Studnia Snów

Studnia snów

Znajdująca się na wewnętrznym dziedzińcu jednej z tutejszych willi studnia, jest jedyną tego rodzaju w całej Venetii. W jej środki zamiast zwykłej wody można znaleźć trytonie źródło, które ma moc wywoływania snów i wizji. Mogą nieść one jednak za sobą konsekwencje. Co ważniejsze, nie trzeba napić się magicznej wody, a wystarczy spojrzeć na swoje odbicie w jej tafli, by zostać ofiarą trytoniej magii.

Jeśli decydujesz się spojrzeć do studni rzuć k6, by zobaczyć, co Cię spotyka:

1 - Na tafli wody pojawiają się fale, a zaraz po nich w Twojej głowie zaczynają przewijać się obrazy związane z przeszłością Venetii. Widzisz klęski, które spotykały to miejsce, ataki złego smoka i epidemię choroby, która tak mocno przerzedziła tutejszą populację. Wizja zdaje się trwać w nieskończoność, zostawiając Cię z ogromną migreną. Gdy się kończy, znajdujesz w dłoni fiolkę eliksiru spokoju. Zgłoś się po nią w odpowiednim temacie.
2 - Trytonia woda zaczyna mienić się wszelkimi kolorami tęczy. Widzisz mnóstwo pięknych ptaków i strojów, a w końcu zdajesz sobie sprawę, że obserwujesz tutejszy karnawał. Czy jest to jeden z minionych? A może jakiś, który dopiero ma nadejść? Nie masz pojęcia, jednak nastrój zabawy wprawia Cię w dobry humor na następny wątek.
3 - Sen, czy wizja, sam nie jesteś pewien, co właściwie Cię spotyka. Wiesz za to, że znalazłeś się pod wodą, a obok Ciebie pływają perłowe delfiny. Zdaje się, że chcą Ci coś przekazać. W jakiś sposób wytwarzacie telepatyczną więź, a Ty dowiadujesz się o zwyczajach tych wodnych istot. Otrzymujesz +1pkt. do ONMS.
4 - Wpatrujesz się w swoje odbicie, które zdaje się być oświetlone księżycową poświatą, choć przecież jest środek dnia. Nagle, potwornie kręci Ci się w głowie, tracisz równowagę i wpadasz prosto do studni. Zderzenie z taflą wody jednak nie następuje, a zamiast tego, płyn okazuje się być taflą szkła, która roztrzaskuje się pod Twoim ciężarem, raniąc Twoje ciało i powodując obszerne krwotoki. Jeszcze przez chwilę spadasz w nicość z bólem wywołanym przecięciami, by następnie obudzić się cały i zdrowy na posadzce niedaleko studni.
5 - Woda w studni zdaje się być nienaturalnie wzburzona, jakby nie spodobało jej się Twoje odbicie. Zaczyna wrzeć i nagle ochlapuje Twoją twarz. Przez chwilę masz wrażenie, że Cię parzy i widzisz obrazy z ognistych i katastrofalnych walk smoków, które nawiedzały cały kontynent przez stulecia. Gdy jeden z nich zieje Ci ogniem prosto w twarz, budzisz się, lecz tracisz czucie i wzrok po jednej stronie twarzy. Przez następny wątek pół twojej twarzy zdobi na wpół zwiędła Maskaflora, która zmienia kolor zgodnie z Twoim nastrojem. Po rozegraniu wątku, kwiat odpada od Twojej skóry, a Ty odzyskujesz pełną sprawność.
6 - Zasypiasz, a w swoim śnie znajdujesz się w tutejszym porcie. Jesteś handlarzem, sprzed kilku stuleci, który ma wypłynąć właśnie na jedną z handlowych wypraw. Gdy wchodzisz na pokład statku, pod nogami przelatuje Ci jeden z tutejszych kotów, by po chwili wrócić do Ciebie z martwym Veneratem Amphibio, którego składa u Twoich stóp. Gdy się budzisz okazuje się, że zostałeś uleczony z jednej z trawiących Cię chorób. A jeśli byłeś zdrowy, nabywasz odporność na następną kostkę/wydarzenie, które przyniesie Ci pogorszenie zdrowia.

