Stała chwilę i wpatrywała się w smukłą i lśniącą gondolę, która przycumowała tuż przy jej stopach. Miała w głowie wciąż wspomnienia słów Irvette i bardzo chciałaby dać się ponieść szaleństwu, iść do Maxa i zawalczyć o swoje, ale wiedziała też, że to zupełnie bez sensu. Nie odzywał się odkąd się widzieli po raz ostatni, więc chyba miał się dobrze. To okej, jeśli mieli ze sobą kontakt tylko kiedy było źle, to świadczyło o tym, że jej ufał i liczył na nią w złych chwilach. Nie miała nic przeciwko temu, że kiedy było dobrze miał inne zajęcia. A przynajmniej usilnie próbowała to sobie wmówić, jednocześnie niemal zjadając skórkę przy paznokciu kciuka. Gondola odbiła się łagodnie od kanału, nienachalnie zachęcając ją, by jednak wsiadła do środka i pozwoliła zabrać się na wyprawę, ale z drugiej strony coś bolało ją w środku. Samotne wycieczki kanałami w mieście zakochanych?
Objęła się ramionami podnosząc wzrok i zacisnęła wargi, marszcząc czarne brwi. Wtedy jej wzrok padł na złote włosy chłopaka, podążającego gdzieś po drugiej stronie kanału, a twarz rozpromieniła się jej jakby to słoneczko wychylające się spomiędzy chmur.
Wskoczyła ochoczo na gondolę, łapiąc równowagę jak nigddy - ze swoim szczęściem powinna już być na dnie kanału - a gondola, zaczarowana, łagodnie obiła od jednego brzegu, by przytrzymać się przy drugim.
- Jamie! JA-MIE! - zawołała, machając energicznie- Chcesz się przepłynąć ze mną gondolą? Przepłyń się ze mną, proszę! - z klaśnięciem złożyła dłonie jak do modlitwy, strzelając w niego uśmiechem tak promiennym, że niemal radioaktywnym, a kiedy ten nieroztropnie zatrzymał kroku, po prostu chwyciła go za nadgarstek i wciągnęła do środka, wywalając się z nim na bogato zdobione poduchy ze śmiechem.

maska kapłan

Pamiętał, żeby nie zakładać masek, skoro Xion chodziła do góry nogami, a on sam miał po ostatniej wrażenie, że za chwilę umrze, ale ciekawość była silniejsza. Tego dnia także włożył maskę na swoją twarz, ale nic się nie działo. Nie miał żadnego dziwnego przeczucia, nie zmienił pozycji, w jakiej się znajdował, ani nie zniknął nikomu z oczu. Ciekaw, czy coś będzie się ostatecznie z nią dziać, poza tym, że nie była dostrzegalna na jego twarzy dla innych, wyruszył w miasto. Spacerując uliczkami wzdłuż kanałów podejrzewał, że nagle może coś się wydarzyć, co sprawi że pożałuje noszenia maski. Nie spodziewał się jednak, że zdarzy się coś, co sprawi, że częściowo pożałuje wyjścia z Koloseum.
Słysząc swoje imię odwrócił się w stronę, z której nadciągał głos, próbując zrozumieć z kim ma do czynienia. W końcu dostrzegł dziewczynę, w której rozpoznał Krukonkę - Fowler miała na nazwisko, ale imię… Rymowało się z lizakiem i tyle pamiętał.
- Nie mam och… - zaczął, kiedy nagle został złapany za rękę i wciągnięty do gondoli, w której upadł na poduszki razem z dziewczyną. Na całe szczęście gondola nie przewróciła się i nie musieli wypływać z kanałów, ale i tak nie mógł powiedzieć, żeby był zachwycony.
Trzeba było zostać w pokoju, zamiast chodzić po mieście. A może tak zwyczajnie wepchnąć ją do wody? Co to w ogóle za pomysł wciągać ludzi do gondoli bez czekania na ich odpowiedź? Ja pierdolę… To jak ona miała na imię? Polly?
- Jeśli dajesz komuś wybór nie decyduj za nich… Fowler - powiedział w końcu, poprawiając się ostrożnie na łodzi, licząc na to, że się nie przewróci.
Dobra, miałeś się cieszyć wakacjami zgodnie z życzeniem ojca. Nie marudź i próbuj znaleźć pozytyw… jakikolwiek.
- Nie miałaś z kim płynąć?

Gondola łagodnie odbiła od brzegu, najwyraźniej dobrze wiedząc, gdzie ma ich zabrać, mimo że sama Dolly nie miała żadnego planu na dzisiejszy dzień. Nie od parady przedmioty zaczarowane były no, zaczarowane, żeby takie błahostki w czarodziejowym życiu ogarniać zamiast samych czarodziejów.
Uspokajając salwę śmiechu i podnosząc sę lekko na poduszkach  przekrzywiła głowę z uśmiechem. Jamie był taki piękny, że kiedykolwiek miała go w zasięgu wzroku nie mogła oderwać od niego spojrzenia. Złote włosy, długie rzęsy, nieskazitelna cera. Przypominał jej profesora Rosę, tylko młodego. No i bardziej naburmuszonego. Czy kiedykolwiek się uśmiechał? Mogła się założyć o tę resztę posiadanych galeonów, że gdy się uśmiechał, ustawał wiatr, a wszystkie spojrzenia kierowały się na jego piękną twarz.
- Wepchnąć do kanału? - -odpowiedziała przypadkowo, dziwnym sposobem słysząc jego myśli, ale zakładając, że naprawdę to powiedział - Może lepiej nie, nie za dobrze pływam. - powiedziała rozbawiona, podnosząc się do siadu, poprawiając poduszki i siadając po turecku.
- Wiedziałam, że odmówisz, więc to taki wybór udawany był. - wyjaśniła, susząc zęby- Może miałam, może nie miałam, a może chciałam z Tobą? - pokręciła głową na boki - Może to moje życzenie się spełniło - bezmyślnie nawijała pukiel włosów na palec, czując się, jakby rozmawiała z kimś stanowczo zbyt wysoko w społecznej hierarchii - Wiesz, wrzuciłam knuta do fontanny i pomyślałam, że chciałabym przeżyć przygodę z kimś niespodziewanym. - przyznała się, a nieśmiały rumieniec nieco zaczerwienił jej uszy - Możemy pocieszyć się wakacjami razem. - znów odpowiedziała jego myślom- ale jak chcesz marudzić, to śmiało. Przywykłam! - rozciągnęła usta w uśmiechu i rozejrzała się po kanale, którym gondola ich wiozła.

