Cegły nie były potrzebne, kiedy wyraz jego męskości tak głośno i rozpaczliwie błagał o pomoc. Szczęście w nieszczęściu, że w tak tragicznym położeniu Moralesowi udało się trafić na nastoletniego cudotwórcę, który odjął mu bólu za sprawą subtelnego dotyku. Chyba nie do końca świadomego zresztą swoich umiejętności cudotwórcę, o czym wyraźnie świadczyło wypowiedziane przez niego pytanie i zszokowany wyraz twarzy, na które Paco zareagował jedynie nonszalanckim wzruszeniem ramion.
- Te encanta el riesgo, ¿no? – Mruknął uwodzicielskim tonem, dopiero po chwili uzmysławiając sobie, że te słowa jakby same uwolniły się z jego ust. Kolejna dziwna rzecz, która wydarzyła się na tej pieprzonej, leśnej ścieżce. Nawet nie miał ochoty się już zastanawiać nad przyczyną. Po prostu wciągnął na siebie spodnie i odpalił merlinową strzałę, zerkając ukradkiem na swoją nową, choć podobno starą zdobycz. – Mam nadzieję, że wiele ci nie potrzeba. Część towaru poszła z dymem… ale tak, mogę dorzucić kilka kufli cydru. – Zgodził się na wieczorne spotkanie w lokalnej tawernie i transakcję z udziałem rema i młodego ciała w rolach głównych. Ba, puszczone zalotnie oczko sprawiło, że nie mógł się już doczekać, a i odsunęło wstydliwą na bok wstydliwą myśl o tym, że przedtem będzie musiał opuścić gacie przed pożółkłymi ślepiami staruszki. – Niech będzie patronus… przypomnisz mi swoje imię? – Poprosił jeszcze bez cienia wstydu, wszak i tak przyznał się już wcześniej, że nie zdołał go zapamiętać. – Zwykle nie wchodzę drugi raz do tej samej rzeki, ale zasłużyłeś na powtórkę. – Dodał jeszcze ze śmiałym, aroganckim uśmieszkiem przyklejonym do ust. Cóż, intuicja podpowiadała mu, że może sobie na niego pozwolić, a i tak nie straci pochwyconej na haczyk zwierzyny.

+

Serce jeszcze mocniej zabolało Maxa, gdy usłyszał te hiszpańskie słowa, które jeszcze niedawno zostały wypowiedziane w zupełnie innym kontekście - kontekście pełnym ciepła i miłości, której teraz na próżno było szukać. -Me gusta divertirme y los chicos que sepan dominarme.
- Odpowiedział grając bezbłędnie swoją rolę. Widział to spojrzenie czekoladowych tęczówek i doskonale wiedział, że jego urok po raz kolejny zadziałał na Salazara, choć tym razem nastolatek nie był z tego powodu ani trochę zadowolony. -Wezmę, co masz. - Odpowiedział pokazując stawkę, o jaką jest gotów zagrać. Zdawał sobie sprawę, że pokazując desperację tylko podbije wiarygodność swojej wersji wydarzeń,  choć ta ani trochę mu się nie podobała. -Max Felix. - Rzucił krótko, nie rozdrabniając się na to, jak kto na niego mówił. Wiedział, że Sal i tak wybierze to, co bardziej mu będzie odpowiadać, a nie chciał powtórki z Kuby, gdzie myśląc, że nastolatek ma na imię Felix, Paco zdziwił się widząc jego dokumenty. -Postaram się sprawić, byś tym razem zapamiętał chociaż moją twarz. - Prychnął z łobuzerskim uśmiechem, choć wcale nie czuł nawet grama radości. To wszystko było tak popierdolone i bolesne, że marzył tylko o zaszyciu się w jakimś kącie i odreagowaniu na własny sposób, choć wiedział, że nie powinien.
-Powodzenia u znachorki. - Rzucił jeszcze na odchodne, gdy zebrał swoją butelkę z wodą i pobiegł dalej w stronę wioski.