Maski: Kapłan

Aneczka trafiła do zupełnie innego pokoju niż jej starsza siostra, @Charlotte Brandon, co wydało jej się absolutnie niepojęte, biorąc pod uwagę to, że obie równie mocno zasługiwały na pokój numer 1. Życie niestety rządziło się własnymi prawami, dlatego dziewuszka musiała szukać kontaktu z Lottie gdzie indziej.
Kiedy tylko udało jej się odnaleźć siostrę, od razu zaprosiła ją na wspólny spacer. Miała nawet konkretny cel, w który mogły się razem udać!
- ...i słowa daję, ta wiedźma ze stoiska z pamiątkami powiedziała, że tu jest magiczna studnia! Ja wiem, że to własność prywatna, ale ona zapewniała, że wszyscy tu chodzą, i że właściciel się nie gniewa. Ba! Jest z tego dumny! Nie uważasz, że to szalenie romantyczne, mieć magiczną studnię w swojej willi?!
Aneczka ćwierkała jak nakręcona, pląsając radośnie u boku starszej siostry. Puchonka była teraz tak promienna i szczęśliwa, że mogłaby rozjaśnić najpochmurniejszy dzień. A przecież była piękna pogoda!
Założyła maskę, by dopełnić uroku tej chwili, nie orientując się z początku, że jej myśli stają się dla siostry słyszalne. Właściwie w tym momencie to nawet nie tyle myśli, co uczucia, bo Ślizgonkę niespodziewanie zalała fala intensywnego umiłowania świata, zachwytu jego pięknem i czystym szczęściem przebywania z ukochaną osobą.
Kiedy tylko wyszły poza zasięg niepożądanych uszu, Aneczka zniżyła głos do konspiracyjnego szeptu, patrząc na Charlotte z lśniącymi od ekscytacji oczyma.
- Och Lottie, nie trzymaj mnie dłużej w niepewności! Zabrał cię do Prowansji? Dałaś mu szansę? Och, proszę, umrę jeśli mi nie powiesz! - wyparowała, kipiąc entuzjazmem. Jej umysł jednak nie skończył pytań, które niewypowiedziane ciskały się Aneczce po głowie.
Czy już się jej oświadczył?! Czy jest z nim szczęśliwa? Byłby najwiekszym idiotą świata, gdyby jej się nie oświadczył. A Charlotte nie dawałaby szansy idiocie! No właśnie, ale czy dała mu szansę? Czy to on? Czy to Ten Jedyny?!

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Yekaterina przez wzgląd na swoją sytuację materialną i sięgający niebotycznych kwot kredyt miała w planach spędzić te wakacje w możliwie oszczedny sposób. Żadnych pamiątek, żadnych zbytków. A jednak kiedy ją poproszono o pomoc, nie wahała się powiększyć swego długu o kolejne 10g. W końcu czym jest dziesięć galeonów dla kogoś, kto musi zwrócić ich aż siedemset?
Nie żałowała swojej decyzji ani minutę, mając okazję do poznania kolejnej legendy, z którą związana była ta wyspa. Uporządkowała w głowie wersety, przeanalizowała wskazówki, a potem zabrała się na poszukiwania. Nogi zaprowadziły ją prosto do studni snów, jak to mieli w zwyczaju nazywać ją lokalni mieszkańcy. Kiedyś ich słuchała, zaczęła nawet wyłapywać drobne szczegóły, które mogły mieć znaczacy wpływ na jej dochodzenie.
Kiedy dotarła na miejsce, rozejrzała się, czy aby na samej studni nie ma wyrytych kolejnych znaków, a potem zerknęła do środka, trzymając się mocno, by nie wpaść do środka, tak jak ją ostrzegano.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

O słodka Morgano, to wiadro żyje! Całe szczęście, że Yekaterina była tak nieziemsko opanowana, bo inaczej zdarzyłoby się zapewne tragedia. Rosjanka nie zamierzała wiadra puścić, ale skoro tak ładnie prosiło, to czemu nie pójść za ciosem?
Dziewuszka sięgnęła po linę i zaczęła przywiązywać do niej dębowy, nadpobudliwy przedmiot, który chyba za punkt honoru wziął sobie pokazanie, jak bardzo mu zależy. Wreszcie uznała, że supeł jest dostatecznie mocny, a potem opuściła wiadro do wody, o ile wcześniej samo się tam nie wyrwało.
Zamierzała nabrać wody, przyjrzeć się jej, a kto wie? Może się jej napić? I w ogóle co to był za facet z ttm wiadrem, skoro tajemnica była niezwykle stara sekretna i absolutnie nikt procz niej o całym zajściu nie wiedział? A może to był taki chwyt marketingowy na przyciągnięcie turystów? Może bilet wstępu to tych nieszczęsnych dziesięć galeonów?

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Yekaterina przyglądała się wiadru z pewnym zdegustowaniem. Nie miała pojęcia, czego od niej chciało. Nabrania wody nie, więc czego? A może skoro to wiadro ożyło, to wystarczyło je zapytać, czego chciało? Dziewczyna patrzyła, patrzyła i nie wymyśliła nic sensowniejszego, więc podeszła do tematu metodycznie. Obserwując dokladnie reakcje wiadra, a zatem to, czy podskakiwało w danym momencie bardziej, czy mniej, zaczęła mu zadawać pytania.
- Czy jesteśmy we właściwym miejscu? - spytała, śledząc kazde drgnięcie. Czuła się dość głupio, ale w czarodziejskim świecie to nie był pierwszy raz, gdy zmuszona była rozmawiać z przedmiotem, albo jakimś bardzo dziwnym zwierzęciem. - Mam cię opuścić do tej studni? A może mam do ciebie wejść i opuścić się do środka? Ładnie poproszę, bądź pomocnym wiaderkiem! Mam rzucić jakieś zaklęcie?
No lepiej chyba nie mogła się za to zabrać, prawda?

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Yekaterina patrzyła na wiadro. Wiadro patrzyło na nią. Przynajmniej tak się wydawało byłej Krukonce. I im bardziej patrzyła na to wiadro, tym bardziej ono patrzyło na nią. No cóż. Z całą pewnością nie było to najrozmowniejsze wiadro na świecie. Rosjanka westchnęła ciężko, a potem zabrała się za najgłupszą rzecz, jaką przyszło jej kiedykolwiek robić. Ta. Zanurz się w studni, nie daj się utopić. Łatwo powiedzieć. Yekaterina podeszła do studni raz jeszcze, rozejrzała się, czy nikt na nią nie patrzy, a potem rzeczywiście razem z wiadrem zaczęła się opuszczać po linie do wnętrza studni. Ciekawe co napiszą na jej nagrobku. "Utopiła się w studni, wiadro jej kazało."

