiełznania w trakcie tworzenia.

1, 4 - jesteś w stanie skupić się na tym, co chcesz zrobić i ostatecznie umieszczasz runę bezpiecznie w środku amuletu, czując w jednej chwili, jak jego magia się stabilizuje, jak krąży pomiędzy poszczególnymi jego elementami, nie szukając ujścia, brawo!

2, 5 - sam już nie wiesz co chcesz zrobić i tracisz czas tworząc dwa różne prototypy runy, próbując zdecydować, który będzie najlepszy, jeśli się nie pospieszysz z wyborem, będziesz musiał zaczynać od nowa!

3, 6 - nie jest to najlepszy pokaz skupienia w twoim wykonaniu, ale ostatecznie udaje ci się wprawić runę Laguz do środka i wciąż masz jeszcze trochę czasu, aby skupić się na łańcuszku.

Kostka: 5

Nicholas przyglądał się chwilę swojemu dziełu z prawdziwą przyjemnością. Amulet prezentował się naprawdę pięknie i młody jubiler musiał przyznać, że wykonał kawał dobrej roboty. Tylko że wisiorek nie był jeszcze skończony. Runa, którą wybrał, czekała na umieszczenie jej pośrodku. Tylko jak?
To, jak dobrze wyglądał amulet, było niestety w tej chwili przekleństwem Nicholasa. Trochę za mało przejmował się na ten moment stroną praktyczną, a skupił się na aspekcie wizualnym. Jak umieścić runę, by nie zaburzyć doskonałych proporcji krążka? Mimo całej swej miłości do wodnej runy Seaver musiał przyznać, że Laguz był runą asymetryczną, czyli ograniczoną pod względem wartości artystycznych. Musiał więc zdecydować się na takie wykonanie, by była artystyczna sama w sobie. Najszybciej byłoby wytrawić ją na srebrnej płytce, ale czy to wystarczy? Czy nie lepiej użyć kamienia? A może postawić na motyw indiańskich łapaczy snów i umieścić runę na żyłkach? Nie, to nie o to chodziło w tym amulecie, nie tak miał działać, pajeczynka zaburzyłaby jego obecne funkcjonowanie.
Nicholas ziewnął mocno, zdając sobie nagle sprawę, że powoli robi się senny. Tyle z tego dobrego, że amulet na pewno działał. Musiał się spieszyć, więc runa w kolejnym kamieniu nie wchodziła w grę. Ale czy miała by się wklęsła czy wypukła na srebrnej blaszce? Nicholas długo rozważał w myślach obie wersje, zastanawiając się, która wyjdzie lepiej. Wreszcie zdecydował się na delikatną wypukłość. Nie zmieniało to znacząco ciężaru wisiorka, za to zwiększało pojemność magiczną amuletu, a co za tym idzie i jego wydajność. No. To skoro się zdecydował, mógł zaklęciem transmutującym nadać srebru odpowiedni kształt i aktywować runę. A od tego czasu nie powinien już dotykać bezpośrednio amuletu. Z aktywowaną runą amulet będzie już działał, pełnił swoją funkcję, a Nicholas nie mógł sobie pozwolić na spanie.

Najważniejsze to mieć plan i trzymać się go w jakimś stopniu do samego końca. Wiesz, że wprowadzanie poprawek nie jest niczym złym, ale jednocześnie masz świadomość, że nie zawsze możesz sobie pozwolić na dowolność. Szczególnie gdy goni cię czas, ponieważ klient nie należy do najcierpliwszych, a i tak długo kazałeś mu czekać. Szczęśliwie udaje ci się wstawić w środek amuletu runę, która, choć nie zachęca symetrią, w przedziwny sposób wpasowuje się idealnie między obie strony koła. Pozostał jeszcze do stworzenia łańcuszek, którego splot również został starannie dobrany.
Kiedy skupiasz się na ostatnich detalach swojego dzieła, słyszysz głośne pukanie do drzwi, zwiastujące, że ktoś przybył i czeka, aż mu otworzysz. Gdybyś jeszcze miał wątpliwości, kto czeka, znajomy skrzat domowy pojawia się na moment w drzwiach twojego gabinetu, aby pokłonić ci się i zniknąć równie nieoczekiwanie. Wszystko po to, żeby tylko dać ci do zrozumienia, że jego pan jest wyjątkowo zniecierpliwiony. Cóż, nie od dziś wiadomo, że czarodziej niewyspany jest marudniejszy od mugola. Zostaje jednak nadzieja, że amulet zdoła go obłaskawić.

