Fort Galahada
kostki: 41, 45, 1 -> 7 -> 85 ---> 171, 3 rzuty
zdobycze: 2pkt DA/GM

- Jak na skrzata domowego jesteś trochę duży, ale jakoś przeboleję. Plus nie widzę problemu, tym bardziej że wiem, że dałabym sobie radę z tą wajchą, no błagam. Poza tym powinieneś się cieszyć, że dałam ci okazję do wykazania się i chwalić się teraz na prawo i lewo, jaki to nie jesteś wspaniały - powiedziała i przewróciła oczami, chociaż w głębi duszy cała ta sytuacja ją bawiła. Czuła się tak, jakby wróciła jej cząstka jej dawnej siebie i to było po prostu najpiękniejsze uczucie na ziemi. Już dawno tego nie czuła i brakowało jej tej swobody i trochę też zadziorności w prowadzeniu rozmowy, dlatego brnęła w to dalej, prowadzona także ciekawością jak się sytuacja rozwinie.
Kolejny zamek miał im przynieść niezłe pole do popisu. Szermierka, zapasy, pojedynki na zaklęcia - do wyboru, do koloru. Oczywiste było, że nie przejdą sobie ot tak do kolejnej budowli, a zostaną przetestowani i będą musieli niejako wywalczyć sobie przepustkę, ale wcale z tego powodu nie płakała. Była nawet ciekawa, jak poradzi sobie w zmaganiach z magicznymi stworzeniami.
- Nie odpuścisz, co? - spytała z lekko uniesionym kącikiem ust, nie kryjąc swojego rozbawienia, kiedy do niej podszedł. Musiała jednak przyznać, że i w niej zapaliła się jakaś iskra rywalizacji i skoro już podjęła wyzwanie, to na pewno nie zamierzała tak łatwo się poddać. - Połamania nóg - rzuciła jeszcze nim chłopak się oddalił i sama poszła za jedną ze zjaw rycerzy, który tłumaczył jej co ma robić. Zdjęła z pleców plecak i położyła go gdzieś pod ścianą, a następnie przygotowała się na czekające ją zadania i przystąpiła do nich z chęcią osiągnięcia jak najlepszych rezultatów. Cieszyła się w tamtej chwili, że aktywność fizyczna stanowiła bardzo dużą część jej życia, co sporo jej ułatwiło w trakcie przechodzenia kolejnych zadań. Koniec końców udało jej się wyjść z nich nie tylko bez szwanku, ale nawet bez większego uczucia zmęczenia, co było istotne zważywszy na to, że nie wiedzieli, co ich jeszcze dalej czeka.
- Wyśmienicie. Widzę, że też żyjesz, więc najwyraźniej tobie również poszło świetnie - odparła i wyszczerzyła się do chłopaka, odgarniając przy tym kosmyk włosów z twarzy. Jej starannie zapleciony wcześniej warkocz teraz był ruiną, ale nie zdecydowała się go rozpleść. Jeszcze. - To co, mój dzielny kompanie, idziemy dalej? I jak ty w ogóle masz na imię? - spytała, kiedy ruszyli już przed siebie w stronę kolejnego punktu na mapie avalońskich zamków i zmarszczyla nos uświadomiwszy sobie, że nie wiedziała tak podstawowej rzeczy. Cóż, lepiej późno niż wcale.

