- Wiesz czasami lubimy kogoś bardzo, ale pomimo tego ranimy go, ale to nie oznacza, że nie możemy naprawić tego. Chociaż to nie jest łatwe. Zdobyć zaufanie jest łatwo, ale kiedy je się straci to już tak łatwo nie jest. -Powiedział i dźwignął się na nogi. Zerknął na Carine i uśmiechnął się do niej.
- Z twojej strony na pewno nie było przyjaźni, ale z jego być może jak najbardziej. I być może bardzo to przeżył. - No tak on sam doskonale pamiętał co się z nim działo kiedy Astoria odeszła. Nie mógł sobie jakoś miejsca znaleźć. Chociaż był jeden wielki plus tego wszystkiego. Na pewno zdecydowani z porządniał. W sumie to nadal miał ten zwyczaj, że jak ma problem to sobie wypije czasami, ale przecież nie może robić tego cały czas. No tak pamiętał kiedy pokłócił się z Nico, i wypił sobie wtedy odrobinę za wiele, ale na szczęście wszystko się ułożyło. A potem znowu popsuło.

Nieco posmutniałam. Straciłam swojego jedynego przyjaciela i to tylko dlatego, że nie miał czystej krwi.
- A więc jest jeszcze szansa? - zapytałam chłopaka z nadzieją w głosie jak gdyby mógł wiedzieć czy mój kuzyn mi wybaczy czy nie.
Zaczęłam nad czymś głęboko rozmyślać.
- Czy przez te moje poglądy na temat krwi byłam sama?
Wiedziałam, że chłopak nie jest wszystkowiedzący jednak liczyłam na to, że będzie znał odpowiedź na każde moje pytanie.
Nagle usłyszałam trzepot skrzydeł. Spojrzałam w górę i zobaczyłam brązową sowę. Siadła mi na ramieniu i wystawiła nóżkę do której przyczepiona była wiadomość. Delikatnie ściągnęłam list z nóżki sowy i rozwinęłam go. Treść bardzo mnie zdziwiła.
- Julie Brise... Julie! Ale to mugolskie imię!
No tego było już dla mnie za wiele. Przeżyłam kolejny szok. To nie mogła być prawda, aby moja kuzynka miała na imię Julie. Cała moja rodzina się zmieniała. Najpierw mój kuzyn okazał się być czarodziejem nieczystej krwi, a teraz moja kuzynka miała mugolskie imię. W duchu prosiłam o jedno, aby była to pomyłka. Wyciągnęłam pojemnik z atramentem i zwykłe pióro. Miałam już dość tych samopiszących. Kiedy ich magia słabła przekręcały wyrazy. Może ktoś pomyśli, że głupio nosić przy sobie atrament i pióro jednak po doświadczeniu z mojej poprzedniej szkoły, w ogóle się z nimi nie rozstaję. Zaczęłam pisać treść listu na odwrocie. Gdy wiadomość była gotowa przyczepiłam ją do nóżki brązowej sowy i wysłałam ją z powrotem do właściciela.
- Mam nadzieję, że to pomyłka - powiedziałam do chłopaka. - Może i chcę traktować czarodziei nieczystej krwi jak równych sobie, jednak to dzieje się za szybko...

- Nie wiem czy ci wybaczy. To zależy od tego jak bardzo poczuł się urażony. - Mruknął cicho i zerknął na sowę która przyleciała z listem. Ni dopytywał się co w nim było. To nie jego sprawa więc nie wnikał w to.
- Wiesz być może teraz będziesz zwracała bardziej uwagę na uczniów z niemagicznych rodzin. A to jest już dobre. - Powiedział i uśmiechnął się lekko.
- A tak na marginesie. Nie umiem zrozumieć jednego. Co ciebie tak naprawdę odrzuca. Bo z tego co zauważyłem to wszystkich traktujesz jak z niemagicznych rodzin. Nawet mnie pomimo tego, że jestem czystej krwi. Czyli co zakładasz od razu, że wszyscy są mugolakami ? - No tak to było dla niego nie zrozumiałe. Bo dobra nienawiść, nienawiścią, ale powinna była się ona pojawić w momencie kiedy dowie się o statusie krwi a nie tak po prostu.

