Bywały dni, w których nawet nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. I to nie tylko w Hogwarcie, gdzie przynajmniej mógł rozłożyć się wygodnie na łóżku we własnym dormitorium, albo w części wspólnej, lub jakiejkolwiek innej części ogromnego zamku, zapominając o obowiązkach na moment i skupiając się na pewnym relaksie, który w pewnym momencie i tak zostałby przerwany nagłym powrotem myśli o ominiętych zadaniach, albo kimś, kto chciałby mu przerwać sielankę jakimś pytaniem, które to w ogóle wzięłoby się z wierzby bijącej. Nie pomyślałby, że będąc otoczonym przez tyle wspaniałości wakacji, również doświadczy uczucia pewnej niewiedzy co do sensu i toru swoich zajęć. Jeszcze te zasady, obowiązkowe stroje; chciał się temu sprzeciwić, ale nie mógł tak po prostu nie poszanować kultury innego kraju. Albo pozwolić sobie na grzywnę lub bardziej nieciekawe konsekwencje, na które nie był przygotowany. Chcąc nie chcąc, przyjechał wypocząć i zamierzał ten cel osiągnąć. Nawet jeżeli musiał zakładać na siebie te specjalne szaty, posiadać kolorową brodę i nosić na głowie turban. I tak naginał zasady, uparcie wyjmując kilka kosmyków loków spod niego tak, żeby nachodziły mu na twarz.
  Teraz postanowił chodzić tam, gdzie go tylko nogi zdecydują się ponieść. W tym swoim turbanie, Galabii i z kolorową brodą przemierzał przypałacowe ścieżki, a towarzystwa dotrzymywała mu tylko paparra. Nawet zdążył przyzwyczaić się do jej towarzystwa, pozwalając jej nawet siadać na swoim ramieniu; zaczął zadawać jej pytania związane nie tylko z jej niefortunnie dopasowanym do jego hobby, ale też o Arabii. I, szczerze mówiąc, był niesamowicie zadowolony z faktu, że przynajmniej dzisiaj nie mówiła do niego aż tak dużo. Nie, żeby nie przepadał za dawką wiedzy, ale jej skrzek nie ułatwiał przyswajania informacji. Jedynie bardziej przyprawiał o ból głowy, a takie problemy wolał miewać z innego powodu.
  Może i przez paparra, albo przez nieuwagę, znalazł się w miejscu, do którego pewnie nigy by nie zajrzał. Nie interesował się szczególnie szklarniami, te Hogwarckie też zdawał się dość długo unikać, nie mogąc patrzeć na wszystkie rośliny, a już w szczególności na "niczemu winne" mandragory. Zaskakujące, że nawet po ponad roku ten specyficzny smak wciąż odczuwał w ustach; rzekomo miesiąc to wcale nie taki długi odstęp czasu, prawda? Przynajmniej teraz nie musiał się martwić, że będzie przypominał sobie jej smak. Miejsce było... spore. Fotele wygodne, woń niemal hipnotyzująca, a nawet szczególnie nie przepadał za kwiatami.
  Nawet nie zorientował się, kiedy usiadł i tak po prostu siedział z filiżanką w dłoni, niemal degustując się ciszą, która tu panowała. Myśl, że powinno być tu więcej osób, wciąż odbijała się echem po jego głowie. Może po prostu jego nie powinno tutaj być? Może jego obecność zakłócała spokój tego miejsca?
  - Jesz jakieś ciastka? - zwrócił się do papugi, siedzącej na oparciu jego krzesła. Spojrzał na zawartość talerza, starając się domyśleć, czy któreś ciastko to coś w rodzaju krakersa. Bo przecież te pierzaste stworzenia lubią krakersy. A przynajmniej tak mu się wydawało, ale mógł być w błędzie. ONMS też odbiegała trochę od radaru jego zainteresowań...

