Nicholas zauważył jeszcze kilka błędów, wiec szybko je poprawił. No, teraz mógł podsunąć Rems pracę do oceny. Pochwała z jej ust dużo dla niego znaczyła, nawet pomimo tego, że Harmony zwykle wykazywała przesadzony entuzjazm. Sam też był dumny z tej pracy.
- Rozrysowuję bryły cały czas. Nie mam takiego wyczucia, żeby rysować swobodnie, więc podchodzę do tego dość technicznie. Bardziej rzemieślniczo, niż artystycznie. Ale zobacz, i tak są efekty.
Podniósł różdżkę i zatoczył nią okrąg nad rysunkiem, Zza narysowanej studni wyszedł narysowany kot i zaczął się przez chwilę myć, a potem rozpłynął się w powietrzu, by znów za chwile wyjść zza studni.
- Chcesz sobie zatrzymać? Na pamiątkę tych kotów, które tak dzielnie śledzisz. Ciekaw jestem co to w ogóle są za koty i czemu ich duchy pozostały w Venetii.
Zabrał się za kolejny rysunek. Tym razem spróbował zabrać się za rozrysowanie twarzy Remci, ale dość szybko prychnął na widok tego, co za bohomaz mu wyszedł. Nawet nie był podobny. Seaver zmiął kartkę i wrzucił ją do torby, a potem zaczął rozrysowywać jakieś krzaki, które rosły nieopodal.
- Wszyscy Seaverowie pisza i podróżują? - zagadnął niby swobodnie, ale tak naprawdę pilnie słuchał odpowiedzi, szkicując przy tym kałązkę za gałązką, by później obok spróbować zrobić z krzewu mniej dosłowny symbol wpisany w rąb.

Faktycznie coś było w tym, że jego rysunki były „techniczne”, ale dlatego też robiły wrażenie. Było to wrażenie inne, niż gdy patrzyło się na impresjonizm, ale równie silne, wszak realizm oddawał rzeczywistość dokładnie i z uwagą. Remy była pewna, że gdyby zapytała się kogoś co to za studnia na obrazku, nikt niemiałby problemu przypisać jej do pierwowzoru.
A już w ogóle zachwyciła się, gdy na rysunku wyszedł zza niej kot.
- Ojejku! Jaki uroczy! – ucieszyła się tym bardziej, gdy Nico pozwolił jej zachować rysunek. – Naprawdę?! Zajmie honorowe miejsce! – i szybko przekartkowała Dziennik Przygód na właściwy rozdział jej Veneckich przygód, czyli do duchów kotów. Miała jeszcze trochę wolnego miejsca, więc od razu włożyła tak rysunek i magicznie zabezpieczyła na kartce. – Zostanie nierozłączną częścią tej przygody, dziękuję – uśmiechnęła się do niego słodko.
Od razu też pokazała swoje notatki na temat legendy o kotach i tego, że podobno miały przynosić szczęście. Skoro miała taką wiedzę, jedynym właściwym działaniem było podzielenie się nią. Szczególnie z Nico!
- Zdecydowana większość – przyznała bez zastanowienia. – Chyba po prostu mamy to w krwi, no i w tradycji. W sumie… Chcesz, żebym ci trochę opowiedziała? No wiesz, o rodzie? – zaproponowała, nie wiedziała, czy cokolwiek na ten temat pamiętał, a ona z kolei kochała ich historię i mogłaby opowiadać ją zazwsze.

Nicholas poczuł ciepełko na sercu, słysząc jej zachwyt. Cokolwiek się stanie, mógł mieć pewność, że zostawi coś po sobie, ot, na przykład ten rysunek. Nie wątpił, że dzienniki Remci przetrwają lata. Kiedy zaproponowała mu, że opowie coś o rodzie, ochoczo przytaknął i zamienił się w słuch. Jednocześnie starał się ilustrować to, co słyszy, dając się ponieść nieco bardziej wyobraźni. Kreatywność też powinien rozwijać, nie same umiejętności techniczne.
- A powiedz Rems, jak to jest z tymi skarbami? Rzeczywiście jakieś są? Czy wiedźma sobie to uroiła? Z tego co zrozumiałem spoiła moich rodziców Veritaserum, ale równie dobrze mogła wyciągać fakty z kapelusza.
Pierwszy raz powiedział o Hepzibah z taką swobodą. Pozorną. Tak naprawdę każde słowo raniło go na wskroś, ale też nie dawało mu to spokoju. Czy ten skarb w ogóle istniał? Czy jego ofiara była zupełnie zbędna? Nie miał pewności, co by wolał usłyszeć. Fakt jednak, że jego rysunki odpłynęły w stronę gór złota i tajemniczych artefaktów.

