Pracownia Szkła

First topic message reminder :

Pracownia szkła

Umieszczona w jednej z bocznych uliczek pracownia, oferuje kursy dmuchania szkła dla wszystkich chętnych. Za opłatą 50g można nie tylko nauczyć się tutaj tej magicznej sztuki, ale i zabrać ze sobą produkt własnej pracy. Kurs można wykonać jednokrotnie, chyba że kostka mówi inaczej. Przedmioty z tutejszego szkła same w sobie są wyjątkowo magiczne i praktycznie niezniszczalne dzięki właściwości materiału. Za dodatkową opłatą 50g możesz jednak zakląć dodatkowo swój przedmiot i nadać mu specjalnych magicznych właściwości.

Wybór przedmiotu:
Na samym początku musisz wybrać to, co będziesz tworzyć. Do wyboru macie kilka opcji, przedstawionych wam przez tutejszych Mistrzów, którzy będą asystować wam podczas całego procesu.
Rzuć k6, by zobaczyć, co będziesz tworzyć:

Przedmioty:

Wybór szkła:
Po wybraniu tego, co chcecie stworzyć, czas zadbać nieco o estetykę i wybrać kolor materiału, z którym będziecie pracować.
Rzuć kością literką, by zobaczyć, jaki kolor szkła Ci przypadnie. Każdy z nich, odpowiednio obrobiony, posiada unikalne właściwości.

Kolor szkła:

Ogrzewanie szkła:
Pierwszym etapem w tworzeniu przedmiotów ze szkła, jest ogrzanie materiału, by zapewnić sobie jego plastyczność. Tutaj, w tym procesie wykorzystuje się smoczy ogień, który potrafi osiągać naprawdę wysokie temperatury, a stałe wystawienie szkła na jego działanie, daje wiele czasu by uformować pożądany kształt.
Rzuć k100, by zobaczyć, czy dobrze ogrzałeś materiał:

Ogrzewanie:

Formowanie szkła:
Gdy materiał jest odpowiednio podgrzany, przyszedł czas na uformowanie odpowiedniego kształtu, ale spiesz się, bo czasu nie jest wiele, nim materiał wystygnie!
Rzuć k100, by zobaczyć, jak szybko pracujesz, a następnie odpowiednio k6:

Formowanie:

Zdobienie:
Gdy podstawowy kształt jest już zrobiony, czas zabrać się za ozdobienie swojej pracy. Na podstawie punktów z DA w Twoim kuferku, sprawdź, jaki motyw ozdobny Ci przypadł, a następnie rzuć k100, by zobaczyć, jak Ci poszło.

Motywy:

Zdobienie:

Zaklinanie:
Ostatnim etapem pracy jest zaklęcie Twojego przedmiotu. Jeśli uiściłeś odpowiednią opłatę, możesz nadać swojej pracy magicznych, niepowtarzalnych właściwości.
Rzuć literkę, by zobaczyć, jak Ci idzie.

Inkantacja:

Właściwości zaklętych przedmiotów:
Odpowiednia inkantacja sprawia, że Twój przedmiot staje się niecodzienny i potężny. Sprawdź na liście poniżej, jakich właściwości nabrał. UWAGA! Bonus punktowy, wybrany wcześniej po wylosowaniu przedmiotu, sumuje się z opisanym poniżej TYLKO jeśli wylosowaliście odpowiednią kostkę podczas zaklinania!

1 - Szklana kula

Właściwości:

2 - Fiolka

Właściwości:

3 - Miska

Właściwości:

4 - Konewka

Właściwości:

5 - Strzykawka

Właściwości:

6 - Ozdoba/biżuteria

Właściwości:

Modyfikatory:

• Jeśli podczas formowania szkła uzyskałeś pierwszy lub drugi próg, możesz dodać sobie +20 do ozdabiania.
• Postaci ze specjalizacją w sztukach plastycznych otrzymują dodatkowy przerzut dowolnej kości w Ogrzewaniu, Formowaniu bądź Zdobieniu i mogą wybrać korzystniejszy wynik.
• Za każde 15pkt. z zaklęć możesz przerzucić kostkę na Zaklinanie
• Osoby mające powyżej 20pkt. z DA nie mogą osiągnąć najniższych progów w Ogrzewaniu, Formowaniu bądź Zdobieniu, a osoby mające powyżej 30pkt. na tych etapach nie mogą osiągnąć dwóch najniższych progów! Jeśli wasza kostka wypadnie w tych przedziałach losujecie ponownie.
• Osoby Gibkie jak lunaballa (zręczność), są odporne na wszelki kostki dotyczące tłuczenia ich pracy
• Osoby posiadające Dwie lewe różdżki (Zaklęcia) rzucają dwoma kośćmi na Zaklinanie i wybierają gorszy wynik.
• Połamane Gumochłony podczas formowania szkła, dorzucają dwie kości k6 i wybierają gorszy wynik.
• Postacie młodsze niż 3 miesiące otrzymują jeden, dodatkowy przerzut na dowolny etap pracy ze szkłem

Kod:

Punkty z DA w kuferku: 10
Opłata: kurs
Przedmiot: 2 Fiolka
Szkło: H - hebanowy
Ogrzewanie: 9 - przerzucam na 27
Formowanie: -
Zdobienie: -
Zaklinanie: -
Modyfikatory: Postać młodsza niż 3 miesiące: wykorzystany,

Zrobiła dziwną minę, głównie dlatego, że perspektywa kupowania wakacyjnych apartamentów była dla niej kuriozalna, skoro nawet na warsztaty z dmuchania szkła było ja ledwo stać ale ucieszyła się, że w sumie Ruda miała taką opcję. Pasowało to do niej jako do osoby. Wyjeżdżanie na weekendowy wypad do takiego miejsca jak Venetia.
- Smutna, ale też lubię jej smętność. - mówiąc to, uśmiechała się tak promiennie, że nie miało to żadnego sensu- Ponure jesienne wieczory, ciągły deszcz, chmury. - wymieniła lekkim tonem- Łatwo wtedy cieszyć się z małych rzeczy, bo tak kontrastują z ogólną depresją. - podsumowała z rozbawieniem.
Kiedy już zasiadły do stanowisk, Dolly odchrząknęła na zadane pytanie, czerwieniąc się jeszcze bardziej.
- Gorąco tu, nie? - zamrugała - Jako jedyna miałam trola z eliksirów w tym roku... - przyznała szczerze, co jedynie uwypuklało jej eliksirową beznadziejność. Wprawdzie znała jednego mistrza eliksirów i poprosiła go o douczki, ale wyraźnie podkreślił, że się już tym nie zajmuje.- Chciałabym... eee... zrobić prezent. - wyjaśniła - Dla... kolegi. - przełknęła ślinę i przysłuchała się instrukcjom Mistrzów. Zaczęła pracować nad podgrzewaniem, choć szło jej to raczej słabo, marszczyła brwi tak bardzo, że wyglądała jak Frida Khalo.
- Nigdy, ogień to dość przerażający żywioł, a już szczególnie ten smoczy... - przyznała, zerkając na Mistrzów, by podpowiadali jej co ma począć dalej, bo ewidentnie coś robiła źle- A Ty? - zapytała, choć wydawało jej się, że to głupie pytanie. Uśmiechnęła się do byłej ślizgonki, bo miała w głowie przekonanie, że dziewczyna taka jak ona miała doświadczenie we wszystkim, a czegokolwiek się nie dotknęła wykonywała to z gracją i w pełni perfekcyjnie.

