Spacerował pomiędzy straganami z pamiątkami bez większego przekonania, po prostu przyglądając się temu, co mógł tutaj znaleźć. Nie było tego jakoś mało, tak więc jego spojrzenie uciekało co jakiś czas w jedną, to w drugą stronę, kiedy błądził gdzieś myślami. Nie zastanawiał się nad niczym szczególnym, poza tym, że było mu naprawdę gorąco, nawet w lekkich ubraniach, jakie miał założone. Nawet cienka fedora nie mogła ochronić go przed żarem, jaki lał się z nieba, powodując, że miał ochotę uciec gdzie pieprz rośnie. Tylko, znowu, siedzenie w pokoju albo nieustannie uciekanie na tę łąkę pod miastem, nie było dobrym rozwiązaniem. Przyjechał tutaj, żeby odpocząć od pracy i spojrzeń swojej rodziny, tymczasem znalazł się w miejscu, z którego trudno było mu się w ogóle ruszyć. To było zdaniem Fredericka całkowicie beznadziejne, ale dokładnie takie było również siedzenie na miejscu i płakanie nad rozlanym mlekiem.
Ostatecznie więc, kiedy jeden z jego współlokatorów wybrał się na poszukiwanie pamiątek, skierował się wraz z nim w stronę straganów, zastanawiając się, co właściwie można było tutaj znaleźć. Nie była to ciekawość, którą musiał na pewno zadowolić, bo nie był jakimś przesadnym kolekcjonerem najróżniejszych dóbr, ale wydawało mu się, że lepiej było rozeznać się w temacie. Zawsze istniał cień szansy, że mógł znaleźć coś mało przyjemnego, czym mógłby po prostu uraczyć Josephine, gdy ta zacznie za bardzo zadzierać nosa, sprawiając przy tej okazji problemy.
- Połowa z tego produkowana jest tylko ze względu na turystów – mruknął w końcu, chociaż trudno było powiedzieć, czy to był jego sposób na zagajenie rozmowy, czy po prostu miał idiotyczny zwyczaj mówienia do samego siebie. Obie te możliwości były bardzo prawdopodobne, skoro był z niego taki beznadziejny, antyspołeczny przypadek.

Urlop w dużej mierze już przeminął, a on wiedział, że musi kupić parę rzeczy. Nie chciał odkładać tego na ostatnią chwilę, więc postanowił w końcu wybrać się w okolicę straganów. Powiedział o tym na głos w pokoju i ze zdziwieniem przekonał się, że Shercliffe postanowił iść z nim. Do tej pory raczej nie mieli okazji za bardzo się poznać i pogadać, poza przedstawieniem się sobie i  okazjonalną wymianą kurtuazji.
-To na pewno. Mieszkając w Londynie też nie bawią Cię raczej te wszystkie kubki i parasolki z flagą. - Zgodził się, bez względu na to, czy Fred mówił do siebie, czy też nie. -Szukasz czegoś konkretnego? - Zapytał, rozglądając się wokół za czymkolwiek, co przyciągnie jego wzrok. Nie do końca lubił łazić po takich miejscach, gdzie wiele rzeczy nadawało się do jednorazowego użycia i było faktycznie turystyczną pułapką. Max liczył jednak na to, że uda mu się znaleźć wśród tej tandety coś wyjątkowego. Pytanie tylko, gdzie tego szukać.

Mógł się dziwić, to było całkowicie zrozumiałe. Ostatecznie bowiem Frederick naprawdę nie był zbyt rozmowny i musiał przyznać, że lepiej szło mu poznawanie kota Maximiliana, niż jego samego. Nie wiedział również, na ile właściwie miał się wtrącać między chłopaka a Salazara, bo widział, że coś między nimi było, chociaż nie wiedział co dokładnie. I nie bardzo miał ochotę się dowiadywać, nie był bowiem żadną plotkarą, a podobne rzeczy najczęściej w ogóle go nie interesowały. O ile oczywiście nie mógł później wbić komuś szpilki, tym samym odsłaniając przed nim niewygodną, bardzo przykrą prawdę, która bardzo długo uciekała tej osobie, która nie chciała wejść wprost w jej oczy. Może właśnie dlatego uznał, że pójdzie na ten spacer, na te zakupy, czy co oni właściwie tutaj robili, kręcąc się między tym całym turystycznym bałaganem.
- Właściwie nigdy nie bawiły mnie takie rzeczy. Nawet na innych wyjazdach – przyznał, brzmiąc na nieznacznie znudzonego. Był marudny, bo po prostu taki był, życie nie było dla niego i wiecznie go czymś irytowało, ale skoro już nie siedział w swoim bunkrze, to coś musiał robić, czymś musiał się zająć, a nie tylko jęczeć i stękać, jakby był starym dziadem. Nie skończył nawet trzydziestu lat, więc tak naprawdę mógł spokojnie zachowywać się podobnie do swojego towarzysza, ale coś go powstrzymywało.
- Nie, nie sądzę, żebym znalazł tutaj cokolwiek związanego z astronomią. Chyba że trafię na coś bardzo niepoważnego, co mogłoby okazać się niezwykle nietrafionym podarunkiem – stwierdził, uśmiechając się uprzejmie, chociaż jego lodowate spojrzenie wskazywało na to, że zamierzał komuś wrzucić łajnobombę do łóżka albo zrobić coś podobnego, licząc na to, że ta osoba przestanie go prześladować albo w końcu zamknie buzię.

