Prychnęła sobie pod nosem na jego odpowiedź. Nie wierzyła w żadne idealne rodziny, choć wielu takie zgrywało. Była jednak świadkiem wielu rzeczy w swojej pracy i czasem miała ochotę powiedzieć, że dziewięćdziesiąt procent czarodziejskich rodzin było po prostu dysfunkcyjnych. Jej ród przynajmniej nigdy się nie łudził, że liczyło się dla nich coś więcej niż praca. Przekazane jej geny jasno o tym świadczyły i każdego dnia robiła to, co szło jej najlepiej – poświęcała się własnej profesji, zapominając o całym merlinowym świecie. Nie zakładała więc, że istniało coś takiego jak dobrze funkcjonująca rodzina, choć wielu próbowało takich udawać, dając się pochłonąć głupiej iluzji. Nie spodziewała się jednak, że jej stary przyjaciel będzie wciągnięty w tego typu sytuację. To jedynie potwierdzało jej odgórne założenie, że nic nie jest takie, na jakie wygląda. Skłamałaby, gdyby stwierdziła, że to nie praca ją tego nauczyła.
— Jak wolisz, ale gdybyś zmienił zdanie – wiesz gdzie mnie szukać — nie pamiętała wprawdzie, czy powiedziała mu już, że na stałe jakiś czas zostaje w Anglii, ale nie trudno było się domyślić, gdzie Heartling mogła przebywać. Była gotowa mu pomóc, jeśli tylko będzie tego potrzebował i chciał. Naprawdę nie chciała, by całkiem zmizerniał, choć już teraz wyglądał kiepsko. Domyślała się, że pustka w jej oczach również była widoczna, chociaż dokładała wszelkich starań, by tak nie było.
Położyła mu dłoń na ramieniu, jakby próbując dodać mu otuchy. Nie była wprawdzie najlepsza w pocieszaniu ludzi, więc na więcej nie potrafiła się zdobyć. Miała jednak nadzieję, że to mu wystarczy i dobrze odczyta jej intencje. Chciała zrobić coś więcej, ale jedynie opuściła rękę, dopijając wino z kubka do końca.
— Nie wiem jak ty, ale ja zmarzłam, mam więcej wina w lodowcu, więc możesz wrócić ze mną — zaproponowała, szeroko się uśmiechając i już kierowała się w stronę mieszkalnych grot. Była zdania, że im obojgu przyda się trochę rozluźnić i zapomnieć o kwestiach, które na co dzień nie dawały im spokoju. Choćby i tego jednego popołudnia.
+
|zt x2 @Frederick Shercliffe

No więc wybrał się na te ferie, wszyscy sie wybierali. Będzie fajnie, mówili, zobaczysz. Tam jeszcze nie byłeś. No i nie był, bo kurwa nie pojebało go, żeby wyjeżdżać na białe pustkowia, gdzie piździ, wiatr gwiżdże i niby ubrania magicznie ocieplane, ale od samego widoku zamarzały mu smarki w nosie.
Psingwiny! Jeszcze co! Kotofoki? Jeleniowalenie? Wzdrygnął się, pocierając dłonie, kiedy jego uszu dobiegł krzyk jakiegoś debila, który go tak z marszu wyzywał od glutów. Oburzył się (na wszelki wypadek ocierając nos, bo może to rzeczywiście jakiś glut?) i odwrócił się, by zobaczyć psychopatę z nożem w ręku, biegnącego wprost na niego.
- Pojebało Cie człowieku?! Co to za zamach na ludzkie życie i to w biały dzień!


| Atlas

Na pustyni, jak to na pustyni, zdarzają się przewidzenia i wychodziło na to, że Max właśnie padł ofiarą jednego z nich. Był pewien, że widzi swojego gryfońskiego kumpla, z którym mógł sobie pozwolić czasem na takie odpierdółki, a tu się okazało, że był w błędzie. I to srogo potężnym.
Zbyt późno zorientował się, co jest grane i chcąc hamować, poślizgnął się na wszechobecnym lodzie, upadając prosto na dupsko i raniąc się sztyletem w dłoń.
-Sorki, jezu, pomyliłem Cię z kimś. - Wstał, oburzony, że ktokolwiek mógł na niego najeżdżać za tę drobną pomyłkę i plamiąc przy okazji wszystko dookoła swoją krwią.