-Urodziłaś się w Anglii? - Zapytała, bo nie widziała innego powodu sympatii do tej pogody, jak po prostu przyzwyczajenie do niej, choć oczywiście nie powiedziała tego na głos. Dla niej były to istne katusze, od których uciekała jak mogła. -Zbyt dużo deszczu szkodzi roślinom. Szanuję jednak, że potrafisz odnaleźć w tym coś pięknego. - Uśmiechnęła się do niej. Ruda nie była optymistką, określała się raczej mianem realistki, a lepiej ujmując, podchodziła do życia zadaniowo, nie patrząc raczej na uczucia, a to, czy da się coś wykonać, a jeśli nie, to kogo musi nagiąć pod swoją wolę, by to zmienić.
-Dość. - Przyznała, bo ogromny gorąc bijący z pieców, mocno dawał o sobie znać. Na szczęście była ubrana w przewiewną sukienkę i nie pociła się jak świnia. -Och, przykro mi. - Powiedziała ze współczuciem, które nie było za bardzo szczere. Jeśli chodziło o naukę, zawsze uważała, że wystarczy się postarać, by uzyskać odpowiednie świadectwo, a złe oceny świadczyły o lenistwie. -Nie myślałaś o korepetycjach? - Zapytała jeszcze, próbując okazać empatię. Nie miała pojęcia o tym, że Dolly znała kogoś, kto mógłby jej pomóc. -Na pewno się ucieszy. - Zapewniła, nie wiedząc nic o zdolnościach plastycznych krukonki. Wiedziała jednak, że prezent od serca jest pięć razy bardziej wartościowy niż najbardziej kosztowne rzeczy, nabyte w sklepie. Sama może wyglądała na kogoś, kto tak nie myślał, ale w rzeczywistości bardzo doceniała te personalne podarki.
-Ogień jest tak samo przydatny jak niebezpieczny. Wystarczy nie wbiegać w niego jak skończony idiota. - Raczej rzadko wzbraniała się przed wygłaszaniem podobnych opinii. Szanowała rozsądek i odpowiednie podejście do życia, gardząc głupotą, która była tak charakterystyczna dla uczniów Hogwartu. -Ale smoczego płomienia wcześniej nie spotkałam. Jest niesamowity. - Przyznała bez ogródek, powoli zabierając się za formowanie szkła.
Jeśli dotychczas myślała, że zrobienie kulki nie jest problemem, to życie właśnie jej pokazywało, że się ogromnie myliła. Choć szkło było niebywale plastyczne, Ruda nie była w stanie nagiąć go pod własną wolę. Dwoiła się i troiła, ale ostatecznie wyszło jej coś bardziej podłużnego niż okrągłego, a materiał wystygł, nie pozwalając jej na dalsze poprawki.
-No cóż, może będzie to wróżbiarski sopel. - Spróbowała zażartować, nie mając zamiaru poddawać się na początku swojej mozolnej pracy. Czekało ją przecież jeszcze wiele kroków przed ukończeniem kursu.

Punkty z DA w kuferku: 10
Opłata: kurs
Przedmiot: 2 Fiolka
Szkło: H - hebanowy
Ogrzewanie: 9 - przerzucam na 27
Formowanie: 72 - dwa progi niżej, dorzut k6 parzysty
Zdobienie: -
Zaklinanie: -
Modyfikatory: Postać młodsza niż 3 miesiące: wykorzystany,

Pokiwała głową.
- Jestem z Dunbar w Szkocji. - przyznała, a logika Irvette miała sens, bo Dunbar już było mega ponurym zakamarkiem. Poza tymi trzema dniami wciagu całego roku, kiedy świeciło słońce. Czarnowłosa podgrzewała szkło z takim uśmiechem przyklejonym pod nosem, który tkwił tam zawsze, ewidentnie wskazując na to, że jej znajdowanie pozytywów w negatywach rozciągało się na wszystkie aspekty życia. Potrząsnęła głową i machnęła ręką na to współczucie, miała po prostu pecha i wysadziła kociołek, nic w tym nadzwyczajnego, przynajmniej dla niej samej. Jej życie było ciągiem porażek i niepowodzeń, dostać trola z egzaminu, na którego wstępie Sanford powiedziała, że się nie da dostać trola, to dokładnie coś, co może się przydarzyć jedynie Dolly Fowler.
- Próbowałam poprosić eee... kolegę - przełknęła znów ślinę -= O korepetycje, bo jest znanym i bardzo doświadczonym eliksirowarem. - powiedziała, wpatrzona w lejącą się formę szkła, które zaczęło współpracować po kilku poradach od Mistrzów- Ale z różnych powodów, powiedział, że już się tym nie zajmuje i chyba poszukam od września kogoś innego. - przyznała.
Siedząc obok DeGuise czuła, jakby to może właśnie rudej talent i wiedza na nią spłynęły, bo fiolka z czarnego szkła formowała się bardzo elegancko, była prościutka i delikatna, dokładnie taka, jaką Dolly sobie wyobraziła.
Uśmiechnęła się promiennie z dumą do Irwety, łasa na jej komplementy, których przecież była ślizgonka nie dawała za darmo i wcale nie tak często, po czym zerknęła na jej wróżbiarski sopel.
- -Ale fajny! - powiedziała z absolutną szczerością- Kula jest taka oklepana. Może to będzie nowy trend. Wydaje mi sie, że w pionowym nawet lepiej widać, czasem od patrzenia w kule dostaje zeza. - przypomniała sobie zajęcia z wróżbiarstwa. Właściwie dostawała zeza próbując patrzeć na kule i na Latifa jednocześnie, ale to inna sprawa.
- Masz już plany na po-wakacjach? - zagaiła.

Uśmiechnęła się do siebie rada, że jej intuicja nie zawodziła nawet w taki błahych tematach. Szkocja wydawała jej się jeszcze bardziej ponura niż Anglia, więc z dwojga złego, Ruda cieszyła się, że mieszka w tym nieco bardziej promiennym zakątku Wielkiej Brytanii.
-Bzdury. Jeśli jest doświadczony to wie, jak przygotować dobry eliksir i jak Cię tego nauczyć. Nie powinnaś przyjmować odmowy. To, że nie robi tego zawodowo nie oznacza, że ma nie wykazać się pomocą. - Prychnęła oburzona czując, że już nie lubi tego kolegi. Sama bez ogródek zmusiłaby go hipnozą do pomocy, jeśli tylko tak mogłaby przekonać chłopaka do podjęcia tego wyzwania. -Nauka od najlepszych jest tym, w co powinnaś celować. Nie zgadzaj się na nic poniżej. - Dodała jeszcze, zadzierając głowę wysoko. Sama w życiu nie pozwoliłaby sobie na marne korepetycje, jeśli miała pod ręką kogoś bardzo doświadczonego w temacie.
-Może masz rację. Skonsultuję to z jakimś jasnowidzem. - Poczuła się dziwnie miło na ten komplement, po czym spojrzała na fiolkę Dolly. -Twoja fiolka wygląda perfekcyjnie. - Przyznała szczerze, co było z jej ust większym komplementem niż Fowler mogła się spodziewać. -Jak ją ozdobisz? - Zapytała, samej decydując się na wzór venetiańskich masek, które choć skomplikowane, bardzo dobrze pasowały do obecnego klimatu.

Punkty z DA w kuferku: 10
Opłata: kurs
Przedmiot: 2 Fiolka
Szkło: H - hebanowy
Ogrzewanie: 9 - przerzucam na 27
Formowanie: 72 - dwa progi niżej, dorzut k6 parzysty
Zdobienie: 10 - brzydki kotek
Zaklinanie: -
Modyfikatory: Postać młodsza niż 3 miesiące: wykorzystany,

Dolly zmarszczyła brwi na tak brutalny diss w kierunku Maxa, który w jej oczach był niemal bez wad, a wady jakie miał plasowały się w puli takich typu "zbyt piękny uśmiech".
- Wydaje mi się, że to jakieś wydarzenia w życiu prywatnym sprawiły, że odsunął się trochę od warzenia eliksirów. - spróbowała obronić jego honor- Nie chcę go naciskać, nie można zmusić kogoś, żeby się dzielił wiedzą. Może po prostu.... - przełknęła ślinę, bo pierwsza myśl jaka przyszła do jej głowy to 'mnie nie lubi', ale dokończyła - Nie ma do tego teraz głowy? - uśmiechnęła się do rudej szeroko. Wydawało jej się zresztą, że widziała go w Koloseum i był zadowolony i zrelaksowany, nie miała absolutnie nic przeciwko temu, by mu nie zawracać dupy douczkami, zasługiwał na trochę odpoczynku i spokoju.
Przyjrzała się temu jak wyszła jej fiolka i pomyślała, że chyba wolałaby całą czarną, ale w końcu były w Wenecji więc może jednak sie skusi?
- Spróbuję zrobić kotka. - powiedziała z szerokim uśmiechem. Słyszała legendę o kocich duchach, ale nie miała okazji jeszcze spotkać żadnego z nich. Próbowała zainspirować się tym, jak Irvette radziła sobie ze swoimi maskami, a nawet poprosić Mistrzów o pomoc, jednak kotek wyszedł jakiś garbaty i chyba miał za dużo kończyn w ostateczności, co jedynie w sumie wprowadziło ją w jeszcze lepszy humor. Był taki durnowaty i koślawy, miała stuprocentową pewność, że za każdym razem jak Solberg spojrzy na te fiolkę to mu sie przypomni Dolly.
- Słyszałam, że można je jeszcze zaklinać... - podszepnęła w stronę DeGuise- Ale ja chyba nie za bardzo umiem w transmę. Podejmiesz się? - -spojrzała na nią z nadzieją. Obawiała się, ze rozwali swoją, tak z trudem tworzoną fiolkę, a tak, to mogłaby chociaż popatrzeć jak Irvette zaklina swój wróżbiarski wałek.