/zt z Jamiem

kostki 52+35+3+18+80= pięć kosteczek

fort

Ciekawiło go ile jeszcze będą musieli przejść, to jest, ile jeszcze trasy im zostało do przebycia, bo rozmowa chociaż już jak to tradycyjnie, możne by tak rzecz, pomiędzy nimi znajdowała się w dość niezręcznej atmosferze.
-Rozumiem- nie widział po nim konsternacji, jeżeli chodziło o podane przez Borisa imię. O tyle dobrze, że nie musiał się teraz tłumaczyć, czemu osoba z zakazaną, medialną gębą panoszy się za jakimś chłopakiem, rzucając przy każdym dotychczasowym spotkaniu cyniczne uwagi.
-Nie da się być wiecznie samemu- samemu czasami chciał się odizolować od społeczeństwa, zarówno mugolskiego, jak i czarodziejskiego, jednak robił to rzadko, bo przebywanie w jakimkolwiek stanie samemu nie pomaga zachować zdrowia na ciele i duchu.
-Wszyscy są wpisani, nie może być mowy o pomyłce- wiedział, że już przyłapał chłopaka, który na początku próbował się wymigać, jednak szybka refleksja uwolniła go od kolejnych nieprzyjemnych komentarzy ze strony Borisa.
-Dziękuję- nie zareagował początkowo na przyznanie się do kłamstwa i w ciszy, budującej napięcie, kontynuował dalszą wędrówkę u boku tajemniczego studenta. Dotarli w końcu do bardzo ładnie ozdobionej struktury, w której znajdowały się dwa duchy, wymagające od niego by zaprezentował się na ćwiczeniach. Nie chciało mu się wyciągać różdżki, więc postanowił, że spróbuje czegoś bardziej fizycznego, na jego nieszczęście. Dobrze jednak mu się trafiło, bo pomimo przeciętnego występu, mógł przejść dalej.
-A jak w takim razie?- zapytał lekko zmęczony, gdy ponownie spotkał się z chłopakiem u wyjście z zamku Borsa. Ciekawiło go to, a w razie odmowy, mógł zastosować inne środki, jak chociażby tak lubianą przez niego perswazje.

@Hawk A. Keaton

Docieramy. Dziwne, że w ogóle cokolwiek dzieje się na -my. Idziemy. Przekraczamy progi kolejnego miejsca. To wszystko wydaje się być tak okryte maską ironii, że aż sam nie mogę w to uwierzyć, spoglądając na własne szczęście. Staram się o tym nie myśleć, niemniej nic nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka....
Na obecny moment nic nie świta mi w głowie, co nie zmienia faktu, iż rzeczywiście - po powrocie do domku, rzecz jasna - zechcę nieco poszperać w tym temacie. Owszem, matka pracuje w Ministerstwie Magii, co daje też możliwość dowiedzenia się paru ciekawych szczegółów, ale, nawet jeżeli świat magiczny jest mały, słuchanie o tym za dzieciaka powoduje ignorancję w życiu dorosłym.
- Nie mówię, że c-chcę być wiecznie sam. - poprawiam słowa Borisa, spoglądając na niego z lekką konsternacją. Nie ulega wątpliwości to, że jego stwierdzenie jest słuszne. Ludzie od zawsze są stworzeniami stadnymi i nawet jeżeli się nie lubi kontaktów międzyludzkich, tak są one potrzebne. Począwszy od zdrowej relacji z rodzicami, a kończąc na tych z rówieśnikami. Jakiekolwiek załamanie podstawowych zasad powoduje wyrośnięcie niepotrzebnych problemów. - To nigdy nie jest zdrowe. Po prostu czasami tak już... no cóż, jest. - albo grupa cię zaakceptuje, albo samemu ją stworzysz. Kiedy jej nie stworzysz, a i nie zbierzesz wokół własnego ogniska dusz chcących zaznać tego samego, co tym, bywasz samotnym wilkiem. Raz po raz stawiającym kroki, ale za to istniejącym.
Kiwam głową, choć w sumie nie wiem, dlaczego. Im dłużej brnę w tą cała breję, tym jest gorzej, a na domiar złego muszę w jakiś sposób udowodnić własne umiejętności dwóm zjawom, które postanawiają zabrać nas do rywalizacji. Z różdżkami nigdy nie było mi po drodze, a i z kondycją nie jest najlepiej, więc decyduję się na wzięcie w dłoń szpady, która następnie wchodzi w ruch. Nie idzie mi najlepiej, nogi często stawiam w złym momencie, odsłaniając słaby punkt, a zapewne przydałoby mi się potrenować jeszcze bardziej, co nie zmienia faktu, że jest po prostu przeciętnie. Mogło być lepiej, to prawda, ale i mogło być gorzej. Przynajmniej daje mi to moment na zastanowienie się nad tym, co zdziałać i jak podejść do kwestii odkrycia tego niechlubnego kłamstwa na temat własnych personali.
- To jest koniecznością? - pytam się, idąc w kierunku kolejnego miejsca, wraz ze skrzatką. Przypadkowe wylegitymowanie nie powinno mieć żadnego miejsca - w szczególności, że stróż prawa nie był na służbie. Przynajmniej nie teraz.