Fakt, że Frederick i Grom się poniekąd zakumplowali, był niesamowity. Może to ich wspólna niechęć do istot ludzkich połączyła ich dusze, bo przecież kot nie przepadał za towarzystwem tak samo, jak Shercliffe. Na szczęście mężczyzna nie pchał się w relację Solberga i Paco, bo znając życie nie przyniosłoby to niczego dobrego. Poza tym, dla kogoś, kto nie siedział w tym bagnie od początku, ciężko było w ogóle jakoś zrozumieć zawiłości ich związku, których Max niezbyt lubił tłumaczyć szczególnie osobom, których za dobrze nie znał.
-A ja lubię czasem poszperać. Można trafić na prawdziwe perełki, chociaż to raczej w tych mniej turystycznych uliczkach. - Przyznał, wzruszając ramionami. Wiele wyjazdów miał za sobą i wiele fantów przywlókł z różnych zakątków. Często były to po prostu używki, ale czasem naprawdę udało mu się dorwać coś wyjątkowo przydatnego, czego nigdzie indziej nie widział.
-Astronomią? Siedzisz w gwiazdach? - Zapytał, ani to z radością, ani ze zdegustowaniem. Ot tak neutralnie rzucił pytaniem, próbując dowiedzieć się czegokolwiek o tymczasowym współlokatorze. Z zaciekawieniem dostrzegł błysk w jego oku, który podpowiedział Maxowi, że może, mimo wszystko, Shercliffe wcale nie jest tak do końca zgorzkniałym marudą, na jakiego się kreował. -Coś niepoważnego powiadasz? Pomogę Ci się rozejrzeć. Jestem ciekaw, jak bawią się tutaj, w Venetii. - Wyszczerzył się radośnie. O ile łajnobomba, czy cukierki lesera były klasykiem dla każdego żartownisia, tak czasem trzeba było poszerzyć swój asortyment, zainspirować się i spróbować czegoś nowego, zamiast ciągle iść na łatwiznę, utartymi przez pokolenia ścieżkami.

Frederick był takim człowiekiem, po którym można było się spodziewać dosłownie wszystkiego. Nie pasował nigdzie, do żadnego schematu, całym sobą przedstawiał jakieś dziwne obrazy, zachowywał się nie tak, jak powinien i nie było niczego dziwnego w tym, że zdołał dogadać się z kotem. Ten przynajmniej nie miał problemów sercowych i nie zachowywał się, jakby dostał rui, czy czegoś podobnego. Shercliffe był ostatnią osobą, która była skłonna pchać się w cudze relacje, skoro jego własne były tak beznadziejne, że szkoda było o nich mówić. To, że uważał Salazara za dupka i znudzonego starucha, było jego prywatną opinią i nie zamierzał się nią z nikim dzielić, może poza głównym zainteresowanym, który doskonale wiedział, że opiekun zwierząt był nie tylko nudny, jak flaki z olejem, ale również bezczelnie wręcz szczery, nie dostrzegając w tym niczego problematycznego.
- To brzmi, jakbyś doskonale wiedział, gdzie dostać mniej legalne przedmioty – zauważył bez ogródek na stwierdzenie młodszego mężczyzny, nic sobie nie robiąc z tego, że właściwie może powinien się w tej chwili ugryźć w język, uważając na to, co robił. Nie martwił się jednak za mocno, bo jego ojciec nauczył go, że nielegalny handel znajduje się tuż obok legalnego i tak jakoś wyszło, że właśnie przez to znał i Moralesa i Diaza.
- Tak. To dość interesujący temat i można z nich naprawdę sporo wyczytać, kiedy tylko poświęci się im nieco więcej czasu, niż marne dwie minuty na zajęciach – wyjaśnił prosto, rozglądając się po okolicy, wzdychając ledwie dosłyszalnie, bo otaczały ich jedynie przedmioty, które zdecydowanie zostały nastawione na turystów, a nie na coś więcej, nie na kogoś więcej. Nie przejmował się również tym, że w jego głosie dało się wyczuć cień nagany, jakby chciał powiedzieć, że każdy, kto nie poświęcał czasu astronomii, był głupi.
- Coś, co zdecydowanie mogłoby zostać uznane za niestosowny prezent – wyjaśnił, marszcząc lekko brwi i spojrzał na Maximiliana. – Cóż, coś, co można by dać ze szczerego serca, a następnie dostać za to w twarz – dodał, zastanawiając się, czy był to sposób na sprowokowanie Josephine, czy jednak nie i musiał ją lepiej poznać, żeby móc ją odpowiednio podejść.

