Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Ludzie mogli nazywać ją niespełna rozumu (szczególnie dlatego, że ledwo rozumiała włoski i tylko bardziej siarczyste przekleństwa wyłapywała, głównie dzięki naukom już od dzieciaka od Milo), a ona i tak wskoczyłaby do tej studni. I miała rację! Była tu płaskorzeźba i jakieś znaki! Trzymając się jedną ręką czekanu, drugą zrobiła zdjęcie dziwnym napisom, po czym wydostała się ze studni. Napisy oświetliła Świetlikiem, by sprawdzić, czy ten nie rozszyfrowałby jeszcze jakiegoś słowa.
Co do samej płaskorzeźby – najpierw zanotowała wszystko w Dzienniku Przygód, dopiero później przeszła do analizy. Trytoni. Purpurowy bez. Gondolierzy. Myślami wracała do Purpurowego Sadu, ale przecież tam już była…
Spojrzała na mapkę, zamyślając się głęboko. I wtedy coś zobaczyła. Tuż obok niego była zielona łąka, kolejne święte miejsce Venetii, w dodatku porastały ją bardzo stare drzewa. A co najważniejsze, przepływał tamtędy strumyczek. Strumyk równał się gondolierom, święte miejsce trytonom, a sama łąka i drzewa, cóż równały się łąkom i drzewom, czyli temu, czego bardzo potrzebowała.
Uśmiechnęła się jeszcze szeroko i trochę głupkowato do wciąż niedowierzających pracowników apteki i raz dwa pomknęła we właściwe miejsce.
Będąc już na łące, raz jeszcze wyjęła zdjęcia i znaków z sadu i płaskorzeźby ze studni, próbując znaleźć coś, co pasowałoby jej do nich.

Nie była pewna czy przyjąć zaproszenie na karnawał od Yuriego. Nie chciała też robić mu przykrości odmową, w końcu, kiedy wspominała dzień spędzony w Wydretkowym Sanktuarium, czuła się naprawdę dobrze i z pewnością mniej skrępowana niż na celtyckim balu!
Przyjęła zaproszenie na drugi dzień karnawału Dzień Bzu, zaraz, kiedy tylko to zrobiła, bardzo się przeraziła. Nie wiedziała, w co się ubrać, a po tym, jak kilka godzin przesiedziała w pokoju, na rozmyślaniach była bliska załamaniu nerwowego, dlatego podzieliła się tym z Anabell, oznajmiając jej, że musi też iść z nią tam. Właściwie to miała spotkać się z Yurim, ale jeśli ślizgonka mogła pojawić się tam niepostrzeżenie zaraz po nich, albo przed nimi nie będzie w tym nic dziwnego. Taką miała nadzieje Cassandra.
Nie zamierzała tym razem ubierać sukienki. Takie stroje tylko przeszkadzały lub nadawały się do teatru, ale już na pewno nie na Dzień Bzu. Dlatego Walker założyła dżinsowe spodnie i bluzkę z kwiatami z lekko bufiastymi rękawami. Jej szyje zdobiła w podobnym kolorze apaszka. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie to, że ten dekolt... Czuła się niekomfortowo, nawet jeśli Goldbird całym serce zapewniała ją, że jest idealny, nadal Cassie nie mogła w to uwierzyć. Nie było jednak czasu na przebieranki, wypróbowała całą garderobę, a teraz musiała się spieszyć. Nie lubiła się spóźniać.
Zjawiła się przed pokojem numer trzy, gdzie zapukała nieśmiało, czekając na Sikorsky'ego. W końcu razem mieli się udać na zielone łąki, a kiedy ruszyli, Cassandra pozwoliła się prowadzić pod ramie, jak prawdziwa dama, oczywiście mając milion przeróżnych myśli w głowie. Wmawiając sobie, że idą jako przyjaciele i to na pewno nie jest randka! Miała nadzieje, że nikt nie doniesie jej ojcu i bratu, że woli towarzystwo starszych mężczyzn. Zresztą tato na pewno by nie zauważył, jakby Walker nawet się hajtnęła!


@Yuri Sikorsky i @Anabell Goldbird

Poszła na tą imprezę tylko dlatego, bo poprosiła ją o to Cassandra, nawet jeśli miałaby tam pójść jako piąte koło u wozu. Ze zrezygnowaniem położyła się na łóżku i przez dłuższą chwilę [bardziej godzinę niż pięć minut] gapiła się w sufit, zastanawiając się po pierwsze czy jest sens tam iść, a po drugie, w co powinna się ubrać.
Nie miała zielonego pojęcia, choć dowolność była duża. Rzadko kiedy szła na jakąś imprezę, więc to może była dobra wymówka, żeby ubrać jakąś ładną sukienkę, aby się wpasować w imprezę, poczytała trochę o kolorach bzu, jakie występują w naturze i koniec końców zdecydowała się na białą sukienkę do kolan, kilka bransoletek na nadgarstku i płaskie buty przypominające balerinki. Patrząc na to, że impreza pewnie będzie aż do wieczora, to wzięła ze sobą domowej roboty narzutkę zrobioną przez jej mamę. A jednocześnie pewnie będzie jej robić na kocyk, na którym pewnie będzie mogła zasiąść na miejscu.
Przyszła na łąkę chwilę przed czasem i niespiesznie rozglądała się po otoczeniu, z jednej strony szukała Cass, a z drugiej strony zastanawiała się, ile osób przyjdzie solo tak jak i ona. Była to myśl raczej krótka i mało znacząca, bo gdy spotka innych znajomych, jej myśli zaczną się skupiać na innym aspekcie imprezy. Dlatego też przechadzała się między straganami z jedzeniem i winem patrząc czy czegoś sobie nie kupić.

@Cassandra Walker i @Yuri Sikorsky

Atrakcja: -
Zdobyte i zakupione przedmioty: -


Przygotowując się na wyjście z Cassie na karnawał postanowiłem, że nie mogę dalej wyglądać jak typowy fighter z podziemi i muszę coś ze sobą zrobić. Jako, że od czasu mojej ostatniej wizyty u fryzjera włosy zdołały trochę podrosnąć to zaczesałem górę lekko na bok i do tyłu oraz zgoliłem brodę wraz z wąsami. Patrząc na swoje odbicie w lustrze byłem zadowolony - mogłem wtopić się w tłum, ponadto brak zarostu zdecydowanie mnie odmłodził o ładnych parę lat. Jednak podczas ubierania się z przerażeniem uświadomiłem sobie, że nie mam strojów czarodziejskich. Wszystkie moje ubrania stanowiły ubrania mugolskie. Zresztą nic w tym dziwnego - od ukończenia szkoły cały czas obracałem się w tym środowisku. W końcu zdecydowałem się na neutralny czarny t-shirt i ciemne dżinsy.
Ledwie zdążyłem zapiąć guzik u spodni usłyszałem pukanie do pokoju. Otworzyłem je i ujrzałem w drzwiach Cassie. Czyżbym się spóźnił? Już na początku taka wtopa...
-Cześć. Wyglądasz pięknie - powiedziałem szczerze i ruszyliśmy razem.
Zaskoczyło mnie to, że Cassie wręcz sama zainicjowała bym wziął ją pod rękę co uczyniłem z prawdziwą radością. Zastanawiałem się też jakie atrakcje czekają nas tego wieczoru i czy nie będę musiał ponownie kogoś wyławiać...
Wtedy mój wzrok wyłowił spośród tłumu znajomą twarz.
-Czy to nie An? zapytałem Cassie pokazując jej kierunek, w którym zauważyłem dziewczynę.

@Cassandra Walker
@Anabell Goldbird

Kolejny dzień weneckiego karnawału rozgrywał się na zielnej łące, ale nawet plenerowe miejsce nie odstręczyło Meksykanina od wyboru idealnie skrojonego garnituru, tym razem w bzowym, odpowiadającym tematyce popołudniowych zabaw, kolorze. Wbrew pozorom, bardziej niż publice, mężczyzna chciał się jednak pokazać w nowym stroju przede wszystkim Maximilianowi, jednocześnie udowadniając mu, że nie skłamał w budynku teatru, mówiąc że zabrał ze sobą mnóstwo eleganckich ubrań. A propos młodszego chłopaka, który niezwykle skutecznie zawrócił mu w głowie… Paco przyszedł po niego trochę wcześniej, dzięki czemu przed włączeniem się w tłum karnawałowiczów mogli spokojnie przespacerować się purpurowym sadem.
- Jak znam życie, będziesz chciał jeszcze pochodzić po lesie i poszukać interesujących składników do eliksirów. – Zagadnął wreszcie Felixa, kiedy dotarli na główną łąkę. Na moment stracił zresztą wątek, rozglądając się po okolicy, która znów kusiła mnogimi rozrywkami. Niestety dla niego, wiele z nich dotyczyło zielarstwa, które nigdy nie było jego konikiem. – Słyszałem jak lokalni rozmawiali o tym źródle młodości, a chociaż mieliśmy omijać nieznaną magię szerokim łukiem, wydaje się że akurat tutejszy strumień jest bezpieczny i ma same prozdrowotne właściwości. Może powinniśmy spróbować jego siły? – Zapytał ukochanego, skinieniem głowy wskazując również na wkraczającą na kamienny podest postać Giovanniego Barbarigo.