maska kapłan


Jamie mimowolnie zmarszczył mocniej brwi, gdy dziewczyna odpowiedziała na jego myśli, zastanawiając się przez chwilę, czy rzeczywiście wypowiedział swoją myśl, Zaraz jednak kontynuowała odpowiadanie na to, co mówił i to, co myślał, sprawiając, że Norwood czuł przedziwną mieszanką irytacji, zmęczenia i rozbawienia, które nagle w niego uderzyło, słysząc całą litanię może wypowiedzianą przez Krukonkę.
- Nie za dużo tego może? - zapytał ostrzej, niż planował, wbijając w dziewczynę intensywne spojrzenie. Mimowolnie miał ochotę zaśmiać się, gdy usłyszał słowa o przygodzie z kimś niespodziewanym, co brzmiało tak bardzo niemoralnie, jak tylko mogło. Był pewien, że Carly w podobny sposób próbowałaby zabawić się biednymi durniami, którzy uważaliby, że kopnął ich zaszczyt. A jednak Fowler nie wydawała się tym typem dziewczyny, więc mogła naprawdę… Cieszyć się, że trafiła na niego. Dziwna. Potwierdzało to jej czytanie z jego twarzy, bo tylko tak mógł w tej chwili wyjaśnić jej słowa sprzed momentu.
- Sądzisz, że fontanna spełnia życzenia i trafienie na mnie jest jego spełnieniem? Nie za niskie masz oczekiwania? - zapytał, nie próbując nawet brzmieć miło. Ostatecznie nie on wciągnął samego siebie na gondolę. Zaraz też pokręcił głową, wyraźnie nie oczekując od niej odpowiedzi i spojrzał w bok, obserwując wodę i to jak spokojnie gondola płynęła w sobie znanym kierunku.
Mimowolnie wracał myślami do ojca i jego stanu, zastanawiając się, czy na pewno wszystko było w porządku. Był gotów kolejny raz porzucić naukę, jeśli byłaby taka konieczność, zajmując się w pełni pracą. Jednak ojciec nie chciał o tym słyszeć, a i dziadkowie zapewniali, że poradzą sobie z opieką nad mężczyzną. Skoro nie dawali wieści, aby coś się pogorszyło, powinien im ufać, wiedział o tym, a jednak nie zmniejszało to jego zmartwienia, które przesłaniało możliwość zabawy na wyjeździe.
- To masz jakiś pomysł na cieszenie się wyjazdem… Polly? - zapytał, wracając spojrzeniem do dziewczyny.

Przygoda z MG

Cóż, widać na gondolach lubili sypiać bezdomni, a przynajmniej taki wniosek miał w tej chwili Max, który nie do końca wiedział, dokąd właściwie powinien pójść. Poza tym, że musiał trafić na jakiegoś gondoliera albo na właściwą łódkę. Bo jakoś nic innego, mądrego, nie przychodziło mu do głowy. Wrócił więc do centrum Venetii, uznając, że tam na pewno na coś takiego się natknie, by po chwili faktycznie spostrzec jedną z gondol, która kołysała się gdzieś przy brzegu. Westchnął, zastanawiając się, co znowu go tutaj czeka, ale ruszył przed siebie, oglądając tę nieszczęsną łódkę z każdej możliwej strony, jakby spodziewał się, że zobaczy na niej ducha albo coś podobnego. To również było możliwe, skoro działy się tutaj takie rzeczy.

@Mistrz Gry

Wieczór był tak samo gorący, jak cały ten dzień i było to doskonale czuć, jednocześnie jednak słońce wyglądało naprawdę ciekawie, kiedy tak zachodziło sobie gdzieś w lagunie, w okolicach tej zapomnianej wyspy, która miała w sobie coś pociągającego. Było w niej coś, co człowieka zachęcało do tego, żeby przekonał się, co się tam znajdowało, ale na razie Max nie zamierzał się w tym babrać, po prostu zamierzając nieco odpocząć. Tak zwyczajnie, po prostu, bo w końcu to były jego ostatnie wakacje, w które mógł się zachowywać, jakby życie w ogóle go nie obchodziło, jakby to, co miało nadejść, nie miało dla niego aż tak wielkiego znaczenia. Wiedział doskonale, że za jakiś czas wszystko to miało się skończyć, gdy podejdzie do stażu uzdrowicielskiego i ostatecznie zostanie wypuszczony z łap Fairwyna. To jednocześnie było coś, co go ciągnęło i co powodowało, że właściwie był zadowolony, a jednocześnie coś, co nieco go przerażało. Na razie jednak po prostu wolał wylegiwać się w ten gondoli, kołysząc się na kanałach, nie musząc w ogóle na niczym się skupiać, czy niepotrzebnie przejmować.
- Może powinienem był oblać ten rok – mruknął w stronę swojego imiennika, zastanawiając się, czy aby na pewno nie popełnił błędu. Z drugiej jednak strony wszystko miało swój czas, a on miał wrażenie, że nie powinien dłużej siedzieć w szkolnych murach, że jednak powinien się ruszyć, że powinien spróbować coś osiągnąć, a nie tylko czekać na przyszłość, jeśli to w ogóle było możliwe. Zerknął teraz na kumpla, drapiąc się przy tej okazji po brodzie, ostatecznie siadając w chwiejącej się na boki gondoli, przyglądając się, jak promienie słońca kładły się długimi pasami na wodzie, właściwie ostatecznie całkowicie znikając. – Jak ty zamierzasz studiować i prowadzić ten klub? W ogóle chcesz się tym dalej zajmować? Czy jednak eliksiry wygrywają i to twój wybór? – zapytał całkiem swobodnie, przy okazji przeciągając się, nie zamierzając tutaj prawić nikomu kazań, czy robić czegoś podobnego, ale naprawdę był ciekaw, co właściwie zamierzał Solberg. Skoro już wrócił i czuł się dobrze, skoro był, jak widział, stabilny, i nawet nie musieli pić alkoholu, żeby jakoś to wszystko się toczyło.