Ostatni rzut k6:
1- doprawdy, choć amulet jest piękny i czuć przepływającą w nim magię, klient nie jest zadowolony z czasu oczekiwania i wymusza na tobie opuszczenie ceny do poziomu, który pokrywa jedynie koszt materiałów, ale przynajmniej nie będzie mówił o tobie źle
2, 3, 4, 5 - klient z początku marudny, ostatecznie ustępuje, gdy tylko dostrzega przygotowany przez ciebie amulet i może to jego uspokajające działanie, a może po prostu twój talent, ale ostatecznie mężczyzna płaci umówioną kwotę i odchodzi wielce ukontentowany
6 - nie tylko klient nie zaczyna wykłócać się o cenę, ale też nie przestaje wyrażać zachwytu na temat stworzonego amuletu, ostatecznie daje ci 10g napiwku i teleportuje się sprzed twojego domu

Możesz w swoim poście dać zt
~Josh

Kostki: 5

Tworzenie tego amuletu nie było proste, ale ostatecznie Nicholas naprawdę mógł z dumą stwierdzić, że mu się udało. Małe dzieło sztuki z zamierzoną mocą, skuteczne, bo i sam odczuwał już jego działanie. W chwili gdy wykonał ostatnie szlify i przyjrzał się efektowi końcowemu, rozległo się natarczywe pukanie do drzwi. Idealnie na czas.
Nicholas wyciągnął z szuflady przygotowane wcześniej pudełeczko wyłożone aksamitem i umieścił w nim amulet tak, by prezentował się najlepiej, jak się dało. Potem otworzył drzwi, ignorując skrzata, który i tak już mu działał na nerwy. Tak jak i jego czarodziej, który wykazywał się skrajnym brakiem szacunku i kultury osobistej, dopuszczając tak rażące naruszanie miru domowego przez jego podwładnego. Swoją drogą, obecność cudzych skrzatów domowych w jego własnym gabinecie też dała mu do myślenia.
Zaprosił mężczyznę do środka, na jego marudność odpowiadając z elegancją, nie dając się przy tym wyprowadzić z równowagi, a kiedy klient zobaczył swoje zamówienie, cały klimat rozmowy się zmienił. Nicholas mógł sobie w duchu pogratulować, bo skoro ktoś tak negatywnie nastawiony całkowicie zmienił narrację, znaczyło to, że amulet był naprawdę dobry. Kiedy transakcja pomyślnie dobiegła końca, czarodzieje przegnali się, a Nico mógł wrócić do gabinetu, siadając wygodnie w fotelu przed kominkiem. W tej chwili miał dwie refleksje związane z tą pracą. Pierwsza, zdobyć rękawiczki, które będą chronić go przed działaniem amuletów, które robił oraz przed skaleczeniami. Druga, żeby niczego więcej tak bardzo nie odsuwać w czasie.