gadanie paparry
@Alec Taylor

Niewątpliwie Arabia była wspaniałym miejscem, które obfitowało w różnorakie rozrywki i możliwości spędzenia czasu. Wielu spośród jego znajomych ochoczo każdego dnia udawało się na wszelakie wycieczki, byle tylko chłonąć więcej tej niezwykłej kultury, z którą przyszło im obcować. Sam Alec miał nieco odmienne zdanie na ten temat i nie zależało mu aż tak na tym, aby za każdym razem pakować się w nową, kompletnie odmienną przygodę, która zapadnie w jego pamięci na bardzo długie lata. Cieszył się na momenty takie jak ten, kiedy to nie musiał zanadto zaprzątać sobie głowy tym, dokąd się udać, co zrobić, aby nie zmarnować czasu, jaki został mu ofiarowany w tym miejscu. Uważał, że nawet marnotrawstwo jest wskazane, o ile było używane w odpowiedniej formie, nie w nadmiarze. Nie wszystkie dni i zdarzenia musiały być tymi legendarnymi, bo wtedy żadne takim nie będzie. Zanikną w odmętach wrażeń i wspomnień nagromadzonych w umyśle.
Nic dziwnego, że tego dnia postanowił robić kompletnie nic. Wspaniałe, błogie lenistwo było mu cholernie potrzebne. Uwielbiał gorące temperatury, które panowały w tym kraju. Kochał wszechobecny piasek i niesamowitych ludzi spotykanych na ulicach. Jednak i on czasem potrzebował odrobiny normalności, ucieczki od zgiełku i wszystkiego, co tylko zmuszało jego mózg do ciągłego wysiłku. Tak, potrzebował odetchnąć od wakacji i od ciągłego zwiedzania. Spożytkować czas w sposób kompletnie nieproduktywny, dać pstryczka w nos przygodzie i zrezygnować z jej zachęt.
Snuł się po pałacu bez większego celu, w tych cholernych szatach, czując się świetnie z myślą, że nie zmierzał w żadnym konkretnym celu. Olał swojego papara i postanowił udać się przed siebie w towarzystwie tylko własnej osoby. Leniwy uśmiech, ucieleśnienie jego wewnętrznego spokoju, rozlewał się na wargach. Lewa dłoń ukrywa w kieszeni szaty powolnie obrała różdżkę między palcami. Cudownie było mieć to wszystko w nosie.
Postanowił wejść do jednej z ogrodowych szklarni. Już jakiś czas temu kusiło go, aby tam zajrzeć, zobaczyć, co ma do zaoferowania. Słyszał, że ciasteczka pozostawione tam przez służbę są najlepsze w całym Jamalu! I mogły być czekoladowe! Cieszył się na samą myśl o zjedzeniu czekolady w jakiejkolwiek postaci. Więc, jako naczelny Hogwardzki koneser czekolady oraz wyrobów zawierających ziarna kakaowca, po prostu musiał się tam udać, nie planując, co będzie dalej i jak to wszystko się potoczy. Wspaniały brak planów…
Sądził, że nikt nie wpadł na podobny do jego pomysł, by znaleźć się właśnie w tym miejscu, w tym czasie. Także dobry humor opuścił go w ułamku sekundy, gdy zdał sobie sprawę z tego, że jednak ktoś jest w środku. Liczył na pustkę i na oddanie się kontemplacją nad sprawami błahymi, a tu taka niemiła niespodzianka.
Szybko jednak się zreflektował, kiedy zrozumiał, kto znalazł się razem z nim w środku. Uśmiech wrócił na jego lico ze zdwojoną siłą gdy powoli kroczył w stronę fotela, w którym to zasiadał Finn.
- Przed kim się ukrywasz? - zagaił od razu, szczerząc do niego zęby. Podszedł do stolika, na którym spoczywały, o słodka Morgano, patery z licznymi ciastkami i nawet takimi, co zawierały w sobie czekoladę! Od razu złapał kilka w garść, jedno czy dwa od razu wrzucając do ust i niekulturalnie przeżuwając. Podszedł do drugiego wolnego fotela i usiadł w nim ciężko, naprzeciw Krukona. - Widzę, że masz papara ze sobą. Mój ma mnie w nosie - dodał, kiedy przeżuł już znaczną część ciastek, jednak bardzo szybko zastąpił je nową porcją, co, doprawdy, mogło wyglądać zgoła komicznie.