Wieczorny rejs gondolą brzmiał bardzo dobrze szczególnie, w momencie kiedy Solberg nie chciał siedzieć w pokoju, z obrażonym na cały świat Moralesem. Nic więc dziwnego, że nawet nie pomyślał dobrze, a już był za drzwiami Koloseum, z imiennikiem u boku i pewną niespodzianką w kieszeni. Skoro jedna gryfonka była w stanie mu pomóc, to liczył na to, że i kumpel go tutaj nie zawiedzie szczególnie, że Brewer mógł powiedzieć coś więcej niż tylko "dziwne", co i tak było dla Felixa pewną podpowiedzią i dziękował Remy, że w ogóle zgodziła się być jego szczurem laboratoryjnym.
-A weź. Nas dwoje w jednym miejscu, to by żadna instytucja za długo nie wytrzymała. - Zaśmiał się delikatnie, choć tak naprawdę też nie o to mu chodziło. Jakkolwiek nie ucieszyłby się ze wspólnego czasu w Hogwarcie, tak wiedział, że imiennik jest zbyt inteligentny na to, by kiblować tylko po to, żeby odłożyć dorosłość na później. -Poradzisz sobie. Zanim skończę studia, będą do Ciebie mówić Panie Ordynatorze, jak znam życie. - Wsparł go nieco inaczej tym razem. Kto jak kto, ale jeśli chodziło o sprawy zawodowe, Max był pewien, że Brewer sobie poradzi. Gorzej z innymi tematami, ale tutaj Solberg nie był pewien, czy powinien w ogóle poruszać pewne sprawy.
-Ehhh, to jest ciekawa sprawa. W sensie.... No wiesz, nie rzucę "Luxa", to moje dziecko, ale też na pewno nie wyrobię na pełen etat. Gadałem z menadżerką, zgodziła się przejąć część moich obowiązków. No i zatrudniłem jej jeszcze kogoś do pomocy. Wiem, że ona mi ogarnie tę budę, a ja będę szefował z daleka. Uzupełniać eliksiry mogę z Hogwartu, tak samo jak wypełniać papiery, wystarczy że mi je prześle sową. - Wyjaśnił, wcale nie dziwiąc się, że kumpel był ciekaw, jak to wszystko ma niby wyglądać przez następne trzy lata. Prowadzenie biznesu samo w sobie było już wymagające, a co dopiero jeszcze ze studiami na głowie i praktycznie na odległość. Tak, Solberg postanowił zamieszkać ponownie w ślizgońskim dormitorium z wielu, bardziej lub mniej sensownych, powodów.

Nie przeszło jej jeszcze przez myśl, że to co słyszała, nie było przez niego wypowiadane na głos bo, cóż, strasznie by ją to pewnie zfrikowało. Swoją maskę zostawiła w pokoju hotelowym, bo zdążyła już usłyszeć o niewesołych ich efektach na ludziach. W odpowiedzi na ostrość jego słów nie zareagowała ani defensywą, ani nawet pół grymasem, tylko uśmiechnęła się mrużąc jedno oko. Miała w życiu głupią tendencję do zabawy w ryzyko, a wiedząc, jakiego ma ze wszystkim pecha, powinna była się nauczyć za którymś razem, kiedy się sparzy, że nie powinna. Taka mądra krukonka. A jednak cały czas do ognia, głupia ćma. W końcu od czegoś trzeba umrzeć, największą tragedią jest to, że jeszcze się nie udało.
- Może jestem czasem zachłanna. - złożyła przepraszająco ręce jak do modlitwy, ale zaraz zaśmiała się głupio, myśląc o tym, co jeszcze mogłoby przyjść jej do głowy, w ramach takiej zachłanności.
Wzrok podążał za mijanymi kamieniczkami, przechodzącymi ludźmi, dziwnymi rybkami, które mijała gondola, albo które gondolę mijały, płynąć pod prąd. Oczywiście nie przeszło jej nawet cieniem przez myśl, jak tragicznie dwuznacznie brzmiały jej słowa, głównie dlatego, że osobowościowo rzadko kiedy co ukrywała, więc takie niuanse jak dwuznaczności i aluzje były gdzieś daleko poza jej spektrum komunikacji.
- No nie, nie zgadzam się, żebyś się tak deprecjonował. - pokręciła głową- Może to właśnie było wygórowane marzenie i dlatego trafiłam na Ciebie? - przechyliła głowę, podpierając się z tyłu na rękach w nieco wygodniejszej pozycji poduszkowego leniwca- Dlaczego miałaby nie spełniać. W końcu to Venetia, miasto zagadek, kotów, miłości i magii. - powiedziała takim nieco marzycielskim tonem, na który mogły sobie pozwalać dzieci, ludzie bezdennie głupi, albo ci, którzy nie mieli nic ani do stracenia ani do zyskania.
- Dolly. - poprawiła go, nie zastanawiając się dlaczego przekręcił jej imię- Słyszałam o wyścigach wodnych pegazów. Popatrzyłabym. - przyznała, bo udziału brać nie planowała jako, że bała się w sumie większości zwierząt. No i bycie w podwodnej bańce było ostatnim, czego chciała, jako, że na samą myśl czuła panikę, w związku z tym, że nie umiała pływać- Można też iść na Aleje Smakoszy. - zamyśliła się- Albo do klubu techno! Chociaż, jeśli martwisz się tatą to możesz w sumie nie mieć nastroju... - odpowiadała lekkim tonem jego myślom, jakby się z nią dzielił tym zmartwieniem całkiem otwarcie, a nie próbował swoje rozterki ukrywać po kątach myśli.