Poprzednia lokacja: Fort Galahada
Kostki: 95, 41, 90
Zdobycze: 2pkt z DA (zamczysko Borsa)

Początkowo zakładam, że ta trasa avalońskich zamków ma po prostu być jakąś widokową wycieczką, oczywiście z historycznymi elementami, o których mam zaraz zapomnieć... Ale szybko okazuje się, że nic bardziej mylnego - gdy docieram do Zamczyska Borsa, dostaję zaproszenie do treningów! Nie mam za dużej ochoty na boks i jakieś zwykłe bieganie, zamiast tego jednak próbuję moich sił najpierw w pojedynkowaniu, a później w szermierce. Okazuje się, że podczas walki bardzo przydają się zwinne, taneczne kroki, a ja przecież muszę się jakoś przyzwoicie poruszać po scenie, więc i tutaj sobie nieźle radzę. Moi półprzezroczyści nauczyciele wydają się być zadowoleni, a ja bawię się doskonale podczas tego małego wyzwania.  W końcu dostaję decyzję, że śpiewająco przechodzę dalej - co jest bardzo urocze! Z trudem żegnam moich nowych mentorów, ale faktycznie zbieram się do dalszej wędrówki, bo nie chcę zostać w górach Onchu już na zawsze...

/zt do bastionu Segwaridesa

Fort Galahada: klik
Kostki: 92,16,76=184
Zdobycze: ogniste nasiona, 2pkt. do DA/GM

Wraz z kolejnymi stawianymi krokami, droga stawała się coraz przystępniejsza. Początkowe zaniedbane, popękane i zarośnięte chwastami kamienie, zamieniły się w porządnie ułożone i błyszczące. Podczas drogi mijałam i byłam mijana przez wszelkiego rodzaju zjawy, jak i żyjących. Zamek już z daleka prezentował się bardziej okazale od swojego poprzednika, strzeliste wieże dawały dużą przewagę zwiadowczą i obronną, zapewniając zobaczenie zawczasu wroga i przygotowanie się do obrony. Wątpiłam, by było to potrzebne akurat w Avalonie, ale może zamek był odzwierciedleniem tego, który stał kiedyś w świecie żyjących? Przekraczając bramę wjazdową natknęłam się na kilka zjaw, zachęcających do wzięcia udziału w zmaganiach. Mogłam wybrać praktycznie wszystkie średniowieczne dyscypliny, a po krótkim rekonesansie dowiedziałam się, że to właśnie dla nich przychodziły tu istoty z różnych stron wyspy.
Zdecydowałam się na dwie dyscypliny, z których czułam się najmocniejsza. Było to dość odważne słowo, biorąc pod uwagę, że w żadnej z nich nie brałam wcześniej udziału. Poszło mi zadziwiająco dobrze, także sama byłam pełna podziwu dla siebie. Czy to błogosławieństwo AValonu, czy też szczęście początkującego, dałam radę pokonać wszelkie przeciwności i rzucane mi wyzwania. Zmęczyłam się przy tym cholernie, potrzebowałam kilku godzin na odpoczynek, by nabrać sił przed dalszą podróżą. Spędziłam ten czas na kolejnych rozmowach, poznając historie tutejszej ludności i słuchając opowieści zjaw-instruktorów. Dowiedziałam się przy tym kilku rzeczy, zadziwiająco wciąż znajdujących miejsce w życiu człowieka. Pozwoliło mi to na dostrzeżenie potrzeby dbania o swoje ciało. Nie chodziło tu tylko o zapewnienie sobie gładkiej skóry, czy szczupłej sylwetki. W tym wszystkim kryło się coś więcej, dążenie do złączenia fizyczności z duchem. Osiągnięcie swego rodzaju doskonałości. Pozostawiłam to do późniejszych rozmyślań, udając się w dalszą drogę.

