To był ten dzień, wielki dzień, w którym Nico miał wrócić do domu. Do swojego domu. Uprzedziła wszystkich Seaverów, którzy też dostali instrukcje od rodzinnej rady jak postępować z powrotem mężczyzny. W dodatku sama Harmony zadbała o to, żeby pierwsze wejście było jak najbardziej normalne i spokojnie. Nie chciała sprawiać mu olbrzymich przywitań, rzutów na szyję, płaczów na jego widok i wypytywani. Seaverowie byli stadem i zaraz zlecieliby się do niego wszyscy, a tego, póki co, nie potrzebował. Dlatego właśnie poprosiła rodzinę aktualnie przebywającą w rezydencji, by zostawiła im jak najwięcej przestrzeni.
- Nic się nie bój Nico, zadbałam, żeby nie było chaotycznego przywitania – zapewniła, przechodząc przez bramy, które otworzyły się bez żadnego problemu. Nie wymagały zaklęcia. Nicholas był krwią z krwi i rezydencja sama odsłaniała przed nim drogę, stając otworem bramami i rozganiając mgłę z lasu, jakby nigdy jej nie było. Szybko znaleźli się w ogrodach, nie słysząc ani pół wycia Annubilisów, te też nie były zaalarmowane. Na ich teren wkroczył przecież Seaver. – Będziesz mógł każdego powitać w swoim czasie, kiedykolwiek to nastąpi. Teraz po prostu na spokojnie zaznajom się z rezydencją na nowo. Zawsze znajdzie się tu dla ciebie miejsce.
Nie mówiła o kodach dostępów. Temat ten miała udźwignąć rada rodzinna, która, póki co, zabroniła jakichkolwiek wzmianek na ten temat. Nicholas nie pamiętał rodzinnej lojalności i byłoby to wielce niebezpieczne dawać mu dostęp do zapraszania innych jako część rodziny.
- Na razie wszystko dobrze? – zapytała z troską i było to skierowane do momentu tu i teraz. Oczywiście, zastanawiały ją łuski na dłoniach i zapach ryby, jakby kąpał się w porcie ostatni miesiąc, ale nauczyła już samą siebie, że o wiele rzeczy na razie dopytać nie mogła. Chciała tylko wiedzieć, czy jakoś to znosił. – Jakbyś potrzebował chwili przestrzeni lub samotności, to powiedz. Usunę się gdzieś, zresztą… – przeszli ostatnią linię drzew, a ich oczom ukazała się olbrzymia rezydencja. – Jak sam widzisz, nie będzie to trudne. Witaj w domu, Nico.

Ingerencja w zatoce 3/3 @Ruby Maguire

Nicholas wchodząc na teren posiadłości Seaverów był pełen absolutnie najgorszych przeczuć. Przed oczami stanęły mu koszmary minionych lat, niezliczone pytania o to gdzie znajdowała się rezydencja i co było w jej skarbcu. Nicholas nie wiedział tego wtedy i nie chciał wiedzieć teraz, czując jak nogi buntują się, chcąc wyprowadzić go byle dalej stąd.
- Nie. - wychrypiał w odpowiedzi na pytanie Rems, czy wszystko dobrze. Nie zamierzał jej okłamywać. Czuł się tu tragicznie. - Ale nie chcę, żebyś odchodziła. Ja nie...
Urwał. Nie wiedział jak wyrazić to, co czuje. Wciąż sprawiało mu to wszystko problem i wiedział, że jeszcze przez długi czas będzie go to męczyć. O ile nie zawsze.
- Dziękuję, że to wszystko załatwiłaś, Psidwaku. I wybacz, że taki niewyjściowy smród ode mnie bije. To taka... Pamiątka. Z Venetii. Oberwałem od trytonów klątwą na pożegnanie.
I wtedy jego oczom pojawiła się rezydencja. Ba! Zamek! Tak to wyglądało w jego oczach. Stanął jak skamieniały, przyglądając się budowli i czując, że robi mu się niedobrze z nerwów. Dom? To słowo było jak uderzenie obuchem. Wcale nie czul się tu jak w domu. Nie był w domu. Był w miejscu ze swoich najgorszych koszmarów, choć nie wątpił, że niegdyś musiał kochać to miejsce całym sercem. Ale nie teraz.
- Może... Może przejdźmy się chwilę po lesie, co Rems? - spytał głosem, którego nawet nie próbował pozorować na opanowany. Zrobił dwa kroki w tył, ledwo powstrzymując się od ucieczki z tego miejsca.