- Hogwart ostał się tylko dlatego, że nas rozdzieliło – zgodził się nieco leniwie, doskonale bawiąc się tą chwilą nie robienia absolutnie niczego konkretnego. Zachód słońca, kołysząca się spokojnie gondola, to wszystko zdawało się niemalże spełnieniem jakichś durnych marzeń o spokoju, o zwyczajności, jakich czasami mu brakowało. Może chodziło również o to, że wrzesień zaczął zbliżać się do niego wielki krokami i pierwszy raz od dawna nie miał powrócić o szkoły, nie miał brać udziału w powitaniu, nie miał robić niczego, co do tej pory było dla niego zwyczajne. Miał wrócić do Londynu, do mieszkania i stawić się na pierwszym dyżurze, podejmując wkrótce staż uzdrowicielski, by przeskoczyć wyżej w hierarchii gryzienia. Pewnie właśnie dlatego komentarz imiennika tak go rozbawił.
- Mówisz, że wygryzę w tym czasie Fairwyna? – zapytał, wspominając swojego przełożonego, mając jednocześnie świadomość, że mógł jeszcze zmienić oddział i kierunek swoich zainteresowań, ale od czegoś musiał zacząć. Miał całkiem sporo opcji, miał całkiem sporo możliwości, więc nie zamierzał zamykać się na nie tak od razu, wykluczając z góry to, co miało się dziać. W końcu życie okazało się niesamowicie pochrzanione, skoro udało mu się dotrzeć do tego właśnie miejsca, jednocześnie przestając być jedynie śmierdzącym obibokiem, który egzystował w jakimś zawieszeniu.
- Widzę, że wszystko dokładnie zaplanowałeś – zauważył, unosząc przy okazji brwi i pokiwał głową. – To co, zależy ci na konkretnych dziedzinach na studiach? Kołach zainteresowań i tym całym bałaganie? – zapytał jeszcze, siadając i spoglądając na swojego imiennika, tak zwyczajnie ciekaw tego, co ten dokładnie planował, skoro wszystko miał najwyraźniej przemyślane od A do Z i nic nie mogło tego zmienić. Tego się chyba nie do końca spodziewał, chociaż mógł się tego domyślać, ostatecznie Solberg był porządny, jeśli chodziło o ważne dla niego sprawy, więc teraz nie powinno być w tym żadnego wyjątku, a przynajmniej tak mu się wydawało.

Zgadzał się całkowicie z tym stwierdzeniem. Obydwoje przyciągali pecha, jak jakieś pierdolone magnesy. Solberg nie wiedział, czy to kwestia tego samego imienia, czy jeszcze czegoś innego, ale kolekcjonowali popierdolone wydarzenia jak pokemony, a ich psychika trzymała się chyba tylko na słowo honoru.
-Nie mów mi, że to nie jest coś, o czym śnisz po nocach. - Prychnął, bo słyszał kilka historii o przełożonym Brewera i żadna nie brzmiała specjalnie wesoło. Z tego, co Felix się dowiedział, kolesiowi bliżej było chujka i służbisty niż super ziomala, z którym można palić zielsko po dyżurach i żartować o niekompetentnych pielęgniarkach. Cóż, mógł się mylić, bo nie znał typa, ale i tak życzył imiennikowi niezależności. Zasługiwał na to. Pracował ciężko i miał serce do tego zawodu, a w świecie uzdrowicieli były to niezwykle pożądane cechy.
Westchnął, kręcąc głową na to wszystko. Edukacja była ostatnim, co tak naprawdę go obchodziło szczególnie, że w dziedzinie, która go interesowała, osiągnął dużo więcej niż Hogwart mógł mu zaoferować.
-Dyplom pewnie będę robić z eliksirów. Nie mam czasu ani ochoty grzebać się w czymś nowym. - Wzruszył ramionami, nawet nie ukrywając, że w tej kwestii ma zamiar iść całkiem na łatwiznę. W końcu miał jeszcze klub do prowadzenia, musiał brać siły na zamiary. -Wracam głównie dla zaklęć i OPCM. Muszę odzyskać kontrolę nad magią, żeby.... Żeby tamto się już nie powtórzyło. - Mówił oczywiście o czarnomagicznych bliznach, które pokrywały całe jego ciało. Nigdy nie rozmawiał o tym wprost z Brewerem, ale sam był ich sprawcą i wiedział, że jeśli teraz nie zrobi czegoś, by znów zapanować nad swoim darem, to następnym razem raczej nie wygrzebie się z takiej sytuacji żywy. -No ale labmed wracam. Nie przeżyję w tym kurwidołku bez odrobiny radości. - Dodał już zdecydowanie radośniej. Pomysłów na to kółko miał więcej niż chęci do czegokolwiek. Liczył na to, że uczniowie wciąż będą chętni do uczęszczania do jego klubu zjebania i niebezpiecznych eksperymentów. Bo w sumie pod jego rządami, tak to koło powinno się nazywać.
-A co do labmedu.... - Spojrzał na kumpla tajemniczo. -Nie chcesz zostać moim królikiem doświadczalnym? - Musiał nieco narobić atmosfery tajemnicy, nim dokładnie wyjaśni o co chodzi. Inaczej nie byłby Solbergiem. -Mam tu takie coś.... - Wyjął z torby poprawiony prototyp bransolety, pokazując ją imiennikowi. -Bransoleta dawkująca leki. Panel runiczny pozwala ustawić czas uwolnienia kapsułki do krwi użytkownika, zgodnie z zaleceniami uzdrowiciela. Możesz zablokować ją tak, żeby pacjent nie był w stanie jej zdjąć, a przedmiot reagował tylko na różdżkę uzdrowiciela prowadzącego. Wiesz, dla pacjentów opornych na sugestie, czy zapominalskich. Przydałaby mi się opinia kogoś, kto wie co jest pięć. W środku mam kapsułki z solą fizjologiczną. - Wyjaśnił już bardziej szczegółowo, żeby nakreślić Brewerowi sytuację. W końcu były gryfon znał się na uzdrawianiu i choć Solberg doceniał wkład Remki w rozwój przedmiotu, tak teraz potrzebował opinii kogoś bardziej wtajemniczonego.