//zt x2 +

Nie miała pojęcia, co powinna zrobić ze swoimi rękami. Wyglądały starsznie po rytuale, a ona była na tyle nieprzytomna i zmęczona tym spaniem w nieskończoność, że naprawdę nie miała pomysłu na to, jak się tym zająć. Znachorka jedynie lekko pokręciła głową, ostatecznie orientując ją, że mogła spróbować znaleźć coś, czego nazwa brzmiała jakoś kosmiecznie dziwnie i dziewczyna ostatecznie poprosiła o jej zapisanie. Była pewna, że nie może poprosić o pomoc swojego starszego brata, który chyba nadal był na nią wściekły przez to, co się stało, tak więc skierowała się do Miny, wierząc w to, że ta nie odmówi jej pomocy i poda jej, nomen-omen, pomocną dłoń w całym tym bałaganie.
- Co to są Muchostworki, Mina? Merlinie, jak mamy to znaleźć, co to w ogóle znaczy, że mam sobie nimi okładać dłonie? Głowa mnie od tego boli - stwierdziła rozpaczliwie, kiedy już ruszyły przed siebie, a ona kompletnie nie wiedziała, dokąd powinna iść, jednocześnie mając wrażenie, że ręce po prostu jej płoną. Nic na to nie pomagało, jej umysł zachowywał się, jakby wskoczyła do ogniska i sobie w nim siedziała z najwyższą przyjemnością, co prowadziło do bardzo mało przyjemnych skutków. Nie była w stanie myśleć zbyt poprawnie, czy może raczej, nie bardzo chciało jej się to robić. Miała wrażenie, że mózg jej się gotował i nie była w stanie do końca zrozumieć tego, co się dookoła niej działo, mając przeświadczenie, że coś jej umyka, chociaż nie była w stanie powiedzieć, co dokładnie.
- Podobno mamy ich szukać na dębach. To, czym są, liśćmi? Mina! Jak ja się nie znam na roślinach, czy zwierzętach, czy co to właściwie jest, ty na pewno wiesz, bo interesujesz się takimi rzeczami - stwierdziła, wymachując kartką, na której wszystko miała zapisane, a ostatecznie wcisnęła ją swojej przyjaciółce, licząc na to, że ona faktycznie wpadnie na to, co właściwie miały zrobić, bo okładanie rąk muchostworkami brzmiało tak abstrakcyjnie, że Carly zaczynała podejrzewać, że sobie to wymyśliła w jakimś pijackim śnie po weselu, które zakończyła z krwawą obrączką na wskazującym palcu lewej dłoni. Bardzo, ale to bardzo gustownie, nie ma co!
A gdyby tego wszystkiego było mało, przeżyli jeszcze jakiś szalony pożar, który jej zdaniem nie był przypadkiem. Może powinna wiązać go z tym szaleńcem, który był Panem młodym, tym czymś, co rzygało robactwem. Może powinna wiązać go z jakimś wariatem pośród nich, sama nie wiedziała i przez to, że czuła się fatalnie, nie była w stanie zrobić niczego sensownego, chociaż była daleka od paniki, właściwie zawsze opanowana, więc również teraz nie wariowała, jedynie nie mogąc znieść tego, że szukały jakichś grzybów.