W ocenie Salazara aż tak się nie mylił. Mężczyzna był bardziej dupkiem niż czułym człowiekiem o niewinnym sercu, a jednak mimo to, Morales zdołał zaskarbić sobie sympatię Maxa. Możliwe, że obydwoje mieli po prostu zbyt pokrzywione życie i ciągnęło ich do toksycznych relacji, a może właśnie takich partnerów potrzebowali. Tego już chyba nikt nie był w stanie jasno określić, a czas miał pokazać, czy cokolwiek z tego związku miało sens, czy tylko po raz kolejny się oszukiwali.
-Powiedzmy, że wiem jak taką wiedzę posiąść. - Wzruszył ramionami, a w jego oczach pojawił się tajemniczy błysk. Nie miał zamiaru specjalnie ukrywać akurat tego faktu. Zadawał się z Moralesem, a nie był na tyle głupi, żeby nie domyślić się, w czym ten macza palce nawet, jeśli nie spotkaliby się w sposób, jaki miało to miejsce.
-Mi za bardzo kojarzą się z wróżbiarskimi bzdurami, choć mugolska astronomia zawsze mnie dość ciekawiła. Magia zepsuła mi pogląd na te sprawy. I nie tylko te. - Przyznał bez ogródek, ciekaw czy Fred ma podobne odczucia, czy może jednak bawi się w jasnowidzenie i całe to czytanie przeszłości.
-Chyba doskonale Cię rozumiem. Mogę pomóc Ci szukać, jeśli chcesz. - Zaproponował, nie mając pojęcia, że prezent ma być dla Josephine, którą przecież darzył sympatią.

- Użyteczne – powiedział w sposób, który jasno pokazywał, że było to coś, co go interesowało. Sam również wiedział, jak być na bakier z prawem, wychował się w domu, gdzie nie wszystko było tak piękne i legalne, jak myśleli ludzie z zewnątrz. Gdzie nie każde magiczne stworzenie było noszone na rękach, a przynajmniej takie odnosił wrażenie po tych wszystkich latach. Jednocześnie jednak Frederick nie robił żadnych dalszych kroków naprzód, bo nie mógł tak po prostu zapytać Maxa, czym się zajmował i do czego właściwie miał dojścia. To były rzeczy, jakich można było dowiedzieć się później, stopniowo, kiedy już zyskiwało się czyjeś zaufanie, a nie skacząc na głęboką wodę. Wtedy można było sobie złamać kark, nic więcej.
- To dość spore różnice. Mapa nieba nie opowiada bzdur o tym, jaki jesteś, skoro urodziłeś się jako wodnik, czy coś podobnego. Astronomia ma w sobie coś więcej, niż mity na niebie, dzięki niej można określać najróżniejsze rzeczy, dokładnie tak, jak robili to starożytni – odpowiedział, unosząc lekko brew, na znak, że nie był do końca przekonany, czy Max dostrzegał różnicę między astronomią i wróżbiarstwem. Swoją drogą, ciekawe było to, że Frederick faktycznie znał się na nocnym niebie, na gwiazdach, na planetach i wszystkim, co się z tym wiązało, a teraz zadawał się z kimś, kto był jasnowidzem, a zatem grzebał w herbacianych fusach, twierdząc, że jest w nich zapisana przyszłość. To było w pewnym sensie mocno komiczne zderzenie, które w jakiś sposób go bawiło.
- W takim razie co wybrałbyś na moim miejscu? – zapytał po prostu, rozglądając się dalej, wsuwając dłonie w kieszenie lnianych spodni, mając nadzieję, że upał nieco zelżeje i nie będzie musiał się dalej smażyć, jak jakaś skwarka na patelni.

Skinął głową zaskoczony, jak zaskakująco miło przebiegało to ich wspólne wyjście. Miał Freda z gbura i mruka, a jak się okazało, chłopak po prostu nie tryskał przesadnym optymizmem, ale nie oznaczało to, że nie był dobrym kompanem do rozmowy.
-Zgadzam się. - Odpowiedział krótko, nie ciągnąc tematu, skoro Shercliffe też nie był do tego skory. Faktycznie raczej nie rozmawiało się z pierwszym lepszym typem o podobnym zamiłowaniach i Max dobrze o tym wiedział, zachowując bardziej szczegółowe informacje dla siebie. Warto było jednak wiedzieć, że mężczyzna nie do końca tępił takie praktyki. To otwierało drzwi do ewentualnych rozmów w przyszłości.
-Mi kojarzy się to przede wszystkim z nawigacją. A przynajmniej kojarzyło, nim Hogwart całkiem nie zepsuł mi poglądu na te sprawy. To tam zrodziło się we mnie to chore połączenie nieba i wróżb, bo wszędzie to łączyli. - Wyjaśnił, dając do zrozumienia, że nie jest aż takim idiotą i dobrze wie, że gwiazdy mają zupełnie inną, zdecydowanie ważniejszą rolę niż opowiadanie, co zje się jutro na śniadanie i czy ojciec wróci z tym zjebanym mlekiem, czy wypierdoli zaszyć się na jakiejś pustyni. Sam mimo nienawiści do jasnowidzów, przyjaźnił się z jednym i uważał go za ogarniętego człowieka. Ba, nawet współczuł mu skutków wizji, z którymi musiał się męczyć, co nie zmieniało faktu, że wolał odstrzelić sobie chuja niż uwierzyć w to całe wróżbiarskie pierdolenie.
-Nie widzę tu niczego, co by pasowało do podobnego użytku. Najbliżej jest chyba ta kołatka z lirą, ale nawet ona wydaje mi się denna. - Przyznał, przechodząc do kolejnego stoiska w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby przypaść im do gustu.