z/t, przechodzę dalej

Poprzednia lokacja: Fort Galahada
Kostki: ponad 150 w 4 kostkach
Zdobyte: -

Na szczęście wcale nie musiała długo czekać na swoich towarzyszy - ledwo zdążyła spuścić Warga ze smyczy, żeby pilnował ich trzyosobowego stadka latając luzem, a wrota otwarły się, ukazując Augusta i Tomka. Idiotycznie pomachała im dłonią, jakby rzeczywiście minęły wieki, a nie zaledwie chwila. Podniosła swoje krukońskie cztery litery do pionu, dołączając do przyjaciół w wędrówce do kolejnego zamku.
— Forteca Borsa. A właściwie to Borsów, ojca i syna — zdążyła wyjaśnić tylko lakonicznie na pytanie Edgcumbe'a, bo zaraz rozgorączkowane fauny i duchy rodem ze szkoleń motywujących w Ministerstwie Magii ("JUST SPELL IT") zaczęli ich nawoływać. Aż Smith sama automatycznie przyspieszyła, zupełnie jakby wywoływali ją do tablicy. Jednocześnie zdążyła rzucić gdzieś w przestrzeń komendę 'zostań!' dla swojego charjuka, żeby przypadkiem nie skoczył na jakiegoś pijanego z wysiłku fauna, który mógłby ją potrącić. Widząc, że August całkiem żwawo zaczął brać udział w konkurencjach rezydentów - sama dała się wciągnąć w pojedynek szermierczy, rzucanie podkowami i dożynkowy taniec, żeby ostatecznie zostać uwolniona po zaprezentowaniu kilku sprawnych zaklęć na nawiedzonym przez ducha manekinie.
Dołączyła do chłopaków przy - wyjściowej? - bramie zamczyska, przywołując do siebie Warga.
— Pytaj mnie, ja pytam Ciebie — odparowała na błyskotliwe pytanie Augusta, odbierając od niego wodę, by upić kilka łyków. Przekazała butelkę Maguire'owi, pyrgając go przy okazji łokciem w żebro. — Obserwowanie Cię w śmiertelnym uścisku z tamtym rudym faunem było fascynujące. Omal nie oberwałam Slugulusem, tak się zapatrzyłam — zachichotała uprzejmie, kwitując z podziwem pokaz zapasów przyjaciela.

poprzedni post: tu
kostki: 187 w 2 kostkach
zyski: +2 pkt do gm


Jakimś cudem odnajdujemy się przy bramie kolejnego zamku. To dopiero początek i pomimo wielkiej ekscytacji, jestem już kurewsko zmęczony. – Ile atrakcji przewidujemy na dziś? Zróbmy se zaraz jakiś dojebany biwak, napijmy się po ludzku piwka, a o brzasku wyruszymy dalej – proponuję nieśmiało, jednak moje ziomki ciągną mnie do rezydencji Borsów. Wzdycham ciężko i idę za nimi, kompletnie nieświadomy przeprawy, jaką mi tu zaraz zgotują giermki gospodarzy.
Nie wiem co się do kurwy dzieje, ale jakieś stworzenia zaganiają nas do różnych dyscyplin i rozpoczynamy dziką olimpiadę. W której oczywiście jestem mistrzem. Zgrabnie pokonuję fauna w boksie, po raz pierwszy w życiu używając mięśni rąk, potem opanowuję parkiet i z precyzją snajpera rozkurwiam driadę w szermierce, aby na samym końcu niczym maratończyk roku okrążyć kilka razy całą budowlę. Wygląda na to, że jestem stworzony do sportu. Nie zastanawiam się czy powinienem to robić czy nie – posłusznie przyjmuję każde kolejne wyzwanie, a następnie tylko czekam na order największej fitnesiary. Wystarczy mi jednak obecność przyjaciół, którzy są równie wyczerpani jak ja. Biorę od Jess butelkę wody i łapczywie wypijam ponad połowę. – W co my się wpakowaliśmy… – zastanawiam się i chichoczę na jej uwagę. – Rozjebałem go jak szmatę – przytakuję, bo dawno nie byłem takim asem w jakimkolwiek sporcie. – Nie zapomnijcie wspomnieć o tym Brooks jak wrócimy do treningów, może mi oszczędzi biegi przełajowe czy te swoje sławetne tory przeszkód – proszę przyjaciół, po czym ruszamy dziarsko dalej w akompaniamencie moich jęków, że to ewidentnie czas na przerwę.

/zt ja, august i jess