Przystań. W końcu udało mu się dotrzeć to twierdzy Nico. Wiele razy już się do niego wybierał, ale zawsze coś innego się pojawiało i zmieniał plany. Ale tym razem miał dobry pretekst. A mianowicie mieli razem ćwiczyć zaklęcia. Właściwie to kuzyn chciał poćwiczyć zaklęcia bez użycia różdżki, a Tim miał go asekurować. Tak czy inaczej, młodszy z kuzynów nadal mógł wyciągnąć coś dla siebie z tego treningu. Nico był starszy, miał większą wiedzę, więc można się było od niego sporo nauczyć. Thomas może był dobry w zaklęciach, ale tylko w porównaniu z innymi studentami, do tytułu mistrza brakowało mu jeszcze bardzo dużo pracy.
Był bardzo ciekawy, co zaplanował Nicholas, bo talent do wymyślania ciekawych zajęć miał ewidentnie. Tim przekonał się o tym podczas korepetycji z transmutacji, których udzielił mu kuzyn jakiś czas temu.
Przywitał się przy wejściu i poszedł razem z gospodarzem do jego gabinetu. To, co zobaczył w środku, na chwilę go zamurowało. To miejsce pasowało do kogoś sporo starszego niż Nicholas,  ale pomimo tego robiło bardzo przytulne wrażenie. Patrząc tylko po wystroju, można było odnieść wrażenie, że jego właściciel jest poważną osobą, ceniącą sobie spokój. I było to prawidłowe wrażenie, bo starszy kuzyn stał się bardzo powoażny od kiedy wrócił. Chociaż ostatnio jakby trochę odpuszczał, ale promieniujący optymizm Tima musiał w końcu nawet na niego zacząć działać. Powoli i opornie, ale jednak.
- No, powiem ci staruszku, że takiego gabinetu nie powstydziłaby się pani dyrektor.
Podszedł do szafki z pamiątkami i amuletami, oglądając z daleka to, co tam było. A zdecydowanie było co oglądać, nawet jeśli nie miało się bladego pojęcia co do przeznaczenia niektórych przedmiotów. Chociaż niektóre rozpoznał bez trudu, na przykład sekstant. Jak si.ę spędziło tyle czasu na morzu, nie dało się nie poznać tego narzędzia, nawet jeśli w obecnych czasach rzadko się przydawało, tak w świecie magii i mugolskim.

Nicholas musiał przyznać, że co jak co, ale z gabinetu to był naprawdę dumny. Nie żeby wiele tu było jego zasługą, większość rzeczy pozostała praktycznie nietknięta po tym jak zostawili je poprzedni właściciele, którzy zdaje się w ogóle nie zaglądali do tych wszystkich książek, które zostawił jeszcze poprzedni właściciel, ale i tak parę akcentów było tu dodanych przez Seavera. Pamiątki, barek, część książek, no i sama aranżacja niektórych przestrzeni. Było zatem z czego się cieszyć.
- To moje ulubione miejsce w całym domu. - powiedział z zadowoleniem, prowadząc Tima w stronę foteli przed kominkiem. Zaklęciem przywołał wesoło trzaskający ogień, a także dwa kieliszki. - Napijesz się czegoś? Przywiozłem parę butelek wina z Włoch.
Kiedy szedł w stronę barku, kątem oka spojrzał na biurko i aż się zatrzymał. Cóż to było? Nie znał tego przedmiotu i nie rozumiał, skąd się tutaj wziął. Zmarszczył brwi. Czyżby odesłany amulet od jednego z klientów?

Ogień, który zapłonął w kominku, dodał całemu wnętrzu jeszcze więcej przytulności. Samo wnętrze było, jakby to ująć, Seaverowe. Nawet jeśłi Nicolas nie całkiem zdawał sobie z tego sprawę. Tim oderwał wzrok od ognia, kiedy usłyszał pytanie.
- Nie odmówię. Niewiele jest lepszych rzeczy od lampki dobrego wina przed kominkiem w zimowy wieczór.
Zaraz potem Nico zamarł, a młodszy Seaver podążył za jego wzrokiem.
- Papa Świąt w tym roku się pośpieszył z prezentem? Od razu mówię, że to nie ode mnie