- Coś nadal mnie do niego odrzuca, jednak mam nadzieję, że mi wybaczy - przyznałam.
Uczucia miałam mieszane. Chciałam aby mi wybaczył, jednakże z powodu jego krwi nadal mnie odrzucało i nie chciałam go przepraszać. Przez to wszystko myślałam, że oszaleję.
- Tak, tak dla ostrożności, aby nie przeżyć kolejnego szoku jak z własnym kuzynem. Jeśli jest się przygotowanym na najgorsze wcale cię nie zdziwi to, że nadejdzie.
Miałam już takie założenie. Nie będę przeżywać czegoś takiego po raz drugi. Po prostu nie będę. Wtedy gdy dowiedziałam się o swoim kuzynie myślałam, że oszalałam.
- Tak naprawdę to rodzice przenieśli mnie do tej szkoły tylko dlatego, abym trzymała się z dala od kuzyna. Ich też zraziła jego krew. Mojego ojca jednak najbardziej zdenerwował wybór własnego brata. Nazwał mojego wuja zdrajcą krwi, bo tamten ożenił się z czarownicą mugolskiego pochodzenia.
Spojrzałam w dół i zaczęłam przyglądać się trawie. Znów usłyszałam trzepot skrzydeł. Podniosłam wzrok. Przyleciała ta sama brązowa, nakrapiana sowa z odpowiedzią. Przeczytałam wiadomość, odpisałam i znów wysłałam sowę z moją odpowiedzią.

- Zdajesz sobie sprawę, że jeżeli twoi rodzice dowiedzą się o twoich planach może być ciężko. Nie znam ich, ale w przypływie emocji mogą robić wszystko. Więc licz się z tym, że możesz stracić dom podobnie jak ja. - Powiedział i spojrzał na nią i przechylił lekko głowę w bok.
- Licz się z tym, że z dnia na dzień możesz stracić wszystko. Więc zastanów się czy się opłaca - Powiedział i wsadził sobie ręce do kieszeni. Zaczął się nad czymś zastanawiać, a konkretniej nad tym jak dziewczyna mieszka. Ciekawe czy to też była willa, jak w wypadku Nico. Znowu zderzą się dwa różne światy. Biedak i bogata dziewczyna. Szybko jednak odgonił od siebie te myśli.

- Tak wiem, jednak... to przez moje poglądy nie miałam przyjaciół. Ja... ja już nie chcę być dłużej sama!
Powiedziałam to, co czułam w moim sercu. Mimo tego, że odpychałam innych ludzi, że udawałam iż bycie samemu jest dobre to tak na prawdę chciałam mieć przyjaciół.
- Pieniądze szczęścia nie dają - powiedziałam. - A po za tym moi rodzice mówili, że nie będą mnie wiecznie utrzymywać, że powinnam się uczyć by znaleźć dobrą, płatną pracę. W sumie to mówili, że w razie problemów mi pomogą, ale do wszystkiego mam dojść sama, tak jak oni.
Spojrzałam na chłopaka, prosto w jego oczy.
- Z resztą to nie ja jestem bogata tylko moi rodzice, a to jest różnica, prawda? To oni mają pieniądze, nie ja.
Nie odrywałam swoich oczu od jego.
- Podobno nieważne jest kim i jacy są twoi rodzice, ważne jest jaki ty jesteś, czyż nie tak? Ja właśnie chcę różnić się od moich rodziców, chcę traktować wszystkich na równi.
No tak, cały czas mówiłam tylko "chcę", "chcę" i "chcę", niestety nie był to koncert życzeń, dlatego aby dostać to co tak na prawdę chciałam, musiałabym się postarać. Dać coś od siebie, a nie wymagać.

Kame zmierzył ją badawczym wzrokiem i mruknął cicho.
- Jesteś zawzięta. Jak czegoś pragniesz to nie ma innej opcji musisz to dostać. - No tak podobno zawziętość to dobra cecha, chociaż też nie zawsze w każdym wypadku. Wyciągnął swoja różdżkę i z zamku przywołał swoją skórzaną kurtkę. Spojrzał na dziewczynę i mruknął.
- Radzę ci zrobić to samo. I zapraszam ciebie na kremowe piwo na rozgrzewkę - Powiedział zakładając kurtkę na siebie. Wyciągnął włosy spod kołnierza i zapiał ją. Chciał po prostu gdzieś iść. Jak wrócą do szkoły to nie będą mieli co robić, a na bal nie miał ochoty nawet iść.