Nie mieli już łazić po teatrach, więc Max postawił na swoją kochaną bluzę i jeansy. Nawet, jeśli miało go to wyróżniać z tłumu, nie przejmował się zbytnio. Przyjechał tu dobrze się bawić i to właśnie na tym skupiał całą swoją uwagę. Na tym i na Paco, który mu towarzyszył.
-Do twarzy Ci w tym kolorze. - Skomplementował elegancki garnitur mężczyzny, puszczając mu oczko. Wyglądali doprawdy bardzo dobranie w tak różnych kreacjach i Max myślał, że dwójka ludzi, którzy właśnie do nich zmierzali, ma zamiar wyjebać go z imprezy z powodu złego ubioru, gdy okazało się, że to jacyś ludzie, którzy dojrzeli go w lokalnym tabloidzie po wizycie w teatrze. Nieznajomi poprosili o autograf i zdjęcie, na co Max z uśmiechem się zgodził, uznając to za zabawną anegdotkę na przyszłość.
-Kto by pomyślał, że mam tylu fanów. - Zażartował, po czym zaczął rozglądać się wokół. Ten dzień karnawału był wręcz skrojony pod Maxa, który miał zamiar wynieść z niego jak najwięcej. Dosłownie i w przenośni.
-To tylko jeden z punktów, które musimy dzisiaj odhaczyć. - Wyszczerzył się, potwierdzając przypuszczenia Moralesa, którego chwycił za dłoń trochę z uczucia, trochę po to, by ten mu jednak nie spierdolił uznając, że Max ma sobie biegać po te ziółka sam. -Możemy spróbować. Też o tym słyszałem i wydaje mi się bezpieczne. - Zgodził się, patrząc, gdzie to źródełko może być, choć po chwili jego uwagę rozproszyła przemowa Giovanniego.

Nie zdziwiło go ani trochę to, że Maximilian postawił na wygodę. Zbyt dobrze go znał, żeby oczekiwać, że wciśnie się w garnitur, jeżeli sytuacja tego nie wymagała. Nie przeszkadzało mu to jednak na tyle, by nie uśmiechnął się szeroko na jego widok, zwłaszcza po tym jak od wejścia został obdarowany komplementem.
- Dzięki, cariño. – Zaprezentował się w pełnej krasie, teatralnym gestem, mimo że sztukę na jego deskach mieli już dawno za sobą. Prędko okazało się jednak, że to nie jego bzowy ubiór, a aktorska facjata Felixa skradła uwagę fanów, błagających dwudziestolatka o autografy. – Mnie to wcale nie dziwi, w końcu jestem największym. – Tym razem to Paco puścił ukochanemu oczko, zgodnie kiwając głową na plan wspólnego poszukiwania składników. Nie zajarał się z pewnością to wizją aż tak jak jego młodziutki eliksirowar, ale nie zamierzał też wcale uciekać, uznając że sam z chęcią się czegoś nauczy. Poza tym, kącik ust drgnął przyjemnie, kiedy Maximilian złapał go za rękę.
- No to zaczerpnijmy życiodajnej wody. – Ścisnął mocniej dłoń chłopaka, prowadząc go do strumienia. Przemowy Giovanniego słuchał jedynie piąte przez dziesiąte, skupiony już na obmywaniu chłodną wodą twarzy i dłoni. Napił się jej również i chyba przesadził, bo chwilę później jego ciało zdecydowanie się zmniejszyło, a w tafli ujrzał swoją podobiznę, nie jako dorosłego mężczyzny, ale trzylatka. – Kurwa, miało być bezpiecznie…. – Warknął wściekły, zerkając na jeszcze wyższego niż zwykle partnera. Czuł, że ten dzień nie należy do niego i w duchu modlił się, żeby efekt tego ustrojstwa jak najszybciej minął. Wolał być już chory, z papierosem w jednej łapie i ze szklanką alkoholu w drugiej, byleby tylko powrócić do swojego wizerunku.

Atrakcja: Źródło życia 1
Zdobyte i zakupione przedmioty:  Znika mi jedna blizna, sadzonka corvin tectus szczep blanco

Przyjrzał się Paco dokładnie, gdy ten tak pięknie się mu zaprezentował w tym garniturze. Tak, zdecydowanie to ubranie działało swoje.
-Nie licz na zniżki na bilety. - Zażartował, sprzedając mu kuksańca, choć oczywiście również docenił ten komplement. Zaraz jednak wsłuchał się w historię opowiadaną z podium, którą w dużej mierze znał nie tylko z teatru ale i z powitania w Venetii. Kulturalnie jednak czekał, aż Barbagio zakończy opowieść, wyszukując niuansów, których wcześniej nie dane mu było poznać.
-Ło kurwa... - Westchnął, gdy w jego ręce trafiła sadzonka tutejszego wina. -Chyba muszę poczytać, jak o to zadbać. - Wpatrzył się w magicznie zabezpieczoną roślinę, chowając ją do swojej torby, by przypadkiem nie uszkodzić jej w czasie karnawału. Tego jeszcze brakowało, by zepsuł coś tak cennego.
-Lecimy, nie ma co. - Mocniej uścisnął dłoń Moralesa i ruszył razem z nim do źródełka. Pierwszy napił się Paco i widząc efekty magii, Max wybuchnął prawie że histerycznym śmiechem. Wielu efektów się spodziewał, ale zdecydowanie nie tego. W pewien sposób, tak młody Paco nawet go rozczulał i Solberg chętnie patrzył się na ten widok -W końcu jesteś piękny i młody. - Zażartował z partnera, który widać nie doceniał komizmu tej sytuacji. Zdawał się być wręcz wkurwiony na taki obrót spraw, czego Max nie potrafił za żadne skarby zrozumieć, a z ich dwójki to przecież on szczycił się większą empatią. Solberg nie mógł się jednak uspokoić i liczył tylko na to, że nie udławi się wodą, gdy sam będzie jej kosztował. Widział, że nie wszyscy naokoło nagle zamieniali się w pierwszorocznych przedszkolaków, a to pozwalało mu wierzyć, że i jego niekoniecznie spotka taki los. Choć, czy byłoby to aż tak złe? Pamiętał, jak jednego Halloween, wzięli z Brooks eliksir odmładzający i bawili się wybornie jako niesforni ośmiolatkowie. Udawali nawet wtedy dzisiaka Walsha, co jak teraz myślał, było zmarnowaną okazją i gdyby miał okazję to powtórzyć, zapewne wcieliłby się w rolę latorośli samego Pattona Craine. Zdobywszy się w końcu na odwagę, nabrał nieco magicznego płynu ze źródełka życia i momentalnie poczuł, jak chłodna woda ogarnia jego wnętrze, a ciało dwudziestolatka jakby pokryło się magicznym balsamem, przynosząc mu ukojenie. Szczególnie w jednym miejscu poczuł ogromną ulgę, od razu patrząc pod bluzę, co tam się mogło zadziać. -Oh shit. Mogę nabrać to do wiadra? - Zapytał, gdy zauważył jak najbardziej paskudna blizna na jego boku po prostu znika. Tak, chętnie by takie źródełko ze sobą przyjął i postawił w domu, by na wszelki wypadek móc do niego sięgnąć. Ciekawiło go, czy jest opcja, by napić się więcej, choć biorąc pod uwagę ilość szram na ciele młodego eliksirowara, musiałby pewnie osuszyć całe źródełko, żeby przywrócić swojej skórze dawny, zdrowy wygląd, nieskalany mrocznymi bliznami smutnej i bolesnej przeszłości.
-To co, Salusiu, idziemy dalej? Dasz radę potuptać za mną, czy chcesz na apka? - Zwrócił się teatralnie słodziutkim głosem do partnera, który teraz jeszcze bardziej wyglądał przy nim jak karzeł. W końcu zamieniło go w dziecko.