Bez względu na to, czy Ruda znała tego chłopaka czy nie, jej reakcja była szczera. Nie podobało jej się takie wyjaśnienie i miała zamiar głośno o tym mówić.
-Nie interesuje mnie to. Po pierwsze nie możesz sobie pozwolić na takie traktowanie. Powinnaś wymagać od innych szacunku, na jaki zasługujesz. A po drugie, skoro to Twój...kolega, to powinno mu zależeć na pomocy Tobie. A może Ty znalazłabyś sposób, żeby poprawić mu nieco humor, skoro ma takie problemy. - Drugi argument dodała z czystej kultury, a co do pierwszego punktu, uważała że ma rację, a Dolly nie powinna dawać tak się traktować. A na pewno już nie żadnemu mężczyźnie, bez względu na to, czy łączyła ich jakaś relacja, czy nie.
Maski Irvette wyszły jeszcze gorzej niż jej próba ukulania kuli. Wielokrotnie prosiła Mistrzów o pomoc, ale nawet oni nie byli w stanie sprawić, by jej dzieło jakkolwiek zachwycało. No chyba, że ktoś był fanem brzydoty i tragedii. Ruda jednak zdecydowanie wolała inną estetykę, dlatego zmarszczyła lekko nos na widok efektów swojej pracy. Z kurtuazji nie skomentowała też Fowlerowego kotka, któremu do mistera futra było zdecydowanie daleko.
-Oczywiście, że się podejmę. Akurat z różdżką nigdy nie miałam problemów. - Odpowiedziała, dumnie wypinając pierś i już miała brać się za zaklinanie, gdy przyszło jej coś do głowy. -Zwykle tego nie robię, ale mam propozycję. Opłacę za Ciebie zaklinanie, a jeśli Ci wyjdzie, pójdziesz do tego chłopaka i zawalczysz o swoje i szacunek do siebie. - Zaproponowała, nie mając nic przeciwko wydawaniu galeonów, jeśli miało to podbudować pewność siebie innej kobiety.

Punkty z DA w kuferku: 10
Opłata: kurs i zaklinanie
Przedmiot: 2 Fiolka
Szkło: H - hebanowy
Ogrzewanie: 9 - przerzucam na 27
Formowanie: 72 - dwa progi niżej, dorzut k6 parzysty
Zdobienie: 10 - brzydki kotek
Zaklinanie: F
Modyfikatory: Postać młodsza niż 3 miesiące: wykorzystany,

Dolly trochę skuliła się w sobie, otwierając szerzej oczy na tę zaborczość w głosie rudowłosej. Bardzo ceniła sobie jej opinie, bardzo poważała sobie jej zdanie, a kiedy ta mówiła o czymś z taką twardością w głosie, po połowie nie miała odwagi się sprzeciwić, a po połowie chciałaby być dokładnie taka sama jak ona.
- Nie no, przecież mnie szanuje. - zaśmiała się nerwowo. Nie pomyślała w ogóle, że Max mógłby okazywać jej brak szacunku tym, że zdecydował już nie mieć nic wspólnego z eliksirami. Szanowała jego decyzje i nie była pewna, czy miała w sobie tyle siły co Irweta, by bronić swojego stanowiska, tupać nogą i domagać się wszystkiego, na co zasługiwała. Była szczęśliwa, że wciąż chciał być jej kolegą. Chyba.
- Ja-ja opłacę. Po prostu martwię się, że zniszczę... - przyznała, przyglądając się swojej fiolce z jakąś taką sympatią- Znając moje szczęście to wysadze ją w powietrze. Może mogłabym podpatrzeć jak Ty to robisz? - zapytała, zerkając na różdżkę deGuise. Na pewno jak powtórzy to, co robiła Ruda to efekty jej własnej pracy nie będą tragiczne, prawda? Przynajmniej tyle.
Wysłuchała wskazówek Mistrzów po czym spędziła chwilę na obserwacji, jak postępuje ze swoją kulą Irvette. Wzięła głęboki wdech i zaczęła zaklinać swoją fiolkę, chcąc by wyszło jak najlepiej. Bardzo chciała podarować ją Maxowi, za to, że zawsze był dla niej takim wsparciem i pomocą, nawet jeśli bardziej w jej głowie, niż w jego sercu.
- Jak mi wyjdzie to zawalczę o szacunek do siebie. - zaśmiała się wesoło, próbując jakoś sprytnie przytaknąć wskazówkom starszej koleżanki, ale jednocześnie ominąć konieczność rozmowy z Maxem.

Rzuciła Dolly spojrzenie pod tytułem "jesteś tego pewna?", bo sama nie nazwałaby tego szacunkiem, ale nie znała chłopaka ani ich relacji. Wiedziała tylko tyle, że nie pozwoliłaby nikomu tak się traktować. A już na pewno nie bez walki.
-Więcej wiary w siebie. - Powtórzyła dosadnie, gdy Dolly wyraziła swoje wątpliwości co do zaklinania. Irvette była pewna, że dziewczyna nie jest w stanie tego zepsuć i takiej samej pewności życzyła jej. Szczególnie, że Rudą bolała głowa i nie miała zamiaru męczyć się z użalaniem się nad sobą nikogo. -Oczywiście. Patrz uważnie. - Zgodziła się, bo nie miała nic przeciwko dzielenia się swoimi umiejętnościami i wiedzą. Jak się okazało, to jej podopieczna dużo lepiej poradziła sobie z tym zadaniem.
-Liczę na to. I na sprawozdanie z tego, jak poszło. Bo jak nie, to ja go znajdę i powiem, jak powinno traktować się kobiety. - Zagroziła, po czym rzuciła zaklęcie na swoją "kulę", która ostatecznie nabrała właściwości, choć nie były one tak mocne, jak te, które wyczarowała Fowler.
-No i widzisz? Gratulacje! Jesteś zdolinejsza niż Ci się wydaje. - Hogwart strasznie zmiękczył Rudą, która nigdy wcześniej nie miała w zwyczaju prawić podobnych komplementów, a już na pewno nie szczerze.

Uciekła spojrzeniem przed tym oceniającym wzrokiem, bo gdzieś w jej wnętrzu tliła się niepewność, a pod spojrzeniem rudowłosej miała wrażenie, że ta niepewność jedynie urosła. Z drugiej strony Max zawsze zachowywał się szarmancko, nie pozwalał jej płacić w knajpkach, pomagał jej wstać jak się wyjebała, miał do niej cierpliwość i chyba sympatię. Czy to nie były przejawy szacunku? Może traktował ją jak młodszą siostrę, ale to nie znaczy nic złego, prawda?
Z zachwytem zobaczyła, że jej zaklinanie poszło całkiem dobrze.
- Może miałabyś Ty czas na jakieś douczki? - wyszczerzyła się szeroko, bo pod okiem Irwety poszło jej naprawdę, piekielnie dobrze. Starała się nie zgubić entuzjazmu spiorunowana groźbą dziewczyny, ale pochwała, którą usłyszała na koniec była warta chyba wszystkiego!
Wyszły z pracowni szkła, a Dolly miała zamiar namówić ją jeszcze na wypad do Alei Smakoszy, popróbować rodzaje pizzy, którymi nie zdążyła się jeszcze objeść.