Przygoda z MG
@Mistrz Gry
Przedmioty: Trytoni amulet i czekan południa a także wiadro
Studnia Snów 7SzyoXz

Po raz kolejny zapadła w sen i po raz kolejny śniła jej się studnia. To musiało być coś ze studnią! Tylko może nie tą? Może nie powinna skupiać się tak na studni samej w sobie, a na tym, że znów zasnęła.
Chwilka…
STUDNIA SNÓW! Czytała o niej! Klepnęła się otwartą dłonią w głowę, nie mogąc uwierzyć, że ten fakt jej umknął. Dobrze, że wchodziła do studni, tylko robiła to w zupełnie nie tej studni!
Zapisała swoje obserwacje w Dzienniku Przygód i ruszyła we, jak myślała, wreszcie właściwe miejsce.
Będąc na dziedzińcu z piękną studnią zrobiła najpierw wszystkiemu zdjęcia – przecież musiała dokładnie udokumentować swoją podróż! A następnie, w sposób już wyuczony z poprzednich prób, ruszyła prosto do studni, nawet się nie zastanawiając. Czekan w jednej dłoni, wiadro w drugiej, trytoni amulet naszykowany w razie, jakby woda w środku była jednak głęboko i, jakby nigdy nic, jednym susem wskoczyła do środka, szybko wbijając czekan w ścianę.
Raz jeszcze zaczęła schodzenie w dół, by napełnić wiadro wodą.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Po uważniejszym zbadaniu budynku świątyni okazało się, że nie była to jednak studnia. Mimo wszystko Remy sfotografowała to miejsce i dokładnie opisała, robiąc sobie chwilę przerwy od myślenia o tym, gdzie dokładnie miała się udać. Potrzebowała chwilę odetchnąć.
Uzupełniła także wpis o studni z opuszczonej wyspy, w końcu było to niesamowite miejsce! Nawet jeżeli musiała z niego uciekać.
Dopiero, gdy porządnie udokumentowała swoją podróż, przejrzała wszystko raz jeszcze, porównując z wizją studni ze snu. Miała ona skręcone kolumienki i wiedziała, że gdzieś już taką widziała… Obejrzała wszystkie fotografie i…
- Tylko nie ten bezczel… – jęknęła. To była dokładnie TA studnia. Ta, przez którą wylądowała bez ubrań w jakimś cholernym zaułku. – Jak już się dowiem o co tu chodzi, to powiem jej dokładnie, co sobie o tym myślę! – prychnęła, zbierając się w drogę.
Gdy była już na miejscu, tym razem nie wchodziła do studni, a po prostu spuściła do niej wiadro podarowane jej przez miłego pana. Spuszczając je w dół, by zaczerpnąć, cały czas śpiewała jego piosenkę.

Przygoda z MG

- O kuźwa ty żyjesz! – „krzyknęła” szeptem, bo jednak nie chciała, żeby tutaj jeszcze bardziej uważali ją za wariatkę. Wystarczy już, że wyławiali ją ze studni i że skończyła naga na ulicy. – To chyba znaczy, że coś poszło dobrze, no nie? – uniosła na nie brew, nie bardzo wiedząc, jak zachować się w sytuacji, w której trzymało się żyjące wiadro. Niby była czarodziejką i z magią się wychowywała, ale nikt jej nie nauczył jakie były zasady kultury żywych przedmiotów nieożywionych. – Tak w ogóle to cześć, jestem Remy i… Bardzo przepraszam, jeżeli to co teraz zrobię naruszy twoje granice osobiste – powiedziała, zakładając na szyję trytoni amulet, by móc oddychać pod wodą, a następnie zanurzyła głowę w wiadrze.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