- Nie potrzebuję zniżek. – Poruszył sugestywnie brwiami, z dumnym, aroganckim uśmiechem przyczepionym do ust, ale potem zamilknął, dostrzegając że jego młodszy partner zainteresował się wykładem przedstawiciela słynnego, weneckiego rodu. Nie chciał mu przeszkadzać, nie żałował również, że sam nie zbliżył się do Barbarigo, bo o ile sadzonka na pewno była wartościowa, tak nie miał ręki do roślin. – Zadbaj o nią, a potem ja upędzę na winogronach dobre, wytrawne wino. – Zaproponował zresztą ukochanemu dogodny podział obowiązków, wraz z nim kierując się w stronę zachwalanego wśród lokalnych mieszkańców źródełka.
Gdyby tylko wiedział, jak to się skończy… na pewno trzymałby się od strumienia z daleka. Czasu jednak cofnąć nie mógł, a na wyśmiewającego się z niego Maximiliana spojrzał piorunującym, wkurwionym wzrokiem. – Jak tylko wrócą mi siły, przetrzepię ci skórę. – Zagroził mu, z ulgą stwierdzając że chociaż męski, mrukliwy głos nie uległ zmianie. Domyślał się jednak, że dziecięca twarz deprecjonowała skalę wypowiedzianej przez niego groźby. Cóż, cieszył się, że przynajmniej Felix trafił zdecydowanie lepiej, pozbywając się krwawych śladów na ciele. Tak strzelał Paco, bo nie widział innego powodu, dla którego chłopak miałby zaglądać pod bluzę. – Z miłą chęcią oddałbym ci swoją porcję. – Wtrącił, doskonale wiedząc, że nikt nie pozwoli im stąd odejść z wiadrem, a potem spojrzał na swoje maleńkie dłonie i jedyne, co przychodziło mu na myśl to, że po prostu chce stąd odejść.
- Jeszcze jedno słowo, a naprawdę cię zabiję. – Warknął na Maximiliana, kręcąc ze zrezygnowaniem głową. – Poradzę sobie sam. – Podkreślił również stanowczo, że na żadnego barana się nie pisze i podreptał za ukochanym w stronę lasu. – Chodźmy poszukać tych składników, może chociaż do tego mój obecny wzrost się przyda… – Próbował znaleźć na siłę plusy tej sytuacji, ale nie oszukujmy się, czuł się koszmarnie wręcz niekomfortowo. – …a potem kupisz mi kieliszek wina. Mam w dupie to, że wyglądam jak gówniarz. Mam portfel wypchany galeonami, dokumenty i muszę się napić. – Westchnął ciężko, wędrując pośród traw.
Nie widział niczego interesującego i po kilkunastu minutach marszu obawiał się nie tylko tego, że zanudzi się na śmierć, ale że będą to dosłownie bezowocne poszukiwania. Dodatkowo rozkojarzył się, wpadając w pajęczyną, co skwitował kolejnym siarczystym przekleństwem. Zrzucił z siebie sieć, ale nie mógł odeprzeć od siebie wrażenia głodu, senności, pragnienia… w ogóle nic mu nie pasowało i stał się wyjątkowo marudny. – Jak na nic nie trafimy w przeciągu najbliższych dwudziestu minut, to wracamy. Chcę coś zjeść i się napić. – Postanowił podzielić się swym malkontenctwem z partnerem, w końcu jak długo można było patrzeć na drzewa, drzewa i drzewa. Nic dziwnego, że po jakimś czasie przystanął obok zniszczonego momentu i… o dziwo zyskał nowych sił i zapału do pracy, który zresztą się opłacił. Paco usłyszał bowiem rechot żab, a po tym jak podążył w jego kierunku, zauważył również truchło zwierzęcia, dzięki czemu pozyskał jego mózg. Niedługo później znalazł natomiast palenisko, wokół którego walały się resztki kośćca, rogów i kopyt. Nie wszystkie potrafił zidentyfikować, ale w jego kolekcji wylądował sproszkowany róg dwurożca. Sukcesy skłoniły go, żeby powędrować jeszcze jedną alejką, ale niestety wyglądało na to, że limit szczęścia wyczerpał, bo nie było tam absolutnie nic interesującego, wyłącznie ozdobne rośliny.

Składnikowe Polowanie
Wyniki rzutów k6: 2,2,3,6,3,4
Wyniki liter scenariuszy nieparzystych: I,B
Wyniki liter scenariuszy parzystych: D,D,I,I
Zdobyte składniki: kora wierzby płaczącej, glicyna błyskawiczna, +1pkt. eliksiry

Myśl o takiej współpracy była dość logiczna. Morales na pewno mógł zamienić owoce winorośli w przepyszne wino, więc Max nie miał nic przeciwko. Nie miał zamiaru oczywiście oddawać mu całych zbiorów, chcąc zachować jakąś część dla siebie, ale mógł podzielić się na pewno, przynajmniej znaczną częścią.
-Słodki jesteś. - Odparł na wkurwienie Paco. Ciężko było brać go na poważnie, gdy wyglądał jak urocze bobo. I to jeszcze w tym pięknie skrojonym garniturku. No Solberg o mało co się tam nie rozpłynął. -Dzięki, ja nie potrzebuję młodości. - Wyszczerzył się jeszcze, po czym dość wrednie ruszył normalnym krokiem przed siebie, zaśmiewając się z przebierającego za nim, małymi nóżkami Paco, który ledwo nadążał za tymi wielkimi kulasami.
-Na pewno. Dostrzeżesz wszystko co będzie w trawie. - Nie mógł odpuścić sobie tych wszystkich żartów i szczerze miał nadzieję, że magia źródełka zbyt prędko się nie skończy, bo nie pamiętał, kiedy ostatnio tak się śmiał i to całkiem szczerze. -Chyba sobie śnisz. Nie będę poił dziecka alkoholem na oczach ludzi. - Prychnął całkiem szczerze, po czym jakby na potwierdzenie jego obaw znów znalazł się ktoś, kto go rozpoznał i zaczął zadawać pytania na temat kroczącego za Solbergiem dziecka, na co ten odparł tylko "bez komentarza" i ruszył dalej, w kierunku lasu, gdzie mieli szukać składników.
-Daj mi z pół godziny chociaż. -  Jęknął cierpiętniczo, bo co to dwadzieścia minut w miejscu tak bogatym we wszelkie cuda natury? Gdyby mógł spędziłby tam i dwadzieścia godzin, choć niestety miało się okazać, że te poszukiwania wcale nie były tak ekscytujące. Początkowo ruszył razem z tłumem, ale szybko zrozumiał, że nie ma to najmniejszego sensu. Wiedział, że im więcej ludzi, tym większe prawdopodobieństwo, że wszystko mu sprzątną sprzed nosa. Postanowił więc, że obierze własną, może bardziej ryzykowną, ale zdecydowanie spokojniejszą ścieżkę. Zboczył nieco w prawo, zostawiając za sobą tłum i pakując się w nieco większe gęstwiny. Las wydawał się być zadziwiająco zwyczajny, bez żadnych magicznych drzew, krzewów czy nawet pierdolonych mchów. Max łaził więc w koło, znudzony do granic możliwości, bo po chwili dotarło do niego, że może okazać się to jakimś mało zabawnym żartem, a organizatorzy tylko czekają, kto pierwszy zorientuje się, że w okolicy nie ma nawet magicznego kamienia, z którego można by wycisnąć jakikolwiek składnik. Humoru nie poprawił mu fakt, że wjebał się w jakąś pajęczynę, która wleciała mu do mordy i musiał przystanąć na chwilę, by się jej pozbyć z ust. Całe szczęście, że jej twórca i rezydent postanowił na chwilę opuścić dom, bo co jak co, ale Solbergowi niezbyt podobało się żarcie pająków. Już miał rezygnować z tych całych bezowocnych poszukiwań, gdy nad brzegiem wody dostrzegł pełno kory wierzby płaczącej. Od razu zebrał się za pakowanie jej do torby. Tego potrzebował, by znów zachęcić się do wędrówki po lesie, która choć wciąż mozolna, stała się nieco milsza, dzięki rozmyślaniom na temat tego, do czego może pozyskane składniki wykorzystać. W końcu, gdzieś między krzakami, dostrzegł znów coś nie tylko pięknego, ale i przydatnego. Z ostrożnością podszedł do rozpoznanej przez siebie glicyny błyskawicznej wiedząc, że jeśli nie będzie uważał, popierdoli go prądem i z dalszych wakacji nici. Ostrożnie zabrał się więc za jej pozyskiwanie mając nadzieję, że pierwsza w życiu praktyka BHP okaże się owocna. Niestety, takie podejście było ogromnie czasochłonne i choć składnik zdobył, nie było już mowy o dalszych poszukiwaniach.
-I co, masz coś? Ja się dość ładnie obłowiłem. Co prawda liczyłem na więcej, ale jakość ponad ilość, prawda? - Zapytał Pacusia, gdy już do niego wrócił. -To co, idziemy coś zjeść? Co chcesz? Musik? Ziemniaczki z jajeczkiem? - Nie byłby sobą, gdyby podszedł do tego poważnie.