O boże o kurwa, no Max do filigranowych postaci nie należał i jak tak pędził nieubłaganie, niczym pociąg towarowy w ciasnym tunelu, chłopak aż pisnął, uskakując z wrażenia, gdy Solberg widowiskowym ślizgiem wbił się w najbliższą zaspę.
Chłopak wpatrywał się w chwilę w leżącego byłego ślizgona wzrokiem mieszaniny zaskoczenia, strachu i oburzenia.
- Kimkolwiek nie jest ta osoba, nie wiem, czy atak z nożem w ręku to dobry sposób na przywitanie! - zauważył obcy Maxowi uczeń, który z dumą nosił na szyi szalik w kolorach Hufflepuffu. I jak to na puchona przystało, natychmiast kiedy zauważył jego skaleczenie, jego oburzony wyraz twarzy złagodniał.
- Ojej, skaleczyłeś się, pokaż mi. - wyciągnął rękę, a jego głos zmiękł jakby mówił do małego pieska- Ojej, ojej, no i tak po co biegać z nożem, hm?

| Atlas

Co racja to prawda. Wymiary Maxa nie sprzyjały nagłemu hamowaniu, ale na całe szczęście nie połamał sobie tych patykowatych nóg czy rąk, co przecież wcale nie było trudne do zrobienia przy takich gabarytach.
-Znam gorsze rzeczy w życiu niż jakiś typek pędzący na Ciebie z nożem. - Burknął ni to ze śmiechem, ni to z pewnym sarkazmem. Tak, obecnie niczego mu raczej nie brakowało, ale doświadczenia za sobą miał, a wiele z nich nie należało w żaden sposób do przyjemnych.
-Hmmmm? - Zapytał, bo był już tak przyzwyczajony do ran i bólu, że nie zwracał na to za bardzo uwagi. Mimo to pozwolił, by puchon przyjrzał się skaleczeniu, skoro już biegł na niego z wyciągniętym ostrzem na dzień dobry. -To nic takiego, zagoi się. - Chciał nieco umniejszyć sytuacji, bo miał na ciele dużo gorsze rany, o których nikt nie miał pojęcia. -Gdyby nie to lodowisko, nic by się nie stało. To chyba hamowanie jest niebezpieczne, a nie bieganie. - Prychnął, wracając do swojego pojebanego humoru.

Puchon aż potrząsnął głową z oburzenia na te słowa i to tak mocno, że mu zamajtały pompony w czapce z borsukiem.
- Nie chce nawet wiedzieć, co to za rzeczy! - powiedział głośno, wyraźnie i dobitnie- Mam alergię na patologię. - rzekł z powagą, choć nie udało mu się pohamować drżenia kącików ust w lekkim rozbawieniu.
Jakby miał alergię na patologię, to w towarzystwie Solberga chyba już by wykorkował.
- Na siwe włosy z dupy Merlina, jakie nic! Prawie przeciąłeś sobie ścięgno! - prychnął, szukając po kieszeniach różdżki. Wpierw wyciągnął chusteczkę, z wyszywanymi swoimi inicjałami, jak najprawdziwsza księżniczka z bajki, by jakoś przytamować krwawienie, po czym wydobył swój magiczny patyk, którym stuknął w dłoń Solberga raz, by uśmierzyć ból i drugi, by zatamować krwotok- Czy Ty nie jesteś przypadkiem z gryffindoru? Bo taki jesteś nie za mądry. - rzucił kąśliwie na ten sarkazm o niebezpiecznym hamowaniu- No, już sie nie wyrywaj. - napomknął go, odejmując chusteczkę od jego dłoni i przyglądając ranie- Mam takie zaklęcie, sam wymyśliłem, na zasklepianie ran. Już nie krwawi więc niby nie muszę, ale bym chciał wypróbować. Zgadzasz się? - zapytał, a robiąc to posłał Maxowi spojrzenie najsłodszego puchońskiego cocker-spaniela ever.