Spodziewała się, że to nie będzie dla niego łatwe, że starcie się z domem, który już tym dla niego nie był mogło być niezwykle trudne. Zderzenie się z rzeczywistością, którą utracił na rzecz traum, w imię szaleństwa wiedźmy i jej okrutnych zamiarów. Wiedziała, że to musiała być dla niego przeprawa przez mękę, której w żaden sposób nie mogła zrozumieć. Mogła za to w tym momencie być dla niego wsparciem, którego nie tylko potrzebował, ale i od niej chciał, cieszyło ją to. To, że w całym tym bagnie poświęcił jej krótką myśl, by nie odchodziła, by była obok.
Nie zamierzała go zostawiać, nie teraz i nie po tym wszystkim. Gdy znali się na nowo lepiej, dłużej albo chociaż choć trochę równiej, pewnie zaoferowałaby mu teraz rękę, dla wsparcia i jakiejś otuchy. Zamiast tego po prostu cofnęła się z nim, o krok, stając na linii między nim a domem. Chciała zaoferować mu bezpieczne przejście tam, tak samo fizyczne jak i psychiczne.
- No pewnie, przejdźmy się – zgodziła się lekko, nie chcąc, by czuł jakąkolwiek większą presję czy negatywność. Bo i nie kierowała do niego żadnej negatywności. Ot, spacerowali, a co to miało przynieść? Miało dopiero wyniknąć. Płynęła z prądem, dając sobie działać w oparciu o własne emocje, podejść jak najbardziej z sercem do Nico. Można nawet powiedzieć, że z sercem na dłoni. – Wiesz… Zaczynam teraz rok szkolny, ale… Mogę poprosić opiekuna, żebym cię mogła tutaj odwiedzać! Wpadałabym po treningach, co ty na to? – zaproponowała wesoło, kierując ich w stronę ogrodów.

Wycofał się, oddychając głęboko i starając się uspokoić. Podrapał się nerwowo po przedramieniu, bo łuski zaczęły go koszmarnie swędzieć. Wolał być sobie pobyć jeszcze jakiś czas w lesie i oswoić się z tym, że trafił w to miejsce. Zaczął spacerować idąc po łuku od rezydencji, żeby nie musieć znów się do niej zbliżać, ale i żeby nie uciec za daleko.
- Nie, Rems. Ty się musisz uczyć. Za młoda jesteś, żeby tracić dla mnie czas, który powinnaś poświęcać szkole. - stwierdził tonem nieznoszącym dyskusji. Ależ go swędziały te łuski, no nie mógł wytrzymać po prostu. Odpiął lewy mankiet i zaczął się się przyglądać szarej, opalizującej warstwie na swojej skórze. - Sam chciałem zacząć studia. Wang się nie zgodziła, napisała, żebym najpierw ułożył swoje życie na nowo.

Nie przeszkadzał jej spacer po lesie, jeżeli tego potrzebował. Wydawał się spięty i nie wiedziała do końca jak mu pomóc, więc po prostu szła, między nim a domem, dając mu się oswoić z jego obecnością tutaj w jego własnym tempie. Nikt nie mówił, że miał to być proces szybki, liczyło się tylko to, by był skuteczny. Mogłaby i łazić bez celu następne dziesięć godzin, jeżeli do zapewniłoby, że mężczyzna poczułby się pewniej w środku. Nie musiał od razu czuć się jak u siebie, po prostu byle by nie miał wrażenia, że był zamknięty w pułapce. By podszedł do tego jak najbardziej neutralnie był w stanie.
- Chyba sobie żartujesz – zmarszczyła na niego brwi, by zaraz uśmiechnąć się z troską i pełnym przekonaniem. Bo była pewna i swoich słów i decyzji. – Po pierwsze, spędzanie z tobą czasu to przyjemność, a nie jego strata – uniosła jeden palec do góry, a zaraz dołączyła do niego drugi. – Po drugie, właśnie dlatego, że jestem młoda, mam go więcej – no, z tym akurat to nie tak prosta prawda. Miała tyle dodatkowych zajęć na głowie, że czas to ona cały czas goniła. Ale była młoda, więc lepiej znosiła niewyspanie! – No a po trzecie, to kto mnie lepiej nauczy takiego choćby zaklinania, jak nie ty?! – zachichotała wesoło i lekko go szturchnęła. Może i były to głupiutkie zaczepki, ale miała nadzieję, że nimi trochę odwróci jego uwagę od wszystkich złych skojarzeń z tym miejscem. – To całkiem rozsądna rada? – spytała, wzruszając ramionami. – Chociaż szczerze, to wolałabym, żebyś był na tych studiach. Mielibyśmy dużo więcej czasu! Myślisz, że pozwoli ci dołączyć za rok?