Maska: Wieża - latam

Karnawał był niesamowity. Ruda czuła się dosłownie w swoim żywiole szczególnie, gdy okazało się, że drugi dzień zabawy był w całości poświęcony zielarstwu. Musiała się pojawić na łące, a że lubiła towarzystwo, zaproponowała Victorii wspólny wypad.
-Nie spodziewałam się, że będzie to aż tak zorganizowane. Przepięknie tu. Chociaż nie do końca rozumiem te maski z pokojów. Skoro ich nie widać, to po co one? - Zastanawiała się na głos, poprawiając materiał sukienki, jaką dziś na siebie włożyła. Bardzo zdziwił ją fakt, że ozdoba, choć wyczuwalna na jej twarzy, stała się niewidzialna w momencie, gdy Ruda ją ubrała. Coś tu jej nie grało, ale nie wiedziała jeszcze co.
-Mon dieu! Konkurs na najwyższy bez? Będę musiała koniecznie sprawdzić się w tej konkurencji. Co powiesz jednak, żebyśmy najpierw skosztowały wina? - Zaproponowała, rozglądając się wokół. Nie miała pojęcia, jak uda jej się skorzystać ze wszystkich tych atrakcji, które Venetia oferowała.

@Victoria Brandon

Przymknął oczy, staraj się w ten sposób zdusić furię, która gotowała się w nim od pierwszego spojrzenia w wodną taflę, a tym razem wulgarne słowa, same cisnące mu się na usta, postanowił pozostawić dla siebie. – Może dzięki temu zgarnę więcej fantów od ciebie. – Prychnął kpiąco, poszukując jakichkolwiek zalet, istotnej przewagi w rywalizacji, ale prędko okazało się, że nawet jego karłowaty wzrost nie mógł równać się ze znajomością flory, którą szczycił się Maximilian. Poszukiwania wyszły na zero, więc nie miał okazji do tego, żeby mu się odgryźć. Przez moment upatrywał jej w pojawieniu się kolejnego fana kłamliwego aktorzyny, ale niestety Felixowi udało się go skutecznie spławić.
Mimo że nie przepadał za łażeniem po lesie w poszukiwaniu składników, tak miał słabość do ukochanego, dlatego zgodził się na jego jękliwą prośbę, co nie oznaczało że nie odczuł ulgi, kiedy powrócili na zielną łąkę. – Żabi mózg i sproszkowany róg dwurożca. – Oznajmił krótko, podenerwowany nie tylko swoim wyglądem, ale i żartobliwym tonem partnera, który wyjątkowo działał mu na nerwy. – Wino. Idziemy. – Zarekomendował, bo mimo wyglądu smarkacza nie zatracił choćby skrawka dominującego, stanowczego charakteru. Wbrew oczekiwaniom jako pierwszego zagadnął jednak nie sprzedawcę win, a drugiego ze straganiarzy. – Poproszę te pozłacane bukłaki. Będą idealnym prezentem dla mojego partnera. Prawda, Maxio? – Odwdzięczył się pięknym za nadobne, uśmiechając się szeroko do Felixa, co wymagało do niego podniesienia dziecięcego łebka do tego stopnia, że aż skrzyknęło mu coś w szyi. Chwilę później wręczał już zszokowanemu sklepikarzowi sto pięćdziesiąt galeonów. – Dałbym ci jeszcze buziaka, ale obecnie mam ograniczone możliwości. – Stwierdził nonszalancko, krocząc a raczej drepcząc do stoiska z winami. Tutaj musiał się bardziej napracować, a przede wszystkim wyciągnąć dokument tożsamości i wyjaśnić facetowi, jaki dramat spotkał go nad źródłem. Wreszcie za dwadzieścia galeonów otrzymał jednak kieliszek czerwonego, mocnego wina o głębokim smaku, w którego goryczy próbował utopić swoje smutki.

Atrakcja Stragany

Wkurwione spojrzenie Paco tylko rozniecało wesołość Felixa. Ciężko było brać to na poważnie, gdy Morales wyglądał prawie że jak aniołek. Max nie potrafił się powstrzymać i cyknął mu zdjęcie telefonem. -Dla takiej pamiątki tu przyjechałem. - Prychnął, chowając aparat do kieszeni bluzy, gdzie małe rączki Moralesiątka, nie mogły dosięgnąć. Ot, na wszelki wypadek.
-Ciepły żabi mózg to naprawdę wartościowa rzecz. - Pochwalił partnera, a raczej wychowanka w tym momencie. Pamiętał, jak zbierał je kiedyś w Hogwarcie, pod opieką jednego z profesorów. Jeśli się nie mylił, było to podczas któregoś ze szlabanów a i tak udało mu się zajebać sztukę, czy dwie dla siebie. -Żadnego wina. - Przewrócił oczami, bo nie miał zamiaru odejść od tego, co powiedział wcześniej. Został z tyłu, śmiejąc się z pewnego i wkurwionego kroku malutkiego Salazara, ukradkiem znów robiąc mu zdjęcie, po czym dogonił go przy jednym ze straganów, gdzie ten brzdąc już robił swoje.
-Mówiłem Ci, że partner w grze w chowanego, to nie to samo. Proszę mu wybaczyć, nie rozumie jeszcze wszystkiego. - Odparł do sklepikarza, po czym spojrzał na pozłacane bukłaki, które Paco mu podarował. -Dziękuję, ale wiesz, że nie musiałeś. - Przyznał szczerze, podziwiając przepiękne, złote nici, przeplecione przez skórę. Robiło to wrażenie, zdecydowanie. Max wziął Paco na ręce i dał mu buziaka w policzek, chcąc mu jakoś mimo wszystko podziękować za ten prezent, a potem odstawił chłopca na ziemię i od razu tego pożałował, bo ten już biegł kłócić się ze sprzedawcą wina.
-Paco, kurwa, jak Twoje trzyletnie nerki i trzustka jebną, to ja Cię leczyć nie będę. - Burknął nieco zły, bo chyba tylko on pomyślał o tym, że skoro ciało cofnęło się o milion lat, to organy wewnętrzne Moralesa, mogły zachować się tak samo, a to nie wróżyło niczego dobrego. -Nie będę łaził z dzieckiem alkoholikiem. - Machnął różdżką i zamienił kieliszek Paco w dziecięcy kubeczek, który ukrywał przynajmniej zawartość naczynia przed natrętnymi spojrzeniami.

Każdego cechowały inne słabostki, a tym razem to Paco nie potrafił poradzić sobie z narastającą złością, której powstrzymaniu niewątpliwie nie pomagała wesołkowata postawa Maximiliana. Mężczyzna gwałtownie wyciągnął rękę, żeby wyszarpnąć chłopakowi telefon z dłoni, rzecz jasna zapominając przy tym, że w obecnym stanie nie sięgnie nawet jego kieszeni. Spuścił cierpiętniczo łeb, zdając już sobie sprawę z tego, że nie zagości tu zbyt długo. Cierpliwość Meksykanina została bowiem w bolesny sposób nadszarpnięta, i chyba nawet kieliszek wina nie mógł naprawić wyrządzonych strat.
Przewrócił teatralnie oczami na komentarz ukochanego, którego w tym momencie naprawdę nienawidził. Nienawiści jednak do miłości wcale tak daleko nie było, a skoro dobrze wiedział, co planuje, postanowił pięknym prezentem wynagrodzić Felixowi swoją przyszłą decyzję. – Musiałem. Poza tym byłem pewien, że ci się spodobają. – Mruknął nieco łagodniej, uśmiechając się nawet lekko na tego całusa w policzek, ale odrobina słodyczy nie mogła zamaskować goryczy, związanej z trzyletnim ciałem, w jakim się nieopatrznie znalazł.
- Nie musisz. Spokojnie, nic mi nie będzie. – Zachował się dosłownie jak marudne, nieodpowiedzialne dziecko, popijając kolejne łyki czerwonego wina. Zwrócone w jego kierunku spojrzenia gapiów niestety podziałały niezwykle intensywnie na jego i tak spieprzony nastrój. – Nie będziesz łaził. Wolałbym zdechnąć niż dalej paradować w tym ciele. – Warknął niezadowolony, nie zwracając już nawet uwagi na to, że trzymany przez niego kieliszek zamienił się w kubek. Nie chciał się denerwować. Chciał stąd uciec. – Wybacz, cariño, ale po prostu nie dam rady… to poniżające. – Spojrzał na niego przepraszająco, bo nie tak miał zamiar spędzić drugi dzień karnawału. Wolałby zostać tutaj, z ukochanym, ale źródełko życia trafiło w jego czuły punkt. – Poczekam w pokoju. Może do tego czasu wszystko wróci do normy. – Dodał jeszcze na pożegnanie, wyciągając różdżkę, aby teleportować się do bogatego wnętrza koloseum.