Czy Dzienniki by przetrwały czy też nie, choć miała nadzieję, że naprawdę kiedyś znajdą się w rodowej bibliotece, Remy miała pewność, że rysunek Nico zostanie tam na zawsze. Był to jej prezent od niego. Nawet jeżeli przypadkowy, nawet, jeżeli nie było w tym nic zobowiązującego. To coś, co dostała od niego po latach rozłąki. Wystarczyła chwila, by stał się dla niej niezwykle ważny.
Wiedźma? Jaka wiedźma? Znów miała to dziwne uczucie, czy powinna dopytywać, czy też nie.
- Nie wiem o jakiej wiedźmie mówisz – zaczęła najbardziej dyplomatycznie jak umiała. To wyrażało jednocześnie, że nie wiedziała o co chodziło, ale nie wymuszało odpowiedzi. – Ale jest wiele, naprawdę wiele osób, które dałyby wszystko za odkrycie skarbów – dokończyła i usiadła wygodniej, tak, żeby dobrze jej się kontynuowało opowieść. – Wiesz skąd się wywodzimy? Nasze nazwisko kiedyś brzmiało Sǣfaru, to oznacza morskie wojaże. Pierwsze podania na nasz temat pojawiły się w XV wieku, wraz z największymi renesansowymi odkryciami – uśmiechnęła się słodko i z dumą, nie mogła być szczęśliwsza, że jej ród mógł odkrywać cały świat! – Już od tamtego czasu badali oni inne kultury i cywilizacje magiczne. I ich artefakty… Nie wiem o co mogło jej chodzić dokładnie, ale istnieje szansa, że to mamy – skończyła, wzruszając ramionami. Chciała do tego tematu podejść jak najnaturalniej i spokojniej. Mówiła tyle, ile powiedzieć mogła i na dobrą sprawę ile powiedzieć umiała. Nie miała pojęcia, czego szukała „tamta wiedźma”, jednak nie mogła zaprzeczyć, że faktycznie było to coś ich posiadania.

- Tej, która ich zabiła. - powiedział oszczędnie, wbijając wzrok intensywnie w rysunek. Poczuł się naprawdę podle. Wiedźma nie żyła już od roku, a on wciąż się jej bał, wciąż ją wspominął. Wciąż władała jego życiem, mimo że jej nie było. Zabił ją. Własnoręcznie, nawet nie różdżką. Miał jej krew na rękach, a i tak nie miał poczucia wolności. - Ta która zrobila mi to.
Przerwał na moment rysowanie i rozpiął mankiet koszuli, żeby odsłonić okaleczone przedramię. Akurat na lewej ręce było widać szczególną pasję i okrucieństwo, z którą Hepzibah kiedyś naznaczała go dla czystej rozrywki. Rząd nacięć, przypalenia po rozgrzanych prętach, charakterystyczne ślady po klątwach, które już nigdy nie miały zniknąć z jego ciała.
Nicholas chciał, żeby Harmony to zobaczyła, żeby wiedziała, ale w żadnym wypadku nie pozwolił się dotknąć, jeśli by próbowała. Względnie szybko też zapiął znów rękaw, kiedy uznał, że już dość się napatrzyła.
- Mam tak wszędzie. Oszczędziła tylko twarz. - powiedział głucho, nie patrząc na kuzynkę, skupiając się znów na rysunku. Rysował teraz z większą zaciekłością, żeby przypadkiem wzrok mu nie uciekł na jej twarz. Nie chciał wiedzieć co czuła. Nie chcial widzieć ani przerażenia, ani współczucia, ani łez. Ale to było ważne, cholernie ważne, żeby akurat ona wiedziała. Nie chciał dłużej dźwigać tej wiedzy całkiem sam. - Dlatego chcę wiedzieć, czy było warto. Czy siostra dobrze zrobiła odbierając mi pamięć. Czy te skarby rzeczywiście są takie ważne, że warto było je chronić bez względu na koszt.
Ozdobna skrzynia, którą teraz rysował, została wycieniowana z taką intensywnością, że była niemal całkiem czarna, a rysunek został wręcz wytłoczony w kartce i zapewne w kilku następnych.