2 x zt

Punkty z DA w kuferku: 6
Opłata: KURS
Przedmiot: Miska (+1ONMS)
Szkło: Ecru
Ogrzewanie: 39
Formowanie: 11 i 2
Zdobienie: 33 przerzucone na 82
Zaklinanie: NIE
Modyfikatory: przerzut, postać młodsza niż 3 miesiące

Aneczce spodobała się wizja warsztatów. Ba, była nią zachwycona, dopóki na nie nie przyszła. Czuła się artystyczną duszą, ale najwyraźniej powinna zatrzymać się przy swoich rysunkach. Ogólnie ten rok dał jej do myślenia w tym zakresie. Przecież jako wolny duch twórczy nie powinna się zamykać w ramkach narzuconych przez wątpliwe szkolne autorytety. Nie powinna też chwytać się wszystkich twórczych przejawów jak leci.
Bo ale kiedy już wsiąkła w temat, naprawdę chciała dobrnąć do końca. W końcu panienka Brandon musiała się podejmować swoich zobowiązań.
Kiedy nadeszła decyzja co zrobić, wybrała miskę dla zwierząt. Będzie wspaniała jako poidełko dla Duszki! Może kolor przypadł trochę nieszczęśliwy, ale to nic nie szkodzi. Duszce nie będzie to przeszkadzało. Ogrzewanie poszło średnio, formowanie z kolei znośnie. Puchonka jak zwykle pokazała, że nie warto się spieszyć, lepiej robić wolniej i dokladniej. Zdobienie było działką pozwalającą Ann rozwinąć skrzydła, a ponieważ uwielbiała koty, ozdobiła miseczkę właśnie w nie. I to chyba oznaczało, że powinna zmienić plany i zdobyć nowego pieszczocha. Najlepiej puszystego i mieciutkiego. Może w kolorze białym?
Zaklinania nie planowała się podejmować, ale za to dostrzeżono jej pracę i zaproszono na warsztaty jeszcze raz. No i cóż. Połechtane ego Aneczki sprawiło, że nie mogła odmówić.

Przedmiot: Szklana kula (+1 wróżbiarstwo)
Szkło: Amarantowe
Ogrzewanie: 47
Formowanie: 5 i parzysta
Zdobienie: 7 przerzucone na 39
Zaklinanie: NIE
Modyfikatory: postać młodsza niż 3 miesiące

Podchodząc drugi raz Aneczka miała nieco szerszy wybór kolorów, więc wybrała piękny, amarantowy odcień idealnie nadający się do kryształowej kuli, z której zamierzała oglądać swą świetlaną przyszłość Atlasem. Szło jej dokładnie tak samo jak ostatnio. Również ogrzewanie nie wyszło najlepiej i również formowanie wykonała powoli, starannie, z akceptowalnym efektem końcowym. Tym razem jednak tak zamyśliła się nad wspólną przyszłością ze swym ukochanym, że kocie ozdoby poszły jej niezupełnie dobrze. Może jednak odda komuś tę kulę? W końcu nie mogła oglądać przyszłości ozdobionej koślawymi kotami, prawda? Tym razem już nie zaproszono jej na kolejną edycję. I całe szczęście! Gdyby miala całe wakacje przesiedzieć w pracowni, czułaby niewymowną wręcz stratę.
ZT

Punkty z DA w kuferku: 8
Opłata: kurs
Przedmiot: 6 - biżuteria (+1 DA/Transmutacja)
Szkło: J - jaśminowe (+1 DA)
Ogrzewanie: TU WPISZ JAK CI IDZIE
Formowanie: TU WPISZ JAK CI IDZIE
Zdobienie: TU WPISZ JAK CI IDZIE
Zaklinanie: TAK/NIE + JAK IDZIE
Modyfikatory: TU WPISZ

Kilka dni zwyczajnie przechorował, przeleżał w swoim łożu w pokoju w Koloseum, przyjmując jedynie dietę płynną, złożoną głównie z soków owocowych i eliksirów wzmacniających. Nie potrafił powiedzieć, co go tak połamało i nie chciał ani trochę uznać, że to emocje po spotkaniu, zupełnie przypadkowym, swojej Anny przy fontannie.
Kiedy tylko zebrał trochę więcej sił zaczął dość ostrożnie zwiedzać okolice koloseum i centrum, by ostatecznie pozwolić sobie na nieco dłuższe spacery. Jak to Rosa, urokiem oczarowując lokalsów, zdążył zakosztować przeróżnych smaków Venetii, tych bardziej i mniej oficjalnych, by ostatecznie rozpytać się o aktywności, mogące zapewnić mu miłe wspomnienia i może jakieś pamiątki. Do pracowni szkła przybył więc całkiem już świeży, choć gdzieś po jego twarzy krzątał się pochorobowy cień zmęczenia, nieumniejszający jednak atlasowej piękności.
Zaraz od progu Walsh mógł usłyszeć charakterystyczny, nieco zbyt miękki głos Atlasa.
- Chris! - złotowłosy półwil pomachał do niego ze swojego stanowiska, zachęcając go, by ten przysiadł się obok. Praca w towarzystwie zawsze przyjemniejsza przecież, od spędzania takich warsztatów samotnie. Zdecydował się wykonać element biżuteryjny, choć nie był pewien, czy podoła temu wyzwaniu.

Punkty z DA w kuferku: 2
Opłata: kurs oraz zaklinanie, opłacone zgodnie z kostkami
Przedmiot: Miska (+1 ONMS)
Szkło: Dyniowe
Ogrzewanie: 69
Formowanie: 18 oraz parzysta
Zdobienie: 75
Zaklinanie: A - A - G
Modyfikatory: -
Miska z dyniowego szkła (+2 ONMS)

Właściwie to należało zadać sobie pytanie, co Frederick tutaj robił. Bo nie był człowiekiem, którego interesowałyby tego typu rzeczy, nie zajmował się sztuką, nie zajmował się jakimiś bzdurami. Był jednak dość ciekawską istotą, jak przystało na lisa, wtykał nos w różne sprawy, starając się je zrozumieć i tym oto sposobem znalazł się tutaj, płacąc niebotyczną kwotę za te całe warsztaty. Miał nadzieję, że może znajdzie coś, czym mógłby się naprawdę zająć i ostatecznie uznał, że miska wykonana z dyniowego szkła była czymś, co przynajmniej mogło mu się przydać. Wszystkie pozostałe przedmioty wydawały mu się co najmniej dziwne i nie sądził, żeby mógł z nimi cokolwiek zrobić. Stanęło więc na misce, a gdy miał już wybrane szkło, założył fartuch, wysłuchał w ciszy wszystkich pouczeń prowadzących, nie zamierzając popełniać błędów, co oczywiście samo w sobie było niesamowicie trudne, a potem westchnął.
Szkło nie było właściwie rozgrzane, bo Frederick się spieszył. Nie wiadomo, czy się niecierpliwił, czy jednak nieco go to wszystko irytowało, trudno było powiedzieć, w każdym razie zdecydowanie zbyt prędko chciał przejść do kolejnego etapu. Płynął po prostu, idąc zupełnie, jak po sznurku, chociaż przecież nie miał zbyt wielu talentów artystycznych. Wyglądało jednak, że wystarczyło mu samozaparcie. Nawet nieszczęsne spiralki na misce nie wyglądały tak tragicznie i można było uznać, że całość prezentowała się całkiem całkiem.
Ostatnim etapem działania było biedzenie się z zaklinaniem, które już dla mężczyzny takie łatwe nie było, ale prowadzący mieli dla niego całkiem sporo cierpliwości. Na tyle dużo, że w końcu, całkiem niespodziewanie, udało mu się dokonać cudu. I tak oto opuścił to miejsce z miską wykonaną z dyniowego szkła, która miała całkiem interesujące właściwości, a on wiedział, że będzie mógł wykorzystać ją w pracy.