Konkurs na Największy Bez
Wynik k100: 43
Wynik kości k6: 2(-25)
Wynik kości literowej: I(-15)
Ostateczny wynik: 43-25-15 = 3 Ale dostaje punkt z ziela i pluszową akromantulę!

Nie wiedział jeszcze, że prezent może być swego rodzaju rekompensatą. Ucieszył się ogromnie i przyjął bukłaki, co zapewne i tak by zrobił, nawet gdyby miał świadomość tego, co wydarzy się później.
-No nie wiem.... - Dziwne było to, jak odpowiedzialny Max zdawał się stać. Można by nawet powiedzieć, że dopiero w tej chwili, zachowywali się jak na ich pozorny wiek przystało. Paco odpierdalał marudnego bachora, z Solberg zachowywał się jak dorosły, którym w sumie był, o czym sam niejednokrotnie zapominał. -Daj spokój, to na pewno tylko chwilowe. - Machnął ręką, bo kompletnie nie rozumiał, jaki Paco miał z zaistniałą sytuacją problem. Z wszystkiego złego, co magia im uczyniła, to było nieszkodliwe i zabawne, a ten zachowywał się, jakby ktoś zabrał mu ulubionego lizaka. -Jak wolisz, ja zostaję. - Wzruszył ramionami na decyzję partnera, nie mając zamiaru na siłę go przekonywać, skoro jak widać nie miało to najmniejszego sensu. Sam jednak nie chciał tracić karnawału, więc gdy Morales zniknął, udał się na konkurs największego bzu.
Długo nie musiał czekać na poprawę humoru, bo jak tylko wpadł w wir pracy, zapomniał o marudnym trzylatku. Na początku wysłuchał specyfiki roślin, tego, jakie ma zapotrzebowanie nie tylko na wytworzenie magicznych kwiatów, ale i samego pięknego wyrośnięcia, a później chwycił pewnie różdżkę w lewą dłoń i zabrał się do pracy. Robił wszystko, co w jego mocy, by popisać się możliwościami hodowlanymi, ale to jednak nie był jego konik. Max był mistrzem zbierania i obrabiania składników, nie produkowania ich, więc gdy jego roślina, a raczej drzewo, nagle wyhodowało zęby, nawet się nie zdziwił, prychając ze śmiechu i robiąc sadzonce zdjęcie na pamiątkę. Podszedł do tego wszystkiego jednak wyjątkowo na chillerce. Uznał i nawet wytłumaczył jednemu ze zdziwionych sędziów, że to, co mają przed sobą to nowy, wyjątkowy szczep bzu ofensywnego. Według Maxa, ta niesamowita odmiana ma bronić się drewnianymi zębami przed każdym, kto bezprawnie spróbuje dorwać się do jej magicznych kwiatów. Pozostali czarodzieje, którzy przysłuchiwali się tym bujdom, prychnęli tylko pod nosem, lub pokręcili ze zdegustowaniem głową, że ktoś może być tak bezczelny i tak lekceważąco podchodzić do tego wspaniałego konkursu. Felix jednak nic sobie z tego nie robił, próbując nawieźć roślinę, by ta, mimo dziwnych atrybutów, miała chociaż szansę ładnie wyrosnąć i pokazać reszcie wyhodowanych podczas karnawału bzom, że te zębiska były tylko ostrzeżeniem i zapowiedzią jej nadchodzącego majestatu. Niestety nie do końca te zamiary mu wyszły.
Wymowne spojrzenie organizatora na zegarek, dało Maxowi do zrozumienia, że jego czas się kończy, a jego sadzonka wciąż była przynajmniej marna. Rozejrzał się więc wokół, szukając czegoś, co może mu pomóc i nieco odżywić bez. Wtedy właśnie dostrzegł leżące pod płotem drewniane skrzynie, w których pokładał teraz niesamowite nadzieje. Podszedł do jednej z nich i bez najmniejszego zastanowienia włożył tam łapę, którą cofnął od razu, czując że coś go po niej smyra. Nie poddawał się jednak i ponowił próbę, tym razem szerzej otwierając ciężkie, drewniane wieko. Znów poczuł to dziwne uczucie na swojej dłoni, a gdy spojrzał w dół okazało się, że to tylko pluszowa akromantula, którą sobie przywłaszczył. Pluszak był nawet słodki i Max wiedział, że te maskotki mają swoje magiczne właściwości ale akromantula zdecydowanie nie pomogła mu ona w dalszej pracy, przeszkadzając, jak tylko się dało. Maskotka co chwila pragnęła atencji, oplatając chłopaka swoimi kończynami, krępując jednocześnie Solbergowi ruchy. Teraz to i dwudziestolatek lekko się zirytował, bo potrzebował pełnej swobody, by poprawić jakość swojego drzewka, a przez wypchanego pupila, ta tylko niestety szła w dół, z każdym kolejnym machnięciem różdżką przez Maxa. Ostatecznie czas dobiegł końca, co zostało zaanonsowane wszystkim uczestnikom i młody eliksirowar spojrzał z politowaniem na swoje dzieło. Wiedział, że stać go było na więcej i był pewien, że udałoby mu się coś z tego bzu wycisnąć, gdyby jednak nie wytargał z kufra przytulanki. Westchnął jednak tylko nad swoim losem, gratulując przeciwnikowi obok, którego drzewko prezentowało się naprawdę wybornie, po czym opuścił stanowisko konkursowe.
Przez chwilę jeszcze pokręcił się po karnawale, korzystając z niego w całości, a gdy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, powoli udał się na spacer do Koloseum.

//zt

Atrakcja: -
Zdobyte i zakupione przedmioty: -

Jeśli można było tak powiedzieć, to Max spakował Mushu pod pachę i zabrał ją nad ranem na tę dziwaczną łąkę, żeby przekonać się, o co było tyle zamieszania z tym karnawałem. Pierwszy dzień, chociaż zapewne fascynujący, z tą całą wielką historią, z tą opowieścią o Venetii, robił pewne wrażenie, może nawet niektórych ludzi poruszał, ale nie był do końca czymś, co powodowałoby, żeby Brewer czuł się naprawdę oszołomiony. Skoro jednak kolejne spotkanie miało odbywać się w jakichś krzakach, istniał cień szansy, że będzie w tym jakaś przeszkoda. Coś, co przynajmniej ich nie zabije, chociaż nie pozwoli im również umrzeć z nudów, oczekując na koniec jakiegoś widowiska. I musiał przyznać, że łąka pokryta mgłą, w promieniach wschodzącego słońca, była o wiele bardziej tajemnicza, niż środek pozłacanego po sufit teatru, ale oczywiście, co kto lubił, coś tam, coś tam. Max nie zamierzał na pewno narzekać i liczył na to, że Mulan również znajdzie tutaj coś dla siebie.
- No, powiedzmy, że jestem prawie pewien, że znajdę tutaj jakąś popieprzoną książkę, która znowu mnie zeżre. A jak nie to, to jakąś skrzynkę, która wyśle mnie na drugi koniec świata albo coś podobnego. Chyba że wypiję tyle wina, że co najwyżej przetransportuję się pod któreś z okolicznych krzaków - stwierdził, rozglądając się dookoła, wsuwając dłonie w kieszenie spodni, nie bardzo wiedząc, od czego powinni zacząć. Dookoła nich były stragany, ale widział też jakieś odgrodzone drzewa, czy coś podobnego, a poza tym gdzieś w kącie była jakaś pusta polana. Kręciło się tutaj już kilka osób, które sprawiały wrażenie, jakby na coś czekały, a nie tak daleko od nich było podium, czy coś podobnego, więc Max zakładał, że ktoś ich tutaj przywita.