- No wiesz ty co! – upomniała wiadro, tym razem szeptem, nie chcąc zwracać na siebie uwagi milicjanta. – Przecież ta kobieta nie będzie miała przeze mnie w czym chodzić… – jęknęła i zgarnęła kolejną sukienkę z balkonu, tym razem, zamiast potencjalnie narażać kogoś na rozłam w małżeństwie krzyczeniem „tesoro”, napisała notatkę z przeprosinami i obietnicą oddania ubrania jak tylko wróci się po swoje własne.
I nawet dodała, że będzie wyprane!
Wróciła do studni snów i spojrzała na wiadro bardzo uważnie, jakby miała właśnie z nim dobić targu. Bo trochę tak było.
- Słuchaj, wiem, że się nie rozumiemy i nawet nie wiem, czy jesteś wiadrem włoskim czy angielskim, ale! – zaczęła elokwentnie, trochę nie wierząc, że właśnie prowadzi pertraktacje z wiadrem. – Obiecuję, że postaram się domyślić o co ci chodzi, jeżeli ty postarasz się tym razem nie rozebrać mnie do naga, dobrze? Jak już musisz to chociaż wyczaruj mi bieliznę – dodała i zanurzyła wiadro w wodzie.
Tym razem jednak, zamiast się w niej zanurzyć, rozlała ją dookoła całej cembrowiny, tak, by równomiernie zmoczyć obmurowanie.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Myślała, że udało jej się coś osiągnąć, ale… Nic z tego. Wiadro podskakiwało w miejscu – teraz zupełnie puste.
- Okej, jest jakiś postęp, mam ubranie… W sumie – przysiadła na chwilę na brzegu studni, naprzeciwko wiadra, wpatrując się w nie, jakby właśnie rozmawiała z dobrym znajomym, rozmyślając nad sensem istnienia po zbyt dużym nawdychaniu się smoczej trawy. Jakby nie patrzeć tak też się zachowywała. Rozmawiała z wiadrem. – Skoro umiesz rozbierać magią, dałbyś mnie radę ubrać? Wiesz, nie chcę narzekać na sukienkę tamtej kobiety, jest wspaniała, zakrywa mnie. Ale mógłbyś wyczarować mi bieliznę? Komando to nie moje klimaty – zwierzyła się z westchnięciem, podpierając brodę na ręce. Doprawdy, brakowało tu tylko wina do takich rozmów. – Spróbujemy jeszcze raz, co? Mój tata na pewno by próbował… Znasz może mojego tatę? Nazywa się Laurence Seaver. Może też kiedyś na ciebie natrafił? – zadała pytanie wiaderkowi, podczepiając je po raz kolejny by nabrać wody. – To może w ten sposób… – i z głębokim zastanowieniem podlała kwiatki dookoła.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

- Jest to jakiś sukces, wciąż mam sukienkę, ale chyba nie o to ci chodziło, co? – spytała wiadro, chociaż nie było rozmowne. Czy w ogóle powinna mówić na nie wiadro? Czy wiadro było przykrym określeniem dla wiadra? Ona też nie chciałaby być nazywana „czarodziej to, czarodziej tamto”. – Masz jakieś imię? Jak się w ogóle masz? Dobrze się czujesz? Wiem, że trochę tobą miotam na boki, mam nadzieję, że nie masz choroby lokomocyjnej? – spytała, gdy znów napełniła wiadro wodą, a to zdawało się cieszyć. – Mam tylko nadzieję, że nie cieszysz się tak na myśl o tym, że znów mnie rozbierzesz – zmarszczyła na nie podejrzliwie brwi, po czym wykonała ruch palcami pokazujący, że go widzi. – Pamiętaj o naszej umowie! Żadnego rozbierania! – upomniała się, nim westchnęła, przyglądając się mu z miną trochę niepewną, trochę przepraszającą. – Słuchaj… Czy jak się z ciebie napiję, to będzie ci to przeszkadzać? Czy to naruszenie granic? Nie sądziłam, że kiedyś będę całować wiadro – uśmiechnęła się rozbawiona i wzięła z niego łyk.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Yekaterina zdecydowała podejść do tematu bardziej metodycznie. Przejrzała w głowie wszystkie swoje przemyślenia, zamiary i działania od początku pojawienia się wiadra, a następnie postarała się ustalić, gdzie w jej rozumowaniu nastąpiła luka. Chciała wejść do studni, przeteleportowalo ją. Chciała się napić wody...
Zatkało ją.
Nie napiła się tej wody. Zamierzała to zrobić, zamierzała wyłowić wode, napić się jej, ale tego nie zrobiła! A liczą się czyny, dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane. Dobrze, wiedziała zatem co należy uzupełnić. Działanie.
Podeszła do studni, zaczerpnęła wiadrem wody i napiła się jej. A jeśli nic się nie wydarzyło... Cóż. Wtedy z desperacji po prostu wsadziła całą głowę w to wiadro. Może wtedy ją łaskawie natchnie.

Co by to były za wakacje, bez spędzenia trochę czasu z przyjaciółmi? Irvette uważała, że nienajlepsze, więc jak tylko nie biegała po uliczkach Venetii, spotykała się z najbliższymi. Tego dnia udało jej się namówić @Amelia Fairwyn na wspólną wycieczkę po lokalnych zakamarkach. Miała nadzieję, że ślizgonka będzie w dużo lepszym nastroju teraz, gdy miały już wolne od szkolnych obowiązków.
-Jesteś pewna, że możemy tu wejść? Wygląda na prywatną posesję. - Wyraziła swoje wątpliwości, gdy dotarły przed budynek, na którego dziedzińcu znajdowała się ponoć magiczna studnia. Ruda nie była przeciwna takim miejscom, choć łamanie prawa już nie do końca leżało w sferze jej komfortu.
-Mówiłam Ci, że na razie zostaję na Wyspach? - Zagadnęła, przekazując przyjaciółce dobre wieści. Przynajmniej pozornie dobre, bo dopiero przyszłość miała pokazać, jak to wszystko ostatecznie się rozwiąże, ale de Guise wolała mimo wszystko być dobrej myśli. W końcu doświadczenie i wiedzę miała, nigdy jednak nie działała całkowicie na własną rękę.

