Nie spodziewała się nigdy w życiu, że kiedykolwiek jej stopa postanie na Antarktydzie. Ale była tu teraz i nie mogła w to uwierzyć, nie miała pojęcia, że żyją tu jacyś czarodzieje, ale „Smoczy Ludzie” brzmiało bardzo wdzięcznie. Ruby nie miała wielkiego problemu z zimnem, lubiła śnieg i te sprawy, ale cholera jasna, tutaj to była już przesada jeśli chodzi o temperaturę, miała wrażenie, że smarki w nosie zamarzają jej w ułamku sekundy. W każdym razie to całkiem miła odmiana bo raczej średnio śnieżnej Szkocji.
Szła teraz i szukała swojej drogi, lewitując kufer zaklęciem przed sobą i uważając, żeby leciał szybciej niż ona idzie, bo pamiętała jak na wakacjach wlazła jak idiotka w swój lewitujący kufer i wszystko jej się rozsypało. Tragedia, zawsze jak coś takiego się działo, to jej właśnie, już się przyzwyczaiła. Szukała więc groty w wielkim skupieniu i zgubiła się rzecz jasna dwa razy, wszystko w tym lodowcu wyglądało tak samo i biel trochę ją przytłaczała. W końcu jednak znalazła odpowiednią grotę, zasłoniętą jedynie zasłonką.
— No to daje średnią prywatność — wymamrotała pod nosem, ale już ją odchylała, żeby zobaczyć najbardziej przytłaczające ciasnotą miejsce. Maguire nie miała kalustrofobii, ale współczuła każdemu, kto na nią cierpiał i wylądował na hogwarckich feriach w tym roku. Nawet ją to wprawiało w delikatny dyskomfort, szczególnie kiedy zobaczyła jedno łóżko. Huh? Dostała pojedynczy pokój? Aż sprawdziła jeszcze raz kawałek pergaminu, na którym jak byk były trzy nazwiska. Dopiero po kilku, długich sekundach, kiedy trybiki w jej głowie pracowały, dotarło do niej, że po prostu będą spać w jednym w trójkę. Aż parsknęła na tę myśl, bo to dopiero był dziki pomysł, a myślała, że to ona jest szalona.

Co to był za szalony tydzień. Wieści o tym, że wyprowadzają się, świstoklik do Doliny Godryka, od nowa urządzanie pokoju, wyprawa do Hogwartu i zakładanie śmiesznej czapki na głowę. Owszem, nie była na tyle nieobeznana z historią nowej szkoły, aby nie wiedzieć, jak ważna i wyjątkowa była Tiara Przydziału, ale dziwnie było słyszeć w swojej głowie rozmowę z kapeluszem, rozmowę, której wyniku nie była pewna, ale nie miała za bardzo z czym dyskutować. Cieszyła się, że trafiła ostatecznie do Gryffindoru, a nie Hufflepuffu, nie uważając tego drugiego domu za odpowiedni dla niej. Tuż po tym ciekawym przeżyciu zostali poinformowani o spakowaniu naprawdę ciepłej odzieży i proszę, wylądowali na Antarktydzie.
Prawdę mówiąc wszechobecna biel, która raziła w oczy i mróz, który zamrażał nawet mózg, nie napawały Bambi radością, ale starała się nie nastawiać negatywnie. Ostatecznie kto wie, może jednak wyjazd ukaże się udany? Spojrzała raz jeszcze na pergamin, na którym zapisane miała nazwiska współlokatorów i numer groty, po czym udała się do niej, niosąc za sobą walizkę z ubraniami. Widziała, że ktoś ledwie wszedł do środka, więc przystanęła na chwilę, dając nieznajomej moment na oswojenie się z tym, co było w środku, na wybór łóżka, czy co na nich czekało w grotach, aż w końcu zrobiła ostatnie kroki w stronę zasłonki.
- Cześć! Widziałam, że wchodzisz i chciałam dać ci czas na wybór łóżka… - odezwała się od razu, jak tylko weszła do groty urywając gwałtownie, kiedy jej spojrzenie natrafiło na jedno łóżko i jedną komodę w grocie. - Ale widzę, że było to całkowicie niepotrzebne… Jiliane Lanceley, ale możesz nazywać mnie Bambi. Ty jesteś… Maguire czy Moses? - przedstawiła się, od razu dopytując, z kim miała okazję się właśnie poznawać, jednocześnie zezując na łóżko, nim ostatecznie westchnęła zrezygnowana.
- Może jakimś cudem robi się z niego łóżko piętrowe dla trzech osób? - zapytała z mieszanina rezygnacji i mimowolnej nadziei w głosie.