Dla większości ludzi Frederick był gburem. Prawdę powiedziawszy, dla samego siebie nim był, nie czując się z tego powodu źle, czy w jakikolwiek sposób niewłaściwie. Nie lubił ludzi, nie ukrywał tego, nie spędzał z nimi całego swojego czasu, stronił od nich, uciekał, kiedy było to możliwe i dobierał sobie towarzystwo tak, by mu w pewnym sensie odpowiadało. To pewnie nie było właściwe, ale prawdę mówiąc, ani trochę go nie interesowało. Taki już był, tak się wychował, tak się czuł i nic nie mogło tego zmienić. Nie, koniec kropka, nie było takiej opcji. Może właśnie dlatego jedynie skinął głową na uwagę Maxa, a później uniósł lekko brwi, gdy ten odezwał się ponownie.
- To, że niektóre dziedziny nauki są sobie pokrewne, najczęściej szkodzi jednej z nich. Nigdy nie wierzyłem w te całe fusy z herbaty i nie widzę, jak gwiazdy mogą opowiadać o przyszłości, więc tak, zdecydowanie używam ich do nawigacji. Jeśli tak chcesz to nazwać - wyjaśnił spokojnie, nie mając ochoty zagłębiać się w temat, skoro jego rozmówca również nie wydawał się być tą kwestią jakoś niesamowicie zaciekawiony. Owszem, wyraził swoje zdanie, ale Frederick był pewien, że zdecydowanie nie po to, żeby coś z tym zrobić. Dlatego też zostawił to, podchodząc za nim do jednego ze straganów, by wznieść oczy ku niebu na widok bzdur, jakie tu sprzedawano.
- Nie, to zdecydowanie nie odpowiada moim poszukiwaniom. Niektórzy mogliby nawet uznać to za dość elegancki dodatek - stwierdził, kręcąc głową i skierował się dalej, ku kolejnym stoiskom, by spojrzeć na to, co tam oferowano, ale musiał przyznać, że jeśli w innych miejscach widział dziadostwo, tak w Venetii osiągnęło ono szczyt absurdu.

Val szła przed siebie jak żywy trup. Tak długo marzyła o romantycznej miłości i  końcu strzała amora kogoś trafiła. Jaka wielka szkoda, że wcale nie chodziło o nią.
Artie i Remy. Wciąż nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała w łaźni. Zmiotło ją to mentalnie z powierzchni. Nie jadła, nie spała. Nawet oddech miała jakiś taki płytki. Już prawie w ogóle się nie uśmiechała. Przecież to był dla niej koniec świata.
Niemniej pomimo osobistych dramatów życie toczy się dalej. Słońce wzeszło, nastał nowy dzień i to, co tak długo odkładała w czasie. Kupowanie pamiątek z najgorszych wakacji w jej życiu.
Przeglądała obojętnie rupiecie, na niczym szczególnym nie zawieszając na razie oka. Była bardzo blada i rozkojarzona. Po oczach widać było, że płakała. Wybierała obojętnie pamiątki dla mamy, dla… no cóż, nikogo innego nie miała. Mogła jeszcze co najwyżej kupić coś dla siebie.
Postąpiła krok naprzód i bum. Wpadła na kogoś. O kurde, to twój dzień, nie ma co dziewczyno.
- Przepraszam - bąknęła, na wpół przytomna.

Przyszła tutaj głównie z myślą o swoich rodzica, braciach, być może kupi coś Cassandrze na pamiątkę, w sumie miała duży wybór jeżeli chodzi o to co wybrać. Przez ułamek sekundy nawet pomyślała o Nicholasie, w końcu mogłaby mu kupić coś na pożegnanie wakacji, choć gdy teraz wspomina to co działo się w gondoli serce ją rozrywa od środka, czy naprawdę aż takiego pecha miała do wybrania sobie faceta? Nawet nie była pewna czy spotkają się po raz ponowny po tym co się zadziało, a jej serce zostało złamane przez wakacyjne zauroczenie.
Gdy ktoś ją szturchnął, straciła na chwilę równowagę, lecz po chwili ktoś stojący obok pomógł jej utrzymać ciało w pionie. Anabell miała oczy przekrwione od łez, a rękaw w nadgarstku prawej reki mokry od łez. Po tym co się stało, nawet jedzenie przestało jej smakować i zdecydowanie wyglądała jak wrak człowieka niż ktoś, kto powinien cieszyć się aktualnymi wakacjami.
Gdy spojrzała na dziewczynę swoimi oczami, westchnęła cicho pod nosem.
 - Hej, chyba obie miałyśmy jakiś słabszy dzień? - powiedziała z obojętnością w głosie, jakby było już jej wszystko jedno, co się stanie. A może to i dobrze?