@Mina Hawthorne

Naprawdę chyba powinna zostać oficjalnym opiekunem Puchonek, bo to już naprawdę robiło się śmieszne, że większość dziewczyn, która potrzebowała jej pomocy w jakiejkolwiek sprawie pochodziła jednak z Domu Borsuka. Wszystko zaczęło się od Rue, którą niejako przygarnęła pod swoje skrzydła już na pierwszym roku Hogwartu, a im dalej w naukę tym więcej Puchonek, które się do niej przyklejały. I oto teraz miała przy sobie Carly, która najwyraźniej nie mogła zwrócić się do nikogo innego ze swoim... trochę palącym problemem. Oczywiście, że to musiała być ona. W końcu to ona była tutaj ekspertką od roślin, co miało się przekładać także na dziedzinę uzdrawiania. Wszystko dlatego, że jednak jej rodzina parała się podobnymi rzeczami.
- Hej, spokojnie, Carly. Oddychaj - upomniała ją jeszcze, bo miała wrażenie, że dziewczyna zaraz się zapowietrzy, gdy ta popadła w coś w rodzaj nerwowego słowotoku. - Muchostworki to grzyby. Co prawda bardziej... ożywione niż inne rośliny. W zasadzie są jakby czymś pomiędzy roślinami, a magicznymi stworzeniami. Zostaw mi ich znalezienie.
W końcu wiedząc w czym dokładnie tkwi problem Norwood nie kazałaby jej skakać po drzewach, a właśnie tam miały znaleźć muchostworki. Nie tylko wiedziała dokładnie gdzie powinna szukać tych roślin, ale także była w stanie normalnie się poruszać i funkcjonować. W tej chwili mogła służyć za zdrowy rozsądek tej małej ekipy.
- Przygotowanie tego okładu wcale nie jest takie trudne. Damy sobie radę jak tylko znajdziemy składniki - oświadczyła jeszcze rzeczowo, gdy tylko odczytała, co też kryło się na kartce, którą w dłoń wcisnęła jej dziewczyna.
Tylko spokój był w stanie je uratować. Cóż stało się to hasłem przewodnim tych wakacji, które wbrew jej woli stały się o wiele bardziej obfitujące we wrażenia niż Hawthorne by tego chciała. No, ale nie mogła nic na to poradzić. Chyba znowu jakiś cholerny pech przypałętał się do uczniów Hogwartu i Mina mogła się tylko z tym pogodzić. No i szukać w gęstwinie drzew dębów, które miały być schronieniem dla muchostworków.

@Scarlett Norwood

Oddychanie, kiedy wszystko dookoła się waliło, było dla Carly niesamowicie trudne i nie miała pojęcia, jak powinna się w tej sytuacji zachować. Miała wrażenie, że jeszcze chwila, a naprawdę wyzionie ducha, zupełnie, jak w tym koszmarnym śnie, w jaki zapadła po krwawym weselisku, gdzie została trafiona tyloma zaklęciami, że nawet wolała o tym nie myśleć. Cóż z tego, że wolała, skoro mimo wszystko nieustannie do tego wracała, jakby to miało być ostatnią rzeczą na świecie, jaką przyjdzie jej pamiętać. Zapewne to, oraz obawy związane ze stanem jej rąk, nie pozwalały jej za nic w świecie skoncentrować się na otaczającej je przyrodzie, nie pozwalały jej na dostrzeganie tego, jakie wszystko było piękne. Może gdzieś tam czuła zapach róż, bo to chyba były róże, ale te kojarzyły jej się obecnie tylko z tymi wrednymi, paskudnymi kopiami Hariela, z którymi wcale nie chciała mieć nic do czynienia. Tak więc była zła i poirytowana, a Mina, jak to Mina, musiała mierzyć się z jej puchońskim rozgoryczeniem i stawianiem wszystkich spraw w całkowicie czarnych barwach.
- Tak, już, oddycham, wdech i wydech. Ale na Merlina, co to znaczy, że one są czymś między roślinami i stworzeniami? Mina, czy to znaczy, że ona mają, sama nie wiem, OCZY? Bo to brzmi trochę przerażająco, robiłabyś sobie z czegoś podobnego okłady? - zapytała, zatrzymując się, kiedy dziewczyna próbowała ją uspokoić i pocieszyć, zastanawiając się, czy to naprawdę było takie proste, czy jednak Ślizgonka robiła teraz wszystko, żeby ją uspokoić, jak jakiegoś narowistego konia, na którego nic nie chciało działać.
Jeśli wcześniej Carly miała jakieś lęki, dzięki grzebaniu w grobie, tak teraz miała ich całe stado, zaczynając od koszmarów związanych z niewybaczalnymi zaklęciami, a kończąc na jej, w istocie, palącym problemie, jakim były jej zniszczone niemalże doszczętnie ręce, z czym wcale sobie nie radziła. Mimo to powtarzała sobie, że wdech i wydech na pewno pomogą, niemalże podskakując w miejscu, nie do końca wiedząc, jak powinna się zachowywać w tej krytycznej sytuacji. Właśnie dlatego nie chciała, żeby Jamie szedł z nimi, bo była pewna, że się wścieknie i jeszcze rzuci jej jakimś wykładem, a tego zdecydowanie nie chciała.
- Dobra, dobra, już. To jak mamy ich szukać? W sensie to są grzyby i sobie rosną tak, o, wszędzie? Wysoko, nisko? - zapytała, przestępując z nogi na nogę i zaczęła się rozglądać, starając się ustalić, czy gdzieś w pobliżu nie znajdowała się przypadkiem pożądana przez nią roślina, skłonna do tego, by się na nią po prostu rzucić, zapominając chyba o wszystkich możliwych zasadach.