| Atlas

ardziej puchońskim już nie dało się być, co dla Maxa miało swoje plusy i minusy.
-Spokojnie, nie mam w zwyczaju opowiadać obcym typkom, jak życie potrafi skopać Cię pod dupie. - Prychnął, bo faktycznie niespecjalnie lubił się dzielić. -Skoro tak, to Tobie bardziej się przyda ta chusteczka. - Dodał jeszcze żartobliwie, nawiązując do alergii, ale był poniekąd zaskoczony tą uczynnością. Owszem, borsuki były z tego znane, co nie zmieniało faktu, że Max coraz rzadziej spotykał na swojej drodze takie osoby.
-A tam, komu to potrzebne. - Machnął wolną ręką. Na tym etapie miał już wrażenie, że magia wszystko mu wyleczy, więc jedno ścięgno w tę, czy w tamtą, nie robiło mu żadnej różnicy. Choć ta interakcja coraz boleśniej przypominała mu o poprzednim związku.
-Tak to mnie jeszcze nikt nie obraził. - Przewrócił oczami na te słowa, choć wiedział, że poniekąd pewnie by się w gryffindorze odnalazł. Co prawda Tiara przydziału nawet takiej opcji nie rozważała, ale z czasem ludzie w końcu dorastają i niektóre rzeczy ulegają zmianie. -Jestem znikąd. - Odpowiedział automatycznie, po czym zdał sobie sprawę, jak bardzo tyczy się to nie tylko jego obecnej edukacji, ale i całego życia. -Ale chodziłem do Slytherinu. - Uzupełnił jednak swoją wypowiedź, nie chcąc brzmieć jak buc, skoro puchon pomagał mu ogarnąć ranę. Niepotrzebnie, według Maxa, ale zawsze.
-A próbuj czego chcesz. Najwyżej wyląduję pod jeziorem. - Niespecjalnie przejmował się tym, że może stać mu się cos poważnego. Sam zadawał sobie poważniejsze rany i był pewien, że cokolwiek się zaraz wydarzy, nie może być równie bolesne co rzeczy, podpowiadane mu przez własny umysł.

Puchon wzdrygnął się, teraz już pewien, że napotkał na swej lodowej pustynnej drodze jakiegoś kmiotka szatana, który czyhał z rozbojem na jakichś nieuważnych uczniów. Nie z nim takie numery! Zamierzał być czujny! Czujny jak świstak! Jak surykatka! Czujny... ale też troskliwy. Otarł palce byłego ślizgona z krwi, po czym nabrał w rękę trochę śniego by nim obmyć rozcięcie.
- No głupi no, na cyce Morgany. Ścięgna są potrzebne, żebyś mógł palcami ruszać na przykład. - prychnął - Nie chcesz móc ruszać palcami? Nie przydadzą się? - zamajtał swoimi, jakby grał na harfie i pokręcił głową z dezaprobatą- A niby ślizgon...
- Dobra, to ja wypróbuje. Jakby coś, to krzycz. Tylko nie za głośno bo sie te psiekrwie psingwiny zlecą. Ukradły mi rękawiczki... - -zamarudził, po czym przyłożył różdżkę do rozcięcia i wymamrotał jakąś dziwną, obcą inkantację.