Atrakcja: -
Zdobyte i zakupione przedmioty: -

Victoria, która nie powinna siedzieć pod kloszem, zdecydowała się wyjść razem z Irvette, nawet jeśli nie była jakąś wielką fanką zielarstwa. Karnawał był ciekawym przeżyciem, które pozwalało jej na lepsze poznanie historii Venetii, które pozwalało jej na zrozumienie tego, co ją otaczało. Zdobywanie nowej wiedzy, ale również dobra zabawa, były tym, co dziewczyna kochała. Oczywiście, jej pojęcie dobrej zabawy niewątpliwie różniło się znacznie od tego, co dla innych kryło się pod tymi prostymi uwagami. Musiała jednak przyznać, że niewiele ją to obchodziło, że właściwie miała to w nosie, a teraz po prostu napawała się widokami, odnosząc wrażenie, że było w nich coś czarownego. Nawet jeśli nie miała pojęcia, co dokładnie kryje się pod tymi wszystkimi krzewami i roślinami, jakie je otaczały.
- Odnoszę wrażenie, że to miejsce to jeden wielki tygiel kulturowy. Tradycje, jakie tutaj panują, są dla mnie nie do końca zrozumiałe, ale bardzo mnie interesują. Może poza tymi maskami, bo mam wrażenie, że jest w nich coś podobnego, do tych nieszczęsnych luster, które widziałyśmy – odpowiedziała, zerkając na Irvette, by zapytać ją, czy faktycznie próbowała je nosić i czy w związku z tym cokolwiek zmieniło się w jej życiu. Miała co do tego wątpliwości, jednocześnie spodziewając się, że kryło się za nimi jakieś szaleństwo.
- Największy bez? Obawiam się, że od razu go spalę, ale jeśli masz ochotę się pośmiać… – stwierdziła, zaraz też przystając na pytanie dotyczące wina, nie widząc w tym niczego złego. Skierowała się więc razem z drugą dziewczyną w stronę straganu, zerkając również na jedzenie, zauważając, że chyba powinny zjeść jakieś śniadanie. Pozostałe przedmioty nie ciekawiły jej jakoś szczególnie mocno, ale musiała przyznać, że i tak wszystko było niesamowicie piękne, że było wprost idealne do tego, by po to sięgnąć.

Atrakcja: źródełko na 1
Zdobyte i zakupione przedmioty: -

Jeszcze jakiś czas temu Mulan kompletnie nie planowała wyjazdu wakacyjnego. Nie chciała się na nic nastawiać, bo nie wiedziała jak jej organizm trawiony ciężką chorobą zniesie dalekie podróże i czy w ogóle będzie w stanie cieszyć się w jakikolwiek sposób czasem wolnym od szkoły i obowiązków czekających na nią w rezerwacie. Całe szczęście jednak jej stan zdrowia znacząco się poprawił choć wciąż daleko było mu do ideału. Chwilowo jednak starała się czerpać całą radość z życia skoro nie miała pojęcia ile dokładnie mogło jej go pozostać (choć podobno więcej niż zapowiedziane trzy lata maximum). Między innymi dlatego towarzysze wycieczki mogli często dostrzec ją uśmiechniętą i pogwizdującą czy też nucącą jakąś melodię. Nie inaczej było teraz, gdy Brewer chwycił ją pod ramię i porwał na pobliską łąkę, gdzie odbywał się jakiś event. Nie oponowała w żaden sposób. Zamiast tego po prostu podśpiewywała pod nosem hity Celestyny Warbeck.
- Jesteś seeereeeem. Ementalereeeem. Nosisz w sobie: dziur moc - śpiewała, zmieniając przy tym znacznie oryginalny tekst, ale komu to wadziło skoro brzmiał on w miarę podobnie, a poza tym pozostawał wciąż w rytmie oryginału? Jak dla niej wszystko było w porządku.
Chyba po prostu udzielał jej się nastrój karnawału, który można było wyczuwać dzięki wszechobecnych dekoracjom w Venetii. Sama łąka również wyglądała niczym lokacja rodem z marzeń sennych, a na jej terenie krył się ogrom różnego rodzaju atrakcji dla każdego czarodzieja.
- Bez przesady. Na pewno tak źle nie będzie. Chociaż mnie kiedyś wyjebało na Saharę tak z dupy także... Wszystko jest możliwe - dodała w końcu, rozglądając się jeszcze po polanie. - W ogóle... myślisz, że to magiczne źródełko życia w ogóle działa?
Chyba było to dosyć sceptyczne podejście jak na kogoś kto faktycznie żył w magicznym świecie, ale nie każde pogłoski na temat jakiś fantastycznych właściwości konkretnych przedmiotów czy miejsc miały być od razu prawdziwe i potwierdzony. W końcu nawet czarodzieje mieli swoje własne legendy.
Niemniej jednak Huang wyswobodziwszy się spod ramienia przyjaciela ruszyła w kierunku źródła życia, które było tak zachwalane i faktycznie postanowiła się w nim zamoczyć, aby zobaczyć to jakie efekty faktycznie jej to przyniesie. Nie spodziewała się nagłego wyleczenia z wszelkich możliwych chorób. Zwłaszcza, że ta najgroźniejsza wydawała się być jakąś skomplikowaną klątwą. Na razie cieszyła się jedynie chłodem wody obmywającej jej ręce i ze zdziwieniem stwierdziła, że potężna blizna po smoczym ogniu na jej lewym ramieniu powoli zaczęła znikać. Skóra zaczęła wygładzać się i przyjmować normalną fakturą jakby wcześniej zupełnie nic jej nie dolegało. Jednak takie moczenie się przyniosło jakieś efekty.

Źródło życia 1
Konkurs na Największy Bez
Wynik k100: 63
Wynik kości k6:1 (+30)
Wynik kości literowej:J (+10)
Ostateczny wynik: 103

Karnawał w Venetii był czymś, na co trzeba było iść, a kiedy usłyszał, że pasjonaci zielarstwa będą zachwyceni drugim dniem, nie zamierzał czekać w pokoju na nie wiadomo co. Od razu wybrał się z Chrisem w miejsce obchodów Dnia Bzu, rozglądając się z zaskoczeniem po otaczającej ich roślinności. Zaraz także dostrzegł przeróżne fiolki w różnych kształtach z dziwną zawartością, mając wrażenie, że Chris z daleka wie, co się w nich znajduje. Szli dalej, aż uwagę miotlarza przykuł mężczyzna zachęcający do wysłuchania historii źródła, przy którym się znaleźli. Co prawda Josh nigdy nie był fanem historii magii i zwykle przysypiał na podobnych opowieściach, ale tym razem zdołał powstrzymać się przed ziewaniem. Dzięki czemu po chwili spoglądał w stronę źródła.
- Gotów sprawdzić, czy możemy być znów piękni i młodzi? - zaproponował mężowi, samemu podchodząc wpierw do strumienia, w którym zanurzył dłonie chcąc napić się jego wody. Jednak nie było to zupełnie potrzebne, gdy niemal od razu poczuł, że magia strumienia zaczęła działać. Miał wrażenie, że to opływa jego dłonie niczym balsam, a kiedy spojrzał w swoje odbicie dostrzegł, że zniknęła blizna z jego twarzy.
- I jak? Mogę znów iść podrywać innych? - zaśmiał się, nim nachylił się, żeby pocałować krótko Chrisa, rozglądając się wokół nich, ciekaw, co jeszcze może ich spotkać na Dniu Bzu. Zaraz też usłyszał jak jeden czarodziej nawołuje do konkursu na największy bez. Bez zastanowienia złapał męża za rękę i pociągnął za sobą, uśmiechając się szeroko, zastanawiając się jak dobrze pójdzie zielarzowi. Sam także zamierzał spróbować swoich sił w sadzeniu rośliny, podejrzewając, że nie wyjdzie z tego nic wielkiego.
- Pora zebrać doświadczenie przed tworzeniem nowego ogrodu - zaśmiał się, spoglądając na worek z sadzonką, którą dostali przechodząc przez furtkę. Zrozumiał, że każdy z nich ma spróbować wyhodować największą roślinę, ale prawdę mówiąc nie wiedział jak miał to zrobić. Ostatecznie wykopał w ziemi dziurę, włożył do niej sadzonkę, zasypał I podlał. Co jak co, ale była to podstawa do wzrostu jakiejkolwiek rośliny i tyle Josh potrafił zrobić. W tej chwili wydawało się to jednak mało. Sięgnął więc po różdżkę, rzucając kilka ze znanych mu zaklęć, aby wspomóc bez. W tej jednej chwili cieszył się, że zdołał przy swoim mężu poznać kilka przydatnych zaklęć. Co prawda nie miał pewności, czy rzucił je poprawnie, ale nie miał czasu tego sprawdzać. Podejrzewał dodatkowo, że to nie mogło być wszystko, że poza zaklęciami musiało być coś jeszcze, czego mógłby użyć i gdy już miał pytać Chrisa o podpowiedź, co jeszcze można byłoby dodać do wzrostu roślinie, dostrzegł jak prowadzący konkurs czarodziej wskazuje głową na skrzynię. Bez zastanowienia ruszył w stronę skrzyni, dostrzegając w niej wiele dodatków do hodowli roślin. Podejrzewał, że miał przed sobą zbiór przeróżnych nawozów, ale nie miał ani chwili do stracenia, skoro brał udział w konkursie. Szybko wybrał jedno z zawiniątek, które okazało się kieszonkowym bagnem i próbując nie zastanawiać się, czy dobrze robi, dodał je do rośliny.
- To jak myślisz? Mogę pomagać ci w ogródku? - zagadał do Chrisa, uśmiechając się do niego szeroko, nie kryjąc zmęczenia, gdy już stanął obok swojego egzemplarzu bzu.