Właśnie po to tu była. Po to, żeby przypominać Carly o tak prostej czynności jaką było oddychanie i zadbanie o to, żeby przypadkiem nie zwariowała. Miała być tym głosem zdrowego rozsądku i poprowadzić ją przez to wydawałoby się proste zadanie. Wiedziała, że dziewczyna panikowała, że czuła ogromny ból, ale mimo wszystko musiała to jakoś pokonać i skupić się na tym, co miały do zrobienia.
- Spokojnie. Raczej chodzi o to, że mają nóżki i kiedy chcesz je złapać to po prostu spierdalają - odparła. Wolała na razie odpuścić inne szczegóły, które nadawały grzybkom bardziej ożywionego charakterku. Przynajmniej na chwilę, aby oszczędzić Norwood nerwów i stresu. Jeśli już się na nie natkną to zacznie się martwić.
- Raczej wyżej na drzewach. Będziesz trzymała worek, a ja tam powsadzam zebrane grzyby - nawet nie pytała Scarlett o zdanie. Uznała od razu, że tak byłoby najlepiej i Puchonka nie miała w tej kwestii zupełnie nic do dodania. Mogła oczywiście próbować coś ugrać, ale co Hawthorne już raz postanowiła to musiało się stać. Dlatego bez zbędnego ociągania, ruszyła dalej w las, rozglądając się wokół w poszukiwaniu dębu, który okazałby się odpowiednim siedliskiem dla muchostworków.

- Mają nóżki? - powtórzyła za nią, wyraźnie starając się zrozumieć, co tutaj właściwie zaszło i jak coś podobnego mogło istnieć, jednocześnie faktycznie starając się pojąć, czy była mowa o grzybach, czy jednak świadomych istotach. Wzdrygnęła się na myśl, że mogło to jednak być na tyle żywa i świadome, żeby zechciało odgryźć jej palec, albo zrobić coś podobnego, a jej lęki nagle zaczęły wyłazić na światło dzienne. Potrząsnęła jednak głową, nie chcąc znowu wracać do problemów wywołanych śpiączką, bólem w ręce, palącymi dłońmi, czy w końcu czymś, czego nie umiała zidentyfikować. Wyglądało jednak na to, że pod tymi ranami kryła się jeszcze jedna, jakaś złamana kość, która jej doskwierała, ale nie była w stanie tego rozróżnić od całej reszty bólu. To wszystko znowu spowodowało, że nie była w stanie skupić się na pięknie otaczającego ją świata, ale zerknęła na Minę, wzdychając ciężko.
- Oczywiście, ty znasz się na tym najlepiej, ale czy tak na pewno zdołam ci pomóc? Może jednak mogłabym zrobić coś jeszcze, a nie tylko stać pod drzewem i nie wyglądać zbyt ładnie? - zapytała, by zaraz również zacząć rozglądać się po okolicy, dopytując jeszcze, czego mniej więcej powinna szukać oraz na co zwracać uwagę, bo była pewna, że te przeklęte muchostworki nie były wcale takie łatwe do schwytania, jak mogłoby się wydawać. Mina co prawda zachowywała się, jakby doskonale wiedziała, co ma zrobić i jak się zachować, ale obawiała się, że mogą mieć z tym jednak pewien problem.
- Co ja bym bez ciebie zrobiła? - westchnęła jeszcze cicho, gdy weszły nieco głębiej w las.