kostka: 1

Czuła się wolna, od szkoły, obowiązków i rodziny. Ostatni miesiąc dał jej w kość, czasem ze względu na swoją własną głupotę – choć niby uważała się za osobę inteligentną! – a innym razem przez egzaminy, które sprawiły, że desperacko poszukiwała rozrywki. Teraz jednak mogła wziąć głęboki oddech z błogim poczuciem, że nic nie musi i nie spodziewała się nawet, że tak bardzo tego potrzebowała. Cieszyła się więc jak głupi do sera, że mogła przechadzać się po urokliwych uliczkach Venetii i to jeszcze w takim towarzystwie. Tego, że darzyła ślizgonkę szczególną sympatią, niespecjalnie dało się ukryć, ale nie przejmowała się tym ani trochę. Ubrała nawet nowo nabyte kolczyki, którym nie mogła się oprzeć wcześniej tego dnia. Jej kolekcja była spora, ale miała słabość do ładnej biżuterii, którą zawsze dobierała do sytuacji. To był jej osobliwy talent, ozdoby zawsze miała dobrane perfekcyjnie i nigdy o niej nie zapominała. Pamiętała także o swoich zatyczkach, które odpowiednio wyregulowała tak, by nie słyszeć otoczenia, ale doskonale wiedzieć co mówi do niej Irvette.
— Jestem pewna, ponoć w fontannie zastaniemy trytonią magię i takie tam — a przynajmniej miała nadzieję, że właśnie się nie włamują na czyjś dziedziniec. Powiedzmy, że miała dosyć zadzierania z prawem, ojciec wyraził swoje niezadowolenie z sytuacji na proteście bardzo wylewnie, choć nie wspominała o tym i nie dzieliła się jego reakcją z nikim. Fairwyn jednak wiedział jak dotknąć żywego i tym razem mu się to udało, więc Amelia nie zamierzała więcej testować jego cierpliwości, a już na pewno nie w obcym kraju.
— To wspaniale! — odparła, zawsze uważała, że te ich rody trochę miały pomieszane w głowach, choć Fairwynowie chyba w tym przodowali, zważywszy na ich bogatą historię. Zazdrościła jednak Irv jej wiary w ród, bo choć Mela naprawdę czuła przynależność, to jednak była, cóż, sobą. Cieszyła się jednak szczerze, że nie będzie musiała się żegnać z de Guise, nie cierpiała pożegnań.
— Skąd ta zmiana? — zapytała otwarcie i z czystej ciekawości. Nie miała typowego dla większości ludzi wyczucia, ale liczyła na to, że jednak nie jest teraz jakaś wścibska, czy coś w tym rodzaju.

@Irvette de Guise

Kostka: Maskaflora na pół ryja

CAŁE SZCZĘŚCIE, Irvette nie miała pojęcia o problemach Meli z prawem. Oj wtedy jasno powiedziałaby dziewczynie, co o tym wszystkim myśli, a przecież była na wakacjach, chciała się zrelaksować i odpocząć.
-Świetne kolczyki. - Zauważyła nową ozdobę ślizgonki, którą ta dumnie prezentowała na sobie. Ciężko było nie doceniać ładnej i kosztownej biżuterii. De Guise również zwracała uwagę na to, jak prezentowały się dobierane przez nią dodatki, choć były one w jej oczach tylko tym, ozdobą do całościowego stroju, na który zwracała największą uwagę.
-Kiedyś pożałuję, że Ci czasem ulegam. - Pozwoliła sobie się zaśmiać, choć ta trytonia woda brzmiała ciekawie i dość kusząco. Była ogromnie ciekawa, co ten płyn potrafi zdziałać. -Można pić tę wodę? Czy raczej tylko podziwiać? - Zapytała dla pewności, żeby przypadkiem nie skończyły zaraz w Mungu, czy raczej w świątyni Westalek, która służyła za tutejszą lecznicę. Obiło jej się o uszy, że kilku uczestników wakacji już tam wylądowało na leczeniu, co mogła skomentować tylko wymownym westchnięciem.
Uśmiechnęła się szerzej na reakcję Amelii. Jakkolwiek nie tęskniła za Francją, cieszyła ją perspektywa nowego, prawie samodzielnego rozdziału w swoim życiu i chciała podjąć to ryzyko nawet jeśli miała być to jej pierwsza, większa porażka w życiu. - Rozmawiałam z Victorią, dała mi nieco do myślenia, a akurat natrafiła się okazja kupna szklarni za Londynem, w której pracuję. Te kilkaset galeonów mogę być stratna, jeśli okaże się, że był to niewypał. No i kupię sobie więcej czasu, by spełnić wymogi ojca, co do przejęcia cieplarni de Guise. - Wyjaśniła swój proces myślowy, gdy zbliżały się powoli do tajemniczej studni snów. Irv wciąż nie była do końca pewna legalności tego przedsięwzięcia, ale żadnych straży nie widziała, co poniekąd było pocieszające.