Oderwałam na chwilę od niego wzrok. No fakt, byłam zawzięta. Zawsze musiałam mieć to, czego chciałam, nie było innej opcji. Byłam chora gdy czegoś mi odmawiano.
- To źle? - spytałam patrząc gdzieś w bok.
Mimo tego, że nie byłam dopięta to jednak nie marzłam. Było mi dziwacznie ciepło, choć stawiałam, że to pewnie dlatego iż spędziłam trochę czasu w tamtej oblodzonej sali. Teraz temperatura panująca na zewnątrz wydała mi się niczym. Jednak dopięłam swoją zimową kurtkę. Powinnam jednak być nieco ostrożniejsza, bo w każdej chwili mogłam się rozchorować, no a tego nie chciałam. Uśmiechnęłam się na słowa chłopaka. Nikt wcześniej mnie nigdzie nie zaprosił, Kame był pierwszy.
- Z chęcią zkorzystam z zaproszenia - powiedziałam szczerze, a z mojej twarzy nie znikał ten ciepły uśmiech.

- No to idziemy. Potem może skoczymy jeszcze do mnie do domu. Muszę sprawdzić czy jeszcze stoi na swoim miejscu - Powiedział i objął dziewczynę ramieniem i zaczął iść powoli w kierunku wioski. Zaczął się zastanawiać gdzie z nią pójdzie. W sumie w Hoegsmade było sporo różnych knajpek. Na pewno coś gdzieś sobie znajdą. A jak nie to zaprowadzi ją do wrzeszczącej chaty. Ostatnio uczniowie wycwanili się i tam chowają wszelkie zapasy procentowe. W szkole ukrywanie butelek było trochę niebezpieczne. Jakiś nauczyciel mógł to zawsze znaleźć. I problem nie tkwił w tym, że dostało by się szlaban tylko w tym, że nie było by co pić. Jakich to czasów się doczekali. Ciekawe jakie zasady były w tej szkole kilka lat temu.
z/t x2

Po skończeniu rozmowy z przyjaciółką na dachu i wzięci długiej kąpieli by pozbyć się resztek procentów które na była w łazience jęczącej Marty, Elizabeth postanowiła iść na łąkę. Mimo iż na dworze było chłodno to pejzaż tego miejsca prezentowałby się naprawdę wspaniale. To miejsce było jednym w wielu wspaniałych miejsc w zamku dlatego często jest tu wiele osób, lecz teraz nie było tu nikogo.
Elizabeth stanęła na środku łąki i pozwoliła wiatrowi oplatać jej ziało któremu towarzyszyła cicha muzyka ciszy, lecz ktoś zakłócił tej wspaniałej chwili przychodząc w to miejsce, Eli powoli otworzyła oczy i spojrzała na dziewczynę która przyszła, nie była zła w końcu to nie tylko jej miejsce

Zarezerwowane dla Astori

Lice po obserwacji zmian szkolnych, które zdarzyły się gdy ona była na... misji... Tak to nazwijmy z powodu braku jakiegoś innego określenia... Pojawiła się na łące pod wiszącym mostem. No cóż... Pięknie to tu było a Lice rzadko fascynowała się pięknem urody przez ostatnie miesiące więc teraz poszła gdzie ją nogi zaniosły. No nie spodziewała się jednak że spotka tam osobę na którą niedawno dość nawrzeszczała bez bliżej określonego powodu. Zresztą Astka bywała wybuchowa w szczególności jak ktoś przerywał jej interesującą konwersację a tamta naprawdę była interesująca. Spojrzała na dziewczynę i uśmiechnęła się.
- Witam- mruknęła jednak nie podała dziewczynie ręki w końcu Astka brzydziła się ludzkiego dotyku i tylko Kame mógł się z nią przywitać w sposób niekonwencjonalny- Astoria jestem.
Przedstawiła się w końcu Musiała i tak bo kultura tego od niej wymagała.
- Astoria Alicia Malfoy, ale mów mi Lice bo łatwiej- Uśmiechnęła się i sama z siebie wyciągnęła dłoń do dziewczyny. Jej czarne włosy Rozwiał wiatr a jej hebanowe oczy patrzyły na dziewczynę która teraz stała przed nią.