z.t

Walsh drgnął, kiedy tylko usłyszał swoje imię, a następnie odwrócił się, by z łagodnym uśmiechem spojrzeć na Atlasa. Nie spodziewał się, że go tutaj spotka, bo nie wydawało mu się, żeby mężczyzna jakoś szczególnie mocno interesował się podobnymi sprawami. Jednak, jak widać, mylić się było rzeczą ludzką i należało to również brać pod uwagę. Odnosił wrażenie, że nauczyciel opieki nad magicznymi stworzeniami był zmęczony, być może coś go trapiło, ale nie byli ze sobą na tyle blisko, by mógł go o to tak naprawdę zapytać, by mógł z pełnym przekonaniem powiedzieć, że może powinni później pójść na kawę i usiąść gdzieś w spokoju, by móc porozmawiać. Oczywiście, jeśli Atlas wyraziłby taką chęć, Christopher z całą pewnością by mu nie odmówił, ale nie sądził, by był w stanie jakoś mu pomóc.
- Widzę, że ciebie też zaciekawiły te warsztaty? - odparł w formie powitania, by zaraz zauważyć, że zdołał już wybrać przedmiot, jakim chciał się zająć, ale jeszcze nie zdecydował, jaki kolor szkła byłby dla niego odpowiedni. - Może to nieco szalony wybór, ale strzykawka wydaje mi się niezwykle użyteczna. Z tego co mówiono, można je później zaklinać, więc jestem pewien, że będę mógł osiągnąć interesujące efekty. Być może powinna być ciemniejsza? - powiedział z namysłem, pozwalając na to, by rozmowa zaczęła się kręcić wokół czegoś, czym się właśnie obaj zajmowali. Od czegoś trzeba było zacząć, w końcu mówienie o pogodzie nie było w tej chwili nazbyt właściwe, a przynajmniej tak wydawało się Christopherowi, który wahał się jeszcze chwilę, nim ostatecznie wybrał szkło barwy indygo, gotów do tego, by teraz zacząć się nad nim pochylać.
- Podoba ci się Venetia? - zapytał, kiedy kierowali się do właściwych stanowisk. - Jej magiczne stworzenia? Wydretki i delfiny są naprawdę fascynujące, chociaż muszę przyznać, że mnie najbardziej ciekawi tutejsza odmiana bzu. Ma wielkie znaczenie dla ludzi, którzy tutaj mieszkają.

podlinkuję kostki jak wejdę z kompa:*

- Totalnie... O, naprawdę za to płacą! - szczerze się zdziwił, gdy szybko się okazało że konkursy takie jak ten, polegające właściwie tylko i wyłącznie na przypadkowym wylosowaniu najszybszego pegaza są tak hojnie nagradzane -No i zajebiście, za pięćdziesiąt galeonów to będziemy se mogli życie na nowo ułożyć. Ee, znaczy ty - stwierdził entuzjastycznie, poprawiając się szybko, chociaż fakt użycia liczby mnogiej nie powinien tu nikogo zdziwić, w końcu non stop byli razem... Ale razem nie byli!
Przytaknął Haroldowi, gdy ten zaproponował że nic tu po nich i ruszyli w beztroskie tango z naturalnym zamiarem przepierdolenia wygranej na głupoty. Ryszard myślał, że wylądują w jakimś venetiańskim barze, bo nie znał innych sposobów na celebrację sukcesów, ale zanim zdążyli do jakiegoś dotrzeć to natrafili na pracownię szkła, a powystawiane w witrynie mieniące się w zachodzącym słońcu szklane bibeloty z jakiegoś powodu go zafascynowały. - Ale klawe... Patrz, i mają tu jakieś warsztaty, chcesz, idziemy? Chodźmy - podekscytował się, ignorując zupełnie informację o tym że taka atrakcja kosztuje i to tyle, że musiałby się srogo zadłużyć w Kasie Merlinczyka żeby było go stać. - Jakbym się nauczył to mógłbym tak wyrzeźbić w szkle jakieś zajebiste bongo dla Marli na urodziny, to już całkiem niedługo a jeszcze nic nie mam... Uu, i tobie zrobię fikuśną popielniczkę albo coś - zapalił się do tego pomysłu i już ciągnął Harolda za rękę do środka w razie gdyby próbował się sprzeciwić tej niesamowitej rozrywce. Ku jego wielkiemu rozczarowaniu, właściciel powiedział że nie pokaże mu jak się robi przedmioty, które chciałby, bo to miejsce przyjazne dla rodzin i nie promują stosowania używek, dlatego ani bongo ani popielniczka nie wchodziły w grę. Ze strzykawką jednak nie było problemu, co Ryszard uznał za dosyć kontrowersyjne bo od kiedy niby jad bazyliszka był lepszy od papierosów, no ale nie chciało mu się dyskutować, więc machnął ręką.
- Bez sensu, na chuj mi strzykawka, nie mam zamiaru aż tak się staczać - marudził potem na stronie Harry'emu, gdy zabrali się do pracy - Miałem nadzieję, że tu się okaże że mam naturalny talent i zostanę szklarzem, bo na razie najpoważniejszy pomysł na karierę na jaki wpadłem - wyznał (bo pozostałe jego wizje wymarzonej pracy były nielegalne, niebezpieczne lub niemożliwe), przykładając po kolei kawałki kolorowego szkła do koszuli Harolda, żeby wybrać jakiś pięknie komponujący się z nią odcień; padło na fiołkowy, który dla niego był po prostu fioletowym. - A ty co będziesz robił? - zapytał po chwili, a czy chodziło mu o szkło czy o życie, tego sam nie wiedział.

Spoiler:

- No i super, chodźmy - mówię tylko niespecjalnie przejęty wygraną kwotą. A powinienem być, bo nie miałem pojęcia że mój partner postawi dziś na bardzo drogą rozrywkę na naszą randkę. Unoszę ze zdziwieniem brwi na pomysł robienia w szkle, ale skoro kiedyś lubiłem rzeźbić, to może to jest coś podobnego? Ryszard czasem ignoruje otoczenie jeszcze sprawniej niż ja i czasem zastanawiam się czy nie robi tego specjalnie. Nie to że miałem problem z tym, że wydawałem właśnie moją wygarną, żeby ten mógł wziąć sobie udział w warsztatach, raczej byłem czasem pod wrażeniem jego niefrasobliwości.
- Masz talent do rzeczy manualnych? - pytam z uprzejmym uśmiechem, chociaż raczej nie widziałem, by tak było w jego przypadku. Nie rozumiem na jakiej podstawie to wszystko było ustalane i nie słyszałem jak jakiś mistrz szklarstwa odmawia zrobienia popielniczki (co akurat było dość nieszkodliwe, nie jak bongo) i stwierdza, ze Ryszard powinien robić strzykawkę. Ja w międzyczasie dopytywałem jak zrobić kolczyk innego miłego dziadka.
- Dlaczego robisz strzykawkę? - pytam całkowicie nie rozumiejąc o co tu chodzi. - Powinieneś zacząć lepiej się odżywiać, żeby nie dawali ci takiej oburzającej łatki! - dodaję poruszony takim potraktowaniem mojego towarzysza. Aż sprawdzam czy faktycznie ma tak duże wory pod oczami, że wygląda jakby wrócił z upajania się jadem.
- Może masz? I będziesz robił piękne szklane strzykawki? - podaję mu doski pomysł na biznes i opieram się na Ryśku kiedy też szukam swojego koloru. W końcu wybieram delikatny, cytrusowy kolorek. - Kolczyk. Gdzie sobie przebić później? Tu? Tu? Tu? - pytam po kolei wskazując na brew, nos i dołeczek pod wargą. - A, czy pytałeś o pracę? - dodaję średnio przytomnie kiedy ktoś coś tłumaczy i poganiają nas do pierwszego etapu pracy. - Wysłali mi ostatnio propozycję z byłej agencji. Mówiłem ci? Muszę zdobyć trochę więcej obserwujących na wizzie i będę wizzbookencerem! Na początku bym reklamował jakieś głupoty. I musiałbym dawać jakieś historyjki co robię, jakieś tańce czy coś... Ale z czasem liczę na to, że byłbym wizzbokową sensacją, harry covergirl - paplam całkiem podekscytowany taką wizją i prezentuję Ryszardowi swoją piękną buzię w jakimś geście pozowania, jakbym mógł mu tak wytłumaczyć o co mi chodzi.