Każdy jakieś wady miał i Maxa nie obchodziło, czy ktoś lubował się w truskawkach, czy gównie. Dopóki nie próbowano wpływać na jego życie i specjalnie go wkurwiać, otwarcie podchodził do innych czując, że każdy może mieć coś ciekawego do przekazania. Fred nie był w tym wypadku wyjątkiem. A nawet nie był też najgorszym współlokatorem, co udowodnił fakt, że Grom nie wydłubywał mu oczu, gdy ten spał.
-Zgadzam się nie tylko w tym wypadku. Konieczność posiadania wiedzy medycznej do warzenia eliksirów zawsze była dla mnie odrzucająca. Jak widzę wiggenowy, dostaję potężnych mdłości, a przecież eliksiry kocham. - Porównał przypadek gwiazd do czegoś, co było bliższe jego sercu. Miał wrażenie, że patrzyli na pewne sprawy podobnie mimo, że zaczęli od dziedzin, które wcale aż tak Maxa nie obchodziły.
Przyjrzał się kolejnej wystawce, po kolei obczajając każdy przedmiot. Niestety, nie widział tu niczego, co mogłoby się nadawać jako prezent opisany przez Freda. Co więcej,  nie widział też niczego, co chciałby zabrać ze sobą na pamiątkę.
-Tak, wygląda za ładnie. - Zgodził się, odchodząc od stoiska i odpalając szluga. -Może faktycznie lepiej poszukać po bocznych uliczkach. - Uśmiechnął się lisio, a następnie skierował ich kroki do ostatniego sklepikarza, który nie miał do zaoferowania nic więcej niż jego poprzednicy.

- Chyba tak - mruknęła Val, zerkając to na jej oczy, to na mokry od łez rękaw. Oho, jak widać nie tylko ona miała jakiś beznadziejny humor. Przez chwilę pomyślała z ciekawością, jaka jest twoja historia. Ale potem przybrała obojętny wyraz twarzy. Co ją to w sumie teraz obchodzi.
Nie wróciła od razu do przeglądania pamiątek. Zatrzymała spojrzenie na twarzy dziewczyny, którą znała tylko z widzenia - chodziły razem do szkoły. Przez chwilę wyglądała, jakby coś kalkulowała. Wreszcie wyciągnęła do niej rękę i rzuciła z całą sympatią, na jaką byłą ją w tej chwili stać.
- Cześć, jestem Valerie. Chyba nie miałyśmy okazji nigdy się poznać - próbowała się uśmiechnąć, ale niezbyt jej to wyszło. Zastanawiała się przez chwilę czy i ona pójdzie szybko w swoją stronę, jak każdy znajomy, którego mijała po drodze tutaj. Nie. Została. Puchonka posłała jej porozumiewawcze spojrzenie.
- Ale kaszana, co? - mruknęła, nie uściślając czy chodzi o ich obecną sytuację czy pamiątki. Które wcale nie były znowu takie złe, po prostu… dla Val wszystko aktualnie takie było. Po prostu do dupy.

Potrzebowała czasu, aby wrócić do swojej starej ja, ale póki co była w dołku, a ten dołek był zdecydowanie bardzo głęboki i niezachęcający by w niego wpadać. Ale jak się powiedziało a, to trzeba też i b, ależ ona była głupia, mówiąc Nico o swoich uczuciach, teraz ma do siebie o to żal i gdyby mogła, cofnęłaby czas, tylko po to, aby powiedzieć mu o tym, że jej słowa to tylko nieśmieszny żart. Czy właśnie przewaliła swoją nowo rozkwitającą przyjaźń?
- Hej, Anabell miło mi. Kojarzę Cię ze szkoły - zagadała trochę od niechcenia, widać obie były aktualnie w dość kiepskim stanie nie tylko fizycznym, ale i zapewne emocjonalnym. Uścisnęła również jej dłoń na powitanie.
- Kaszana to mało powiedziane, zdaje mi się, że właśnie rozwaliłam sobie wakacyjną przyjaźń - przewróciła oczami trochę to z obojętności, a trochę z własnej głupoty. Czasami naprawdę chciałaby mieć takie super moce, co pomagają jej cofnąć czas, a nuż nie spierdoliłaby tego tak jak teraz.