-Witaj Astorio powiedziałam spokojnie. Ja nazywam się Elizabeth Raven jak mnie będziesz nazywać to już twoja wola, oczywiści w granicach rozsądku.
spojrzałam spokojnie na rozmówczynie pamiętam tą osobę całkiem nie dawno zaczęła na mnie krzyczeć bo weszłam do publicznego miejsca w którym rozmawiała, nie podałam ręki nie zawsze trzeba to robić i nie zawsze jest to oznaka braku szacunku
-Zgaduje że jesteś dość impulsywna, choć wcale nie musiałam zgadywać w końcu nakrzyczenie na kogoś w publicznym miejscu za to że wszedł do tego miejsca mogła zrobić albo osoba impulsywna albo po prostu głupia, choć na głupia nie wyglądasz więc stawiam na to pierwsze.
Nie obróciłam się w stronę dziewczyny nie dlatego że nie chciałam okazać jej należytego szacunku po prostu relaksowałam się patrząc w niebo i nie zamierzam tego przerywać choćby świat miałby się zaraz skończyć, było po prostu zbyt przyjemnie.

Astoria zaśmiała się cicho i spojrzała w tę samą stronę co dziewczyna. Powiedzmy że miała ochotę usiaść ale zimno było więc i podłoże było zimne. Jednak Astka już miała pomysł
- Mam nadzieję że przyjmiesz moje przeprosiny za ten wybryk w klasie ale po prostu nie widziałam długo tej osoby i impulsywnie wybuchłam by Ci pokazać kto tu rządzi... jak każdy ślizgon chociaż nie chce mieć tyle wrogów jak większość Ślizgonów ma... Wiesz chyba o co chodzi prawda?? Jeden wróg w szkole mi wystarczy.- Mruknęła patrząc na dziewczynę- Jeszcze raz serdecznie Cię przepraszam.

-Nic się nie stało odpowiedziałam.
Doprawdy ludzie to ciekawe istoty pomyślałam
-Nie uważam cie za wroga tylko dlatego że na mnie pokrzyczałaś , nie jestem taka małostkowa.Tka rozumiem jeden wróg w zupełności wystarczy po co sobie komplikować życie mając wielu ludzi którzy mają na uwadze cię ośmieszyć lub coś innego również niekorzystnego.
spojrzałam na Lice, poprawiłam włosy po czym spokojnie spytałam
-A tak w ogóle to co tu robisz w taką pogodę?
powiedziawszy to wiatr zawiał naprawdę silnie ale na szczęście po chwili był tylko delikatny wietrzyk.

Lice spojrzała na Liz i uśmiechnęła się. Co ona tu robiła?? Kto ją wiedział.
- Wiesz Liz... Przyszłam tu bo poniosły mnie nogi a że ja lubię nowe znajomości najwidoczniej moje Nogi zaprowadziły mnie do Ciebie specjalnie- mruknęła spinając włosy w kitka- Może się gdzieś schowajmy żebyśmy się nie przeziębiły co?? A propos wrogów... Ośmieszyć to mnie mogą przyjaciele... Zresztą czasami się zastanawiam jak to się stało że mam przyjaciela.
Zaśmiała się Wedle Powiedzenia miej przyjaciół blisko a wrogów jeszcze bliżej Lice nie przejmowała się tym kto jej dokucza albo kto ją oczernia.
- Wiesz ja wyznaję zasadę że jak co do kogoś masz to mów mu to w twarz co nie...

-Owszem. Mówienie to co myślisz czasem jest najskuteczniejsze
Spojrzałam na lice i powierzałam że nie mam nic przeciwko żeby gdzieś się schować niech tylko zaproponuje jakieś miejsce.
Wiatr w takich dniach był naprawdę figlarny i ni można było przewidzieć w którą stronę zawieje.
-Skoro tak to pewnie staniemy się sobie bliskie albo i nie któż to wie

Lice spojrzała na towarzyszkę i uśmiechnęła się.
- Chodź do Hogsmeade do Wrzeszczącej chaty albo do jakiejś miłej i ciepłej przestronnej izby knajpy czy sklepu jak wolisz... Ty wybierasz - uśmiechnęła się lekko do dziewczyny i spojrzała jej w oczy- Ogółem mówił Ci ktoś że ładna jesteś?? Bo jeśli nie to ja Ci to mówię od tak by było weselej.
Powiedziała i ruszyła przed siebie.
- Idziesz?? Czy będziesz tak stać i marznąć Liz??

-Może pójdziemy do herbaciarni?
Spojrzała na nową znajomą po czym z lekkim rumieńcem odpowiedziałam na pytanie Lyce, dobrze że było zimno
-Nie przypominam sobie by ktoś mi to powiedział, no przynajmniej nie głośno
Podbiegłam i dogoniłam Astorie po czym spokojnie skierowałyśmy się w stronę wioski czarodziei.