Kostka: 53 + 35 OPCM = 88

Nicholas odwrócił się do Tima, zastanawiając się przez chwilę nad jego słowami. Nie od niego? Starszy Seaver na ten moment był w stanie stwierdzić z pewną dozą prawdopodobieństwa, że kuzyn wiedział o jego awersji do niespodzianek. Tym bardziej, że po porannym świstokliku w Mikołajki miał dystans do dotykania obiektów nieznanego pochodzenia.
- Nie podoba mi się to. - stwierdził Nico, podchodząc do biurka i wyciągając różdżkę. - Specialis revelio!
To było przydatne zaklęcie, którego wartość poznał dzięki pewnemu rudowłosemu zjawisku w knajpie na Nokturnie. I rzeczywiście na przedmiocie, który był w środku, znajdowala sie klątwa. Nie jakaś drastyczna, ale jednak złośliwa.
- Klątwa. - powiedział krótko do Tima, żeby ten przypadkiem nie zdecydował się dotknąć przedmiotu.

Tim nie zamierzał ruszać niczego, czego nie znał, wiedząc, czym zajmuje się Nico. Tym bardziej dotykanie czegoś, czego nie znał sam gospodarz, byłoby cholernie głupim pomysłem, nawet jak na dość lekkomyślnego gryfona. Wyjął tylko swoją różdżkę na wypadek, gdyby kuzyn potrzebował wsparcia.
Szybko się okazało, że ostrożność była wskazana, kiedy Nicholas wykrył klątwę.
- No dobra, nie Papa, tylko Elge. Komuś podpadłeś ostatnio?
Nadal nie chował różdżki, bo identyfikacja to jedno, ale neutralizacja to już zupełnie inna para kaloszy.
- Rozbrajasz, czy od razu reducto?

Nicholas w pierwszej chwili pokręcił głową, ale zmarszczył znów brwi, usiłując sobie przypomnieć jedną sytuację. Było coś takiego. Jedyna osoba, która rzeczywiście mogła chować do niego urazę.
- Pani Duckworth - powiedział wreszcie, kiedy go olśniło. - Klientka, której zamówienie skopałem, a ściślej rzecz ujmując, nie zrobiłem go wcale. Zwlekałem tak długo, że zrezygnowała.
Westchnął ciężko, siadając przy biurku, tak że mógł nad stołem oglądać całą bibliotekę i przy okazji Tima. Właśnie po to ustawił biurko w ten sposób, by nigdy nie mieć nikogo za plecami. Był bardzo wrażliwy na tym punkcie.
- Albo to nie do mnie? Ostatecznie mieszkam tu niecałe dwa miesiące, to może być dowcip dla starych właścicieli. - zmarszczył brwi. - Jeszcze nie wiem co z tym zrobić. To nic groźnego. Ale nie wiem czy uda mi się tak po prostu zdjąć tę klątwę... Naprawdę przydałby mi się kurs łamacza klątw. Nawet się nie spodziewasz jakie cuda można złapać przy okazji czyszczenia starej biżuterii.

No dobra, na razie wyglądało na to, że nic nie wybuchnie, więc gryfon schował różdżkę. Ale niezbyt głęboko, bo mogła się jednak przydać. Prezenty "niespodzianki" miewały drugie dno, dowiedział się tego z mogolskich filmów.
- Obrażona czarownica może być nieprzewidywalna, ale żeby do tego stopnia? - Timowi się chciało się to pomieścić w głowie, bo zawsze zakładał dobrą wolę ludzi, pomimo tego, że nieraz się na tym sparzył.
- Ten kurs to najwyraźniej dobry pomysł, bo nie tylko biżuteria może mieć dodatki. Ja bym to rozpylił bez otwierania, jeśli mówisz, że nie jest groźne.