Przygoda z MG

Jej uwagę od razu przyciągnęło radosne pogwizdywanie. Biednego emeryta? Co?! Prawie zachwiała się i wpadła do wody. Faktycznie facet wyglądał jak menel w stroju podartego gondoliera, ale po pierwsze Caroline jałmużny nie dawała. Ewentualnie coś za coś, jeśli mogła się czegoś dowiedzieć, co i tak stwierdziła, że wysłuchanie pieśni, która w jego rodzinę krążyła od pokoleń, nie brzmiała zachęcająco, ale z drugiej strony. Skoro płaskorzeźba mówiła o trytonach, szepczących coś gondolierom, a facet miał jakąś pieśń, którą krążyła od pokoleń. Brzmiało to bardzo dziwnie, ale Dear już tak daleko zaszła, że ślizgońska ciekawość kazała jej drążyć dalej temat. Rozstała się ze swoimi dziesięcioma galeonami, mając nadzieje, że nie będzie tego żałować.
Uczucie żenady ją przepełniło, kiedy tak słuchała, ale z każdym słowem gondoliera pieśń zaczynała nabierać sensu i być ciekawa; zwłaszcza fragment o miksturze. Najdziwniejsze było wiadro, które Caroline zostało wręczone.
- Zanurz się w studni? - Jedyne co jej przychodziło do głowy teraz to Studnia Snów, która znajdowała się na wewnętrznym dziedzińcu, jednej z tutejszych willi. No i była jedyną taką studnią w całej Venetii. Tam też się udała. Nie rozumiała jednak, o co chodziło z tym wiadrem. Miała pobrać z tej studni wodę? Wykąpać się w niej? Podobno wystarczyło tylko spojrzeć na odbicie trytoniego źródła, aby doświadczyć wizji.

@Mistrz Gry

Jedyną osobą, która wiedziała co zaszło w Dolinie była Caroline i szczerze liczyła na to, że tak pozostanie. Nie chwaliła się na prawo i lewo, że jak ostatnia idiotka uciekała przed aurorem, bo zachciało jej się bawić w kleptomankę i z ulgą przyjęła to, że ludzie nie wiedzieli. W przeciwnym razie spodziewała się od przyjaciół kazania życia, a naprawdę miała to gdzieś. Spotkały już ją konsekwencje, w których brał udział ojciec i uznawała, że to wystarczyło.
— Dziękuję! — odparła uśmiechnięta od ucha do ucha, że Ślizgonka zauważyła jej nową ozdobę i jeszcze ją doceniła! Nawet lekki rumieniec pojawił się na jej twarzy, choć gdyby ktoś ją o to zapytał – bez chwili zastanowienia zwaliłaby to na upał, jakżeby inaczej.
Mrugnęła do swojej towarzyszki na jej kolejne słowa z szerokim uśmiechem na twarzy i wzruszyła ramionami.
— To tak jakby wypić wodę z kanałów — powiedziała i wzdrygnęła się, jakby na potwierdzenie swoich słów. Nie chciała nawet sobie wyobrażać ilu czarodziejów dotykało tej wody swoimi brudnymi palcami, ilu tam napluło i Merlin wiedział jeszcze co. Mela nie przepadała za brudem, to też był jeden z powodów, dla którego nie posiadała zwierząt, nie licząc sowy, która była pożyteczna. Zwierzęta były brudne, dzieci i generalnie ludzie też. Zawsze tak sądziła. — Wystarczy w nią spojrzeć i spłynie na ciebie błogosławieństwo — zaśmiała się wesoło, powtarzając słowa, które miejscowy powiedział jej kalekim angielskim w Koloseum. A może chodziło o przekleństwo? Nie była pewna, ale o tym już nie wspomniała.
— A będziesz mogła ją rozszerzyć na swój rodzinny biznes? To chyba byłaby niezła opcja, żeby mieć swoją filię w Londynie? — zastanowiła się. Była zainteresowana rodzinnymi biznesami, w szczególności tym Fairwynów i nie widziała dla siebie żadnej innej przyszłości. Tworzenie różdżek było fascynujące i choć nie mogła podzielić pasji Irvette do roślin, to starała się jakkolwiek swoje zainteresowanie, jak nie od tej, to od drugiej strony. Galeony w istocie nie były dla nich kłopotem, nie dało się ukryć, że oba te rody nie klepały biedy. Mela nawet nie potrafiła sobie wyobrazić jak to było pochodzić z biedniejszej rodziny, ale na pewno beznadziejnie. Lubiła galeony i to, na co jej pozwalały, a w życiu nic nie było za darmo, więc pozwalały na wiele.

@Irvette de Guise

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Nie utop się w studni, nie utop się w studni. Bla bla bla bla bla. Za kogo ten typ ją miał? Kim ona była? Jakaś małolatą która na dzień dobry wskakuje do studni w pogoni za wskazówkami do pradawnej zagadki? A może właśnie nie takiej pradawnej, skoro dostała wiadro od prawdziwego, żywego człowieka ze zdecydowanie współczesnych czasów. Coraz bardziej cała sprawa pachniała jej turystyczną atrakcją, ale łażenie z wiadrem zdecydowanie jej nie zachęciło do dalszego zwiedzania Wenecji. Wreszcie podeszła do jakiejś studni, zaczerpnęła wiadrem wody i najpierw bardzo dokładnie opłukała twarz, a potem nogi, które wcześniej moczyła w słonej wodzie i która zdecydowanie nie robiła skórze najlepiej, kiedy wysychała, tworząc twardą skorupkę. Na końcu zaczerpnęła jeszcze raz i napiła się. W końcu chodzenie cały dzień w upale bardzo odwadniało, a to na cerę robiło wprost fatalnie.