Lice z uśmiechem na mordce ruszyła dalej przed siebie. Spojrzała na Elizabeth i zaśmiała się.
- Skoro Nikt Ci jeszcze tego nie mówił to zaszczyt mnie spotkał by być pierwszą osobą która Ci to powiedziała - Uśmiechnęła się. W końcu Lice była Biseksualna więc mogły jej się podobać dziewczynki jak zarówno i chłopcy. Zresztą ona Nie szukała sobie nikogo na stałe. Po prostu lubiła komplementować dziewczyny które naprawdę były ładne.
- Wiesz ale jeśli ktoś uważa że jesteś ładna to najwidoczniej tak jest... i ładnie się rumienisz koleżanko- Uśmiechnęła się szeroko i wyszły przez Bramę do Hogsmeade

Z/t x2

Wyszedł z zamku, żeby trochę się przewietrzyć.
Ostatnio nie był sobą,musiał wyjść i na świeżym powietrzu poukładać sobie wszystko w głowie.
Ubrany był w niebiesko-granatową koszulę, która była wypuszczona z jego ciemnych dżinsów i trampole kanarkowe.
Nie miał na sobie kurtki, bo zapomniał ją założyć, a później nie chciało mu się wracać.
Huan doszedł do łąki, nie zastanawiając się ani chwili,usiadł na mokrej trawie, przy samym brzegu jeziora. uwielbiał widok tych idealnie przystrzyżonych,trawników. Nic nie działa tak na oczy i myśli, jak widok nieskazitelnej zieleni oraz kwiaty mieniące sie w słońcu barwami teczy.
Po dłuższej chwili, przeniósł swoje spojrzenie, na daleki brzeg jeziora oraz ku górze w niebo.

Aga wyszła z zamku zamku otwierając parasolkę. Nie przepadała za deszczem. Zdecydowaną była fanką słońca i ładnej pogody.
Jednak zanim wiosna zawita na dobre trzeba się przemęczyć z tymi zmianami pogody. Aga była świadoma, że tak łatwo przecież pogody nie da się żadnym zaklęciem ustabilizować. A to zdecydowanie byłoby bardzo użyteczne. Można by było zapobiegać klęskom żywiołowym?
Daj spokój, Aga. Tego typu magia może nawet nie istnieć, a na pewno wykracza po za twoją wiedzę.
Gryfonka skierowała się ku jezioru.
Tego typu zbiorniki wodne służył jej zdaniem tylko jako ozdoba albo urozmaicenie krajobrazu. Jedyną wodę jaką uznawała go kąpieli to ta w basenie, w wannie lub też morze. Ale takie najlepiej greckie. Miała przynajmniej pewność, że będzie ciepłe i przyjemne. No i pogoda dopisze.
Aglaia cieszyła się jednak, że w jakiś stopniu chociaż wiosna daje o sobie znać. Z tym, że im bliżej lata, tym bliżej egzaminów końcowych. Dlaczego nie można mieć wszystkiego?
- Cześć - powiedziała dochodząc do jeziora, gdzie był już Huan. - Przepraszam za spóźnienie.

Przez dłuższą chwilę wpatrywał sie w jezioro,spojrzał w jej kierunku która zdaje się, iż właśnie wymówiła jego imię
Poczuł nagle jak piekący rumienieć oblał jego blade policzki, gdy przeniósł wzrok na Gryfonke.Piwne tęczówki, o których przed chwilą myślał odeszły w siną dal.
- Nic się nie stało. - Uśmiechnął się do Agi, po czym pokazał miejsce o bok siebie
wyciągnął w jej kierunku trochę mokrą od przeczesywania włosów rękę
Nie zgrabnie Puchon sięgnął po najładniejszego kwiatka którego miał w kieszeni. Tak się złożyło że była to czewona róża
- Proszę- Powiedział z uśmiechem wręczając jej kwiatka. Cóż dobry początek, a co potem?
Nie od dzisiaj była najcudowniejszą najukochańszą kobietą jaką kiedykolwiek spotkał,ona mu się śniła codziennie! zajmowała miejsce w jego sercu tuż obok Bruno, bo były inne panny, które mu się srednio podobały, ale żadna nie znaczyła do niego tyle co Panna Gavrilidis