- Mają nóżki.
Może faktycznie zdradzanie tej informacji nie było najlepszym pomysłem, bo jednak mimo wszystko podziałało w ten, a nie inny sposób na wyobraźnię Norwood. No, ale trudno jakoś będą musiały obie z tym żyć. W każdym razie sama Hawthorne nie była złej myśli. Co prawda nie miała zbytnio wcześniej doświadczenia z podobnymi stworzeniami, ale była pewna, że jakoś sobie poradzą i w gruncie rzeczy to na pewno nie może być tak źle. Muchostworki najwyżej mogłyby przed nimi uciekać.
- Weź przestań. Wyglądasz ładnie. Możesz mi pożyczyć różdżkę i trzymać worek na grzybki - stwierdziła, bo jej własna różdżka poległa tragiczną śmiercią w pożarze i Mina nie miała dotychczas żadnej okazji do tego, by móc skombinować sobie kolejną, a jednak przy pomocy zaklęć najlepiej byłoby ściągać muchostworki Najpierw ogłuszyć, a potem wrzucić do worka. Taktyka była naprawdę niezła.
- Zginęła śmiercią tragiczną? - mruknęła w odpowiedzi, gdy tylko usłyszała kolejne pytanie Scarlett.
Naprawdę nie miała pojęcia, ale najprawdopodobniej Puchonka jakoś by się ogarnęła w ten czy inny sposób, bo innej opcji po prostu nie było. Tymczasem jednak znalazła drzewo, które wyglądało dosyć obiecująco. Zostało tylko chwycić się jednej z niżej zawieszonych gałęzi i spróbować wciągnąć się wyżej, aby poszukać kryjących się w listowiu magicznych grzybków.
- Sprawdzę czy coś będzie na górze. Bądź grzeczna - rzuciła jeszcze do dziewczyny nim zaczęła się wspinać nieco wyżej w poszukiwaniu potrzebnego im składnika.

Miały nóżki. Słodki jeżu w listowiu. Tego na pewno się nie spodziewała i nie do końca wiedziała, jak miała do tego podejść, co z tym zrobić, jak w ogóle zareagować, ale ostatecznie uznała, że najlepiej będzie po prostu przyjąć tę wiadomość do informacji i uznać, że koniec tematu. Inaczej to wszystko zaczęłoby wyglądać bardzo, ale to bardzo krucho, więc jedynie przełknęła ślinę, a następnie zaśmiała się cicho i zamrugała zalotnie, uznając to za niesamowicie zabawne. Rozejrzała się po okolicy nieco przytomniej, dochodząc do wniosku, że znalazły się w naprawdę pięknym miejscu i gdyby nie okoliczności, w jakich obecnie tkwiła, zapewne skoncentrowałaby się na tym nieco bardziej, ciesząc się tym, co miała, co ją otaczało. Mogłaby zapewne nawet nieco mocniej się na tym skupić, mogłaby nawet zacząć o tym opowiadać Minie, gdyby nie to, że ta wspomniała o różdżce, a Scarlett od razu po nią sięgnęła, nieco nieporadnie, przez swoje zniszczone na wiele sposobów ręce.
- Musisz teraz słuchać Miny, rozumiemy się? Bo inaczej już nigdy sobie nie będziemy czarować, bo pani ręce odpadną – zwróciła się jeszcze do magicznego patyka, by zaraz wręczyć go przyjaciółce i uśmiechnąć się do niej ciepło, dając jej tym samym znać, że gdyby potrzebowała jeszcze czegokolwiek innego, to ona była skłonna dosłownie przychylić jej nieba, tym bardziej że ta właśnie faktycznie ją ratowała. Przyznała również skwapliwie, że faktycznie bez niej niewątpliwie by zginęła, bo naprawdę nie miała jak sama się sobą zająć, a brat nie mógł pilnować jej na każdym kroku. Byłoby to zresztą dziwne, ale z tego chyba wszyscy zdawali sobie sprawę.
- Zawsze jestem grzeczna! – zawołała jeszcze za dziewczyną, śmiejąc się przy okazji ciepło i dopytując ją, czy była pewna, że sobie poradzi i czy nie chciała jednak jakiejś pomocy, bo to łażenie po drzewie wyglądało chwilowo bardzo niebezpiecznie. Carly nie wiedziała, dlaczego nagle zaczęła się tak rozklejać, ale doszła do wniosku, że być może po prostu miała jakiś napad przed okresem, czy Merlin raczy wiedzieć co jeszcze. Jeszcze to dopadła ją całkiem ładna choroba weneryczna, ale na razie nie zdawała sobie z tego jeszcze sprawy, po prostu brnąc przez życie, nie domyślając się nawet, że lada dzień wywali się twarzą prosto o kolejną przeszkodę. – I co? Spacerują tam po drzewie?