Przygoda z MG

Czuła się trochę jak idiotka, gdy tak podeszła do studni, ale bardziej dlatego, że stała tak... zastanawiając się co zrobić z wiadrem, które dostała. Oczywiście, kiedy tylko je dostała, musiała do niego zajrzeć, ale nic ciekawego w nim nie było. Normalnie puste wiadro za dziesięć galeonów. Zdecydowanie przepłaciła. Wiedziała na pewno jedno, że w piosence, którą tak elegancko nucił gondolier w podartych ciuchach, było coś interesującego. Chociaż tak naprawdę mogła się dać nabrać na to wszystko, ale chciała się jednak upewnić na własnej skórze.
Dębowe wiadro potwierdziło jej przypuszczenia co do tego, że chyba znajdowała się w odpowiednim miejscu — drżało. Jeszcze chwila, a samo wskoczy do studni i się na pełni. Jednak Caroline nie zamierzała aż tyle czekać. Chwyciła za pustą line, przywiązała je i rzuciła w otchłań Studni Snów.

@Mistrz Gry

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Nicholas parsknął śmiechem, kiedy usłyszał prośbę o dziesięć galeonów. Był biedny jak mysz kościelna, ale sam został poratowany przez dobrych ludzi, wiec i on nie mógł odmówić człowiekowi w potrzebie. To, co usłyszał w zamian, bardzo mu się spodobało. Gdyby tak każdy żebrak w zamian dzielił się PRAWDZIWĄ, a nie pijacką pieśnią, świat byłby naprawdę piękniejszym miejscem. Pod koniec zorientował się, że czarodziej był tak naprawdę jednym z posłańców wskazówek. Ale kim był tak naprawdę? Człowiekiem z krwi i kości? Zjawą? Nicholas chyba nie miał się już nigdy tego dowiedzieć.
No, ale otrzymał wskazówkę! Trzeba było z niej skorzystać i udać się na poszukiwania. W Venetii było całe mnóstwo studni, ale ostatecznie Nicholas zdecydował się podejść właśnie do tej. Bardzo mu się podobało, że znów dotarł do czegoś wyglądającego na wiekowe i naprawdę magiczne. Zaczął oglądać studnię kamień po kamieniu, starając się znaleźć cokolwiek, co przypominałoby płaskorzeźbę z Purpurowego Sadu.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Nicholas nie mógł powstrzymać uśmiechu, gdy zobaczył, że wiadro magicznie ożyło. Nie mógł powiedzieć, że się tego spodziewał, ale mimo wszystko nie był tym jakoś szczególnie zaskoczony.
- A jednak jesteś czarodziejskim wiadrem, kolego. Czy koleżanko, hm? - zapytał cichym, mruczącym głosem do przedmiotu, jakby rozmawiał co najmniej z puszystym kotem. Skoro wiaderko tak się wyrywało, Nicholas zawiązał je na sznurze od studni i spojrzał ostrożnie do środka. Nie wiadomo w końcu, czy coś z niego zaraz nie wyskoczy.
- No to co? Hop do środka. Taka twoja rola, zdaje się.
Seaver zaczerpnął wody, a potem upił solidny łyk. Spacer zdecydowanie pogłębiał pragnienie, więc należało je ugasić.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Usiłował pozbyć się tego smaku, ale nic z tego nie wyszło, żadne plucie, popijanie, nic z tego. Wizje smoczego płomienia były coraz intensywniejsze, a w dodatku to omdlenie, coś strasznego. Skoro woda w jego brzuchu zamierzała wrócić do studni, to proszę bardzo! Wrócił do studni i spróbował zaczerpnąć z niej jeszcze raz. Może teraz smak będzie inny?! Co to za magia?! A może jak się napije tego więcej, to się po prostu zrzyga i będzie miał spokój? Prawdę mówiąc o niczym wiecej w tym momencie nie marzył, więc napił się kolejnego, mocnego łyka, licząc, że coś się dzięki temu zmieni.

Kostka: Maskaflora na pół ryja

Kazanie życia to łagodna konsekwencja. Gdyby Amelia należała do klanu de Guise, zapewne mogłaby pożegnać się z jakimś organem, a może i sprawnością fizyczną bądź umysłową... Opcji było wiele, choć Irvette i tak nieco złagodniała w Anglii.
-Musisz mi powiedzieć, gdzie je kupiłaś. Poluję na nową kolię, a w Dolinie Godryka jakość nieco spadła, jeśli chcesz znać moją opinię. - Przyciszyła nieco głos, jakby zdradzała jakiś wielki sekret, choć po prostu obgadywała najpopularniejszego jubilera w magicznej wiosce. Kiedyś doceniała mocno tamtejszą biżuterię, jednak z czasem potrzebowała czegoś nowego i bardziej oryginalnego.
-Tyle mi wystarczy. Współczuję każdemu, kto wpadł do tych kanałów. - Również się wzdrygnęła czując wręcz jak robi jej się niedobrze na samą myśl o próbowaniu czegoś tak brudnego. Jeśli woda w całej Venetii miała taka być, to ona zamierzała przerzucić się na picie tylko i wyłącznie wina. -Czyli to działa trochę jak magiczne lustro? - Upewniła się, po czym przypomniała sobie salę, jaką widziała w Koloseum. -Jest takie jedno pomieszczenie pełne luster w hotelu. Nie wiem dokładnie jak działają, ale chyba pokazują jakieś pragnienia, czy coś. - Uchyliła przed Melą rąbka tajemnicy, choć nie powiedziała, co takiego dojrzała w szklanej tafli. Wolała skupić się na studni, która stała przed nimi tak piękna jak i tajemnicza.
-Właśnie taki mam plan. Choć z drugiej strony... - Zawahała się nieco, opierając o brzeg studni i dając sobie chwilę na uważne dobranie słów. -Wiem, że to już zupełnie szalone, ale co jakbym chciała pójść własną drogą? Włączając szklarnię pod szyld de Guise nie będę mieć już drogi odwrotu. Wiem, że to zupełnie nienormalny pomysł, ale czasem myślę o takich rzeczach. - Przyznała, obracając w dłoniach różdżkę i rumieniąc się nieco. Była pewna, że Amelia weźmie ją teraz za ostatnią szajbuskę. W końcu prawiła takie dyrdymały! Własny biznes? Kto to widział?