Tej, która ich zabiła, wybrzmiało w jej głowie ostrym, lodowym brzęczeniem, rozbijając się po wszystkich jej nerwach, paraliżując ją tak silnie, że nawet nabranie oddechu było trudne. Jakby jej ciało zupełnie odmówiło jej posłuszeństwa, nie będąc w stanie przyjąć tej wiadomości, broniąc się przed nią oszołomieniem. Ale ona słyszała jego słowa. Dokładniej niż wcześniej. Tak, jakby wszystkie dźwięki z tła zniknęły i został tylko jego głos.
Głos i ciało. Całe pokryte bliznami.
Spojrzała się na niego z mieszaniną przerażenia, troski i wściekłości, zacisnęła pięści na źdźbłach trawy i chciała jednocześnie krzyczeć i go przytulić, kopać z furią w cokolwiek, co miała pod nogami i zapewniać go, że był wspaniały najczulszym głosem. Wydrapać tej wiedźmie znak za każdą ranę na Nico, a zarazem obiecać mu, że już nigdy nie będzie musiał widzieć takiej przemocy. Była rozdarta. Chciała przyciągnąć go do siebie, ale… Nie pamiętał jej.
Unikał jej wzroku.
Może to dobrze? Dzięki temu nie zobaczyłby łez smutku w jej oczach i szczęki zaciśniętej w gniewie.
Nie dotknęła go, widziała jak się wycofał. I choć bolało ją, że brzemię to nosił sam, nie mogła mu teraz wyjąć go z rąk. Musiała poczekać, aż sam będzie się chciał nim podzielić. Tak jak zrobił to teraz.
- Seaverowie oddawali życie za te artefakty, by nigdy nie trafiły w nieodpowiednie ręce. Żadne z nas nie wahałoby się za nie zginąć… Ale to, co stało się tobie… Nigdy nie powinno się stać. Nikt nie powinien tak… – nie dokończyła, bo maska, którą miała założoną od rana, wreszcie postanowiła zadziałać.
Czy uruchomiły ją wszystkie emocje młodej Seaver względem ich rodzinnego dziedzictwa? A może wściekłość na los, że to co stało się Nico miało w ogóle miejsce? Nie wiedziała, ale nagle znaleźli się w bibliotece ich rezydencji.
Mała, zaledwie kilkuletnia Remy siedziała wśród stosu dzienników Seaverów, z kolei jej ojciec, ten zawsze pogodny i uśmiechnięty człowiek, teraz wyglądał na niezwykle poważnego.
Śmiertelnie poważnego.
- To co zrobiłeś, nie powinno nigdy mieć miejsca – mówił do drugiego czarodzieja, nie pamiętała go dokładnie, chyba była zbyt mała, by wszystko zarejestrować. Wiedziała za to jedno, mężczyzna wtykał nos w ich rodzinne sekrety i zobaczył za dużo, węsząc za jej ojcem. Wcześniej tak pewny siebie, teraz stał przed Laurencem blady jak ściana. – Nie bój się, nie zrobię ci nic, co mogłoby ci zaszkodzić, jeżeli ty obiecasz to samo.
- Obiecuję! – powiedział natychmiast.
To jednak nie była obietnica, której oczekiwał. Do pokoju wszedł też jej wuj, tego dnia miał być Gwarantem. Mężczyzna w wieczystej przysiędze miał obiecać, że nigdy, nikomu i pod żadnym pozorem, w jakikolwiek istniejący i dopiero wymyślony sposób nie przekaże niczego, czego dowiedział się o Seaverach i ich skarbach.

Nicholas szkicował tak zawzięcie, że wreszcie przedziurawił kartkę. Odłożył ją na bok razem z tymi poniszczonymi i zabrał się za rysowanie tego, co mu w duszy grało. A przypomniał mu się pomost na rzece, który dostrzegł tamtego dnia w sali refleksji. Zaczął go szkicować bardzo ogólnie, tak że z początku nawet nie przypominał siebie. Bardzo powoli z ogólnego zarysu przechodził do szczegółów, które utkwiły mu w pamięci, do ułożenia roślin, do cech charakterystycznych, do tajnego przejścia, które tam się kryło.
- Warto oddawać życie za te skarby? Nie lepiej je po prostu zniszczyć? Jaki z nich pożytek, skoro cierpią i giną przez nie ludzie? I to najbliżsi. Rodzina.
Ołówek nakreślał znajomy układ głazów, charakterystyczny układ desek pomostu i poręczy, aż wreszcie przeszedł do wyraźnego zaznaczania światła ostro padającego spomiędzy okrywających to miejsce liści. Wszystko to miało aurę tajemnicy, było niezwykle szczegółowe, ale Nicholas siedział teraz pod takim kątem, że Harmony nie miała klarownego obrazu tego, co powstawało na kartce. No chyba że by się przechyliła i spojrzała mu przez ramię, ale niespodziewanie znów dali się porwać wspomnieniom, tak jak wtedy w basenie. Ale tym razem to wcale nie było budujące. Tym razem Nicholas poczuł rezerwę do Seaverów jeszcze bardziej niż przed chwilą.
- Jakie jest motto rodu Seaverów? Co jest podstawą, której uczy się każde dziecko, co ma być zawsze na pierwszym miejscu? - spytał cicho Nicholas, podskórnie czując, jaka będzie odpowiedź. Jego głos był inny, bardziej zdystansowany. No i nie powiedział "nasz" ród. Znów Seaverowie dzielili się na niego i nich. Nie było w tym jedności.