Oczywiście że nie robił tego specjalnie i nie miał zamiaru Harold wykorzystywać; a gdyby tylko wiedział że ten chociażby podejrzewa podobny scenariusz, to nie tylko by się oburzył ale i oddał mu wszystkie galeony co do knuta. Niestety, żeby to zrobić to musiałby je najprawdopodobniej ukraść, bo przez te kilka miesięcy zdążyła się uzbierać niezła suma, której Riki był błogo nieświadomy. Po prostu nie miał w zwyczaju zastanawiać się nad rzeczami, bo im więcej czasu tracił na myślenie tym mniej zostawało mu go na życie. Taka to filozofia.
Pytanie o talent zbiło go z tropu, bo oczywiście żadnych spektakularnych umiejętności manualnych (ani w ogóle jakichkolwiek) nie posiadał.
- Talent to tylko ułamek, zaangażowanie się liczy. I DOBRA ZABAWA - wybrnął w końcu dziarsko i ruszyli na podbój pracowni. Był na tyle zdeterminowany, że mimo oburzenia nie zniechęcił się nawet złośliwościami szklarza, który kazał mu robić strzykawkę; a kiedy zerknął ponad ramieniem przyglądającego się mu Harry'ego na swoje odbicie w jednym ze zdobiących ściany luster, to nawet uznał że właściwie nie może winić dziada za stwierdzenie że wygląda jak jakiś bazyliszkojadowiec. - A tam, co ja się będę jakimś piardem starym przejmował, dobrze się odżywiam przecież - machnął ręką na słowa przyjaciela, a chociaż zawarta w nich troska była całkiem, no, miła, to jednocześnie totalnie przesadzona.
Zachichotał z pomysłu rozkręcenia interesu ze szklanymi strzykawkami. - Może jakbym je sprzedawał od razu z zawartością, to byłby lukratywny biznes - stwierdził, ale nie zdążył już zaplanować reszty tego fenomenalnego planu, bo musiał zająć się dużo ważniejszym wyborem - jakim kolczykiem upiększyć i tak już piękne oblicze Harolda. - Na czole se zrób - odpowiedział automatycznie, pacając go dłonią we wspomnianą część ciała, bardzo ubawiony tą błyskotliwą ripostą, ale zaraz przestał pajacować i zamyślił się chwilę, w skupieniu się gapiąc na rozmówcę. - No dobra, w nosie. Wszędzie indziej to będzie wyglądało jakby ci jakiś, nie wiem, żółty owad usiadł na twarzy - ocenił tonem absolutnego eksperta i znawcy high-fashion, a potem zostali popędzeni do pracy więc rozpoczął fascynującą czynność ogrzewania szkła, większą uwagę skupiając na słuchaniu Harolda. To, co mówił brzmiało całkiem atrakcyjnie... Aż podejrzanie.
- Ale dosko! Serio, dostaniesz hajs za jakieś pokazywanie pierdół na wizzbooku? O, wiem, powiem Cillianowi żeby cię polecił na swoim wizblogu to ci przybędzie w chuj obserwatorów, tylko głównie fanatyków wędkarstwa i kobiet w średnim wieku które chyba się w nim podkochują, sądząc po komentarzach... No, ale zawsze coś, nie? - zaaferował się, gotów pomóc Haroldowi w tej wspaniałej karierze jak tylko mógł. - Totalnie, jeśli ktokolwiek ma zostać wizzbookową covergirl, to zdecydowanie ty. Zareklamujesz też kiedyś moje strzykawki? Bez twojej pomocy chyba będę zgubiony - zapytał, patrząc z politowaniem na wykonany przez siebie w pierwszej części szkolenia smętny, walcowaty kształt, który nie przypominał nic konkretnego. Ale był przekonany, że kto jak kto, ale Harry potrafiłby je sprzedać każdemu.

Punkty z DA w kuferku: 8
Opłata: kurs
Przedmiot: 6 - biżuteria (+1 DA/Transmutacja)
Szkło: J - jaśminowe (+1 DA)
Ogrzewanie: nienajlepiej
Formowanie: TU WPISZ JAK CI IDZIE
Zdobienie: TU WPISZ JAK CI IDZIE
Zaklinanie: TAK/NIE + JAK IDZIE
Modyfikatory: TU WPISZ

Lubił uśmiech Walsha. Wydawał się zawsze tak niewymuszony i autentyczny, niemal ojcowski. Zastanawiał się kiedyś nawet, czemu z Joshem nie rozważali ojcostwa, jednak doszedł sam ze sobą w tej wewnętrznej dyskusji do wniosku, że będąc pełnoetatowymi nauczycielami w Hogwarcie, to ojcostwo na trzysta procent.
Skinął głową na zadane mu pytanie.
- Tak. Niespodziewanie, ale tak. - zaśmiał się lekko, kręcąc głową. Nie czuł się wielkim artystą, ale zawsze miał wielką do artystów słabość. Sztuka była czymś, co sprawiało mu wielką przyjemność, niezależnie od tego, czy podziwiał ja w muzeum, był jej częścią i obserwatorem, czy też nieporadnym w swoich próbach twórcą.
- Ja stawiam na biżuterię. - przyznał nieco próżnym tonem, ale ze zmęczonym uśmiechem dodał, gwoli wyjaśnienia - Nie czuje się na siłach na rzecz bardziej skomplikowaną, niż wisiorek. - przepraszające spojrzenie jego oczu wylądowało miękko na Walshowym policzku, nim sam wybrał jasny, białawy materiał na swoją przywieszkę.
Zamyślił się nad zadanym mu pytaniem, pracując nieporadnie z podgrzewanym szkłem.
- Nie miałem jeszcze wiele okazji obejrzeć ich na żywo. - przyznał z lekkim wstydem, bo choć oczywiście edukował się odnośnie magicznych stworzeń zamieszkujących wyspę, przechorował lwią część wycieczki, dopiero teraz decydując się na prawdziwe zwiedzanie- Bez? - zainteresował sie uprzejmie- Jakie ma znaczenie? Opowiedz mi. - zainteresował się, jako, że niestety ominęły go dni karnawału i wiedział o kulturowych aspektach znacznie mniej niż inni wakacjowicze.

Christopher doskonale widział, że z mężczyzną coś było nie w porządku, ale nie do końca wiedział, co takiego. Słyszał coś na temat jego osłabienia, jednak nie próbował się w to wpychać, nie uważając, by byli ze sobą na tyle blisko, żeby faktycznie mógł prawić mu jakieś morały, czy stać nad jego łóżkiem i pilnować tego, czy aby na pewno właściwie się odżywia. Owszem, Chris miał do tego zapędy, w istocie było w nim coś z cierpliwego ojca, nie można było mu tego odmówić, nie można było powiedzieć, żeby nie miał w sobie czegoś, co by go od tego odwiodło. Gdyby Atlas zapytał go o dzieci, zapewne przyznałby szczerze, że po prostu nie mieli jeszcze okazji rozmawiać o tym z Joshem, poświęcając się wszystkim uczniom i studentom Hogwartu.
- Wybierz to, co wydaje ci się najwygodniejsze, w końcu to ma być przede wszystkim dobra zabawa, a nie ciężka praca - zauważył z lekkim uśmiechem, mimowolnie obserwując Atlasa, zastanawiając się nad tym, czy ten aby na pewno miał siłę na te warsztaty, na wychodzenie z pokoju, na spotykanie się z innymi ludźmi. Chwilowo bowiem nic nie wskazywało na to, żeby faktycznie miał chęć robić cokolwiek więcej, niż leżeć, ale Chris nie zamierzał się w to wtrącać, jedynie towarzysząc mu w tych warsztatach, gotów w razie czego go złapać.
- Och, jest tutaj specjalna odmiana bzu. Purpurowy. Z tego co wiem, pomógł w pozbyciu się zarazy morbus mortus i ma wielkie znaczenie dla okolicznych mieszkańców. Nie mówię już w ogóle o krzewach winnych, które rosną pod wodą, czy pięciotrzcinie. Wyobraź sobie, że podobno można z niej wykonać struny instrumenty, który wpływa na magiczne stworzenia - odpowiedział, kiedy zabrał się do ogrzewania szkła, starając się zrobić to jak najlepiej, żeby przypadkiem go nie zniszczyć, żeby przypadkiem nie zrobić czegoś, co tak naprawdę zaprzepaściłoby jego pracę. W efekcie więc ogrzewał nieco za krótko szkło, ale to nadal dawało się formować, a to z kolei dawało mu możliwość dalszej pracy.