Max uśmiechnął się kącikiem ust w sposób, który jasno pokazywał, że tak naprawdę marzył o tym, żeby stać się niezależnym uzdrowicielem, a z czasem, kto wie, może faktycznie zająć miejsce swojego przełożonego. Na razie trafiali się tacy, którzy traktowali go jak podnóżek, którzy zachowywali się w stosunku do niego, jakby nic nie umiał i to mimo wszystko go drażniło. Nie czuł się z tym dobrze, ale wiedział, że pyskowanie nic by mu nie pomogło. O wiele lepiej było pracować, zaś w odpowiednim czasie wlepić im na twarz dyplomy, którymi sami się tak chwalili, jakby niczego innego w życiu nie osiągnęli. On zaś zamierzał udowodnić wszystkim, że jakoś tak się stało, że chociaż urodził się jasnowidzem, tak naprawdę był uzdrowicielem, a nie kimś innym.
- No i słusznie. Też pisałem pracę związaną z uzdrawianiem, chociaż zaczepiłem o eliksiry lecznicze. Swoją drogą, muszę skończyć to, nad czym pomagałeś mi pracować, ale odłożyłem receptury na czas egzaminów i wakacji. W pracy jednak wychodziło mi, że to wszystko ma sens – powiedział, dzieląc się dość istotną kwestią, a potem zaklął, wydymając policzki i poruszył się, przez co gondola zakołysała się na boki, ale nie zwrócił na to zbyt wielkiej uwagi. – Akurat teraz, jak skończyłem studia. W takim razie skombinuj zgodę, na zabranie dzieciaków do Munga, wtedy na pewno pokażę im szalone eksperymenty – powiedział, śmiejąc się w głos, gdy zdał sobie sprawę z tego, że nazwał innych uczniów i studentów w taki, a nie inny sposób, jakby sam był starym dziadem. Wyglądało jednak na to, że miał już pełne prawo do tego, żeby właśnie w ten sposób na siebie patrzeć.
Zaraz jednak cała sprawa poszła na bok, kiedy Max postanowił się z nim podzielić kolejną wiedzą, a on mruknął, że coś już chyba wspominał mu na temat tej bransolety. Wysłuchał go uważnie, przy tej okazji kiwając głową, zastanawiając się nad tym, czy to był doskonały pomysł, czy miał jednak swoje wady. Zmarszczył nawet brwi, przez chwilę wpatrując się jedynie w wody laguny, wyglądając teraz o wiele poważniej, niż zazwyczaj, nim ostatecznie pokiwał głową na boki.
- Może być ryzykowne w przypadku pacjentów, którzy nie chcą poddać się leczeniu. Może przechowywać różne eliksiry? Wymaga zdjęcia z ręki, żeby je uzupełnić? – zapytał całkiem rzeczowo, siadając wygodnie, by dosłownie wszystko ustalić. Nie chciał strzelać w ciemno i od razu mówić imiennikowi, że jego pomysł był genialny i na pewno zrobi furorę, bo jednak widział pewne ograniczenia i wolał wiedzieć, czy powinien o nich w razie czego pamiętać.

Niezależność była cholernie ważna w życiu obydwu Maxów. Owszem, można było zagryźć zęby i robić pod czyjeś dyktando, ale ostatecznie nawet najtwardszy człowiek pękał, jeśli ktoś wiecznie próbował mu udowodnić, że nadaje się tylko do przekładania gówna. Solberg zauważył ten uśmiech i odpowiedział podobnym takim, który bez słów przekazywał gryfonowi, że chłopak w niego wierzy i będzie trzymał kciuki za niego i jego sukces.
-Wszystko w Twojej dziedzinie. - Skinął głową, gdy usłyszał o czym imiennik postanowił pisać swoją pracę. -No właśnie byłem ciekaw, jak idą prace. Przez to całe pojebane zamieszanie nie miałem czasu zapytać. - Przyznał szczerze, bo wciąż pamiętał ten temat i bardzo chętnie przyjrzałby się temu, czy Brewer zrobił jakieś postępy w tym temacie. Nie chciał się wpierdalać, ot z ciekawości przejrzeć notatki i posłuchać przemyśleń, by może samemu zainspirować się do stworzenia czegoś nowego. Czegoś, co ludzkość mogłaby uznać za przydatne i co w końcu sprawiłoby, że Felix uwierzyłby we własną wartość. -Wybacz, nie byłem w stanie wcześniej się przekonać, żeby wrócić do tego piekła na ziemi. - Zażartował, choć niekoniecznie. -Myślisz, że dadzą mi ich pod opiekę? Prędzej Pattol zrezygnuje ze znęcania się nad uczniami. - Odpowiedział z sarkazmem, bo już widział jak kadra puszcza go gdziekolwiek poza szkołę bez nadzoru i to jeszcze z dzieciarnią pod opieką. Zbyt wiele uczących w Hogwarcie wciąż pamiętało jego szkolne lata, by tak po prostu dać mu wolną rękę na takie akcje.
Sam już nie pamiętał, czy opowiadał Brewerowi szczegóły dotyczące tego przedmiotu, więc wolał przejść przez te formalności szczególnie, że miał już prototyp, który tylko trzeba było dopracować. Może i w słowniku Solberga oznaczało to więcej pracy niż kosmetyczne poprawki, bo był chorobliwie ambitny, ale nadal, był już bliżej zakończenia pracy niż dalej.
-To już kwestia uzdrowicieli. Pewnie będą musieli podpisać jakąś zgodę z lekarzem prowadzącym, czy coś. - Wzruszył ramionami, bo mało go obchodziło to, jak oni sobie z tym poradzą. On ewentualnie miał dostarczyć narzędzie, nie był w stanie przejść przez wszystkie formalności, na których nawet się nie znał, bo nie siedział w szpitalnym światku. A przynajmniej nie po stronie magimedyka, bo łóżka Munga znał prawie tak dobrze jak własny kociołek. -Może przechowywać wszystko, co tylko jest w formie płynnej. Eliksiry bez problemu można uzupełnić bez ściągania, choć wygodniej jest jednak jak się ją zdejmie z nadgarstka. No i runy sygnalizują, gdy wypstrykasz się ze wszystkich kapsułek, żeby było wiadomo, kiedy trzeba je uzupełnić. - Wyjaśnił, bardzo ceniąc sobie te pytania, bo pewnie wiele osób w ogóle by nie wpadło na to, żeby je zadać.