- Czarodzieje są zdolni do dużo gorszych rzeczy mimo braku logicznego uzasadnienia. - powiedział bardzo cierpko Nicholas, a jego spojrzenie zasnuł mrok. Wspomnienia poszybowały mu w bardzo złą stronę, a dłonie zaczęły nerwowo naciągać sweter na dłonie, odruchowo upewniając się, czy na pewno pewno blizny pozostają niewidoczne dla świata. - Nie ma co się nad tym rozwodzić, to niepojęte dla takich dobrych ludzi jak ty, Tim. I lepiej, żeby tak pozostało.
Nad kursem zastanawiał się już od jakiegoś czasu, ale to nie było wcale takie proste. Kurs to czas, pieniądze, dużo wysiłku, który trzeba wpakować w naukę. To wszystko składało się na raczej mało zachęcającą całość.
- Mógłbym też poprosić Yuriego o pomoc. On sie zajmuje takimi sprawami. Albo... - tu urwał, bo przypomniało mu się, że od niedawna znał jeszcze jednego łamacza klątw. I miał nadzieję poznać go jeszcze lepiej. Bardziej dogłębnie. Otrząsnął się jednak szybko z tych myśli i podniósł wzrok na pakunek. - No cóż, trzeba się tym zająć. Widziałeś kiedyś rozbrajanie klątwy?

Wyraz Twarzy kuzyna zupełnie mu się nie podobał. Najwyraźniej znowu jego umysł zdryfował w stronę przeszłości, o której Tim nadal bardzo mało wiedział, ale dosyć, żeby martwić się o Nico, ilekroć wyglądał tak, jak teraz. Młody robił, co mógł, żeby poprawić widzenie świata przez kuzyna, ale pewnych rzeczy, pewnych ran nie był w stanie przeskoczyć.
- To nie tak, że nie wierzę w ludzkie zło, tylko staram się go nie zakładać. Mieszkanie bez ochrony rodziny w obcym kraju otwiera trochę oczy.
Wujaszek Yuri pewnie by to rozpykał jednym zaklęciem, ale nie było go na miejscu. W tej sytuacji musieli podjąć jakąś decyzję, sami.
- Tylko czytałem o tym kiedyś, ale było zbyt nudne, więc odpuściłem ciąg dalszy. Wdziałem, jak się rozbraja bombę, ale też tylko na filmie.

Nicholas zmarszczył brwi jeszcze bardziej, rozmyślając o tym, jak zdjąć klątwę z przedmiotu, który przed nim leżał. To wymagało czegoś, co sprawiało Nicholasowi znaczący dyskomfort.
- Żeby pozbyć sie czarnomagicznej klątwy, trzeba się znać na czarnej magii - powiedział, a jego głos świadczył o tym, że wcale nie jest mu dobrze z tą myślą. Wyciągnął różdżkę nad pakunek i po dłuższej chwili wyszeptał - Mora.
Podziałało. To było zdecydowanie defensywne zaklęcie, ochronne, dobre. Ale świadomość, że miał wiedzę potrzebną, żeby je rzucić, była nieprzyjemna.
- Wybacz Tim. Nie sądziłem, że twój pierwszy pobyt w moim domu będzie miał takie tło. Nie chciałbym, żebys zapamiętał to miejsce negatywnie. Chcę żebys czuł się tu dobrze i bezpiecznie, a to już drugi raz, kiedy moja twierdza została naruszona.
Najpierw cudze skrzaty, teraz przeklęty pakunek. Nie tak wyobrażał sobie prawdziwy dom. A jednak mieszkał tu i chciał tu dalej być. Może powinien przedsięwziąć jakieś kroki?

Kiedy kuzyn powiedział o czarnej magii, Tim spojrzał na niego zaciekawiony, bez przestrachu ani nic w tym stylu. Nico ciągle skrywał sporo tajemnic, a ta była jedną z nich. Sama znajomość czarnej magii jeszcze nie czyni z nikogo złoczyńcy, w końcu aurorzy też z się musieli na niej znać, żeby z nią walczyć. Spodziewał się czegoś efektownego, jak na tym filmie z bombą, ale to było jedno, bardzo krótkie zaklęcie. Tim był nieco zawiedziony, ale jednak zadowolony, że cokolwiek było w tym pakunku, już nikomu nie zagrażało.
- Nico, nic się przecież nie stało, ogarnąłeś temat. Potrzeba trochę więcej, żeby mnie straumatyzować. Ale fakt, faktem, powinieneś pozakładać jakieś zabezpieczenia, następnym razem to może być coś paskudniejszego. Ale mam nadzieje, że nie będzie kolejnego razu. To, co z tym winem?
+