Punkty z DA w kuferku: 8
Opłata: kurs
Przedmiot: 6 - biżuteria (+1 DA/Transmutacja)
Szkło: J - jaśminowe (+1 DA)
Ogrzewanie: nienajlepiej
Formowanie: 25 dorzut nieparzysta potłuczone
Zdobienie: -
Zaklinanie: -
Modyfikatory: -

Odpowiedział na jego słowa ciepłym uśmiechem półwila i wrócił do ogrzewania swojej szklanej grudki, która jednak wcale nie wydawała się ani odrobinę bardziej przypominać czegokolwiek. Może przez swoje słabe samopoczucie, może przez rozkojarzenie, nie podgrzał szkła wystarczająco dobrze, a pośpiech, cóż, nigdy nie prowadził do niczego dobrego.
- Naprawdę? - zainteresował się ową pięciotrzciną - brzmi niezwykle, może powinienem poszukać jakiegoś instrumentu i przywieźć na zajęcia do szkoły... - zastanowił się na głos. Było to coś, co z pewnością mogło zaciekawić uczniów, szczególnie tych, którzy nie wybrali się na te wakacje, bądź tak jak on sam ominęli jakimś cudem wiedzę o tej magicznej właściwości rośliny.
Zabrał się za formowanie naszyjnika, jednak jak się można było spodziewać szkło wcale nie chciało dać się modelować. Wzdychał nad swoją grudką kombinując i kombinując, jednak nagle wyślizgnęła się ona z jego szczypców i ...upadła na ziemię, rozpryskując się w drobny mak.
Siedział chwilę w milczącym bezruchu, wpatrując się w okruchy swojego niedoszłego arcydzieła. Westchnął cicho, wzruszając ramionami.
- Coś mi ostatnio wszystko się sypie. - powiedział, nieco przepraszającym tonem, uśmiechając się jakoś smutno do Walsha, ale zaraz machnął ręką, zakładając nogę na nogę i odwracając bardziej przodem w kierunku jego stanowiska- Kontynuuj, nie zwracaj na mnie uwagi, jestem zmęczony. - machnął ręką, nie chcąc wybijać Zielarza z rytmu swoim niepowodzeniem - Miałeś okazję być na karnawale? - zapytał z zainteresowaniem - Mi się nie udało, a ciekaw jestem co tam się działo. - zagaił jeszcze, kontynuując wątek Venetii.

- Tak słyszałem – powiedział prosto Chris, kiwając lekko głową. – Nie mam pojęcia, czy to prawda, ale musisz przyznać, że to brzmi jak coś niesamowitego, prawda? Może faktycznie uda ci się znaleźć miejsce, gdzie sprzedają te instrumenty albo kogoś, kto więcej ci o niej opowie – stwierdził, uznając, że niewątpliwie był to temat, który mógł Atlasa interesować. A przynajmniej tak mu się wydawało, biorąc pod uwagę dziedzinę nauki, którą mężczyzna się zajmował. Trudno było mu powiedzieć, na jakiej stopie przyjaźni znajdował się mężczyzna ze sztuką, ale to była jedynie poboczna historia względem tego, o czym rozmawiali.
Zielarz skupił się na tym, by wszystko, co robił, było poprawne i liczył na to, że faktycznie wszystko będzie tak, jak należy, więc nie zorientował się, że coś się dzieje. Był zajęty formowaniem szkła, więc gdy rozległ się brzdęk, a później Atlas ponownie się odezwał, spojrzał na niego nieco zdziwiony i zamrugał, orientując się, co się wydarzyło. Zmarszczył lekko brwi, chcąc coś na ten temat powiedzieć, zaproponować mu, żeby może w takim razie spróbował jeszcze raz, ale komentarz i zachowanie drugiego mężczyzny jasno pokazały mu, że nie powinien próbować tego zrobić. Dlatego też skoncentrował się na szkle, póki było gorące i dało się nadać mu odpowiednich kształtów, nad którymi można było później pracować.
- Tak, wybrałem się na obchody wszystkich dni. To ciekawe przeżycie, bo zamiast tańczyć i jeść do samego rana, pełno tutaj jest warsztatów, konkursów i innych zabaw, które pozwalają ci zdobywać nową wiedzę. Jak o wytwarzaniu złotych ozdób albo przekonanie się, że hodowanie roślin wbrew magii nie zawsze jest proste. Jeśli kiedyś będziesz miał okazję wziąć w tym udział, szczerze zachęcam – powiedział, wzdychając cicho, gdy wszystko wskazywało na to, że uzyskał właściwy kształt przygotowywanego przedmiotu.

Im dłużej mu się przysłuchiwał, tym bardziej czuł, że taka prosta rozmowa była dokładnie tym, czego było mu potrzeba. Szansą, na skupienie całej swojej uwagi na swoim rozmówcy, kochał przecież ludzi, kochał ich słuchać, przyglądać się im, uczyć, co ich fascynuje, o czym lubią opowiadać, zbierać ich słowa, jak koraliki na żyłkę, z których tworzył swoje własne bransoletki przyjaźni.
Przechylił nieco głowę, uśmiechając się miękko i kiwając głową, rzeczywiście instrument wydał mu się szalenie ciekawy, nie był jednak przekonany, czy ma siłę, by polować na pamiątki, skoro nawet tak prozaiczne zajęcia jak warsztaty klejenia grudek szkła mu się nie powodziły.
- Brzmi fantastycznie. - powiedział szczerze, przymykając oczy z rozmysłem - Żałuję, że nie miałem okazji uczestniczyć teraz tym bardziej. - zaśmiał się łagodnie i pokręcił głową - Może załapie się na jakieś opowieści w drodze powrotnej. Z pewnością będę musiał tu kiedyś wrócić na powtórne zwiedzanie. - przyjrzał się formowanemu przez niego przedmiotowi z podziwem i pokiwał brwiami - Idzie Ci naprawdę nieźle, jesteś pewien, że nie robiłeś tego nigdy wcześniej?

Punkty z DA w kuferku: 41
Opłata: KURS+ZAKLINANIE
Przedmiot: 5 - strzykawka (+1 uzdrawianie)
Szkło: H - hebanowa
Ogrzewanie: 65
Formowanie: 68 > 83 > 8, ale jak 26 i nieparzysta
Zdobienie: 18 > 62 +20 (za formowanie) = 82
Zaklinanie: I bez bonusu punktowego (Użycie tej strzykawki znacznie osłabia drugą osobę nawet jeśli ta znajduje się w animagicznej, wilkołaczej lub harpiej postaci. Wystarczy napełnić ją nawet zwykłą wodą.)
Modyfikatory: +20 do ozdabiania za 2 próg w formowaniu, przerzut za kuferek z DA, niemożność posiadania najniższych progów za kuferek z DA,

Cieszył się, że Victoria zgodziła się skierować z nim na warsztaty tworzenia przedmiotów ze szkła. Uważał, że oboje zyskają dzięki temu doświadczenie, które pomoże im w codziennej pracy, nawet jeśli nie tworzyli niczego szklanego. Cierpliwość, nowe sposoby obróbki materiału, trening zdobienia - wszystko to mogło przynieść korzyści w przyszłości i jako twórcy nie powinni rezygnować z podobnych doświadczeń. Tak jak nie powinni rezygnować z dalszych rozmów, a jedną z dyskusji mieli niedokończoną, co Larkin zauważył z lekkim uśmiechem.
- Więc, jak to jest z dążeniem do pewnego poziomu i odnośnikami? Zaczynając przygodę z transmutacja, z tworzeniem mioteł nie miałaś przed swoimi oczami jakiegoś poziomu, który chciałaś osiągnąć, a do którego być może już się zbliżyłaś? - zapytał, kiedy powoli docierali do miejsca prowadzonych warsztatów, zamierzając odciągać jak najdłużej uwage dziewczyny od otaczającej ich wody, jednocześnie czując coś na kształt dumy, że tak dzielnie pokonywała swoją fobię. Nie sądził, aby sam był zdolny skierować się do jakiejś lustrzanej sali i co gorsza, spojrzeć w lustro.
- Ja chciałem kiedyś tworzyć rzeźby, które zachowywałyby się jak żywe, żeby były tak popularne jak obrazy… Ale wszystko to zmieniło się w miarę zbliżania do końca studiów, kiedy zacząłem czuć, że chciałbym zwyczajnie przybliżać sztukę innym, że chciałbym pokazać, że wszystko, czym się otaczamy, może być piękne. Chciałbym, aby sztuka nie była zamykana w chłodnych muzeach i galeriach, ale cieszyła oko każdego dnia. Czy moje dzieła będą rozpoznawalne…? Pewnie nie, ale nagle przestało mieć to znaczenie - przyznał, wzruszając ramionami, kiedy dotarli na miejsce i zapłacił za warsztaty.
Wybierając przedmiot, zastanawiał się chwilę nad tym, co miałby zrobić, decydując się na coś, czego nigdy nie robił - strzykawkę.