+

Przygoda z MG

Pierwsze, co musiała zrobić to skombinować sobie jakieś ubranie. To nie było jakoś szczególnie trudne zadanie, bo postanowiła bezczelnie zajebać ciuchy wiszące na porozwieszanych pomiędzy kamieniczkami linkach. To, że nie były w jej rozmiarze nie było takim problemem, bo w końcu od czego jest transmutacja? Tu się zwęży, tu wydłuży i wszystko w porządku.
Niemniej ta niezwykła akcja sprawiła, że była niesamowicie zmęczona i być może dlatego zapadła w kolejną drzemkę na ławeczce w pewnym oddaleniu od miejsca, gdzie dokonała swojej jakże zuchwałej kradzieży.
Ta cholerna studnia cały czas ją prześladowała i nie potrafiła o niej zapomnieć. Wyglądało na to, że ta sprawa nie da jej spokoju póki jej nie rozwiąże. Nie zostało jej więc zatem już nic innego niż tylko zabrać się w dalszą drogę i znaleźć kolejną już w tym mieście studnię, do której od razu postanowiła wrzucić wiadro, gdy tylko przytoczy je do jakiejś liny... I oby nie było potrzeby powtarzania całego procesu w nieskończoność.

@Mistrz Gry

Jaki pożytek? Nie wiedziała, jak mu to wytłumaczyć, bo jak wyjaśnić komuś, kto cierpiał katusze i dużo więcej przez cenne artefakty, że taka była za nie cena. Nie wszystkie bezpiecznie było zniszczyć, nie wszystkie rozsądnie było zniszczyć. Niszczenie historii nie było bezpieczne. To były cenne dane, ważne informacje, możliwe przyszłe odkrycia i inspiracje, to zrobienia wielkich rzeczy. Potrzebne rozwiązania, na przyszłe kryzysy, tak jak przepis, który zdobyła sama, który mógł uratować wiele żyć.
- Gdyby to było tak czarno białe, decyzja byłaby dużo prostsza – powiedziała słabo. – To nie artefakty są złe, a ci, którzy chcą zdobyć je do swoich celów. Trzeba tę wiedzę chronić, pilnować, by nikt niepożądany się do niej nie dostał. Strzec… – nie potrafiła wyrazić wszystkich emocji, całego poczucia obowiązku, powinności wobec tych odkryć. Znajdując je, Seaverowie wzięli na siebie odpowiedzialność ich dźwigania. Każda wiedza miała swoją cenę i bez wychowania w tym rodzie, z tym nazwiskiem… Cena ta mogła być zbyt duża.
Nie zaglądała mu przez ramię, nie zabierała tej ostatniej ostoi jego prywatności, gdy cała jego skorupa się rozbijała. Miała wrażenie, że ten ołówek, który tak zacięcie trzymał, był jego jedynym bezpieczeństwem. Jedyną rzeczą, która teraz sprawia, że nie rozpadł się całkiem. Więc siedziała na swoim miejscu, czując, jak serce jej się kraje.
Duma z bycia Seaverem biła w niej mimo bólu.
- Rodzina, dziedzictwo, podróż i odkrywanie. Ochrona tego, co już zdobyte i zabezpieczenie tego, czemu wciąż rozwijający się świat zagraża. Zdobywanie wiedzy i zrozumienie świata, by nic nam nie umknęło i nie zaginęło – mówiła to tak delikatnie, a jednocześnie z pasją, zacięciem, jakby sama w tym momencie była gotowa wyruszyć na kolejną podróż.
Bo była. Przecież była Seaverem.