@Ruby Maguire

Ruby kochała szkolne wyjazdy, samej szkole mogła rzecz jasna wiele zarzucić i większość była spowodowana samym faktem, że Hogwart był szkołą, ale wyjazdy były niezapomniane. Być może też dlatego, że z każdego wynosiła pamiątkę w postaci jakiejś blizny, bowiem czasem miała wrażenie, że jest magnesem na wypadki i przypadki, no ale co zrobić. Nawet trzęsąc się jak nieśmiałek na wietrze i patrząc na jedno łóżko, uśmiech nie schodził jej z twarzy. Może chodziło o to, by było im cieplej. Na Merlina, oby jej współlokatorki nie chrapały… Drgnęła lekko, kiedy usłyszała za sobą głos i odwróciła się w kierunku nieznajomej dziewczyny. To samo w sobie było dziwne, bo znała naprawdę wiele osób, a już szczególnie ze swojego domu.
— Maguire… — odparła, przyglądając się dziewczynie i naprawdę stwierdzając, że widzi ją pierwszy raz w życiu. Wspaniale! Kochała poznawać nowe osoby, miała u nich totalnie czystą kartę i nie musiała się tłumaczyć dlaczego przyjebała Irvecie na jesień, ani czemu chciała pozwać byłego nauczyciela eliksirów. — Ruby Maguire, nie widziałam cię chyba nigdy, nie to żebym była jakaś popularna, ale czasem mam wrażenie, że znam wszystkich, stąd też moje zdziwienie… Dawno przyjechałaś? Mam nadzieję, że serio jesteś nowa, bo teraz jak się okaże, że wcale nie to będzie niezręcznie… — mówiła dużo i szybko, chichocząc nawet na swoje ostatnie słowa, bo niezręcznie to było w wakacje, kiedy rękę straciła. Mimo ogromnej traumy, którą miała po tamtym wydarzeniu, potrafiła sobie z tego żartować, choć do smoków podchodziła z rezerwą. Czuła się zaniepokojona ostatnimi wydarzeniami i dziękowała w duchu gaciom Merlina, że tata namówił ją na sylwestra z rodziną. Chyba by na zawał zeszła, jakby była na statku, który atakują smoki.
— Może same możemy to zrobić — krytycznie spojrzała na łóżko — No, wy możecie, ja to jestem dupa straszna z transmutacji, lepiej, żebym nawet nie próbowała. Ale może jakbym Marlę albo Drake’a poprosiła, to coś by zdziałali… Koniecznie musisz ich poznać!!

- Nie, nie, spokojnie, nie miałyśmy okazji jeszcze się widzieć. Dopiero od tego semestru będę chodzić na zajęcia - odpowiedziała od razu, unosząc dłonie w niby obronnym geście, śmiejąc się cicho. Nie chciała, żeby dziewczyna od razu miała niepotrzebne wyrzuty sumienia, czy cokolwiek podobnego, co mogłoby sprawić, że czułaby się zwyczajnie źle, kiedy naprawdę nie mogła jej znać. Wolała więc od razu zapewnić Ruby, że widzą się pierwszy raz, choć w chwilę po wypowiedzeniu tych słów zaczęła się zastanawiać, czy nie byłoby jednak zabawniej, gdyby ją chwilę dłużej wodzić za nos. Cóż, teraz było już na to za późno i można było skupić się na łóżku, które… Zdecydowanie było za małe.
- O nie, ja też nie jestem dobra z transmutacji. Właściwie… Mogłabym grać nam kołysanki, gdyby był tu jakiś instrument, albo nucić, ale to raczej nie pomogłoby w niczym - odpowiedziała od razu, kręcąc przy tym głową, po czym zwyczajnie usiadła na łóżku. - Może jest tu jakiś mechanizm, jakieś coś, co wystarczy dotknąć i zmieni łóżko… Ale wiesz co? Na tych skórach jest całkiem ciepło! - zachwyciła się jeszcze, na moment kładąc się z rękami wyciągniętymi nad głową i lekkim uśmiechem na twarzy, nim na nowo usiadła na łóżku, spoglądając na Ruby z nieco zmarszczonymi brwiami, próbując sobie przypomnieć, kim była wspomniana niewiele wcześniej dwójka.
- Drake i Marla? W jakim są domu? Właściwie, w jakim domu ty jesteś? Mnie przydzielono do Gryffindoru i muszę przyznać, że ta Tiara jest naprawdę… Dziwna. Co innego o niej słyszeć, a co innego mieć na głowie - dopytała, zastanawiając się przy okazji, czy udało jej się właśnie poznać kogoś z tego samego domu, czy nie.