Annabell. Ładnie imię, stwierdziła Val przestępując nerwowo z nogi na nogę. Od jakiegoś czasu czuła nie tylko smutek, ale i stres. Bo przecież tajemnica, którą w sobie skrywała może jakimś sposobem wyjść na jaw. Była na tyle samoświadoma, żeby wiedzieć, że czasami jest głupią gadułą. Ogólnie w swojej ocenie była istną kretynką.
Tak jak Ślizgonce przemknął przez myśli Nico, tak ona nie widziała przed oczami twarzy Artiego a… Remy. Jej rozmarzone oczy, gdy o nim mówiła. Słyszała jej cudowny, miękki i delikatny głos. Czuła, jak podekscytowana ściska jej dłoń. Cholera jasna, jakie to było niesprawiedliwe!
- No właśnie. Szkoła, o Boże - mruknęła Val, bo Bells przypomniała jej, że przecież za niedługo kończą się wakacje. I do tej całej dramy dojdzie przecież jeszcze nauka.
Wysłuchała tego, co ma do powiedzenia nieznajoma, uścisnęła jej dłoń (z krążeniem u Val nie było ostatnio najlepiej, toteż Annabell mogła zauważyć jak zimna ona jest)  po czym posłała w jej stronę nikły uśmiech.
- W takim razie nie jestem sama - rzuciła wymijająco, bo choć przyjaźń, która w jej ocenie wisiała na włosku nie była tylko wakacyjna, to nie chciała się tą informacją dzielić. Każdy kto je znał wiedział, że Rems i Val trzymają się razem. Nie mogła zaryzykować, że ktokolwiek zacznie plotkować o przyczynie ich ewentualnego rozłamu. - Masz jakiś pomysł. Jak te tragiczne wakacje jeszcze jakoś uratować?
Wzruszyła ramionami i spojrzała na dziewczynę. Co dwie głowy to nie jedna, skoro obie już cierpiały to może przynajmniej wzajemnie poprawią sobie jakoś humor. W międzyczasie kupiła pamiątkę dla siebie, dla mamy i… nie, będzie rozpieszczać jej nowego partnera. Niech kiep się goni.

Spojrzała na pamiątki, zdecydowała się jednak kupić coś dla Cass, rodziców i braci. Wahała się pod koniec czy powinna jednak coś kupować dla Nicholasa. Kupiła, ale nawet nie była pewna czy pamiątkę wręczy mu, czy jednak ostatecznie zrezygnuje i nic z tego nie wyjdzie.
- A ja wiem? - Wzruszyła ramionami - Nie koniecznie - odrzekła zgodnie z prawdą, bała się, że teraz będzie na nią inaczej patrzał, jak wie, co do niego czuje i że przestanie z nią rozmawiać. Czuła się w kropce i nie wiedziała, co z tym zrobić, jak ruszyć do przodu, może powinna przeprosić za to co powiedziała?
- W sumie boję się zacząć z nim rozmawiać i nie wiem, czy to zrobię do końca wakacji - dodała zgodnie ze swoją prawdą, czy unikanie go miało teraz sens?

@Valerie Lloyd

Strach. Na Merlina, jak ona dobrze znała ostatnio to uczucie.
Spojrzała na Annabelle, kwitując w myślach, że kupiła sporo pamiątek. No cóż, ona przynajmniej miała dla kogo żyć. To znaczy… Val też, w końcu była mama choć ostatnio tak źle się ze sobą dogadywały. No ale cóż, to jeszcze nie powód, aby całkowicie tracić kontakt.
- Ja to chętnie bym się napiła - powiedziała Puchonka, po raz pierwszy w życiu znajdując ujście swoich problemów na dnie szklanki. No cóż, przynajmniej mentalnie, bowiem tak naprawdę wcale nie zaczęła jeszcze imprezować. Jeszcze.
- Kimkolwiek jest ten tajemniczy on, olej go. Skoro źle cię potraktował, nie jest warty twojej uwagi. - Val poprawiła ramię torby, do której schowała fiolkę ze szkła murano. Na głowę z kolei założyła kapelusz gondoliera, który wybrała dla rodzicielki.
Ach, a propos unikania była ciekawa co o Remy. Nie widziała jej od czasu feralnego spotkania w łaźni, a wypadałoby do niej jutro chociaż napisać, bo zbliżały się jej urodziny. Biła się w myślach czy przychodzić na jej imprezę, co w tych okolicznościach będzie na niej no cóż, po prostu trudne.
- Kupiłaś już wszystko? - zagaiła z sympatią, gotowa pójść z nieznajomą w stronę najbliżej karafki wina. Czemu nie, przecież tylko alkoholicy piją w samotności.

- Też bym się czegoś napiła w sumie, najlepiej jakiegoś alkoholu może - Ani kawa ani herbata nie są w tej chwili jej potrzebne, raczej coś mocniejszego by się tu przydało na skołowane nerwy, a skoro miała to być przyjaźń czy też relacja tylko wakacyjna, może faktycznie lepiej olać typa i zrobić jakąś karierę? Jako mugolska kucharka na przykład? A to brzmi jak plan na życie. O! Albo krawcowa! Też niezłe. Podobało jej się to bardziej niż użalanie się nad sobą.
- Masz rację i tak kupiłam wszystko. - Przez te wszystkie atrakcje zapomniała kompletnie o nadchodzących urodzinach Remy! Także pospiesznie kupiła jeszcze jedną rzecz extra i zadowolona schowała do torby, a co się tak nie zmieściło, włożyła na głowę, na przykład kapelusz.