Atrakcja: Źródło Życia
Kostka: 2
Zdobyte i zakupione przedmioty: sadzonka corvin tectus szczepu banco

Nicholasowi daleko było do zielarza, ale trzeba być naprawdę bez serca, by nie docenić uroku, jaki roztaczała wokół siebie magiczna łąka. Mnogość roślin zachwycała czarodzieja, a jedynym, co mu faktycznie przeszkadzało w tym wszystkim, był tłum. Oczywiście stado przedstawicieli magicznego społeczeństwa było nieodzowne w takim miejscu w czasie drugiego dnia karnawału, ale tak czy inaczej chłopak chętnie obejrzałby to miejsce w bardziej kameralnym gronie. Dajmy na to... Jednoosobowym.
Tłumy miały jednak swoje plusy, a niewątpliwie jedną z nich były rozmaite atrakcje, na które Seaver chętnie poświęcał czas - tym bardziej, że część z nich była nieodpłatna, a to stanowiło ewidentną wartość dodaną.
Jedną z takich atrakcji był wykład prowadzony przez Giovanni Barbarigo. Nicholas trzymał się na uboczu słuchającego stadka, ale bacznie nadstawiał uszu, by nie uronić ani jednej informacji. Wszystko było teraz dla niego nowe i cenne, każde doświadczenie ważne. A opowieść dotyczyła również wody, czyli dziedziny, która była mu bliska. Odmłodzenie interesowało go w bardzo umiarkowanym stopniu, w końcu co by mu przyszło z cofania się do lat niemowlęcych, ale sama koncepcja magii płynącej w tym źródle była fascynująca, a Giovanni opowiadał wszystko z tym typem humoru, za którym Nicholas przepadał.
Kiedy wykład dobiegł końca, młody Seaver zdecydował się osobiście sprawdzić moc czarodziejskiego źródła. Po drodze spotkało go niemałe zaskoczenie, bo Giovanni obdarowywał sadzonkami swoich słuchaczy. Kto wie? Może jednak warto zagłębić się nieco w tematy zielarskie? W końcu kochał wodę, więc wodna roślinka jak najbardziej do niego pasowała.
Czas był jednak najwyższy, by zakosztować wody ze źródła, o którym przed chwilą tyle się nasłuchał. Zabrał naczynie i podszedł do strumienia i zaczerpnął wody, kiedy nagle zorientował się z mnogości ognistych wróżek, które z zadziwiającą prędkością przemieszczały się, zmuszając Nicholasa do cofnięcia się o krok. Pech chciał, że chłopak rozlał całą wodę, którą nabrał, a do drugiego podejścia nie miał już możliwości. Trudno! Seaver machnął na to ręką i ruszył w inną stronę, szukając nowych rozrywek. Ostatecznie wartością tego jeziora były dla czarodzieja głównie historie z nim zwiazane, nie sama mityczna, magiczna właściwość, którą weń tchnięto. A że tłum kłębiący się tutaj był coraz większy, Nicholas z ulgą wycofał się na nieco dalszy plan.

Konkurs na Największy Bez
Wynik k100: 80
Wynik kości k6: 6 (5pkt.)
Wynik kości literowej: I (-15pkt.)
Ostateczny wynik: 80+5-15 = 70, 1pkt. do ziela i pluszowa akromantula

Maska: Latam

Czuła się niesamowicie wśród tych wszystkich roślin i kolorów. Brakowało jej czegoś tak nasyconego życiem i cieszyła się, że udało jej się wyrwać przyjaciółkę ze sobą.
-Mam dokładnie te same refleksje. Chciałabym wiedzieć więcej o tutejszych zwyczajach i roślinach oczywiście. Może uda mi się nawiązać współpracę z lokalną hodowlą winorośli. - Nie byłaby sobą, gdyby nie pomyślała o wakacjach również w biznesowy sposób, choć starała się jak najbardziej odpoczywać wiedząc, że jak tylko wróci czeka ją masa roboty związana z przejęciem szklarni. -Te maski mam wrażenie, że nic nie robią, założyłam dziś jedną i... - Chciała powiedzieć, że nie czuje najmniejszej różnicy, gdy nagle uniosła się w powietrze, latając nad zgromadzonymi ludźmi. -Mon dieu! - Wykrzyknęła nie tylko zdziwiona, ale i lekko przerażona. Nie bała się wysokości, ale zdecydowanie było to zbyt niespodziewane. -Już chyba wiem, jak działają. - Uśmiechnęła się w końcu, wypróbowując swoje nowe możliwości.
-Na pewno nie spalisz. Z hodowlą roślin jest jak ze zwierzętami, wystarczy dać im odpowiednią dozę miłości. - Wyjaśniła, lecąc już w kierunku konkursu, co jakiś czas oglądając się, czy Victoria dotrzymuje jej kroku, choć starała się nie opuszczać krukonki zbyt mocno.
-Powodzenia. Zobaczysz, że to czysta przyjemność. - Zachęciła przyjaciółkę, po czym sama wzięła się za wysłuchiwanie i czytanie wszelkich instrukcji, które mogły uświadomić ją na temat potrzeb bzu, który miała zaraz wyhodować. Wszystko wydawało się być dość proste dla doświadczonej zielarki, choć Irvette nie mogła nie docenić magicznych właściwości i zalet tej niesamowitej rośliny. Nie było jednak czasu, by stać i się zachwycać, kiedy brała udział w konkursie. Wzięła się więc ostro do roboty. Mając pod ręką wszelkie potrzebne narzędzia, z własną różdżką na czele, oddała się pracy, którą kochała, a to odbijało się na jej twarzy, która wręcz promieniała radością i skupieniem. Sadzenie, podlewanie, odżywianie i podcinanie, to było coś, nad czym nawet nie musiała się zastanawiać. Widać było w jej ruchach doświadczenie i precyzję, którymi się szczyciła. Ostatecznie postanowiła też zadbać o to, by bez nie uschnął. Wybrała odpowiednią odżywkę w płynie i zaczęła obwicie podlewać drzewko. Początkowo miała wrażenie, że nie przynosi to żadnych efektów, ale w końcu zauważyła, że sadzonka nieco przybrała na wzroście, co tylko podbudowało de Guise, powodując jeszcze większe poczucie zadowolenia. Na koniec pierwszej fazy, postanowiła jeszcze rzucić kilka zaklęć, by zabezpieczyć bez przed szkodnikami, a w szczególności popularnymi w Venetii veneratami, które mogłyby wyrządzić naprawdę wiele szkód. Rozejrzała się wokół, by sprawdzić, jak inni sobie radzą i była dumna widząc, że niewiele osób osiągnęło coś, co wyglądało tak zdrowo i nie przypominało karłowatego drzewa.
-Jak Ci idzie? - Zapytała Victorii, po czym ze zdumieniem spojrzała, że bez krukonki jest naprawdę imponujący. -A mówiłaś, że nas tu podpalisz. Może masz ukryty talent do hodowli. - Pochwaliła pracę Brandon, by zaraz wrócić do swojego drzewka. Wiedziała, że to jeszcze nie koniec pracy i postanowiła poszukać kilku brakujących jej narzędzi. Skierowała swoje kroki do stojących nieopodal skrzyń. Miała nadzieję, że w ich wnętrzu znajdzie to, czego szuka. Otworzyła wieko jednej z nich, która wydawała jej się największa i potencjalnie najlepiej wyposażona, ale z rozczarowaniem musiała przyznać, że w środku nie było nic wartościowego. Nic, poza pluszową akromantulą, która owinęła swoje mięciutkie nogi wokół nadgarstka dziewczyny i nie chciała puścić, skazując rudowłosą na swoje towarzystwo. Irv westchnęła tylko i wróciła do swojego bzu, z nieproszonym gościem u ręki. Na szczęście po drodze dojrzała porzucony sekator, który podniosła z zamiarem ukształtowania nim swojego drzewka. Choć de Guise była wprawiona w tej robocie, oplatająca ją maskotka skutecznie ograniczała dziewczynie ruchy, przez co te stały się o wiele mniej precyzyjne. Niesamowicie frustrowało to Irvette, która w końcu pozbyła się ciężaru, unieruchamiając pluszaka w jednym miejscu, ale niestety, czas na pokazanie swoich umiejętności właśnie wtedy dobiegł końca i choć bez Rudej był imponujący i zadbany, nie był najlepiej wyhodowaną sadzonką wśród wszystkich zgromadzonych na konkursie. Dziewczyna musiała przełknąć dumę i uznać swoją porażkę, jakkolwiek trudne by to dla niej nie było.