@Ruby Maguire

Odetchnęła z ulga, że nie okazało się nagle, że już kiedyś się poznały. To byłoby niezręczne, a Ruby miała jednak w zwyczaju zapominać imion w pierwszej sekundzie od wypowiedzenia go na głos. Pamiętała twarze, a tej nie znała, choć nigdy nie mogła mieć pewności. Skupienie nie zawsze było jej mocną stroną, więc istniała możliwość, że była czymś rozproszona i w ogóle na nic nie zwracała uwagi. Uśmiechnęła się do nowo poznanej dziewczyny i klapnęła sobie obok niej na wielkim łożu.
— O proszę, muzyk — rzuciła, chichocząc sobie pod nosem, bo chyba ostatnio miała jakieś dziwne szczęście do muzyków. Sęk w tym, że Archie jak ostatni idiota pojechał sobie w trasę, co uważała za szczyt debilizmu i kiedy wróci - o ile w ogóle wróci - zamierzała mu powiedzieć co o tym myśli. Przed wyjazdem nie chciał jej słuchać, może powinna była go zamknąć w piwnicy. — Mieszkam z muzykiem, możesz śpiewać ile chcesz, jestem przyzwyczajona — machnęła ręką, bo naprawdę w ich domu wszędzie walały się jakieś instrumenty, a ona tylko pilnowała zwierząt, żeby nic z nimi nie zrobiły.
Spojrzała całkiem sceptycznie na łóżko, bo jakoś nie sądziła, że znajdą tu mechanizm. W magicznym ludzie nie za bardzo potrafiła umiejscowić coś innego niż magię, a wszelkie mechanizmy wydawały jej się mugolskie. Nie miała absolutnie nic do Mugoli, w końcu jej najlepsi przyjaciele i ona sama mieli niemagiczne pochodzenie, ale do Smoczych Ludzi jakoś jej to nie pasowało.
— W Gryffindorze! — zawołała z radością, że nowa koleżanka wylądowała w najlepszym domu — Ja nie pamiętam, byłam tak zestresowaną jedenastolatką, że wyparłam to wspomnienie, ale pamiętam, że po wszystkim byłam wniebowzięta, że trafiłam do domu mojego ulubionego brata — trajkotała sobie wesoło, wracając wspomnieniami do tamtej chwili — Marla i Drake też są Gryfonami, Marla jest orłem z transmy, a Drake jest dobry ze wszystkiego przysięgam. Nawet lubiłam naszego młodego profesora od transmy, ale pogłoski mówią, że poszedł na tacierzyński, po tym jak go żona - która uczyła eliksirów swoją drogą - zostawiła, szkoda, teraz zostaje ten stary zgred Craine — nie było lepszej osoby od Maguire, żeby poznać szkolne plotki, choć Gryfonka zapierała się rzecz jasna, że plotkarą nie była.