@Victoria Brandon

Czasami właśnie to, co najprostsze okazywało się tym, czego człowiek w danej chwili potrzebował. Nie coś innego, nie coś wymyślnego, ale właśnie to, co wydawało się całkowicie zwyczajne, tak wręcz prozaiczne, że z reguły nie zwracało się na to po prostu uwagi. Chris doskonale zdawał sobie z tego sprawę, wielokrotnie pozwalając na to, żeby inni po prostu mówili w jego obecności, żeby dzielili się tym, co przychodziło im do głowy, w sposób całkowicie nieskrępowany i nieograniczony. Właśnie o to chodziło w wyrażaniu własnej woli, a przynajmniej z takiego założenia wychodził zielarz, który był przekonany, że ze wszystkim można sobie poradzić. Potrzeba było do tego jedynie cierpliwości, której nie każdemu wystarczyło.
- Bo było bardzo ciekawe. Oczywiście, nie wszystko musiało każdemu odpowiadać, ale poznanie lokalnych tradycji naprawdę było przyjemne. Wiesz, że na przykład dębowe wiadra mają dla Venetian naprawdę spore znaczenie? – powiedział, śmiejąc się cicho, kiedy przypomniał sobie tę pozornie niepoważną informację, jednocześnie kiwając do siebie lekko głową. Właściwie musiał przyznać, że cały karnawał przypadł mu do gustu, chociaż oczywiście, niektóre dni mniej od innych, inne bardziej. Cieszył się tym, co widział, bo mimo wszystko mógł dzięki temu przywieźć do domu wiele wspaniałych wspomnień.
- Nie, nigdy nie robiłem niczego ze szkła, ale mam zacięcie artystyczne. Jeśli czytasz książki, być może kiedyś miałeś okazję to zobaczyć – powiedział, uśmiechając się lekko, kiedy bez najmniejszego problemu przystąpił do ozdabiania swojej pracy szklanymi kwiatami. To było o wiele bardziej skomplikowane niż wcześniejsze etapy i na pewno nie było idealne, ale musiał przyznać, że tak naprawdę doskonale się bawił, czując, że sprawiało mu to niesamowitą przyjemność.

Tym razem wydawało sie, że to Atlas potrzebował być słuchającym. Zazwyczaj hojny w słowach, jeszcze hojniejszy w gestach, niemal wylewny w swojej osobowości i swoim umiłowaniu towarzyszących mu ludzi, tym razem - choć wciąz niewątpliwie uśmiechnięty i ciepły - wydawał się być znacznie mniej intensywny niż zazwyczaj.
- Zawsze znajdą się marudy, którym coś się nie spodoba. Taki już jest ten świat. - przyznał, obserwując poczynania Zielarza z jego szklaną ampułką- Przechorowałem najlepszą zabawę, ale co począć. - złączył ręce - Taki już jest ten kapryśny los. - możliwe, że gdyby zdecydował się uzewnętrznić ze swojego cierpienia, jak to niegdyś uczynił po butelce wina Williamsowi, byłoby mu lżej. Tym razem jednak problem polegał na tym, że nie mieli butelki wina, a ponad to jego psychika zawzięcie stawiała czynny opór temu, by pojąć co tak naprawdę jadło go od środka. Nie chciał się przyznać, nie chciał o tym myśleć, nie zastanawiał się nad tym. Jedyne czego chciał, to by już ta niewładność odeszła i mógł spokojnie wrócić do swojej codzienności.
- Czytam książki. - przyznał, przechylając pytająco głowę, ponieważ nie był w stanie znaleźć połączenia między czytaną przez niego literaturą, a artystycznym zacięciem zielarza. Być może tworzył on ryciny do zielników? Albo ozdabiał marginesy tomów ze szkolnej biblioteki nieprzyzwoitymi rysunkami. Mógłby tak zgadywać dalej, ale po co, skoro mógł wyczekać odpowiedzi mężczyzny.
- Zwiedziłeś wiele zakątków Venetii? - zapytał jeszcze, wiedziony ciekawością - Co było Twoją ulubioną częścią tego wyjazdu.

Christopher doskonale widział, że z Atlasem naprawdę było coś nie w porządku, ale nie wiedział, jak miał do niego podejść, jak miał się przy nim zachowywać, co miał zrobić, jak miał na niego wpłynąć. Nie chciał również na niego przesadnie naciskać, dlatego też po prostu z nim rozmawiał, starając się przekazać mu wszystko to, co wydawało mu się nie tylko ciekawe i interesujące, ale również, z wielu względów, przywracające do życia. Bo odnosił wrażenie, że Atlas właśnie tego potrzebował, w tym swoim jakimś zapomnieniu, w tym, że zdawał się zapadać w sobie, chociaż trudno było powiedzieć, dlaczego tak się właściwie działo.
- Mam nadzieję, że jeszcze uda ci się nieco z niej zaczerpnąć. Jestem pewien, że to wykonalne, więc wierz mi, nie poddawaj się. Zresztą, kiedy wrócimy do domu, jestem pewien, że również czeka nas wiele interesujących wyzwań - zauważył spokojnie, uważając, że dokładnie taka była prawda.
Zaraz też skoncentrował się raz jeszcze na wytwarzanym przedmiocie, który o dziwo nie wyglądał tak źle, jak się spodziewał, a potem pokiwał do siebie lekko głową. Przerwał na chwilę rozmowę z Atlasem, gdy doszło do momentu, w którym miał zaklinać przedmiot, na krótką chwilę przepraszając swojego towarzysza. Jedynie po to, by pierwsza próba mu się nie powiodła, druga jednak nadała strzykawce właściwych właściwości i to spowodowało, że Chris uśmiechnął się do siebie łagodnie, zdając sobie sprawę z tego, że nie był aż taką ofermą życiową, jak czasami mu się wydawało. Mógł również dzięki temu wrócić do przerwanej rozmowy.
- Więc zwróć kiedyś uwagę na autora ilustracji. Zwłaszcza powieści kryminalnych - stwierdził, wracając do ich wcześniejszej rozmowy, zdając sobie sprawę z tego, że nagle, całkiem niespodziewanie, temat ten już w ogóle go nie blokował, nie powodował, że czuł się z nim źle, czy cokolwiek takiego. Oswoił go, być może dzięki Larkinowi, za co niewątpliwie był wdzięczny. Wskazał Atlasowi na wyjście, pytając go, czy wstąpią po drodze na kawę, a potem zamyślił się na chwilę. - Myślę, że moim ulubionym miejscem pozostanie sanktuarium wydretek. Jestem przekonany, że tobie również by się tam spodobało, to wiele zabawy, ale też po prostu poznawania czegoś, czego do tej pory nie znałeś - stwierdził ostatecznie, kiedy opuszczali pracownię, zachęcając drugiego mężczyznę, żeby się tam wybrał i chociażby zobaczył małe wydretki.

+

Chłonął jego słowa, czując ulgę z tego, że życie było normalne. Z przyjemnością towarzyszył mu, nawet, mimo, że sam nie uczestniczył już w warsztatach i chętnie obserwował postępy w jego wykonywanym dziele szkło-sztuki.
Pokiwał głową, zachęcony do eksploracji Venetii, bo rzeczywiście planował odrobinę chociaż jeszcze pozwiedzać, na tyle na ile miał ku temu możliwości i czas, bo siły akurat czuł, że powoli mu wracają.
Zaśmiał się lekko na myśl o powrocie, rzeczywiście, przed nimi nowy rok szkolny i nowe perypetie przetykane niezwykłymi charakterami i osobowościami ich uczniów. Z jednej strony to praca, z drugiej w jakimś stopniu nie mógł się doczekać.
- Z pewnością to zrobię. - powiedział, zaintrygowany. Nie potrafił sobie przypomnieć kiedy ostatnio czytał jakiś kryminał, za bardzo zaszyty był w swoich lekturach historycznych albo materiałach traktujących o magicznych stworzeniach, które były jego wielką i dość oczywista pasją.
Rozmawiając o wydretkach i ich sanktuarium opuścili pracownię szkła, Atlas, zupełnie nie gotów jeszcze by znów spędzać czas w samotności, trochę czasu jeszcze podążał za Walshem, głodny jego opowieści i tej swobody, z jaką zielarz szedł przez życie i Veneckie alejki.

2 x zt

+