- Nie żartuję, Rems. Możemy pisać listy, możemy się widywać w Hogsmeade. Poszukam tam wygodnego miejsca na naukę. Ale dalsze wycieczki są po prostu bez sensu. - Nicholas był nieugięty, choć miło mu się zrobiło, że doceniła jego umiejętności zaklinacza. - Będę w Hogs kiedy tylko napiszesz. Odświeżę sobie teleportację, bo dość mocno zaśniedziała, a jak nie, to od czegoś jest proszek Fiuu. Żadnego naciągania zasad.
Nie wyobrażał sobie sytuacji, w której Harmony naraża się na nieprzyjemności albo konsekwencje dla niego. Uparł się i już, nie było słowa dyskusji.
- Też wolałbym tam być, ale chyba z niezbyt zdrowych pobudek. Uciekanie od odpowiedzialności za siebie i swój los nie jest szczególnie rozsądne. I... Myślę, że pozwolą. Ale tylko jeśli rzeczywiście poukładam sobie życie. A to jest trudne. Tym bardziej teraz w tych łuskach.
Zirytowany rozpiął wreszcie mankiet i zaczął się obsesyjnie drapać, właściwie to niemal do krwi. Rybie blaszki zaczęły wyłazić z jego skóry, zostawiając po sobie drobne, piekące ranki. Co za draństwo.

Żadnego. Naginania. Zasad. Oh Nico, jeszcze tak mało wiedział o wszystkich Seaverowych ciągotach, ciekawości i głupich pomysłach, nawet nie pamiętał swoich własnych, gdy jeszcze z dumą i zupełnie nierozważną odwagą reprezentował Gryffindor w tak u wtedy pasujących, czerwonych barwach. Usłyszenie z jego ust, że nie powinna naginać zasad było co najmniej ciekawe, ale nie napomknęła o tym, miała teraz bowiem dużo ważniejszą misję, którą nadała sobie sama – zapewnić mu jak największy komfort.
- Będę w takim razie codziennie dawać znać – zapewniła z pocieszającym uśmiechem. – Często jestem Hogsmeade, wiesz, treningi, także będzie masa czasu nawet na kawę.
Konsekwencje nie były jej jakoś bardzo straszne, szczególnie, jeżeli ponosiła je w imię dobrego samopoczucia osób, które kochała, jednak, jeśli on nie chciał ich na nią sprowadzać – mogła grać według zasad. To, że to samo przestrzeganie zasad zawieszenia miało ją już za kilka dni w rezydencji zatrzymać to, cóż, inna kwestia.
- Łu…?! – chciała zapytać, jednak gdy podwinął rękawy już nie musiał nic wyjaśniać. Dobiegł do niej i widok i zapach, który uniósł się w powietrze, nie hamowany żadnym materiałem. – Okej… Dosłownych łuskach – pokiwała głową, jakby to wszystko miało zupełnie logiczny sens. – To o tym mówiłeś, kiedy wspomniałeś o klątwie?

Jej zapewnienia pocieszyły go, bo mimo stanowczości, z jaką odmówił, chciał się z nią widywać. Była mu nie tylko bliska jako pokrewna dusza. Była krwią z krwi. A czego by nie mówić, to miało znaczenie i sprawiało, że byli sobie jeszcze bliżsi.
- Jak często trenujesz? Mógłbym kiedyś przyjść i zobaczyć jak jeździsz? - chciał być częścią jej życia, a poza tym dobrze mu się ją rysowało wtedy w Venetii. Jeśli miał nauczyć się uchwycać ruch, ona była do tego doskonałą modelką.
- Ta. To miałem na myśli. - potwierdził kwaśno i zaczął wyskubywać nerwowo kolejne łuski. Bolało, piekło, śmierdziało, a to wszystko było na jego własnym ciele. Nie po raz pierwszy marzył o tym, by wyjść z własnej skóry i wrócić dopiero, gdy ból dobiegnie końca. Ale w porównaniu z tym, co już przeszedł, te łuski były śmieszne jak pryszcz. - Woda to łagodzi. Jest tu jakieś jezioro albo przynajmniej strumień?
Wyciągnął różdżkę i wyczarowanym strumieniem wody zaczął chłodzić, nawilżać i koić przedramię. Pomagało. Problem w tym ttm, że całe jego ciało było w równie złym stanie.