Dwie gondole za nimi. Jedna podróż odbyła się w akompaniamencie łez, druga omal nie zaprowadziła ich na opuszczoną wyspę, której zdecydowanie nie zamierzali obecnie oglądać. Trzecia gondola była za to w centrum Venetii, mieli więc najwieksze szanse na to, by wynieść z płynięcia nią coś dobrego.
- Smok! No proszę, kto by się spodziewał. Masz jasnowidzów w rodzinie?- skomentował Nicholas, po raz kolejny podając Anabell rękę, by pomóc jej wsiąść do gondoli. Może było w tym coś staromodnego, ale Seaver miał głęboko zakorzenione takie gesty. - Owszem, dlatego wspominałem o spaniu na gondoli. Uwielbiam to kołysanie. A ty? Pływałas statkiem? Lubisz je? No i dodatkowe pytanie. Jakie kwiaty lubisz? Ostatnio wyczarowałem glicynie, ale nie wiem, czy ci się podobały.
Podobało mu się odpowiadanie, podobało mu się też zadawanie własnych, banalnych pytań o drobiazgi, które pomagały mu stworzyć w głowie pełniejszy obraz dziewczyny, z którą mógł powiedzieć, że oficjalnie już się przyjaźnił. Może w tym oficjalnym potwierdzeniu było coś sztywnego, ale on potrzebował jasnej, klarownej decyzji.

- Ha! Zgadłam! - rzekła dumnie, wypinając pierś do przodu! A jednak umiała coś przewidzieć. Miała się z czego cieszyć, jakby nie było.
- Nie no co ty, to był czysty strzał - rzekła rozpromieniona swoim słowem, który w jakimś stopniu się jednak ziścił. Anabell weszła do gondoli z pomocą jego dłoni i zasiadła.
- Ja? Nie, nie miałam okazji pływać statkiem jedynie gondolą taką jak tutaj, nie wydaje mi się, żebym miała chorobę morską - obrócila głowę lekko w bok zastanawiając się, czy tak, aby na pewno było. W sumie nie przypomniała sobie, żeby wymiotowała od fal albo samego faktu, że pływa po jakiejś wodzie, więc ta choroba była jej całkowicie obca.
- Ah tak! Były przepiękne! Co prawda nie był to mój ulubiony kolor, ale same kwiaty zdecydowanie mi się podobały, były takie... magiczne, to chyba najlepsze określenie, jakie mogę teraz użyć - I czy miała swój ulubiony rodzaj kwiatu? Raczej nie, ale może glicyna nią będzie w najbliższej przyszłości.
- Masz jakieś ulubione danie, do którego często wracasz? 

- Może nie do końca strzał? Jak sobie radzisz na wróżbiarstwie? Nawet jak się nie jest jasnowidzącym można mieć pewne przeczucia. Jesteśmy czarodziejami, Bells, magia jest w nas i wokół nas. Czasem trudno mi wierzyć w czyste przypadki. - stwierdził Nicholas, szczerze wierząc w to, co mówił. Kwestia statku z kolei obudziła w nim potrzebę zarażania pasją. - Nigdy? Ani razu? Koniecznie musisz to nadrobić. Obiecuję, że jak będę miał swój statek, to cię zaproszę, a jeśli ci się spodoba, zabiorę cię na wycieczkę po morzu. Śródziemnym najlepiej. Podobno urodziłem się na jego wodach, wyobrażasz to sobie? Urodzić się tu i tu powrócić... Tu odnaleźć rodzinę... Na Merlina, myślałem, że pęknę z dumy, kiedy sie dowiedziałem.  
Pytanie o jedzenie lekko zbiło z tropu Nicholasa, do tego stopnia, że musiał się zamyślić.
- To trudne pytanie. W tej chwili myślę, że najbardziej tęsknię za młodymi ziemniaczkami z koperkiem, takimi które robiła moja przybrana matka.

- Na wróżbiarstwie? A bo ja wiem? Znośnie? Moją średnią jest zadowalający, tak mi się wydaje - wzruszyła lekko ramionami, nie sądziła, że te oceny jakoś odzwierciedlą się na normalny dzień poza szkołą, raczej podchodziła do tego z lekkim przymrużeniem oka.
- Jasnowidz byłby ze mnie marny - mruknęła przewracając oczami, trafić raz na ruski rok to trochę za mało by powiedzieć, że ma jakieś przebłyski innej mocy niż rzucanie czarów czy robienie eliksirów.
- Eee?! Naprawdę bym mogła?! Ale byłoby super! Zdecydowanie byłoby to inne doświadczenie niż pływanie taką gondolą. - Zwłaszcza że statek sam z nazwy jest większy i bardziej bogaty w maszty i inne dodatki, których nazw profesjonalnych totalnie nie znała.
- Odnajdziesz swoją rodzinę - odrzekła pełna wiary.
- O! Koperek! Moja mama swego czasu dużo sadziła tej zieleniny, ale była niedobra, bo wchodziła między zęby. Inaczej! Smak był dobry, ale skutek uboczny niezbyt mi się spodobał - skrzywiła się pod koniec lekko rozbawiona.

- Juz odnalazłem! Przynajmniej dwie osoby, a podobno jest ich tutaj więcej. Nie miałem okazji jeszcze, by ich spotkać. A Harmony, moja kuzynka, obiecała, że wyśle list do swojego ojca, który powiadomi wszystkich w stosowny sposób. Pewnie się domyśliłaś w Dniu Bzu, że rodzina miała mnie za zmarłego. Mnie, moją siostrę, moich rodziców. W moim przypadku, jak widać, okazało sie to nieprawdą.
No i zeszli na przykre tematy. Najwyraźniej tak to już z nim było. Ale Seaver postanowił reanimować pozytywny humor i zaczął zadawać kolejne banalne pytania, które sprawiały mu przyjemność.
- Masz jakieś ulubione kamienie albo metale szlachetne?