Owszem miały nóżki. Mina już w ogóle nie komentowała faktu, że spora część roślin, magicznych w większości, zdawała się posiadać pewnego rodzaju instynkt lub samoświadomość podobną w jakimś sensie do tych, którymi cechowały się zwierzęta. Jednak czy to starczyło, aby móc je z nimi zrównać? Jak dla niej to nie bardzo. Jednak nie były to istoty w pełni rozumne jak magiczne stworzenia. Choć zdecydowanie mogły czuć pewne rzeczy i odpowiednio na nie reagować.
Mogła jedynie uśmiechnąć się na to, gdy Scarlett sięgnęła po swoją różdżkę i jeszcze ucięła sobie z nią krótką pogawędkę, aby upewnić się, że ta na pewno będzie współpracowała ze Ślizgonką. Wiadomo było, że potrafiły być one dosyć kapryśne, ale hej nie była pierwszoroczną, aby nie móc sobie poradzić w takich warunkach. Proste zaklęcie powinna być w stanie rzucić.
- Dzięki - odpowiedziała jeszcze, chowając wręczoną jej różdżkę nonszalancko do tylnej kieszeni spodni i była już gotowa tego, aby skakać po drzewach.
Prawda była taka, że pewne i bez niej dziewczyna by sobie w końcu jakoś poradziła, ale przynajmniej teraz nie musiała się tym aż tak przejmować. W końcu miała Hawthorne, na którą mogła liczyć w wypadku kryzysów. Zwłaszcza takich, które mieściły się w zasięgu jej umiejętności.
Całe szczęście wychowywanie się wśród szeroko pojętej zieleni się opłaciło, bo Mina jednak potrafiła jako tako wspinać się po drzewach. Umiejętności nabyte we wczesnym dzieciństwie łatwo nie odchodziły. I choć zapewne wiele osób zrobiłoby to z o wiele większą gracją to jednak jakoś się umościła w koronie dębu, rozglądając się za muchostworkami, które zdając sobie sprawę z zagrożenia wydały z siebie niepokojące piski.
- Są tam! - odpowiedziała, sięgając po różdżkę, aby wycelować którymś z zaklęć ogłuszających w uciekające powoli grzybki, które czasami same traciły przyczepność do drzewa i spadały z gałęzi, a czasami musiały być dodatkowo zrzucone lub przelewitowane nieco dalej przez Ślizgonkę. - Dasz radę je pozbierać?!