Nicholas podniosł wzrok na kuzyna, milcząc przez jakiś czas, ale jego spojrzenie pokazywało bardzo wiele. Czuł jakąś wdzięczność do kuzyna, że zachował się w taki, a nie inny sposób, że go uspokoił, że okazał się po raz kolejny wsparciem i po prostu rodziną.
- Dzięki, Tim - powiedział po prostu, a potem krótkim zaklęciem "sprzątnął" niechciany pakunek ze stołu. Evanesco zawsze w cenie. - No i oczywiście, wino. Czerwone, półwytrawne?
Nico podszedł do barku i wyciągnął butelkę. Zdecydowanie należało wrócić do spraw przyjemnych. Ale ten pakunek. Te skrzaty. Nie, to miało już pozostać w umyśle Seavera, który był zdecydowany, by przedsięwziąć w tym temacie zdecydowane kroki.

Skrzynia. W skrzyni książka. Wszystko się zgadzało, ale problem był taki, że nie zgadzało się absolutnie nic. Coś się działo, coś niepokojącego, choć jednocześnie trudno było powiedzieć, co dokładnie. Zaczęło się, zdaje, od iluminacji, chociaż ta może przyszła później, kiedy już skrzynia zaczęła niecierpliwie podskakiwać, jakby coś próbowało się z niej wydostać. Przypominało to nieco spektakl na jednego aktora, w którym główną rolę grała tajemnicza książka, niemająca najwyraźniej najmniejszej ochoty się zatrzymać, zamilknąć, ani zrobić czegoś podobnego. Obudziła się, chociaż jednocześnie trudno było powiedzieć, co się dokładnie stało. Sprawiała wrażenie, jakby nagle uznała, że czekała nazbyt długo. A teraz, w końcu, miała siłę, żeby walczyć.
Skrzynia upadła, potem wytoczyła się na środek pokoju, zostawiając za sobą ślady na podłodze, szurając coraz głośniej, co pewnie zbudziło zwierzynę śpiącą w domu. A może nie? Trudno powiedzieć. Wieko zaskrzypiało, wyraźnie protestując na takie traktowanie, a w chwilę później ustąpiło pod naporem książki, czy może tkwiących w niej zaklęć, które wyrwały ją z otępienia. Tom wysunął się na podłogę, zakręcił się, rozwarł strony, a cały pokój skąpał się w pyłku. Migotał, lśnił, wciskał się dosłownie wszędzie, a w pomieszczeniu rozchodził się jakby cień śmiechu, choć może to tylko skrzynia zawodziła, pozbawiona swych właściwości, jakie zapewne miała wypełniać do samego końca swego istnienia. Powinna się cieszyć, że w ogóle przetrwała! I ten stan zapewne osiągnęła chwilę później, kiedy księga niespodziewanie wyrwała w stronę okna. A jakże. Poszybowała przed siebie jak wściekła, zamachała okładką i roztrzaskała szkło, najwyraźniej nie odzyskawszy jeszcze w pełni swych magicznych zdolności... Szyba posypała się wraz z dodatkowym pyłem, ale poza tym zostały tutaj jakieś źdźbła trawy, okruszki, czy Merlin raczy wiedzieć, co jeszcze. Na pewno był to bałagan. I na pewno, absolutnie, nie było śladu książki, a jedynie mnóstwo tego pyłu, który zaścielał nawet ogródek, mnóstwo huku i innych przypadłości, jakie mogły towarzyszyć czemuś podobnemu.
A to feler.