Kupione rzeczy:
- Szal z koronki burano - 30g
- Kapelusz gondoliera - 70g
- Wenecki papier marmurowy - 20g

Prawda była taka, że Frederick był skłonny poznać każdego, o ile ten ktoś mu się nie narzucał, o ile nie wciskał na upartego nosa w nieswoje sprawy, jeśli nie próbował zrobić z niego jakiegoś podnóżka, który opowiadałby wspaniałe historyjki, bawiąc tym wszystkich dookoła. Dlatego też całkiem dobrze rozmawiało mu się z Maximilianem, który wyraźnie nie oczekiwał niczego podobnego, pozwalając na to, żeby czas płynął, a ich urywkowe uwagi nie miały tak naprawdę wielkiego znaczenia. Zostawili sobie oczywiście wskazówki dotyczące tego, że nie do końca byli tacy, jak to pokazywali, że znali o wiele mroczniejsze ścieżki tego życia, ale na razie nie było to coś, co zamierzali poruszać.
- Mn, zdaje się, że rozumiem, co masz na myśli. Wszystko można obrzydzić, jeśli przyłoży się do tego odpowiednio rękę – stwierdził, kiwając lekko głową, bo miał świadomość, że nie było sensu niczego więcej tutaj dodawać. Zrozumieli się i mogli skoncentrować się na czymś innym, na czymś zdecydowanie łatwiejszym, a jednocześnie, jak odnosił wrażenie, naprawdę niewykonalnym w tym miejscu.
- Wszystko wygląda dokładnie tak, jakby zostało skrojone pod nudnych turystów, którzy nie mają własnego gustu. Ani rozumu – mruknął, kiedy oddalili się od ostatniego straganu, rozglądając się przy tej okazji, zastanawiając się, czy było jeszcze jakieś miejsce, w które mogliby zajrzeć i przekonać się, czy nie znajdą tam czegoś ciekawego, co byłoby w stanie spełnić jego wygórowane nadzieje. – W takim razie zapraszam na spacer w nieco bardziej ocienione alejki – stwierdził zupełnie zwyczajnie, dokładnie tak, jakby rozmawiali o pogodzie, a nie czymś innym.

+

Max nie szukał sensu ani w życiu, ani w relacjach z innymi. Oczywiście, warto było mieć wartościowe kontakty, ale nie gonił za nimi. Te, które udało mu się nawiązać, powstały naturalnie, same nawinęły się gdzieś po drodze i trwały do teraz z lepszym, lub gorszym rozwojem. Jak miało być z Frederickiem mógł pokazać tylko czas. Na razie nie skakali sobie do gardeł, a to już był jakiś pozytywny znak.
-No i czasem mam ochotę tę rękę odgryźć i wysrać, żeby już niczego więcej nie psuła. - Dopełnił humorystycznie, bo owszem, Shercliffe idealnie zrozumiał, co chłopak miał na myśli nawet, jeśli sam zdawał się być średnio zainteresowany czymkolwiek. Pozory jednak często myliły i Solberg wiedział o tym doskonale. Postanowił więc zapamiętać sobie ten fragment o astronomii, bo kto wie, może kiedyś ta wiedza umili im czas.
-Bo tak najłatwiej nabić galeony. Ludzie rzadko kiedy szukają czegoś oryginalnego, a jeszcze rzadziej ich na to stać. - Wzruszył ramionami, pogodzony z tym, że tak po prostu wyglądał biznes na całym świecie. Każdy chciał mieć za co kupić chleb i sok dyniowy a turystyka kusiła łatwym zyskiem.
Uśmiechnął się pod nosem, gdy Fred przystał na tę propozycję. Ostatni raz spojrzał na stragany, po czym ruszył razem z Shercliffem w bardziej ustronne alejki, gdzie szansa na oryginalność zdecydowanie wzrastała, a wraz z nią szansa na nabicie sobie guza.

//zt x2

Val ugryzła się w język z pytaniem czy nowo poznana dziewczyna jest pełnoletnia. Po pierwsze jeśli nie jest to tylko i wyłącznie jej sprawa i sumienie. A po drugie co ją to tak naprawdę obchodzi. W tym momencie swojego życia była na takim etapie, że naprawdę było jej wszystko jedno. Byle przetrwać do jutra, byle mieć siłę, aby zwlec się z łóżka, byle mieć na tyle szybki refleks, żeby w czas przybrać dobrą minę do złej gry. Posłała jej smutny uśmiech, a było w nim całe współczucie na świecie - bo Val taka w istocie rzeczy była, bardzo empatyczna. Wolała się skupiać na jej smutku niż na swoim i skupić swoje siły na poprawie jej humoru, aniżeli swojego własnego.
- Chodźmy, tu niedaleko jest taka fajna winiarnia. Na pewno coś przypadnie nam do gustu - zaproponowała, zapinając torbę. Co prawda nie wyglądała jak Francja-elegancja ale była ubrana przyzwoicie i schludnie. W każdym razie siary nie ma!
- To świetnie, chodźmy więc. A tak w ogóle, jeśli mogę spytać, to z jakiego domu tak właściwie jesteś? Na pewno nie kojarzę cię z Huffu - Val próbowała się rozluźnić i zaśmiać, ale niezbyt jej to wyszło. Chrząknęła więc i szła krok w krok z Annabell, chcąc się przy okazji dowiedzieć czegokolwiek o swojej nowej znajomej.