Fakt, że Nico chciał z nią spędzać czas był jak miód na jej serce i owocował w jeszcze szerszym uśmiechu. Nie tylko był jej ukochaną rodziną, był przyjacielem, którego utraciła i odzyskała po latach, czy tak trudno było jej się dziwić, że chciała go zatrzymać przy sobie? Nawet, jeżeli miało to być kosztem szkoły? Taką ceną nawet się nie przejmowała, coś by wymyśliła, byleby tylko mogli spędzać czas ze sobą.
- Codziennie – uśmiechnęła się, robiąc minę pomiędzy tą rozbawioną, a zbolałą. Jak chciał ją oglądać, miał do tego dosłownie wszystkie okazje. – Czasami są na lodowisku, czasami na wodzie. Zimą zdecydowania większość na lodzie – wyjaśniła szybko, ciesząc się na samą myśl, że znów zobaczyłby jej trening. – Na zawody też koniecznie muszę cię zaciągnąć! Wiesz, pokibicować kochanej kuzynce! – poruszyła brwiami i zaśmiała się, starając się drobnymi żartami ocieplić mu to miejsce.
- Trytoni potrafią być nieprzyjemni – pokiwała głową, przyglądając się tym łuskom i zastanawiając, czy znała jakieś zaklęcie, które mogłoby pomóc. – Woda? Mamy basen! A jeżeli nie u nas, to niedaleko od rezydencji płynie rzeka, nasze tereny są z nią połączone. No i… – urwała na chwilę, nie wiedząc, czy powinna o tym mówić. Ale to była jego własność! – Masz basen w swoim pokoju, taki mniejszy, prywatny.

- Codziennie? - niemal zagwizdał, choć sam nie wiedział czy z uznania, czy z dezaprobaty dla takiego forsowania się. - Nie oszczędzasz się. Najpierw wolę zobaczyć trening, potem zawody. Ale tak, koniecznie muszę znów zobaczyć cię w akcji. W Venetii bardzo mi się podobało jak jeździsz. No i to było bardzo inspirujące, a rysowanie sprawiało dużo satysfakcji.
Trytoni nieprzyjemni? Nie mógł się niezgodzić. Uważał, że venetiańscy przedstawiciele tego gatunku byli zdecydowanie zbyt porywczy i najpierw ciskali klątwami, a potem się zastanawiali, o ile w ogóle. Nicholas skupił się na chwilę na przedramieniu i ze zrumieniem odkrył, że pod wpływem wody łuski zaczynają odchodzić całymi płatami. Obrzydlistwo. Ale przynajmniej był jakiś progres. Problemem było jednak to, że po odpadaniu łusek zostawały małe, bardzo piekące ranki, które nie chciały się zaleczyć tak od razu.
- Rzeka! Zaprowadź mnie proszę nad rzekę. Idealnie się nadaje, nie chcę zasmrodzić basenu pierwszego dnia w... domu.
Ostatnie słowo ledwo mu przeszło przez gardło. O swoim pokoju w ogóle nie chciał w tej chwili myśleć, stanowczo wyrzucając z głowy wypowiedź Rems.

- Codziennie – powtórzyła, kiwając głową. – Trener mnie nie oszczędza – zaśmiała się, wesoło przeskakując z nogi na nogę. – Ale czego się nie robi dla sportu, prawda? – wyćwierkała, wcale jej nie przeszkadzały takie treningi, kochała je i naprawdę dużo była w stanie dla nich zrobić i poświęcić. – Nawet nie wiesz, jak mnie to cieszy. Przychodź śmiało, może nawet trochę ci zapozuję?! – zaproponowała z entuzjazmem. – Chociaż już nie będę mogła robić takich fal, rany, to było wspaniałe! Chciałabym jeszcze kiedyś te maski założyć!
Przyjrzała się tym jego łuskom i powstrzymała syknięcie, gdy zobaczyła, jak mu odchodzą. Wyglądało na strasznie bolesne.
- Próbowałeś jakiegoś zaklęcia? Może chciałbyś coś przeciwbólowego? – zaproponowała, bo chociaż nie sądziła, żeby sam nie pomyślał o zdjęciu z siebie tego choróbska zaklęciami, to może nie próbował tego po prostu znieczulać? – W najgorszym razie wywietrzymy – zażartowała, ale nie naciskała, ruszyła spokojnym krokiem w stronę rzeki. – Spodoba ci się nad nią, naprawdę urokliwy zakątek. Chcesz razem popływać?

/zt

+

Nicholas pokręcił głową na te słowa. Takie obciążanie młodej dziewczyny wydawało mu się czymś nienormalnym. Ale jeśli nie wpływało to na jej naukę, jeśli to kochała, jeśli sobie z tym radziła, to czemu nie?
- W takim razie chyba będę musiał zamieszkać w Hogsmeade! - zażartował, ale w gruncie rzeczy sam pomysł nie wydawał się taki zły. Mógłby uciec od perspektywy mieszkania tutaj i rzeczywiście miałby okazję do częstego widywania kuzynki i prawdopodobnie również reszty młodzieży Seaverów, która przekonywała go dużo bardziej niż spotkanie z radą. - Bez urazy, Rems, ale wolałbym sam. Postaram się, żeby to nie potrwało długo i wrócę tutaj. Skoro łuski odchodzą, chciałbym je zmyć tak szybko jak się da i nie chcę mieć towarzystwa.
I tak ruszyli razem w stronę rzeki, gdzie Nicholas wreszcie doprowadził się do porządku po klątwie.

+