- Oh dwójka to naprawdę dobry początek - rzekła zdumiona jeśli jedną z nich jest Harmony, a drugą osobą jest Yuri, a oboje ich zna po części, to naprawdę niezły start.
- I dobrze, że tak się stało - Dzięki temu poznała naprawdę przystojnego faceta w jej oczach. Choć póki co wyglądało na to, że została wpuszczona w friend zone. Ale tak łatwo się nie podda!
- Dzięki temu możemy teraz płynąć gondolą. - Gdy padło pytanie na temat ulubionych kamieni skrzywiła się, nie pamięta, by przywiązywała wagi, do tego typu rzeczy.
- Nie, nie mam żadnego. Jaką cechę powinna mieć przyszła/teraźniejsza dziewczyna? - Bo ona nie wie czy ma dziewczynę, okej? A teraz miała dobry pretekst by się o tym dowiedzieć. Toż to dopiero big brain!

Nicholas słuchał jej z uwagą aż do momentu, kiedy padło ostatnie, kompletnie nieoczekiwane pytanie. Zatkało go, bo zupełnie nie wiedział, jak na to zareagować. Tak naprawdę nie znał tez odpowiedzi.
- Nie wiem. Naprawdę nie wiem, nie wyobrażam sobie w tej chwili, że mógłbym z kimś być. Moje relacje z kobietami są... trudne. - rozmyślał chwilę intensywnie, a potem pokręcił głową przecząco. - Nie. Z pewnością jeszcze długo nie będę mógł rozpatrywać nikogo w takich kategoriach. Tylko bym krzywdził tę osobę przez swoje... rany. Emocjonalne.
Wreszcie otrząsnął się i odrzucił w myslach temat jako zbyt trudny do kontynuowania.
- Z resztą nie ma co snuć domysłów. Póki co nie ma nawet na horyzoncie takiej osoby, więc raczej nie ma potrzeby się nad tym zastanawiać. - Temat uczuć ewidentnie sprawiał mu dyskomfort i Anabell musiała to wyczuć. Troszkę nienaturalnie wesołym tonem zmienił temat i wskazał dziewczynie jakąś wyątkowo ładną kamienicę. - Zobacz jaka wspaniała! Chciałabyś w takiej mieszkać? O mnie już wiesz, że będę mieszkał na statku. A jakie ty masz marzenia?

Słuchała go tak super zaciekawiona, co odpowie na jej pytanie, a  gdy padły pierwsze jego słowa, to już czuła, że odpowiedź będzie nie taka, jakiej oczekiwała. Rozczarowanie i ból w sercu. Teraz dokładnie to poczuła, aż usta jej się zwęziły w wąski pasek, chowając je do środka. Odwróciła głowę gdzieś w bok, zaciskając dłoń w pięść. Powinna zawalczyć, choć odrobinę o to co jej zdaniem jest cenne, ale czy cena będzie adekwatna?
Dlatego też na jego odpowiedź Bell skomentowała głuchą ciszą, która unosiła się wśród nich, jej oczy ożywiły się w momencie gdy padło pytanie.
- Gdybym miała pieniądze świata, zamieszkałabym gdzieś gdzie byłoby spokojnie i blisko do sklepów tych magicznych i niemagicznych, miała własny ogród jak mama i cieszyła się z przygód małych i dużych - Mówiła powoli i rzeczowo. Jej smutek stał się wyraźniejszy, także Nico też bez problemów powinien to wyłapać, nawet jeśli jego inteligencja emocjonalna nie była wysokich lotów.
- A co jeśli... Co jeśli to ja jestem tą osobą, którą ma Ciebie na horyzoncie, co byś mi odpowiedział? I nie, nie mówię tu o stosunkach przyjacielskich - Spytała wprost, inaczej nie mogła umiała wypowiedzieć swoich myśli, chciała mieć przynajmniej pewność, że ona też jedną z tych, których Nico NIE bierze pod uwagę. Po prostu musi to wiedzieć, inaczej te myśli będą ją gnębić dniami  i nocami. Był to temat niewygodny, ale tego nie mogła ot, tak odpuścić, nie mogła, nie teraz, skoro już o tym rozmawiają.

Max nie znosił poniżania. Przeszedł przez takie życie, znał je od podszewki, znał jego smak, znał je tak dobrze, że czasami chciało mu się od tego wszystkiego rzygać. Nic zatem dziwnego, że nie zamierzał do tego znowu wracać i robił wszystko, żeby wyzwolić się z niektórych więzów, żeby pokazać, że jest w stanie osiągnąć więcej. Istniały rzeczy, które go pociągały, które były dla niego ważne i miał świadomość, że zrobi wiele, by je osiągnąć. Kiedyś śmiał się, że zostanie uzdrowicielem dyżurnym i być może taki właśnie był jego cel. Trudno było powiedzieć, ale wszystko wskazywało na to, że nie zamierzał się ani trochę powstrzymywać.
- W końcu muszę ułatwić sobie życie, nie? – powiedział, uśmiechając się kącikiem ust. Zamierzał faktycznie zrobić wszystko, żeby osiągnąć sukces, żeby zrobić krok naprzód, żeby pokonać własne ograniczenia i nawet przekonywał się do tego, by porozmawiać z Laeną, żeby raz jeszcze spróbować zaufać. Jeszcze jeden raz, jeszcze jeden krok, jeszcze jeden ruch. Nie mógł całe życie uciekać dosłownie od wszystkiego, od każdego człowieka, który próbował zmazać złe wrażenie, jakie pozostawili po sobie inni. Westchnął cicho, zamykając na chwilę oczy. – Jak wrócimy, wpadnij do mnie, pokażę ci swoje notatki. Zamierzam spróbować dodać jednak komponenty związane z wróżeniem, chociaż nie jestem pewien, czy eliksir będzie wtedy stabilny. Ale przekonamy się, podejmę kolejną próbę, jak zwolnią mnie z dyżurów w Mungu. W końcu egzaminy to też ważna sprawa – powiedział, uśmiechając się kącikiem ust, dając tym samym znać, że podchodził do stażu.
Zaraz też dodał, że jak skombinuje sobie odpowiedzialnego opiekuna, to na pewno go puszczą z ekipą do Munga. W końcu wtedy jego imiennik, teoretycznie, nie mógłby zrobić niczego złego, a na dokładkę szedł w miejsce, gdzie nie dało się od razu wszystkich zabić. O ile nie wiedziało się, jak tego dokonać. Ale to przemilczał, bo rzecz jasna, w tej chwili nie było to najważniejsze. Tym bardziej że zaczęli rozmawiać o czymś innym, co było niesamowicie istotne.
- Rozumiem, że jest nastawiona na konkretne pory, zgodnie z zaklęciami. Jest w stanie dozować eliksiry doraźnie? Czy nie pracowałeś nad takimi możliwościami? – zapytał jeszcze. Nie wymagał od Maxa nie wiadomo jakich cudów, bo i tak ta bransoletka mogła wiele ułatwiać. Był również pewien, że sam zacząłby ją nosić, gdyby tylko była w stanie zareagować i podać mu właściwy eliksir w przypadku, gdyby nagle padł na środku korytarza w Mungu, porażony wizją, z jaką nie byłby w stanie sobie poradzić.