- Dziękuje - powiedziała Aga biorąc różę. Lubiła kwiaty, a jeszcze bardziej je suszyć i ustawiać z nich bukiety. Nie mnie jednak po jakimś czasie strasznie pokrywał je kusz i trzeba było je wyrzucać.
Gryfonka przykucnęła na trawie, ale nie usiadła. Potem może zostać jej zielony ślad na ubraniu. Nie chciała ryzykować, że się ubrudzi.
Aga miała to do siebie, że nie lubiła za bardzo brudu. Tak więc poprzestała na kucnięciu.
- Paskudna pogoda - zauważyła. - Nie przepadam za deszczem. Chociaż latem, po upalnym dniu jak najbardziej.
Aga lubiła Huana. Był jej przyjacielem, ale po tym kwiecie zaczynała rozumieć w jakim kierunku będzie zmierzać ta rozmowa. Owszem od niedawna odnosiła wrażenie, że się w nim podkochuje, ale jeszcze nie na tyle, aby wiązać się teraz na stałem z kimś.

Zastanowił się przez chwilę o tym, co powiedziała.Uśmiechnął się pod nosem. Aga mu się spodobała.
- Wiem, tylko tak jakiś czas temu sądziłem, że nie ma przyjaznych relacji między rożnymi dwoma domami, a co dopiero miłość - szepnął
W końcu chyba nie często trafia się Puchon, który przez nieokreślony czas potrafi opisywać wszystko, co zauważy.
-A ty co lubisz?czy u was w Grecjii też pada -spytał się ciekawie dziewczyny. Nawet ją polubił. wydaje się miła i przyjacielska, choć nie zawsze te cechy trafiały do chłopaka.
Jednak w niej to mu się podobało. Chciałby z nią porozmawiać też w innych tematach
Potem zaczął przyglądać się oczom dziewczyny.pociagnął ja lekko do siebie.Przytulił ją lekko całujac a w polczek i odsunął się wpatrujac sie w niebo

Cóż, Aga była nieco zaskoczona zachowaniem Huana. Jej zdaniem to się działo raczej za szybko. Tak bez zapowiedzi nie całuje się kogoś nawet w policzek!
Na temat miłości tak na prawdę nie wiele wiedział, ale była tylko szesnastolatką. Nie mniej jednak nie zamierza tak pozwolić, aby ktoś, na siłę czy też nie mówił o uczuciach.
- Huan! - Gryfonka podniosła się do pozycji stojącej. - Nie tak szybko. - Dodała. - Jesteśmy przyjaciółmi.
Palnęła bez zastanowienia. Lubiła go. Owszem. Ale nie godziło się na takie zachowanie. W tej kwestii Aglaia była bardzo zasadnicza. Jeśli chodziło o uczucia nie lubiła być zaskakiwana i nie czuć się pewnie na gruncie.
Deszcz nadal padał i nastrajał Agę w dość w nie dobrym nastroju. Dobrze, że było chociaż ciepło jak na marzec.

Bez słowa spojrzał na nią wstając kolo niej Zmarszczył czoło patrząc na nią, co się dzieje ?
- Nie, to ja przepraszam... - powiedział trochę zmieszany.to tylko pocałunek taki przyjacielski ale jak nie chcesz to nie bede, zapytam sie na drugi raz albo mi sma powiesz
Obdarzył ją swoim słynnym uśmiechem, odziedziczonym po ojcu. Jakie ona ma piękne oczy! Jak... jak... właściwie to jak woda, która uderzała o brzegi morza.Ale lepiej jej tego nie mówić.
Owszem. Odkąd tylko je usłyszał, zamieszkało w jego sercu już na zawsze. Ach! Osobiście sądził, że kombinacja " Aga" byłoby znacznie bardziej cudowna. No, ale to już niedługo! moze Tak. Zdecydowanie.
W zasadzie chętnie by sobie pogawędził, a najlepiej usiadł i gapił się na Gryfonke, snując interesujące plany o ich przyszłości... stwierdził jednak, że to za dużo jak na pierwsze spotkanie, w związku z czym
-spóścił wzrok z niej i wpatrywał sie w chmury ktore przysłoniły słońce.Chciałem jeszcze powiedzieć, że masz naprawdę ładne oczy.
-Może się gdzieś przejdziemy?- Zapytał błądząc w myślach po Hogwarcie. Właściwie, to kierował się do salonu, Ale teraz był gotowy zmienić plany. Spojrzał na dziewczyne już nieco pewniej z tajemniczym uśmieszkiem na twarzy. W ciągu tego dnia polubił ja. Był zadowolony, ze w końcu ma z kim pogadać i rozluźnić się po meczących zajęciach.