Trzeba było przyznać, że Bambi ucieszyła się na wieść, że mogła tak naprawdę śpiewać, czy nucić i przynajmniej jednej ze współlokatorek nie będzie to przeszkadzać. Mieszkając z całkowicie nowymi osobami, nie wiedziała, jak powinna się zachowywać i co może okazać się problematyczne. W ten sposób dość szybko minęła jej pierwsza obawa i dziewczyna mogła rozluźnić się całkowicie, uśmiechając się szeroko, z wyraźną radością do nowej znajomej. Uśmiech ten poszerzył się, kiedy tylko okazało się, że Ruby także należała do Gryffindoru oraz dwie osoby, które wymieniła. Co prawda Lanceley jeszcze ich nie poznała, ale przynajmniej mogła udawać przed innymi, gdyby była taka konieczność, że zna więcej osób ze swojego domu.
- No to powiem ci że mając siedemnaście lat i słysząc czyjś głos w twojej głowie, który zdaje się wiedzieć o tobie naprawdę wszystko… Brrrr, to nie jest przyjemne. Nie wiem, jak ty, ale ja jako jedenastolatka nie miałam sekretów, których nie chciałam powierzać nikomu, a już szczególnie starej tiarze należącej do dyrektora szkoły. Mam nadzieję, że cokolwiek u mnie zobaczyła, zachowa to dla siebie - odpowiedziała, obejmując się ramionami, kiedy nagle wzdrygnęła się pod wpływem wspomnień głosu Tiary Przydziału w jej głowie. Zdecydowanie było to pierwsze dziwne i niezbyt przyjemne zdarzenie w Hogwarcie. Szczęśliwie pozostałe, jak do tej pory, byłby w porządku. Zaraz jednak Bambi nadstawiła uszu, słysząc o młodym nauczycielu, o plotkach związanych z nauczycielką eliksirów. Co prawda dla niej były to postacie bez twarzy, ale aż czuła natchnienie płynące z tak dramatycznej historii.
- Czyli transmutacji uczy teraz jakiś staruch… A są inni przystojni i atrakcyjni, nauczający czegoś ciekawego? W Beauxbatons był naprawdę niesamowity profesor z opieki nad magicznymi stworzeniami i podobno przeniósł się do Hogwartu. Atlas Rosa… Uczy dalej? - zapytała od razu, nachylając się nieznacznie do Ruby, jakby właśnie miały dzielić się niesamowitymi tajemnicami, których nie powinien słyszeć nikt inny.

@Ruby Maguire

Ruby niewiele rzeczy przeszkadzało, więc póki Bambi nie będzie supergłośno mlaskać, albo nie używać dezodorantu – to nie stanowiło to dla niej żadnego problemu. Mieszkała też z Archibaldem, co prawda teraz wyjechał w trasę, ale naprawdę była przyzwyczajona do podśpiewywania czy grania na różnych instrumentach, szczególnie kiedy do Archiego wpadali znajomi, równie utalentowani co on. Czasem im zazdrościła, Maguire nie mogła się pochwalić nie wiadomo jakimi muzycznymi umiejętnościami, chyba śpiewała nie najgorzej, ale wciąż całkiem normalnie. Właściwie to nie uważała, że ma jakikolwiek talent, nie licząc tego do wpadania w kłopoty, albo uszkadzania jakiejś części swojego ciała. Jak coś się działo, to Ruby z jakiegoś powodu zawsze była na miejscu. Może Merlin się na nią uwziął, kto wie.
Zmarszczyła brwi na słowa swojej nowej koleżanki, bo chyba nigdy w ten sposób nie myślała o Tiarze. Może faktycznie to była kwestia tego, że była zwyczajnie za młoda na takie przemyślenia. Nie miała przecież pojęcia jak czułaby się teraz z Tiara na głowie, cóż, mogło to być faktycznie niekomfortowe, choć wciąż nie wydawało jej się, żeby miała jakieś supertajne sekrety, na pewno nie takie, o których sama wiedziała. Ruby była jak otwarta księga, naprawdę trudno było jej cokolwiek ukryć.
— No nie wiem, to chyba wtedy podmieniłam bratu szampon na niebieską farbę do włosów w rywalizacji z rodzeństwem pod tytułem “jak szybko wkurwić Petera” — zaśmiała się, nie zamieniłaby swojej rodziny na żadną inną, choć wszyscy działali sobie na nerwy odkąd tylko pamiętała.
— Craine jest obrzydliwy i okropny, został teraz zastępcą dyrektorki, po tym jak poprzednia zginęła na statku na imprezie sylwestrowej, nie było mnie tam akurat, spędzałam czas z rodziną, w każdym razie jak nie musisz chodzić na transmę, to ja bym unikała — mówiła zaaferowana, zawsze powtarzała, że nie jest wcale plotkarą, ale cóż, spójrzmy prawdzie w oczy — Uczy! Przeniósł się do nas całkiem niedawno, walczy o miano mojego ulubionego nauczyciela z naszym opiekunem domu, bo pozwolił mi adoptować Glutena po jednej lekcji, to młody psidwak! — powiedziała całkiem szczerze, bo nie było co ukrywać, że nowy nauczyciel ONMS kupił ją tym niemal całkowicie.