Rozmarzył się, słuchając o wizji jej domu i starał się sobie przez chwilę wyobrazić siebie w roli mieszkańca takiego lokum. To byłoby nawet przyjemne, ale oczywiście w żadnym stopniu nie mogło zastąpić mieszkania na statku. A potem powiedziała coś, co po raz kolejny wytrąciło go z równowagi. Spojrzał na nią z niepokojem, ale po chwili jego twarz się rozchmurzyła.
- Ale mnie nabrałaś Bells. Przez chwilę myślałem, że mówisz to poważnie. - pokręcił głową nad tą niedorzecznością i ułożył się wygodniej na siedzeniu w gondoli. - Cóż. Gdyby rzeczywiście tak było, miałbym pewność, że nie jesteś tą, której mógłbym szukać. Nie można prawdziwie kochać po niecałych pięciu dniach karnawału. Co ja mówię! Nie minęła jeszcze pełna czwarta doba od naszego pierwszego spotkania. Gdyby to była prawda, nie mogłoby być mowy o dalszej przyjaźni. Tylko byśmy ranili siebie nawzajem. Nie mogę sobie pozwolić na zniszczenie życia takiej młodej dziewczynie tylko dlatego, że hormony zawróciły jej w głowie.
Westchnął, pochmurniejąc.
- Nie, Bells. To by znaczyło, że jestem tylko przelotnym zauroczeniem. Nie zniósłbym tej myśli.
Nagle poczuł, że robi mu się bardzo niekomfortowo w tej gondoli. No ale ona tylko żartowała, prawda? Nie mogła przecież mówić poważnie. Miał o niej za wysokie mniemanie, by uwierzyć, że mogłaby mieć takie siano w głowie.

Nie sądziła, że Nicholas zrozumie to co miała na myśli, patrząc od początku to chyba tylko złudne nadzieje na coś głębszego. Nie sądziła, że źle go oceniła, wręcz przeciwnie, był dla niej w jakiś sposób niesamowity i tak bardzo utalentowany, jak sam mógł tego nie widzieć?! Skoro sama niewiele umiała i posiadała. I coś czuła, że ich relacja ponownie wraca na grząski grunt. To raczej nie brzmiało na nic dobrego.
On sądził, że to był żart?! Aż się w niej krew zagotowała, przez co tylko mocniej zacisnęła pięści na własnych kolanach. Naprawdę sądził, że mówiłaby to tylko w żartach?!
Jeżeli ktoś kiedyś powiedział, że miłość nie wybiera, to ona musiałaby na tyle głupia, że w to uwierzyła, a teraz po prostu tego dowodem są jego słowa. A więc jednak nie miała szansy i była mniejsza niż zerowa.
Już chyba nawet nie wiedziała i nie chciała nawet jakoś za bardzo na to reagować, może po prostu zrezygnuje z uczucia, które w niej powstało? Gdzieś głęboko w sercu, nawet jeśli to tylko "głupie zauroczenie".
- Przynajmniej wiem, że odrzuciłeś moje uczucia, dziękuję za tą informację - odrzekła spoglądając w ziemię. Całą resztę przejażdżki patrzyła gdzieś w bok, ukrywając swoje spływające po policzku łży.

A jednak się pomylił. Był kompletnym idiotą jeśli chodziło o czytanie uczuć i właśnie jego głupota zbierała ostateczne żniwo. Ale tych słów, a przede wszystkim tych łez nie mógł zinterpretować błędnie, bo po prostu się nie dało. Sam również nie wiedział, co odpowiedzieć. Nie wiedział, skąd jej w ogóle przyszedł do głowy taki pomysł, nie mógł zrozumieć, skąd tak niespodziewanie w tak krótkim czasie mogło w niej wyrosnąć uczucie. Ale tak. To była prawda, tak się stało. A skoro zło już się wydarzyło, musiał sobie jakoś z tym radzić.
- Naprawdę mi przykro, Anabell. - powiedział, bo niewiele więcej mógł zrobić. Swoje stanowisko wygłosił już wcześniej, nieświadom, że rzeczywiście dziewczyna była adresatką jego słów. Kiedy dopłynęli na miejsce, jak zwykle podał jej rękę, by pomóc wysiąść z gondoli. - Odprowadzić cię do Koloseum?

+

Wytarła łzy brzegiem swojego nadgarstka gdy tylko dopływali do brzegu i starała się jakoś w miarę ogarnąć gdy dopływali do brzegu. Dzięki temu stała się już całkiem markotna i za bardzo nie miała już ochoty na rozmowę, może na jakiś czas. Przynajmniej spróbowała co nie? Szkoda tylko, że jej plany poszły w łby. A więc jednak ta relacja nie miała szans na przetrwanie? Czy raczej jej emocje, które były nieadekwatne do osoby, które je skierowała? Nie miała zielonego pojęcia. Ale wiedziała, że w tej relacji nie znajdzie głębszych uczuć, a może straciła tę relację na zawsze? Nie, nie powinna aż tak krytycznie do tego podchodzić.
- Nie, poradzę sobie. Dziękuję - rzekła krótko, a więc nie tylko poznała kogoś fajnego, ale i równie szybko zepsuła sobie tę relację, brawo ja.

z/t dla mnie i Nicholasa

+