@Amelia Fairwyn

Przygoda z MG

Zajrzała do środka, chwyciła za linię i starała się nabrać dębowym wiadrem wody. Chyba o to w tym wszystkim chodziło? Miała wrażenie, że im dłużej w to brnie, tym bardziej się ośmiesza, ale skoro wiadro drżało przy Studni Snów, to coś musiało być na rzeczy. Nie miała zbytniej siły w rękach, dlatego z niemalże potem na czole, ciągnęła do góry dębowe wiadro pełne wody. Szkoda, że na tę przygodę nie zabrała butelki napoju. Jej myśli zaczęły krążyć przy potrzebie zaspokojeniu pragnienia — suszyło ją. Najbardziej absurdalne było to, że mogłaby się napić tej wody ze studni, ale... To było trochę podejrzane. Ponownie wróciła myślami do piosenki gondolierskiego żula, przypominając sobie słowa coś o "nie utopić się". No dobra wiedziała, że skakanie do studni było totalnie głupim pomysłem, bo naprawdę utopiłaby się, może po prostu chodziło o wypicie wody? Jeśli nie, to najwyżej później spróbuje wylać całe wiadro sobie na głowę, przy takim upale szybko wyschnie. Trudno, usiadła przy studni i przechyliła wiadro, żeby się napić, bo już nie miała siły w rękach, aby je unieść na stojąco.

@Mistrz Gry

Pokiwała energicznie głową, zgadzając się z tym, że jakość w Dolinie spadła. Nie szukała powodu, choć zapytana stwierdziłaby, że być może miały na to wpływ wszechobecne pożary, które nieco osłabiały morale ludzi. Mimo to – choć była stałą klientką jubilera w miasteczku, to ostatnio bywała tam coraz rzadziej. Cóż, ich strata.
— Mogę cię zaprowadzić, jeśli będziesz chciała! — powiedziała tylko, uśmiechając się do swojej towarzyszki. Nie pamiętała nazwy ulicy, ale była całkiem pewna, że wie jak tam wrócić i być może sama tam jeszcze postawi swoją stopę, by kupić nieco więcej. Lubowała się w niecodziennych – w Anglii – ozdobach, które przyciągały wzrok.
— Pewnie jakiś gryfon ma już to osiągnięcie na swoim koncie — zachichotała, jednak wizja kąpieli w brudnych ściekach – bo tym właśnie były dla niej kanały, sprawiała, że aż jej było niedobrze. Lubiła schludność i lubiła czystość, nie przepadała za brudzeniem sobie rąk, zarówno metaforycznie jak i w faktycznym znaczeniu. Może daleko jej było do bycia damą, tym określeniem obwołałaby swoją kuzynkę Charlotte, ale pewne zasady miała głęboko w sobie zakorzenione, co mogła zawdzięczać wpływowi matki.
— Nie wiem, zrozumiałam połowę tego co mówił mi ten miejscowy — wzruszyła ramionami — Jak zwierciadło Ain Eingarp? — zapytała zaciekawiona i zakodowała sobie w głowie, że musi odnaleźć to pomieszczenie, choć nieco obawiała się co takie lustro miałoby pokazać. Może inaczej, obawiała się, że to co zobaczy wcale nie będzie tym, czego oczekiwała. Czasem miała wrażenie, że cały czas szuka samej siebie. Miała rzeczy, których była absolutnie pewna, ale była przekonana, że jeszcze nie wie wszystkiego. Zwyczajnie zdawała sobie sprawę z tego, że jeszcze wiele przed nią i życie pewnie nie raz i nie dwa ją zweryfikuje. Nagle jednak zaczęła się zastanawiać, czy na pewno chciała spojrzeć w takie zwierciadło, bo czy takie najgłębsze pragnienia nie pokazywały prawdy o człowieku? Nie była pewna, czy jest na to gotowa.
— Ale czy i tak nie przejmiesz rodzinnej firmy? — zapytała — No nie wiem, niby rozumiem, ale po co? W sensie… Nie będziesz wtedy trochę w cieniu rodzinnego biznesu, tym bardziej, że nosisz to samo nazwisko? Ja bym chyba nie umiała tak, konkurencji dla rodu – chociaż moja rodzina za sobą nie przepada raczej — parsknęła — Ale może to też pójście na łatwiznę — zastanowiła się. Sama czasem miała takie szalone myśli, że może jednak coś innego powinna robić. Szybko jednak dochodziła do wniosku, że co niby takiego miałaby robić? Może jeszcze kiedyś jej wizja, mocno ugruntowana rodziną, się zmieni, na ten dzień jednak widziała siebie jako kogoś, kto po ojcu przejmie sklep i biznes Fairwynów.

@Irvette de Guise