Właściwie to dobrze, że Carly nie do końca wiedziała, o czym Mina myślała, bo gdyby tylko dowiedziała się, że ta szukała jakichś powiązań pomiędzy magicznymi stworzeniami a grzybami, czy tam ogólnie pojętą roślinnością, to jeszcze okazałoby się, że spojrzałaby na nią, jak na szaleńca. Lub też, co było całkiem prawdopodobne w przypadku Norwood, doszłaby do jakiegoś fantastycznego przekonania, że lepiej byłoby nie jeść szpinaku, bo jeszcze pewnego pięknego dnia okaże się, że ten po prostu spoglądał na nią swoimi niewielkimi oczkami. Być może podobne rozmyślania w ogóle przychodziły do jej szalonej głowy z powodu bólu, jakie odczuwała, z powodu poplątania zmysłów, jakiego doznawała pod wpływem niezliczonych wręcz bodźców, jakie sama sobie zagwarantowała.
- Jak będzie niegrzeczna, to możesz jej nastukać - stwierdziła jeszcze Carly, krzywiąc się lekko, bo chwilowo odczuwała zdecydowanie większy ból, chociaż nie wiedziała, skąd się to brało i przeszła ją jakaś szalona fala irytacji, która przysłoniła jej pomysły z przychylaniem komukolwiek nieba. Czuła się źle, a poczuła się tylko gorzej, kiedy zobaczyła, jak Mina wspina się na drzewo, jak sprawnie tam lawiruje i ogólnie robi, co chce.
Nie żeby Carly od razu chciała chodzić po drzewach, ale obudziła się w niej jakaś taka szalona, cicha zazdrość, że aż miała ochotę dać sobie po buzi, bo zachowywała się w tej chwili okropnie. Widać jednak rany i problemy powodowały, że przestawała być sobą i naprawdę liczyła na to, że kiedy tylko się tego wszystkiego pozbędzie, będzie już tylko lepiej! Nie pozostawało jej zresztą nic innego, jak czynić takie właśnie założenia, bo inaczej chyba by po prostu zwariowała i nie wiadomo co by z niej wyszło. Miała teraz zresztą zupełnie inny problem na głowie, a mianowicie grzyby.
- Tak! - rzuciła, zaraz po tym, jak pisnęła, kiedy muchostworki zaczęły spadać pod jej nogi i na nią, bo jednak była dość mocno zgapiona. Nie zamierzała się jednak lenić i zabrała się do pracy, zbierając przebrzydłe grzyby. - Chyba mi nie uciekną z worka? - zapytała jeszcze głośno, wrzucając je tam po kolei, żeby na pewno mieć z czego wykonywać potrzebne jej do życia okłady.

Cóż, Hawthorne'owie byli akurat z tych czarodziejów, którzy mieli do niektórych rzeczy dosyć luźne podejście. Chyba po prostu lepiej było nad niektórymi rzeczami w ogóle nie myśleć, bo po prostu świat był stworzony akurat w taki, a nie inny sposób. Co do kwestii związanych z jedzeniem to... kim ona była aby osądzać? Jedni przechodzili na weganizm, bo kochali zwierzątka, a inni dlatego, że nienawidzili roślin. Proste.
- Raczej nie będzie takiej potrzeby - skomentowała jeszcze, bo takie wyżywanie się na różdżce faktycznie nie przyniesie nic dobrego. Bo niby co takiego w ogóle mogłaby zyskać poza podniesieniem poziomu frustracji?
Nie miała zamiaru wzbudzać w swojej koleżance zazdrości ani żadnych podobnych uczuć związanych z faktem, że to akurat ona mogła skakać po drzewach i podejmować się tej mniej czystej roboty. W końcu to ona musiała się natrudzić i ubrudzić przy zdejmowaniu z drzewa muchomorkowych ludzików, ryzykując przy tym upadkiem.
- Przez jakąś chwilę powinny być oszołomione, ale trzymaj mocno worek - kto wie kiedy w końcu te otrząsną się z zaklęć, które rzuciła w ich kierunku Mina, aby móc zabrać się za to wyczynowe grzybobranie.