@Victoria Brandon

Czuła się bardzo dziwnie, nerwowo co chwile poprawiała wolną ręką włosy, które nawet silniejszy powiew letniego wietrzyku nie był w stanie rozwiać. Gęste, grube o blond kolorze trzymały się świetnie. Teraz głupio jej było w tych farbowanych włosach, za jasno; uważała, że za bardzo się wyróżnia. Wiedziała, że z pewnością, kiedy wróci do Hogwartu, szybko da im swój naturalny, spokojny odcień, którego wcześniej nie doceniała.
Pierwszy raz była w takiej sytuacji; zaproszona przez mężczyznę na imprezę. Zazwyczaj, kiedy dostawała propozycje, unikała tematu, aż amant się znudził, albo szła z grzeczności, po czym zachowując się bardzo dziwnie — panikowała. W duchu cieszyła się, że Anabell zgodziła się przyjść na karnawał. To dawało jej odwagi i bezpieczeństwa.
Dała się prowadzić Yuriemu za rękę, bo pewnie za dużo naoglądała się romantycznych filmów, ale z drugiej strony nie wiedziała, jak ma się zachować. Podziękowała mu za komplement, który wygłosił na początku, uśmiechając się przy tym niepewnie. Sama mruknęła "ty też", chociaż zdała sobie sprawę, że powinna powiedzieć, jakoś to inaczej to tylko spłonęła rumieńcem, nie chcąc plątać się w tym dalej... Nie była w tym dobra. W ciszy szli na zieloną łąkę, a kiedy doszli na miejsce, wypatrywała niespokojnie ślizgonki, mając nadzieje, że ta jej nie wystawi. Cassandrze wydawało się, że nie bardzo podoba się ten pomysł Goldbird, ale w końcu się zgodziła.
- Oh, tak to ona! - Niemal wykrzyknęła radośnie, jakby właśnie odnalazł się jej pies Puff — owczarek kaukaski. Widok Any był niemalże tylko pretekstem, aby wyrwać się z bliskości Sikorskiego i podbiec niczym sarna do Belli.
- Na Morgane... Dobrze, że jesteś. - Na twarzy Cassie pojawiła się ulga. Westchnęła zadowolona. - Ale wyglądasz elegancko... - Powiedziała już normalnie, tak żeby mógł usłyszeć je Yuri, który z pewnością postanowił nie zostawiać dziewczyn sam na sam za długo.
Puchonka myślała, czy aby na pewno ubrała się stosownie i dobrze do okazji, może też powinna włożyć sukienkę? Ciągle te wątpliwości wkradały się do jej głowy, czyniąc niezrównoważony zamęt.


@Anabell Goldbird i @Yuri Sikorsky

Maska: Świat
Atrakcja: Źródełko życia z wykładem
Kostka: 1
Efekt/bonus/przedmiot: Zniknięcie blizny; +1 HM; sadzonka corvin tectus szczepu banco

- … I wtedy ten głupi łańcuszek cały mnie splątał! Przysięgam, to nie ja nie lubię transmutacji, to ona nienawidzi mnie! – zaśmiała się, kończąc historię o zaklinaniu złota na poprzednim dniu karnawału. – Dobrze, że chociaż tańczyć umiem! Byłaś na spektaklu? Miałam swoje solo! W takich chwilach aż chciałoby się przerzucić na balet! Tańczyć codziennie na złotych scenach! Ach! Jakaż ona była przepiękna! – zachwycała się absolutnie wszystkim, co było związane z tym miejscem. – No ale łyżwiarstwa nie porzucę, nie oszukujmy się – skwitowała na koniec ze śmiechem, bo przecież wiadomym było, że nawet pod karą by swojego sportu nie porzuciła. – W sumie to wiesz, co będzie dzisiaj? Nie zdążyłam nic o tym przeczytać… – przyznała głupkowato, odsuwając od siebie wszelkie powody, dla których nie miała do tego głowy.
Sprawa Nicholasa i… Wszystkiego co się z nim stało wciąż była świeża i zajmowała jej większość myśli. Ale nie chciała się tym zamartwiać dzisiaj i na pewno nie teraz. Zamierzała znaleźć sposób, skoro odzyskała kuzyna, nie planowała go porzucać, bo prostu sposób ten jeszcze jej do głowy nie przyszedł. Jednak była to tylko kwestia czasu! Była tego pewna!
Otrząsając się z wspomnienia tamtego dnia, złapała przyjaciółkę pod ramię i przyspieszyła kroku na łąkę.
Gdzie właśnie pan Barbarigo rozpoczynał swoją przemowę, a dokładniej mówiąc część historii Venetii. Morbus Mortus. Chociaż na pewno nie był to temat łatwy, pan Giovanni opowiadał o tym nie tylko z lekkością, ale i uszczypliwością, sprawiając, że cały wykład był jeszcze bardziej intrygujący z jego komentarzami. No i ta łąka! Remy nie miałaby pojęcia, że to właśnie ona była linią obrony przed chorobą. Może była to kwestia roślinności? A może wody? Czy to właśnie w oparciu o te składniki powstało tajemnicze lekarstwo na nią? Nie miała pojęcia, ale było to kolejny trop w jej poszukiwaniach, cóż, sama jeszcze nie wiedziała czego dokładnie, jednak zapisała sobie tę informację, mogła się przydać później.
- To co, sprawdzamy jak bardzo magiczna jest ta woda? – szepnęła do Xion, szczerząc się do niej wesoło. – W sumie… Myślisz, że coś się stanie, jeżeli zanurzymy w niej maski? Może będą miały jeszcze inną moc! – zaproponowała z ekscytacją i tylko przyspieszyła kroku.
Woda była przyjemnie chłodna i gładka nie jak zwykła ciesz, a balsam. W taki upał aż miała ochotę w niej popływać i powstrzymało ją tylko to, że mogło to być bardzo niewłaściwe w tej kulturze.
Za to zanurzoną maskę zatrzymała na kilka centymetrów przed twarzą.
- Dawaj, razem. Trzy… Czte-RY! – przyłożyła maskę.
I zniknęła.

Maska: Kostki - Kapłanka

Spoiler:

Tak szczerze nie sądziła, że znajdzie puchonkę tak szybko, było to dla niej zaskoczeniem. A jeszcze większym zaskoczeniem dla niej była szczęśliwa twarz koleżanki jakoby co najmniej spadł jej kamień z serca iż tutaj przyszła, a nie wystawiła ją na wiatr.
Wygląda na szczęśliwą na mój widok pomyślała uśmiechając się jednocześnie pod nosem.
- Nie mogłabym przeoczyć takiej okazji i się ubrać w sukienkę - No i pooglądać przystojnych chłopców rzecz jasna dodała w swoich myślach rozbawiona.
- Ah, tak sądzisz? Dziękuję, ty też dziś uroczo wyglądasz - odrzekła czując, że jej policzki rumienią się od komplementu, to było dziwne słyszeć komplement z ust innej dziewczyny, znaczy było to bardzo miłe i w ogóle, a jednak na swoj sposób bardzo niecodzienne. Takie proste i sprawiającą jej sercu wielką radość, której za bardzo nie potrafiła opisać słowami. Spojrzała lekko za ramię Cass by spojrzeć na Yuriego.
- Hej przystojniaku, ładnie się wystroiłeś na tą okazję - Puściła mu oczko jednocześnie i widać było iż jej oczy były zdecydowanie dziś bardzo roześmiane i miała dobry humor, być może, że spotykała się z ludźmi z którymi lubiła spędzać czas.

Cassandra Walker i Yuri Sikorsky