/zt x2


+

Miała nadzieje wypatrzyć w jego twarzy jakieś zawahanie, niepewność, zażenowanie, cokolwiek, ale jego gęba utrzymała poziom prawie mistrzowskiego niewzruszenia. Nie znała go za dobrze, ale spodziewała się po nim raczej kolejnej oceny typu "Jak na osobę, która chce uchodzić za wredną, strasznie dużo mówisz, wiesz?". Tak dobrze pamiętała jego słowa, kiedy byli w Sali Zabiegowej w Opuszczonym Magipsychiatryku. Zirytowały ją, to była jak obelga. Ona nigdy nie uchodziła za osobę wredną, ona taka była, pracowała na to całymi latami, odkąd tylko się urodziła, a matka, przykładając ją do piersi, poczuła silny ból w prawym cycku. Nie musiała używać słów, żeby ranić czasami wystarczyły tylko zęby lub dobrze rzucone zaklęcie.
- Odparłabym, że to kłamstwo, chociaż po tym, jak wypiłeś tajemniczą fiolkę, nie będąc stu procentowo pewnym czy nie zdechniesz. Myślę, że albo jesteś odważny, albo bardzo głupi. - Powiedziała bez cienia wzruszenia, wiedząc, że dała mu zdanie, które mógł wykorzystać przeciwko niej, ale zrobiła to specjalnie, tak jak wypiła eliksir skrywający zdradziecką chorobę.

@Yuri Sikorsky

Uniosłem zaskoczony jedną brew do góry. Młoda nie była taka głupia na jaką wyglądała. Od razu domyśliła się, że ją wkręcam.
-No i dobrze byś powiedziała. Co prawda kogoś kocham ale jest twoim zupełnym przeciwieństwem.
Nagle dopadło mnie uczucie jakiejś straty. Było to niemal jak fizyczny ból. Lekko się skrzywiłem. Od kiedy opuściłem szpital ciągle mi towarzyszyło ale czasami odzywało się z większą siłą - tak jak teraz.
-Zdaje się, że to wysysanie myśli nie podziałało na mnie dobrze. Po drugim spotkaniu z tym goblinem ciągle prześladuje mnie uczucie utraty czegoś ważnego. Czasami sprawia mi to aż fizyczny ból.
Spojrzałem na Caroline.
-A tak w zasadzie to może podasz mi swoje imię? Trochę głupio mi tak mówić per "dear", prawie jakbym się zwracał do ukochanej...

@Caroline O. L. Dear

Kłamcy łatwo rozpoznawali kłamców. Zresztą Dear nie sądziła, żeby kilkanaście lat starszy Yuri leciał na małolatę jej pokroju. Nie byli w Bangkoku w dzielnicy Czerwonej Latarni, gdzie dwunastolatki obciągały za dziesięć batów*. Tam podobno lubili młode. Szesnastolatki za to zabawiały się już ostrzej, za niewiele więcej, ale i tak trzeba było mieć pieniądze. Za darmo jedynie rośli ochroniarze mogli Ci połamać palce i wsadzić do gardła.
Nawet jeśli odważyłby się żywić do niej takie uczucia, nie przejęłaby się tym. Nie kochała, nie umiała kochać, za to świetnie potrafiłaby to wykorzystać. Jeśli ślub to tylko dla pieniędzy i prestiżu. Co zostało komuś, który nie urodził się z poświatą dobrych uczuć? Czerpać ile się da z każdego! Ze wszystkich ile się da!
Jej twarz nie drgnęła, kiedy odsłaniał przed nią się, nie rozumiała, dlaczego niektórzy podają się tak łatwo na tacy, nie spodziewając się, że wąż w ich ogrodzie to grzechotnik, a nie zaskroniec.
- A jakie wspomnienia mu oddałeś? Jakich zażądał? - Zapytała, sama czując dziwną pustkę, po tym, jak goblin odebrał jej cząstkę przeszłości dotyczącą właśnie miłości, jeśli takową miała to znikła już bezpowrotnie; jednak przyzwyczaiła się do czarnej dziury, która zajmowała miejsce jej serca.
Nie była dobra w pocieszaniu i nie zamierzała tego robić, sama też nie odsłaniała się na ciosy innych.
- Nie do ukochanej Sikorsky, ale jak do przełożonej. - Gdyby miała odrobinę radosnego oblicza, zaśmiałaby się, ale żaden uśmiech ani chichot nie wstąpił na usta Dear. - Do ukochanej raczej szepczę się czułe słówka, a o nazwisku zapomina. - Jebnęła mu taki wykład z poczynionych obserwacji na temat homo sapiens.
- Caroline. - Dodała beznamiętnie, żeby po prostu zostawili ten temat daleko za sobą, w końcu imiona nie miały takiego znaczenia jak nazwiska. Nie dla niej.



