Po raz kolejny skupiała się na tym, co mogła robić, aby jej miotła miała o wiele lepsze osiągi na boisku. Przez jakiś czas czytała nawet artykuły związane z używaniem run na miotłach, co było niezwykle kontrowersyjnym zagadnieniem, gdyż według niektórych wiązało się to z oszukiwaniem i nadawaniem im dodatkowych magicznych właściwości, a według innych wiązało się po prostu z procesem tworzenia miotły i nie powinno być uznawane za nieprzepisowe. Był na ten temat naprawdę sporej objętości artykuł w tygodniku Miotła, w który zaczytywała się z niewątpliwym zainteresowaniem, starając się wyrobić sobie spojrzenie na tę sprawę. Dopiero potem przeszła do części związanej z konserwacją miotły, czytając na temat nowego specyfiku, który stosowano do zabezpieczania drewna. Jeśli wierzyć zapiskom to niezwykle dobrze sprawował się jeśli chodziło o miotły wykonane z twardego drewna, idealnie zabezpieczając je zarówno przed szkodnikami jak i warunkami atmosferycznymi. Niestety minusem było to, że trzeba było dosyć często odświeżać nałożoną na miotłę warstwę preparatu, który nie był tak trwały jak jego konkurencja. Przez chwilę zastanawiała się nad tym czy nie spróbować go na jednej ze swoich mioteł, ale zrezygnowała z zamiaru. Następnie zajęła się szukaniem artykułów na temat nowych past do mioteł, które miały zapewniać niezwykle dobry pochwyt trzonka i sprawiać, że dłoń nie ślizgała się na nim bez względu na to czy była ona w suchej czy mokrej rękawicy. Z pewnością zaintrygowało ją to i odnotowała w pamięci, że powinna zwrócić na niego szczególną uwagę przy kolejnych zakupach.
Następnie przyjrzała się swojemu podniszczonemu już przez liczne mecze Nimbusowi i chwyciwszy odpowiednie narzędzia zaczęła prostować jego witki, aby zapewnić mu odpowiednią aerodynamiczność i zminimalizować ryzyko, że w czasie lotu będzie ją znosiło na którąś ze stron przez źle wyprofilowany ogon miotły. Przyglądała im się niczym prawdziwy znawca i rozważała to czy nie wymienić ich za jakiś czas całkowicie. Miała już nawet w planach to jakie powinny to być witki. Jakiś czas temu czytała bowiem o tym jaki wici wykonane z poszczególnych gatunków drewna sprawowały się w modelach mioteł sportowych. Uważnie operowała narzędziami, prostując poszczególne wici i sprawdzajac w jakim stanie się znajdowały. Wszystko po to, by ostatecznie spiąć je srebrnymi klipsami, aby mieć pewność, że będą trzymały się w miejscu i zapewnić im odpowiedni, nadany im ciężką pracą kształt.
Na sam koniec przeszła do pastowania i polerowania miotły, szczególną uwagę przykładając do miejsca, na którym zaciskała dłonie w czasie meczu, bo to miejsce wymagało dokładnej konserwacji, gdyż najczęściej się wycierało przez nieustanny kontakt fizyczny. Dopiero upewniwszy się, że wszystko wyglądało jak trzeba i odłożywszy na bok materiał, którym polerowała trzon miotły energicznymi ruchami, stwierdziła, że wszystko wygląda dokładnie jak trzeba i będzie mogła spokojnie skorzystać z miotły na następnym możliwym treningu w niedalekiej przyszłości.

z|t

Spoiler:

Nie od razu pojawia się w słonecznej Arabii. Chce zostać w domu, jednak tato przekonuje ją do zmiany zdania, a może to ona sama postanawia w końcu ruszyć się z miejsca i wywołać poruszenie powietrza, którego i tak nie widać. Nie minął nawet rok od śmierci brata. Życie jednak toczy się dalej swoim rytmem.
Zabiera ze sobą jedną magiczną walizkę i umieszcza w niej najpotrzebniejsze rzeczy, a także te ładniejsze stroje, zazwyczaj zakładane przez nią na szczególne okazje, wyjazdy do rodziny czy święta. Usta smakują truskawką, gdy nakłada na nie błyszczyk.
Pan Montrose odprowadza ją do kominka z Siecią Fiuu, a Jibril znika w zielonych płomieniach.
Przewodnik, który na nią czeka po drugiej stronie to Derwisz. Ubrany na kolorowo, mieniący się barwami nie do opisania, nie tylko jego strój, a także broda. Oznajmia, że zaprowadzi ją do pokoju, który będzie zajmować. Dziewczyna posłusznie kieruje się za nim.
Wyczuwa ciepło na swojej skórze, nie da się tego pominąć i nawet w miętowej sukience w pomarańczowe drobne kwiaty, pogoda przytłacza swoim gorącym klimatem. Co prawda w pałacu wydaje się chłodniej i jakby troszkę lżej.
Pierwsze co rzuca się ślizgonce w oczy to poduszki, dużo poduszek na podwyższonych matach okalanych baldachimem. Wybiera jedno z nich i tu będzie spać. Otwiera szafę, a tam do jednego ze strojów przyczepiona jest karteczka Jibril Montrose. Przewodnik wyjaśnił jej, jakie panują tu zasady — będzie musiała się dostosować. Nim jednak przymierza strój, który wydaje się naprawdę śliczny i na pewno w jej rozmiarze, podchodzi do uchylonego okna. Wygląda, ciesząc oczy egzotycznym widokiem. Nie ma pojęcia, że ma już nieproszonego gościa — pappara.
Ptak ma niebieski brzuszek z białą głową w czarne paski i już jakimś cudem otworzył jej walizki i przegląda zawartość. Jibril odwraca się na chwilę w jego stronę, ale nie zamierza nic mówić. Pappar po chwili przestaje i podlatuje, siadając na jej ramieniu, skrzecząc przeróżne słowa. Chyba jest trochę sfrustrowany, że trafiła się mu tak tajemnicza osoba.
Montrose głaszcze go tylko pod dziobem, po czym podchodzi do szafy i wyciąga swój strój z chustą. Przymierza, na co ptak kłapie dziobem i ocenia jej kreacje, w dość pozytywny sposób. Zakłada niebieskożółtą chustę na rozpuszczone włosy, a różowy puder rozciera na dłoniach.
- Idziesz czy zostajesz James? - Wypowiada chyba pierwsze zdanie, odkąd się tu pojawiła. Papug przekrzywia głowę na bok i po chwili ponownie siada na jej ramieniu, wypowiadając swoje imię trzy razy, mówiąc, że mu pasuje. Po chwili zamyka się, w ciekawski sposób mrugając ślepiami czy aby pod tym imieniem nie kryje się jakaś tajemnica.

| zt