Scarlett była pewna, że rodzina jej taty nie miała luźnego podejścia do życia. Będąc dokładnym, nie miała zapewne luźnego podejścia do niczego, skoro była w stanie wyrzec się syna, bo ten związał się z czarownicą, która nie pochodziła z jakiegoś znamienitego rodu, czy inne sranie w banię. Dziewczyna wolałaby zapewne, żeby było inaczej, ale nie przejmowała się tym szczególnie mocno, czasem uznając, że gdy tylko będzie to możliwe, to zrobi wszystko, żeby jej nazwisko opiewało na wiele ciekawych skandali, tak żeby dziadek się pewnego dnia w grobie zaczął kręcić jak jakaś chora turbina, nie mogąc się zatrzymać, bo oto jego wnuczka radośnie oznajmiając, że jest Norwoodem, sprzedawała ciastka z ziołem.
- Raczej, ale nigdy nie wiesz! Gdyby nie była grzeczna, to ty tym bardziej nie musisz - stwierdziła jeszcze, uśmiechając się lekko, nim musiała się zmierzyć z irracjonalną falą Merlin raczy wiedzieć czego, starając się, żeby przypadkiem szambo się nie wylało, bo to byłoby już po prostu kosmicznie idiotyczne i nie chciała, żeby to tak wyglądało. Zwłaszcza że Mina skakała dla niej po tym drzewie, robiła dla niej wszystko, by ją uratować i Carly znowu poczuła, że cała okolica jest piękna, a ona zdecydowanie będzie musiała podziękować Ślizgonce, kiedy uda im się nazbierać worek tych szalonych grzybów.
- Tak jest! Trzymam je mocno, nigdzie mi nie uciekną! - oznajmiła, ładując kolejne grzyby do worka, piszcząc co jakiś czas, gdy okazywało się, że te jednak się poruszały. - Mina? A co jak one zaczną uciekać z moich rąk? - wysapała ostatecznie, nie rozumiejąc zupełnie, jakby miała z tego czegoś zrobić okłady, ale nie zamierzała się kłócić, bo skoro tak jej kazano, to tak jej kazano. Wychodziła również z założenia, że Mina na pewno znała się nad tym o wiele lepiej, niż ona.

+

Wiadomo były sprawy, do których Hawthorne'owie także nie mieli luźnego podejścia. Chociażby kwestie związane ze związkami i wężoustwo. Ta ostatnia kwestia w zasadzie łączyła się niezwykle mocno z całą resztą. Była niejako czymś w rodzaju tożsamości całego rodu i pilnie strzeżonym darem, który nie miał prawa wydostać się poza krąg rodzinny.
- Nie będę ci uszkadzać różdżki. Wystarczy, że moja spłonęła - odpowiedziała jeszcze w kwestii drewnianego patyka.
Mina wcale nie uważała, że robiła w tej chwili coś wyjątkowego. Ot jak to bywa ktoś z kręgu jej znajomych wpakował się w coś, a ona wzdychając ciężko czyniła swój przyjacielski obowiązek. To nie był pierwszy raz, gdy działo się coś podobnego. Taka po prostu była jej rola i nie zamierzała z tym walczyć. Tym bardziej, że w końcu chodziło o coś naprawdę istotnego. Nie mogłaby sobie pozwolić na to, by zostawić Carly w takiej sytuacji. Tym bardziej, że doskonale wiedziała, co powinna robić, aby jej pomóc.
Zrzuciła z drzewa jeszcze kilka muchostworków z drzewa nim finalnie mogła zacząć schodzić na ziemię. To szło jej już nieco lepiej niż wspinanie się choć musiała jeszcze bardziej uważać na to, aby odpowiednio postawić stopy na wybranych gałęziach. Chociaż nie była znowu aż tak wysoko, by się szczególnie połamać po ewentualnym upadku.
- Nie uciekną. Trzeba je najpierw odpowiednio przygotować... Nie sądziłaś, że okłady robi się z nich tak jak są? - odpowiedziała z pewnym zdziwieniem, ale wolała na razie nie uświadamiać dziewczyny w tym, co dokładnie następnie będzie robiła ze złapanymi grzybkami, które należało wpierw utłuc, aby móc je nałożyć na dłonie i przewiązać bandażem.
- Dobra mamy chyba wystarczająco. Wracamy - zarządziła finalnie, prowadząc Puchonkę w kierunku ich obozowiska.

z|t x2