- Winiarnia brzmi świetnie - powiedziała z entuzjazmem w głosie dlatego też poprawiła swoją torbę i z miłą chęcią ruszyła przed siebie. Z nowo poznaną dziewczyną u boku, nie do końca pewna była czy alkohol w takiej sytuacji to najlepszy pomysł, ale tylko to jej przyszło do głowy i póki co tego będzie się trzymać.
- Może nie wyglądam, ale jestem ślizgonem - Zamiała się nerwowo i podrapała się palcem po policzku, jej zachowanie zdecydowanie było inne niż te, które znała osobiście. Ale może to nawet i dobrze? Skoro czasami jej zachowanie bardziej wskazuje na puchona niż ślizgona i czasami było to zabawne, a czasami nawet zbawienne. Miało to swoje plusy i minusy.
- A ty? Z jakiego domu jesteś? - Nie za bardzo wiedziała, czy chce strzelać, z jakiego domu była, bo też nie definiowało człowieka takim, jakim był.

Maska: Kapłan

Panienka Anna Luna Brandon miała niezawodny gust, postawę, sposób noszenia się i wiedzę, co do czego najlepiej pasuje. Remy miała wrażenie, że jej styl codziennego ubioru, to uwielbienie do timeless krojów i materiałów zawdzięczała właśnie swojej przyjaciółce, którą znała praktycznie od brzuszka. Dlatego właśnie poprosiła ją, by razem odwiedziły lokalne sklepy z modą, które były niedaleko straganów.
- Oh Lunciu – westchnęła, przyglądając się kreacją w szybie. – To co prawda nie Mediolan, ale chyba powinnam tu coś dla siebie znaleźć, prawda? Wiesz, coś idealnego na urodziny! – chociaż mówiła z szerokim uśmiechem i błyszczącymi oczami, chyba pierwszy raz w życiu aż tak przejmowała się swoim strojem. Lubiła wyglądać ładnie jako łyżwiarka i tancerka jak miałaby tego nie lubić? Darzyła miłością przepiękne sukienki, błyszczące materiały i kryształki Swarovskiego tak mocno, jakby to była część jej osobowości (w końcu najpiękniejsze stroje na łyżwy musiały błyszczeć). Ale teraz czuła faktyczną presję, bo… Chciała, żeby Artiemu podobał się jej strój.
Żeby ją zauważył.
- W końcu muszę być gwiazdą wieczoru, no nie? – schowała swoje niepewności pod żartem i mrugnęła do przyjaciółki.
Nie wiedziała tylko ze ta mogła słyszeć wszystkie jej myśli dzięki jej masce.

- Ależ nie śmiałabym oceniać cię po wyglądzie - zaśmiała się Val, próbując dotrzymać jej kroku. Ostatnio bardzo wolno chodziła, wręcz powłóczyła nogami, jakby wolniej dało się już tylko cofać. Przez chwilę przysłuchiwała się jej słowom, po czym również nerwowo się zaśmiała.
Znacie te żarty, Puchon i Ślizgon wchodzą do baru…
- Jestem z Hufflepuffu - uśmiechnęła się do Annabell, wypinając dumnie pierś. Uśmiech zagościł na jej twarzy po raz pierwszy od dłuższego czasu. I  choć z jednej strony nie mogla doczekać się aż wróci do szkoły, do swoich, z drugiej wcale na to nie czekała. Nie była pewna, jak prześlizgnęła się przez SUM-y, ale OWUTEM-y to już na pewno przetyrają.
- Och, to dziwne, że się jeszcze nie spotkałyśmy. W sensie, nie rozmawiałyśmy. Widzisz, czasami trzeba pojechać na drugi koniec Europy, żeby naprawdę siebie dostrzec - posłała w jej stronę porozumiewawcze, nieco psotne spojrzenie mówiące mniej więcej - jesteś do tańca? Bo do różańca już ludzi nie szukała, nie zamierzała go już dłużej odmawiać.
+

- Dlatego ja też tego celowo nie zrobiłam - Wygląd akurat mógłby być mylący co do tego jak ktoś wygląda i jak się zachowuje, dlatego też bell podchodzi do tego z lekką rezerwą, być może dlatego, że woli normalne rozmowę z normalnymi ludźmi nie oceniając ich po tym, z jakiego domu pochodzą. Ceniła w sobie rozmowę z drugą osobą, nawet jeśli miałoby to być chwilowe. Kącik jej ust lekko się podniósł w smutny uśmiech, czyli jednak to może być dobry dzień. Nawet jeśli pod koniec dnia i tak na nowo wszystko zacznie rozpamiętywać i humor na nowo jej się spierdoli.
- Wiesz, czasami może trzeba to pół świata zwiedzić, ale  to będzie tego warte - Także miała nadzieję, że jeszcze zdążą porozmawiać w lepszych humorach oraz czasie, bo teraz... Jedno jak i drugie było do dupy.

z/t dla mnie i Val
+