Rzuć k100 jak dobrze mu poszło. Mniej niż 30 rana znów krwawi, więcej niż 80 masz wrażenie, że twoja ręka nigdy nie była taka sprawna...

| Atlas

Kostka: 25

Cyce Morgany też chętnie by zobaczył, ale na to nie było już raczej szans. No i nie o tym to spotkanie przecież. Zamiast więc rozprawiać o piersiach wielkiej czarownicy, skupił się na tym, czy faktycznie potrzebuje ścięgien do życia.
-Kurwa, nie mów mi, że magią by się nie dało tego obejść. Jak się cokolwiek dzieje, pierwsze co wychwala się to gówno, że jest w stanie wszystko naprawić, ale jak przychodzi co do czego, to nagle nie wiem.... Magia nie jest odpowiedzią na wszystko..... - Przewrócił oczami, przedrzeźniając te wszystkie teksty, które w życiu zasłyszał. Naprawdę nikogo nie powinno dziwić, że sam bardzo rzadko nosił przy sobie różdżkę.
-Luzik. nie chcemy żeby Ci przeszkadzały w pracy, no nie? - Ustawił dłoń tak, by puchon miał do niej jak najlepszy dostęp, a potem czekał i obserwował, co takiego ten czaruje. Max syknął cicho, gdy rana zaczęła go piec, a krew znów brudziła jego rękę, gdy okazało się, że chłopak wcale nie jest aż tak uzdrowicielsko utalentowany. -Jako magiczny skalpel działa świetnie. Co do zasklepienia mam wątpliwości. Może musisz jeszcze trochę nad nim przysiąść? - Nie chciał zniechęcać dzieciaka do pracy i rozwoju, ale też niekoniecznie musiał zachęcać go do chodzenia i eksperymentowania na innych ludziach.

Puchon zamlaskał z dziwnym niezadowoleniem, na te marudność Solberga odpowiadając tylko naburmuszoną miną.
- Bo magia nie jest odpowiedzią na wszystko! Każdy czar wiąże się z kosztem, nie można rozczłonkowywać się i składać do kupy zaklęciami w nieskończoność. Trwałość tkanek organicznych ulega degradacji wprost proporcjonalnie do czynnika magicznego użytego do jej wzmacniania. - zaczął wielki wykład o czarach, który niestety musiał ukrócić, ponieważ jego osobiste, nowatorskie zaklęcie nie podziałało wcale tak, jak planował. Właściwie to zadziałał proporcjonalnie odwrotnie.
- Ojć. - oto komentarz godny wynalazcy, naprawdę- M-myślę, ż-że lepiej by na to zerknął ktoś uzdolniony... - bąknął, dociskając na powrót swoją cenną chusteczkę do jego dłoni- J-ja chyba n-nie powinienem był próbować... - zmartwił się i zaczął rozglądać za jakimś dorosłym, by opanować sytuację.

| Atlas

Tak, był marudny, ale ciężko było nie być, kiedy musiał od początku wyjazdu znosić fochy Paco na panującą tu pogodę. W końcu przeszło to i na niego po prostu pomimo, że kochał takie klimaty.
-Nie można? - Zapytał szczerze, bo ni chuja nie wiedział jak to działa. No dobra, może był świadom tego, że jak co chwilę będzie sklejał Reparo tę samą filiżankę, to czar w końcu nie będzie tak mocny, ale nie spodziewał się, że na ludzi działa to w ten sam sposób. A powinien, bo wydawało się to oczywiste.
-Daj spokój, nie od razu Morsmorthis uwarzono. - Poklepał go zdrową ręką po ramieniu. -Po prostu przysiądź nad tym a na pewno Ci wyjdzie. I raczej nie eksperymentuj na przypadkowych ludziach, bo nigdy nie wiesz na kogo trafisz. - Wyszczerzył się radośnie, po czym schował dłonie do kieszeni kurtki, kompletnie nie przejmując się ponownym krwawieniem. -Chodź, wracajmy do igloo. - Zaproponował, by po drodze pogadać jeszcze z chłopakiem o możliwych opcjach ulepszenia jego zaklęcia.

//zt +