@Yuri Sikorsky

Jestem z natury cierpliwym człowiekiem ale tym razem gówniara zdecydowanie przegięła i chyba można to było wyczuć na odległość. Mięśnie mojego ciała napięły się a na czoło wystąpiły głębokie zmarszczki. W moim umyśle echem odpijały się słowa "do przełożonej"...
-Jeśli jeszcze raz zasugerujesz, że jesteś moją szefową albo w jakikolwiek inny sposób możesz wydawać mi polecenia możemy uważać to za koniec naszej znajomości - powiedziałem cicho głosem drżącym od gniewu. -A z tego co pamiętam to tylko mi zawdzięczasz to, że imperiusy nie wylazły za tobą z piwnicy i nie zeżarły cię do końca co zaczęły robić już w kostnicy. To ja zostałem w środku i podjąłem nierówno walkę podczas gdy ty zajęłaś się spierdalaniem więc należy mi się trochę szacunku.

@Caroline O. L. Dear

Gdyby jej twarz, a także ciało okazywało jakiekolwiek uczucia czy emocje, z pewnością jego wybuch złości mógłby ją lekko zaskoczyć. To nie tak, że nie była gotowa na przeróżne ludzkie uczucia, które sama prowokowała.
Do jego przełożonej było jej daleko, a nawet jeśli miałaby takie ambicje to i tak musiałby poczekać, aż skończy szkołę, a także studia. Nie wiedziała, też czym się Sikorsky zajmuje, z pewnością o tym nie wspominał i nie mieli za bardzo czasu na pogawędki, kiedy walczyli z armią szczurów, trupów, a także przekupowali jakiegoś goblina wspomnieniami.
Nie zamierzała go wyprowadzać z błędu, że był to z jej strony żart, nawet jeśli się nie śmiała. Widocznie mężczyzna miał jakiś problem w tej sferze albo z młodszymi od siebie autorytetami.
Przez chwile triumfowała, w końcu mowa jego napiętego ciała mówiła sama za siebie, a także jego zmarszczki na czole — trafiła w jego czuły punkt.
- Nigdy nie było żadnej znajomości. - Odparła chłodno, jego ostatnie słowa spowodowały, że poczuła gniew, który jednak pozostał ukryty, jej ton głosu nabrał bardziej lodowatego brzmienia, zimniej i beznamiętniej już się nie dało.
- Nie jestem nic ci winna. Liczyłam się z tym, że mogę tam zdechnąć. Jeśli oczekujesz ode mnie szacunku, to trafiłeś pod zły adres. - Nie zamierzała kontynuować tej rozmowy, dyskusji, która do niczego nie prowadziła. Ktoś, kto oczekiwał szacunku, jej zdaniem na niego nie zasługiwał, a nawet jeśli przegięła którąś strunę, to nie czuła, że postąpiła niewłaściwe. Nie żegnając się z nim po prostu odeszła, mając ochotę pokazać mu środkowy palec, ale nie była taka wulgarna jak nieokrzesani gryffoni. Zresztą nie należy zrywać przegiętej struny.

| zt

@Yuri Sikorsky

No i dobrze, że poszła. Po tych słowach, które teraz wypowiedziała stała się dla mnie ni mniej, ni więcej tylko powietrzem. Nie wiem na co liczyła mówiąc to? Że się wścieknę i ją uderzę? Że miotnę w nią zaklęciem? Nie wiem w jakim celu wypowiedziała te słowa. Pokręciłem w konsternacji głową. Lepiej nie zawracać sobie tym głowy. Tym bardziej teraz kiedy miałem tyle innych rzeczy na głowie.
Kiedy Caroline zniknęła już za rogiem miotnęła mną po raz kolejny fala kaszlu. I to tak strasznego, że nie zdołałem utrzymać się na nogach. Upadłem na kolana kaszląc i myśląc, że chyba zaraz wypluję sobie płuca. Na bruk wylewało się coraz więcej krwi. Kiedy w końcu przestałem chwiejnie uniosłem się na nogi. Chyba czas na następną inhalację. Muszę wrócić do westalek.

z/t

+